Ημέρα 3η: Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013, Beograd – Praha (1.044 km)
Και τα καντήλια έπιπταν ράιτ θρου
Nα σηκωθώ ή να κοιμηθώ λίγο ακόμα; Και μετά να πιω το καφεδάκι μου και να ετοιμαστώ με την ησυχία μου; Φυσικά και θα κοιμηθώ λίγο ακόμα, καθώς είμαι σε ταξίδι. Οπότε λοιπόν, στρατιωτική πειθαρχία με ξύπνημα από τ’ άγρια χαράματα με επιθεώρηση κι αναφορά, δεν παίζουν. Σωστά; Παμ’ παρακάτω…
M’ αυτά και μ’ αυτά, στις δέκα το πρωί, ο δικύλινδρος V εν σειρά (ατσσσςςς) αρχίζει να γουργουρίζει (πάμε ξανά όλοι μαζί: ατσσσςςς) στο γκαράζ του οπωροπαντοπωλείου. Σήμερα λέει πως θα είμαι στην πρωτεύουσα της Τσεχίας, την Πράγα. Κι έχω ακούσει τα καλύτερα για την Τσεχία και τις Τσέχες, μούρλια θα περάσω σου λέω! Για τ’ αξιοθέατα δεν το πολυέψαξα να σου πω την αλήθεια, αλλά anyway. O γκούγκλης μάπας, λέει 901 ακριβώς χιλιόμετρα. Για να δούμε, το ‘χω;
Μετά από περίπου 25 km οδήγησης στην κίνηση της πόλης, σε επαρχιακούς, σε παραδρόμους, σε κατσικόδρομους και λοιπούς – όμους, συνοδεία των απαραίτητων κανδηλίων, τελικά καταφέρνω να βρω την έξοδο του αυτοκινητόδρομου που οδηγεί στο Novi Sad και εν συνεχεία στα σύνορα με την Ουγγαρία. Kλασσικά τα έκανα για άλλη μια φορά π**τ@ν@, μες την πόλη. Θα μου πεις βέβαια πως “εδώ τα ‘κανες π**τ@ν@ στην Αθήνα, στο Βελιγράδι θα τη γλύτωνες;” και θα έχεις και δίκιο εδώ που τα λέμε!
Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα, πως μέχρι να πατήσω Νορβηγία θα τη βγάλω σε αυτοκινητόδρομους. Oπότε, τις βαρετές ευθείες τους, θα τις αντιμετωπίσω αλά easy rider, όπως οι τσοπεράδες στις αχανείς ευθείες της Αμερικής. Kαλή θα ήταν η ιδέα της μουσικής και μέσα απ’ το κράνος μου ν’ ακούω Μαρία Φαραντούρη, αλλά no money, no honey eurokiller μου…
Σταματώ σε βενζινάδικο και για άλλη μια φορά προδίδομαι από την πινακίδα μου. Ο Σέρβος υπάλληλος με πλησιάζει και έχει όρεξη για κουβέντα. Κι αυτοί οι Σέρβοι ρε παιδάκι μου, δεν παλεύονται με τίποτα! Μη δουν ότι είσαι Έλληνας, αμέσως να στην πέσουν! Mήπως να βάλω πινακίδες Κροατίας για να βρω την ησυχία μου, από δαύτους; Και πάλι όμως θα με φάνε, απ’ την ανάποδη όμως! Κι ο Σέρβος φίλος, αρχίζει να με ρωτάει:
– Mήπως ήσουν στο Κόσοβο;
– Όχι, αλλά έχω ένα φιλαράκι που πήγε εθελοντής εκεί, στην Ελληνική Δύναμη Κοσόβου!
– Στη συνάντηση των μηχανόβιων που έγινε εκεί πριν λίγες μέρες, εννοώ!
– Ααα… όχι δεν ήμουν! Δε μου λες, είναι ωραία εκεί, να πάω μελλοντικά μια βόλτα με τη μοτοσυκλέτα μου;
– Είναι πάρα πολύ όμορφα, να πας!
Δεν ήθελα να συνεχίσω τη συζήτηση για το σταυρωμένο Κόσοβο, την κοιτίδα του σέρβικου πολιτισμού κατά τους Σέρβους. Ξέρω ότι οι Σέρβοι, αλλά και σχεδόν οι περισσότεροι λαοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είναι λαοί ταλαιπωρημένοι, με νωπές ακόμα, τις μνήμες του πολέμου. Απλά του εκφράζω τη συμπάθεια και την αγάπη ενός Έλλην ταξιδιώτη και η συζήτησή μας για όση ώρα διαρκεί, περιστρέφεται περί δυο τροχών.
Tα χιλιόμετρα μέχρι τα σύνορα με την Ουγγαρία κυλάνε αργά και βασανιστικά.
Οι ελληνικές φίρμες, δίνουν δυναμικό παρών στην Σερβία.
Στο τελευταίο βενζινάδικο πριν τα σύνορα σταματώ για ανεφοδιασμό, ένεκα της φθηνότερης βενζίνης συγκριτικά με την Ουγγαρία. Κι εκεί που κάθομαι να φάω το κάτι σαν τυρόπιτα, η πρώτη μπουκιά μου βγαίνει απ’ το στόμα! Και εκτός αυτού, μου βγαίνουν και τα μάτια έξω! Mια καλλονή με ξανθό χρώμα μαλλιών, τέλειες αναλογίες, γυμνασμένο σώμα, ηλιοκαμένη επιδερμίδα και ανάλαφρο ντύσιμο, φροντίζει να με κάνει να ξεχάσω ποιος είμαι, τι κάνω, τι δουλειά έχω εδώ, που πάω. Τι εστί έρως; Να ζει κανείς ή να μη ζει; Θυμίζει πρωταγωνίστρια του ερωτικού κινηματογράφου, σε υπερπαραγωγή της Vivid με την Jenna Jamemson. Για τέτοιο επίπεδο σύγκρισης μιλάμε και ουχί για Sirina Entertaiment με Tζούλια Αλεξανδράτου και Μαριάννα Ντούβλη. Συνοδεύεται από τον δικό της και από τον σοφέρ του πολυτελούς αυτοκινήτου. Σέρμπιαν τσόντα το κορίτσι, λέμε!
Λίγο πιο πέρα είναι τα σύνορα Σερβίας – Ουγγαρίας, με τεράστιες ουρές από αυτοκίνητα. Εφαρμόζοντας σε αυτές τις περιπτώσεις την ελληνική μέθοδο “προσπερνώ τους πάντες κι όποιον πάρει ο χάρος” και αντί για τελευταίος, εξυπηρετούμαι πρώτος! Αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο, ε; Τυπικός έλεγχος από την πλευρά της Σερβίας με μόνη ταλαιπωρία, το ότι μου ζητούν, να βγάλω το κράνος μου. Δεν είμαι ολόιδιος, κύριε πόλισμαν;
Στην Ουγγαρία, βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου, πως είναι η στολή Ούγγρου αστυνομικού – και το ‘χα μια σκοτούρα, ο άτιμος! Πέρσι δεν είδα ούτε έναν, στα ανύπαρκτα σύνορα με Σλοβενία και Ρουμανία. Μάλλον τα πράγματα με την Σερβία θα είναι αλλιώς. Πάλι μου ζητούν να βγάλω το κράνος στην εξακρίβωση στοιχείων και λίγα μέτρα παρακάτω, ένας απ’ αυτούς με ρωτάει αν έχω μαζί μου, τσιγάρα ή αλκοόλ. Έχω, αλλά είναι για τα κρύα μοναχικά βράδια στους μείον πενήντα της Νορβηγίας! Όχι, δεν του απάντησα έτσι – μα καλά, για χαζό με πέρασες; Όχι ότι δεν είμαι, αλλά λέμε τώρα…
Μετά τον έλεγχο, σταματώ να αγοράσω την tool vignette. Δεν έμεινα πολύ στο κιόσκι, καθώς η υπάλληλος ήταν μια κακάσχημη σαραντάρα που δεν βλέπεται και το μόνο που θυμάμαι από αυτήν, είναι τη λέξη “υπογραφή” που μου είπε στα ελληνικά, στο σημείο που έπρεπε να βάλω την τζίφρα μου. Mήπως είχατε Έλληνα γκόμενο μαντάμ ή απλά περνάνε πολλοί Έλληνες από ‘δω;
Kινούμαι στον αυτοκινητόδρομο M5-E75 από Szeged προς Bουδαπέστη, διαδρομή που είχα κάνει και πέρσι, απ’ την ανάποδη όμως, με κατεύθυνση την Ρουμανία.
Βαρετά και ανιαρά πλησιάζω στην Βουδαπέστη. Ο αυτοκινητόδρομος ή περνάει μέσα από την πόλη ή εγώ κάνω λάθος σε έξοδο και μπαίνω μέσα σ’ αυτήν. Τώρα τι από τα δυο συμβαίνει, δεν ξέρω. Είπα και του Στέλιου να μην φορτώσει την Βουδαπέστη στο GPS, αφού δεν πρόκειται να περάσω από ‘κει, ούτε ζωγραφιστός! Θυμάμαι το τι τράβηξα πέρσι σ’ αυτή την πόλη, προσπαθώντας να προσανατολιστώ και δεν θέλω να φέρνω στο μυαλό μου με τίποτα, εκείνες τις μαρτυρικές στιγμές. Αλλά ποιος ξέρει, τι με περιμένει τώρα;
Δεν αργώ να συνειδητοποιήσω πως κινούμαι στο κέντρο της, καθώς οι δρόμοι μου φαίνονται γνωστοί. Στη συνέχεια απομακρύνομαι από αυτό και οδηγώ σ’ έναν επαρχιακό δρόμο με αρκετή κίνηση. Ρωτάω δυο – τρεις αυτοκινητιστές, αν πάω καλά για Σλοβακία και μου απαντούν καταφατικά. Όλα καλά κι όλα ωραία, μα κάτσε λίγο! Ο ομολογουμένως όμορφος επαρχιακός μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Κι εμένα αυτό που με καίει, είναι να φτάσω στην Πράγα σήμερα! Μήπως έκανα κάποιο λάθος; Σταματάω σ’ ένα βενζινάδικο να αποσπάσω πληροφορίες. Ναι, κατευθύνομαι στα σύνορα με την Σλοβακία, αλλά από τον επαρχιακό δρόμο! Κι αν θέλω να βρω την έξοδο του αυτοκινητόδρομου που οδηγεί στην Σλοβακία, πρέπει να γυρίσω πίσω στο κέντρο της Βουδαπέστης, το οποίο απέχει περίπου 35 km από ‘δώ! Τον ήπιες δικέ μου! Και τώρα τι κάνουμε Merco Polo, τρομάρα σου; Μη έχοντας άλλη επιλογή και με το χρόνο να με κυνηγά, αποφασίζω να γυρίσω στο κέντρο και να βρω την έξοδο. Φτου κι απ’ την αρχή…
Κίνηση τρελή στον επαρχιακό. Κατευθύνομαι προς Βουδαπέστη και πλησιάζοντας το κέντρο της, η κίνηση ολοένα και αυξάνει. Κινούμαι από τη μεριά της Βούδας και στην κίνηση δεν πέφτει καρφίτσα. Ατελείωτα χιλιόμετρα από ουρές ακινητοποιημένων αυτοκινήτων. Ο δρόμος στενός, κάνει την προσπέραση ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Είμαι χαμένος και τα ‘χω χαμένα. Το νευρικό μου σύστημα παραλύει. Την ακούω στερεοφωνικά! Τα καντήλια και το ευλαβικό κατέβασμα του ψαλμού “χριστοπαναγίας το ανάγνωσμα” σε ήχο πλάγιο β’, θα έκαναν ακόμα και τον πιο βρομόστομο, να κοκκινίσει από την ντροπή του. Ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου, όσα χρόνια οδηγώ μοτοσυκλέτα, να είναι τόσο απηυδισμένος, τόσο νευριασμένος, τόσο, τόσο, τόσο…
Ακόμα κι όταν ήμουν πιτσιρικάς και κολλούσα με το ΧΤ σε βούρκους από λάσπες, μόνος στην κορυφή ενός βουνού, διατηρούσα την ψυχραιμία μου και τα έβγαζα πέρα. Aυτή τη στιγμή όμως, μου είναι δύσκολο να τη διατηρήσω και μοιάζω με μαινόμενο ταύρο. Έχω ξεφύγει εντελώς…
Ήδη έχω χάσει πάνω από δυο ώρες κι έχω γράψει τζάμπα πάνω από 70 km. Ίσως από βλακεία, ίσως από χαζομάρα, ίσως από άγνοια. Δεν έχει σημασία πως… ό,τι έγινε, έγινε! Το θέμα είναι πως θα το αντιμετωπίσω. Και αν συνεχίσω να έχω αυτή την ψυχολογία, θα κάνω τα πράγματα χειρότερα. Και το σημαντικότερο, θα προκαλέσω την τύχη μου, να της συμβούν χειρότερα, πράγμα που ούτε θέλω να το σκέφτομαι…
Η αφόρητη ζέστη κάνει τα πράγματα ακόμα πιο τραγικά. “Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μέσα σε μια φάση τραγική” που λέει κι ο Μακρό. Οι περισσότεροι Ούγγροι δεν μιλάνε αγγλικά και δείχνουν απρόθυμοι να με βοηθήσουν. Οι δε μοτοσυκλετιστές, όταν τους χαιρετάς από το αντίθετο ρεύμα, δεν ανταποδίδουν το χαιρετισμό, απλά σε κοιτάνε περίεργα κι αναρωτιούνται αν είσαι κάποιος περίεργος ή κάποιος γνωστός τους. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη με τους Ούγγρους, δε μπορώ καν να συνεννοηθώ!
Ίσως να γίνομαι άδικος, ίσως να μου φταίνε όλα στην κατάσταση που βρίσκομαι. Σταματώ σε μια άκρη, στην πλευρά της Βούδας, δίπλα στον Δούναβη. Ανάβω τσιγάρο να ηρεμήσω, γιατί δεν πάει άλλο! Ανοίγω για πρώτη φορά το GPS του Στέλιου μήπως βγάλω κάποια άκρη. Δεν ξέρω καν πως λειτουργεί αυτό το μαραφέτι! Ξαναβλέπω το χάρτη, $κ@τ@! Δεν έχω καθαρό μυαλό για τίποτα, δεν μπορώ να λειτουργήσω! Αισθάνομαι σαν πρωτάρης, σαν μ@λ@κ!$μ€νο πιτσιρίκι που πάει πρώτη φορά σε μπορντέλο!
Τζάμπα κόπος, θα εφαρμόσω την τακτική που λέει “ρωτώντας πας στην πόλη”. Ο χάρτης λέει Μ1, ενώ ένας περαστικός, μου λέει κατηγορηματικά πως είναι ο Μ3! Ο ένας μου λέει τον τάδε δρόμο, ο άλλος τον άλλον. Ρε γαμώτο, ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν; Τι ειν’ τούτοι ρε, μπουνταλάδες; Και όλοι μα όλοι, απρόθυμοι να με βοηθήσουν, απρόθυμοι να αφιερώσουν έστω λίγα δευτερόλεπτα για ν’ ασχοληθούν μαζί μου, κατατοπίζοντας με. Ακόμα και οι λιγοστοί που μιλάνε αγγλικά.
Μόλις ηρέμησα και ανεβαίνω ξανά στη σέλα της καλής μου. Και στην κίνηση ή στα φανάρια, θα ρωτήσω πολλά αυτοκίνητα για επαλήθευση. Γιατί αυτοί, είναι τόσο μπουμπούνες που μπορεί να μου λένε άλλα αντ’ άλλων. Ρώτησα δυο –τρεις και όλοι μου λένε τον M3. Ωραία λοιπόν το ξεκαθαρίσαμε, ο M3 είναι! Kαι πως πάμε εκεί; Kαληνύχτα, Merco Polo που σήμερα τα ‘χεις κάνει merco kolo!
Εν πάση περιπτώσει, τον βρίσκω τον M3 και κινούμαι σ’ αυτόν. Όμως κάτι δεν μου κάθεται καλά ρε πού$τη μου. Κάτι δεν μου κολλάει καλά από θέμα κατεύθυνσης. Ας σταματήσω στο πρώτο βενζινάδικο λοιπόν, μήπως καταφέρω να αποσπάσω, έστω μια πληροφορία, ακόμα και με το σταγονόμετρο. Ευτυχώς ο νεαρός υπάλληλος, γνωρίζει αγγλικά και δεν είναι μπουνταλάς όπως οι υπόλοιποι συμπατριώτες του που έτυχε να γνωρίσω σήμερα. Μου λέει πως κινούμαι, ναι μεν προς Σλοβακία αλλά προς Debrecen που είναι από την τελείως αντίθετη πλευρά, δηλαδή προς Ουκρανία μεριά! Κι αν θέλω να πάω προς Τσεχία, θα πρέπει να ακολουθήσω τον M1. Κι από πού θα πάρω τον M1; Aπό το κέντρο της Βουδαπέστης, το οποίο βρίσκεται 10 km από ‘δω! Αλλά δεν πειράζει, όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια και γράφε μ@λ@κ@ τζάμπα κι άλλα χιλιόμετρα. Και στην Πράγα θα φτάσεις του Αγίου Πο**$ου ανήμερα, να μου το θυμάσαι!
Η ώρα είναι έξι το απόγευμα κι έχω χάσει αρκετό χρόνο. Μόλις βρήκα τον Μ1 και κινούμαι σε αυτόν, στα σύνορα με την Σλοβακία και κατεύθυνση την Bratislava.
Ο Δον Μεκούρης, κυνηγώντας ανεμόμυλους…
Υπό κανονικές συνθήκες, ίσως τέτοια ώρα να έμπαινα Τσεχία. Προσπαθώ να ξεθολώσω, με λίγες στάσεις για ανασυγκρότηση και βενζίνη. Ναι, μπορεί να έχασα πάνω από τρεις ώρες και να έγραψα τζάμπα, πάνω από 100 km, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα βάψω μαύρα. Ένα ξύλινο τρενάκι σ’ ένα parking, φροντίζει να με αποφορτίσει, κάνοντας με να παλιμπαιδίζω.
Ξέρω ότι η σημερινή ημέρα γ@μήθηκε! Γνωρίζω πως στην Πράγα δεν θα είμαι κατά τις δέκα ως υπολόγιζα, αλλά μετά τα μεσάνυχτα και βάλε. Ναι, εγώ είμαι ο φταίχτης και κανείς άλλος. Όμως πρέπει να βάλω να πράγματα σε μια σειρά. Ναι, ξέρω πως αυτά τα χιλιόμετρα μέχρι να μπω Σκανδιναβία, είναι τελείως μα τελείως διαδικαστικά. Κι αν δεν δω την Πράγα, τι έγινε; Θα χαλάσει ο κόσμος; Όχι, φυσικά! To στοίχημα του ταξιδιού είναι η Νορβηγία και εκεί θέλω να τα δω όλα! Όλα όμως! Κι αν δεν καταφέρω να δω έστω και ένα πράγμα από αυτά που θέλω να δω στην Νορβηγία, τότε ναι! Θα χαλάσω τον κόσμο, θα τον φέρω τούμπα, θα αναποδογυρίσω το σύμπαν, γ@μώ την τρέλα μου, μέσα!
Δεν είσαι ‘συ ρε Μέρκουρ για Πράγες, Μιλάνα, Παρίσια, Ρώμες, Βαρκελώνες, Μαλβίδες και Μπαχάμες… αφού το ξέρεις, σου λέω αγόρι μου! Αυτά είναι για φαντασμένες χαζογκόμενες και νεόπλουτους μπον βιβέρ. Εσύ αγόρι μου, είσαι για φιόρδ και βουνοκορφές, είσαι για δρόμους με στροφές και όχι για απέραντες ευθείες αυτοκινητόδρομων. Κι εκεί στη Νορβηγιά, θα ‘χεις τη βροχή να χτυπάει δυνατά τη ζελατίνα του κράνους σου, τον αέρα να σε μαστιγώνει αλύπητα και το κρύο να σου τρυπάει τα κόκκαλα. Και τα βάφεις μαύρα από τώρα; Γι΄αυτό σου λέω ρε, πάρε τα πάνω σου! Μη μασάς σου λέω, ρε μ@λ@κ@!
Aρχίζει να σουρουπώνει και είμαι ήδη στην Σλοβακία αρκετή ώρα.
Όμως δεν έχω αποφασίσει να κατεβάσω ακόμα τα πόδια μου κάτω, σ’ αυτή τη χώρα. Είμαι ακόμα πάνω στη μοτοσυκλέτα και μόνο με σφυροκάλεμο μπορεί να με κατεβάσει κάποιος. Λες να διασχίσω μια χώρα, χωρίς καν να πατήσω τα πόδια μου σ’ αυτήν; Χμμ, ωραία ιδέα ακούγεται για ρεκόρ Γκίνες, αλλά η πείνα θα με κατεβάσει σε βενζινάδικο επί του αυτοκινητόδρομου. Φουλάρω βενζίνη και τρώω ένα κρύο σάντουϊτς, καθώς από το πρωί, έχω φάει το κάτι σαν τυρόπιτα, στην Σερβία.
Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά και περνώ τα ανύπαρκτα σύνορα μεταξύ Σλοβακίας και Τσεχίας. Κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο προς Brno και μετά από αυτό, απομένουν οι τελευταίες δυο εκατοντάδες χιλιομέτρων που καταλήγουν στην Πράγα. Ο αυτοκινητόδρομος φωτισμένος σε κάποια σημεία και σε κάποια άλλα, πίσσα σκοτάδι. Αρκετή κίνηση με πάρα πολλά φορτηγά. Το δρόμο για αυτοκινητόδρομο, το χαρακτηρίζω επιεικώς άθλιο. Πολλά σαμαράκια και πολλές κακοτεχνίες που με τραντάζουν διαρκώς. Το καλό είναι ότι με κρατάνε σε εγρήγορση και δεν με κοιμίζουν. Αλλά το σκηνικό είναι λίγο τρομακτικό, με τα φορτηγά να με προσπερνούν στον θεοσκότεινο δρόμο. Η κούραση αρχίζει πλέον και με καταβάλλει. Οδηγώ δυο ημέρες κι έχω καλύψει σχεδόν μια απόσταση 2.000 km. Σκέφτομαι να μείνω στο πρώτο motel που θα συναντήσω επί του αυτοκινητόδρομου και να πέσω ξερός στο κρεβάτι. Όμως, δεν το βάζω κάτω. Ο κόσμος να χαλάσει, θα φτάσω στην Πράγα, ό,τι ώρα και να ‘ναι! Έχω ένα στόχο και αυτόν πρέπει να κυνηγήσω. Ναι, τα ‘κανα πουτ@ν@ριό όλα σήμερα, το παραδέχομαι! Αλλά θα τα διορθώσω. Θα καλύψω το χαμένο έδαφος και τον χαμένο χρόνο. Είτε θέλω, είτε δεν θέλω, είτε μ’ αρέσει, είτε δεν μ’ αρέσει, σήμερα θα φτάσω στην Πράγα, ο κόσμος να χαλάσει! Ναι εαυτέ μου, σε ζορίζω, αλλά αν γ@μηθούν όλα από τώρα που είναι η αρχή, στην Νορβηγία τι έχει να γίνει, μου λες; Άρα βγάλε το σκασμό, γιατί σήμερα πρέπει να είμαστε Πράγα!
Mετά το νυχτερινό GP of Brno, η θερμοκρασία αρχίζει και πέφτει. Φοράω το καλοκαιρινό μπουφάν, το καλοκαιρινό παντελόνι, το καλοκαιρινό ζευγάρι γάντια. Κρυώνω. Σταματώ να βάλω την επένδυση και το πάνω ισοθερμικό. Βλέπω το κινητό. Αναπάντητες πολλές. Από το σπίτι είναι κι ανησυχούν. Τους είπα ότι θα τους παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο κατά στις οχτώ το βράδυ, να τους λέω ότι είμαι καλά. Είναι περασμένες έντεκα…
Ανάβω για πρώτη φορά τα θερμαινόμενα γκριπ. Καλά φαίνονται τούτα, πρέπει να ‘κανα καλή επιλογή που τα έβαλα, έστω και λίγες μέρες πριν το ταξίδι. Πλησιάζοντας στην Πράγα, η σκιά των σύννεφων γίνεται ολοένα και πιο πυκνή. Δεν βρέχει, αλλά το οδόστρωμα είναι βρεγμένο. Θα ρίχνει καρέκλες πιο μέσα, σκέφτoμαι.
Λίγα χιλιόμετρα πριν την Πράγα, αρχίζει να βρέχει. Δεν βάζω αδιάβροχα καθώς σε λίγο φτάνω. Η ώρα είναι μία μετά τα μεσάνυχτα και η κίνηση στο δρόμο ελάχιστη. Βρίσκω κατά τύχη ένα hostel και μπαίνω μέσα. Μεθυσμένοι νεαροί στον εξωτερικό χώρο του ξενώνα, έχουν στήσει πάρτι και κάνουν φασαρία. Δεν με νοιάζει όμως, γιατί είμαι τόσο κουρασμένος που θα πέσω ξερός για ύπνο και δεν θα καταλάβω τίποτα. Έχει κρεβάτια, αλλά όχι parking για τη μοτοσυκλέτα. Και προς τιμήν του ο υπάλληλος, μου λέει πως αυτή η περιοχή είναι κακόφημη και η μοτοσυκλέτα δεν θα είναι ασφαλής. Επιτόπου μεταβολή και… χάρηκα φίλε, τα λέμεεε!
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα βρίσκω άλλο hostel, το οποίο φαίνεται καθωσπρέπει, ήσυχο, και περιποιημένο. Θα μείνω σ’ ένα δωμάτιο με 10 κρεβάτια, στο οποίο θα είμαστε εγώ κι άλλα δυο άτομα. Η μοτοσυκλέτα θα είναι παρκαρισμένη στο πεζοδρόμιο, φάτσα – κάρτα μπροστά στη ρεσεψιόν. Mια χαρά λοιπόν τη βόλεψα για σήμερα κι ας ταλαιπωρήθηκα λιγάκι. Αφού τακτοποιηθώ και κάνω ένα ζεστό ντους, αράζω στο μπαρ του ξενώνα. Kαι με μια παγωμένη βαρελίσια μπύρα, να δεις για πότε φεύγει η κούραση της ημέρας.
Εκεί γνωρίζω τον Ντέϊβιντ που δουλεύει στην υποδοχή του hostel. Ευγενέστατος, πρόθυμος κι εξυπηρετικός, μου δίνει κάθε λογής πληροφορίες για τη διαμονή μου, αλλά και για την πόλη. Γνωρίζω όμως και τον έναν από τους άλλους δυο συγκατοίκους μου, τον Στηβ από το Τέξας. Το αμερικανάκι λοιπόν που δεν έχει πατήσει ακόμα τα τριάντα, έχει στο παλμαρέ του, πολλά ταξίδια στην Ευρώπη. Δεν ταξιδεύει με μοτοσυκλέτα, ούτε με αυτοκίνητο. Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια, με τρένα και λεωφορεία. Μόνος όμως. Του αρέσει να ταξιδεύει μόνος, καθώς λατρεύει τα μοναχικά ταξίδια. Είναι λέει, αυτά που θα σε βοηθήσουν να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και να γνωρίσεις πιο εύκολα ανθρώπους. Που ‘σαι ρε δικεεέ μου! Σε πάω ρε μπαγάσα κι ας μην ταξιδεύεις με μοτοσυκλέτα! Εξάλλου το μέσο δεν κάνει το ταξίδι. Τα ίδιο το ταξίδι αρκεί…
Aυτά λοιπόν τα ωραία για σήμερα, αύριο πάλι! Ήταν μια γ@μημένη μέρα η αλήθεια να λέγεται, αλλά έτσι είναι η φύση του ταξιδιού. Ένα λάθος ή μια απροσεξία, μπορούν να σε βγάλουν εκτός πλάνου. Κι εκεί καλείσαι να πάρεις αποφάσεις, εφόσον έχεις ένα στόχο και θες να τον πετύχεις. Όμως, πάνω από πλάνα και στόχους, η ουσία είναι το ίδιο το ταξίδι. Και το ταξίδι είναι εκείνο που μετράει…
Dobrou noc!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Bενζίνη: 94,90€
Διόδια: Σερβία (4,60€), Ουγγαρία (5€)
Διαμονή: Hostel Marabou (16,80€)
Λοιπά: 7,30€
Σύνολο: 128,60€
Γενικό Σύνολο: 360,30€
Στην Ουγγαρία δεν υπάρχουν διόδια, αλλά η Tool Vignette, η οποία κοστίζει 5€ και έχει διάρκεια 10 ημέρες. Tην προμηθεύτηκα από ειδικό κιόσκι που υπάρχει στα σύνορα.
Στην Σλοβακία και την Τσεχία, οι μοτοσυκλέτες δεν πληρώνουν διόδια.
Το νόμισμα της Ουγγαρίας είναι το ουγγρικό φιορίνι (UHF) και το ευρώ γίνεται δεκτό, σε πολλές συναλλαγές.
Το νόμισμα της Σλοβακίας είναι το ευρώ (€).
Το νόμισμα της Τσεχίας είναι η τσέχικη κορώνα (CZK) και το ευρώ δεν γίνεται πάντα δεκτό.
Σύνορα Σερβίας – Ουγγαρίας: τυπικός έλεγχος.
Σύνορα Ουγγαρίας – Σλοβακίας: ανύπαρκτα.
Σύνορα Σλοβακίας – Τσεχίας: ανύπαρκτα.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!