Ημέρα 30η: Τρίτη 30 Ιουλίου 2013, Trakai – Warszawa (546,2 km)
Οι εννιά γυναίκες
Labas ritas! Ωραία μέρα σήμερα, ε; Κατά τις επτά το πρωί σηκώνομαι και μετά από λίγα λεπτά απολαμβάνω τον καφέ μου στο camping. Σήμερα το πρωί έχω αποφασίσει να επισκεφθώ το κάστρο του Trakai, το οποίο ανοίγει στις δέκα.
Βρίσκομαι πάνω από το χάρτη και εκμεταλλευόμενος το free wi- fi, είμαι πάνω από χάρτες, έντυπους και διαδικτυακούς, προσπαθώντας να αποφασίσω ποια διαδρομή θα ακολουθήσω μέχρι να φτάσω στο σημερινό προορισμό, ο οποίος είναι η πρωτεύουσα της Πολωνίας, Βαρσοβία.
Το Google Maps μου δείχνει τον συντομότερο δρόμο, ο οποίος περνάει από Λευκορωσία και για το λόγο αυτό έστειλα χθες μήνυμα στον Τσιοπελάκο, για τον αν χρειάζεται βίζα γι’ αυτήν τη χώρα. Μου απαντάει πως χρειάζεται και τελικά θα γυρίσω πάλι προς Kaunas κι από εκεί θα πάω ντουγρού για Βαρσοβία, κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο.
(Παρένθεσις: Την Λευκορωσία ήθελα να τη χωρέσω στο ταξίδι, αλλά ήθελε βίζα, τρέξιμο, επιπλέον έξοδα και παραπάνω ημέρες. Δεν πειράζει όμως, την αφήνω σαν αφορμή για μελλοντική επίσκεψη).
Το καλό με το ιντερνέτι είναι, πως ανά πάσα στιγμή μπορώ να επικοινωνώ με έμπειρους ταξιδιώτες (όπως Οικονομάκη και Τσιοπελάκο) αποσπώντας χρήσιμες και σημαντικές πληροφορίες. Ίσως αν δεν είχα αυτή τη βοήθεια να έκανα πάλι τα δικά μου, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα έβλεπα όσα ήθελα ή έπρεπε να δω, ή θα πρόσθετα επιπλέον ταλαιπωρία στο ταξίδι μου.
Το περίεργο της σημερινής ημέρας είναι, πως παρόλο που βρίσκομαι στη μακρινή Λιθουανία, αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι δίπλα στην Ελλάδα. Ίσως επειδή οι μέρες για την επιστροφή στη μητέρα πατρίδα μετράνε αντίστροφα. Ή ίσως αν αναλογιστώ μέχρι που έφτασα, πλέον έχω χάσει την αίσθηση της απόστασης και ακόμα κι η Λιθουανία, μου φαίνεται κοντά στην Ελλάδα. Όμως το ταξίδι έχει ακόμα δρόμο, μιας και στην Πολωνία θα μείνω δυο βράδια.
Η ζέστη τις τελευταίες ημέρες είναι αρκετή και αυτό με κάνει να αλλάξω τα χειμερινά μπουφάν και παντελόνι με τα καλοκαιρινά, κάνοντας τις ανάλογες τράμπες στα προστατευτικά.
Μαζεύω τη σκηνή και την αφήνω με το σακ βουαγιάζ στη ρεσεψιόν του camping και κατά τις δέκα κατευθύνομαι με τη μοτοσυκλέτα μου στο κάστρο. Το δε camping, βρίσκεται μέσα στο δάσος και ακολουθώ ένα δρόμο, ο οποίος σκεπάζεται από ψηλά δέντρα και βγαίνω στον κεντρικό.
Φτάνοντας στο Trakai, παρκάρω τη μοτοσυκλέτα και κατευθύνομαι με τα πόδια στο κάστρο, μαζί με αρκετούς τουρίστες.
Το κάστρο του Trakai, είναι το μοναδικό κάστρο της ανατολικής Ευρώπης, το οποίο είναι χτισμένο πάνω σε νησί. Η λίμνη ονομάζεται Galve και το κάστρο είχε χτιστεί στην αρχή ως αμυντικό φρούριο και στη συνέχεια αποτέλεσε τον τόπο διαμονής του δούκα. Μετέπειτα έγινε φυλακή και εγκαταλείφθηκε, όμως σήμερα αποτελεί το μεγαλύτερο τουριστικό θέρετρο της Λιθουανίας.
Μπαίνοντας στο κάστρο βλέπω ότι είναι αρκετά μεγάλο και πως αν κόψω εισιτήριο, θα μείνω για αρκετές ώρες μέσα προκειμένου να το εξερευνήσω. Όμως, βλέπω πως θα χάσω αρκετό χρόνο κι έτσι λοιπόν, θα αρκεστώ σε μια ολιγόλεπτη βόλτα έξω από αυτό.
Ένα κορίτσι βρίσκεται στις όχθες της λίμνης και ζωγραφίζει…
Τα λουλούδια στην κυρία από ‘μένα!
Μετά από λίγα λεπτά επιστρέφω στο camping, όπου φορτώνω τη μοτοσυκλέτα και είμαι έτοιμος για αναχώρηση.
Προσπαθώ να βρω τη γραφική διαδρομή που είναι σημειωμένη στο χάρτη προς Vievis και σε βγάζει στον κεντρικό αυτοκινητόδρομο, αλλά μάταια.
Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και αυτή που έχω κάνει δυο ή τρεις φορές μέχρι τώρα, αλλά ποιος νοιάζεται, θα μου πεις. Anyway, μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στον αυτοκινητόδρομο A1 E85 προς Kaunas, όπου τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα και ξεκούραστα.
Μετά το Kaunas παίρνω τον Α5 Ε67 προς Marijampole, o οποίος θα με οδηγήσει στα σύνορα με την Πολωνία. Η διαδρομή είναι μια απέραντη ευθεία χωρίς κάτι ενδιαφέρον. Επί αρκετή ώρα φυσάει δυνατός αέρας, ο οποίος με ταλαιπωρεί. Οι άνεμοι είναι πλευρικοί και ιδιαίτερα ισχυροί, οι οποίοι θα με κάνουν να κινούμαι με μία, ενίοτε και με δυο ταχύτητες κάτω. Είναι ίσως ο ισχυρότερος αέρας που συνάντησα στο ταξίδι, μετά φυσικά από αυτόν στο Nordkapp και στον Atlantic Road.
To στομάχι μου αρχίζει και διαμαρτύρεται, μουγκρίζοντας σαν Harley Davidson. Όσο ήμουν στην Νορβηγία και γενικά στην Σκανδιναβία, έτρωγα λίγο έως καθόλου. Όμως, από τότε που μπήκα στις χώρες της Βαλτικής, τρώω τόσο λαίμαργα, όπως ο φίλος μου ο Μύρος. Και ξέρεις τι εστί Μύρος; Μποντιμπινλντεράς και μίστερ Κρήτη, κάθε χρόνο! Είναι πέντε φορές σαν κι εμένα και τα δέκα πιτόγυρα τα ‘χει για πλάκα! Να φανταστείς, ότι το κάθε πιτόγυρο, το εξαφανίζει με δυο μπουκιές – αλήθεια λέω!
Φυσικά οι τιμές στην Βαλτική είναι πάμφθηνες και ίσως είναι ένας λόγος παραπάνω που τρώω περισσότερο. Λες με τόσο φαΐ να αυξηθεί η κατανάλωση στο τεντέμι; Σταματώ λοιπόν σ’ ένα βενζινάδικο για σάντουιτς και παγωτό, έχοντας συνέχεια απασχολημένη την υπάλληλο στο ταμείο με τα συνεχή “χάου ματς”.
Στο βενζινάδικο έχει free wi-fi και προσπαθώ να βρω, πού έχει αντιπροσωπεία της Yamaha στην Βαρσοβία, καθώς σκέφτομαι να αλλάξω λάδια στη μοτοσυκλέτα. Από χθες δεν μπορώ να βγάλω άκρη με την αναζήτηση (δεν το ‘χω βλέπεις) και για καλή μου τύχη, εμφανίζεται ένας Πολωνός με Suzuki DL1000 V–Strom, ο οποίος με το ipad του, μου βρίσκει αρκετές αντιπροσωπείες της Yamaha στην πρωτεύουσα. Περιττό να σου πω, ότι πήρα αμέσως χαρτί και στυλό…
Είναι το πρώτο του ταξίδι με μοτοσυκλέτα, όπου ταξίδεψε στην Σκανδιναβία και τώρα επιστρέφει στην πατρίδα του. Μοναχικός ταξιδιώτης και αυτός, ασχολείται πολλά λεπτά της ώρας ψάχνοντας στο ipad και μου δίνει αρκετές πληροφορίες για την Πολωνία. Αφού τον ευχαριστήσω, τον χαιρετώ και συνεχίζω το δρόμο μου.
Λιθουανός οπαδός ελληνικής ομάδας, ίσως;
Από το βενζινάδικο, τα σύνορα με την Πολωνία απέχουν μόλις 13 km. Τα οποία σύνορα, είναι και εδώ ανύπαρκτα με έναν εγκαταλελειμμένο συνοριακό σταθμό, να θυμίζει την πρότερη ύπαρξή τους.
Στα πρώτα χιλιόμετρα της η Πολωνία, με καλοσωρίζει μ’ ένα κολασμένο στροφιλίκι! Σωστά κατάλαβες, μετά από αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα θα στρίψω και θα πλαγιάσω. Μου φαίνεται πως βρίσκομαι σε μια πίστα, όπου βγάζω τα απωθημένα μου. Και ναι, γέρνω, πλαγιάζω με το πέλμα των ελαστικών να φτάνει στα όριά του! Είχα καιρό να το ζήσω αυτό…
Όμως η χαρά μου δεν κράτησε για πολύ, καθώς σειρά έχουν πάλι οι ατελείωτες ευθείες, οι οποίες είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα και των πολωνικών δρόμων. Κόβω ρυθμό, καθώς έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω την Πολωνία, σε αυτήν την πρώτη μας on the road γνωριμία.
Μπαίνοντας στην Πολωνία, αποκομίζω την αίσθηση πως επανέρχομαι στην Ευρώπη. Η κατάσταση του οδοστρώματος είναι σε υψηλό επίπεδο με κάποιες λίγες εξαιρέσεις και τα γραφικά σπίτια θα με κάνουν να πιστέψω πως οδηγώ σε χωριά των Άλπεων. Όσον αφορά τα σπίτια, είναι και αυτά με κήπους και πολύχρωμα λουλούδια, στολισμένα με τάξη και αρμονία. Είναι και αυτή μια όμορφη και προικισμένη χώρα, πιο ιλουστρασιόν συγκριτικά με την Λιθουανία. Στο αισθητικό κομμάτι, υπάρχει μια αρχή και ένα τέλος και όλα φαίνονται να είναι σε μια σειρά. Οι όμορφες εκκλησίες, τα πολύχρωμα κτίρια και τα γεμάτα λουλούδια σπίτια, έχουν μια συνοχή που ακολουθεί την αλληλουχία του τοπίου.
Στην πρώτη πόλη που συναντώ στο δρόμο μου, βλέπω κάτι πανύψηλα κτίρια που θυμίζουν αυτά του κομμουνιστικού καθεστώτος. Όλα ίδια, χωρίς την παραμικρή σφραγίδα τέχνης. Όμως στην Πολωνία, ακόμα και αυτά τα άμορφα κτίρια έχουν χρώμα, προσδίδοντας μια διαφορετική αισθητική.
Όσον αφορά τους δρόμους, οι ευθείες είναι απέραντες, ανάμεσα σε πυκνά δέντρα ή πεδιάδες και περνούν μέσα από πανέμορφα γραφικά χωριουδάκια ή μικρές πόλεις.
Ναι μεν, η ποιότητα της ασφάλτου είναι αρκετά καλή, χωρίς λακκούβες και ανωμαλίες, δε. Όμως οι δρόμοι είναι ιδιαίτερα στενοί, με πάρα πολύ κίνηση από φορτηγά και αυτοκίνητα. Και το χειρότερο όλων είναι, ότι σε αυτούς τους δρόμους, δεν υπάρχουν ανά τακτά διαστήματα πλατώματα ή parking, για να σταματήσεις έστω για λίγα λεπτά! Όλα αυτά, κάνουν την οδήγηση μαρτυρική.
Λίγο πριν το Augustow, βλέπω μπροστά μου μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα, η οποία χάνεται στο βάθος. Ευτυχώς εκμεταλλεύομαι το λίγο χώρο που υπάρχει στα δεξιά και προσπερνάω με τεράστια προσοχή τα αυτοκίνητα για ευνόητους λόγους. Για να μην εκνευριστώ, είπα να δώσω ένα μικρό ενδιαφέρον, μετρώντας τα χιλιόμετρα της ουράς, τα οποία ήταν 5,3 km! Στο τέλος διαπίστωσα πως αυτή δεν δημιουργήθηκε από την κίνηση, αλλά από ένα κλαταρισμένο λάστιχο ενός φορτηγού, το οποίου ο οδηγός σταμάτησε στη μέση του δρόμου για να το επισκευάσει! Και αυτό γιατί όπως προείπα, δεν υπάρχουν πλατώματα ή parking στο δρόμο, ανά τακτά διαστήματα! Να γιατί λοιπόν, από τα πρώτα χιλιόμετρα επί πολωνικού εδάφους, καταλαβαίνω πως αυτή η χώρα, ναι μεν μπορεί να είναι πανέμορφη, αλλά η οδήγηση ακόμα και με μοτοσυκλέτα είναι εφιαλτική. Φαντάσου πως θα είναι με αυτοκίνητο…
Μετά το Augustow παίρνω το 61 προς Βαρσοβία, με τα πράγματα να παραμένουν ως έχουν. Στενοί δρόμοι, αρκετή κίνηση και προσπαθώ να τρυπώσω όπου βρω, προκειμένου να ξεμουδιάσω ή να κάνω ένα τσιγάρο. Η οδήγηση είναι μαρτύριο, αν και οι κακοτεχνίες τoυ οδοστρώματος είναι ελάχιστες.
Κάποιες στιγμές βρίσκομαι να οδηγώ μόνος στο δρόμο. Δυστυχώς όμως για λίγο…
Μου φαίνεται πως νοσταλγώ τους δικούς μας βαλκανικούς δρόμους, όπως αυτούς της Ρουμανίας ή της Αλβανίας. Στην Ρουμανία μπορεί οι κεντρικοί δρόμοι να είναι στενοί και με αρκετή κίνηση από φορτηγά, αλλά κάθε τρεις και λίγο βλέπεις ένα μεγάλο πλάτωμα ή parking για να ξεκουραστείς. Η δε Αλβανία, σε κάθε μέτρο της βλέπεις λακκούβες που μπορεί να σε καταπιούν και οι οδηγοί να κάνουν ό,τι πιο παλαβό μπορείς να φανταστείς, αλλά δεν έχει τόση κίνηση. Εδώ όμως στην Πολωνία, κινούμαι μετά δυσκολίας και με χαμηλές ταχύτητες. Δεν μπορώ ούτε καν να προσπεράσω, λόγω της αδιάκοπης κίνησης. Αισθάνομαι ασφυκτικό τον κλοιό από τα αυτοκίνητα και ιδίως τα φορτηγά. Δεν μπορώ να αναπνεύσω οδηγικά, να κινηθώ ελεύθερα ρε πού$τη μου! Να είμαι μόνος σε μια μεγάλη ευθεία και όρθιος στα μαρσπιέ, με τα χέρια ψηλά να τραγουδήσω όπως ο Σκουλάς “λευτεριά στους ανέμους ζητάω”…
Νιώθω τα χέρια μου βαριά πάνω στο τιμόνι και το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει μέσα στο κράνος. Με κάθε ευκαιρία που βρίσκω έστω και ένα μικρό πλάτωμα, σταματώ για να ξεμουδιάσω με τσιγάρο και μερικές γουλιές καφέ.
Όμως, η Πολωνία μου αρέσει σαν χώρα, τη θεωρώ πανέμορφη, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες. Αιτία τα πολύχρωμα σπιτάκια και η υψηλής αισθητικής αρχιτεκτονική στα κτίρια και τις εκκλησίες. Δυστυχώς η κίνηση, δεν μου επιτρέπει να την χαρώ όπως της αρμόζει, περιοριζόμενος μόνο στις “εν τε λα ξελαμπίκ” στάσεις.
Σε μια από αυτές, μιλάω στο τηλέφωνο με μια αντιπροσωπεία της Yamaha στην Βαρσοβία, ρωτώντας για το ωράριο λειτουργίας της, προκειμένου να κάνω την αλλαγή λαδιών. Είναι αργά το απόγευμα και σε λίγη ώρα κλείνει. Μπορεί να πλησιάζω στην Βαρσοβία, όμως δύσκολα θα προλάβω και το αφήνω γι’ αύριο. Άλλωστε δεν θέλω να το ρισκάρω οδηγώντας βιαστικά στους πολωνικούς δρόμους. Και όπως και να το κάνουμε, το TDM κινείται και χωρίς λάδια – που λέει ο λόγος!
Πλησιάζοντας στην Βαρσοβία, ο δρόμος παίρνει τη μορφή αυτοκινητόδρομου και τα πυκνά σύννεφα στο βάθος που προσπαθούν να κρύψουν τον ήλιο, δημιουργούν ένα όμορφο σκηνικό.
Λίγο πριν μπω στην πρωτεύουσα σταματώ για βενζίνη αλλά και να πάρω τις απαιτούμενες ανάσες μετά απ’ αυτό το οδηγικό μαρτύριο. Και ποιος ξέρει άραγε, τι μαρτύριο με περιμένει μέσα στην κίνηση μιας μεγαλούπολης; Μήπως να αρχίσω τις δεήσεις στο μεγαλοδύναμο ή να κάνω μερικές ασκήσεις ψυχολογικής προετοιμασίας; Μπα δικέ μου, προτιμώ να χτυπήσω δυο hot dog by Statoil…
Πλέον κινούμαι στην αχανή Βαρσοβία κι έχω βάλει το GPS να με οδηγήσει σ’ ένα hostel. Μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στη διεύθυνση, αλλά πουθενά το hostel! Κι εκεί που αναρωτιέμαι τι στον π**τ$ο γίνεται, βλέπω κάποιους αστυνομικούς οι οποίοι βρίσκονται πάνω από έναν μεθυσμένο ρακένδυτο γεροντάκο, ο οποίος βρίζει τους περαστικούς. Κι εμένα μου είπε κάτι στα πολωνικά και φυσικά δεν έδωσα σημασία. Ρωτάω τους αστυνομικούς αν μπορώ να παρκάρω εδώ και μου το επιτρέπουν για λίγα λεπτά όμως, γιατί κανονικά απαγορεύεται. Ρωτάω σ ένα παντοπωλείο και μου λένε πως δεν ξέρουν κάποιον ξενώνα στην περιοχή και επιστρέφω στη μοτοσυκλέτα μου, βάζοντας άλλη διεύθυνση στο γ@*** GPS. Πλέον ένα ασθενοφόρο έχει μαζέψει τον μεθυσμένο και αποχωρεί μαζί με το βαν της αστυνομίας.
Αρχίζω το ψάξιμο της νέας διεύθυνσης και σταματάω σε μια πιάτσα ταξί. Ρωτάω δυο ταξιτζήδες που έχουν στήσει πηγαδάκι κι επειδή δεν ξέρουν αγγλικά, αρνούνται να απαντήσουν στην ερώτηση μου, αγνοώντας με επιδεικτικά. Το ύφος τους είναι σαν να μου λένε “έλα τώρα, άδειασέ μας τη γωνιά”. Μου συμβαίνει πρώτη φορά, να μην θέλουν να με εξυπηρετήσουν και μου πέφτει κάπως. Και όσον αφορά την ευγένειά τους, άστο καλύτερα. Υπό το μηδέν…
Κινούμαι για αρκετή ώρα στους κεντρικούς δρόμους της Βαρσοβίας και καταλαβαίνω πως είναι μια τεράστια πόλη, με πάρα πολλά αξιοθέατα που αποσπούν το βλέμμα μου. Στη συνέχεια βρίσκομαι στην είσοδο της Παλιάς Πόλης, όπου μετά από αρκετή αναζήτηση βρίσκω hostel, το οποίο όμως δεν έχει parking. Για το λόγο αυτό, θα αφήσω τη μοτοσυκλέτα σ’ ένα από τα πολλά φυλασσόμενα parking στην είσοδο της Παλιάς Πόλης, το οποίο απέχει αρκετά μέτρα με τα πόδια από το hostel.
O ξενώνας φαίνεται λίγο παρακμιακός, αλλά σχετικά αξιοπερεπής για τα χρήματα που δύναμαι να ξοδέψω. Βλέπω φάτσες που θυμίζουν ταλιμπάν και για καλή μου τύχη θα μείνω σ’ ένα δωμάτιο με… εννέα γυναίκες! Σούπερ αυάου δηλαδή και ποιος τη χάρη μου! Μήπως να μείνω όλο το βράδυ κλεισμένος μέσα και να μην δω καθόλου την Βαρσοβία; Γιατί, για την ώρα βλέπω μόνο κυλοτάκια και στρινγκάκια, με τα κορίτσια να περιφέρονται στο δωμάτιο σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Άλλο που δεν θέλω κι εγώ, όμως φροντίζω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, ανταλλάσσοντας μερικές κουβέντες με μια από αυτές, για το πού δήθεν τάχα μου είναι η κλειδαριά που θ’ αφήσω τα προσωπικά μου αντικείμενα.
Αφού μπανιαριστώ, αποσπώ χάρτη της Παλιάς Πόλης και πληροφορίες από την όμορφη ξανθιά υπάλληλο στη ρεσεψιόν. Πλέον έχει σκοτεινιάσει και με περιμένει ένας ευχάριστος και ενδιαφέρων περίπατος, στην Παλιά Πόλη της Βαρσοβίας.
Η Βαρσοβία είναι από το 1596 η πρωτεύουσα της Πολωνίας και αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη, αλλά και το σημαντικότερο οικονομικό και πολιτικό κέντρο της χώρας. Καταστράφηκε ολοσχερώς από τους ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. και μετά ανοικοδομήθηκε από την αρχή. Το εντυπωσιακό με αυτήν είναι πως, κατά την ανοικοδόμησή της, διατήρησε αναλλοίωτα τα στοιχεία του μεσαιωνικού παρελθόντος της και χαρακτηρίζεται από πολλούς ως η “πόλη του Φοίνικα”, διότι σύμφωνα με το μύθο, ο Φοίνικας έχει την ιδιότητα να αναγεννιέται. Έτσι λοιπόν και η Βαρσοβία αναγεννήθηκε σαν τον Φοίνικα, μέσα από τις στάχτες του Β’ Π.Π. και τις καταστροφές που της προκάλεσαν οι ναζί.
Αυτά περί Βαρσοβίας. Η δε Παλιά Πόλη της, κάθε άλλο παρά παλιά είναι, καθώς δεν γλύτωσε ούτε αυτή από το μένος, τις θηριωδίες και τις καταστροφές που προκάλεσαν οι ναζί. Ανοικοδομήθηκε και αυτή μετά το πέρας του Β’ Π.Π. και αποτελεί ένα αξιοθαύμαστο παράδειγμα μιας ολικής αναδημιουργίας, με τα μεσαιωνικά της στοιχεία να μην έχουν χαθεί. Είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Vistula και περικλείεται από τo εξωτερικό οχυρό Barbican. Και φυσικά ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Περπατώντας λίγα μέτρα από τον ξενώνα, βρίσκομαι στο Βασιλικό Κάστρο της Βαρσοβίας (Zamek Krolewski) το οποίο αποτελούσε την επίσημη κατοικία των Πολωνών μοναρχών. Εκεί βρίσκεται και η στήλη του Zygmunt, η οποία είναι εντυπωσιακή. Η πλατεία Plac Zamkowy, σφύζει από ζωή και είναι άριστα φωταγωγημένη.
Προσπαθώ να βγάλω κάποιες αξιοπρεπείς νυχτερινές λήψεις, αλλά μάλλον τα χέρια μου τρέμουν.
Στη συνέχεια περπατώ στα στενά της Παλιάς Πόλης, αλλά και στην κεντρική της πλατεία Rynek Starego Miasta, εκεί που χτυπάει η καρδιά της, η οποία είναι γεμάτη από μαγαζιά και εστιατόρια.
Η Παλιά Πόλη με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα και φαίνεται να είναι μεγάλη σε έκταση, με τα ψηλά κτίριά της να αποσπούν το θαυμασμό μου. Και αυτό που έχω καταλάβει αυτές τις λίγες ώρες, είναι πως η Βαρσοβία είναι μια πόλη ερωτεύσιμη, η οποία μου προκαλεί το ενδιαφέρον να την εξερευνήσω. Προσωπικά πιστεύω πως όλη η Βαρσοβία θέλει 3-4 ημέρες, ενώ η Παλιά Πόλη μόνη της, θέλει μια μέρα ολόκληρη καθώς είναι μεγάλη. Ίσως μελλοντικά να έρθω με το αμόρε (το τωρινό, το επόμενο ή το μεθεπόμενο, θα σε γελάσω) για τετραήμερο, φυσικά με αεροπλάνο καθώς η οδήγηση με μοτοσυκλέτα στην Πολωνία, όπως έχω βαρεθεί να γράφω, είναι μαρτύριο σκέτο.
Ανθρωπόμορφος πύργος;
Στη συνέχεια βρίσκομαι σ’ ένα σημείο όπου υπάρχει κόσμος, ο οποίος χαζεύει τα συντριβάνια να αλλάζουν χρωματισμούς μέσα στο σκοτάδι. Ένα θέαμα μοναδικό και εντυπωσιακό που όσες φορές και να προσπαθήσω, δεν θα πετύχω μια αξιοπρεπή λήψη. Κάτι σαν να έχουν πάθει σήμερα τα χεράκια μου, μου φαίνεται. Λες να είναι από την κούραση στους πολωνικούς δρόμους, όπου έσφιγγα το τιμόνι της Yamaha σαν πρωτάρης οδηγός; Μπορεί…
Στο βάθος ο πύργος είναι διπλός και δεν προήλθε από το τρέμουλο των χεριών.
Βρίσκω ένα παρακμιακό fast food να φάω ένα burger της κακιάς ώρας μαζί μ’ ένα αναψυκτικό και στο καπάκι αγοράζω ένα παγωτό από super market, συνεχίζοντας τον περίπατό μου.
Είμαι τόσο εντυπωσιασμένος, γιατί πόλεις σαν την Βαρσοβία τις άκουγα από μικρός μόνο στις ειδήσεις ή στα βιβλία της ιστορίας (π.χ. συνθήκη της Βαρσοβίας κ.τ.λ.) και πλέον τις βλέπω από κοντά. Και αυτό το γεγονός, όσο αστείο και παιδικό κι αν ακούγεται, μου προκαλεί ένα ιδιαίτερο συναίσθημα. Περπατώ μέχρι να κουραστώ (μέχρι τελικής πτώσεως δηλαδή) και αργά το βράδυ κατευθύνομαι στον ξενώνα.
Εκεί βρίσκεται και μια άλλη εντυπωσιακή υπάλληλος, η οποία είναι για τη νυχτερινή βάρδια. Έχω πάθει την πλάκα μου με τις Πολωνές και φυσικά αρχίζω να φλυαρώ και να τους λέω τις γνωστές σαχλαμάρες του κλασικού greek lover με τρίχα για πουλόβερ…
Οδεύω για ύπνο στο χαρέμι μου με τις εννέα γυναίκες, οι οποίες απ’ ότι κατάλαβα πρέπει να ανήκουν σε μια ορειβατική ομάδα. Είναι όλες περίπου στα 20-25 ετών, με την αρχηγό τους, μια χοντρή γύρω στα σαρανταφεύγα, η οποία με κοιτάει με αυστηρό ύφος. Καλά μαντάμ, πως κάνεις έτσι; Δεν τα πείραξα τα κορίτσια σου! Τα οποία κορίτσια, είναι άνετα και κυκλοφορούν σαν να μην υπάρχω. Άλλες κοιμούνται γυμνές, άλλες ημίγυμνες, άλλες πηγαινοέρχονται φορώντας μόνο το στρινγκάκι… κι άντε μετά να κοιμηθείς! Προσπαθώ να κλείσω μάτι, αλλά πως; Εδώ μου έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω με αυτά που βλέπω!
Προσπαθώ να ηρεμήσω με λίγο ιντερνέτι λόγω free wi-fi και η στιγμή που παρακαλούσα να μην συμβεί, συνέβηκε! Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο σάρακας! Τι να της πω τώρα; Να πω στα κορίτσια να μην μιλάνε; Γιατί, έτσι και τις ακούσει θα ξανακαταστραφεί η Βαρσοβία και δεν ξαναανοικοδομηθεί, πλέον ποτέ! Τι να κάνω ο έρμος, βγαίνω έξω, το σηκώνω και της απαντώ:
– Έλα αγάπη μου! Έλα μωρό μου! Έλα λατρεία μου! Έλα Μαριώ μου και μου έλειψε η γλυκιά φωνούλα σου!
– Μα πριν μια ώρα μιλήσαμε και σου έλειψε τόσο γρήγορα;
– Eρμ… να… μόλις ετοιμαζόμουνα να κοιμηθώ στο hostel!
– Mε πόσα άτομα μένεις; Έχει γυναίκες μέσα;
– Oύτε μία! Τα δωμάτια είναι ξεχωριστά για άντρες και γυναίκες! Είμαι με κάτι μηχανόβιους που ταξιδεύουν κι αυτοί και λέμε διάφορες ιστορίες να περάσει η ώρα!
– Και από πού είναι αυτοί και που ταξιδεύουν; Τι μηχανές έχουν;
– Ερμ… να, κάτι Ιταλοί είναι και πάνε στην Ισπανία με κάτι Χόντα Βεστρόμ!
– Και πάνε στην Ισπανία μέσω Πολωνίας; Με δουλεύεις, έτσι;
– Όχι βρε Μαρία, τους αρέσει να ταξιδ…
– Και το Βεστρόμ, είναι της Σουζούκι και όχι της Χόντα κύριε Μερκούριε!
– Γκχχχ – γκχχχ… γκχχχ – γκχχχ… όχι βρε Μαρία, μου ξέφυγε! Από την κούραση είναι…
– Όταν θα φτάσεις στην Κρήτη, τότε θα στα πω ένα χεράκι από κοντά κύριε… Χόντα Βεστρόμ!
– Όχι βρε Μαρία μην το κλείνεις! Σ’ αγαπώ, σε λατρεύω, είσαι το πιο πολύτ…
Φυσικά δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη φράση, γιατί μου έκλεισε το τηλέφωνο. Τίποτα δεν του ξεφεύγει του σάρακα κι ας μισεί τις μηχανές. Και το γαμώτο της υπόθεσης, είναι ότι δεν μπορώ να της πω ούτε ένα τόσα δα μικρό ψεματάκι, για να μην με ζαλίζει κάθε τρεις και λίγο! Επιστρέφω στο δωμάτιο με τις εννιά γυναίκες, καταβάλλοντας υπεράνθρωπη προσπάθεια προκειμένου να συνέλθω και να κλείσω μάτι. Αλλά τι μάτι να κλείσω; Εδώ μου έχουν πεταχτεί και τα δυο μάτια έξω!
Dobranoc…
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 38,50€
Διαμονή: Hostel Kanonia (10,60€)
Parking: 12,80€
Λοιπά: 18,80€
Σύνολο: 80,70€
Γενικό Σύνολο: 2.134,60€
Σύνορα Λιθουανίας – Πολωνίας: απλά ανύπαρκτα.
To νόμισμα της Πολωνίας είναι το ζλότι (PLN) και δεν δέχονται το ευρώ σε συναλλαγές μετρητοίς.
Για το λόγο αυτό είναι η δεύτερη φορά που θα πάω σε ΑΤΜ για ανάληψη χρημάτων (η πρώτη ήταν στην Ρωσία) καθώς στην Πολωνία θα μείνω δυο ημέρες. Τονίζω πως στο parking δεν δέχονται credit card, αλλά μόνο cash και αυτά σε ζλότι και όχι σε ευρώ.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!