Σα βγεις στον πηγαιμό για το North Cape

Ημέρα 31^η: Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013, Warszawa – Krakow (529,3 km)

Άουσβιτς: η φρίκη του ανθρώπινου είδους

Το να μοιράζεσαι ένα δωμάτιο με εννέα γυναίκες, είναι μια ωραία εμπειρία θα έλεγα. Προσωπικά δεν ξέρω πώς να αισθανθώ. Σαν σουλτάνος σε χαρέμι ή σαν τον Απόλλωνα με τις εννέα μούσες; Ιδού η απορία…

Ξύπνησα στις εφτά, χωρίς ίχνη από κραγιόν, σημάδια στο λαιμό και στρινγκάκι στο πρόσωπο! Αμέσως κάνω το σταυρό μου, προσευχόμενος στον μεγαλοδύναμο:

“Κύριε μου, μπορώ να μείνω σ’ έναν τέτοιο ξενώνα στην Σερβία με εννέα Σέρβες;”

Την Βαρσοβία την έχω ερωτευθεί και την παλιά της πόλη, την έχω καταερωτευθεί. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να δω πολλά πράγματα κι έτσι θα περιοριστώ σ’ έναν σύντομο πρωινό περίπατο στην Παλιά Πόλη, όπου θέλω να τη θαυμάσω και υπό το φως της ημέρας.

Γαμάτο;

Μετά από λίγα μέτρα βρίσκομαι στην πλατεία Plac Zamkowy, με το Βασιλικό Κάστρο και την εντυπωσιακή Στήλη του Zygmunt, η οποία είναι από τα παλαιότερα κοσμικά μνημεία της βόρειας Ευρώπης. Φτιάχτηκε προς τιμήν του βασιλιά Zygmunt III Waza και μεταφέρθηκε στη Βαρσοβία το 1596 από την Κρακοβία, όπου βρισκόταν μέχρι τότε.

Είναι νωρίς το πρωί και είμαι τυχερός που απολαμβάνω τον περίπατό μου ανάμεσα σε λίγο κόσμο, με τα μαγαζιά κάποια να είναι κλειστά και κάποια άλλα να ετοιμάζονται ν’ ανοίξουν. Kαι όλα αυτά σε συνδυασμό με την πρωινή δροσιά, κάνουν τον περίπατο ιδανικό.

Πάνω – κάτω περνάω από τα ίδια μέρη με χθες το βράδυ, με τον χαρακτηριστικό ήχο της φωτογραφικής να ακούγεται ουκ ολίγες φορές. Άλλωστε η Παλιά Πόλη, είναι τόσο όμορφη που αξίζει πολλά “κλιτς – κλατς”.

Η κεντρική πλατεία Rynek Starego Miasta, θα μου φανερώσει το ποικίλα χρώματα των κτιρίων που την περιστοιχίζουν. Και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα στην Πολωνία. Tα πολλά και έντονα χρώματα.

Σ’ ένα καφέ βλέπω μια ταμπέλα που λέει κάτι για… φραπέ! Το μαγαζί έχει απ’ όλα τα είδη του καφέ που φτιάχνονται παγκοσμίως κι ένας κύριος με μουστάκι γύρω στα σαράντα πέντε, με καλημερίζει και με ρωτάει τι καφέ θα ήθελα:

– What is the “frappe”?

– It’s greek ice cold coffee!

– Realy? I am from Greece!

– Greece?

– Yeap!

– I have something special for you…

(Αγραφιώτη, ρίχνε και καμιά ματιά που και που, να δεις αν το σπικάρω καλά το εγγλέζικο, ναι;)

Aμέσως ο τύπος πάει κάπου αλλού μέσα στο μαγαζί και μετά από λίγα λεπτά μου φέρνει τον φραπέ, σε πλαστικό κυπελλάκι όπως του είπα, για να τον πάρω μαζί μου. Ρωτάω πόσο κάνει και δεν δέχεται χρήματα. Μου τον κερνάει και φεύγοντας τον ευχαριστώ…

Ο φραπές για κάποιον που είναι από τη χώρα του φραπέ, απλά δεν πίνεται! Βλέπω ότι μέσα έχει βάλει και μια μπάλα παγωτό, την οποία δεν ζήτησα. Προφανώς το έκανε για να μ’ ευχαριστήσει κι αυτό είναι κάτι που εκτιμώ, άσχετα αν ο καφές είναι για τα μπάζα!

Μετά από λίγη ώρα, έχω φέρει τη μοτοσυκλέτα από το parking στον ξενώνα, όπου και τη φορτώνω για να αναχωρήσω. Βάζω στο GPS τη διεύθυνση μιας αντιπροσωπείας της Yamaha, για να κάνω την αλλαγή λαδιών. Και όταν άρχισα την αναζήτηση, έγινε της… Βαρσοβίας! Μετά από 158 κύκλους της πρωτεύουσας και των περιχώρων, με πηγαίνει 158 φορές στο ίδιο σημείο! Κοιτάω 158 φορές τριγύρω και πουθενά Yamaha! Μα τι στον π**τ$ο γίνεται ρε π**$τη, γ@μώ την τρέλα μου μέσα;

Mάνα κάνε πως δεν διαβάζεις, γιατί τώρα θα κατεβάσω όλα τα ευαγγέλια, τους αποστόλους και τα τροπάρια όλων των αγίων, καθώς και τους πολυελαίους όλων των ενοριών του νομού Δωδεκανήσου! Ποιος είπαμε ότι είναι ο προστάτης των χαμένων μοτοσυκλετιστών; Ο Γέροντας Γιαμαχύσιος; Ε, αυτός θα τ’ ακούσει πρώτος απ’ όλους! Έχω νεύραααα λέμεεε !!!

Αν ζούσα στο μεσαίωνα, θα μ’ είχαν περάσει από Ιερά Εξέταση με τόσα καντήλια που έριξα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, βρίσκω τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στην Κρακοβία. Κάνω δυο φορές αναστροφή στον αυτοκινητόδρομο, καθώς η σήμανση είναι τόσο τραγική και ελλιπής που με μπερδεύει! Σε αυτή την περίπτωση δεν φταίω εγώ, για να λέμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Aλλά το μαρτύριο, μαρτύριο!

Ουφ! Βρήκα το δρόμο τελικά, ο οποίος δεν μοιάζει με αυτοκινητόδρομο, αλλά με λεωφόρο. Και κάθε τρεις και λίγο, να με σταματάνε τα φανάρια, διακόπτοντας το ρυθμό μου! Ποιος έχει σειρά τώρα να του ρίξω κανένα μπινελίκι; Tα νεύρα μου είναι τσατάλια και αυτή τη στιγμή που γράφω, χτυπάω ενστικτωδώς και με δύναμη το πληκτρολόγιο…

Αφού κατέβασα ευλαβικά όλο το “χριστοπαναγίας το ανάγνωσμα”, βρίσκω ένα Statoil να χτυπήσω δυο hot dog και μια coca-cola, μήπως καταφέρω να αποφορτιστώ. Κι εκεί που ανοίγω το χάρτη, βλέπω άλλη μια μ@λ@κί@ που έκανα! Και ποια είναι αυτή; Λοπόν άκου…

Σήμερα έχω ορίσει ως προορισμό την πόλη της Κρακοβίας, όπου πριν από αυτήν θα επισκεφθώ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Άουσβιτς, στην πόλη Oswiecim, η οποία βρίσκεται περίπου 60 km δυτικά της Κρακοβίας. Είχα σχεδιάσει να πάρω τον Ε67 που θα με πάει πρώτα στο Oswiecim και μετά στην Κρακοβία, όπως λέει η κοινή λογική. Η λογική όμως ενός βλάκα που δεν ξέρει να δουλέψει ένα απλό GPS, λέει πως πήρε τον Ε77, ο οποίος θα τον πάει πρώτα Κρακοβία, μετά Oswiecim και ξανά πίσω Κρακοβία! Γι’ αυτό πάμε όλοι μαζί, μ’ ένα στόμα, μια φωνή:

“Γράφε τζάμπα χιλιόμετρα μ@λ@κ@!”

Τα άσπρα σύννεφα που προσπαθούν να κρύψουν τον ήλιο, δημιουργούν μια όμορφη εικόνα, η οποία θα καταφέρει να με ηρεμήσει κάπως.

Σε κάποια σημεία του Ε77 υπάρχουν πολλά κομμάτια υπό κατασκευή, στα οποία δεν υπάρχει ούτε ένα βενζινάδικο! Από ‘κει που σε κάθε χιλιόμετρο έβλεπες κι ένα τέτοιο, εδώ δεν υπάρχει ούτε ένα. Κι επειδή δεν μπορούσα να το φανταστώ όταν χλαπάκιαζα τα hot dog στο Statoil, δεν γέμισα βενζίνη! Και τώρα είμαι με ρεζέρβα, πηγαίνοντας πιο αργά κι από ποδηλάτη στην άκρη του αυτοκινητόδρομου. Δεν βλέπω πουθενά βενζινάδικο κι αμέσως αρχίζω να κάνω μαύρες σκέψεις ότι θα μείνω και ποιος θα με μαζεύει μετά! Ρώτησα δυο φορές, άτομα από τα συνεργεία που εργάζονται στο εργοτάξιο του αυτοκινητόδρομου και βρίσκω την άκρη μ’ ένα παρακμιακό βενζινάδικο σ’ ένα χωριό, αμέσως μετά από μια έξοδο. Τελικά την έβγαλα πάλι καθαρή, ο κωλόφαρδος…

Κινούμαι μέσα στην πόλη της Κρακοβίας και αφού ρώτησα κάτι ντόπιους, οδηγούμαι στον αυτοκινητόδρομο Α4 Ε40 Ε462 που οδηγεί στο Oswiecim. Σε κάποια φανάρια συναντώ μια μοτοσυκλέτα BMW (δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν ήταν RT ή LT, πάντως έφερνε κάτι σε πλυντήριο ή ψυγείο). Ρωτώ τον οδηγό για το πώς μπορώ να πάω στο Oswiecim και μου λέει να τον ακολουθήσω. Μόλις ανάψει πράσινο, λίγα μέτρα παρακάτω ανάβει το φλας και μπαίνει στο parking ενός βενζινάδικου.

Είναι ένας κύριος γύρω στα πενήντα με την κόρη του, οι οποίοι κατευθύνονται στο σπίτι τους, το οποίο βρίσκεται πιο πέρα από το Oswiecim. Πριν μια εβδομάδα, ήταν μαζί με τέσσερα άτομα και τις μοτοσυκλέτες τους στην Αλβανία και συγκεκριμένα στο Δυρράχιο, το οποίο τους άρεσε ιδιαίτερα, αλλά και στο Μαυροβούνιο.

Θα μπορούσαν να μην είχαν σταματήσει καθόλου και απλά να τους ακολουθούσα. Όμως, πατέρας και κόρη είναι ιδιαίτερα ομιλητικοί και με ρωτάνε για το ταξίδι μου στο Βόρειο Ακρωτήρι. Συζητάμε για αρκετή ώρα. Μου δίνουν αρκετές πληροφορίες και μου λένε να τους ακολουθήσω για περίπου 40 km, όπου θα μου υποδείξουν την έξοδο, ενώ αυτοί θα συνεχίσουν το δρόμο τους. Και πριν ξεκινήσουμε, ο τύπος με ρωτάει χωρίς ίχνος έπαρσης:

– Επειδή σε βλέπω βαρυφορτωμένο, με τι ταχύτητα ταξιδεύεις;

– Δεν έχω πρόβλημα! Πήγαινε και με διακόσια αν θες – χαχαχα!

– 120-140 είναι καλά;

– Αμέ! Ξεκίνα και σ’ ακολουθώ!

Tους ακολουθώ και αφού περάσουμε από ένα σταθμό διοδίων (τον πρώτο που συνάντησα μετά από αρκετές ημέρες), μετά από λίγα λεπτά κόβει ταχύτητα και μου υποδεικνύει την έξοδο για Oswiecim.

Eίμαστε εν κινήσει και βρίσκομαι στα δεξιά του, έτοιμος να στρίψω. Τον ευχαριστώ δείχνοντάς του την καρδιά μου. Ο ίδιος ανταποδίδει τον χαιρετισμό, σκύβοντας ελαφρά το κεφάλι και δείχνοντάς μου κι αυτός την καρδιά του. Είναι μια στιγμή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Από αυτές που θα θυμάμαι για πάντα. Άνθρωποι που μπαίνουν για λίγα λεπτά στη ζωή σου και ίσως να μην τους ξαναδείς ποτέ. Όμως αυτό που τους ενώνει, είναι πως ζουν στον μαγικό κόσμο των δυο τροχών. Και είναι πρόθυμοι από μόνοι τους, να κάνουν ό,τι καλύτερο περνάει από το χέρι τους για να σε βοηθήσουν ή να σε εξυπηρετήσουν. Από τις στιγμές που λατρεύω να ζω. Kαι από τους ανθρώπους, τους οποίους θα βάλω σε περίοπτη θέση μέσα στην καρδιά μου κι ας μην τους γνώρισα αρκετή ώρα…

Kινούμαι πλέον σ’ έναν επαρχιακό δρόμο, περνώντας από διάφορα χωριά. Όταν βλέπω την ταμπέλα Oswiecim, κάτι σαν να παγώνει μέσα μου. Νιώθω το χρόνο να σταματά και το σώμα μου ν’ ανατριχιάζει. Ελαττώνω ενστικτωδώς ταχύτητα και για μια στιγμή, μοιάζει σαν να ακούω την πένθιμη μελωδία ενός ρέκβιεμ.

Αμέσως μου έρχεται στο μυαλό μια σκηνή από τη σειρά “Band of Brothers” την οποία είχα δει πριν πολλά χρόνια

και μου είναι δύσκολο να περιγράψω πως αισθάνομαι αυτή τη στιγμή. Τα πάντα είναι παγωμένα μέσα μου…

Έχω φτάσει στο Άουσβιτς. Εκεί που συντελέστηκε ένα από τα μεγαλύτερα ολακαυτώματα της ανθρωπότητας. Εκεί που ο ίδιος ο άνθρωπος, έγραψε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του. Εκεί που ο πόνος και η οργή ξεχειλίζουν.

Στην αρχή θα μπω στο Auschwitz Museum (Auschwitz I) και στη συνέχεια θα πάω στο Birkenau (Auschwitz II) το οπoίο απέχει 3 km, από εδώ.

Η πηγή του κειμένου είναι από τη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia και οι φωτογραφίες δικές μου. Τονίζω για να μην μπερδευτείς με τους τίτλους της Wikipedia, πως το πρώτο μέρος του κειμένου που ακολουθεί, αφορά το Auschwitz I και το δεύτερο το Auschwitz II. Oι παρεμβάσεις μου, είναι αυτές με διαφορετική γραμματοσειρά από αυτή της Wikipedia.

Μουσείο Άουσβιτς – Μπίρκεναου

Τo Kρατικό Μουσείο Aουσβιτς – Μπίρκεναου (πολων.: Panstwowe Muzeum Auschwitz – Birkenau) βρίσκεται στα εδάφη των ναζιστικών γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης στα προάστια του Οσβιέτσιμ (γερμ. Auschwitz), μιας κωμόπολης της Πολωνίας, 60 χλμ. δυτικά της Κρακοβίας.

Ίδρυση των στρατοπέδων συγκέντρωσης

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς (Auschwitz) στην Πολωνία ιδρύθηκε από τις κατοχικές αρχές της ναζιστικής Γερμανίας στα μέσα του 1940 στην καρδιά της κατεχόμενης τότε από τους Γερμανούς Ευρώπης. Βρίσκεται στα περίχωρα της πολωνικής πόλης Οσβιέτσιμ (Oswiecim), η οποία είχε μετονομασθεί από το Τρίτο Ράιχ σε Άουσβιτς.

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς αποτελείτο από τρία κύρια μέρη:

α) Το πρώτο και παλαιότερο μέρος είναι το Άουσβιτς Α΄, το λεγόμενο κύριο στρατόπεδο (Stammlager), το οποίο δημιουργήθηκε στα μέσα του 1940 στο έδαφος και στα υπάρχοντα κτήρια προπολεμικών πολωνικών στρατώνων,

β) Το δεύτερο μέρος είναι το στρατόπεδο Άουσβιτς Β΄ Μπίρκεναου, η κατασκευή του οποίου άρχισε το φθινόπωρο του 1941 στο έδαφος του χωριού Μπζεζίνκα σε απόσταση 3 χλμ από το Οσβιέτσιμ, και

γ) Το τρίτο μέρος είναι το στρατόπεδο Άουσβιτς Γ΄ Μόνοβιτς, το οποίο ιδρύθηκε το 1942 στο χωριό Μονοβίτσε, 6 χλμ. από το Οσβιέτσιμ, ως τόπος καταναγκαστικής εργασίας.

Όλα τα στρατόπεδα του συγκροτήματος Άουσβιτς περικυκλώνονταν με πύργους κατόπτευσης και φράχτες με αγκαθωτά ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα. Απαγορευόταν οποιαδήποτε επαφή των κρατούμενων με τον εξωτερικό κόσμο.

Στην πρώτη περίοδο της ύπαρξής του στα 1940-1941, οι κατοχικές γερμανικές αρχές κατεύθυναν εδώ τους Πολωνούς κρατούμενους για πολιτικούς λόγους, καθώς και τους Ρομά (Αθίγγανους) και σοβιετικούς αιχμαλώτους. Από το 1942 αποστέλλονταν και Εβραίοι, οι οποίοι θεωρούνταν από γιατρούς των SS ικανοί για εργασία ή κατάλληλοι για ιατρικά πειράματα.

Τη στιγμή της απελευθέρωσης του στρατοπέδου στις 27 Ιανουαρίου 1945 από τα σοβιετικά στρατεύματα βρίσκονταν εδώ περίπου 7 χιλιάδες κρατούμενοι, που είχαν αφήσει οι Γερμανοί στο στρατόπεδο.

Συνολικά εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους τουλάχιστον 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν. Περίπου 900.000 πέθαναν μετά την επιλογή που έγινε άμεσα κατά την άφιξή τους. Άλλοι 200.000 άνθρωποι πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό, βαρύτατη κακοποίηση, συνέπειες ιατρικών πειραμάτων ή δολοφονήθηκαν. Οι συνηθέστεροι τρόποι εκτέλεσης ήταν: Δηλητηρίαση με το αέριο Κυκλώνας Β σε ειδικούς θαλάμους (θάλαμοι αερίων), πυρά πυροβόλου όπλου, θανατηφόρα ένεση, απαγχονισμός, θάνατος από ασιτία.

Ως μεγαλύτερο στρατόπεδο εξόντωσης του Τρίτου Ράιχ, το Άουσβιτς έγινε σύμβολο για τις μαζικές δολοφονίες των εθνικοσοσιαλιστών και του Ολοκαυτώματος, θύματα του οποίου υπήρξαν περίπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι. Αρνητές του ολοκαυτώματος προσπαθούν να εξαπατήσουν τους αναγνώστες τους επισημαίνοντας την εκδοχή των τεσσάρων εκατομμυρίων, που εμφανιζόταν παλαιότερα κυρίως σε ανατολικοευρωπαίους ιστορικούς, και, υπονοώντας ότι οι αριθμοί, αφού αλλάζουν συνεχώς, είναι προϊόν προπαγάνδας.

Τα κρεματόρια

Τα κρεματόρια που κατασκευάστηκαν από τις κατοχικές αρχές της ναζιστικής Γερμανίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Άουσβιτς – Μπίρκεναου προορίζονταν για την καύση των πτωμάτων των κρατουμένων, κυρίως Εβραίων, οι οποίοι θανατώνονταν προηγουμένως με το δηλητηριώδες αέριο Κυκλώνα Β (Zyklon – B) στους παρακείμενους θαλάμους αερίων. Οι άνθρωποι πέθαιναν σε 15-20 λεπτά. Η τέφρα χρησιμοποιούνταν ως λίπασμα ή ως υλικό για να αποξηρανθούν οι γούρνες και τα ποτάμια της περιοχής.

Ειδικές ομάδες κρατουμένων, οι λεγόμενοι «Ζόντερκομάντο» (Sonderkommando), ήταν επιφορτισμένοι, με εντολή της διοίκησης του στρατοπέδου, να εφοδιάζουν τους φούρνους των κρεματορίων με τα πτώματα που μεταφέρονταν από τους θαλάμους αερίων, αφού αφαιρούσαν πρώτα δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, χρυσά δόντια κλπ. από τους νεκρούς.

Οι αποτεφρωτήρες στο Μπίκερναου, που κατασκευάστηκαν το 1942 με εντολή του ανώτατου διοικητή των Ες-Ες και κύριο αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος Χάινριχ Χίμλερ, μπορούσαν να αποτεφρώσουν 12.000 και περισσότερα πτώματα την ημέρα. Οι κλίβανοι στο στρατόπεδο αυτό καταστράφηκαν με την είσοδο των σοβιετικών στρατευμάτων τον Ιανουάριο του 1945.

Η ίδρυση του Μουσείου

Μερικούς μήνες από τη λήξη του πολέμου και την απελευθέρωση των ναζιστικών στρατοπέδων, χιλιάδες προσκυνητές άρχισαν να φτάνουν εδώ για να βρουν ίχνη των συγγενών τους και να αποτίσουν φόρο τιμής στους σκοτωμένους.

Στις 2 Ιουλίου 1947, η Πολωνική Βουλή ψήφισε το νόμο για αν διατηρηθούν τα εδάφη και τα κτήρια του στρατοπέδου και ίδρυσε το Κρατικό Μουσείο Άουσβιτς-Μπίρκεναου στο Οσβιέτσιμ. Σύμφωνα με το νόμο, ο σκοπός του Μουσείου ήταν η προστασία των εδαφών των πρώην στρατοπέδων, η συλλογή και συγκέντρωση αποδείξεων και υλικών που έχουν σχέση με τα γερμανικά εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο Άουσβιτς, καθώς και η επιστημονική επεξεργασία τους και έκθεση.

Μετά από αίτηση της Πολωνίας, τα εδάφη του πρώην στρατοπέδου του Άουσβιτς συμπεριλήφθηκαν το 1979 στον Κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Το Μουσείο διοικείται από το πολωνικό Υπουργείο Πολιτισμού και Εθνικής Κληρονομιάς. Το 2008 δημιουργήθηκε το Ίδρυμα Άουσβιτς-Μπίρκεναου, με σκοπό να αποκτά τους απαραίτητους πόρους για τη διατήρηση του Τόπου Μνήμης για τις μελλοντικές γενιές.

Η έκταση του Μουσείου

Το Μουσείο περιλαμβάνει δύο μέρη του συγκροτήματος των στρατοπέδων: το κύριο στρατόπεδο (Άουσβιτς Α΄) στο Οσβιέτσιμ και το στρατόπεδο Μπίρκεναου (Άουσβιτς Β΄) στο Μπζεζίνκα, τα εδάφη των οποίων εκτείνονται σε μια έκταση 1.910 στρεμμάτων.

Το Μουσείο περιλαμβάνει τα εδάφη στα οποία βρίσκονταν τα κτήρια μαζικής εξόντωσης των Εβραίων και περισσότερα από 150 άλλα κτήρια διαφόρων χρήσεων, όπως οι παράγκες για τους κρατούμενους, αφοδευτήρια, κτήρια διοίκησης του στρατοπέδου, φυλάκια των Ες-Ες, παρατηρητήρια, φράχτες πάνω από 10 χλμ., καθώς και η σιδηροδρομική ράμπα στο Μπίρκεναου.

Μέρος του στρατοπέδου αποτελεί και ο μαζικός τάφος εκατοντάδων Σοβιετικών αιχμαλώτων, οι οποίοι εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς πριν μπει ο Κόκκινος Στρατός στο στρατόπεδο.

Οι συλλογές του Μουσείου

Στα εδάφη του στρατοπέδου βρέθηκαν μετά την απελευθέρωση χιλιάδες αντικείμενα που ανήκαν στους Εβραίους, οι οποίοι βρήκαν εδώ το θάνατο. Είναι βαλίτσες (μερικές με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις των σκοτωμένων), εβραϊκές ενδυμασίες προσευχής (ταλλίθ), τεχνητά μέλη αναπήρων, γυαλιά, παπούτσια, βούρτσες, πινέλα κλπ.

Όταν ο Σοβιετικός Στρατός απελευθέρωσε το στρατόπεδο στο Οσβιέτσιμ, βρέθηκαν στις αποθήκες 7.000 κιλά μαλλιά, συσκευασμένα σε σάκους. Ήταν απομεινάρια γυναικείων μαλλιών, τα οποία οι αρχές του στρατοπέδου πουλούσαν σε γερμανικά εργοστάσια. Από τα ανθρώπινα μαλλιά οι γερμανικές εταιρείες παρασκεύαζαν υφάσματα.

Σήμερα, τα αντικείμενα αυτά αποτελούν το βασικό μέρος της συλλογής του Μουσείου και εκτίθενται στα μπλοκ του πρώην στρατοπέδου Άουσβιτς Α΄, όπου βρίσκεται η γενική έκθεση του Μουσείου.

Στις συλλογές του Μουσείου βρίσκονται και εκτίθενται σε βιτρίνες:

– 2 τόννοι ανθρώπινα μαλλιά.

– πάνω από 80 χιλιάδες παπούτσια.

– περίπου 3,8 χιλιάδες βαλίτσες, από τις οποίες 2,1 χιλ. έχουν γραφές.

– περίπου 12 χιλιάδες κατσαρόλες.

– περίπου 40 κιλά γυαλιά.

– 460 τεχνητά μέλη (προσθέσεις).

– 570 ραβδωτές στολές στρατοπέδου.

– 260 πολιτικές περιβολές.

– 260 ταλλίθ.

Στο Αρχείο του Μουσείου βρίσκονται μεταξύ άλλων και 39 περίπου χιλιάδες αρνητικά φωτογραφιών των νεοεισερχόμενων κρατουμένων, που τραβήχτηκαν από στελέχη του στρατοπέδου, 16 τόμοι προσωπικών φακέλων των φυλακισμένων, 8 χιλιάδες γράμματα και καρτ-ποστάλ που οι κρατούμενοι έστελναν από το στρατόπεδο, καθώς και ψηφιακή βάση δεδομένων για τους φυλακισμένους και δολοφονημένους στο στρατόπεδο κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Στο Τμήμα Συλλογών του Μουσείου βρίσκονται 6 χιλιάδες περίπου έργα τέχνης, από τα οποία 2 χιλιάδες είναι έργα που δημιουργήθηκαν παράνομα από τους κρατούμενους. Πολύ σημαντική είναι μια πλούσια συλλογή ζωγραφικών πινάκων με σκηνές από τη ζωή στο στρατόπεδο, που φιλοτεχνήθηκαν από τους φυλακισμένους.

Το διεθνές συμβούλιο του Οσβιέτσιμ

Το έτος 2000, ο Πρωθυπουργός της Πολωνίας ανακοίνωσε την ίδρυση του Διεθνούς Συμβουλίου του Οσβιέτσιμ, η θητεία του οποίου διαρκεί έξι χρόνια. Το Συμβούλιο είναι συμβουλευτικό όργανο υπαγόμενο στον Πρωθυπουργό στα πλαίσια της πολιτικής για τη διατήρηση και προστασία όχι μόνο των εδαφών του πρώην χιτλερικού στρατοπέδου εξόντωσης του Άουσβιτς, αλλά και άλλων μνημείων εξόντωσης που βρίσκονται στην πολωνική επικράτεια.

Τα μέλη του Συμβουλίου είναι αντιπρόσωποι της Γαλλίας, του Ισραήλ, της Γερμανίας, της Πολωνίας, της Ουκρανίας, των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας.

Βάζω εδώ μια άνω τελεία, διακόπτοντας τη Wikipedia, καθώς έφτασε η ώρα να αποχωρήσω από Auschwitz I και να πάω στο Auschwitz II. Έχω υποστεί ένα είδος σοκ, με όσα ανατριχιαστικά και φρικιαστικά είδα. Δεν έχω τη δύναμη να μεταφέρω στο χαρτί αυτά που αισθάνθηκα, με τη λύπη και την οργή, να ξεχειλίζουν. Εκεί που τα είδα όλα στο Auschwitz I, ήταν σε κάποιες φωτογραφίες μικρών παιδιών. Οι ναζί είναι τόσο υπάνθρωποι που δεν δείχνουν οίκτο, ούτε καν στα μικρά παιδιά…

Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου

Το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου είναι το στρατόπεδο εξόντωσης, το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν με το όνομα “Άουσβιτς”. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κρατήθηκαν φυλακισμένοι εδώ σε άθλιες συνθήκες και περισσότεροι από 1,1 (έως 1,5 περίπου) εκατομμύρια δολοφονήθηκαν.

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1941 ο διοικητής του Άουσβιτς Ι Ρούντολφ Ες (Rudolf Höß), ο οποίος συχνά ταυτίζεται λαθεμένα με τον πολιτικό Ρούντολφ Ες (Rudolf Heß), δέχτηκε τη διαταγή να χτίσει στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για 100.000 σοβιετικούς αιχμάλωτους στην περιοχή του Άουσβιτς. Το κατοπινό στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, δημιουργήθηκε κοντά στο πολωνικό χωριό Μπρζεζίνκα (γερμ. Birkenau), σε απόσταση 1.200 μέτρων από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς Ι. Κατά την οικοδόμηση του Άουσβιτς ΙΙ οι ναζιστές ανάγκασαν τους κατοίκους της Μπρζεζίνκα να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, ενώ οι αιχμάλωτοι του Άουσβιτς Ι τα γκρέμισαν για να χρησιμοποιήσουν τα οικοδομικά υλικά στο νέο στρατόπεδο.

Το Άουσβιτς ΙΙ είχε διαστάσεις 2 επί 2,5 χμ και ήταν διαιρεμένο σε διάφορα τμήματα, τα οποία επίσης χωρίζονταν σε τομείς. Οι τομείς αυτοί, όπως και ολόκληρο το στρατόπεδο, περιφράχτηκαν με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα.

Ενώ αρχικά προοριζόταν να γίνει στρατόπεδο εργασίας για αιχμαλώτους πολέμου και φυλακισμένους των SS, το Άουσβιτς ΙΙ άλλαξε λειτουργία μετά από λίγους μόνο μήνες. Την άνοιξη του 1942 δολοφονήθηκαν σοβιετικοί πολιτικοί κομισάριοι (στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος αποσπασμένα στον Κόκκινο Στρατό), όπως και ανίκανοι για εργασία φυλακισμένοι με το αέριο Κυκλώνας Β. Οι μητέρες και τα παιδιά τους, που κατά την κρίση των γιατρών του στρατοπέδου δεν μπορούσαν να εργαστούν, δολοφονούνταν επίσης με αέριο αμέσως μετά την άφιξή τους στο στρατόπεδο. Από τον Απρίλιο ή τον Ιούλιο του 1942 και μετά (ο ακριβής χρόνος συζητείται) η πλειονότητα των Εβραίων που έφταναν στο στρατόπεδο θανατώνονταν αμέσως. Η ικανότητά τους για εργασία δεν είχε πλέον ιδιαίτερη σημασία, αφού το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου είχε μετατραπεί από στρατόπεδο εργασίας σε στρατόπεδο εξόντωσης.

Τα περισσότερα θύματα έφθαναν με τραίνο, συχνά μετά από πολυήμερα ταξίδια σε βαγόνια μεταφοράς ζώων. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια καταγεγραμμένο ταξίδι αφορούσε τη μεταφορά αιχμαλώτων από τη Ρόδο και είχε συνολική διάρκεια 17 ημερών. Αφού έφταναν στον σταθμό της πόλης Άουσβιτς, στρατιώτες των SS τους οδηγούσαν στο στρατόπεδο. Το 1944 τοποθετήθηκαν ράγες που οδηγούσαν κατευθείαν στο εσωτερικό του στρατοπέδου. Συχνά οι εκτοπισμένοι μεταφέρονταν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων, ενώ άλλες φορές γινόταν προηγουμένως διαλογή από του γιατρούς του στρατοπέδου, βάσει της οποίας χωρίζονταν οι αδύναμοι, γέροι και ασθενείς από τους ικανούς για εργασία. Συνήθως ο περιβόητος Δρ. Γιόζεφ Μένγκελε (Dr. Josef Mengele) ήταν ο υπεύθυνος στις διαλογές αυτές.

Οι κρατούμενοι που επιβίωναν της διαλογής εργάζονταν έπειτα στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις που συνόρευαν με το στρατόπεδο ή σε παραρτήματα του Στρατοπέδου. Χρησιμοποιούνταν κυρίως για την παραγωγή συνθετικής βενζίνης ή συνθετικού ελαστικού (αποκαλούμενου Buna) για την εταιρεία IG Farben. Άλλες γερμανικές εταιρίες, όπως η Krupp, διατηρούσαν επίσης βιομηχανικές εγκαταστάσεις κοντά στο στρατόπεδο. Ο τρόπος αυτός της καταναγκαστικής εργασίας αποτελούσε για τα SS μια καλή ευκαιρία να αποκομίσει κέρδη σε βάρος των φυλακισμένων. Παράλληλα, στρατιώτες της SS, αλλά και υπάλληλοι των γερμανικών επιχειρήσεων, κακομεταχειρίζονταν αυθαίρετα τους εργαζόμενους, πολλοί από τους οποίους τελικά πέθαιναν εξαντλημένοι από την εργασία.

Ένα μέρος του στρατοπέδου ήταν ξεχωριστό στρατόπεδο γυναικών. Σε άλλο μέρος (με την ονομασία “Kanada”) γινόταν η ταξινόμηση και συλλογή της περιουσίας των δολοφονημένων φυλακισμένων, για να παραδοθεί κατόπιν στην γερμανική κυβέρνηση. Πολλοί γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες της SS, ωστόσο, έκλεβαν και κατακρατούσαν αντικείμενα από την αποθήκη.

Στο Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου υπήρχαν σε έξι κτίρια – θάλαμοι αερίων, οι οποίοι δεν λειτουργούσαν όλοι συγχρόνως. Μέχρι το καλοκαίρι του 1943 χτίστηκαν και ενεργοποιήθηκαν τέσσερα κρεματόρια, τα οποία διέθεταν θαλάμους αερίων έκτασης 100 τ.μ. και άνω. Τέσσερις εταιρίες είχαν αναλάβει την οικοδόμηση των κρεματορίων. Οι αποτεφρωτήρες σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν από την εταιρία J. A. Topf und Söhne, η οποία φρόντιζε και την συντήρησή τους.

Μετά την εισβολή της Βέρμαχτ στην Ουγγαρία τον Μάρτιο 1944 εκτοπίστηκαν μεταξύ Μάιου και Ιουλίου του ίδιου έτους 440.000 Ούγγροι Εβραίοι στο Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου. Οι ικανοί για εργασία μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, ενώ περίπου 250.000 δολοφονήθηκαν. Παρόλο που τα κρεματόρια δούλευαν αδιάκοπα, ήταν αδύνατο να αποτεφρωθούν τόσα πτώματα σε σύντομο χρόνο. Για τον λόγο αυτό, τα πτώματα των θυμάτων καίγονταν και σε ανοιχτό χώρο.

Στις 7 Οκτωβρίου 1944 οι κρατούμενοι του Ειδικού Αποσπάσματος (Sonderkommando, Εβραίοι κρατούμενοι που δούλευαν τα κρεματόρια και κρατούνταν χωρισμένοι από τους υπόλοιπους) επαναστάτησαν. Γυναίκες κρατούμενες κατάφεραν να μεταφέρουν κρυφά εκρηκτική ύλη από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις στο στρατόπεδο, με την οποία ανατίναξαν ένα μέρος του Κρεματορίου 4. Στη συνέχεια οι φυλακισμένοι επιχείρησαν μαζική διαφυγή, αλλά οι 250 δραπέτες τελικά συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν.

Γνώσεις των Συμμάχων

Οι Σύμμαχοι που πολεμούσαν κατά της Γερμανίας απέκτησαν στις 31 Μαΐου 1944 λεπτομερείς αεροφωτογραφίες όλων των στρατοπέδων του Άουσβιτς. Το 2003 η Royal Air Force δημοσίευσε για πρώτη φορά αεροφωτογραφίες, όπου φαίνονται ακόμη και οι φωτιές των σωρών πτωμάτων, που καίγονταν σε ανοικτό χώρο αφού τα κρεματόρια δεν διέθεταν την απαιτούμενη χωρητικότητα για τους χιλιάδες νεκρούς. Εκτός αυτού, δυο κρατούμενοι που είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν (Ρούντολφ Βρμπα και Άλφρεντ Βέτσλερ) σχεδίασαν λεπτομερείς χάρτες με ακριβείς πληροφορίες για το Άουσβιτς, τα οποία παρέδωσαν στους Συμμάχους το καλοκαίρι του 1944, ενώ ο Βίτολντ Πιλέτσκι (Witold Pilecki), ο οποίος ως μοναδικός άνθρωπος φυλακίστηκε εθελοντικά στο Άουσβιτς, τους έστελνε τακτικά κρυφές αναφορές από το εσωτερικό του στρατοπέδου. Αμερικανικά βομβαρδιστικά προκάλεσαν στις 13 Σεπτεμβρίου 1944 φοβερές ζημιές στις κοντινές βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Η ερώτηση, εάν οι συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις θα έπρεπε να είχαν βομβαρδίσει το στρατόπεδο ή έστω τις ράγες που οδηγούσαν εκεί, συζητείται αμφιλεγόμενα μέχρι σήμερα.

Απόπειρες απόδρασης

Συνολικά περίπου 700 φυλακισμένοι προσπάθησαν να δραπετεύσουν από το Άουσβιτς και περίπου 300 τα κατάφεραν. Όσοι δραπέτες συλλαμβάνονταν από την SS αφήνονταν, συνήθως, να πεθάνουν από την πείνα. Άλλες φορές τιμωρούνταν συγγενείς ή και άλλοι, επιλεγμένοι στην τύχη, κρατούμενοι στη θέση τους.

Πορείες θανάτου και απελευθέρωση

Εν μέρει τα κρεματόρια και οι θάλαμοι αερίων γκρεμίστηκαν ήδη τον Νοέμβριο του 1944. Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν και, βάσει νεότερων μελετών, προορίζονταν να εγκατασταθούν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν-Γκούζεν, το οποίο οι εθνικοσοσιαλιστές τότε ακόμη πίστευαν ότι δεν θα πέσει στα χέρια των Συμμάχων. Το τελευταίο κρεματόριο του Άουσβιτς το ανατίναξαν λίγο πριν από την απελευθέρωση του στρατοπέδου, τον Ιανουάριο του 1945, για να κρύψουν τα ίχνη των πράξεων τους από τους Σοβιετικούς.

Μεταξύ της 17 και 23 Ιανουαρίου το στρατόπεδο εκκενώθηκε και περίπου 60.000 κρατούμενοι οδηγήθηκαν σε πορείες θανάτου προς τη δύση. Στα στρατόπεδα του Άουσβιτς παρέμειναν συνολικά κοντά στους 7.500 φυλακισμένους, οι οποίοι λόγω ασθένειας και αδυναμίας ήταν αδύνατο να ακολουθήσουν την πορεία. Περισσότεροι από 300 τουφεκίστηκαν άμεσα, ενώ η προγραμματισμένη εξόντωση των υπόλοιπων αποτράπηκε μονάχα λόγω της ταχείας προέλασης του ερυθρού στρατού στην ανατολή.

Ως πρώτο των κυρίων στρατοπέδων απελευθερώθηκε το Άουσβιτς Ι Μόνοβιτς το μεσημέρι της 27 Ιανουαρίου 1945, από την 60ή Στρατιά, επικεφαλής της οποίας ήταν ο συνταγματάρχης Πάβελ Κουρότσκιν. Στις επόμενες μέρες πέθαναν περίπου 200 από τους επιζώντες του Άουσβιτς από τις συνέπειες της κακομεταχείρισής τους από τους εθνικοσοσιαλιστές, παρόλο που υπήρξε ιατρική βοήθεια από πλευράς των Συμμάχων.

Θύματα

Αριθμός θυμάτων:

Στην επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου του Στρατοπέδου καταγράφονται το πλήθος και οι κατηγορίες των εξής καταγεγραμμένων θυμάτων αυτού του στρατοπέδου, με τα αντίστοιχα διακριτικά σήματα με τα οποία τους χαρακτήριζαν οι Ναζιστές:

Εβραίοι (δύο τρίγωνα που σχηματίζουν εξάκτινο αστέρι, σε συνδυασμό με την κατηγορία του κρατουμένου): Από το 1943 και έπειτα αποτελούσαν την πιο πολυάριθμη ομάδα κρατουμένων. Συνολικά 1.100.000 Εβραίοι εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς μεταξύ των ετών 1940-1945. Περίπου 960.000 θανατώθηκαν εκεί (από τους οποίους 865.000 σε θαλάμους αερίων αμέσως κατά την άφιξή τους και περίπου 95.000 από τις 200.000 Εβραίων που ήταν καταγεγραμμένοι ως κρατούμενοι). Υπολογίζεται ότι περίπου 55.000 Έλληνες Εβραίοι εκτοπίστηκαν με προορισμό αυτό το στρατόπεδο.

Πολιτικοί κρατούμενοι (κόκκινο τρίγωνο): Στην πλειονότητά τους ήταν Πολωνοί που είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια ενεργειών καταστολής ή λόγω της συμμετοχής τους σε αντιστασιακά κινήματα. Ο αριθμός τους ανέρχεται στους 160.000 περίπου.

Πολωνοί (“P” πάνω σε κόκκινο τρίγωνο): Ήταν η πολυπληθέστερη ομάδα μη Εβραίων κρατουμένων. Περίπου 140-150.000 Πολωνοί εκτοπίστηκαν σε αυτό το στρατόπεδο. Οι μισοί από αυτούς, περίπου 70-75.000 άτομα, εξοντώθηκαν είτε με εκτελέσεις είτε πέθαναν από την πείνα ή τις ασθένειες.

Αθίγγανοι και κοινωνικά απροσάρμοστοι (μαύρο τρίγωνο): Περίπου 23.000 Αθίγγανοι βρήκαν το θάνατο εκεί, η πλειονότητά τους μέσω αποτέφρωσης. Επίσης, υπήρχε ένας μικρός αριθμός πορνών.

Αιχμάλωτοι πολέμου: Αφορά κυρίως σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου. Περίπου 15.000 άτομα εκτοπίστηκαν εκεί και όλοι τους σχεδόν εξοντώθηκαν.

Άλλες εθνικές ομάδες: Υπολογίζεται ότι πάνω από 10.000 κρατούμενοι προέρχονταν από διάφορες άλλες εθνικές ομάδες, Τσέχοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σλοβένοι, κ.α.

Σωφρονιστικοί κρατούμενοι (σημάδι “EH” (Erziehungshäftling)): Υπολογίζεται ότι υπήρχαν περίπου 11.000 κρατούμενοι εξαιτίας διαφόρων παραπτωμάτων.

Ποινικοί κρατούμενοι (πράσινο τρίγωνο): Αυτή η κατηγορία περιλάμβανε λίγες εκατοντάδες κρατουμένων.

Μάρτυρες του Ιεχωβά (μωβ τρίγωνο): Φυλακίζονταν λόγω της συμπεριφοράς και της στάσης τους, που ήταν αποτέλεσμα των θρησκευτικών πεποιθήσεών τους. Υπήρχαν τουλάχιστον 138 καταγεγραμμένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Υπήρχαν επίσης 249 κρατούμενοι που είχαν καταχωρηθεί σε άλλες κατηγορίες, αν και ήταν γνωστό ότι ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ομοφυλόφιλοι (ροζ τρίγωνο): Τουλάχιστον μερικές δεκάδες ομοφυλόφιλων φυλακίστηκαν και καταγράφηκαν σε αυτή την κατηγορία.

Ο Franciszek Piper αναφέρεται στη μελέτη του Die Zahl der Opfer von Auschwitz (ελλ. Ο αριθμός των θυμάτων του Άουσβιτς) βάσει έρευνας και πηγών που συγκεντρώθηκαν στο διάστημα 1945-1990 σε 1.100.000 νεκρούς στο στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου.

Ο Jean-Claude Pressac αναφέρεται στο βιβλίο του Les Crématoires d’ Auschwitz (ελλ. Τα κρεματόρια του Άουσβιτς) στην δολοφονία μέχρι και 711.000 ανθρώπων. Συνυπολογίζει εδώ τους 470.000-550.000 Εβραίους, οι οποίοι εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς, όπου χάθηκαν τα ίχνη τους, 126.000 κρατούμενους οι οποίοι υπάρχουν καταγεγραμμένοι στα αρχεία, 15.000 σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου όπως και 20.000 νεκρούς διάφορων μειονοτήτων (όπως π.χ. “Τσιγγάνοι”). Ο Pressac τονίζει ότι οι αριθμοί αυτοί βασίζονται στην σύγχρονη έρευνα (1995) και ίσως θα πρέπει, βάσει κατοπινής έρευνας, να διορθωθούν. Πράγματι, ο αριθμός των Ούγγρων Εβραίων που εκτοπίστηκαν το 1944 ήταν μεγαλύτερος από ότι ανέφερε ο Pressac και στο μεταξύ έχει διορθωθεί.

Γνωστοί κρατούμενοι και θύματα:

Σιμόν Βέιλ, πρώην Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, αρκετές φορές υπουργός της γαλλικής κυβέρνησης και επιζώσα του Άουσβιτς, απελευθερώθηκε μετά από 13 μήνες κράτησης ως Εβραία στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν και στο Άουσβιτς στις 27 Ιανουαρίου 1945.

Κουρτ Γκέρρον, ηθοποιός (“Γαλάζιος Αγγελος”, όπου πρωταγωνίστησε η Μάρλεν Ντίτριχ) και σκηνοθέτης, δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς τον Οκτώβριο του 1944.

Ίμρε Κέρτες, Ούγγρος συγγραφέας, επέζησε το Άουσβιτς και το Μπούχενβαλντ. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2002.

Γκέρντρουντ Κόλμαρ, Γερμανίδα συγγραφέας, δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς στις αρχές Μαρτίου 1943.

Χανς Κράσα, Τσεχογερμανός Εβραίος μουσικοσυνθέτης. Δολοφονήθηκε λόγω προχωρημένης ηλικίας σε θάλαμο αερίων του Άουσβιτς άμεσα μετά την άφιξή του.

Βλαντισλάβ Μπαρτοτσέφσκι, κατοπινός Υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας.

Βίλχελμ Μπράσε, Πολωνός φωτογράφος, επιζών του Άουσβιτς.

Βίκτορ Ούλμαν, Αυστριακός Εβραίος μουσικοσυνθέτης. Αφού αρχικά κρατήθηκε στο Τερεζίενσταντ, δολοφονήθηκε σε θάλαμο αερίων του Άουσβιτς αμέσως μετά την άφιξή του.

Έντιθ Στάιν, Γερμανίδα φιλόσοφος και ρωμαιοκαθολική μοναχή εβραϊκής καταγωγής. Δολοφονήθηκε σε θάλαμο αερίων του Άουσβιτς. Το 1998 κηρύχθηκε Άγια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Άννα Φρανκ, γνωστή για το ημερολόγιο της που το έγραψε από τις 12 Ιουνίου 1942 ως την 1 Αυγούστου 1944. Πέθανε στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν, αφού είχε κρατηθεί τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο 1944 στο Άουσβιτς.

Έντιθ Φρανκ, μητέρα της Άννα Φρανκ. Ήταν κρατούμενη στο Άουσβιτς από το Σεπτέμβριο 1944 μέχρι τον Ιανουάριο 1945. Πέθανε από υποσιτισμό στις 6 Ιανουαρίου 1945.

Βίκτωρ Φρανκλ, Εβραίος επιζών ψυχίατρος, φυλακίστηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Τερέζιενσταντ, Άουσβιτς και Νταχάου, απ’ όπου απελευθερώθηκε. Διατύπωσε την «ύστατη ανθρώπινη ελευθερία».

Γιούλιους Χιρς, Γερμανός Εβραίος ποδοσφαιριστής της Καρλσρούης και της Εθνικής ομάδας του Γερμανικού Ράιχ, εκτοπίστηκε στις 1 Μαρτίου 1943 στο Άουσβιτς. Η ημερομηνία θανάτου είναι άγνωστη.

Σελίν βαν ντερ Χοκ, επιζώσα Ολλανδή.

Δράστες

Οι διοικητές:

Τα στρατόπεδα του Άουσβιτς βρίσκονταν, όπως όλα τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εθνικοσοσιαλιστών, υπό τη διεύθυνση των SS του Χάινριχ Χίμλερ. Η μαζική δολοφονία οργανώθηκε κυρίως από τον Αδόλφο Άιχμαν. Το διοικητικό κέντρο του συγκροτήματος Άουσβιτς βρισκόταν στο αρχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς Ι. Από το 1943 το στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου απέκτησε μεγαλύτερη ανεξαρτησία και ξεχωριστούς διοικητές.

Ρούντολφ Ες, (Μάιος 1940 – Νοέμβριος 1943), επέστρεψε για την εξόντωση των Ούγγρων Εβραίων στο Άουσβιτς για το διάστημα Μαΐου – Ιουλίου 1944.

Φρίντριχ Χαρτγιενστάιν, (Νοέμβριος 1943 – 15 Μαΐου 1944)

Γιόζεφ Κράμερ, (Μάιος 1944 – Δεκέμβριος 1944)

Ρίχαρντ Μπαιρ, (από Μάιο 1944 του Άουσβιτς Ι, από Δεκέμβριο 1944 μέχρι Ιανουάριο 1945 και του Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου)

Ο Ρούντολφ Ες απαγχονίστηκε το 1947 μπροστά στην είσοδο του κρεματορίου του Άουσβιτς Ι. Ο Χαρτγιενστάιν καταδικάστηκε σε θάνατο. Πέθανε το 1954 φυλακισμένος στο Παρίσι. Ο Κράμερ εκτελέστηκε το 1945 στο Χάμελν. Ο Μπαιρ πέθανε σε φυλακή της Φρανκφούρτης το 1963, λίγο πριν την έναρξη της δίκης του.

Περεταίρω λεπτομέρειες:

Ο Δρ Γιόζεφ Μένγκελε έκανε κυρίως μελέτες και ανορθόδοξα, απάνθρωπα πειράματα πάνω σε δίδυμους και νάνους. Για συγκριτικές αναλύσεις π.χ. των εσωτερικών οργάνων διδύμων τους σκότωνε με ενέσεις φαινόλης.

Ο Καθηγητής Δρ Καρλ Κλάουμπεργκ πραγματοποίησε, αγνοώντας κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια των θυμάτων του, πειράματα στείρωσης σε γυναίκες κρατούμενες του Άουσβιτς.

Εκτός από τους 1000 και πλέον άντρες της SS που έδρασαν στο Άουσβιτς, υπήρξαν και 200 περίπου γυναίκες. Μεταξύ αυτών ήταν οι: Μαρία Μάντελ, Γιοχάνα Μπόρμαν, Μάργκοτ Ντρέχσελ, Ίρμα Γκρέζε, Χίλντεγκαρντ Λαίχερτ, Φρειδερίκη Σνάιντερ, Ελίζαμπετ Φόλκενρατ και Έμα Τσίμερ.

Μετά τον πόλεμο υποβλήθηκε μήνυση κατά των ιδιοκτητών των εταιριών Deutsche Gesellschaft für Schädlingsbekämpfung m.b.H. (Degesch) και Tesch & Stabenow (Testa), οι οποίες προμήθευαν στο Άουσβιτς το εντομοκτόνο Κυκλώνας Β. Η πατέντα του “Κυκλώνα” ανήκε στη φίρμα I G Farben, στην οποία ανήκε και η μονάδα παραγωγής συνθετικού ελαστικού του στρατοπέδου, η οποία διαλύθηκε μετά το τέλος του Πολέμου. Το φάρμακο αυτό είχε χρησιμοποιηθεί στους θαλάμους αερίων για την δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Μετά τον πόλεμο – Μνήμη των θυμάτων

Οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις για παραγωγή συνθετικού ελαστικού (Buna-Werke) έγιναν ιδιοκτησία του πολωνικού κράτους και σημείωσαν την αρχή χημικής βιομηχανίας της περιοχής. Τα κοντινά στρατόπεδα συγκεντρώσεως εγκαταλείφθηκαν, μέχρι που η πολωνική κυβέρνηση αποφάσισε να ανοικοδομήσει το Άουσβιτς Ι και να το μετατρέψει σε μουσείο. Επίσης και το Άουσβιτς ΙΙ, με τους ανατιναγμένους θαλάμους αερίων υπάρχει μέχρι και σήμερα.

Η νομική επεξεργασία από πλευράς της Γερμανίας πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια των δικών του Άουσβιτς την δεκαετία του 1960. Κατηγορήθηκαν μονάχα 800 από τους 8.000 ανθρώπους που υπηρέτησαν στο Άουσβιτς, και από αυτούς μόνον 40 βρέθηκαν τελικά υπόλογοι ενώπιον γερμανικών δικαστηρίων.

Από το 1988 πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη μνήμη του Ολοκαυτώματος η “Πορεία των ζωντανών”.

Το 1996 καθιερώθηκε στη Γερμανία επίσημα η 27 Ιανουαρίου, ημέρα απελευθέρωσης του Άουσβιτς, ως ημέρα μνήμης των Εβραίων θυμάτων του εθνικοσοσιαλισμού.

Μετά από όλα αυτά τα σοκαριστικά που μας είπε η Wikipedia, σειρά τώρα να πω κι εγώ τα δικά μου:

Καταρχήν είχα μπει τόσο φορτωμένος που αν έβλεπα κάποιον βλαμμένο τουρίστα να βγάζει φωτογραφία τη φάτσα του παίρνοντας χαζοχαρούμενο ύφος, ειλικρινά θα τον βαρούσα! Όμως, όλοι οι πολυάριθμοι επισκέπτες ήταν σοβαροί και δεν είδα ούτε έναν (μα ούτε έναν!) να παίρνει ηλίθιες πόζες σε φωτογραφίες. Απλά φωτογράφιζαν τα ανατριχιαστικά ντοκουμέντα. Όλοι σκεπτικοί και σχεδόν θλιμμένοι, σεβόντουσαν τον χώρο. Με άλλα λόγια, δεν επικρατεί αυτό το καραγκιοζιλίκι, όπως σε κάθε μέρος που μαζεύεται πολύς κόσμος.

Τα βήματά μου ήταν αργά. To μόνο που άκουγα ήταν τα βήματά μου, ιδίως στο αχανές Auchwitz II. Αισθανόμουνα τύψεις ακόμα και στην κάθε φωτογραφία που έβγαζα. Ίσως κάποιοι από τους επισκέπτες να είχαν χάσει δικούς τους. Ότι δεν σεβόμουν αυτό το χώρο που εκτυλίχθηκε το πιο φρικαλέο ίσως έγκλημα της ανθρωπότητας. Όμως ήθελα να διδαχθώ από αυτήν μου την επίσκεψη. Σε κάποια φάση στο Birkenau έμεινα μόνος μακριά από τον κόσμο, εκεί που τελειώνουν οι ράγες του τρένου. Τότε άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Διάφορα γι’ αυτό που λέγεται άνθρωπος…

Ανατρίχιασα από αυτά που είδα. Αισθάνθηκα ντροπή που ανήκω σε αυτό το είδος. Λογικό, μιας και βρίσκομαι στο μέρος όπου η λέξη άνθρωπος χάνει την αξία της.

Κατάλαβα πως ο άνθρωπος, είναι ικανός για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Αυτός που όσο μπορεί να δημιουργήσει, άλλο τόσο μπορεί να καταστρέψει. Και πολύ περισσότερο το ίδιο του το είδος. Τον ίδιο του τον εαυτό. Πως, ο μόνος εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, μεταμορφωμένος σε υπάνθρωπο.

Αυτό το γ@μημ€νο μίσος που πηγάζει από τον ρατσισμό ή τα συμπλέγματα κατωτερότητας ή ανωτερότητας μιας φυλής, ευθύνονται για πολλά κακά που έχουν ταλαιπωρήσει την ανθρωπότητα.

Η φύση λέει από μόνη της, ένα πράγμα: πως αν κόψεις με μαχαίρι τα χέρια ενός ανθρώπου από την Γαλλία και ενός από την Μοζαμβίκη (τα ονόματα τυχαία) το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Θα τρέξει αίμα και από τους δυο. Είναι ίσως το πιο απλό παράδειγμα της φύσης που δυστυχώς ακόμα και στις μέρες μας, κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν και ούτε θέλουν να το παραδεχτούν. Tι να πω με τη σειρά μου; Ότι αισθάνομαι ντροπή για το είδος στο οποίο ανήκω; Αυτό θα ήταν το λιγότερο…

Από μια ζαριά της φύσης και της τύχης, θα μπορούσε ο καθένα μας, να γεννηθεί σε οποιοδήποτε μέρος της γης. Μήπως όμως, ρατσιστής γίνεσαι όταν αισθάνεσαι μειονεκτικά για την προσωπική σου αξία και θες να αποδείξεις ότι ανήκεις κάπου π.χ. σε μια φυλή η εθνότητα που δήθεν τάχα μου, είναι ανώτερη από κάποια άλλη; Τα ίδια έλεγε και ο Χίτλερ περί (παπ) Άριας Φυλής…

Ο δε φασισμός, είναι το μακαβριότερο πολιτικό σύστημα που έχει κάνει την εμφάνισή του στην ιστορία της ανθρωπότητας. Χαρακτηριστικό του είναι το μίσος για καθετί δημοκρατικό, όπως επίσης για κάποιες συγκεκριμένες ομάδες φυλών ή ανθρώπων.

Η ιστορία έχει διδάξει πως, όταν μια χώρα περνάει δύσκολες στιγμές, ο φασισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος, προκειμένου να αναδειχτεί και να καταλύσει κάθε δικαίωμα ελευθερίας και ομαλής λειτουργίας, ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Και αυτό προσπαθούν όλα τα φασιστικά και ναζιστικά κινήματα να κάνουν. Να εκμεταλλευτούν την απογοήτευση του απλού κόσμου, υφαρπάζοντας συνειδήσεις απλών και μετριοπαθών πολιτών.

Η παρουσία του φασισμού, αποτελεί από μόνη της ένα έγκλημα. Έγκλημα απέναντι στη δημοκρατία, έγκλημα απέναντι στην ελευθερία, έγκλημα απέναντι στην αξιοπρέπεια, έγκλημα απέναντι στον ίδιο τον άνθρωπο.

Η εύκολη λύση όταν είσαι απογοητευμένος από ένα πολιτικό σύστημα, είναι ο φασισμός. Η δύσκολη λύση είναι η αντίσταση. Και δυστυχώς, οι οκνηροί και οι μη ορθώς σκεπτόμενοι, θα προτιμήσουν την εύκολη λύση όπως πάντα, την οποία υπερασπίζονται με φανατισμό και χωρίς σκέψη. Γιατί αυτό θέλει ο φασισμός. Να σε κάνει να μην σκέφτεσαι.

Ζω σε μια χώρα που θρήνησε πολλά θύματα από τους ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. Στην Κρήτη όπου μένω τα 13 τελευταία χρόνια, σε όποιο χωριό και να πάω, ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο κατσικοχώρι, θα δω ένα μνημείο νεκρών από τις θηριωδίες των ναζί. Όπως επίσης και σε πολλά μέρη της υπόλοιπης Ελλάδας που επισκέπτομαι συχνά. Ακόμα και στο νησί μου, την Σύμη. Τον έναν μου παππού, δεν τον γνώρισα. Χάθηκε στον πόλεμο…

Θέλω να πιστεύω, πως ο Έλληνας γνωρίζει την ιστορία του. Και από αυτήν την ιστορία, μπορεί να διδαχθεί και να βγάλει πολλά συμπεράσματα. Συμπεράσματα που θα τον βοηθήσουν να κατανοήσει το παρόν και να αναλογιστεί το μέλλον.

Κάπου διάβασα ένα ανεκτίμητης αξίας μαργαριτάρι, το οποίο εύστοχα αναφέρει πως:

“Ταξίδεψε και δεν θα γίνεις ρατσιστής.
Διάβασε και δεν θα γίνεις φασίστας.”

Ίσως, το ταξίδι και το διάβασμα να αποτελούν την πανάκεια απέναντι στο ρατσισμό και το φασισμό αντίστοιχα. Kαι θέλω να πιστεύω, πως εμείς οι μοτοσυκλετιστές που είμαστε μια ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων, δεν είμαστε ούτε ρατσιστές, ούτε φασίστες. Αυτά…

Eίναι περασμένες εφτά και αποφασίζω να φύγω για την Κρακοβία. Οφείλω να ομολογήσω πως η διδακτική αυτή επίσκεψη στο Άουσβιτς, είναι από αυτές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Στο πρόσωπό μου επικρατεί μια κατήφεια και ένας αποτροπιασμός μετά απ΄ όλα όσα είδα. Τα πυκνά γκρι σύννεφα που σκεπάζουν τον ουρανό, δένουν απόλυτα με τη μελαγχολία που με διακατέχει, τούτη τη στιγμή.

Ακολουθώ τον επαρχιακό Ε44 και όχι τον αυτοκινητόδρομο. Η διαδρομή είναι καταπληκτική, ίσως η καλύτερη που έχω κάνει μέχρι τώρα στην Πολωνία. Περνάω από πολλά μικρά χωριουδάκια, τα οποία είναι πολύχρωμα με μεγάλους κήπους και πολλά λουλούδια. Οι εκκλησίες εντυπωσιακές. Η κίνηση στο δρόμο μέχρι τώρα ανύπαρκτη και είναι λογικό, μιας και οι περισσότεροι κινούνται από τον αυτοκινητόδρομο. Οι ελάχιστες στροφές, με ξεμουδιάζουν λίγο από τη συνεχή ακινησία των ευθειών.

Φτάνω σ’ ένα χωριό και σταματάω στην άκρη του δρόμου. Είναι ένα κλασσικό πολωνικό χωριό, στο οποίο θα βρω την ευκαιρία να ξεκουραστώ για λίγα λεπτά. Η μοτοσυκλέτα μου, έτσι όπως είναι γυρτή στο μονό σταντ, μοιάζει σαν να είναι συνεσταλμένη, λυπημένη ίσως. Σαν κάποιος να την πείραξε. Λες και θέλει να μου πει, πως στεναχωρήθηκε κι αυτή με τα όσα είδε πριν λίγη ώρα στο Άουσβιτς. Ίσως αν είχε στόμα να μιλήσει, αυτά θα μου έλεγε…

Γι’ αυτό σου λέω καλή μου, πάμε να φύγουμε και ίσως στην Κρακοβία να καταφέρω να σου φτιάξω τη διάθεση. Όπως και τη δική μου άλλωστε…

Λίγο πριν μπω στην Κρακοβία, βάζω διευθύνσεις από διάφορα hostel στο GPS και στο πρώτο που μου βρίσκει, του ρίχνω μερικά καντήλια μήπως το βρω εύκολα αυτή τη φορά. Τουλάχιστον αν κάνω 58 κύκλους, θα είμαι ικανοποιημένος από τα να κάνω 1.158!

Φτάνω στην Παλιά Πόλη της Κρακοβίας, όπου τα οχήματα απαγορεύεται να εισέλθουν σε πολλά τμήματά της. Βρίσκω το hostel και το όνομα αυτού είναι “Good Bye Lenin” κι ένα αυθόρμητο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου! Ρε, τους άτιμους τι σκέφτηκαν…

Μπαίνω μέσα και μου λένε πως είναι φουλ και δεν παίζει ούτε κρεβάτι. Όμως ο υπάλληλος, μου δίνει ένα χάρτη της Παλιάς Πόλης και μου σημειώνει αρκετά hostel που υπάρχουν εκεί. Ευχαριστώ φιλαράκι και… Good Bye Lenin!

Mετά από 456 κύκλους βρίσκομαι ξανά στην Παλιά Πόλη, όπου πρέπει να πάω στην κεντρική πλατεία με τα πόδια για να αναζητήσω hostel. Πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να αφήσω κάπου τη μοτοσυκλέτα, για την οποία έχω ένα φόβο πως δεν θα είναι ασφαλής. Και αυτό, επειδή με πλησίασε ένας τύπος, ο οποίος μου είπε αν έχω ευρώ να του τα δώσω και να μου δώσει πολωνικά σλοτς, όπου θα βγω κερδισμένος στην ισοτιμία. Καλά δικέ μου, τραγούδα δικέ κι έρχομαι!

Βρίσκω ένα φυλασσόμενο parking όπου αφήνω τη μοτοσυκλέτα και μετά επιστρέφω στην Παλιά Πόλη για αναζήτηση ξενώνα. Βρίσκω έναν, ο οποίος τα σπάει και στον οποίο θα μείνω σ’ ένα δωμάτιο με 8 κρεβάτια και θα τον μοιραστώ μ‘ έναν καθωσπρέπει κύριο, γύρω στα πενηνταφεύγα. Ήσυχα πράγματα δηλαδή.

Ουφ! Όμως πρέπει να ξαναπάω μέχρι το parking για να πάρω κάτι πράγματα που χρειάζομαι. Και δωσ’ του ξανά περπάτημα, αφού προηγουμένως χτυπήσω κάτι στα γρήγορα από διεθνή αλυσίδα fast food. Στη συνέχεια και αφού κάνω ένα ντουσάκι, βάλω βερμουδίτσα και σαγιονάρα, προμηθεύομαι χάρτη από τη ρεσεψιόν και είμαι έτοιμος για μια βόλτα στην Παλιά Πόλη της Κρακοβίας.

Η πρώτη εντύπωση που μου δίνει η Παλιά Πόλη της Κρακοβίας, είναι πως είναι πολύ πιο μικρή σχετικά με αυτήν της Βαρσοβίας. Ωστόσο, ο παλμός της είναι έντονος με πολλούς τουρίστες, μαγαζιά, μπαρ και καφετέριες. Τα δε κτίρια της, είναι εξίσου εντυπωσιακά. Ακόμα δεν την είδα καλά-καλά και την καταερωτεύθηκα, όπως και την Βαρσοβία.

Ο παραδοσιακός ξενώνας βρίσκεται δίπλα στην μεγαλύτερη μεσαιωνική πλατεία της Ευρώπης, την Πλατεία Κεντρικής Αγοράς (Rynek Glory w Krakowie). Εκεί θα περπατήσω για αρκετή ώρα καθώς, όχι απλά αξίζει, αλλά υπεραξίζει τον κόπο. Τα τρέμουλο των χεριών αλλά και το γεγονός ότι βαριέμαι να κουβαλάω στη βόλτα το τρίποδο μαζί, έχει ως συνέπεια το αποτέλεσμα της λήψεων να μην είναι το επιθυμητό κι έτσι περιορίζομαι σε ελάχιστες φωτογραφίες.

Σε μια προσπάθεια από αυτές της λήψεις, δέχομαι ένα απροσδόκητο photoboombing από δυο συμπαθέστατες Ρωσίδες, οι οποίες έχουν έρθει διακοπές από τη μακρινή Σιβηρία. Μου ζητάνε να τις φωτογραφίσω και αφού έχουμε μια σύντομη συνομιλία, τις αποχαιρετώ για να χαθώ μέσα στην Παλιά Πόλη.

Κάπου εκεί βλέπω ένα ελληνικό εστιατόριο με το όνομα “Acropolis” και φυσικά μπαίνω μέσα να ρωτήσω. Eκεί γνωρίζω τον Ηλία από τον Λίβανο, ο οποίος μιλάει άπταιστα… κυπριακά! Ο λόγος είναι ότι έμενε 12 χρόνια στην Κύπρο και τους τελευταίους 8 μήνες ζει στην Κρακοβία, από την οποία κατάγεται η γυναίκα του. Συνομιλούμε για αρκετή ώρα και παρατηρώ ότι το μαγαζί έχει ελληνική διακόσμηση, του οποίου ο ιδιοκτήτης, είναι και αυτός από τον Λίβανο. Ιδιαίτερα εγκάρδιος ο Ηλίας και χαρούμενος που βλέπει έναν Έλληνα. Δοκιμάζω μια κυπριακή πίττα κεμπάμπ και η Πολωνή σερβιτόρα μου λέει στα ελληνικά “καλή όρεξη”! Λογικά ο Ηλίας, της έδωσε σκονάκι…

Καληνυχτώ τον φίλο από τον Λίβανο και μετά από λίγο οδηγούμαι στο hostel, όπου θα γεμίσω κι άλλες σελίδες γράφοντας στο τετράδιο των σημειώσεων, συντροφιά με λίγες γουλιές Jameson. Bρίσκομαι στο χώρο του ξενώνα, εκεί που επιτρέπεται το κάπνισμα, μαζί με δυο πιτσιρικάδες από το προσωπικό, οι οποίοι μου δίνουν πληροφορίες για την Κρακοβία, αλλά και με ρωτούν για το ταξίδι μου.

Μετά από λίγη ώρα οδηγούμαι στο κρεβάτι, αποκαμωμένος από μια κουραστική ημέρα στους πολωνικούς δρόμους, αλλά και μιας ημέρας ιδιαίτερης. Η ημέρα που μόλις τελείωσε, μου άφησε έντονα συναισθήματα. Είδα το μακάβριο πρόσωπο του ανθρώπου αλλά και του ναζισμού. Πλέον αυτά που έβλεπα μέχρι τώρα σε ταινίες και ντοκιμαντέρ, τα είδα ιδίοις όμμασι. Και πίστεψέ με, είναι τελείως διαφορετικό, το να δεις το Άουσβιτς από κοντά. Εύχομαι η ανθρωπότητα να μην ξαναζήσει τέτοιες στιγμές. Ποτέ ξανά…

Έξοδα – Σημειώσεις:

Βενζίνη: 22,70€
Διόδια: Πολωνία (1€)
Διαμονή: Hostel Rynek 7 (12,70€)
Parking: Auschwitz Museum (1,90€), Κρακοβία (11,70€)
Λοιπά: 12,50€

Σύνολο: 62,50€

Γενικό Σύνολο: 2.197,10€

Στο Auschwitz I (Auschwitz Museum) υπάρχει parking στο οποίο αν κρατάς ένα δίευρο, καθάρισες. Υπάρχει είσοδος στο Μουσείο, αλλά μετά τις 14:00 είναι δωρεάν. Δεν πλήρωσα καθώς έφτασα κατά τις 15:30.

Το Aushwittz II (Auschwitz – Birkenau) βρίσκεται 3 km πιο πέρα, στο οποίο η είσοδος είναι δωρεάν, όπως και το parking.

Αν θυμάμαι καλά και τα δυο κλείνουν στις 18:00 ή στις 19:00.

Στα διόδια της Πολωνίας πληρώνεις και με credit card.

Στο parking της Κρακοβίας, δεν δέχονται credit card αλλά μόνο ζλότι και φυσικά μετρητοίς. Το parking, όπως και στην Βαρσοβία, πάει με την ώρα.