Hμέρα 32η: Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013, Krakow – Bratislava (524,7 km)
Και το ταξίδι συνεχίζεται…
Από το παράθυρο του ξενώνα κοιτώ την πλατεία της Παλιάς Πόλης. Η όμορφη αυτή εικόνα που βλέπω μόλις ξυπνήσω, θα με οδηγήσει να φτιάξω στα γρήγορα έναν καφέ, καθώς σήμερα στην πόλη έχω να κάνω πολλά και διάφορα.
Πρώτον θα περπατήσω σ’ αυτήν την πλατεία και στη συνέχεια στη συνοικία και στο γκέτο των Εβραίων, όπως μου πρότειναν τα παιδιά από το προσωπικό. Συν τοις άλλοις, πρέπει να τηλεφωνήσω στην αντιπροσωπεία της Yamaha για την αλλαγή λαδιών. Και μόλις ξεμπερδέψω, θα πάρω τους δρόμους με προορισμό την πρωτεύουσα της Σλοβακίας, Bratislava.
Σήμερα μπήκε καινούριος μήνας, 1η Αυγούστου λέει η ημερομηνία και από την 1η Ιουλίου είμαι στους δρόμους. Πέρασε κιόλας ένας μήνας. Δυστυχώς διάγω τις τελευταίες ημέρες του ταξιδιού. Θα μπορούσα να αισθάνομαι χαρούμενος που σε λίγες μέρες θα επιστρέψω στην Ελλάδα, όμως το ταξίδι μου συνεχίζεται ακόμα, καθώς απομένουν οι τελευταίες χιλιάδες χιλιομέτρων πριν το τέλος του. Αυτές τις στιγμές, θέλω να τις ζήσω όσο πιο έντονα μπορώ. Όπως έκανα μέχρι τώρα στο ταξίδι, δηλαδή.
Η Κρακοβία είναι μια πόλη με μακραίωνη ιστορία που ξεκινάει από το 20.000 π.Χ. Στο πέρασμα του χρόνου, έζησε μεγάλες στιγμές και χρυσές εποχές, ως μια από τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Το 1038 έγινε η πρωτεύουσα της Πολωνίας και τον 16ο αιώνα έζησε τη δικά της χρυσή εποχή. Στην πρόσφατη ιστορία της, οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι και ο κομμουνισμός, άφησαν πάνω της, τα έντονα σημάδια τους. Μετά την πτώση του κομμουνισμού το 1989, η Κρακοβία πλέον ζει μια άλλη αναγέννηση.
Η Πλατεία της Κεντρικής Αγοράς (Rynek Glowny) αποτελεί το κεντρικότερο σημείο της πόλης. Χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και η έκταση των 40.000 m2 την καθιστά ως τη μεγαλύτερη μεσαιωνική πλατεία της Ευρώπης.
Επί αυτής βρίσκονται πολλά από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης, όπως η Βασιλική της Αγίας Μαρίας (Kosciol Mariacki). Eίναι ένας γοτθικός ναός χτισμένος από τούβλο και το ύψος του είναι 80 m. Χτίστηκε τον 13ο αιώνα και ανοικοδομήθηκε τον 14ο και αποτελεί πρότυπο για πολλές άλλες εκκλησίες που έχει χτίσει η πολωνική διασπορά σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Χαρακτηριστικός είναι ο ήχος της σάλπιγγας (Hejnal Mariacki) που σημαίνει την ώρα από την κορυφή του ψηλότερου από τους δύο πύργους. Ο ήχος αυτός είναι για να τιμήσει τον σαλπιγκτή που πυροβολήθηκε στο λαιμό, κατά την επίθεση των Μογγόλων, ενώ καλούσε σε συναγερμό την πόλη.
(Παρένθεσις: αυτός ο ήχος δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου, ή δεν θυμάμαι καλά, μάλλον γιατί το μυαλό μου ήταν κλασσικά καρφωμένο, στα γκομενάκια).
Σταματώ σ’ ένα περίπτερο για τσιγάρα και προς μεγάλη μου ανακούφιση βρίσκω Davidoff, έστω και τα classic και από τη χαρά μου κάνω κωλοτούμπες! Eπιτέλους ρε γαμώτο…
Στη συνέχεια αποχωρώ από την Παλιά Πόλη και περπατώ για λίγα λεπτά στη λεωφόρο Starowislna, όπου τα παιδιά από τον ξενώνα, μου έχουν σημειώσει στο χάρτη τα αξιοθέατα που θα δω στην εβραϊκή συνοικία (Kazimierz).
Εντύπωση μου προκαλούν αρχικά, ένα εβραϊκό νεκροταφείο
και διάφορα γκράφιτι σε ερειπωμένους και μη τοίχους.
H γραφική αυτή συνοικία, μου δίνει την αίσθηση πως ο χρόνος πρέπει να σταμάτησε, την περίοδο του Ολοκαυτώματος, καθώς τα εγκαταλελειμμένα κτίρια έχουν μείνει ανέγγιχτα από τότε. Το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα της συνοικίας, είχαν εμπνεύσει τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, να γυρίσει εκεί την ταινία “Η λίστα του Σίντλερ”.
Στη συνέχεια βρίσκομαι στον προαύλιο χώρο της Corpus Christi Church. Eίναι μια εντυπωσιακή εκκλησία γοτθικού ρυθμού, η οποία χτίστηκε από τον Kazimierz τον Μέγα, το 1335. Οι εργασίες ξεκίνησαν από το 1340 και ολοκληρώθηκαν στα μέσα του 15ου αιώνα. Θεωρείται από τους ωραιότερους μπαρόκ ναούς της Ευρώπης.
Μετά από λίγα λεπτά, συνεχίζω τον περίπατό μου στη συνοικία, φωτογραφίζοντας. Νομίζω πως μεταφέρομαι σε άλλη εποχή ή σαν να βρίσκομαι στα γυρίσματα μιας πολεμικής ταινίας.
Περνάω μια από τις γέφυρες του ποταμού Wista
και βρίσκομαι στην πλατεία του Γκέτο των Ηρώων (Heroes of the Ghetto Square). Όταν οι ναζί κατέλαβαν την Κρακοβία, ανάγκασαν πολλούς Εβραίους της πόλης, να την εγκαταλείψουν και τους έστειλαν έξω από αυτήν, στο γκέτο του Podgorze. Eκεί υπάρχουν πολλές καρέκλες αλλά και ένα απομεινάρι του τείχους του γκέτο. Επίσης ξεχωρίζει το κτίριο του φαρμακείου, του οποίου ο ιδιοκτήτης βοηθούσε τους κατοίκους και σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.
Στη συνέχεια επιστρέφω από τον ίδιο δρόμο στην Παλιά Πόλη, όπου σε κάποια φάση ακούω ελληνικά. Είναι μια οικογένεια Ελλήνων με τα δυο τους παιδιά, από την γειτονική μου Κω! Έχουν έρθει διακοπές στην Πολωνία και τους δίνω κάποιες πληροφορίες για το Άουσβιτς και την Βαρσοβία, όπου θα επισκεφθούν τις προσεχείς ημέρες. Κι όταν τους λέω πως ταξιδεύω με μοτοσυκλέτα και ότι έχω φτάσει στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης, παθαίνουν την πλάκα τους. Περπατάμε μαζί και πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας, τους αποχαιρετώ και ανταλλάσσουμε ευχές για καλή συνέχεια στα ταξίδια μας.
Περπατάω για αρκετή ώρα σ’ αυτήν την πανέμορφη Παλιά Πόλη, προσπαθώντας να συλλέξω τις τελευταίες μου εικόνες.
Όπου φυσικά δεν χάνω την ευκαιρία, να κάνω για άλλη μια φορά τον παπαράτσι…
“Το κορίτσι που είναι μέσα, όμορφο σαν πριγκιπέσα”…
Tο κορίτσι που έκανε ποδήλατο και το κορίτσι που μοίραζε φυλλάδια…
Αφού ετοιμάσω τα πράγματά μου, αποχωρώ από το hostel και πηγαίνω στο parking να πάρω τη μοτοσυκλέτα μου. Είχα μιλήσει τηλεφωνικώς με την αντιπροσωπεία της Yamaha στην Κρακοβία, όπου μου έδωσαν οδηγίες για το πώς μπορώ να τους βρω.
Περνάω την ίδια γέφυρα που οδηγεί στο εβραϊκό γκέτο και μετά από λίγη ώρα βρίσκω την Yamaha. Την αλλαγή λαδιών θα την αναλάβει το προσωπικό, εννοείται με τα λάδια που συνιστά η μαμά Yamaha. Από την τελευταία αλλαγή που έκανα στο Trondheim, έχω γράψει συνολικά 7.092,9 km. Ξεπέρασα δηλαδή για 2.000 km το όριο της αλλαγής λαδιών που κάνω στην Ελλάδα. Όμως η μοτοσυκλέτα, δεν μου έδειξε ακόμα ότι χρειάζεται αλλαγή. Ο λόγος πιθανόν να είναι πως οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν στις βόρειες χώρες, όπου η Yamaha συνιστά αλλαγή λαδιών κάθε 10.000 km, ενώ για την Ελλάδα κάθε 5.000 km.
Την ίδια ώρα βρίσκομαι στην έκθεση, όπου χαζεύω μοτοσυκλέτες και διάφορα αξεσουάρ. Ο χώρος της έκθεσης είναι εντυπωσιακός και με ιδιαίτερο γούστο.
Ο πιανίστας…
Φυσικά μιλάω με το προσωπικό στην προσπάθειά μου να δω τι τιμές παίζουν στην Πολωνία για τις μοτοσυκλέτες. Πόσο κοστίζει ο διακαής μου πόθος που λέγεται Super Tenere; Eλάχιστα πιο φθηνά (περίπου στο χιλιάρικο) απ’ ότι στην Ελλάδα. Έτσι είναι και οι τιμές στην Πολωνία, ελάχιστα πιο φθηνές από την Ελλάδα και λίγο πιο ακριβές από τις χώρες της Βαλτικής.
Πλέον έχω τη μοτοσυκλέτα ξανά στα χέρια μου και ευχαριστώ το προσωπικό, το οποίο μου έδωσε πληροφορίες για το πώς θα βρω τον Α4 Ε40 για να μπω στην Τσεχία και μετά στην Σλοβακία. Μόλις φεύγω, σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και ενώ έχει πάει περίπου μία το μεσημέρι, βρίσκομαι στον εν λόγω αυτοκινητόδρομο.
Το καλό με τον αυτοκινητόδρομο, είναι ότι μπορείς να κινηθείς γρήγορα και μόνο οι σταθμοί των διοδίων μπορούν να σε κάνουν να κόψεις το ρυθμό σου. Αισθάνομαι πως αναπνέω και δεν βαριανασαίνω, όπως σε όλους τους πολωνικούς δρόμους μέχρι στιγμής.
Θα το πω κι ας είμαι υπερβολικός. Η αλήθεια είναι πως, η Πολωνία είναι μια πανέμορφη χώρα με την επαρχία της να θυμίζει κάτι από Άλπεις, ας πούμε. Οι δρόμοι της είναι σε πολύ καλή κατάσταση και λόγω του ότι είναι κυρίως πεδινή χώρα, είναι κάτι ευθείες που δεν τελειώνουν ποτέ και δεν υπάρχουν αρκετά σημεία για να κάνεις στάσεις. Η υπερβολική κίνηση κάνει την οδήγηση πραγματικό μαρτύριο. Είναι μια χώρα που με προκαλεί να την ξαναεπισκεφθώ στο μέλλον. Η οδήγηση όμως στους δρόμους της, είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας που με κάνει να μην σκέφτομαι καν, ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Κι ας με συγχωρέσει αυτή η πανέμορφη χώρα, αλλά νιώθω υπέροχα που εγκαταλείπω τους δρόμους της…
(Μερκουράκο αγόρι μου, για κάνε τον κόπο και διάβασε κανένα ταξιδιωτικό για την Πολωνία και μετά θα δεις πόσο θα θες να ξαναπάς. Σωστά;)
Έχω καλομάθει και σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για hot dog και κάτι πολωνικό, το οποίο μοιάζει με πίτσα, αλλά δεν είναι.
Μετά από την απαραίτητη στάση, συνεχίζω στον αυτοκινητόδρομο προς Katowice και Gliwice,
όπου από ένα σημείο και μετά ο δρόμος γίνεται επαρχιακός, περνώντας μέσα από γραφικά χωριουδάκια. Το καλό είναι ότι δεν πέφτω σε κίνηση και μπορώ να θαυμάσω έστω και για λίγο, την πολωνική επαρχία.
Λόγω της άθλιας σήμανσης, διαπιστώνω πως έπρεπε να στρίψω αριστερά πριν από κάποια μονοψήφια χιλιόμετρα και γυρίζω πίσω. Κινούμαι πάλι σε επαρχιακό με την κίνηση όλο να αυξάνει και να γίνεται πάλι μαρτυρική. Όμως μετά από λίγο, θα μπω σ’ έναν αυτοκινητόδρομο και η στιγμή που περίμενα έφτασε! Αντίο πολωνικοί δρόμοι και να με συγχωρείς, χώρα του Κριστόφ Βαζέχα και του Γιόζεφ Βάντσικ! Ναι, τέλος το μαρτύριο, γιατί πλέον κινούμαι σε άλλη χώρα, την Τσεχία.
Τα σύνορα Πολωνίας – Τσεχίας είναι ανύπαρκτα και μόνο οι ταμπέλες θα με κάνουν να καταλάβω ότι άλλαξα χώρα. Και οι πινακίδες; Γ@μ@τ€ς σου λέω! Ακολουθώ αυτήν προς Brno κι από ‘κει και μετά θα πάρω έναν γνωστό μου δρόμο που πέρασα στην αρχή αυτού του πηγαιμού για το North Cape. Απλά θα κάνω μια παράκαμψη για σήμερα, στην Bratislava.
Κάνω μια απαραίτητη στάση για βενζίνη και χτυπάω στα γρήγορα ένα παγωτό. Τα χιλιόμετρα φεύγουν με ηρεμία, τάξη και ασφάλεια και υπολογίζω πως θα είμαι νωρίς το απόγευμα στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας.
Μετά το Brno, παρατήρησα ξανά αυτές τις κακοτεχνίες, κάτι σαν συνεχή σαμαράκια που σε τραντάζουν συνεχώς κατά την οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο. Είναι πιο έντονα στο δεξί τμήμα του ρεύματος, απ’ ότι στο αριστερό. Τότε βέβαια οδηγούσα βράδυ με ελάχιστο έως καθόλου φωτισμό επί του δρόμου, με τη θερμοκρασία να έχει πέσει κατά πολύ. Τότε που χάθηκα στην Βουδαπέστη και έθεσα σε δοκιμασία τον εαυτό μου, να φτάσει οπωσδήποτε στην Πράγα. Βρισκόμουν στην αρχή του ταξιδιού και δεν ήθελα να βγω εκτός πλάνου από τόσο νωρίς. Θυμάσαι;
Ελάχιστα πράγματα θα μ’ εντυπωσιάσουν, μιας και μιλάμε για αυτοκινητόδρομο. Μόνο μια μικρή στάση στην άκρη του, για να ξεμουδιάσω τραβώντας μερικές φωτογραφίες.
Αλλάζω πάλι χώρα, εννοείται με ανύπαρκτα σύνορα και πλέον κινούμαι στην Σλοβακία.
Λίγα χιλιόμετρα απομένουν μέχρι την Bratislava και σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για κρύο σάντουιτς. Δυστυχώς burger και hot dog δεν υπάρχουν στα βενζινάδικα της Σλοβακίας, αλλά βολεύομαι κι έτσι. Τι να πω ο έρμος που στην Σκανδιναβία δεν τα ακούμπησα καθόλου λόγω της ακρίβειας; Καλόμαθα μου φαίνεται…
Βάζω στο GPS τη διεύθυνση ενός hostel και μετά από λίγα χιλιόμετρα, έχω μια αποκλειστική είδηση, πρώτο θέμα για τα κανάλια και τις ειδήσεις τον οχτώ! Παρακαλείται το φιλοθεάμον κοινό, να παραμείνει στις οθόνες του, έτοιμο να ξεσπάσει σε παλαμάκια και πανηγυρισμούς. Μου φαίνεται απίστευτο, αλλά θα το πω:
Ναι, βρήκα με τη μία το hostel, χωρίς να κάνω ούτε ένα γύρο! Αυτό κι αν αποτελεί είδηση και ναι, αλήθεια λέω και πίστεψέ το! Από τη χαρά μου, σήμερα θα πάω στα μπουζούκια! Μα τι λέω; Στην Bratislava δεν έχει μπουζούκια, αλλά έχει κάτι κορίτσια, άλλο πράμα λέμε! Πω ρε δικέ μου, σήμερα θα γίνει της Μπρατισλάβας λέμε!
Παρκάρω στο τεράστιο φυλασσόμενο parking του τεράστιου ξενώνα, ο οποίος συγκεντρώνει αρκετό κόσμο και δη νεαρής ηλικίας, όπως όλοι οι ξενώνες άλλωστε. Θα μείνω σ΄ ένα δωμάτιο, το οποίο χωρίζεται σε δυο μέρη και έχει συνολικά 9 κρεβάτια. Στο δωμάτιο τα παιδιά είναι νεαρής ηλικίας και με κάνουν να αισθάνομαι το πουρό της παρέας – μπουχαχα!
Αφού κάνω ένα ντουσάκι και χαλαρώσω λίγο, προμηθεύομαι χάρτη και πληροφορίες από τη ρεσεψιόν και αρχίζω την πρώτη μου βραδινή επαφή με την πρωτεύουσα της Σλοβακίας. Εννοείται πως αύριο θα την δω και το πρωί υπό το φως της ημέρας, πριν αναχωρήσω. Γι’ απόψε θα περιπλανηθώ κάπου μεταξύ νέας και φυσικά παλιάς πόλης.
Ραντεβού στης… Κολάρσκας!
Το εντυπωσιακό με τη γεωγραφική θέση της Μπρατισλάβας είναι ότι, είναι η μόνη εθνική πρωτεύουσα που συνορεύει με δυο χώρες, την Αυστρία και την Ουγγαρία. Μάλιστα η Μπρατισλάβα και η Βιέννη, είναι οι δυο κοντινότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης με την απόσταση των μόλις 60 km, να τις χωρίζει.
Στο χάρτη που μου έδωσαν από το hostel, αναφέρει πως η Μπρατισλάβα απέχει με τρένο, μία ώρα από την Βιέννη, δυο από την Βουδαπέστη και τέσσερις από την Πράγα!
Η Bratislava είναι χτισμένη στις όχθες του Δούναβη (που εδώ λέγεται Dunaj) και έχει χαρακτηριστεί ως η Πόλη των Βασιλέων, καθώς μέχρι τον 18ο αιώνα, έστεψε 19 βασιλείς και βασίλισσες.
Περπατώ στην τύχη, φωτογραφίζοντας στην τύχη και βρίσκομαι κάπου στην τύχη, όπου η τύχη, μου κάνει ένα από τα μεγαλύτερά της δώρα. Έχει αρχίζει να σκοτεινιάζει και βρίσκομαι έξω από το Παλάτι Grassalkovic, το οποίο χτίστηκε τον 18ο αιώνα και ήταν η καλοκαιρινή κατοικία του ομώνυμου κόμη. Στις μέρες μας, αποτελεί την κατοικία του προέδρου της Σλοβακίας.
Φυσικά έχω πάθει την πλάκα μου! Πω ρε δικέ μου, θα βγάλω κάτι φωτογραφίες, για το National Geographic λέμε! Θα κάνω τους καλύτερους φωτογράφους του κόσμου να σκίσουν τα διπλώματά τους με αυτά που θα φωτογραφίσω! Ε, να μην πω την κρυάδα μου;
Στο βάθος φαίνεται το εντυπωσιακά φωταγωγημένο Κάστρο της Μπρατισλάβας (Bratislavsky hrad) το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθώ σήμερα.
Όμως, πρώτα πρέπει να κάνω μια μικρή βόλτα στην Παλιά Πόλη, στην οποία υπάρχουν πολλά μεγαλοπρεπή κτίρια του 20ου αιώνα, αλλά και πολλοί μεσαιωνικοί πύργοι.
H είσοδος μου σε αυτήν, γίνεται από την St. Michael’s Gate
κι ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατηρώ, είναι ένας εργάτης που ξεπροβάλλει χαμογελαστός από τον υπόνομο!
Στην Παλιά Πόλη γίνεται το έλα να δεις! Επικρατεί ένας χαμός από τα πολλά μαγαζιά, εστιατόρια, μπαρ και καφετέριες, όπου δεν βρίσκεις θέση να καθίσεις. Το δε γυναικείο φύλο, μ’ έχει αναστατώσει με την παρουσία του!
Φοβερές γυναίκες, όπως όλες οι Τσέχες αλλά και οι Σλοβάκες. Η μια πιο όμορφη από την άλλη, με αποτέλεσμα να μου έχει πέσει το σαγόνι κάτω με αυτά που βλέπω! Δεν κάνω τίποτα άλλο παρά μόνο πρόστυχες σκέψεις με όλες αυτές τις μοντέλες. Ναι, είναι όλες τους μοντέλες και από τις ωραιότερες γυναίκες που έχω δει μέχρι τώρα.
(Παρένθεσις: λόγω νύχτας, όλες οι φωτό του παπαράτσι με το γυναικείο φύλο, βγήκαν θολές. Μάλλον πρέπει να αρχίσω εντατικά μαθήματα φωτογραφίας και τεχνικών λεπτομερειών που θα κάνουν τη διαφορά).
Βρίσκομαι στην πλατεία του Παλιού Δημαρχείου (Stara Radnica) όπου υπάρχουν μεγαλοπρεπή κτίρια του 14ου και του 15ου αιώνα. Εκεί γίνεται μια συναυλία και γίνεται το έλα να δεις από κόσμο, όπως άλλωστε και σε όλη την Παλιά Πόλη.
H Παλιά Πόλη έχει πολλά αξιοθέατα που με εντυπωσιάζουν, όπως ο καθεδρικός ναός του St. Martin’s.
H συνέχεια με βρίσκει εκτός αυτής, όπου ανηφορίζω το λόφο για το Κάστρο της Μπρατισλάβας (Bratislavsky Hrad). Στην αρχή του λόφου, υπάρχουν μπαράκια στα αποία υπάρχει πολύς κόσμος νεαρής ηλικίας που διασκεδάζει, φέρνοντάς μου στο μυαλό, καλοκαιρινές εικόνες από τα μπαράκια στην Παλιά Πόλη της Ρόδου.
Η ιστορία της τοποθεσίας του κάστρου ξεκινάει από την προ Χριστού εποχή, όπου βρέθηκαν τα πρώτα ίχνη της περιοχής. Πρωτοκατασκευάστηκε τον 10ο αιώνα και στη συνέχεια δέχθηκε αλλαγές και προσθαφαιρέσεις, μέχρι να μετατραπεί σε ερείπια στα τέλη του 18ου αιώνα. Ανακατασκευάστηκε το 1953 με γνώμονα το τελευταίο αρχιτεκτονικό του στυλ, το μπαρόκ.
Η βραδινή θέα του Δούναβη που διαρρέει την πόλη είναι μοναδική, με τις εντυπωσιακές γέφυρες να προσθέτουν αρκετούς πόντους. Εκεί υπάρχει αρκετός κόσμος, όπου έχει έρθει να δει μια πανοραμική άποψη της πρωτεύουσας.
Μετά από αρκετή ώρα, κατεβαίνω στην Παλιά Πόλη, όπου θα πάω σε διεθνή αλυσίδα fast food, για άλλο ένα υπερπολυτελές γεύμα. Στη συνέχεια περπατώ δίπλα στον Δούναβη και βρίσκομαι κάτω από την Νέα Γέφυρα (Novy Most).
H γέφυρα έχει μήκος 430,8 m και πλάτος 21 m και ξεχωρίζει για το ιπτάμενο πιάτο, το οποίο είναι ένα εστιατόριο εν ονομάτι “UFO” από το οποίο φαντάζομαι η θέα θα είναι μοναδική. Η γέφυρα κατασκευάστηκε την περίοδο 1967-1972 και το χαρακτηριστικό της είναι, πως από κάτω υπάρχουν ρεύματα για πεζούς και ποδηλάτες και από τις δυο πλευρές.
Δεν διστάζω και περπατώ κάτω από τη γέφυρα, από την πλευρά με θέα το κάστρο.
Μετά από λίγα λεπτά θα συνεχίσω την περιπλάνησή μου ξανά στην Παλιά Πόλη, όπου ναι μεν μπορεί να μην γίνεται χαμός, αλλά έχει ακόμα αρκετή κίνηση.
Κατευθύνομαι στο hostel, όπου θα αράξω στην είσοδό του, πίνοντας ουίσκι και γράφοντας τις σημειώσεις της σημερινής ημέρας. Παράλληλα, σκέφτομαι σενάρια δράσης για την αυριανή ημέρα. Αύριο λογικά θα είμαι Σερβία και προσπαθώ να αποφασίσω προορισμό. Novi Sad ή Nis; Ή μήπως να το ζορίσω λίγο και να μπω Π.Γ.Δ.Μ. και Oχρίδα, να δω και την κοπελιά που καψουρεύτηκα πέρσι; Μπα, η Οχρίδα πέφτει λίγο μακριά, ίσως μεθαύριο. Αύριο θέλω πάλι Σερβία, γιατί πέρσι την αδίκησα.
Αμέσως στέλνω μήνυμα στον μέντορα Οικονομάκη, να μου δώσει τα φώτα του. Και το καλό είναι ότι αυτές τις μέρες σχεδιάζει το ταξίδι του, πράγμα που σημαίνει ότι είναι απασχολημένος στο διαδίκτυο κάτω από χάρτες, πληροφορίες, κρατήσεις και τα λοιπά. Για καλή μου τύχη τον πετυχαίνω στο facebook, όπου λαμβάνει χώρα ο παρακάτω διάλογος:
– Οικονομάκη είσαι μέσα;
– Ναι!
– Μέντορα, μόνο μια ερώτηση θέλω να σου κάνω…
– Τι περίεργο… για πες!
– Είμαι Μπρατισλάβα και αύριο θα μπω Σερβία. Που να πάω, στο Novi Sad ή στην Nis;
– Καλύτερα Novi Sad, λέω τώρα εγώ …
– Και τι έχει να δω εκεί, εκτός από μουσεία, γκαλερί, όπερες και πινακοθήκες;
– Περπάτα στην παλιά πόλη, γύρισε τα στενάκια και πήγαινε όπου βλέπεις πως έχει ενδιαφέρον. Αν και σε κόβω να ακολουθείς άλλα πράγματα…
– Δηλαδή εννοείς να ακολουθώ, γκομενάκια, κώλους και στρινγκάκια;
– Ω, γιες! Εκεί έχει από τις ωραιότερες γυναίκες που έχω δει!
– Εντάξει μ’ έπεισες! Novi Sad ετοιμάσου, ο Μέρκο Πόλο σου ‘ρχεται!
– Α, να μην το ξεχάσω! Θα περάσεις μια γέφυρα, όπου εκεί υπάρχει το Κάστρο Petrovaradin, το οποίο χτίστηκε από τους Κέλτες και καταλείφθηκε αργότερα από τους Ρωμαίους…
– Εντάξει μ’ έπεισες σου λέω! Να σου κάνω κι άλλες ερωτήσεις;
– Για πες…
– Σέρβικα ξέρεις; Κι αν ξέρεις, πως λένε το “σ’ αγαπώ” και το “είσαι πολύ όμορφη”;
– Πάτα το google translate και θα σου εμφανιστεί ο … Μπάγιεβιτς!
Στον ξενώνα υπάρχουν αρκετά άτομα νεαρής ηλικίας, τα οποία είναι τύφλα στο μεθύσι και κάνουν φασαρία. Μετά από λίγη ώρα προσπαθώ να βρω την ησυχία μου, πηγαίνοντας για ύπνο. Βλέπω πως το ταξίδι μου φτάνει σιγά – σιγά στο τέλος του, όμως καταφέρνει και μου κρατάει ακόμα έντονο το ενδιαφέρον, παρόλο που έχει έναν πιο τουριστικό χαρακτήρα. Και το ενδιαφέρον αύριο θα είναι μεγαλύτερο γιατί θα μπω (με το ένα, με το δυο, με το τρία)… Σερβία!
Lahko noc…
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 38,40€
Διόδια: Πολωνία (2,10€)
Διαμονή: Ηostel Patio (18,60 €)
Aλλαγή Λαδιών: 52,20€
Kάρτα Μνήμης: 11,50€
Λοιπά: 2 €
Σύνολο: 142,80€
Γενικό Σύνολο: 2.339,90€
Στην Πολωνία πέρασα από δυο σταθμούς διοδίων.
Το νόμισμα της Σλοβακίας είναι το ευρώ (€).
Σύνορα Πολωνίας – Τσεχίας: ανύπαρκτα.
Σύνορα Τσεχίας – Σλοβακίας: ανύπαρκτα.
Στο hostel μου κράτησαν 10 ευρώ, τα οποία εσώκλεισαν σε φάκελο και μου τα επέστρεψαν πίσω το πρωί. Κάτι σαν εγγύηση δηλαδή.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!