Σα βγεις στον πηγαιμό για το North Cape

Ημέρα 33^η: Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013, Bratislava – Novi Sad (557,9 km)

Στo Γιβραλτάρ του Δούναβη

Λίγα λεπτά μετά τις εφτά το πρωί, βρίσκομαι στον προαύλιο χώρο του ξενώνα, απολαμβάνοντας τον καφέ μου. Βλέπω στο facebook πως ο Μιχάλης και η Παρθένα από το Moto Traveler έχουν φτάσει από χθες στην Μπρατισλάβα.

Με τα παιδιά δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, αλλά είχα πληροφορηθεί μέσω διαδικτύου πριν αρκετούς μήνες, πως σχεδιάζουν να ταξιδέψουν στο Βόρειο Ακρωτήρι. Από τότε είχαμε μια διαδικτυακή επικοινωνία με τον Μιχάλη και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ανταλλάξαμε ορισμένα μηνύματα για την πορεία των ταξιδιών μας.

Φυσικά δεν χάνω ευκαιρία και στέλνω αμέσως μήνυμα στον Μιχάλη. Mετά από λίγο μιλάμε τηλεφωνικώς και δίνουμε ραντεβού, στην πλατεία του Παλιού Δημαρχείου, έξω από την Ελληνική Πρεσβεία. Αμέσως σβήνω τσιγάρα, παρατάω καφέδες και ξεκινάω το περπάτημα για το σημείο συνάντησης, το οποίο απέχει μόλις λίγα λεπτά από τον ξενώνα.

Πολλές φορές, όταν έχεις διαδικτυακή επικοινωνία με κάποιον, πάνω – κάτω μπορείς να καταλάβεις από τον τρόπο που γράφει, τι άνθρωπος είναι. Και αυτό που κατάλαβα με τον Μιχάλη, είναι πως είναι ένας άνθρωπος ευγενικός και εγκάρδιος.

Συναντώ τον Μιχάλη και την Παρθένα και αυτό που κατάλαβα είναι πως είναι δυο άνθρωποι ευγενικοί, εγκάρδιοι και με το χαμόγελο συνεχώς ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Παρόλο που ήταν η πρώτη μας συνάντηση, αισθάνθηκα σαν να γνωριζόμασταν χρόνια και αμέσως η κουβέντα μας περιστρέφεται για τα δίτροχα ταξίδια μας, με ανταλλαγή απόψεων από τους πηγαιμούς μας, στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης.

Ένας λόγος παραπάνω που επιδιώξαμε αυτή τη συνάντηση, είναι πως ο Μιχάλης έχει καταγωγή από την Κρήτη και μάλιστα από το Κοκκίνη Χάνι, όπου έχω αρκετούς φίλους. Μιχάλη, κερνάς παγωτό στου “Σπυρίδων” μην το ξεχνάς, ε;

Επίσης, ο Μιχάλης και η Παρθένα είναι παντρεμένοι και έχουν δυο παιδιά. Κι όμως, τολμούν και ταξιδεύουν με τη μοτοσυκλέτα τους (Suzuki DL650 V–Strom) σε κάθε γωνιά της ηπείρου μας και ειλικρινά τους χαίρομαι γι’ αυτό.

Δυστυχώς ο χρόνος μας πιέζει και δεν έχουμε το χρόνο να τα πούμε πιο αναλυτικά. Χαιρετιόμαστε ανανεώνοντας το ραντεβού μας, σε κάποια γωνιά της Ελλάδος ή της Ευρώπης ή του πλανήτη. Προσωπικά, αισθάνομαι χαρούμενος που γνώρισα δυο ξεχωριστούς ανθρώπους που κουβαλάνε την ίδια τρέλα με τη δική μου. Να είστε καλά, Μιχάλη και Παρθένα…

Η συνέχεια με βρίσκει να περπατώ για λίγη ώρα στην Παλιά Πόλη, η οποία κατακλύζεται από πολλά γκρουπ τουριστών. Κάνω αρκετά ψώνια (τι αρκετά δηλαδή, μόνο Davidoff) και φυσικά δεν χάνω ευκαιρία να δω αυτή την όμορφη Παλιά Πόλη, υπό το φως της μέρας.

Μετά από λίγη ώρα, οδηγούμαι στο δωμάτιο του ξενώνα για να μαζέψω τα πράγματά μου. Εκεί συναντώ την ωραία νεαρή Αυστραλέζα, με την οποία τα είπαμε χθες για λίγη ώρα. Eίναι περίπου στα είκοσι και ταξιδεύει μόνη της από την Αυστραλία στην Ευρώπη, με αεροπλάνα, βαπόρια, τραμ και λεωφορεία. Ετοιμάζεται να φύγει σήμερα για Κροατία, όπου και θα μείνει για δυο εβδομάδες. Ευκαιρίας δοθείσης, της δίνω κάποιες πληροφορίες για το που θα πάει και τι θα δει από δαλματικές ακτές – να μην το παίξω κάπως; Και το εντυπωσιακό με αυτό το κορίτσι, είναι πως θα επιστρέψει στην πατρίδας της τον Οκτώβριο.

Κι εδώ θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση. Έχει τύχει να γνωρίσω, όχι μόνο σε ταξίδι, αλλά γενικά, πολλά κορίτσια σαν την Αυστραλή που ταξιδεύουν σε τόσο νεαρή ηλικία σε διάφορα μέρη του κόσμου, μακριά από την πατρίδα τους. Είναι γεγονός πως σε διάφορες χώρες, όπου η νοοτροπία και το επίπεδο των ανθρώπων, απέχει παρασάγγας από το ελληνικό, πολλά παιδιά όταν ενηλικιώνονται και πριν αρχίσουν τις σπουδές στο πανεπιστήμιο, ταξιδεύουν. Και ταξιδεύουν για αρκετό διάστημα, με τη συγκατάθεση των γονιών τους μάλιστα. Ίσως τους προσφέρεται αυτή η ευκαιρία από μια τόσο νεαρή ηλικία, να ανακαλύψουν τον κόσμο, να ανοίξουν τα μάτια τους και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους. Και ένα ταξίδι αποτελεί τον πιο ασφαλή τρόπο για να το επιτύχουν αυτό.

Όπως συμβαίνει δηλαδή και στην Ελλάδα, όπου ελάχιστοι γονείς θα επιτρέψουν κάτι τέτοιο στα παιδιά τους. Στο εξωτερικό όταν ένα παιδί ενηλικιωθεί, φεύγει από το σπίτι και τα βγάζει πέρα μόνο του. Στην Ελλάδα, δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν φτάσει μια άλφα ηλικία και δεν τολμούν να αποχωριστούν την οικογενειακή εστία. Και οι δε γονείς, δεν μπορούν να φανταστούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ίσως γι’ αυτό η Ελλάδα, είναι γεμάτη μπούληδες…

Δεν είμαι απόλυτος σε αυτό που λέω και απλά μιλάω σε γενικά πλαίσια. Ίσως είναι θέμα νοοτροπίας και αντίληψης. Και για να μην είμαι άδικος, ίσως να είναι θέμα βιοτικού επιπέδου και οικονομικών δεδομένων. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, αλλιώς είναι τα πράγματα στις Η.Π.Α., στην Ελβετία, στην Νορβηγία, στην Αυστραλία και αλλιώς στην Ελλάδα.

Όμως, ο ελληνάρας έχει ταυτίσει την έννοια ταξίδι με την καλοπέραση ή την επίδειξη μεγαλομανίας. Δεν του αρέσει να ταξιδεύει και επειδή δεν ταξιδεύει, νομίζει ότι ζει στην ομορφότερη χώρα του κόσμου και ότι δεν υπάρχει ζωή, πέρα από αυτήν. Και όποιον βλέπει να ταξιδεύει, τον κοιτάει με μισό μάτι, γιατί τον θεωρεί πλούσιο ή επιδειξιομανή. Άραγε, θα καταλάβει ποτέ, ότι ένα ταξίδι (και όχι οι διακοπές αναψυχής) είναι κάτι το οποίο έχει να προσφέρει πολλά σ‘ έναν άνθρωπο;

Δύσκολο το βλέπω, γιατί όταν ο ελληνάρας ταξιδεύει, χάνεται σε βιτρίνες πολυκαταστημάτων και αδιαφορεί να δει ή να μάθει κάποια πράγματα για τον τόπο που επισκέπτεται. Και σε όποιο μέρος της γης και να πάει, επιστρέφοντας θα πει τη γνωστή καραμέλα – π@π@ρι@ “ναι καλά ήτανε, αλλά σαν την Ελλάδα δεν έχει”…

Κατά τις δώδεκα είμαι στο δρόμο και περνάω τη Νέα Γέφυρα (Novy Most).

Τα σύνορα με την Ουγγαρία, απέχουν μόλις 20 km από την Μπρατισλάβα. Eίναι ανύπαρκτα και μπαίνω Ουγγαρία, χωρίς να το συνειδητοποιήσω αμέσως. Όταν το συνειδητοποιώ, μετά από λίγα μέτρα κάνω αναστροφή για ν’ αγοράσω την tool vignette.

Μετά την αναστροφή πέφτω σε μπλόκο Ούγγρων αστυνομικών, όπου ένας από αυτούς, πετάγεται κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου, τρομάζοντάς με! Aυτό έχει ως συνέπεια να κοκαλώσω τη μοτοσυκλέτα καταμεσής του δρόμου! Κινούμουν με χαμηλή ταχύτητα και ευτυχώς δεν ερχόταν κανείς από πίσω μου! Ο αστυνομικός δυσφορεί που σταμάτησα στη μέση του δρόμου, αλλά τι να κάνω ο δυστυχής, με τον τρόπο που πετάχτηκε μπροστά μου; Πολλοί συνάδελφοί του, ανεξαρτήτως χώρας, δυστυχώς έχουν αυτό το κακό συνήθειο, το οποίο είναι άκρως επικίνδυνο, θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή των μοτοσυκλετιστών…

Τους εξηγώ ότι έρχομαι από την Σλοβακία, γιατί δεν αντιλήφθηκα τα ανύπαρκτα σύνορα και θέλω να αγοράσω την tool vignette. Μου ζητάνε το διαβατήριο και αυτός που με σταμάτησε, μου λέει να ανοίξω τις βαλίτσες μου. Είναι η πρώτη φορά που με σταματάνε σ’ αυτό το ταξίδι και πρώτη φορά που μου ζητάνε να κάνουν έλεγχο στις αποσκευές μου. Αφού κατάλαβαν ότι είμαι ένας απλός μοναχικός ταξιδιώτης, μου κάνουν νόημα να φύγω.

Ξαναμπαίνω πάλι στην Σλοβακία και σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο να φουλάρω ρεζερβουάρ αλλά και να τσιμπήσω κάτι στα γρήγορα. Μετά προσπαθώ να βρω την έξοδο για Ουγγαρία, όμως ο μόνος τρόπος για να μπεις στο αντίθετο ρεύμα, είναι να περάσεις από την πόλη της Μπρατισλάβας!

Όχι ρε γαμώτο, θα μπλέξω πάλι στην κίνηση και θα νευριάσω! Όμως το καλό με την Μπρατισλάβα, είναι ότι είναι εύκολη πόλη γενικά και αφού περάσω τη γέφυρα Αpollo, βρίσκομαι πάλι στον αυτοκινητόδρομο προς Ουγγαρία.

Σταματώ να προμηθευτώ την toll vignette και μια παρέα Ούγγρων, έχουν περικυκλώσει τη μοτοσυκλέτα μου στο κιόσκι, σουφρώνοντας τα χείλη τους. Προς τέρψιν τους, τους αποχαιρετώ με σπασμένη πρώτη στα κόκκινα! Καιρό είχα να κάνω ινδιανιλίκια και τα πεθύμησα! Που να ‘χα βγάλει και τους σιγαστήρες δηλαδή! Τρομοκράτης σκέτος θα ήμουνα… (με κοροϊδεύεις ή μου φαίνεται;)

Και από εκείνο το σημείο και μετά, ένα μόνο πράγμα παρακαλώ. Να μην περνάει ο δρόμος μέσα από την Βουδαπέστη ή να μην κάνω πάλι καμιά μ@λ@κί@ πάλι και χαθώ σ’ αυτήν, όπως πέρσι, αλλά και όπως φέτος στην αρχή του ταξιδιωτικού. Γιατί αλλιώς, good bye Σερβία, good bye Σέρβες! Μάνα, άρχισε σου λέω τις προσευχές και τα τρισάγια στον Ύψιστο, μην χαθώ ξανά, ακούς;

Oδηγώ στο γνωστό δρόμο με τις γνωστές ανεμογεννήτριες και μετά την Gyor πλησιάζοντας την Βουδαπέστη, η κίνηση ολοένα και αυξάνει, αυξάνοντας παράλληλα το άγχος μου, να μην περνάει και ο δρόμος μέσα από αυτήν. Έχω τα μάτια μου όχι απλά δεκατέσσερα, αλλά… χίλια εκατόν δεκατέσσερα στις πινακίδες!

Κάνω μια στάση να δροσιστώ και ξανά προς τη δόξα τραβώ (άσχετο, αλλά κάνει ρίμα!) και κάθε φορά που βλέπω πινακίδες να γράφουν τη λέξη “Budapest” κάτι με πιάνει! Όχι ρε πού$τη μου, σήμερα θέλω μόνο Σερβία, θέλω μόνο Σέρβες! Μάνα συνέχισε να προσεύχεσαι, έχει ακόμα πολύ δρόμο…

Μου φαίνεται πως δεν περνάω από το κέντρο της Βουδαπέστης, αλλά σ’ ένα σημείο του αυτοκινητόδρομου βλέπω τεράστιες ουρές από αυτοκίνητα να πιάνουν όλο το μήκος του ρεύματος. Αρχίζω πλέον και χρησιμοποιώ τη γνωστή ελληνική μέθοδο της διήθησης και παρόλα αυτά, η ουρά φαίνεται να μην έχει τέλος. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω, παρατηρώ ότι η ουρά αυτή δημιουργήθηκε από μια καραμπόλα τριών αυτοκινήτων, ευτυχώς χωρίς θύματα ή τραυματισμούς.

Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, υπάρχει κι άλλη ουρά που χάνεται στο βάθος. Πάλι τα ίδια: διήθηση κι όσο αντέξω! Το καλό με τους Ούγγρους οδηγούς, το οποίο παρατήρησα και πέρσι, είναι ότι κάνουν τα αυτοκίνητά τους στην άκρη ή τα μετακινούν τελοσπάντων, προκειμένου να διευκολύνουν την κίνηση ενός μοτοσυκλετιστή. Και αυτό το κάνουν το 99,99% των οδηγών, γιατί σε άλλες χώρες όπως στην Γερμανία για παράδειγμα, δεν το κάνουν.

Κι όμως, παρόλο που κινούμαι σαν pacman με ταχύτητα χελώνας, δεν εκνευρίζομαι. Και αυτό γιατί ξέρω, ότι δεν έχω κάνει λάθος και δεν έχω μπει μέσα στην πόλη, ακολουθώντας πιστά τις πινακίδες προς Szeged. Mέχρι τώρα ακολουθούσα πιστά τον Μ1 και το ίδιο θα κάνω τώρα και με τον Μ5.

Δόξα το θεό (ακούς μάνα που με λες άπιστο;) μετά από αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα κινούμενος σε αυτού του είδους την αφόρητη κίνηση, δεν θα ξαναεμφανιστούν μπροστά μου οι πινακίδες “Budapest”. Επιτέλους… good bye Βudapest! Η Σερβία μετά από αρκετά χιλιόμετρα, θ’ ανοίξει τις αγκάλες της για να με υποδεχθεί. Ελπίζω και οι Σέρβες που τόσο τις θαυμάζω…

Η κίνηση είναι ασφαλώς λιγότερη, αλλά δεν παύει να είναι αρκετή για αυτοκινητόδρομο. Πλησιάζοντας στην Σερβία, νιώθω κάπως ιδιαίτερα. Πρώτη μου φορά πήγα φέτος και έμεινα ένα βράδυ στο Βελιγράδι. Όμως, η αντιμετώπιση που δέχθηκα από αυτό τον λαό, με κάνει να αισθάνομαι πως μπαίνω στην πατρίδα μου. Ίσως στη δεύτερή μου πατρίδα κι ας υπερβάλλω…

Περνώ τον τυπικό έλεγχο από την πλευρά της Ουγγαρίας και φτάνω σε αυτόν της Σερβίας. Ο Σέρβος τελωνειακός, μου ζητάει το διαβατήριό μου. Του το δίνω. Το ανοίγει και λέει με έκπληξη:

– Ω, Γκρέτσκα! Γουέλκομ του Σέρμπια μάι φρεντ!

Oύτε καν κοίταξε τι γράφει το διαβατήριο, ούτε καν μου έκανε την παραμικρή ερώτηση. Μόνο είδε τη χώρα και μου έκανε νόημα να φύγω. Να πω ότι έφτασα από τώρα στην Ελλάδα ή θα γίνω υπερβολικός;

Σταματώ στο βενζινάδικο, δίπλα στα σύνορα για βενζίνη και για να τσιμπήσω κάτι. Έχει πάρα πολύ κόσμο και πάρα πολλά αυτοκίνητα από Τούρκους και Ρομά. Περιμένω στη σειρά μου να παραγγείλω κάτι και παρατηρώ τον Σέρβο υπάλληλο να πνίγεται στη δουλειά, εξυπηρετώντας τον κόσμο, σοβαρός και χωρίς να λέει πολλές κουβέντες. Φτάνει η σειρά μου να παραγγείλω και ακουμπάω στο ταμείο το tank bag και το κράνος μου, στο οποίο έχω ένα αυτοκόλλητο από το ΜΟΤΟ με την ελληνική σημαία. Ο Σέρβος το βλέπει και χαμογελάει. Πριν με ρωτήσει τι θέλω, μου λέει:

– Γκρέτσκα, Γκρέτσκα;

– Γιες! Γκρέτσκα, Γκρέτσκα!

Του λέω ότι θέλω κάτι σε σάντουιτς και αμέσως μου κάνει νόημα, να μου δείξει τι έχει στη βιτρίνα και μου εξηγεί αναλυτικά τι έχει μέσα το καθένα. Μου αφιερώνει χρόνο, παρόλο που ξέρει πως τον περιμένει αρκετός κόσμος στην ουρά!

Βρίσκω ένα τραπέζι και κάθομαι να φάω. Μετά σηκώνομαι και είμαι δίπλα στη μοτοσυκλέτα μου, έτοιμος να φύγω. Αποσπώ πολλά βλέμματα από τον κόσμο, καθώς είμαι ο μόνος μοτοσυκλετιστής. Κι ακόμα πιο πολλά βλέμματα αποσπώ, από αυτούς που παρατηρούν το “GR” στην πινακίδα. Ίσως να ακούγομαι υπερβολικός, αλλά αυτή είναι η μοίρα ενός μοναχικού ταξιδιώτη και μάλιστα Έλλην, στην Σερβία…

Από εκεί και πέρα, τα χιλιόμετρα μέχρι το Novi Sad είναι διαδικαστικά, όπου οι ατέλειωτες ευθείες και οι αχανείς πεδιάδες δίνουν δυναμικό παρών. Bαρετή διαδρομή, αλλά αναπνέω άλλον αέρα, καθώς κινούμαι σε αυτή τη χώρα. Τον αέρα της γειτονιάς μου. Των Βαλκανίων…

Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο να αγοράσω ένα μπουκάλι νερό. Εκεί με πλησιάζει ένας Έλληνας, ο οποίος είναι από την Θράκη και έρχεται από την Γερμανία. Φαίνεται ωραίος τύπος και με τον οποίον τα λέμε για λίγα λεπτά. Είναι ωραίο συναίσθημα επίσης, το να σε βλέπουν και να σε χαιρετάνε Έλληνες σε μια ξένη χώρα.

Μπαίνω μέσα στο ταμείο και ο ταμίας είναι ένας κλασσικός Σέρβος, σοβαρός και χωρίς όρεξη για πολλά – πολλά. Αγοράζω μόνο ένα μπουκάλι νερό, το οποίο θα το πάρω στο χέρι. Με το που αφήνω το κράνος στο ταμείο κι είμαι έτοιμος να πληρώσω, παρατηρεί το αυτοκόλλητο με την ελληνική σημαία και αμέσως μοιάζει σαν να πανικοβάλλεται. Με σπασμωδικές κινήσεις, μου βάζει το μπουκάλι σε μια σακούλα και με συνοδεύει μέχρι έξω, όπου με χτυπάει φιλικά στην πλάτη και μου εύχεται καλό δρόμο! Μου φαίνεται απίστευτο…

Εκεί που έχω παρκάρει τη μοτοσυκλέτα, βρίσκεται μια παρέα Σέρβων οι οποίοι έχουν στήσει πηγαδάκι και την κοιτάζουν. Δεν ξέρουν αγγλικά, αλλά με κοιτάνε στα μάτια μ’ ένα ελαφρύ χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό τους. Μοιάζουν σαν κάτι να θέλουν να μου πουν, αλλά παρόλα αυτά, η γλώσσα δεν τους εμποδίζει. Ακούω πάλι διάφορα “Γιάμαχα”, “μοτόρ” και “Γκρέτσκα” και βγάζουμε την άκρη. Ίσως αν δεν είχαμε το θέμα της γλώσσας, θα μπορούσαμε να πούμε περισσότερα. Και όταν είμαι έτοιμος να φύγω, όλοι σηκώνουν τα χέρια τους και με χαιρετούν, λέγοντας κάποιες λέξεις στα σέρβικα. Zdravo αδέρφια…

Γενικά ένας Έλληνας στην Σερβία, αισθάνεται πολύ όμορφα και οικεία. Τυγχάνει ίσως διαφορετικής αντιμετώπισης από τους Σέρβους. Γι’ αυτό βέβαια θα αναφερθώ στο τέλος της ημέρας, γιατί τώρα με περιμένει ακόμα δρόμος μέχρι το Novi Sad. Για την ώρα θα πω χαριτολογώντας, πως “είμαι Γκρέτσκι και γουστάρω ρε”!

Μπαίνω στην πόλη του Novi Sad (εννοείται χωρίς GPS) και σταματώ στο parking της Παλιάς Πόλης. Δεν έχω προλάβει να βγάλω το κράνος μου και παθαίνω την πλάκα της ζωής μου, με την ομορφότερη γυναίκα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου! Πιο όμορφη κι από την Τσέχα που είχα δει στο λεωφορείο στην Πράγα κι από την Ρωσίδα, στα σύνορα Φινλανδίας – Ρωσίας. Μια ξανθιά με πρασινομπλέ (;) μάτια και εκπληκτικά πόδια, μόλις έχει παρκάρει το ποδήλατό της λίγα μέτρα παραπέρα. Η εκπάγλου καλλονής Σέρβα, αποτελεί από μόνη της ένα έργο τέχνης, ένα κόσμημα, ένα ποίημα, ένα ασύλληπτης ομορφιάς δημιούργημα της φύσης. Ο προσωπικός μου ορισμός για το πως θέλω να είναι η γυναίκα των ονείρων μου. Ο κόσμος χάνεται από τα μάτια μου και αρχίζω να τρέμω ολόκληρος! Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο το γιατρό μου, να του πω, πως πρέπει να ‘χω πάθει Πάρκινσον για να μου πει τι να κάνω. Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό και κοιτώ σαν μ@λ@κ@ς. Αν μου έλεγε κάποιος να ζήσω όλη την υπόλοιπη μου ζωή, μόνο με αυτήν τη γυναίκα, θα του απαντούσα ναι! (Το μόνο με αυτήν είναι λιγάκι δύσκολο, αλλά λέμε τώρα). Κι όταν προς στιγμήν κάρφωσε το βλέμμα της επάνω μου, εκεί πρέπει να ένιωσα το έδαφος της γης, να υποχωρεί κάτω από τα πόδια μου! Ή σαν να με πετούσες από τον βράχο του Preikestolen…

Τι να λέμε τώρα για το κορίτσι… για πάρτη της θα κατέβαζα για πλάκα, δυο μπουκάλια ουίσκι σ’ ένα βράδυ! Για πάρτη της θα έκανα ό,τι μου ζητούσε, εκτός από το να πάρω μπεμβέ! Mήπως είμαι ερωτευμένος; Μήπως ο θεός έρωτας με χτύπησε με τα βέλη του; Μήπως βρήκα τη γυναίκα των ονείρων μου; Μήπως να γίνω μόνιμος κάτοικος Novi Sad; Mήπως ο έρωτας δεν έχει σύνορα; Αυτό είναι το μόνο σίγουρο…

Αφού κατάφερα να συνέλθω (τι να συνέλθω δηλαδή;) αρχίζω να ψάχνω hostel. Το βλέμμα μου καρφώνεται σε κάτι που γράφει homtel. Εκεί βρίσκεται ο Μίλος, ένας Σέρβος, ο οποίος ενθουσιάζεται ιδιαίτερα που είμαι Έλληνας. Mε πληροφορεί πως δεν είναι ξενοδοχείο αλλά ξενώνας, με τη μόνη διαφορά πως τα δωμάτια είναι ατομικά, γι’ αυτό λέγεται και homtel και όχι hostel ή hotel. Θα μείνω δηλαδή σε ξενώνα, αλλά θα είναι σαν να μείνω σε ξενοδοχείο, μιας και στο δωμάτιο θα είμαι μόνος, με δικό μου κρεβάτι και μπάνιο. Και αν συνυπολογίσω το κλειστό parking, η διαμονή είναι η πιο κυριλέ που έχω κάνει μέχρι τώρα στο ταξίδι.

Μοιάζει σαν να μένω σε βασιλική σουίτα. Δεν το πιστεύω, έχω ένα χώρο που είναι δικός μου! Αφού μπανιαριστώ κι ετοιμαστώ, πηγαίνω στη ρεσεψιόν όπου ο φοβερός και τρομερός Μίλος, μου προμηθεύει χάρτη της πόλης και μου σημειώνει τα αξιοθέατα που πρέπει να δω. Τον αποχαιρετώ και αρχίζω να περπατώ στο Novi Sad.

To Novi Sad είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας, μετά την πρωτεύουσα της, το Βελιγράδι. Διαρρέεται από τον ποταμό Δούναβη και αποτελεί ένα σημαντικό οικονομικό, βιομηχανικό αλλά και πνευματικό κέντρο της χώρας.

Περπατώ με σκοπό να βρω τη γέφυρα, η οποία θα με οδηγήσει στην απέναντι όχθη του Δούναβη. Και από τα πρώτα μου βήματα ακολουθώ μια ωραιωτάτη εκπρόσωπο της σλαβικής ομορφιάς, την οποία χρησιμοποιώ ως πλοηγό μου. Και η άτιμη, λες και ήτανε GPS, με οδήγησε στη γέφυρα!

Σαν να το ήξερε ο Οικονομάκης που μου έλεγε χτες “σε κόβω να ακολουθείς άλλα πράγματα”. Κι αν νομίζεις πως λέω ψέματα, ιδού το φωτογραφικό ντοκουμέντο, αν και θολό…

Περνώ τη γέφυρα του Δούναβη και κάνω σαν τρελός από χαρά. Όχι ντε, δεν είναι για τη γέφυρα, αλλά από την παρέλαση του ωραίου φύλου. Μήπως να πάρω σαλιάρα ο λιγούρης;

Η θέα στην απέναντι όχθη είναι μαγευτική και αιτία είναι το κάστρο του Petrovaradin, το οποίο είναι γνωστό και ως το Γιβραλτάρ του Δούναβη.

Στην απέναντι όχθη, περνάω κάτι σπίτια που μου φέρνουν στο μυαλό σκηνές από ταινία του Εμίρ Κοστουρίτσα.

Ανεβαίνω τα σκαλιά που οδηγούν στο κάστρο

και μετά από ελάχιστα λεπτά βρίσκομαι σε αυτό, όπου υπάρχει μια πανοραμική άποψη του Novi Sad με τον ποταμό Δούναβη να το διαρρέει.

Το ηλιοβασίλεμα κάνει σιγά – σιγά την εμφάνισή του, προσφέροντας μια όμορφη θέα, από το σημείο που βρίσκεται το ρολόι, αλλά και από τα εστιατόρια και τις καφετέριες. Όσον αφορά το ρολόι, ο δείκτης της ώρας είναι μεγαλύτερος από το δείκτη των λεπτών.

Δεν χάνω ευκαιρία και περπατώ γύρω από το κάστρο. To κάστρο ιδρύθηκε από τους Κέλτες και στη συνέχεια κατελήφθη από τους Ρωμαίους και αργότερα από τους Αστροούγγρους, οι οποίοι το μεγάλωσαν και το επέκτειναν. Το εντυπωσιακό με αυτό το κάστρο είναι ότι διαθέτει 18 km υπόγειων στοών, εκ των οποίων μόνο το 1 km είναι επισκέψιμο. Στο υπέργειο τμήμα του κάστρου υπάρχουν στρατόπεδα, αποθήκες πυρομαχικών και φυλακές.

Στο βάθος διακρίνεται άλλη μια γέφυρα.

Αυτό όμως που μου σπαράζει τη ψυχή, είναι τα απομεινάρια της παλιάς γέφυρας του Novi Sad, η οποία καταστράφηκε από τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς τον Μάρτιο του 1999. Σ’ εκείνον τον άδικο πόλεμο όπου ο σαξοφωνίστας Βασιλάκης, βομβάρδιζε αμάχους στην ύστατη προσπάθειά του να ξεπλύνει τον λεκέ από τα ρούχα της Μόνικας. Η οποία Μόνικα καθώς φαίνεται, δεν μπορούσε να τα καταπιεί όλα. Κι εκείνοι οι βομβαρδισμοί στοίχισαν τη ζωή σε πολλούς αθώους ανθρώπους…

Θυμάμαι τον εαυτό μου να τα παρακολουθεί τους βομβαρδισμούς στις ειδήσεις που εξελίχθηκαν σε τηλεοπτικό σόου. Ο Βασιλάκης και οι σύμμαχοί του, περήφανοι από τα κατορθώματά τους κοιτούσαν γεμάτοι ικανοποίηση, ενώ την ίδια στιγμή χάνονταν αθώες ψυχές και ξεκληρίζονταν οικογένειες στον ήδη ταλαιπωρημένο από τους πολέμους, λαό της Σερβίας.

Tα απομεινάρια της γέφυρας όπως φαίνονται πριν ανέβω στο Petrovaradin.

Στέκομαι για αρκετή ώρα και κοιτάω τη γέφυρα. Το θέαμα της, θα μου φέρει στο νου μια μελωδία από εκείνες τις ημέρες, η οποία αναμοχλεύει τα συναισθήματα της οργής και λύπης μου. Οι Δανεικές Προσευχές, από την εποχή των B.D. Foxmoor και Χ – Ray …

https://www.youtube.com/watch?v=1DudEjd7i5E

Βλέπω από ψηλά στο κάστρο και χαζεύω τους δρόμους, τα τείχη του, τις γέφυρές του. Ονειρεύομαι τρελές φωτογραφίες με τη μοτοσυκλέτα μου εκεί. Μελλοντικά όμως…

Φτάνω στο ρολόι, όπου η νυχτερινή άποψη του Novi Sad, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή και θα με κρατήσει αρκετή ώρα, προκειμένου να πειραματιστώ με τη φωτογραφική.

Πιο πολύ ώρα όμως ασχολούμαι με το να χαζεύω δυο Σέρβες καλλονές (τι άλλο θα ήτανε) οι οποίες είναι από άλλον πλανήτη! Πανύψηλες, ξανθιές, πανέμορφες και κάτι πόδια να! Δυο μέτρα το καθένα…

Να, αυτές οι δυο εκεί δεξιά είναι! 😛

Τι γίνεται ρε πού$τη μου εδώ στην Σερβία; Υπάρχουν τέτοια πράγματα εδώ κι εγώ ο βλαμμένος πηγαίνω σε κάτι ακρωτήρια λέει, με κρύα και βροχές, με μόνη συντροφιά τάρανδους και Λάπωνες; Και οι ομορφότερες γυναίκες του κόσμου βρίσκονται εδώ και με περιμένουν; Πόσο ευμεγέθους σωματικής διάπλασης ατομικός εραστής (aka χοντρομ@λ@κ@ς) μπορεί να είμαι τελικά;

Εν πάση περιπτώσει δεν έχω ξεκολλήσει τα μάτια μου από πάνω τους, αφού τα σάλια μου πέφτουν μέχρι κάτω τον Δούναβη. Κι άντε μετά να βρεις όρεξη να τραβήξεις φωτογραφίες. Έπρεπε να φύγουν και μετά να μείνω με την… Nikon στο χέρι, συγκεντρωμένος πλέον στο φωτογραφικό μου έργο – ο θεός να το κάνει!

Αποχωρώ από το κάστρο

και σύντομα βρίσκομαι κάτω από τη γέφυρα, όπου ο φωτισμός της είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός.

Κι εγώ σ’ αγαπώ Ivana…

Μετά από λίγα λεπτά, βρίσκομαι στην παλιά πόλη του Novi Sad και στην Πλατεία Ελευθερίας (Τrg Slobode), όπου πολλά αξιοθέατα και κτίρια αποσπούν την προσοχή μου. Aπό τη μια πλευρά βρίσκεται ο κατασκευασμένος από τούβλο, νεογοτθικός καθεδρικός ναός της Παρθένου Μαρίας με των 76 m πύργο του και από την άλλη το αναγεννησιακού ρυθμού Δημαρχείο.

Όμως με αυτό που παθαίνω την πλάκα μου, είναι το γυναικείο φύλο. Λόγω του ότι είναι βράδυ, ο παπαράτσι απέτυχε για άλλη μια φορά να βγάλει καλές φωτογραφίες. Πάλι με πολιορκούν πρόστυχες σκέψεις με αυτά που βλέπω. Πάλι θα κολαστώ και πάλι θα υποκλιθώ στην ακαταμάχητη γοητεία των γυναικών, της σλάβικης φυλής. Τα ίδια έπαθα πέρσι στο Dubrovnik, τα ίδια έπαθα φέτος στο Βελιγράδι, τα ίδια παθαίνω και αυτή τη στιγμή στο Novi Sad! Μακράν οι ωραιότερες γυναίκες που έχω δει ποτέ…

Σταματώ σ’ ένα εστιατόριο να τσιμπήσω κάτι και φυσικά να τιμήσω το παραδοσιακό burger που φτιάχνουν στην Σερβία, την “πλεσκαβίτσα”, συνοδεία τοπικής μπύρας. Η πλεσκαβίτσα γ@μεί και είναι ίσως το πιο νόστιμο burger που έχω δοκιμάσει ποτέ.

Ο σερβιτόρος μου προξενεί εντύπωση, ο οποίος έχει πάρει χαμπάρι ότι είμαι τουρίστας και με κοιτάει κάπως περίεργα, καχύποπτα θα έλεγα. Ο τύπος είναι αμίλητος και δεν χαμογελάει καθόλου. Όταν φτάνει η ώρα να τον πληρώσω, μου λέει πως το κατάστημα δεν δέχεται credit card. Moυ ζητάει δηνάρια όπου φυσικά δεν έχω. Μου ζητάει 5€ και του λέω πως κρατάω πενηντάευρο. Μου προτείνει να μου το κάνει συνάλλαγμα, προκειμένου να τον πληρώσω. Με τα πολλά, με τα λίγα πιάνουμε τη κουβέντα περί ισοτιμίας και τα λοιπά. Mόλις ετοιμάζομαι να φύγω, με ρωτάει από πού είμαι και του απαντάω μονολεκτικά “Γκρέτσκα”. Και τότε έγινε το έλα να δεις! Ο τύπος από αγέλαστος και ψυχρός που ήτανε, μόλις άκουσε το “Γκρέτσκα“ αυτομάτως απέκτησε ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά! Με καληνυχτίζει, σφίγγοντάς μου δυνατά το χέρι…

Με παγωτό ανά χείρας, κάνω μια τελευταία βόλτα στην Παλιά Πόλη. Ένα τσιγγανάκι σε μια γωνιά του δρόμου, με την εκκωφαντική φωνή που σου τρυπάει τ’ αυτιά, τραγουδάει ένα πένθιμο σέρβικο τραγούδι. Σαν το Ederlezi μοιάζει, αλλά δεν είναι αυτό. Η παιδική φωνή του, αποπνέει ένα δυνατό συναίσθημα. Στέκομαι λίγη ώρα να το ακούσω…

Πλέον είμαι στο homtel όπου ο Μίλος με ρωτάει για τις εντυπώσεις μου για το Novi Sad αλλά και για την Σερβία. Του λέω τα καλύτερα και φυσικά εκθειάζω την αντιμετώπιση που έχω από τον κόσμο, αλλά και την λαμπερή παρουσία του γυναικείου φύλου. Ο Μίλος, μου λέει πως οι Σέρβοι έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τους Έλληνες και τους αισθάνονται σαν αδέρφια τους. Κι εμείς το ίδιο αδερφέ…

Είμαι στο δωμάτιο και ξαναμπαίνω στο μπάνιο για ντους, αλλά και για να καπνίσω ένα τσιγάρο, αδειάζοντας παράλληλα το ουίσκι που έχει περισσέψει στο μπουκάλι. Ευκαιρία να κάνω μια σπονδή στον Μανιτού με το νερό που καίει…

Είναι σχετικά νωρίς (ενδεκάτη βραδινή) και είμαι κουρασμένος, εξαντλημένος θα έλεγα. Πριν κλείσω τα βλέφαρά μου, γράφω κάποιες σημειώσεις στο τετράδιο, του οποίου τα φύλλα εξαντλούνται

Θα μιλήσω για δυο πραγματάκια. Την αντιμετώπιση που δέχομαι στην Σερβία και φυσικά… τις Σέρβες!

Serbian Philoxenia

Οι Σέρβοι όπως και οι άλλοι λαοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είναι λαοί ταλαιπωρημένοι από τον πόλεμο που ακολούθησε μετά τη διάλυση της. Μετά το πέρας του πολέμου, οι Σέρβοι είχαν τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς και το θέμα του Κοσσυφοπεδίου. Πράγμα που σημαίνει πως οι μνήμες του πολέμου είναι ακόμα νωπές γι’ αυτούς.

Ίσως γι’ αυτό το λόγο να είναι κάπως ψυχρός σαν λαός, μιας και δύσκολα τους βλέπεις να χαμογελάνε, έχοντας μια τυπική συμπεριφορά απέναντι στον ξένο ή στον τουρίστα. Όμως τα πράγματα αλλάζουν και οι Σέρβοι μεταμορφώνονται, όταν έχουν απέναντί τους έναν Έλληνα. Αν δουν ότι είσαι Έλληνας, θα σε πλησιάσουν, να ανταλλάξουν δυο κουβέντες μαζί σου κι ας μην ξέρουν καθόλου αγγλικά ορισμένοι. Με άλλα λόγια, δέχεσαι μια πρωτοφανή επίθεση αγάπης.

Πολλοί θα πουν, πως η θρησκεία ενώνει αυτούς τους δυο ομόδοξους λαούς. Ναι, θα συμφωνήσω, αλλά προσωπικά για την θρησκεία δεν μου καίγεται καρφί. Το θεωρώ ανόητο να υπάρχουν διακρίσεις κάθε μορφής για τους ανθρώπους. Οι σχέσεις αδελφοσύνης αυτών των δυο λαών, ξεκινάνε από την βυζαντινή εποχή, έως και σήμερα. Οι Σέρβοι είναι ένας λαός που δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά τη βοήθεια που είχε από την Ελλάδα στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, καθώς η Ελλάδα τότε είχε παραβιάσει το εμπάργκο που είχε επιβληθεί, στέλνοντας ανθρωπιστική βοήθεια και όχι μόνο, στον σέρβικο πληθυσμό. Η Ελλάδα δεν συμμετείχε στους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς και δεν είχε παραχωρήσει στο ΝΑΤΟ καμιά ελληνική νατοϊκή βάση, κατά τη διάρκεια εκείνων των βομβαρδισμών. Και γι’ αυτό οι Σέρβοι, δείχνουν με κάθε ευκαιρία την αγάπη και τη συμπάθειά τους, απέναντι στους Έλληνες.

Όμως, για να κάνω και το συνήγορο του διαβόλου, θα αναρωτηθώ το εξής: είναι άραγε οι Σέρβοι, τόσο φιλόξενοι από τη φύση τους ή έχουν αυτή την εκπληκτική συμπεριφορά μόνο στους Έλληνες; Ίσως και να το πιστεύω αυτό, γιατί ενώ είναι ψυχροί, μόλις αντιληφθούν την εθνικότητά μου αυτομάτως αλλάζουν συμπεριφορά. Μήπως αυτή τη φιλοξενία, την κρατάνε μόνο για εμάς τους Έλληνες; Αν είναι έτσι, τότε επέτρεψέ μου, να μην το θεωρώ και τόσο καλό. Ούτε υγιές…

Όμως, πραγματικά αισθάνομαι τυχερός που δέχθηκα αυτές τις εκδηλώσεις συμπάθειας και αγάπης από τους Σέρβους. Και αυτή η συμπεριφορά είναι που με σκλάβωσε και με κάνει πλέον να θεωρώ τη Σερβία κάτι σαν τη δεύτερή μου πατρίδα. Και αυτά τα λέω εγώ που απεχθάνομαι κάθε μορφής εθνικισμό και διαφόρου τύπου πατριωτικές κορώνες.

Και έτσι θέλω να αισθάνομαι σε κάθε χώρα που επισκέπτομαι και με κάθε άνθρωπο που συναντώ στο δρόμο μου. Να αισθάνομαι αδερφός με τον Σέρβο, τον Κροάτη, τον Βόσνιο, τον Μαυροβούνιο, τον Σλοβένο. Αλλά και με τον Σλαβομακεδόνα, τον Αλβανό, τον Τούρκο. Και το επαναλαμβάνω: θέλω οι άνθρωποι να χτίζουν γέφυρες μεταξύ τους και όχι τείχη. Και το ταξίδι με μοτοσυκλέτα, καταφέρνει να χτίζει αυτές τις γέφυρες και να γκρεμίζει αυτά τα τείχη.

Και μια που έκανα λόγο για πατρίδα και δεύτερη πατρίδα, θα ήθελα να τονίσω πως, πάνω στη μοτοσυκλέτα δεν αισθάνομαι την έννοια “πατρίδα” με την κλασσική έννοια που αντιλαμβανόμαστε. Πατρίδα του ταξιδιώτη μοτοσυκλετιστή, είναι ο κόσμος…

Και κλείνοντας το θέμα, θα μου επιτρέψεις να κάνω μια παρένθεση. Οι Σέρβοι και γενικά όλοι οι λαοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι λαοί αξιοπρεπείς και περήφανοι. Φαίνεται πως είναι άνθρωποι που αγαπάνε τον τόπο τους και δύσκολα τον εγκαταλείπουν. Και παρόλο που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση, θα είχαν μα παραπάνω αφορμή να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Όμως οι περισσότεροι δεν το έπραξαν και παρέμειναν στην πατρίδα τους. Μήπως έχεις δει αρκετούς πρώην Γιουγκοσλάβους μετανάστες ή αρκετές πρώην Γιουγκοσλάβες να προσφέρουν ειδικές υπηρεσίες σε ειδικά μαγαζιά και ειδικούς οίκους; Φαντάζομαι πως όχι…

Και ο θεός έπλασε τις Σέρβες

Εδώ τώρα θα καταβάλω μια προσπάθεια να μιλήσω κάπως σοβαρά, μακριά από τις σεξίστικες σαχλαμάρες μου. Και το κυριότερο, θα μιλήσω σε γενικές γραμμές, παίρνοντας ως δεδομένο πως σε όλες τις χώρες υπάρχουν όλων των ειδών οι γυναίκες, χωρίς να βάζω ταμπέλες.

Προσωπικά πάντα, θεωρώ πως τις ωραιότερες γυναίκες της ζωή μου, τις είδα πέρσι στην Κροατία και φέτος στην Σερβία. Μάλλον ο θεός έπρεπε να είχε κέφια και να έβαλε όλη του την τέχνη, όταν έπλασε τις Σλάβες. Όπως πέρσι στην Κροατία, έτσι και φέτος στην Σερβία, υποκλίθηκα στην ακαταμάχητη γοητεία, δηλώνοντας λάτρης των γυναικών της σλάβικης φυλής.

Είναι γυναίκες προικισμένες από τη φύση, ιδιαίτερα ψηλές και φυσικά πανέμορφες. Κορμάρες με τα όλα τους δηλαδή και με χαρακτηριστικά καλλίγραμα πόδια. Παρόλο που το ξέρουν ότι είναι ωραίες, δεν έχουν ύφος ντίβας και είναι απλές στον τρόπο τους. Σπάνια θα σε σνομπάρουν, σπάνια θα σηκώσουν ψηλά τη μύτη τους.

Όσον αφορά τον ενδυματολογικό τους κώδικα, αυτός είναι ιδιαίτερα εκλεπτυσμένος. Έχουν γούστο, είναι κομψές και φινετσάτες. Κάποιες από αυτές είναι αποκαλυπτικές, αλλά καθόλου χυδαίες. Δεν έχουν την κακογουστιά και την υπερβολή που συναντάς σε άλλες χώρες. Οι Σέρβες και γενικά οι Σλάβες, δεν σε προκαλούν αλλά σε εξάπτουν. Ναι μεν θα κάνεις πρόστυχες σκέψεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα τις πεις φθηνές ούτε πρόστυχες. Κάθε άλλο μάλιστα.

Eπίσης, οι περισσότερες δεν βάφονται ρίχνοντας τόνους μακιγιάζ στο πρόσωπό τους, θυμίζοντας τον Κάσπερ το φαντασματάκι. Γενικά αποφεύγουν τις υπερβολές και δεν επιδιώκουν να καλύψουν τις όποιες ατέλειες έχουν. Θέλουν να είναι απλές και πιστεύω πως δεν έχουν ανάγκη αυτού του είδους τις “προσθήκες” ή “παρεμβάσεις” προκειμένου να προσελκύσουν τα βλέμματα.

Όμως, παντού υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Απ’ όλες τις γυναίκες που παρατήρησα σήμερα, είδα μόνο μια με κιτς ντύσιμο. Απέξω φορούσε κάτι σαν νυχτικό κι από μέσα μόνο το… στρινγκ της! Αν σου πω ότι έμεινα αρκετή ώρα από πίσω της, κουτουλώντας τοίχους και περαστικούς, φαντάζομαι θα το θεωρήσεις φυσιολογικό. Αν σου πω όμως πως κρατούσε κι ένα καρότσι με το μωρό και περπατούσε μαζί με τον άντρα της, πως θα το θεωρήσεις;

Έτσι που λες δικέ μου! Και ο Θεός έπλασε τις Σέρβες (ή τις Σλάβες γενικώς) να λες! Τώρα πάω να την πέσω γιατί είμαι πτώμα και αύριο με περιμένει η επιστροφή στη μητέρα πατρίδα, μετά από έναν και βάλε μήνα! Laku noc …

Έξοδα – Σημειώσεις:

Βενζίνη: 48,3 €
Διόδια: Ουγγαρία (6,50€), Σερβία (2,9€)
Διαμονή: Ηomtel Mediteraneo (27,70€)
Λοιπά: 21,90€

Σύνολο: 107,30€

Γενικό Σύνολο: 2.447.20€

Σύνορα Σλοβακίας – Ουγγαρίας: ανύπαρκτα.

Σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας: τυπικοί έλεγχοι.

Στην Σλοβακία οι μοτοσυκλέτες δεν πληρώνουν διόδια, στην Ουγγαρία προμηθεύτηκα την tool vignette και στην Σερβία πέρασα από δυο σταθμούς διοδίων.

Χρήσιμες πληροφορίες για τη Σερβία:

Στην Σερβία οφείλω να ομολογήσω πως, πλούτισα το λεξιλόγιό μου με ορισμένες φράσεις – κλειδιά που μου φάνηκαν χρήσιμες στο να υπερασπιστώ κι εγώ με τη σειρά μου, τη μακραίωνη ελληνοσερβική φιλία.

Da (Nαι)
Ne (Όχι)
Hvala vam (Ευχαριστώ)
Molim (Παρακαλώ)
Dobro jutro (Καλημέρα)
Laku noc (Καληνύχτα)
Zdravo (Γεια σου)
Volim te (Σ’ αγαπώ)
Lane moje (Γλυκιά μου)
Ti si mnogo lepa (Είσαι πολύ όμορφη)
Vi star (Είσαι αστέρι)
Imate jako lepe oči (Έχεις πολύ ωραία μάτια)
Ja sam zaljubljen (Είμαι ερωτευμένος)

Kαλά όλα αυτά, αλλά αυτό που θα πεις πολλές φορές και σε πολλές, είναι το παρακάτω:

Ti si najlepša žena koju sam ikada video u životu (Είσαι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει στη ζωή μου).

Αν καταφέρεις και το προφέρεις…