Ημέρα 34η: Σάββατο 3 Αυγούστου 2013, Novi Sad – Καρδίτσα (969,1 km)
Welcome to Hellas
Καλημέρα Σερβία! Dodro jutro Srbija! Καλημέρα Ελλάδα! Dobro jutro Grcka!
Mισό να το γράψω και εις την κυρριλλικήν διάλεκτον! Google Translate, για ρίξε μια μετάφρα αλά Μπάγιεβιτς:
Добро јутро Србија! Добро јутро Грчка!
Έι dj, βάλε Αντύπα να παίζει δυνατά το “είμαι ανεβασμένος” γιατί σήμερα (όπως και κάθε μέρα δηλαδή) είμαι στα χάι μου! Έλα να βλέπω όλα τα μωρά στην πίστα πρωινιάτικα, σου λέω…
Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη ημέρα. Μετά από ένα μήνα και βάλε θα επιστρέψω στην Ελλάδα! Δεν θυμάμαι να έχω λείψει ποτέ, τόσες ημέρες από την πατρίδα μου. Και για να είμαι ειλικρινής, τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα. Από τη μια η Ελλάδα δεν μου έλειψε καθόλου μετά από αυτές τις εξωπραγματικές ημέρες, αλλά από την άλλη είμαι χαρούμενος που το ταξίδι εκτυλίχθηκε όπως το ονειρευόμουνα κι ακόμα καλύτερα, νιώθοντας έτσι δικαιωμένος αλλά και ικανοποιημένος που το πραγματοποίησα. Μα τι λέω; Το ταξίδι δεν τελείωσε ακόμα, καθώς έχω ακόμα πολύ δρόμο.
Μέχρι την Καρδίτσα, όπου και θα με φιλοξενήσει ο φίλος μου, ο Γιάννης ο Τσιοπελάκος και φυσικά με περιμένει στον Ελληνόπυργο, ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Παπαντωνίου. Δυο άνθρωποι που με βοήθησαν με πληροφορίες και συμβουλές, αλλά και κατόρθωσαν να με ταξιδέψουν με τις φωτογραφίες και τις περιγραφές τους. Tι άλλο να ζητήσω ο έρμος για να γράψω τον καλύτερο επίλογο σ’ αυτό το ονειρικό ταξίδι, θεέ μου;
Και η πλάκα με αυτούς τους δυο, ξέρεις ποια είναι; Είναι ότι δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, αλλά έχουμε έρθει σε διαδικτυακή επαφή μέσω του motoadv.gr, όπου ο Δημήτρης είναι ένας από τους γραφιάδες (σαν κι εμένα δηλαδή) και ο Γιάννης ένας από τους φανατικούς αναγνώστες. Tα βλέπεις Οικονομάκη; Γραφείο συνοικεσίων, έχεις καταντήσει το site – μπουαχαχα!
Όμως πριν αναχωρήσω, πρέπει να πάρω μια τελευταία γεύση από την αγαπημένη μου Σερβία και τις αγαπημένες μου Σέρβες. Και τι καλύτερο από μια βόλτα στην Παλιά Πόλη του Novi Sad, με καφεδάκι και καμάκι στις Σέρβες;
Περπατώ στην Πλατεία Ελευθερίας (Trg Slobode) με το Δημαρχείο και τον Καθεδρικό Ναό της Παρθένου Μαρίας.
Eπίσης, περπατώ για λίγη ώρα στους δρόμους της Παλιάς Πόλης, φωτογραφίζοντας.
Σταματώ κάπου να πιω καφέ. Περιμένω λίγα λεπτά και αφού δεν έρχεται κανείς, σηκώνομαι και φεύγω για άλλη καφετέρια. Σταματώ σ’ ένα περίπτερο, όπου γοητεύομαι από το κορίτσι που βρίσκεται μέσα! Ευγενέστατη και χαμογελαστή θα με ωθήσει στο να της κάνω μεγάλο τζίρο με Davidoff, αναπτήρες, στυλούς και ό,τι βάλει εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου. Με τα πολλά, με τα λίγα της πιάνω τη συζήτηση και σε κάποια φάση της πετώ:
– Είμαι από την Ελλάδα κι εμείς οι Έλληνες αγαπάμε την Σερβία!
για να μου απαντήσει αμέσως:
– Κι εμείς στην Σερβία, αγαπάμε την Ελλάδα!
Δεν το είχα για νέο αυτό, καθώς μου το έχουν ξαναπεί ουκ ολίγες φορές σ’ αυτή τη χώρα, αλλά να το ακούς από μια γυναίκα, είναι άλλη αίσθηση. Η κοπελιά δεν έχει πάει στην Ελλάδα, αλλά μια φίλη της που έχει πάει, της έχει πει τα καλύτερα λόγια για τη χώρα μου, τη θάλασσα, τις παραλίες και τα νησιά της.
Το χαμόγελο και η ευγένεια της κοπελιάς, μου έφτιαξαν κι άλλο την ημέρα. Είναι από τις μικρές στιγμές της ζωής που με γεμίζουν με θετική διάθεση. Αφού την ευχαρίστησα, την αποχαιρετώ (προσωρινά, ε;) και κάθομαι σε διπλανή καφετέρια να χτυπήσω ένα διπλό εσπρέσο. Βασικά χτύπησα δυο διπλούς, γιατί οι καφέδες εκτός Ελλάδος, απλά δεν…!
Είναι νωρίς το πρωί και δεν υπάρχει αρκετή κίνηση στην Παλιά Πόλη. Ο κόσμος είναι λίγος και δεν επικρατεί αυτός ο χαμός που επικρατούσε το βράδυ. Όμως παρόλα αυτά, βλέπω μια παρέλαση κινούμενων αξιοθέατων, η οποία με ωθεί να σημαδεύω ό,τι κινείται. Όπως κατάλαβες, ακόμα δεν ξημέρωσε και ο παπαράτσι, έχει πέσει με τα μούτρα στη δουλειά…
Η σερβιτόρα μ’ έχει πάρει γραμμή και αρχίζει να κρυφογελάει. Όμως δεν πτοούμαι και συνεχίζω το θεάρεστο έργο μου. Προσπαθώ να φανώ διακριτικός και κάνω δήθεν τάχα μου, ότι φωτογραφίζω διάφορα αξιοθέατα. Όπως τον ύψους 76 m, πύργο του Καθεδρικού Ναού της Παρθένου Μαρίας.
Κι επειδή σκοπός αυτού του ταξιδιωτικού, είναι να διευρύνει τους πνευματικούς σου ορίζοντες, αλλά και να εμπλουτίσει τις γνώσεις σου, αξίζει να αναφέρω μετά παρρησίας πως:
Το 1891 ελήφθη απόφαση να κατεδαφιστεί η παλιά καθολική εκκλησία στο κέντρο του Νovi Sad και να οικοδoμηθεί μια νέα στην ίδια θέση. Ο αρχιτέκτονας Georg Molnar συνέταξε τα σχέδια δωρεάν το 1892 και η εκκλησία του ανταπέδωσε αυτή την προσφορά, με την τοποθέτηση της προτομής του στην εκκλησία.
Την ίδια χρονιά, η κατεδάφιση της παλιάς εκκλησίας προχώρησε και το 1893 οι εργολάβοι Stefan Gusek και Karl Lerer, υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Molnar, ολοκλήρωσαν το στάδιο κατασκευής του έργου. Τον Οκτώβριο του 1894 εγκαινιάστηκε και ο επίχρυσος σταυρός, υψώθηκε πάνω στο καμπαναριό.
Βρήκες κάτι ενδιαφέρον απ’ όλα αυτά τα ξενέρωτα που έγραψα; Oύτε κι εγώ, οπότε παμ’ παρακάτω, στα πιο ενδιαφέροντα…
Α, μην το ξεχάσω! Το καμπαναριό έχει ύψος 76 m. Η εκκλησία έχει 52 m μήκος, 25 m πλάτος και το ύψος της οροφής 22 m. Ο εξωτερικός χώρος είναι από κίτρινα τούβλα και η εκκλησία είναι χτισμένη σε νεογοτθικό ρυθμό – Neogothic style, δικέ μου!
Αποχωρώ από την καφετέρια και πηγαίνω πάλι από το περίπτερο να δω αυτήν την κοπελιά. Ήθελα φεύγοντας από το Novi Sad, να τη θυμάμαι. Της ζήτησα να την φωτογραφίσω και φυσικά δεν μου αρνήθηκε, χαρίζοντάς μου το υπέροχο χαμόγελό της.
Το χαμόγελο της Σερβίας που ζει το παρόν και ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Και χαίρεται η ψυχή μου, να βλέπει νέους χαμογελαστούς ανθρώπους σε αυτήν την πολύπαθη χώρα. Αυτοί άλλωστε, αποτελούν το μέλλον της.
Περπατώντας στην παλιά πόλη σταμάτησα σ’ ένα μαγαζί με αθλητικά παπούτσια, των οποίων οι τιμές είναι πάμφθηνες συγκριτικά με της Ελλάδας. Eίδα πως έχω ακόμα κάτι λίγα χρήματα και με παίρνει να ξοδέψω ένα ποσό της τάξης των 30€ για ένα ζευγάρι παπούτσια. Έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα με το πρόβλημα που προέκυψε στα πόδια μου, αλλά δεν βαριέσαι…
Πλέον βρίσκομαι στο parking του homtel, και ώρα Σερβίας 11:14 π.μ. κουμπώνω πρώτη και αφήνω συμπλέκτη. Η επιστροφή στη μαμά πατρίδα ξεκίνησε…
Kαι εκτός αυτού, αποχαιρετώ το Novi Sad στο οποίο σίγουρα θα ξαναπάω, όπως και σε άλλες γωνιές της Σερβίας! Αυτής της χώρας που έμεινα τόσο λίγο, μα τόσο πολύ αγάπησα. Κουμπάρε Κονομάκη βάλε ένα τραγούδι να παίζει, γιατί αυτή τη στιγμή κάτι έχω πάθει…
https://www.youtube.com/watch?v=Oqgh0DdjDls
Ρώτησα δυο τύπους σε δυο φανάρια να μου πουν, πως θα βρω τον αυτοκινητόδρομο που πάει στο Βελιγράδι. Ο ένας με παπί και ο άλλος με φορτηγό. Και οι δύο μόλις είδαν το “GR” χαμογέλασαν. Πόσο μου αρέσει αυτό το πράγμα στην Σερβία ρε γαμώτο! Πολύ το γουστάρω…
Πλέον κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο προς Βελιγράδι με ταχύτητες πάνω από το όριο. Έχω πληροφορηθεί, πως οι Σέρβοι αστυνομικοί όταν δουν Έλληνα να παρανομεί (π.χ. υπερβαίνοντας το όριο ταχύτητας) κάνουν τα στραβά μάτια και δεν του κόβουν κλήση. Φυσικά το εκμεταλλεύομαι μιας και απ’ όσα έχω δει στην Σερβία, πλέον είμαι πεπεισμένος πως, με όσα και να πηγαίνω, οι αστυνομικοί θα μου χαριστούν! Να χτυπήσω διακοσάρες ή θα βρεθώ στον άλλο κόσμο αντί για την πατρίδα;
Η απόσταση από το Novi Sad μέχρι το Βελιγράδι, είναι κάτι λιγότερο από 100 km και φεύγει στο άψε – σβήσε.
Πριν το Βελιγράδι συναντώ μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα, η οποία χάνεται στο βάθος. Η κίνηση είναι ασφυκτική και τα αυτοκίνητα κινούνται σημειωτόν. Οπότε αρχίζω τα ελληνικά μου, κινούμενος στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Έχω το φόβο και κάτι μου λέει, πως θα πάθω λάστιχο. Το ρισκάρω όμως, καθώς έχω αργήσει να ξεκινήσω και βλέπω να καθυστερώ αρκετή ώρα. Και συν τοις άλλοις, η Σερβία είναι μια ώρα πίσω από την Ελλάδα, γεγονός που δεν το παρατήρησα…
Η ζέστη είναι ανυπόφορη και η σημειωτόν κίνηση στους δρόμους, κάνει την οδήγηση μαρτυρική. Σε κάποια φάση βλέπω ένα αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου με ένα παιδί λιπόθυμο, προφανώς από την υπερβολική ζέστη. Οι γονείς του από πάνω το βρέχουν με νερό. Τέτοιες εικόνες μου προκαλούν στεναχώρια, αλλά ευτυχώς, δεν είναι κάτι το σοβαρό για το παιδί…
Η ουρά πρέπει να είναι αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα και αυτό έχει ως συνέπεια να καθυστερήσω αρκετή ώρα. Σε κάποια φάση ο δρόμος στενεύει για λίγα χιλιόμετρα, μέχρι να ξαναγίνει αυτοκινητόδρομος. Εκεί πετυχαίνω ένα φορτηγό με ελληνικές πινακίδες, όπου προσπερνώντας το στην κίνηση, υψώνω το χέρι μου, χαιρετώντας. Και ο οδηγός του παίζει μια κόρνα, εφάμιλλη των πανηγυρισμών του Euro 2004!
Όσο μου ανέβασε τη διάθεση ο Έλληνας οδηγός, άλλο τόσο μου την κατέβασε ένας Έλληνας σ’ ένα βενζινάδικο, λίγα χιλιόμετρα παραπέρα στον αυτοκινητόδρομο. Είμαι στο ταμείο για να πληρώσω το ποσό της βενζίνης και ακούω ελληνικά. Δεν χάνω ευκαιρία και τους ρωτάω:
– Από ποιο μέρος της Ελλάδας είστε;
Για να πάρω μια μονολεκτική απάντηση από έναν τραγικό τύπο γύρω στα πενήντα, ο οποίος φαινόταν μεθυσμένος, όπου με τραγική ελληνική μαγκιά και ανάλογη προφορά, λες και τον έβρισα, μου λέει:
– Σαλονίκηηη!
Ώπα ρε μεγάλε, κόψε κάτι! Τι να πεις, υπάρχουν και τέτοιοι τραγικοί τύποι, οπότε δεν ασχολούμαι και συνεχίζω το ταξίδι μου.
Η κίνηση ναι μεν είναι αρκετή, αλλά δεν έχει αυτό το χάλι όπως στο Βελιγράδι, όπου τα αυτοκίνητα ήταν ακινητοποιημένα για πολλές δεκάδες χιλιόμετρα. Αν και φορτωμένος μέχρι τα μπούνια, φλερτάρω έντονα με τη δεύτερη εκατοντάδα των χιλιομέτρων, κινούμενος με 170 έως 180 km/h για αρκετή ώρα, ελπίζοντας να καλύψω το χαμένο χρόνο.
Σε μια ανύποπτη στιγμή, αισθάνομαι το τιμόνι να τρεμοπαίζει και αμέσως ελαττώνω ταχύτητα. Σταματώ στην άκρη του δρόμου, υποψιασμένος πως πρέπει να έγινε αυτό που φοβόμουν – λάστιχο δηλαδή! Κατεβαίνω και βλέπω το λάστιχο να είναι μια χαρά.
Ξεκινώντας κινούμαι με 120 km/h και βλέπω πως δεν υπάρχει αυτό το τρέμουλο. Αυξάνοντας όμως σταδιακά την ταχύτητα στα 180 km/h μετά από λίγα χιλιόμετρα, αισθάνομαι το τρέμουλο πιο έντονο από πριν και καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να ισορροπήσω το μηχανάκι. Αφού έβγαλα αρκετές άσπρες τρίχες στα μαλλιά σαν τον Τζορτζ Κλούνεϊ, σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και δεν χρειαζόταν να το δω, καθώς το κατάλαβα. Ναι, έγινε αυτό που περίμενα, όταν κινούμουν στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης, για να αποφύγω την κίνηση στον αυτοκινητόδρομο. Έπαθα λάστιχο…
Μα τι θα γίνει ρε πού$τη μου; Σε κάθε ταξίδι θα παθαίνω λάστιχο; Πέρσι στην Ρουμανία, είχα πάθει στη μέση του πουθενά σ’ ένα βουνό, με τη βρόχα να πίπτει ράιτ θρου και το επισκεύασα κάτω από την τέντα ενός παντοπωλείου. Φέτος όμως θα το επισκευάσω υπό το φως του καυτού ηλίου, στη βοηθητική λωρίδα του αυτοκινητόδρομου, με τα αυτοκίνητα να περνούν ακριβώς δίπλα μου, με ταχύτητες υπερηχητικών αεροσκαφών! Και γ@μώ;
Σε χρόνο που θα ζήλευαν και οι μηχανικοί στα pits των moto GP, επιδιορθώνω το λάστιχο, ελπίζοντας ότι θα με βγάλει μέχρι την Καρδίτσα, όπου εκεί θα βρω βουλκανιζατέρ να μου τοποθετήσει μπάλωμα. Και για να σου πω την αλήθεια, πιο πολύ ώρα μου πήρε να στήσω φωτογραφικές, να δροσιστώ και να ξεκουραστώ, απ’ ότι η επιδιόρθωση. Έχω γίνει εξπέρ λέμε στα λάστιχα!
Κάποια στιγμή σταματάει λίγα μέτρα παραπέρα ένα BMW R1150 GS, με ένα ζευγάρι Ιταλών από τη Γένοβα, οι οποίοι πηγαίνουν στην Τουρκία. Σταμάτησαν να δουν αν έχω πάθει κάτι, πρόθυμοι να με βοηθήσουν. Τους καθησύχασα λέγοντάς τους, ότι έπαθα μόνο ένα απλό λάστιχο και έχουμε μια σύντομη συνομιλία μέχρι να τους αποχαιρετήσω. Είναι από τις στιγμές που αισθάνομαι τυχερός που είμαι μοτοσυκλετιστής. Άνθρωποι που είναι πρόθυμοι ανά πάσα στιγμή να βρεθούν στο πλευρό του συνανθρώπου τους. Ω, τι υπέροχος κόσμος, αυτός των δύο τροχών ρε παιδιά! Grazie ragazzi…
Στο πρώτο βενζινάδικο που βρίσκω, σταματώ να τσεκάρω αέρα και συναντώ το ζευγάρι των Ιταλών, όπου τους ευχαριστώ ξανά για την κίνησή τους. Πλέον συνεχίζω το δρόμο μου, κινούμενος με τις ίδιες ταχύτητες (170-180 km/h) και διαπιστώνω πως το λάστιχο δεν έχει κανένα πρόβλημα. Σταματώ μόνο σε σταθμούς διοδίων, όπου πληρώνω με credit card ή με σέρβικα δηνάρια που μου έχουν περισσέψει. Τα χιλιόμετρα όμως μοιάζουν ατελείωτα…
Στον τελευταίο σταθμό διοδίων πριν τη Nis, ρωτάω τον υπάλληλο να μου πει πόσα χιλιόμετρα απομένουν για τα σύνορα με την Π.Γ.Δ.Μ.:
– Excuse me sir, how many kilometers is the F.Y.R.O.M. from here?
– Hundrend and forty…
Και πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη για να τον ευχαριστήσω για την απάντηση, μου λέει με αυστηρό ύφος, με σκοπό να με διορθώσει:
– …Macedonia!
– Sorry, I am from Greece and this country I know as F.Y.R.O.M., not Macedonia…
– What?
– Nothing, thank you! Bye, bye…
Tου απάντησα φυσικά με χαμόγελο, ως απλός ταξιδιώτης και όχι με φωνές, ως τραμπούκος εθνικιστής. Όμως αυτή τη χώρα (Π.Γ.Δ.Μ.) ποτέ δεν την απαξίωσα, μιας και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτήν και τους κατοίκους της. Όμως, από την άλλη δεν μπορώ να την αποκαλέσω και “Μακεδονία” για τους γνωστούς λόγους, οι οποίοι εδώ, δεν μας αφορούν. Ούτε θεώρησα πρόκληση τη διευκρίνιση του Σέρβου υπάλληλου των διοδίων, καθώς αυτό που έχω καταλάβει είναι πως, σχεδόν όλος ο κόσμος αυτή τη χώρα τη γνωρίζει ως “Μακεδονία”. Δυστυχώς…
Οι πρώτες ταμπέλες που δηλώνουν κατεύθυνση για Ελλάδα δεν αργούν να εμφανιστούν. Αισθάνομαι πως πλησιάζω, όμως με περιμένουν αρκετά χιλιόμετρα ακόμα.
Μετά τη Nis, o δρόμος γίνεται επαρχιακός και σε συνδυασμό με την κίνηση, κάνουν την οδήγηση μαρτυρική.
Σταματάω σ’ ένα βενζινάδικο για να γεμίσω για δεύτερη φορά σήμερα το ρεζερβουάρ. Αφού περίμενα αρκετή ώρα για να έρθει η σειρά μου, αράζω τη μοτοσυκλέτα μου λίγο παραπέρα προσπαθώντας να δροσιστώ με νερό, αναψυκτικό και παγωτό. Υπάρχει μια βρύση με τρεχούμενο νερό, όπου πηγαίνει αρκετός κόσμος. Φυσικά πηγαίνω κι εγώ, όπου ρίχνω πολλά λίτρα νερού στο κεφάλι μου. Η ζέστη είναι ανυπόφορη…
Μια καλλίγραμμη κυρία γύρω στα πενήντα, έχει καρφωμένα τα μάτια της επάνω μου για αρκετή ώρα! Βρε λες να με γουστάρει η μαντάμ; Είναι έξω από το υπερπολυτελές SUV το οποίο είναι ακινητοποιημένο στο σημείο της κάνουλας, περιμένοντας τον άντρα της, να επιστρέψει από το ταμείο. Μετά από λίγη ώρα, παρατηρώ ότι το υπερπολυτελές SUV έχει ελληνικές πινακίδες! Κι εκεί που είμαι έτοιμος να ανοίξω το στόμα μου και να πω κάτι του στυλ “από την Ελλάδα είστε;” εισπράττω ένα περιφρονητικό ύφος από την καθωσπρέπει κυρία που μέχρι πρότινος με έγδυνε με το βλέμμα της. Μάλλον καμιά μαντάμ του Κολωνακίου πρέπει να είναι. Και τι δουλειά έχει μια μαντάμ του Κολωνακίου να μιλάει μ’ έναν περιθωριακό και μπίχλα μηχανόβιο, μου λες; Μπάι μπάι, μαντάμ!
Η διαδρομή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γραφική, μιας και ο δρόμος είναι επαρχιακός.
Η κίνηση σε αυτό τον δρόμο είναι αρκετή και όταν εμφανίζεται ξανά ο αυτοκινητόδρομος, λέω πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Φευ! Γίνονται έργα, με αποτέλεσμα να πέφτει ο ρυθμός μου και να καθυστερώ. Και καθώς καθυστερώ, εκνευρίζομαι γιατί είναι αργά το απόγευμα και πλέον συνειδητοποιώ πως μέχρι να φτάσω στην Ελλάδα, θα έχει νυχτώσει.
Ο δρόμος είναι ένα μαύρο χάλι και η κίνηση είναι αρκετή, κάνοντας την κατάσταση απελπιστική. Συνειδητοποιώ πως στην Ελλάδα έχουμε καλύτερους δρόμους από πολλές χώρες, όπως π.χ. των Βαλκανίων, της Βαλτικής ή της Πολωνίας. Όσο και να κράζουμε τους ελληνικούς δρόμους, η αλήθεια να λέγεται, αυτοί είναι κλάσης ανώτεροι από αυτούς των προαναφερθέντων γεωγραφικών διαμερισμάτων ή χωρών.
Μετά από αρκετή ώρα φτάνω στα σύνορα Σερβίας και Π.Γ.Δ.Μ., όπου υφίσταμαι έναν τυπικό έλεγχο και από τις δυο πλευρές.
Kινούμαι στον αυτοκινητόδρομο “Alexander of Macedon” (φωτό ημέρα 2η του ταξιδιού) και βλέπω άλλη μια ταμπέλα που μου υποδεικνύει το αεροδρόμιο της χώρας.
Το αφήνω ασχολίαστο, καθώς το στομάχι μου αρχίζει και διαμαρτύρεται. Πεινάω σαν λύκος…
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο στο ύψος του Kumanovo, προκειμένου να κάνω μια στάση μεγάλης διάρκειας. Παρατηρώ πως, σε λίγες ώρες θα σκοτεινιάσει και μέχρι την Καρδίτσα με περιμένουν πάνω κάτω 500 km! Aρχίζω να αναθεωρώ τα πλάνα μου αλλά την τελική απόφαση θα την πάρω, μετά που θα τσιμπήσω κάτι.
Μπαίνω μέσα στο βενζινάδικο και κάθομαι σ’ ένα τραπέζι. Κλασσικά μου την πέφτει ο “τρελός του χωριού”, όπου είναι ένας Σκοπιανός, ο οποίος σηκώνεται από τη θέση του και μ’ αγκαλιάζει, αφού προηγουμένως είδε το αυτοκόλλητο της ελληνικής σημαίας στο κράνος μου! Κι εγώ ο χαζός που νόμιζα ότι είχε σκοπό να μου επιτεθεί. Αυτά τα γράφω για τους τυχόν κακόπιστους που βλέπουν εχθρούς σε αυτές τις χώρες. Και θα τους πω, μόνο ένα πράγμα: οι “εχθροί” υπάρχουν μόνο στoν ύπνο σας, μάγκες. Προσωπικά, όπου και να έχω πάει, οι άνθρωποι με έχουν αγκαλιάσει, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Aυτά…
Τα παιδιά που δουλεύουν στην καφετέρια είναι πολύ ευγενικά και εξυπηρετικά. Το παλληκάρι, μου προτείνει να δοκιμάσω ένα στρογγυλό σάντουιτς, το οποίο έχει μέσα τα υλικά μιας πίτσας και μου λέει ότι είναι ιδιαίτερα χορταστικό. Η δε σερβιτόρα, μου δίνει τον κωδικό του wi- fi, γιατί θέλω να δω αποστάσεις, καιρό και άλλα διάφορα.
Πηγαίνω να καθίσω σ’ ένα τραπέζι έξω κι αμέσως παίρνω τηλέφωνο τον Γιάννη:
– Έλα ρε Γιάννη, στο Κουμάνοβο των Σκοπίων είμαι. Δεν ξέρω αν θα προλάβω να έρθω, καθώς άργησα να ξεκινήσω το πρωί και στο δρόμο έχει τρελή κίνηση! Άσε που έπαθα και λάστιχο…
– Μερκούρη μην αγχώνεσαι. Οδήγα με την ησυχία σου και εγώ θα σε περιμένω ό,τι ώρα και να φτάσεις!
– Όχι ρε Γιάννη! Είναι εννιά η ώρα, δηλαδή δέκα η ώρα Ελλάδος και δεν θέλω να χάσεις τον ύπνο σου για ‘μένα! Άστο καλύτερα να πάω στην Οχρίδα που είναι δίπλα μου σχεδόν και θα έρθω αύριο στην Καρδίτσα!
– Όχι ρε Μερκούρη! Πήγαινε σιγά – σιγά στο δρόμο και ακόμα και τα χαράματα να φτάσεις, εγώ σπίτι θα είμαι…
– Μα…
– Και θα μείνεις και δεύτερο βράδυ στο σπίτι μου, να πάμε αύριο στης αδελφής μου, να σου κάνουμε το τραπέζι! Να σε περιποιηθούμε βρε παιδί μου! Μην έρθεις και φύγεις σαν το κλέφτη…
– Μα…
– Όταν φτάσεις Ελλάδα, πάρε με τηλέφωνο να σου πω, πως θα βρεις το σπίτι!
– Μα…
– Καλή συνέχεια και προσοχή στο δρόμο! Και μην βιάζεσαι να φτάσεις…
Τι να πω; Με άφησε άφωνο ο Γιάννης. Έμπειρος ταξιδευτής με χιλιάδες χιλιόμετρα στην πλάτη του, μπήκε στη ψυχολογία μου και με καθησύχασε. Όμως δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να του χτυπώ, δυο και τρεις η ώρα τα χαράματα την πόρτα του σπιτιού του.
Όμως ας πιω πρώτα λίγο νερό κι ένα αναψυκτικό, ας φάω αυτό το σάντουιτς – πίτσα και μετά θα αποφασίσω το τι μέλλει γενέσθαι…
Είμαι δίπλα στη μοτοσυκλέτα και προσπαθώ να βρω εναλλακτικές λύσεις, γιατί δεν θέλω να ταλαιπωρήσω τον Γιάννη. Βρίσκω από το ιντερνετοκινητό, το τηλέφωνο του ξενοδοχείου που είχα μείνει πέρσι στην Οχρίδα. Εκεί δούλευε μια ωραία ξανθή νεαρά, η οποία με είχε εντυπωσιάσει και σκέφτομαι να μείνω για σήμερα εκεί. Παίρνω τηλέφωνο στο ξενοδοχείο και δυστυχώς δεν το σήκωσε το κορίτσι που λέγαμε, αλλά ένας άλλος. Μου λέει πως σήμερα είναι πλήρες και δεν έχει δωμάτια. Την καταδίκη μου μέσα…
Αμέσως σκέφτομαι την δεύτερη εναλλακτική λύση. Στην αρχή του ταξιδιού μετά τη Γευγελή, είχα δει μια ωραία μικρή λίμνη στ΄αριστερά μου, μ’ ένα καραβάκι, την οποία δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω. Ρωτάω τα παιδιά που δουλεύουν στο βενζινάδικο και δεν ξέρει κανείς να μου απαντήσει. Έρχεται ο ένας από τους δυο σεκιούριτι του χώρου, οι οποίοι κάθονταν σ’ ένα τραπέζι δίπλα μου, την ώρα που έτρωγα.
Ανοίγω το χάρτη και δεν βρίσκω τη λίμνη. Ο σεκιούριτι, μου λέει πως είναι ή η Οχρίδα ή η Δοϊράνη. Δεν είναι καμία από τις δυο, σίγουρα. Ήταν μια μικρή και κανείς δεν ξέρει να μου απαντήσει.
Μιλάω για λίγη ώρα με τον σεκιούριτι, ο οποίος είναι ιδιαίτερα ομιλητικός. Μου λέει τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα και φυσικά του ανταπαντώ με τα καλύτερα λόγια για την Π.Γ.Δ.Μ. Και με ταπώνει λέγοντάς μου:
– I’ m Serbian!
Τι είπες τώρα ρε μεγάλε, είσαι Σέρβος; Tου μιλάω για την αντιμετώπιση που είχα από τον κόσμο στην Σερβία και χαμογελάει. Και όταν έχω βάλει το κράνος μου έτοιμος να φύγω, μου σφίγγει το χέρι λέγοντάς μου, τρεις λέξεις που τις ακούω σχεδόν κάθε φορά που μιλάω με κάποιον Σέρβο:
– We are brothers!
Οδηγώ ξανά στον αυτοκινητόδρομο, όπου στους σταθμούς των διοδίων γίνεται το έλα να δεις από κίνηση. Ο συνεχής εκκωφαντικός ήχος της κόρνας από μια χοντρή οδηγό πίσω μου, με τρομάζει από το λήθαργο στον οποίο έχω υποπέσει, περιμένοντας τη σειρά μου. Όμως με τη γνωστή μέθοδο της διήθησης, βγάζω την άκρη. Αν και κάποιοι Σκοπιανοί έδειχναν να δυσφορούν με την τακτική μου και μου το έδειχναν, πατώντας το γκάζι δίπλα για να μην τους πάρω τη θέση. Ίσως επειδή προσπαθούσα να του πάρω τη σειρά; Ίσως επειδή είχα ελληνικές πινακίδες; Δεν ξέρω να απαντήσω με σιγουριά, αλλά πολύ πιθανόν…
Σε λίγη ώρα θ’ αρχίσει να σκοτεινιάζει
και από ένα σημείο και μετά, ο αυτοκινητόδρομος χωρίζεται σε δυο κατευθύνσεις. Κινούμαι σε μια στριφτερή ορεινή διαδρομή, μια από τις καλύτερες που έχω κάνει στα Βαλκάνια. Το διασκεδάζω όσο μπορώ, μιας και η καλή άσφαλτος μου επιτρέπει τέτοιου είδους παιχνίδια. Το πέρασμα μέσα από ορισμένα μικρού μήκους τούνελ, είναι κάτι το οποίο νοστάλγησα η αλήθεια να λέγεται…
Mετά από κάποια χιλιόμετρα μπαίνω πάλι σε αυτοκινητόδρομο, όπου έχει σκοτεινιάσει για τα καλά και οδηγώ με τη μαύρη ζελατίνα. Το ρισκάρω καθώς έχουν μείνει λίγα χιλιόμετρα μέχρι την Ελλάδα και θα την αλλάξω εκεί. Και το αξιοπερίεργο στον αυτοκινητόδρομο της γειτονικής χώρας είναι πως, δεν υπάρχει ούτε ένα φως! Φώτα είδα μόνο σ’ ένα μικρό κομμάτι του κι από κει και πέρα, τα πάντα εξακολουθούσαν να είναι θεοσκότεινα.
Φτάνω στο τελευταίο βενζινάδικο της Π.Γ.Δ.Μ. λίγα μέτρα πριν τα σύνορα με την Ελλάδα.
Φυσικά θα βάλω βενζίνη από την Π.Γ.Δ.Μ. γιατί τόσο φθηνές τιμές δεν πρόκειται να ξαναδώ ποτές! Η τελευταία φορά που βάζω φθηνή βενζίνη στο ταξίδι…
Και επίσης φυσικά, θα κάνω και μερικά ψώνια, όπως σοκολάτες, τσιγάρα Davidoff και συσκευασμένο καφέ. Ναι, θα τα αγοράσω τζάμπα από την Π.Γ.Δ.Μ. αλλά θα τα απολαύσω στην Ελλάδα που έχω να τη δω, εδώ και κάτι αιώνες…
Στο βενζινάδικο γίνεται χαμός από κόσμο! Όμως ο υπάλληλος, έχει καταλάβει ότι είμαι Έλληνας και μου μιλάει σε σπαστά ελληνικά με διάφορες φράσεις όπως “σήμερα πολύ ντουλειά” και “πολύ κόσμο καζίνο”, “Eλλάντα, όμορφο χώρα, καλό άνθρωποι”. Και αποχαιρετώντας με, μου δίνει το χέρι του, για να του το σφίξω. Του το δίνω και μου το σφίγγει δυνατά, λέγοντάς μου “γκεια σου φίλε”!
Είναι από τις στιγμές που αναρωτιέσαι πως, όσο κι αν δυο κράτη έχουν διαφορές, οι άνθρωποι μεταξύ τους δεν έχουν ούτε μία. Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που σου δείχνουν τον καλύτερό τους εαυτό με διάφορες απλές κινήσεις, όπως ο υπάλληλος στο βενζινάδικο. Kαι αυτό που κατάλαβα είναι πως αυτά τα σύνορα, αυτές οι ονομασίες και γενικά οι κάθε είδους διαχωρισμοί και διαφορές, είναι ανίκανες να χωρίσουν τους ανθρώπους.
Περνάω τον τυπικό έλεγχο από την πλευρά της F.Y.R.O.M. όπου επικρατεί το αδιαχώρητο από τα αυτοκίνητα.
Πλέον εισέρχομαι σε ελληνικό έδαφος και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, όπως τότε που πάτησα το βράχο του Nordkapp. Είναι λίγα λεπτά πριν τις έντεκα το βράδυ. Παρκάρω τη μοτοσυκλέτα στην άκρη του δρόμου και προχωρώ μερικά βήματα στην ταμπέλα που με καλοσωρίζει στην πατρίδα μου. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Πριν από ένα μήνα και βάλε, ξεκίνησα ολομόναχος από αυτή τη χώρα και έφτασα μέχρι το βορειότερο άκρο της ηπείρου μας. Εκεί που τελειώνει ο δρόμος. Λίγο πριν το Βόρειο Πόλο. Και τώρα επέστρεψα πίσω στη χώρα μου. Μου φαίνεται απίστευτο…
Και σε αυτήν την χώρα που με πληγώνει, θα βρω την Ιθάκη μου. Όπως λέει ο Καβάφης:
“και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο”.
Η Ελλάδα είναι η Ιθάκη μου. Εκεί γύρισα από το μεγάλο ταξίδι μου. Εκεί θα συνειδητοποιήσω το τι κέρδισα από αυτόν τον πηγαιμό. Και από εκεί θα ξεκινήσω τους επόμενους πηγαιμούς για άλλες Ιθάκες. Η μοίρα όμως το φέρνει έτσι ώστε, να επιστρέφω πάντα εκεί. Στην Ελλάδα…
Περνάω και από τον έλεγχο στα σύνορα της Ελλάδας, όπου ανταλλάσσω σύντομες κουβέντες με τον τελωνειακό υπάλληλο. Λίγα μέτρα παραπέρα, παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μου προκειμένου να πιω λίγο καφέ και να φάω τη σοκολάτα. Εκεί με πλησιάζει ο Ηλίας, ο οποίος είναι οδηγός σ’ ένα λεωφορείο το οποίο μεταφέρει κόσμο στο καζίνο της Π.Γ.Δ.Μ. Άνθρωπος ευχάριστος και ομιλητικός, με ρωτάει για το ταξίδι μου. Ο ίδιος είναι στο Vespa Club της Θεσσαλονίκης και έχει ταξιδέψει με τη βέσπα του στο εξωτερικό (Άλπεις αν συγκράτησα σωστά). Τα λέμε για αρκετή ώρα, μέχρι να μπει στο λεωφορείο, όπου τον περιμένει ο κόσμος.
Παίρνω τηλέφωνο τον Γιάννη, ο οποίος μου δίνει εντολές πως θα μπω Λάρισα, Τρίκαλα και μετά Καρδίτσα. Μου λέει πως, όταν φτάσω στην είσοδο της Καρδίτσας, να τον πάρω ξανά τηλέφωνο, να μου πει πως θα βρω το σπίτι. Και μου τονίζει ξανά να μην βιάζομαι, καθώς δεν υπάρχει λόγος.
Αφού πήρα τις απαιτούμενες δυνάμεις και άλλαξα ζελατίνα στο κράνος, αρχίζω να κυλώ τις ρόδες μου στην Ελλάδα. Προσπαθώ να κάνω αυτό που είπε ο Γιάννης, να μην βιάζομαι. Άλλωστε οι δρόμοι της Ελλάδας, είναι πολύ καλύτεροι από αυτούς των Βαλκανίων, με την Εγνατία να φαντάζει Autobahn ή Autostrada. Kινούμαι διακριτικώς γρήγορα και με σταθερό τέμπο, το οποίο θα μου επιτρέψει να είμαι ξεκούραστος. Με περιμένουν κάτι περισσότερο από 300 km μέχρι την Καρδίτσα και κοντεύει μεσάνυχτα.
Τούτες τις ώρες, μου βγαίνει να οδηγώ χαλαρά. Το απολαμβάνω όπως τότε στην Νορβηγία. Κι ας είναι νύχτα, δεν με νοιάζει. Επέστρεψα στην Ελλάδα και μια ικανοποίηση μέσα μου, την αισθάνομαι…
Μετά την Θεσσαλονίκη, μπαίνω Εγνατία και η αίσθηση να οδηγάς σ’ ένα δρόμο βράδυ, με άριστο φωτισμό, είναι μοναδική. Και στα πρώτα διόδια που περνώ, δίνω την credit card για να πληρώσω, την οποία η υπάλληλος δεν τη δέχεται:
– Μα εδώ δεχόμαστε μόνο μετρητοίς αγόρι μου, δεν το ήξερες;
– Μα είμαι από χωριό κυρία μου! Ακόμα και στα “τριτοκοσμικά” Σκόπια δέχονται credit card κι εδώ στην Ελλάδα δεν δέχονται; Γιατί;
– Έχεις ογδόντα λεπτά;
– Mισό να πάω λίγο μπροστά να κοιτάξω, γιατί πίσω μου περιμένει αμάξι!
– Πρόσεχε μόνο τη μπάρα μη σε χτυπήσει!
– Καλά που μου το είπατε…
Ψάχνω στο πορτοφόλι και καταφέρνω να βρω τέσσερα εικοσάλεπτα, από ένα μάτσο με κέρματα διαφόρων χωρών. Τσεχίας, Δανίας, Λεττονίας και ούτω καθεξής. Πληρώνω και φεύγω. Ευτυχώς έχω το τελευταίο μου πενηντάρικο σε ευρώ, το οποίο θα χαλάσω στα επόμενα διόδια, καθώς άλλα ευρώ σε μετρητά δεν έχω ούτε ένα!
Η οδήγηση στους ελληνικούς δρόμους, είναι απολαυστική ακόμα και το βράδυ. Ελάχιστη κίνηση και δεν αισθάνομαι καθόλου τη ψύχρα, ακόμα και με τον εαρινό εξοπλισμό μου. Κάπου στην Κατερίνη, σταματώ στην άκρη του δρόμου, ν’ ανάψω ένα τσιγάρο. Η περασμένη ώρα, μου προσφέρει μερικές στιγμές για σκέψη και περισυλλογή. Από πού ξεκίνησα, που έφτασα, από που έρχομαι, που βρίσκομαι και που πάω…
Η διαδρομή ως γνωστόν, δεν διεκδικεί δάφνες ομορφιάς μιας και είναι απλώς διεκπαιρεωτική. Όμως ετούτη τη στιγμή, μου φαίνεται πως πραγματοποιώ μια από τις καλύτερες βόλτες της ζωής μου. Πρώτη μου φορά απολαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις, μια διαδρομή στη βαρετή Εγνατία και μάλιστα βράδυ.
Επόμενη στάση το κάστρο του Πλαταμώνα που όσες φορές κι αν πέρασα από ‘κει, ποτέ δεν σταμάτησα να το φωτογραφίσω. Ευκαιρία…
Πριν την Λάρισα, σταματώ να γεμίσω το ρεζερβουάρ μου και να τσιμπήσω ένα σνακ. Ο ανεφοδιασμός πόνεσε αρκετά θα έλεγα. Κι όμως, η βενζίνη στην Μπανανία παίζει στα ίδια επίπεδα με τη βενζίνη στην ακριβότερη χώρα του κόσμου, την Νορβηγία. Αν είναι δυνατόν ρε πού$τη μου!
Ακολουθώ πιστά τις οδηγίες του Τσιοπελάκου, και στον 4ο κόμβο της Λάρισας στρίβω και κατευθύνομαι προς Τρίκαλα και μετά Καρδίτσα, την οποία πρέπει να είναι η τρίτη φορά που επισκέπτομαι με τη μοτοσυκλέτα μου. Μετά από αρκετή ώρα, φτάνω στην Καρδίτσα και παίρνω τηλέφωνο τον Γιάννη, να μου πει πως θα βρω το σπίτι. Μετά από λίγα λεπτά, φτάνω στο σπίτι και έξω από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας, ακούω μια φωνή να μου λέει:
– Μερκούρη, βάλ’ την κάτω από την πυλωτή και ανέβα πάνω!
Δεν θα πω πως ήταν η στιγμή της συνάντησης με τον Γιάννη. Απλά θα αναφέρω ότι, η ώρα ήταν τρεις το πρωί και αυτός ο άνθρωπος έμεινε ξύπνιος περιμένοντάς με! Αμέσως αδειάσαμε αρκετά μπουκάλια από μπύρες, λέγοντας τα δικά μας. Μέχρι να πάει πέντε τα χαράματα, όπου θα κάνω ένα μπάνιο και θα κοιμηθώ στο κρεβάτι του Tσιοπελάκου τζούνιορ, ο οποίος απουσιάζει και του οποίου το δωμάτιο, είναι γεμάτο από τεύχη του ΜΟΤΟ. Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει που λένε…
Το ποιος είναι ο Γιάννης ο Τσιοπελάκος, θα τα πούμε αύριο γιατί τώρα είμαι πτώμα! Επιτέλους, θα το πω στα ελληνικά: καληνύχτα…
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 71,30€
Διόδια: Σερβία (10,50€), Π.Γ.Δ.Μ.(2.60€), Ελλάδα (6,20€)
Shopping Therapy: 36,60€
Λοιπά: 22,30€
Σύνολο: 149,50€
Γενικό Σύνολο: 2.596,70€
Στην Ελλάδα πρέπει να πάω το ρολόι μια ώρα μπροστά (+1h).
Σύνορα Σερβίας – Π.Γ.Δ.Μ.: τυπικοί έλεγχοι.
Σύνορα Π.Γ.Δ.Μ. – Ελλάδας: τυπικοί έλεγχοι.
Στην Σερβία πέρασα από τρεις σταθμούς διοδίων, στην Π.Γ.Δ.Μ. από τρεις και στην Ελλάδα από πέντε.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!