Hμέρα 36η: Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013, Καρδίτσα – Πειραιάς (381,2 km)
Γιάννης, Δημήτρης, Γιώργος: ο ονειρικός επίλογος, ενός ονειρικού ταξιδιού
Ξύπνησα κατά τις εφτά και μετά από λίγα λεπτά πίνουμε με τον Γιάννη, τον πρωινό μας καφέ στη βεράντα του σπιτιού. Στη συνέχεια φορτώνω τα πράγματά μου στη μοτοσυκλέτα και μετά από λίγη ώρα έρχεται ένας συνάδελφος του Γιάννη για να τον πάει στη δουλειά με το αυτοκίνητο της εταιρίας. Παρόλο που ο Γιάννης έχει το πρόβλημα στο πόδι, συνεχίζει να εργάζεται, καθώς αποτελεί διευθυντικό στέλεχος της εταιρίας.
Πριν όμως πάνε στη δουλειά, τους ακολουθώ μέχρι το βουλκανιζατέρ για να μου επιδιορθώσουν το λάστιχο, το οποίο έχει χάσει αρκετό αέρα, όπως παρατήρησε ο Γιάννης, την ώρα που φόρτωνα τα πράγματά μου. Το βουλκανιζατέρ είναι κλειστό λόγω διακοπών και αμέσως τους ακολουθώ μέχρι το επόμενο, το οποίο είναι ανοιχτό.
Πριν αποχαιρετήσω τον Γιάννη, μου δίνει οδηγίες για το πώς θα βρεθώ στον Ελληνόπυργο. Tέτοιο road book, δεν έχουν ούτε στο Dakar.
Aποχαιρετώ τον Γιάννη και τον ευχαριστώ για τη φιλοξενία, ελπίζοντας να ξανασυναντηθούμε σύντομα. Και το κυριότερο, καλή και γρήγορη ανάρρωση και σύντομα ξανά στους δρόμους. Πάντα όρθιος Γιάννη!
Για την ιστορία, στις 13 Οκτωβρίου, ο Γιάννης επέστρεψε ξανά στους δρόμους με την αγαπημένη του Africa. Ήταν μια είδηση που περίμενα πως και πως να ακούσω. Να ‘σαι καλά Γιάννη και εύχομαι να συνεχίζεις να ταξιδεύεις και να μας ταξιδεύεις…
Είμαι στο βουλκανιζατέρ, όπου ο τύπος βγάζει τον τροχό, του τοποθετεί μπάλωμα και επανατοποθετεί τον τροχό σε χρόνο ντετέ!
Όση ώρα εργάζεται, προσπαθώ να κλείσω τα εισιτήρια για το καράβι, και επειδή είναι full season, έχω την υποψία πως δεν θα βρω! Τι να κάνουμε, είμαι κλασσικός Έλλην aka άνθρωπος της τελευταίας στιγμής.
Ζητάω από τον τύπο, τον κωδικό του wi-fi και μου λέει να πάω στο γραφείο και να χαζέψω όση ώρα θέλω με τον υπολογιστή του, όσο αυτός θα εργάζεται! Δεν κάνω πλάκα, έτσι μου είπε! Ίσως επειδή είμαι φίλος του Τσιοπελάκου…
Βρίσκω το τηλέφωνο των Μινωϊκών και μου λένε πως πρέπει να κόψω τα εισιτήρια άμεσα, αν θέλω να βρω διαθέσιμη καμπίνα. Μου δίνουν κάποιες διευθύνσεις πρακτορείων στην Καρδίτσα και ένας φίλος του ιδιοκτήτη προθυμοποιείται με το scooter του, να με βοηθήσει στην αναζήτηση. Μια κίνηση που εκτιμώ ιδιαίτερα…
Αφού λοιπόν κάθισα στη θέση του συνεπιβάτη, βρήκα πρακτορείο, έκοψα τα εισιτήρια και μετά από λίγη ώρα είμαι στο βουλκανιζατέρ, όπου πληρώνω και ευχαριστώ τα παιδιά για τη βοήθεια.
Παίρνω τηλέφωνο τον Δημήτρη να του πω πως ξεκινάω και σε λίγη ώρα θα είμαι στο χωριό. Aπό αυτά τα μέρη, μου φαίνεται σαν να ξαναπέρασα το 2009 (ακόμα δεν έχω φιλοτιμηθεί να γράψω το ταξιδιωτικό) μιας και βρίσκομαι κάπου στο Μουζάκι, αν δεν κάνω λάθος.
Οι ευθείες είναι ατέλειωτες και μετά από λίγα χιλιόμετρα, στρίβω αριστερά και οδηγώ σ’ ένα ανηφορικό στροφιλίκι. Λες και ανεβαίνω ένα αλπικό πάσο. Η διαδρομή είναι απλά καταπληκτική με συνεχείς στροφές. Μάλλον ο Παπαντωνίου θα πρέπει να ‘ναι πολύ “στρίφτερ μπόυ” τόσες φορές που θα έχει κάνει αυτή τη διαδρομή με το παπί του… ερμ, το Suzuki DL650 V-Strom του, ήθελα να πω!
(Σόρι Δημήτρη, αλλά έχω την κακιά συνήθεια να κράζω όλα τα μηχανάκια, εκτός από το δικό μου – μπουαχαχαχα!)
Επιτέλους στρίβω! Επιτέλους κουνιέμαι! Ναι κουνιέμαι σαν τον Ρόσι, τον Καπιρόσι, τον Στόνερ και τον Λορένθο και όχι σαν τον Γαϊτάνο, ανόητε! Η διαδρομή μοιάζει σαν ένα τεράστιο φίδι που έχει τυλιχτεί σ’ ένα βουνό! Α, ρε τυχερέ Παπαντωνίου, στα καλύτερα μένεις…
Μπαίνω στην πλατεία του χωριού και πριν προλάβω να σβήσω τον κινητήρα, με πλησιάζει ο Δημήτρης, αγκαλιάζοντάς με! Ούτε με τον Δημήτρη γνωριζόμασταν από κοντά, αλλά το γεγονός πως αποτελούμε εξέχοντα μέλη του Moto Adventures και μοιραζόμαστε την τρέλα μας στις ιστοσελίδες του, είναι κάτι το οποίο μας έφερε σε επαφή. Κι όμως, μου φαίνεται σαν να γνωριζόμαστε χρόνια!
Με τον Δημήτρη έχουμε πολλά κοινά πέραν από τις μοτοσυκλέτες. Είναι και αυτός βάζελος και αντιμπεμβεδάκιας, με την δεύτερη ιδιότητα να είναι κάτι που εκτιμώ ιδιαίτερα σ’ έναν νοήμων άνθρωπο! Ο Δημήτρης επηρεασμένος από τον επίσης τρελό αδερφό του, έχει ταξιδέψει σε πολλά μέρη της Ευρώπης, της Ασίας και προσφάτως της Αφρικής. Φυσικά έχει πάει και στο Βόρειο Ακρωτήρι και υπήρξε από τους ανθρώπους που όχι απλά με ταξίδεψαν με τα ταξιδιωτικά τους, αλλά και με ενθάρρυναν. Έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για το ταξίδι μου, δίνοντάς μου αμέτρητες πληροφορίες και συμβουλές. Αυτό όμως που δεν ξεχνάω με τίποτα, είναι το γεγονός πως, όταν έβλεπα πριν μερικούς μήνες πως δύσκολα θα πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι, μερικές κουβέντες του, ήταν αρκετές για να πάρω τα πάνω μου:
“Όσα χρήματα και να μαζέψεις φύγε. Να πας, γιατί του χρόνου δεν ξέρεις.”
“Φύγε και μη σε νοιάζει τι θα φας και τι θα πιεις.”
“Μάλλον για να το πω καλύτερα: έχεις φύγει ήδη, απλά δεν το ξέρεις”
Aυτές τις κουβέντες, δύσκολα θα τις ξεχάσω! Ήταν αυτές που μου τόνωσαν τη ψυχολογία, αυτές που με έκαναν να πιστέψω πως θα πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι! Γιατί ακόμα και ένα μήνα πριν φύγω, δεν το είχα σίγουρο. Δημήτρη σ’ ευχαριστώ…
Ο Δημήτρης φτιάχνει καφέ και καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με κάτι συγχωριανούς και λέμε τα δικά μας: Και μετά τους καφέδες, φέρνει φαγητό και μπύρες! Μου φαίνεται πως οι Καρδιτσιώτες, έχουν σκοπό να με κάνουν να ξαναπάρω τα κιλά που έχασα στο Nordkapp.
– Πως πήγε το ταξίδι;
– Γ@μάτ@ σου λέω! Δεν το περίμενα να εξελιχθεί, τόσο ονειρικά!
– Και τι σου άρεσε περισσότερο;
– Eεε… οι Σέρβες! Άσε έπαθα την πλάκα της ζωής μου μ’ αυτές!
– Χαχα! Εκτός από αυτές, εννοώ…
– Τι να σου πω τώρα, η Νορβηγία είναι χώρα από άλλον πλανήτη, δεν υπάρχει λέμε! Κι όταν αντίκρυσα το βράχο… τι να σου λέω τώρα, τα ξέρεις και τα ‘χεις ζήσει!
– Για πες, που πήγες;
– Όπου μπορούσα περισσότερο, δεκατέσσερις ημέρες έμεινα εκεί! Πήγα και στο Briksdal και τι να σου πω ρε φίλε; Ένα ευχαριστώ θα ήταν λίγο…
– Μα γιατί μ’ ευχαριστείς;
– Στο ταξιδιωτικό, κάπου στα ψιλά γράμματα αναφέρεις την ύπαρξη του μεγαλύτερου παγετώνα της Ευρώπης. Κάτι που λίγοι θα το καταλάβαιναν, όχι όμως εγώ που είμαι γάτα και δεν μου ξεφεύγει τίποτα!
– Κατάλαβα, το ξεκοκάλλισες το ταξιδιωτικό, ε;
– Λέξη προς λέξη σου λέω! Να, όπως κάνω με του Κονομάκη!
– Τι κάνει ρε ο Στέλιος καλά, είναι;
– Mισό να τον πάρω τηλέφωνο!
Παίρνω το κινητό το οποίο έχει απωλέσει το πληκτρολόγιο του από την 21η ημέρα του ταξιδιού και προσπαθώ να καλέσω τον Στέλιο:
– Που είσαι ρε; Έφτασες;
– Έλα Κονομάκηηη! Έχω κάποιον που θέλει να σου μιλήσει!
– Ποιον;
– Μισό και θα δεις!
Aφού λένε τα δικά τους και φυσικά με κράζουν, αποχαιρετούμε δια τηλεφώνου τον Στέλιο, ελπίζοντας κάποια στιγμή, να συναντηθεί στο μέλλον όλο το team του motoadv.gr. Kαι γιατί όχι στον Ελληνόπυργο, το οποίο είναι ένα χωριό που τα σπάει!
Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο, είναι πως σε κάποια φάση ήρθε ο ένας από τους δυο γιους του Δημήτρη, ο οποίος φορούσε ένα καπέλο που έγραφε Nordkapp! O Δημήτρης επιμένει να μείνω κι άλλο στον Ελληνόπυργο, αλλά κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο, καθώς έχω άλλη μια συνάντηση στον Πειραιά, λίγο πριν φύγει το καράβι.
Ο Ελληνόπυργος, πέραν του ότι αποτελεί ένα πανέμορφο χωριό, από τα ωραιότερα που έχω δει, έχει αρκετή ιστορία και πολλά πράγματα να δεις. Όμως λόγου χρόνου, περιορίζομαι σε μερικές φωτογραφίες στην κεντρική πλατεία του χωριού, όπου βρίσκεται και η ταβέρνα.
Kουίζ για δυνατούς λύτες:
βρείτε τις διαφορές ανάμεσα στα δυο αυτά οχήματα.
O Ελληνόπυργος ανήκει στο νομό Καρδίτσας και στο δήμο Ιθώμης και είναι χτισμένο σε υψόμετρο 560 m, στα βορειοανατολικά Άγραφα. Η πλούσια ιστορία του αλλά και τα ιστορικά κτίριά του, τον καθιστούν έναν παραδοσιακό οικισμό.
Η πρώτη αναφορά για τον οικισμό γίνεται το 1328, όπου αναφέρεται με την ονομασία Γραδίστιο και τα επόμενα χρόνια με την ονομασία Γράλιστα.
(Παρένθεσις: εξ’ ου και το nickname “gralistas” του Δημήτρη. Κι εγώ που νόμιζα στην αρχή ότι είναι ραλίστας, δηλαδή συμμετέχει σε ράλυ. Πόσο ντιπ για ντιπ είμαι τελικά, ρε παιδάκι μου…)
Αρχικά ο οικισμός βρισκόταν χαμηλότερα, αλλά εξαιτίας μιας επιδημίας πανώλης που ξέσπασε στα μέσα του 17ου αιώνα, οι κάτοικοι τον εγκατέλειψαν και εγκαταστάθηκαν στο σημερινό οικισμό που τότε αποτελούσε τον κτηνοτροφικό συνοικισμό. Με τη Συνθήκη του Ταμασίου το 1525, παραχωρήθηκε στο χωριό καθεστώς αυτονομίας στα Άγραφα και τα επόμενα χρόνια γνώρισε σημαντική ανάπτυξη, στηριζόμενο στην κτηνοτροφία και την υφαντουργία.
Τον 18ο αιώνα επισκέφθηκε το χωριό, ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης εγκαταστάθηκε κοντά στο χωριό, στη σπηλιά του Λώλου, σε ηλικία 8 ετών, έχοντας μείνει ορφανός. Εκεί έμεινε μέχρι το 1800, όταν έγινε πλέον 18 ετών και είχε σχηματίσει το δικό του κλέφτικο σώμα. Στην πλατεία του χωριού, υπάρχει ένα άγαλμά του.
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, το χωριό γνώρισε σημαντικές καταστροφές, όπως και το 1854 κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου, αλλά και το 1878. Το 1881, η Θεσσαλία ενώθηκε με την Ελλάδα και το 1828 ο οικισμός μετονομάστηκε από Γράλιστα σε Ελληνόπυργο, ένεκα της ονομασίας ενός αρχαίου κτίσματος που βρίσκεται στην κορυφή του χωριού.
Η ώρα έχει πάει περίπου δυο το μεσημέρι και είμαι έτοιμος να φύγω! Και τι κάνει ο Δημήτρης; Παίρνει μια φρατζόλα ψωμί και την κόβει στη μέση, γεμίζοντάς την με ό,τι περίσσεψε από τα πιάτα!
– Μα τι κάνεις βρε Δημήτρη;
– Τι, έτσι θα σε στείλω στη μάνα σου;
(Οικονομάκη, το παλληκάρι δεν παλεύεται σου λέω! Αυτός είναι πιο κουζουλός κι από εμάς!)
Είμαι πάνω στη μοτοσυκλέτα και αποχαιρετώ τον Δημήτρη και τους χωριανούς, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την άλλη βόλτα με το καλό. Δημήτρη, ευχαριστώ πολύ για όλα! Να ‘σαι καλά αδερφέ…
Φεύγοντας από τον Ελληνόπυργο, στην έξοδο – είσοδο του χωριού, σταματώ να φωτογραφίσω ένα μαχητικό αεροσκάφος.
Επιστρέφω από Καρδίτσα και μετά οδηγώ στις περίφημες στροφές του Δομοκού. Μια διαδρομή που είχα να κάνω από το 2009. Σαν να μου φαίνεται όμως, πως το οδόστρωμα είναι πιο χάλια από τότε. Όμως αυτό δεν με εμποδίζει στην κατάβαση προς Λαμία, να παίξω λιγάκι με τις στροφές.
Πρώτη στάση σ’ ένα βενζινάδικο στην εθνική, κάπου στον Άγιο Κωνσταντίνο. Γεμίζω βενζίνη και πίνω καφέ στο ίδιο τραπέζι με τον Γραμμένο, ο οποίος έρχεται από τις Σέρρες με ένα Triumph 800 XC Τiger, όπου και συζητάμε για αρκετή ώρα μέχρι να φύγει.
Ο υπάλληλος του βενζινάδικου αρνείται να μου δώσει τον κωδικό του wi-fi, λέγοντάς μου διάφορες δικαιολογίες, ενώ την ίδια στιγμή χαζεύει στο laptop. Το αφήνω ασχολίαστο…
Ετοιμάζομαι να φύγω και στο σαμαράκι του βενζινάδικου, βρίσκει η καρίνα της μοτοσυκλέτας μου, με αποτέλεσμα να φύγει η μια από τις τρεις βίδες που τη στηρίζουν. Κανένα πρόβλημα, απλά θέλει ένα σφίξιμο η βίδα μ ‘ένα δεκάρι άλλεν. Όμως τα εργαλεία μου, τα έχω φυλαγμένα στο σακ βουαγιάζ. Κακώς θα μου πεις και έχεις δίκιο, αλλά έλα μου που ποτέ δεν τα χρησιμοποίησα; Kαι για να αποφύγω το λύσε – δέσε των αποσκευών, ρωτάω τον υπάλληλο του βενζινάδικου, αν έχει να μου δώσει ένα δεκάρι άλλεν. Μου λέει πως δεν έχει. Μα καλά, βενζινάδικο και να μην έχει εργαλεία ή ο νεαρός βαριέται να ψάξει; Ασχολίαστο…
Σ’ ένα τραπέζι βρίσκονται δυο πυροσβέστες και σε ένα άλλο μια παρέα. Τους ρωτάω και όλοι δείχνουν απρόθυμοι να με βοηθήσουν, συνεχίζοντας να απολαμβάνουν σταυροπόδι το φρέντο τους. Μήπως του Έλληνα του αρέσει απλά να κοιτάει και να μην κάνει τίποτα; Θέλω να πιστεύω πως όχι, γι’ αυτό ανέφερα το παραπάνω περιστατικό.
Και για να το καυτηριάσω, τόσα χρόνια στην Ελλάδα, έτυχε να ζητήσω ανάλογη μικρή βοήθεια και κανείς δεν με βοήθησε. Tρεις φορές μάλιστα. Υπήρξαν όμως και αρκετοί που με βοήθησαν, ιδίως στην Κρήτη. Εξαρτάται βέβαια σε ποιους θα τύχεις. Eίμαι σίγουρος, πως αν το πάθαινα σε μια άλλη χώρα, κόσμος και κοσμάκης θα μαζευόταν από πάνω μου, να δει τι έπαθα και να με βοηθήσει. Και στην ίδια μου τη χώρα αδιαφορούν; Θέλω να πιστεύω πως είμαι άδικος…
Λύνω το σακ βουαγιάζ για να βρω το άλλεν και μετά από λίγες περιστροφές έχω σφίξει την αλλενόβιδα. Άρα, όσο κι αν δεν είναι απαραίτητα τα εργαλεία σ’ ένα γιαπωνέζικο, πρέπει να φυλάσσονται σε εύκολα προσβάσιμο μέρος (π.χ. πίσω μπαγκαζιέρα) γιατί κάποια στιγμή θα σου χρειαστούν. Ε, κύριε Μερκούρη μας;
Τα χιλιόμετρα είναι διαδικαστικά και τα διόδια σπαστικά. Πλησιάζοντας τον Πειραιά κι ενώ είμαι ακόμα στον αυτοκινητόδρομο, βλέπω κάτι το οποίο μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση. Πάρα πολλές μοτοσυκλέτες με πολλά ξεκράνωτα κεφάλια. Είναι ένα θέαμα που έχω χρόνια να δω. Σε όσες χώρες και να πήγα, δεν είδα ούτε έναν μοτοσυκλετιστή χωρίς κράνος και μάλιστα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Και το είδα εδώ στην Ελλάδα! Δεν ήταν ένας, ούτε δέκα! Ήταν πάρα πολλοί. Το αφήνω ασχολίαστο και στην κρίση του καθενός…
Ξεκράνωτος με TDM, με σαγιονάρα και ενδυμασία παραλίας, με προσπερνάει με μίσος από δεξιά. Μένει για λίγες στιγμές μπροστά μου, επιδεικνύοντας τον εκκωφαντικό ήχο που βγαίνει από τα θορυβώδη τελικά του. Και αυτό που παρατηρώ ρε γαμώτο, κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα, είναι ότι αισθάνομαι σαν να πηγαίνω σε μια τριτοκοσμική χώρα γεμάτη “ουγκ”. Πάντα η επιστροφή, μου αφήνει ένα αίσθημα πικρίας με αυτά που βλέπω. Γιατί;
Φτάνω στο λιμάνι, όπου περιμένω να συναντηθώ με έναν φίλο από τα παλιά. Και ποιος είναι αυτός ο φίλος; Ο Γιώργος ο Παρτσινέβελος επίσης από το motoadv.gr. Και στο σημείο αυτό, θα μου επιτρέψεις να σου πω μια ιστορία. Και για να βάλω ατμόσφαιρα, φαντάσου ότι είσαι δίπλα στο τζάκι κι έχεις μια γιαγιά να σου λέει ένα παραμύθι:
Mια φορά κι ένα καιρό, ήταν δυο καλά παιδάκια, ο Γιωργάκης κι ο Μερκουράκης. Ο ένας ήταν από την Κόρινθο κι ο άλλος από τη Σύμη. Η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε να σπουδάσουν στο Τ.Ε.Ι. Ηρακλείου της Κρήτης. Και οι δύο ήταν μηχανόβιοι, όχι σαν τους άλλους τους αλήτες. Μπορεί βέβαια να έκαναν συνέχεια σούζες και παντιλίκια και να λασπώνονταν σε κάθε εντουροβόλτα, αλλά ήταν καλά κοπέλια. Ο Γιωργάκης είχε ένα Honda XR 400R κι ο Μερκουράκης, ένα Yamaha XT 600E. Με φωτογραφικές της μιας χρήσης που αγόραζαν από τα περίπτερα, έβγαζαν φωτογραφίες μετά από κάθε βόλτα τους, καθώς τότε οι ψηφιακές ήταν πανάκριβες και πολυτέλεια για τους φοιτητές.
Κάποια στιγμή ο Γιωργάκης έφυγε από την Κρήτη γιατί πήρε μεταγραφή στο Τ.Ε.Ι. Καλαμάτας. Όμως είχαν επικοινωνία και τα έλεγαν με γράμματα και κινητά τηλέφωνα, καθώς τότε δεν είχαν όλοι ίντερνετ. Ένα βράδυ μετά από καιρό, ο Μερκουράκης διασκέδαζε σ’ ένα κλαμπ στη Χερσόνησο κι έκανε καμάκι στις τουρίστριες. Και το επόμενο πρωί όταν ξύπνησε, είδε ότι έχασε το κινητό του που είχε όλους τους αριθμούς μέσα. Κι έτσι λοιπόν, έχασε και τον αριθμό του φίλου του.
Από τότε αυτοί οι δυο φίλοι χάθηκαν για να ξαναβρεθούν μετά από δέκα και βάλε, ολόκληρα χρόνια. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Ντάξει γιαγιά, ευχαριστούμεεε! Ήταν Αύγουστος του 2011 και βρισκόμουν για δουλειά στην Κατερίνη. Ο Στέλιος Οικονομάκης, μου στέλνει ένα mail, το οποίο περιείχε ένα αυτούσιο mail που του στάλθηκε από κάποιον, ο οποίος διάβασε τα ταξιδιωτικά “η οδύσσεια των συνόρων” και “alps reloaded”, στα οποία είδε την αφεντιά μου! Ήταν ο Γιώργος, ο οποίος μου άφησε το τηλέφωνό του. Aμέσως προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά το κινητό ήταν απενεργοποιημένο. Είχε πάει Αγγλία για μετεκπαίδευση…
Τον Δεκέμβρη του 2012 είμαι για δουλειά στον Πύργο Ηλείας και λαμβάνω ένα mail. “Ένα φίλος από τα παλιά” λέει το θέμα κι αμέσως τηλεφωνώ στον Γιώργο και μιλάμε για πάνω από μια ώρα στο τηλέφωνο. Τότε σχεδίαζα το ταξίδι στο Βόρειο Ακρωτήρι, όπου ο Γιώργος μου είπε πως είχε πάει και αυτός εκεί! Και τι σύμπτωση, ξαναβρήκα τον φίλο μου, την περίοδο που ετοιμαζόμουν να βάλω πλώρη για Nordkapp! Λες να ήταν τυχερό;
Eκτός από το Nordkapp, έχει πάει και σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης. Και εκτός αυτού, έχει και την ίδια μοτοσυκλέτα με τη δική μου. Μια Yamaha TDM 900A. O χρόνος για να συναντηθούμε από κοντά, μετά από τόσα χρόνια, πλέον μετρούσε αντίστροφα…
Τέλη Φεβρουαρίου του 2012, επιστρέφω στο λιμάνι του Πειραιά, μετά από μια δουλειά στην Κεφαλονιά. Η πρώτη μας συνάντηση μετά από τόσα χρόνια, έγινε στο Μοναστηράκι. Η μόνη διαφορά είναι πως έβγαλε τα γυαλλιά και από κοντοκουρεμένος, είναι πλέον αφανοφόρος και μόνιμος γραφιάς στο motoadv.gr.
Και η δεύτερη θα γίνει στο λιμάνι του Πειραιά, στην επιστροφή μου από το Βόρειο Ακρωτήρι. Με τον Γιώργο μιλούσαμε υπεραρκετές ώρες στο τηλέφωνο πριν το ταξίδι, καθώς τον ζάλιζα με κάθε λογής ηλίθια απορία που είχα. Mάλιστα, ταξίδεψε μόνος του κι αυτός, στο Nordkapp. Ο Γιώργος πλέον, έχει πολλά ταξιδιωτικά ένσημα πάνω του και παρόλα αυτά παραμένει ένα χαμηλών τόνων, σεμνό και ταπεινό παιδί, χωρίς ίχνος έπαρσης. Όπως τον ήξερα δηλαδή…
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που να μου έδωσε τις περισσότερες πληροφορίες και να έζησε πιο έντονα (μετά από εμένα φυσικά) το ταξίδι μου, αυτός είναι ο Γιώργος. Όχι απλά μου έδωσε πληροφορίες, αλλά και με ενέπνευσε από το δικό του ταξίδι. Ήταν αυτός που μου πρότεινε να μείνω σε σκηνή και δεν το μετάνιωσα. Αυτός που με παρότρυνε, να ταξιδέψω το μέσα μου και όχι το ψώνιο μου. Αυτός που αισθανόμουνα κάθε φορά συνταξιδιώτη, στο μοναχικό μου μπάρκο. Κι ας τον έκραζα με κάθε αφορμή στο ταξιδιωτικό, όπως άλλωστε και τον Οικονομάκη. Και ποιος σου είπε ότι δεν θα τον κράξω και τώρα που θα συναντηθούμε; Περίμενε και θα δεις…
Περιμένοντας τον αδερφικό μου φίλο, βγάζω μερικές από τις τελευταίες φωτογραφίες αυτού του ταξιδιού.
Στη συνέχεια φτάνει και αφού αγοράσει δυο καφέδες, καθόμαστε για αρκετές ώρες σ’ ένα παγκάκι στο λιμάνι και λέμε τα δικά μας.
Στη συνέχεια λαμβάνει χώρα μια συζήτηση, όπου μπορείς να καταλάβεις διαφορά επιπέδου, μεταξύ δυο ταξιδιωτών:
– Και δε μου λες, πως πέρασες στο ταξίδι;
– Γ@μάτ@ σου λέω Γιώργο μου!
– Τι σου άρεσε περισσότερο;
– Oι Σέρβες! Με διαφορά οι ομορφότερες γυναίκες που έχω δει!
– Έλα ρε σοβαρέψου!
– Α, ναι έχεις δίκιο. Η Νορβηγία μου άρεσε περισσότερο. Χώρα από άλλον πλανήτη, λέμε! Έμεινα μ@λ@κ@ς και χάζευα. Δεν είναι δυνατόν ρε πού$τη μου, να είναι μια χώρα τόσο όμορφη!
– Έμαθες πράγματα για τον εαυτό σου;
– Αμέ!
– Όπως;
– Πρέπει να είμαι πιο cool με τις Σέρβες! Είναι πιο απλές από τις δικές μας τις ψυλομύτες!
– Έλα ρε σοβαρέψου!
– Α, ναι! Έμαθα Γιώργο μου! Έμαθα πως είμαι γ@μ@τος αλλά και μ@λ@κ@ς!
– Αισθανόσουνα δηλαδή τόσο μικρός και τόσο μοναδικός, ε;
– Nαι, όπως το πες! Ή μάλλον όπως μου το είχες πει, πριν ξεκινήσω το ταξίδι!
Λέμε τα δικά μας, σοβαρά και αστεία και με τη φλυαρία να έχει εξέχουσα θέση στη συζήτησή μας:
– Να σου πω Πάρτσι; Πότε θα ξαναταξιδέψουμε μαζί; Έτσι για να γιορτάσουμε την επανασύνδεσή μας μετά από δέκα χρόνια;
– Όποτε θέλεις! Έχεις καμιά ιδέα;
– Bοσνία – Ερζεγοβίνη, λέω! Eίσαι μέσα;
– Mέσα!
– Ααα … και που είσαι; Άρχισε να διαβάζεις από τώρα Ίβο Άντριτς… έχει πάρει νόμπελ λογοτεχνίας!
– Άμα δεν πεις τη μ@λ@κί@ σου θα σκάσεις!
– Και που να δεις πόσες μ@λ@κίες θα σου γράψω στο ταξιδιωτικό!
– Ωχ, κατάλαβα! Θα γράφεις πάλι τις γνωστές ανοησίες σου, που δεν τις γράφει ούτε παιδί δευτέρας δημοτικού…
– Ε, μα τι θες να γράφω, ποιήματα;
– Ψήνεσαι για Αρμενία;
– Για να μου απαγγέλεις ποιήματα του Πέτρου Ανταμιάν και του Αβεντίκ Ισαακιάν;
– Tι μ@λ@κ@ς είσαι! Δεν πιστεύω να γράψεις τέτοιες σαχλαμάρες στο ταξιδιωτικό;
– Όχι ρε συ, τι με πέρασες; Αυτά τα λέμε μόνο μεταξύ μας!
– Α, είπα κι εγώ! Λέγε ρε χοντρέ, θα έρθεις;
– Ναι ρε αφάνα θα έρθω! Ακόμα και στην άλλη άκρη της γης! Άλλωστε μαζί σου δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι, Γιωργάκη…
– Και με ‘σένα το ίδιο ισχύει Μερκουράκη…
– Μ@λ@κ@ φαντάζεσαι; Και μετά να γράψουμε μαζί το ταξιδιωτικό στο motoadv.gr!
– Ωωω, φαντάζομαι!
– Θα γράφεις τα κουλτουριάρικα σου και θα πετάγομαι κάθε τρεις και λίγο σαν την πουτ@ν@, για να σε κράζω – μπουαχαχαχα!
– Για να μας πάρουν με τις πέτρες;
– Κι ο θείος Κονομάκης, θα μας κυνηγάει και θα μας διαγάψει από το site! Φαντάζεσαι τι έχει να γίνει, ε;
– Φαντάζομαι…
Μιλάμε με τον Γιώργο, μέχρι λίγα λεπτά πριν την αναχώρηση του καραβιού. Αισθάνομαι κάπως, όταν με αποχαιρετά ένας φίλος μου που είχα να τον δω χρόνια. Ένα φίλος που πήγε εκεί που πήγα εγώ. Που ήρθε στο καράβι για να με αποχαιρετήσει. Γιώργαρε, ευχαριστώ ρε φίλε!
Βρίσκομαι για λίγη ώρα στους εξωτερικούς χώρους του πλοίου, αποχαιρετώντας το λιμάνι του Πειραιά. Τα σάντουιτς που μου έφτιαξε ο Δημήτρης για το δρόμο έκαναν άριστη δουλειά. Πρώτη φορά που δεν θα φάω κάτι στο πλοίο…
Κάνω ένα ντους και ξαπλώνω στην κουκέτα. Το ταξίδι της ζωής μου έλαβε τέλος. Ένα ονειρικό ταξίδι, τελείωσε με έναν ονειρικό επίλογο. Και αυτό τον ονειρικό επίλογο, τον έγραψαν τρεις φίλοι. Ο Γιάννης, ο Δημήτρης και ο Γιώργος…
Κλείνω τα μάτια και δεν θέλω να ονειρευτώ. Τα καλύτερα όνειρά μου, τουλάχιστον γι’ αυτό το βράδυ είναι οι εικόνες αυτού του ταξιδιού. Και κάθε φορά που βρίσκομαι ξαπλωμένος στην κουκέτα του πλοίου, αυτές περνάνε σαν κινηματογραφικό φιλμ από μπροστά μου. Καληνύχτα…
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 28€
Διόδια: 6,20€
Εισιτήρια πλοίου: 83€
Eπιδιόρθωση Ελαστικού: 12€
Λοιπά: 4,50€
Σύνολο: 133,70€
Γενικό Σύνολο: 2.730,40€
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!