Σα βγεις στον πηγαιμό για το North Cape

Hμέρα 37^η: Τρίτη 6 Αυγούστου 2013, Πειραιάς – Ηράκλειο

Tο τέλος του παραμυθιού

Λίγα λεπτά μετά τις έξι, το πλοίο προσεγγίζει το λιμάνι του Ηρακλείου. Βγαίνω από το πλοίο και σταματώ στο Κάστρο του Κούλε. Στο ίδιο σημείο που έβγαλα την πρώτη φωτογραφία του ταξιδιού, εκεί θέλω να βγάλω και την τελευταία. Μετά από λίγα λεπτά, περνώ την πόρτα του σπιτιού μου. Καλημέρα…

Τίτλοι τέλους

Λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους θα προσπαθήσω να κάνω έναν απολογισμό για το πώς εξελίχθηκε το ταξίδι, αλλά και το τι κέρδισα από αυτό. Κατάφερα να γυρίσω πίσω “πλούσιος” ή μήπως είμαι το ίδιο “φτωχός”;

Ο απολογισμός του πηγαιμού

Το ταξίδι, δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Και πώς να ξεκινήσει, όταν είμαι σφιγμένος οικονομικά και λογαριάζω ακόμα και το παραμικρό κέρμα που έχω στην τσέπη μου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μου έτυχαν κι άλλα! Όπως ο πονόδοντος που με ταλαιπωρούσε από την πρώτη ημέρα που μπήκα στο καράβι, αλλά και το πρόβλημα που προέκυψε στα πόδια μου, στο Βελιγράδι.

Από τη στιγμή που πάτησα στον Πειραιά, είχα ένα στόχο: σε τρεις ή το πολύ τέσσερις ημέρες, να έχω μπει Σκανδιναβία. Πίεσα τον εαυτό μου να το καταφέρω σε τρεις, καθώς την ημέρα που θα περίσσευε, θα ήθελα να την χωρέσω στην Νορβηγία. Χάνομαι στην Βουδαπέστη όπου καθυστερώ αρκετές ώρες, με κίνδυνο να βγω εκτός πλάνου από τόσο νωρίς. Όμως δεν το έβαλα κάτω, καθώς ήμουν αφοσιωμένος στο στόχο που είχα θέσει. Υπερέβαλλα εαυτόν και έφτασα το ίδιο βράδυ στην Πράγα. Την επόμενη ημέρα έφτασα 7 km πριν τα σύνορα Γερμανίας – Δανίας, όπου με ελάχιστη διατροφή, ήμουν στα πρόθυρα της κατάρρευσης και στο τσακ γλύτωσα τη λιποθυμία. Τα κατάφερα όμως…

Και αυτές οι τρεις ημέρες, ήταν οι πιο δύσκολες και συνάμα οι πιο καθοριστικές στο ταξίδι μου. Δεν το έβαλα κάτω, δεν άφησα να με πάρει από κάτω, απλά είχα υπομονή και πείσμα. Δεν “έσπασα” που λέμε και απέδειξα στον εαυτό μου, πως αν υπάρχει πραγματική θέληση, τότε αυτή αρκεί για να πραγματοποιήσεις το στόχο σου. Εκεί αισθάνθηκα τον αδύναμο εαυτό μου, δυνατό και αποφασισμένο πως δεν θα κολώσει πουθενά. Κι ας μην έχει δει ακόμα τη βροχή και το κρύο του Αρκτικού Κύκλου.

Από τότε όλα πήραν το δρόμο τους και μου φάνηκαν παιχνιδάκι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά εξελίχθηκαν καλύτερα κι από τα όνειρά μου, καλύτερα κι από τους σχεδιασμούς μου. Έμεινα ένα βράδυ στην Δανία, άλλο ένα στην Σουηδία και δυο βράδια στην πρωτεύουσα της Νορβηγίας, το Oslo. Mε φιλοξένησε ο Ηλίας και είδα τον Δημήτρη. Δυο φίλους από τα παλιά που με έκαναν να αισθανθώ, πως δεν είμαι μόνος σε αυτό τον πηγαιμό.

Στη συνέχεια έζησα τις πιο εξωπραγματικές ημέρες της ζωής μου σε αυτή την εξωπραγματική χώρα που λέγεται Νορβηγία, για την οποία θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά παρακάτω. Μετά το Nordkapp, αφιέρωσα τέσσερις ημέρες στην Φινλανδία, άλλες δυο ημέρες στην Ρωσία και μετά από ένα βράδυ στις τρεις χώρες της Βαλτικής. Σειρά είχαν οι δυο ημέρες στην Πολωνία και η επίσκεψη στο Άουσβιτς, η οποία θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Μετά έμεινα σε Σλοβακία και ξανά Σερβία και επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο Γιάννης, ο Δημήτρης και ο Γιώργος, έγραψαν τον καλύτερο, τον ιδανικότερο και τον πιο ονειρικό επίλογο σε αυτό το ονειρικό ταξίδι.

Αυτά όσον αφορά τον απολογισμό του ταξιδιού, τον οποίο προσωπικά κρίνω, κάτι παραπάνω από θετικό – ας μπορούσα να έλεγα κι αλλιώς! Τώρα όμως πρέπει να απαντήσω στον εαυτό μου, το τι κέρδισα από αυτό τον πηγαιμό, το τι κατάλαβα για τον εαυτό μου, το τι έμαθα και το τι διδάχτηκα.

Αλήθεια τι κέρδισα απ’ όλα αυτά;

Θεωρώ πως ο προορισμός σ’ ένα ταξίδι, είναι απλά ένα γεωγραφικό σημείο, τίποτα παραπάνω. Το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει είναι μια προσωπική ικανοποίηση. Το ίδιο όμως το ταξίδι, αυτή η πορεία που ακολούθησες και αυτά που είδες και έμαθες, έχουν περισσότερη σημασία για εμένα. Δεν παίζει σημασία αν ένας προορισμός είναι μακρινός ή κοντινός. Δεν έχει σημασία αν ταξίδεψες στα πέρατα της γης ή λίγα χιλιόμετρα έξω από το σπίτι σου. Το τι κέρδισες μέσα σου από το ταξίδι, είναι αυτό που μετράει κατά την ταπεινή μου γνώμη. Και στο σημείο αυτό, μου έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό, οι στίχοι ενός τραγουδιού:

“Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει”.

Σε κάθε ταξίδι προσπαθώ να ταξιδεύω την καρδιά μου, τη ψυχή μου, τα συναισθήματά μου και το μυαλό μου (όσο έχω τελοσπάντων!) Θέλω να ταξιδεύω όλο μου το “είναι” και όχι το “φαίνεσθαι”. Το “είναι” είναι αυτό που θα μου φέρει μια γαλήνη, μια ευτυχία, ένα διαρκές χαμόγελο. Με το “φαίνεσθαι” απλά θα μου χτυπάνε κάποιοι παλαμάκια κι εγώ θα μοιάζω με μαριονέτα σε μια άθλια παράσταση.

Ξέρω πολλούς που έκαναν κοντινά ταξίδια και είναι πιο “γεμάτοι” από κάποιους άλλους που έκαναν μακρινά. Εκεί βέβαια έχει να κάνει με την αντίληψη και τον τρόπο σκέψης του καθενός, άρα δεν είναι απόλυτο. Όμως, το στοίχημα για ένα ταξίδι είναι οι ορίζοντές μας. Σε κάθε ταξίδι προσπαθώ να τους έχω ανοιχτούς και να τους διευρύνω. Ίσως τότε θα συνεχίσω να “μαθαίνω” και να “κερδίζω”. Με ανοιχτούς ορίζοντες και χωρίς παρωπίδες στο μυαλό. Θέλω μετά από κάθε ταξίδι να γυρίζω “πλούσιος”, όχι μόνο σε εικόνες και παραστάσεις, αλλά πάνω απ’ όλα, στη σκέψη και το μυαλό. Nα αλλάζω, να μαθαίνω και να διδάσκομαι συνεχώς. Αλλιώς τι να το κάνω, αν επιστρέφω το ίδιο μ@λ@κ@ς όπως και πριν; Τι να το κάνω, όταν γυρίζοντας να λέω π@π@ριές του στυλ “καλή η Ευρώπη, αλλά σαν την Ελλάδα πουθενά” ή “καλοί οι Ευρωπαίοι, αλλά εμείς οι Έλληνες είμαστε καλύτεροι σε όλα”; Τι να το κάνω αν λέω κι άλλες π@π@ριές του στυλ “ναι, πήγα κι εγώ στο Nordkapp”; Σε αυτές τις δυο περιπτώσεις να με συγχωρείς δικέ μου, αλλά δεν παίζω…

Αναθεώρησα πολλούς μύθους από αυτούς που άκουγα χρόνια στην Ελλάδα από τους κάθε λογής ξερόλες και παντογνώστες. Κατάλαβα πως η λέξη φιλοξενία ή ομορφιά, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό προνόμιο. Κατάλαβα πως οι βόρειοι είναι και αυτοί ζεστοί άνθρωποι και όχι ψυχροί, όπως μας έχουν μάθει να πιστεύουμε. Και πως τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό, την κάνει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Οπότε λοιπόν, καλό θα ήταν να μην βάζουμε ταμπέλες.

Γνώρισα πολλούς υπέροχους ανθρώπους και ευτυχώς, ελάχιστους ευτελείς. Λόγω του ότι ταξίδευα μόνος, αυτό είχε ως αποτέλεσμα να με πλησιάζουν πολλοί ντόπιοι, απλά για να συνομιλήσουν μαζί μου. Είναι κανόνας, πως ο μοναχικός ταξιδιώτης σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι πιο προσιτός σε αυτούς. Γνώρισα ανθρώπους που μπήκαν για λίγες στιγμές στη ζωή μου και με βοήθησαν, κάνοντάς με να αισθανθώ πως, μπορεί να ταξιδεύω μόνος, αλλά δεν είμαι μόνος τελικά.

Και το ξαναγράφω: πατρίδα του ταξιδιώτη δεν είναι μια χώρα με μια σημαία, η οποία περικλείεται από σύνορα. Είναι ο κόσμος όλος…

Και αυτή η ρημάδα η κατασκευή που λέγεται μοτοσυκλέτα δεν έχει σύνορα. Μια ζωή τα περνάει, μια ζωή τα παραβιάζει, μια ζωή έχει μάθει να μην βάζει όρια και περιορισμούς. Και μια ζωή θα βρίσκει το δρόμο προς την “ελευθερία”…

Κατάλαβα πως είμαι μεγάλος αλλά και μικρός. Μοναδικός αλλά όχι και ο μόνος. Ικανός για τα πάντα αλλά και για το τίποτα. Ήταν το μεγαλύτερο ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα και μετά από αυτό, έχω την αίσθηση πως όλα τα ταξίδια, μου φαίνονται κοντινά. Μπορεί να είναι λανθασμένη αυτή η αίσθηση που έχω, αλλά λέμε τώρα…

Πίστεψα στις δυνατότητες μου, κλείνοντας τ’ αυτιά μου σε όλους αυτούς που ήθελαν να μου κόψουν τη μαγκιά πριν από το ταξίδι. Ευτυχώς τους αγνόησα και δεν τους έδωσα σημασία. Πάλεψα μέχρι τελευταίας δεκάρας του προϋπολογισμού μου και μπήκα στο πλοίο, χωρίς να το φωνάζω δεξιά κι αριστερά.

Κι αν κατάφερα να “κατακτήσω” το Nordkapp τι έγινε; O καθένας μπορεί να το κατακτήσει, χωρίς να έχει μεγάλες ικανότητες ή δυνατότητες. To προσωπικό μου Nordkapp, θα καταφέρω άραγε να το “κατακτήσω”; Αυτό είναι που με καίει δικέ μου…

Aχ, αυτή η Νορβηγία…

Στην Νορβηγία, άφησα τη ψυχή μου να ελευθερωθεί και να πετάξει σαν πουλί. Zoύσα έντονα την κάθε στιγμή. Δε με ένοιαζε το παρελθόν, αλλά ούτε και το μέλλον. Δεν είχα έννοιες για το που θα πάω, το που θα μείνω και το τι θα κάνω. Απόδειξη το γεγονός πως στην Νορβηγία, σύμφωνα με το αρχικό πλάνο, θα έμενα δέκα ημέρες και τελικά έμεινα … δεκατέσσερις! Παρόλο που είχα σχεδιάσει ένα πλάνο, αυτό μου βγήκε πανεύκολα, χωρίς να έχω καθόλου άγχος. Όμως για να είμαι δίκαιος, είχα την ευχέρεια αλλά και την τύχη, να μείνω αρκετές ημέρες σ’ αυτή τη χώρα, οπότε δεν βγήκα ούτε μια στιγμή εκτός αυτού. Αντιθέτως πρόσθεσα κι άλλους προορισμούς που τους είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Απόδειξη πως στην αρχή, όταν και σχεδίαζα το ταξίδι, υπολόγισα ότι θα κάνω περίπου 14.000 km. Tελικά έκανα πάνω από 16.000 km! Είδα όσα ήθελα να δω και μάλιστα πολλά περισσότερα από αυτά που περίμενα. Θα μπορούσα βέβαια να δω κι άλλα πράγματα που είχα στα υπόψιν, αλλά με αυτή τη λογική, θα έμενα μια για πάντα στην Νορβηγία. Kαμιά Νορβηγίδα να με κλέψει και να με κάνει δικό της; Ή καμιά Σέρβα να μετανασταστεύσουμε μαζί στην Νορβηγία; Έλα να βλέπω χεράκια…

Ο θεός πρέπει να είχε κέφια όταν έφτιαχνε τις Νορβηγίδες … ερμ, την Νορβηγία ήθελα να πω! Μια χώρα που αισθάνομαι πολύ μικρός για να την περιγράψω με λίγα λόγια. Παραμυθένια; Εξωπραγματική; Από άλλον πλανήτη; Δεν το ‘χω στις λυρικές περιγραφές και το ‘χεις καταλάβει φαντάζομαι…

Όλες τις μέρες σ’ αυτή τη χώρα, αισθανόμουν πραγματικά ελεύθερος. Έκανα ό,τι ήθελα, όποτε ήθελα και όπου ήθελα. Ήξερα ότι ο δρόμος είναι μεγάλος, όμως δεν άφησα αυτό το άγχος να με κυριεύσει και να με οδηγήσει σ’ έναν ανούσιο αγώνα χιλιομετροφαγίας. Ήθελα να την απολαύσω και να την χαρώ, όσο μπορούσα και όσο με έπαιρνε. Γι’ αυτό άλλωστε αποφάσισα το ταξίδι να έχει διάρκεια κάτι παραπάνω από μήνα. Ακόμα και τις μικρές στιγμές τις ζούσα με έντονο πάθος. Τις στιγμές που σταματούσα σ’ ένα φιορδ, σε μια λίμνη, σ’ έναν καταρράκτη, σ’ ένα ποτάμι. Τις στιγμές που είχα το μάτι μου στο προσοφθάλμιο της φωτογραφικής και αφού γέμιζα το κάδρο, άκουγα τον ήχο του “κλικ” της. Τις στιγμές που έγραφα τις σκέψεις μου στο ημερολόγιο. Τις στιγμές που έπινα από το θερμός, μερικές γουλιές καφέ και κάπνιζα ένα τσιγάρο. Τις στιγμές που άπλωνα το ψωμί, το τυρί, τα λουκάνικα, τα τσιπς και τις κονσέρβες, προσπαθώντας να γεμίσω το άδειο μου στομάχι.

Κάθε στιγμή, έβλεπα το μεγαλείο της φύσης και αισθανόμουν τόσο μικρός, αλλά και τόσο μοναδικός. Κάθε φορά αυτή με άφηνε άναυδο και με καθήλωνε. Αισθάνθηκα τον εαυτό μου πολλά χρόνια μικρότερο, παιδί θα έλεγα. Πολλές φορές τον συνέλαβα να έχει το δάχτυλο στο στόμα και με την παιδική του αφέλεια προσπαθεί να καταλάβει τι στο διάολο είναι αυτό που βλέπει. Έκανα σαν μικρό παιδί συνέχεια. Χοροπηδούσα σαν τρελός από τη χαρά μου, τραγουδούσα όλα τα άσματα που μου έρχονταν στο μυαλό: έντεχνα και άτεχνα, παρακμιακά και μη παρακμιακά, λαϊκά και ροκ, σκυλλάδικα και χέβι μέταλ! Μερικές φορές ταυτόχρονα…

Ναι, νόμιζα πως γύρισα πίσω το χρόνο και επέστρεψα στην παιδική μου ηλικία. Το όλο σκηνικό έμοιαζε σαν να με πήραν οι γονείς μου από το χεράκι και με άφησαν σε μια παιδική χαρά ή ένα πάρκο να παίξω. Και σαν τότε, μου είπαν να είμαι φρόνιμος και να μην κάνω φασαρία. Κι όταν γυρίσουν θα μου κρατάνε παγωτό, αρκεί να μην πειράζω τα άλλα παιδάκια!

Και φυσικά έγινε, ότι γινόταν και τότε. Ήταν σαν να έριχνες μια χειρομβομβίδα! Έτσι και τώρα, χάλασα τον κόσμο, δεν έμεινα σε ησυχία ούτε μια στιγμή, έπαιζα συνέχεια, πήγαινα από ‘δω και από ‘κει, αναστάτωνα τους πάντες και τα πάντα! Είμαι σίγουρος, πως όσο κι αν προσπαθούσαν οι γονείς μου να με βρουν, πάντα θα έβρισκα μια κρυψώνα για να συνεχίσω κι άλλο το παιχνίδι. Το παιχνίδι στην παιδική χαρά των τριαντατριών μου χρόνων: την Νορβηγία…

Tι έγινε τελικά στο Narvik;

Είχα σχεδόν πάντα το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου. Όσο κι αν ήθελα να αποκτήσω ένα σοβαρό ύφος, ποτέ δεν τα κατάφερα. Είναι αυτή η ρημάδα “του δρόμου η χαρά” που σπάνια θα με δει σοβαρό ή σκυθρωπό. Μέχρι να φτάσω στο Narvik, μόλις δυο ημέρες πριν το Nordkapp. Tότε ήταν η πρώτη φορά στο ταξίδι που είχα τις μαύρες μου και κόντεψε να με πάρει από κάτω. Για έναν ασήμαντο λόγο…

Οι καιρικές προβλέψεις ήταν δυσοίωνες και δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση να δω τον Ήλιο του Μεσονυχτίου. Ήταν κάτι που δεν με απασχολούσε πριν το ταξίδι και όσες μέρες ήμουν στην Νορβηγία, δεν τον είδα ούτε μια φορά. Πιστεύω πως τότε χαλάστηκα χωρίς λόγο. Τώρα όμως που το σκέφτομαι ο λόγος δεν ήταν αυτός, αλλά κάτι άλλο. Kαι ποιο είναι αυτό το άλλο;

Eκείνη την ημέρα είχα κάνει τα Lofoten και φτάνοντας στο camping του Narvik, το ταξίδι μου πλέον μπήκε σε άλλη τροχιά. Πλέον δεν βρίσκομαι χιλιάδες χιλιόμετρα από το Βόρειο Ακρωτήρι, αλλά δίπλα του, απέχοντας μόλις 700 km από αυτό. Η αντίστροφη μέτρηση για το όνειρο, είχε αρχίσει και αυτό μου επέφερε μια συναισθηματική φόρτιση. Το ότι δεν θα έβλεπα τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, ήταν μια δικαιολογία. Πιστεύω αυτό ήτανε που μου γ@μη$€ διάθεση τότε. Είχα μπει βαθιά μέσα στο ταξίδι και λόγω αυτής της συναισθηματικής φόρτισης, έκανα τα πράγματα μέσα μου τραγικά ή χειρότερα. Μετά από αυτό το περιστατικό, έμαθα να μην τραγικοποιώ τα πράγματα, χωρίς να υπάρχει λόγος. Και την επόμενη ημέρα όταν ήμουν ξανά στο δρόμο, όλα ήταν όμορφα κι ωραία…

Τελικά τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, τον είδα μια φορά όλη κι όλη στο Nordkapp. Πουθενά αλλού. Τυχερός και άτυχος συνάμα, αλλά φαντάζεσαι να μην τον έβλεπα και καθόλου; Πάντως το όλο θέαμα, δεν θα έλεγα ότι ήταν και “υπερθέαμα” κατά την ταπεινή μου γνώμη…

Μad Nomad rules

Σ’ ένα ταξίδι όμως, δεν είναι όλα ιδανικά. Και όταν μιλάμε για ένα ταξίδι μακρινό, στην πιο ακριβή χώρα του κόσμου, αν έχεις χρήματα θα το κάνεις ονειρικό και άνετο. Θα κλείσεις ξενοδοχεία, θα μείνεις σε ξύλινα σπιτάκια, θα φας ένα φαγητό της προκοπής σε εστιατόριο, θα δαπανήσεις επιπλέον χρήματα σε αξιοθέατα, εκδηλώσεις, αναμνηστικά και σουβενίρ. Αν έχεις τα χρήματα μαγκιά σου και μπράβο σου. Αν δεν τα έχεις όμως, θα αναγκαστείς να ξεχάσεις όλα τα παραπάνω και να κάνεις αρκετές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Ιδίως στη διαμονή και στη διατροφή, θα γίνεις mad nomad όπως ο Bροχίδης – τρόπος του λέγειν. Στην Νορβηγία την έβγαλα με σκηνή σε οργανωμένα camping και έμεινα σε ξύλινο σπιτάκι μόνο στο Nordkapp, όπου το κρύο ήταν τσουχτερό. Στις άλλες χώρες έμεινα πάλι σε camping, αλλά και σε hostel (ξενώνες). Σε ξενοδοχείο δεν έμεινα ούτε μια φορά (!) και δυο φορές φιλοξενήθηκα σε σπίτι.

Με τις πολύτιμες συμβουλές των κυρίων Οικονομάκη, Παρτσινέβελου, Καπελάκη, έκανα πολύ καλές αγορές σε είδη κατασκήνωσης (σκηνή, υπνόσακκος, στρώμα κ.τ.λ.) τα οποία μου έκαναν τη ζωή καλύτερη. Εντάξει δεν κοιμόμουν και σε στρώμα ή σε ξενοδοχείο, όμως κατάφερα να κρατήσω τον προϋπολογισμό του ταξιδιού σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Το κρύο στην Νορβηγία είναι μεν αρκετό, αλλά όχι και τόσο τραγικό, όπως το φανταζόμουνα. Έξω από τη σκηνή, από το Trondheim και πάνω, δεν μπορούσα να σταθώ ούτε δευτερόλεπτο από το κρύο – τον δάγκωνα με άλλα λόγια δηλαδή! Για να πάω στο ντους ή στην κουζίνα, έτρεχα σαν αθλητής στα εκατό μέτρα μετ’ εμποδίων! Όμως είχα κάνει καλή επιλογή στη σκηνή και στον υπνόσακκο και όλα τα βράδια κοιμόμουν, μόνο με το… σώβρακο!

Στο δε θέμα της διατροφής, την έβγαλα με κονσέρβες και “σκυλοτροφές” που λέει κι ο Παπαντωνίου. Αν είχα χρόνο μαγείρευα στα camping, μακαρόνια και ριζότα που κουβαλούσα από Ελλάδα. Συνήθως αγόραζα μπαγκέτες και τις γέμιζα με τυρί και λουκάνικα από super market. Εννοείται πως ακόμα και τα fast food στα βενζινάδικα της Νορβηγίας και όλης της Σκανδιναβίας, δεν τα πλησίασα! Για τα εστιατόρια, ούτε λόγος να γίνεται. Μετά την Ρωσία και μπαίνοντας στις χώρες της Βαλτικής, έφαγα μετά από καιρό κρέας και μάλιστα ψημένο! Και ο λόγος είναι ότι εκεί είναι σχεδόν τζάμπα, συγκριτικά με τα ελληνικά δεδομένα και πόσο μάλλον με τα νορβηγικά ή τα σκανδιναβικά. Τότε μπορώ να πω, ότι έτρωγα σαν άνθρωπος. Σημειώνω εδώ, πως όταν έφτασα στο Nordkapp, παρατήρησα πως έχασα αρκετά κιλά. Μήπως να πηγαίνω κάθε χρόνο εκεί;

Όμως αυτή η νομαδική ζωή μου άρεσε. Και το λέω εγώ που πριν από αυτό το ταξίδι δεν ήθελα να ακούω κουβέντα για σκηνή. Από τη στιγμή που είχα ένα ντους να κάνω, μια σκηνή κι ένα στρώμα να κοιμηθώ, ήμουν υπερευχαριστημένος. Κι ας έκανα κακή διατροφή κι ας έστηνα ή μάζευα πολλές φορές τη σκηνή υπό βροχή. Κράτησα χαμηλά το κόστος και νιώθω δικαιωμένος που σπατάλησα τα λίγα χρήματά μου σε βενζίνες και όχι σε ξενοδοχεία. Και σημειώνω εδώ, πως το camping για τους Ευρωπαίους θεωρείται τρόπος ζωής, μέρος της φυσιολατρικής κουλτούρας τους. Για πολλούς Έλληνες, θεωρείται κάτι ντεμοντέ που απευθύνεται σε μπίχλες και μη έχοντες χρήματα…

Συμπερασματικά λοιπόν, μπορεί το ταξίδι να μην είχε ανέσεις και πολυτέλειες, κάποιες φορές ούτε τις στοιχειώδεις, αλλά ήμουν mad nomad και γούσταρα! E, όχι βέβαια σαν τον Ηλία, αλλά λέμε τώρα…

Η αλήθεια να λέγεται πως ένα ταξίδι μεγάλης διάρκειας, είναι ιδιαίτερα κουραστικό, ακόμα κι αν δεν έχεις φορτώσει τρελά χιλιόμετρα την κάθε ημέρα. Μόνο το γεγονός ότι ταξιδεύεις μακριά από τη χώρα σου και είσαι κάθε μέρα στο δρόμο είναι αρκετό. Από ένα σημείο και μετά, η κούραση είχε αρχίσει να με καταβάλλει, ίσως και λόγω της ελλιπούς διατροφής. Και το παράξενο της υπόθεσης είναι ότι δεν κουραζόμουνα, ούτε λυσσούσα της πείνας. Και τι εννοώ με αυτό;

Όταν ταξιδεύω είμαι τόσο γεμάτος με αυτά που βλέπω και αισθάνομαι που αψηφώ την κούραση ή την πείνα. Πολλές φορές θυμήθηκα ότι πρέπει να φάω κάτι κι επειδή βαριόμουνα να μαγειρέψω κοιμόμουν νηστικός, χωρίς να έχω πρόβλημα. Ομοίως δεν αντιλαμβανόμουνα και την κούραση. Θυμάμαι όταν έφτασα στο Trondheim, μετά από μια κουραστική οδηγικά ημέρα, έβρεχε και έκανε κρύο. Αν είχα ένα κρεβάτι μπροστά μου θα έπεφτα ξερός. Όμως είχα τη δύναμη να στήσω τη σκηνή. Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι πως το ταξίδι με γεμίζει ενέργεια, η οποία με κάνει να μην καταλαβαίνω από κούραση και πείνα.

Χρειάζεται και η τύχη, ε;

Όμως για να είμαι δίκαιος, πρέπει να αναφερθώ και στο κομμάτι της τύχης ή της κωλοφαρδίας αν προτιμάς. Eπειδή δεν μου αρέσει να χαϊδεύω αυτιά, αλλά και ούτε να τα παρουσιάζω όλα φίνα, γαμάτα και σούπερ ουάου.

Πολλές φορές, είδα την νορβηγική φύση με καλό καιρό και ελάχιστες με βροχή. Ήμουν τυχερός, καθώς τα πάντα στην Νορβηγία συμβαίνουν απότομα και ιδίως οι μεταβολές του καιρού. Ένα παράδειγμα που φέρνω αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου, είναι το Preikestolen. Tην προηγούμενη ημέρα έβρεχε και όσοι πήγαν (αν πήγαν) δεν είδαν τίποτα. Την ημέρα που πήγα, ο καιρός ήταν καλοκαιρινός και το Lysenfjorden σε μεγάλα κέφια. Tην επόμενη ημέρα είχε συννεφιά και ο καιρός ήταν απειλητικός για βροχή. Κάτι ανάλογο έζησα και στα νησιά Lofoten.

Tυχερός ήμουν και στο γεγονός ότι δεν έτυχα σε μπλόκο ή σε ραντάρ της τροχαίας. Δεν πήγαινα σχεδόν ποτέ πάνω από τα όρια μιας και οι νορβηγικοί δρόμοι είναι ιδαίτερα δύσκολοι και δεν μπορείς να βγάλεις πολλά χιλιόμετρα ημερησίως. Όμως φαντάζεσαι ακόμα και μια από αυτές τις λίγες φορές που τα ξεπέρασα, να με είχαν πιάσει τα ραντάρ; Ακόμα στην Νορβηγία θα ήμουνα και θα έκανα ηλεκτρικές εγκαταστάσεις στις σκηνές των Sami.

Tυχερός επίσης που δεν έτυχε κάτι στη μοτοσυκλέτα μου. Ναι δε λέω, το TDM φημίζεται για την αξιοπιστία του. Αλλά λέω τώρα: αν πάθαινε κάτι π.χ. περνούσα από λακκούβα κι έκανα ζημιά στη ζάντα ή στις αναρτήσεις; Το πόσο που θα στοίχιζε μια επίσκεψη σε συνεργείο της Νορβηγίας, είναι κάτι που δεν θέλω να μάθω. Από Παρτσινέβελο και αδελφούς Παπαντωνίου, έχω ακούσει πως τα 500€ δεν τα γλυτώνεις, από μια απλή επίσκεψη.

Ή να μου τύχαινε μια βλάβη κάπου στον Αρκτικό Κύκλο και να περίμενα να έρθει το ανταλλακτικό; Άσ’ το καλύτερα, γιατί θα έφτανε τα Χριστούγεννα και θα μου το έφερνε ο ίδιος ο Άη Βασίλης από το Rovaniemi…

Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα

Στο θέμα της μοναξιάς τώρα. Δεν το κρύβω πως μου αρέσει να ταξιδεύω μόνος και τους λόγους τους εξήγησα, τόσο στον πρόλογο, όσο και στο ταξιδιωτικό. Άλλο πράγμα η μοναχικότητα και άλλο η μοναξιά. Η δεύτερη είναι κακό πράγμα και οφείλω να ομολογήσω πως ποτέ δεν την αισθάνθηκα πάνω σε δυο ρόδες. Όμως σε αυτό το ταξίδι μου έκανε παρέα δυο φορές, στο Flenburg και στο Narvik. Τελικά, την πήρα με το καλό, γίναμε κολλητοί και τα βρήκαμε. Κέρδισα και έμαθα πολλά από την παρουσία της.

Αν με ξαναρωτούσες, αν θα το ξαναέκανα μόνος, πάλι ναι θα απαντούσα. Δεν το μετάνιωσα που το έκανα μόνος, γιατί το έκανα υπό τους δικούς μου όρους και όπως πραγματικά επιθυμώ. Είχα την ελευθερία να κάνω ό,τι γουστάρω και να σταματώ κάθε τρεις και λίγο, είτε για φωτογραφίες, είτε για τσιγάρο. Και έκανα πολλές στάσεις, φωτογραφίζοντας τοπία που δεν θα σβηστούν με τίποτα από τη μνήμη μου, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ποτέ δεν έτρεχα με τη μοτοσυκλέτα. Όσο κι αν το ήθελα, όσο κι αν έμπαινα στην πρίζα. Η ίδια η νορβηγική φύση με την ομορφιά της, δεν μου επέτρεπε να κινούμαι ταχύτατα. Απλά με καλούσε να την θαυμάσω με την ησυχία μου.

Δεν ξέρω αν θα έβλεπα τόσα πράγματα αν το έκανα με παρέα. Μόνος απλά κάνω ό,τι θέλω, έχοντας την απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας. Όμως πρέπει να πω και κάποιες αλήθειες, γιατί το να ταξιδεύεις μόνος, μπορεί να έχει τα θετικά του, αλλά έχει και τα αρνητικά του. Όπως για παράδειγμα αν σου τύχει κάτι, από μια βλάβη, μια πτώση (φτου κακά σκόρδα) ή κάτι άλλο. Αν είσαι μόνος, θα πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και θα περιμένεις τον από μηχανής θεό. Με παρέα όμως, τα προβλήματα λύνονται πιο εύκολα με κυριότερο πλεονέκτημα, αυτό της ψυχολογικής στήριξης που επιφέρει η παρουσία ατόμων σε μια ομάδα. Γιατί άλλο δυο χέρια, άλλο τέσσερα, έξι ή οχτώ. Άλλο δυο μάτια, κι άλλο τέσσερα, έξι, ή οχτώ. Σωστά;

Περί βράχου ο λόγος

Και τώρα θα αναφερθώ στο Nordkapp. Κακά τα ψέματα, η αφορμή γι’ αυτό το ταξίδι ήταν ο βράχος. Όμως, από την περίοδο που σχεδίαζα το ταξίδι κατάλαβα πως θα είναι απλά ένα σημείο, από το οποίο θα περάσω και τίποτα παραπάνω. Ευτυχώς, το απομυθοποίησα από τότε. Και τότε κατάλαβα πως η νορβηγική φύση, είναι αυτή που θα μου χαρίσει τις περισσότερες χαρές. Απλά το Nordkapp, θα επιβραβεύσει κατά κάποιον τρόπο τους κόπους μου και το ταξίδι μου.

Δεν προσπαθώ να βάλω τον βράχο του Nordkapp σε δεύτερη μοίρα, μετά τη νορβηγική φύση. Αλλά ούτε και τον απαξιώνω ως προορισμό γιατί όταν πάτησα τον βράχο δάκρυσα. Και λίγα χιλιόμετρα πριν τον πατήσω ένιωθα τα δάκρυα να παγώνουν το πρόσωπό μου, μέσα από το κράνος. Επί έναν ολόκληρο χρόνο περίμενα τη στιγμή που θα τον αντίκριζα. Και όταν τον αντίκρισα ηλεκτρίστηκα, έστω για μια στιγμή που μου φάνηκε σαν αιωνιότητα.

Όμως, είναι ένα δυνατό συναίσθημα, το οποίο θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου. Το έζησα μια φορά και δεν ξέρω αν θα είναι τόσο δυνατό, αν τύχει και ξαναβρεθώ εκεί πέρα για δεύτερη φορά. Και προσωπικά, αν ξαναπήγαινα Νορβηγία, ενδεχομένως να μην τον έβαζα ως προορισμό. Θα προτιμούσα να δω άλλα πράγματα που δεν έτυχε να δω, όπως για παράδειγμα το Trolltunga, το Kjerag και άλλα πολλά που δεν έχουν τελειωμό.

Πάμε ένα ταξιδάκι;

Πιστεύω πως όσοι πάνε στο Nordkapp, αξίζουν το ταξίδι. Όλοι ανεξαιρέτως. Κάποιοι πάνε με πολλά χρήματα, κάποιοι άλλοι με λίγα. Κάποιοι πάνε για το ψώνιο τους, κάποιοι για το μέσα τους. Όλοι όμως το αξίζουν. Και το αξίζουν γιατί είναι ένα ταξίδι δύσκολο, επίπονο, χρονοβόρο, κοστοβόρο, κουραστικό και έχει ένα μεγάλο ρίσκο. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν είναι τόσο απαιτητικό, όσο η διάσχιση της Ασίας ή της Αφρικής, αλλά δεν μπορείς να το πεις και εύκολο ταξίδι.

Ναι είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Πριν ξεκινήσω αυτό τον πηγαιμό, πίστευα πως θα έκανα κάτι μεγάλο, ένα έπος για παράδειγμα. Όμως, τώρα μπορώ να πω με σιγουριά, πως ήταν απλά ένα ταξίδι και τίποτα παραπάνω.

Και το ξαναλέω, πως η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησα, ήταν πριν το ταξίδι: να μαζέψω αυτά τα λίγα χρήματα. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το Nordkapp είναι ακριβός προορισμός. Ακόμα κι αν το κάνεις οικονομικά, ακόμα κι αν το κάνεις με πολλές οικονομικές θυσίες ή στερήσεις. Και πιστεύω πως ο μόνος λόγος για να κωλώσει κάποιος να πραγματοποιήσει αυτό το ταξίδι, είναι το οικονομικό και μόνο αυτό. Ίσως και οι ημέρες που θα έχει στη διάθεσή του.

Πλάνο και χαλαρότητα

Προσωπικά, είχα κανονίσει τα πράγματα έτσι ώστε να έχω στη διάθεσή μου ένα μήνα και κάτι γι’ αυτό το ταξίδι. Αν μου έλεγε κάποιος να το πραγματοποιούσα σε δεκαπέντε ή είκοσι ημέρες, θα έλεγα όχι. Αν μου έλεγε επίσης να πάω στο Nordkapp, απλά για να δω το Nordkapp, θα τον έστελνα στον αγύριστο! Ήθελα σε αυτό το ταξίδι να έχω το χρόνο σύμμαχό μου και όχι εχθρό μου. Ήθελα να το κάνω με την ησυχία μου και όχι να επιδοθώ σε έναν ανούσιο αγώνα δρόμου, όπου θα μου έβγαινε η πίστη με πολλά χιλιόμετρα ημερησίως, χωρίς να δω τίποτα και αυτά τα ολίγα που θα έβλεπα, δεν θα τα έβλεπα όπως θα του άξιζε. Ήθελα να πάω ταξίδι και όχι να ζήσω καταστάσεις βγαλμένες από διαβολοβδομάδα των Ο.Υ.Κ.

Κι όμως! Παρ’ όλη τη χαλαρότητα που επέδειξα ιδίως στην Νορβηγία, το πλάνο μου βγήκε. Το είχα καταστρώσει με ιδιαίτερη λεπτομέρεια και όλοι οι προορισμοί της ημέρας μου βγήκαν. Και όχι μόνο στη Νορβηγία, αλλά σε όλα το ταξίδι. Ήξερα ότι στους νορβηγικούς δρόμους τα χιλιόμετρα βγαίνουν δύσκολα και γι’ αυτό δεν φόρτωσα με πολλά χιλιόμετρα την κάθε ημέρα κατά τη σχεδίαση του ταξιδιού. Βέβαια, ήμουν τυχερός καθώς δεν μου έτυχαν δυσάρεστα απρόοπτα.

Πως το εξηγώ; Ίσως γιατί είχα καθαρό μυαλό και σκέψη και δεν αγχωνόμουν για τίποτα. Μέσα μου επικρατούσε μια γαλήνη θα έλεγα, η οποία ήταν καθοριστική στο να έχω πνευματική διαύγεια.

Περί γκατζετοειδών

Σ’ αυτό το ταξίδι, έμαθα κι από πολλά λάθη μου. Αναφέρθηκα προηγουμένως για το περιστατικό στο Narvik. Τώρα όμως θα μιλήσω για πιο πρακτικά πράγματα. Βασικά με τα GPS και λοιπά γκατζετοειδή, δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις. Ίσως αν είχα αφιερώσει χρόνο για να μάθω πως δουλεύει, να μην χανόμουν στην Βουδαπέστη ή σε άλλες πόλεις και να γλύτωνα χρόνο, χρήμα αλλά και ταλαιπωρία. Όμως δεν πειράζει, την επόμενη φορά που θα μου ξακάνει εντατικά μαθήματα ο Οικονομάκης, θα τον προσέχω.

Xρήσιμο ήταν και το internet που χρησιμοποίησα για πρώτη φορά στο ταξίδι. Μπορεί να μην έδινα live ανταποκρίσεις, αλλά κάθε φορά που έβλεπα μηνύματα από φίλους, έπαιρνα τα πάνω μου. Ήξερα πως κάποιοι με σκέφτονται και θέλουν να μαθαίνουν νέα μου για να δουν αν είμαι καλά. Αισθανόμουν πως δεν ήμουν μόνος, άσχετα πως όταν ταξιδεύω θέλω να είμαι μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο. Ανά πάσα στιγμή επικοινωνούσα με φίλους οι οποίοι μου έδιναν συμβουλές και πληροφορίες. Και χωρίς αυτές, μπορεί το ταξίδι να εξελισσόταν διαφορετικά. Τρανό παράδειγμα οι πληροφορίες των κυρίων Οικονομάκη και Τσιοπελάκου, όπου μου έδωσαν τα πολύτιμα φώτα τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

Τι εργαλείο είναι αυτό θεέ μου;

Όχι δεν αναφέρομαι στις Σέρβες που ήταν με διαφορά οι ωραιότερες γυναίκες που είδα σ’ αυτό το ταξίδι, αλλά στη μοτοσυκλέτα μου. Δόξα το θεό, δεν μου παρουσίασε απολύτως μα απολύτως τίποτα. Και όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται, δεν χρειάστηκε ούτε μια φορά να της τεντώσω την αλυσίδα!

Βέβαια, έδωσα ένα κάρο λεφτά για service, λάστιχα, αναλώσιμα και τα λοιπά, έτσι ώστε να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

Ναι, θα συμφωνήσω ότι το μηχανάκι είναι για τον πούτ$ο. Παρωχημένης και ξεπερασμένης τεχνολογίας. Όμως οχτώ χρόνια τώρα, εξακολουθεί να είναι τίμιο απέναντί μου. Τόσο τίμιο είναι το ρημάδι που ούτε λάμπα κωλοφάναρου δεν μου έχει κάψει ακόμα – φτου να μην το ματιάσω! Παίρνει κάθε μέρα μπροστά και στο δρόμο αν και φορτωμένο σαν γαϊδούρι μου προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Αυτά ζητάω ρε αδερφέ, τίποτα παραπάνω…

Και μετά από αυτό το ταξίδι αισθάνομαι σαν να ανανεώσαμε τη σχέση μας. Από εκεί που γλυκοκοιτούσα άλλες μοτοσυκλέτες (ΚΤΜ 990 Adventure R, Yamaha XT1200Z Super Tenere) τώρα πλέον την αγαπώ όσο ποτέ. Και φυσικά δεν θα ζηλέψω καμιά άλλη μοτοσυκλέτα. Άλλωστε σε μια μοτοσυκλέτα, όσο καλή ή κακή και να είναι, αυτός που θα της δώσει ψυχή και αξία, είναι ένας: o αναβάτης της και κανείς άλλος.

Eπιστρέφοντας

Θα μου επιτρέψεις να αναφερθώ σε δυο πραγματάκια, τα οποία μου έκαναν εντύπωση όταν πλέον επέστρεψα στην πραγματικότητα και στους κανονικούς ρυθμούς της ζωής μου.

Ναι φίλε, μ’ αυτό πήγα!

Όταν γύρισα στο Ηράκλειο, έτυχε να συναντήσω έναν τύπο με BMW R1200GS Αdventure. Ο τύπος θέλει να πάει κάποια στιγμή στο Nordkapp και για το λόγο αυτό, αγόρασε τη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα, όπως μου είπε. Ειλικρινά του το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου. Στην αρχή της συζήτησης μου λέει:

– Kαλά μ’ αυτό πήγες στο Nόρκαπ;

Μη γελάς, έτσι το προφέρει, αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό. Ούτε θα καυτηριάσω τον τρόπο που προσπάθησε να απαξιώσει τη μοτοσυκλέτα μου. Έχω βαρεθεί να μιλάω γι’ αυτούς τους τύπους και στο τέλος θα γίνω γραφικός. Δεν θα στάξω χολή, αλλά ούτε θα κάνω χαβαλέ.

Ένας λόγος είναι ότι δεν θέλω να αδικήσω αυτούς τους λίγους με τα GS που σε κάθε βόλτα σκίζουν τα μηχανάκια τους και ισοπεδώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Αυτοί αν και λίγοι, είναι ωραίοι τύποι και τους χαίρομαι.

Με τους άλλους τους πολλούς όμως, τι γίνεται; Αυτούς που πιστεύουν πως για να ταξιδέψεις χρειάζονται 1200 κυβικά, και φουλ έξτρα κατούρατεκ; Aυτούς που θεωρούν μαζοχισμό να πας στο Βόρειο Ακρωτήρι μ’ ένα 900άρι; Όσο και να προσπαθώ να μπω στο μυαλό αυτών των τύπων, δεν μπορώ. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα λέμε…

Απλά θα τους πω, μόνο τούτο:

Φίλτατοι, ειλικρινά το λέω και πιστέψτε με! Τα 900 κυβικά του TDM, ποτέ δεν μου χρειάστηκαν. Ούτε τα 86 άλογα στο στρόφαλο. Ούτε τα 220 km/h τελικής. Ποτέ δεν τα χρησιμοποίησα και μου φάνηκαν περιττά. Στην Νορβηγία ποτέ δεν ξεπέρασα τα 90 km/h. Aκόμα και σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας (π.χ. autobahn) σπάνια ξεπέρασα τα 150 km/h. Αναμφίβολα μπορούσα να πάω με περισσότερα, αλλά δεν το ήθελα. Και δεν το ήθελα γιατί όταν ταξιδεύεις είναι αλλιώς τα πράγματα. Η μοτοσυκλέτα ήταν βαρυφορτωμένη με τριβάλιτσο, tank bag και σακ βουαγιάζ και παρόλα αυτά, έδειξε ανεπηρέαστη. Αυτά…

Ναι πήγα στο Nordkapp! E, και τι έγινε;

Θέλω να πιστεύω πως και σε αυτό το ταξίδι, γύρισα άλλος άνθρωπος, πιο γεμάτος. Και θεωρώ το ίδιο γεμάτος θα επέστρεφα, είτε πήγαινα στο Nordkapp, είτε στις Άλπεις ή τα Βαλκάνια. Όμως ένα πράγμα μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση κατά την επιστροφή. Έχω σιχαθεί να μου βαράνε παλαμάκια και να μου λένε μπράβο πολλοί και διάφοροι. Ειλικρινά το έχω σιχαθεί. Γιατί όμως;

Το μόνο σίγουρο είναι πως, αν πας στο Nordkapp, δεν θα γίνεις πιο μοτοσυκλετιστής, όπως πολλοί, λανθασμένα νομίζουν. Το πόσο μοτοσυκλετιστής είσαι, το ξέρεις εσύ και κανείς άλλος.

Ούτε με το να ταξιδεύεις γίνεσαι πιο μοτοσυκλετιστής. Γιατί ξέρω πολλούς που έχουν ταξιδέψει σε πολλά μέρη και με περηφάνια μιλάνε για ταξίδια τους, όπως μια μαντάμ Σουσού που αναφωνεί “αχ, καλέ πήγα στο Μιλάνο, στο Παρίσι, στη Βιένη, στη Βαρκελώνη”. Το λοιπόν, τέτοιους τύπους που ταξιδεύουν απλά για να πουν ότι ταξίδεψαν, δεν τους έχω στην υπόληψή μου ως μοτοσυκλετιστές. Γιατί;

Γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν ταξιδέψει και οι οποίοι είναι πιο “μοτοσυκλετιστές” από αυτούς:

Ξέρω πολλούς που γκρεμοτσακίζονται στα βράχια, κάνοντας εντούρο τα σαββατοκύριακα.

Ξέρω πολλούς που κυνηγάνε δεκατάκια στις πίστες με τα supersport και τα superbike τους.

Ξέρω πολλούς που από μεράκι, αναβιώνουν μια παλιά μοτοσυκλέτα (χάρχαλο σκέτο) και της δίνουν μια νέα μορφή.

Ξέρω πολλούς που οδηγάνε παπάκι χωρίς φρένα και σέρβις, χορεύοντας κάθε φορά με το θάνατο, για να σου φέρουν ζεστό το φαγητό στο σπίτι, την ώρα που εσύ βλέπεις Champions League.

Ξέρω πολλούς που θέλουν να ταξιδέψουν, αλλά δεν μπορούν. Άλλοι γιατί έχουν υποχρεώσεις, άλλοι γιατί έχουν παιδιά, άλλοι γιατί δεν έχουν χρήματα. Κι εγώ του χρόνου, μπορεί να μην έχω ούτε ευρώ για να ταξιδέψω. Τι πάει να πει δηλαδή, ότι είμαι άχρηστος; Ε, όχι δα!

Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα παραδείγματα, αλλά η ουσία είναι άλλη. Δυστυχώς ακόμα και το ταξίδι με μοτοσυκλέτα έχει πάρει ανταγωνιστική μορφή. Ή κάποιοι του έχουν δώσει και αυτή την μορφή. Κι εδώ θα μου επιτρέψεις να μιλήσω για τον μοτοσυκλετιστικό ανταγωνισμό. Δεν θέλω να πλατειάσω, αλλά πιστεύω πως πρέπει να πω κάποια πράγματα έξω από τα δόντια…

Περί ταξιδιωτικού ανταγωνισμού σε 2Τ

Ανταγωνισμό στο χώρο των δύο τροχών έχω παρατηρήσει για την ώρα, σε δυο περιπτώσεις:

Στους κοντράκηδες, οι οποίοι ανταγωνίζονται για το πιος είναι πιο γρήγορος οδηγός και ποιος έχει την πιο γρήγορη μηχανή.

Στους αντβεντσουράδες τους Κολωνακίου, οι οποίοι ανταγωνίζονται για το ποιος έχει την πιο ακριβή και πιο άρτια εξοπλισμένη μοτοσυκλέτα.

Το να βλέπω όμως ανταγωνισμό ανάμεσα στους ταξιδιώτες μοτοσυκλετιστές, είναι κάτι το οποίο με θλίβει. Και αυτό γιατί ο ταξιδιώτης, είθισται να είναι ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πλούσιος σε συναισθήματα και τόσο γεμάτος με αυτό που κάνει. Και τέτοιου είδους ανταγωνισμοί, δεν θα έπρεπε καν να τον αγγίζουν. Αυτή η νοοτροπία του στυλ “γιατί αυτός και όχι εγώ” είναι κάτι το οποίο μου προκαλεί αλλεργία. Όπως αλλεργία μου προκαλούν συζητήσεις του τύπου:

– Βόρειο Ακρωτήρι εσύ; Βλαδιβοστόκ εγώ!

– Bλαδιβοστόκ εσύ; Νότια Αφρική εγώ!

– Νότια Αφρική εσύ; Νότια Αμερική εγώ!

Άντε και την επόμενη στο φεγγάρι, μάγκες…

Θέλω να βλέπω ταξιδιώτες που να ενθαρρύνουν και όχι να αποθαρρύνουν τον άλλον. Να μοιράζουν απλόχερα την πληροφορία και όχι να την κρατούν επτασφράγιστο μυστικό. Να ακούν και να ακούνε, όχι μόνο να μιλούν και να μιλάνε. Ταξιδιώτες που να λένε “εφόσον μπόρεσα εγώ, μπορείς κι εσύ κι ακόμα καλύτερα”…

Αυτά και κλείνω επιτέλους, μ’ ένα ερώτημα που με βασάνιζε…

Είναι άραγε το Nordkapp η Ιθάκη του μοτοσυκλετιστή;

Ασφαλώς και όχι! To Νοrdkapp αποτελούσε κάποτε κάτι το μυθικό. Mε την πάροδο του χρόνου, εξελίχθηκε σ’ ένα σημείο αναφοράς του μοτοσυκλετιστικού lifestyle. Kαι όταν υπάρχει η λέξη lifestyle, υπάρχει και ένα κενό στην ψυχή.

Το Nordkapp (ή την Ιθάκη) ο κάθε μοτοσυκλετιστής πρέπει να την αναζητήσει μέσα του και όχι σε κάποιο σημείο του χάρτη. Και τέτοια σημεία στο χάρτη υπάρχουν άπειρα.

Πιστεύω πως η Ιθάκη μας, βρίσκεται στο δρόμο. Ο δρόμος είναι αυτός που θα μας βοηθήσει να την ανακαλύψουμε. Γιατί ο δρόμος είναι το σπίτι μας και δεν έχει τέλος…

Γιατί ώρες – ώρες “σκέφτομαι ότι η χώρα που γυρνάω τόσα χρόνια, δεν υπάρχει σε κανένα χάρτη”…

Τhe end

Το ξέρω ότι σε κούρασα. Το ξέρω ότι μπορεί να σε εξόργισα. Το ξέρω ότι μπορεί να είσαι και ο μοναδικός εκτός από εμένα που διάβασε όλο το ταξιδιωτικό. Δεν ξέρω αν πέρασες καλά, όπως εγώ. Εγώ απλά κατέθεσα την ψυχή μου πρώτα στον εαυτό μου και μετά ήθελα να την καταθέσω και σ’ εσένα. Τίποτα παραπάνω…

Σ’ ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου,

Μερκούρης.

Μια βαθιά υπόκλιση (αλφαβητικώς) στους:

Χορηγούς δεν έχω για να ευχαριστήσω. Θα ευχαριστήσω όμως ανθρώπους που ο καθένας από αυτούς είχε και θα έχει ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά μου. Τους δικούς μου ανθρώπους που με σκέφτονταν κάθε στιγμή. Μπορεί να ταξίδευα μόνος, αλλά κάθε φορά σας αισθανόμουνα δίπλα μου. Είστε όλοι σας υπέροχοι! Σας ευχαριστώ…

Γιδά Ηλία

Γκαραγκούνη Ευάγγελο

Καζέπη Νικόλαο (Yamaha Σπυριδάκης)

Καπελάκη Ιωάννη

Μαμμά Γεώργιο

Οικονομάκη Στυλιανό

Παπαντωνίου Δημήτριο

Παρτσινέβελο Γεώργιο

Πολυχρόνου Δημήτριο

Σουργουτσίδη Ιάκωβο (GAS Motosport Culture)

Σπυριδάκη Ιωάννη (Yamaha Σπυριδάκης)

Στασινό Γεώργιο (GAS Motosport Culture)

Tσαγκαράκη Κωνσταντίνο

Τσιοπελάκο Ιωάννη

Ευχαριστώ επίσης, όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που βρέθηκαν έστω και για λίγο στο δρόμο μου, κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.

Πάνω απ’ όλα ευχαριστώ τους γονείς μου και τον αδερφό μου, οι οποίοι ανέχτηκαν για άλλη μια φορά την τρέλα μου. Συγχωρέστε με για τις φορές που δεν σήκωνα το τηλέφωνο. Ήμουν στο δρόμο…

Εξοδολόγιο

Bενζίνη: 1.198,70€
Διαμονή: 583,60€
Διόδια: 116,80€
Λοιπά: 277,50€
Super Market: 84,20€
Eισιτήρια πλοίων: 197€
Εισιτήρια Ferry Boat: 43,40€
Eισιτήρια Μ.Μ.Μ.: 29€
Εισιτήρια αξιοθέατων: 51€
Parking: 33,70€
Σουβενίρ: 3,20€
Διάφορα επιπλέον: 112,30€

Σύνολο: 2.730,40 €

Fast Info:

Τιμές Βενζίνης

Σημειώνω που κυμαίνεται η βενζίνη κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, στις χώρες που επισκέφθηκα. Σε χώρες που έκανα πάνω από έναν ανεφοδιασμό, σημειώνω την μέγιστη και την ελάχιστη τιμή, με προσέγγιση τρίτου δεκαδικού ψηφίου.

Σε χώρες που το νόμισμά τους δεν είναι το ευρώ, η αναλογία σε ευρώ υπολογίστηκε με βάση την ισοτιμία που ισχύει την εκάστοτε ημέρα στην εκάστοτε χώρα.

Αναφέρω πως στην Π.Γ.Δ.Μ. δεν είδα στις αποδείξεις την τιμή της βενίνης ανά λίτρο και σημείωσα μια τιμή που φωτογράφισα σε ένα πρατήριο. Επίσης σε κάποιες αποδείξεις στην Πολωνία, δεν αναγραφόταν η τιμή της βενζίνης ανά λίτρο.

Στη δε Νορβηγία επειδή έμεινα 14 ημέρες οι τιμές είχαν κάποιες αυξομειώσεις που κυμάνθηκαν από 1,70 και κάτι έως 2, 00 και κάτι, ανά λίτρο. Όμως, η μέση τιμή της βενζίνης, είναι περίπου στο 1,95 €/lt.

Ελλάδα: 1,725 €/lt έως 1,729 €/lt

Π.Γ.Δ.Μ.: 1,380 €/lt

Σερβία: 1,291 €/lt έως 1,396 €/lt

Ουγγαρία: 1,470 €/lt

Σλοβακία: 1,515 €/lt έως 1,589 €/lt

Τσεχία: 1,439 €/lt έως 1,486 €/lt

Γερμανία: 1,594 €/lt έως 1,639 €/lt

Δανία: 1,752 €/lt

Σουηδία: 1,624 €/lt έως 1,693 €/lt

Noρβηγία: 1,792 €/lt έως 2,028 €/lt

Φινλανδία: 1,669 €/lt έως 1,699 €/lt

Ρωσία: 0,733 €/lt έως 0,766 €/lt

Εσθονία: 1,329 €/lt

Λεττονία: 1,391 €/lt

Λιθουανία: 1,389 €/lt έως 1,396 €/lt

Πολωνία: 1,329 €/lt έως 1,388 €/lt

Γενικές πληροφορίες για hostel (ξενώνες)

Σε όλα τα hostel υπάρχει free wi-fi.

To ζεστό ντους είναι δωρεάν και σε ορισμένα υπάρχει κερματοδέκτης (~1 €).

Σε ορισμένα πληρώνεις επιπλέον τις πετσέτες μπάνιου (~1€).

Σε κάποια από αυτά το πρωϊνό συμπεριλαμβάνεται στην τιμή και σε κάποια άλλα όχι. Κάποια άλλα δεν έχουν καν πρωινό.

Σε αρκετά υπάρχει κοινόχρηστη κουζίνα, όπου μπορείς να φτιάξεις καφέ δωρεάν.

Tα περισσότερα έχουν και ξεχωριστό ντουλάπι, στο οποίο μπορείς να φυλάξεις τα πράγματά σου ή τα προσωπικά σου αντικείμενα, με κλειδαριά, η οποία χορηγείται δωρεάν.

Ελάχιστα έχουν δικό τους κλειστό ή φυλασσόμενο parking.

Γενικές πληροφορίες για camping

Σε camping που έχουν ειδικό σήμα, πρέπει να έχεις την ευρωπαϊκή κάρτα camping (Camping Key Europe) αλλιώς τρως πόρτα, όπως εγώ στην Κοπεγχάγη. Με αυτή την κάρτα έχεις μια μικρή έκπτωση μόνο στα camping με αυτό το σήμα, τα οποία σε δέχονται και χωρίς να έχεις κάνεις κράτηση.

Τα camping με αυτό το σήμα, είναι πολυτελή και… πολυάστερα! Οι τιμές τους είναι πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο. Και ιδίως στην Σκανδιαναβία οι τιμές των camping, τσούζουν πολύ…

Οι τιμές στην Νορβηγία κυμαίνονται από 15-25 και παραπάνω €, για ένα άτομο με σκηνή και μοτοσυκλέτα.

Στα περισσότερα από αυτά παρέχονται δωρεάν υπηρεσίες, όπως free wi-fi και ντους χωρίς κερματοδέκτη, προφανώς επειδή συμπεριλαμβάνονται στην τιμή.

Στα άλλα camping (τα κανονικά και τα πιο φτηνά δηλαδή) εξαρτάται, ανάλογα σε ποιο θα πέσεις. Kάποια παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες και κάποια άλλα όχι.

Για τα camping της Νορβηγίας, ισχύουν τα εξής:

Στα περισσότερα το wi-fi χρεώνεται επιπλέον (~5€/ημέρα) και σε λίγα είναι δωρεάν.

Σε ορισμένα το ζεστό ντους είναι με κερματοδέκτη, όπου αγοράζεις από τη ρεσεψιόν ένα κέρμα που τιμάται 10 ΝΟΚ (~1€) και έχει διάρκεια 5 έως 7 λεπτά της ώρας. Σε άλλα, το ζεστό ντους είναι δωρεάν.

Μπορείς να μαγειρέψεις ελεύθερα στην κουζίνα.

Η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος χρεώνεται παραπάνω, αρκεί να έχεις δικιά σου μπαλαντέζα και να κατασκηνώσεις σε μέρη που έχει παροχή ρεύματος. Αν δεν έχεις δικιά σου μπαλαντέζα, μπορεί να είσαι τυχερός όπως εγώ, που δανείστηκα μια από το ευγενικό προσωπικό στο camping του Geiranger, την οποία όμως πλήρωσα και επέστρεψα την επόμενη ημέρα, προκειμένου να φορτίσω τις συσκευές.

Για τη φόρτιση των συσκευών (κινητά, φωτογραφική κ.τ.λ.) τα έβαζα στην κουζίνα όταν μαγείρευα ή τα έδινα στη ρεσεψιόν.

Στα camping μαζεύεται γενικά καλός κόσμος. Ιδίως στην Νορβηγία είναι πάρα πολύ δύσκολο να σου κλέψουν ή να σου πειράξουν πράγματα. Καλό είναι όμως, όταν φορτίζεις συσκευές σε κοινόχρηστους χώρους, να είσαι από πάνω γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Ή να βάζεις μια μικρή κλειδαριά στη σκηνή, καλού κακού, όπως έκανα κι εγώ. Κακό δεν κάνει, πάντως…

Προσωπικά, στην Σουηδία ξέχασα στο ντους το αφρόλουτρο, το σαμπουάν και το σφουγγάρι μου. Την επόμενη ημέρα που το αντιλήφθηκα, αυτά είχαν κάνει φτερά.

Σημειώνω και κάτι άλλο. Είχα μαζί μου γκαζάκι, αλλά δεν πήρα φιάλη. Φιάλη αποφάσισα να πάρω από την Νορβηγία και όσο κι αν έψαξα, δεν έκανε καμία. Με άλλα λόγια κουβαλούσα άδικα το γκαζάκι, αλλά τα περισσότερα camping διαθέτουν εστίες για να μαγειρέψεις ή να ζεστάνεις νερό για τον καφέ. Tα μόνα camping που δεν είχαν εστίες ήταν αυτό στο Preikestolen της Νορβηγίας και το άλλο στο Trakai της Λιθουανίας.

To νερό στα camping της Νορβηγίας πίνεται. Είχα ένα μπουκάλι και το γέμιζα συνέχεια, χωρίς να υπάρξει πρόβλημα στον οργανισμό μου. Βασικά τα πάντα στην Νορβηγία είναι όχι απλά καθαρά, αλλά πεντακάθαρα.

« Προηγούμενη Σελίδα