Σα βγεις στον πηγαιμό για το North Cape

Ημέρα 4^η: Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013, Praha – Flensburg (947,2 km)

Αλήτικα ο χρόνος μου κυλάει

Ξυπνάω κατά τις οχτώ το πρωί με θετική διάθεση, όπως κάθε φορά που ταξιδεύω. Τη χθεσινή κουραστική ημέρα, ήδη την έχω διαγράψει από το μυαλό μου, καθώς σήμερα θα κάνω μια τουριστική βόλτα στην Πράγα και το βράδυ έχω βάλει στόχο, τη μικρή πόλη Flensburg της Γερμανίας που βρίσκεται στα σύνορα με την Δανία. Ναι, σήμερα θα είμαι μια ανάσα πριν την Σκανδιναβία!

Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι και παίρνω πρωινό, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην τιμή. Δεν κοιτώ τι έχει για μάσα, καθώς το πρωί θέλω μόνο ζεστό καφέ και τσιγάρο. Το προσωπικό του ξενώνα, με προμηθεύει με χάρτη και με κατατοπίζει για το που και πως θα πάω εκεί που θέλω, αλλά και να δω, αυτά που θέλω να δω. Ή ό,τι προλάβω να δω τελοσπάντων. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος αλλά καθόλου απειλητικός για βροχή. Κοντομάνικο, βερμουδίτσα κι έφυγα για κέντρο!

Μπαίνω στο λεωφορείο όπου μετά από δέκα λεπτά περίπου, θα αποβιβαστώ στο κέντρο της Πράγας. Χαζεύω την πόλη μέσα από το τζάμι του λεωφορείου μέχρι την επόμενη στάση, όπου και θα επιβιβαστεί η ομορφότερη γυναίκα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου! Κι εκεί κατεβάζω διακόπτες, κλείνω γενικούς, μένω μ@λ@κ@ς με λίγα λόγια δηλαδή! Φέρτε μου παπά και κουμπάρο εδώ και τώρα, την παντρεύομαι χωρίς δεύτερη σκέψη! Όλες τις γυναίκες του κόσμου να μου φέρετε, εγώ αυτήν θα διαλέξω! Η γυναίκα των ονείρων μου, η γυναίκα που θα είναι συνεπιβάτης στα επόμενα ταξίδια μου, η γυναίκα που θα μου χαρίσει πολλά παιδιά, η γυναίκα που θα… θα… θθθ…

Ωπ, τι έγινε ρε δικέ μου; Κατέβηκε στην επόμενη στάση γαμώτη μου! Kι αμέσως σιγοτραγουδώ το άσμα “όνειρα και όνειρα, πήγανε χαμένα” πικάροντας τον πόνο μου. Δεν πειράζει όμως. Αλλά αν είναι να βλέπω τέτοια πράγματα από τώρα που είμαι με την τσίμπλα στο μάτι, πιο μετά τι έχουν να δουν τα ματάκια μου, μου λες;

Οι Τσέχες… ερμ, η Τσεχία ήθελα να πω, έχει για πρωτεύουσά της, την Πράγα, τη “χρυσή πόλη” όπως αποκαλείται, η οποία είναι χτισμένη στον ποταμό Μολδάβα (Vltava), έχοντας μια ιδιαίτερη ομορφιά. Η “τυχερή” κατά κάποιον τρόπο Πράγα, δεν υπέστη καταστροφικές ζημιές κατά τη διάρκεια των δυο παγκοσμίων πολέμων, διατηρώντας έτσι αναλλοίωτα τα στοιχεία της. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη ομορφιά της, την καθιστούν πόλη ρομαντική και ερωτεύσιμη, η οποία σε παραπέμπει σε άλλες εποχές.

Αποβιβάζομαι από το λεωφορείο στην Πλατεία της Παλιάς Πόλης, όπου γίνεται χαμός από όμορφες Τσέχ…

(Ναι το ξέρω Κονομάκη, έτοιμος ήμουν να την πω πάλι τη μ@λ@κί@ μου κι ευτυχώς που με πρόλαβες, να λες! Το αλλάζω και συνεχίζω…)

Αποβιβάζομαι από το λεωφορείο στην Πλατεία της Παλιάς Πόλης και το πρώτο πράγμα που παρατηρώ εκτός από την εκθαμβωτική παρουσία του ωραίου φύλου, είναι τα πολλά χρώματα. Χρώματα έντονα, παντού σε κάθε σημείο. Δεν ξέρω, ίσως να είναι κι αυτός ο συννεφιασμένος καιρός που τα τονίζει περισσότερο. Αυτά τα χρώματα προσδίδουν μια δυναμική αίσθηση αλλά και μια αίσθηση νοσταλγίας. Και σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής κτίσματα, σε μεταφέρουν μερικούς αιώνες πίσω. Ίσως αν αντί των αυτοκινήτων και των σύγχρονων μέσων μεταφοράς, έβλεπα άμαξες και αν ο κόσμος φορούσε ρούχα εποχής, θα πίστευα πως έθεσα σε λειτουργία τη μηχανή του χρόνου και ταξιδεύω πίσω στο παρελθόν. Το οποίο παρελθόν, ακόμα και στο παρόν της Πράγας μοιάζει αληθοφανές. Μπορεί να λέω και βλακείες (ως συνήθως) αλλά αυτή την αίσθηση έχω αποκομίσει στην Παλιά Πόλη.

Και αν αφήσω τη φαντασία μου να οργιάσει, ίσως και να μεταφερθώ στην εποχή της Αναγέννησης ή του 1900 και κάτι. Ίσως αντικρύσω μπροστά μου μπαρόκ κυρίες μέσα σε άμαξες, κυρίους με παπιγιόν να διαβάζουν εφημερίδα πίνοντας καφέ, υπηρέτες να σκύβουν το κεφάλι και με προθυμία να ικανοποιούν τις απαιτήσεις καθωσπρέπει κυριών, καλοντυμένα παιδιά να παίζουν ανέμελα στο δρόμο. Κάτι σαν εποχή χαμένη σε φιλμ νουάρ, ίσως…

Η Πλατεία της Παλιάς Πόλης, έχει έντονο παλμό, αν και νωρίς το πρωί, από τουρίστες και ντόπιους, καθώς βρίθει από εστιατόρια, καφετέριες, στενά σοκάκια και αξιοθέατα. Aξιοθέατα όπως ο γοτθικού ρυθμού καθεδρικός ναός Tyn και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, καθώς και το Παλιό Δημαρχείο με το αστρονομικό ρολόι. Eπίσης, στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το άγαλμα του θρησκευτικού αναμορφωτή της Τσεχίας, Jan Hus.

Έφιπποι αστυνομικοί.

Μπορεί να μου πει κάποιος ποια είναι η νύφη γιατί πιστεύω πως παρευρέθηκα σε γκέι γάμο;

Στη συνέχεια βρίσκομαι να περπατώ μια από τις διασημότερες γέφυρες της Ευρώπης, την Γέφυρα του Καρόλου, οποία ασφυκτιά από ζωγράφους, μικροπωλητές, περαστικούς και φυσικά τουρίστες. Mέχρι και το 1841, ήταν το μοναδικό πέρασμα του ποταμού Μολδάβα που σύνδεε την Παλιά Πόλη με το Κάστρο της Πράγας, αναδεικνύοντας την πόλη ως σημαντικό εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Με την πάροδο του χρόνου εγκαταστάθηκαν ηλεκτρικό τραμ και αργότερα λεωφορεία. Σήμερα δεν κυκλοφορεί τίποτα απ’ όλα αυτά, παρά μόνο κόσμος και κοσμάκης.

Έχει μήκος 516 m, στηρίζεται σε 16 αψίδες, προστατεύεται από 3 πύργους και πάνω από 30 αγάλματα φροντίζουν για τη διακόσμησή της.

Σημειωτέον, ο πύργος ο οποίος βρίσκεται από την πλευρά της Παλιάς Πόλης, θεωρείται ως ένα από τα πιο εντυπωσιακά αστικά γοτθικά κτίρια στον κόσμο.

Τόσο όμορφη πόλη, αλλά τόσος λίγος χρόνος. Θέλει το χρόνο της η Πράγα και οι δύο με τρεις ώρες που έχω στη διάθεσή μου, είναι ελάχιστες έως μηδαμινές. Είμαι όμως ενθουσιασμένος με αυτά τα ολίγα που είδα, όπως και με το χαλαρό περπάτημα στα δρομάκια της Παλιάς Πόλης και της Γέφυρας του Καρόλου. Kαι από τις Τσέχες βεβαίως – βεβαίως, για να μην ξεχνιόμαστε…

Επιβιβάζομαι στο λεωφορείο και επιστρέφω στον ξενώνα, όπου σε λίγη ώρα είμαι έτοιμος να αναχωρήσω. Είναι καλές δώδεκα το μεσημέρι και το προσωπικό, μου υποδεικνύει πως θα δραπετεύσω από την πόλη, μια υπόθεση που αυτή τη φορά αποδεικνύεται εύκολη! Χμμ, η Πράγα με συμπαθεί φαίνεται, εν αντιθέσει με την Βουδαπέστη που μ’ εγκλωβίζει κάθε φορά. Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο, έτσι για να φλυαρύσω και λίγο;

Ακολουθώ τον αυτοκινητόδρομο 8 και στα πρώτα χιλιόμετρα επί αυτού, κάνω στάση για βενζίνη. Ο μουντός καιρός κάνει την οδήγηση απολαυστική. Σε κάποια σημεία ο δρόμος είναι κλειστός λόγω έργων και βρίσκομαι να οδηγώ σε επαρχιακό, αποκτώντας έτσι μια μικρή εικόνα περί τσεχικής υπαίθρου, η οποία με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα.

Περνώ τα ανύπαρκτα σύνορα με την Γερμανία και πλέον οδηγώ στη φημισμένη Αutobahn. Υπέροχος δρόμος (χαλί που λέμε και όχι χάλι ) με καταπληκτική πρόσφυση η οποία σου επιτρέπει να κινηθείς με υψηλές ταχύτητες. Και το πιο γ@μ@το απ’ όλα ποιο είναι; Δεν υπάρχουν διόδια, αλλά ούτε και όρια ταχύτητας! Θα το γλεντήσουμε δηλαδή σήμερα; Nαι, αλλά με σύνεση, γιατί αν πηγαίνεις με διακοσάρες, πρώτον θα δώσεις ένα κάρο λεφτά στις βενζίνες, δεύτερον θα κουραστείς και τρίτον και σημαντικότερο “αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω” που λέει και μια ψυχή.

Το ‘χουν οι Μερκούρηδες να πηγαίνουν γρήγορα …

Κινούμαι σταθερά με 140 – 150 km/h, ακολουθώντας τον 17 προς Δρέσδη. Ε, να μην κάνω κι ένα λάθος σήμερα να μου πάει καλά η μέρα; Mπερδεύομαι σε κάποια έξοδο κάπου στην Δρέσδη και ακολουθώ λάθος πορεία για περίπου 10 km. Ξανά λοιπόν πίσω στο ίδιο σημείο, όπου ακολουθώ τον 13 για Βερολίνο.

Οδηγώ για αρκετή ώρα με την ίδια σταθερή ταχύτητα, αλλά με πολλές στάσεις για ξεκούραση και ανεφοδιασμό πάσης φύσεως υγρών. Φτάνοντας στο Βερολίνο, συναντώ αρκετή κίνηση, όπου για μερικές δεκάδες χιλιόμετρα πηγαίνω σημειωτόν. Δεν αγχώνομαι όμως, γιατί ξέρω πως σε λίγη ώρα η αχανής Αutobahn, θα ανοίξει πάλι τους αεροδιαδρόμους της για να με απογειώσει.

Αμέσως μετά το Βερολίνο παίρνω τον 24 με κατεύθυνση το Αμβούργο. O καιρός που με ακολουθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας είναι μουντός, αλλά τώρα γίνεται ηλιόλουστος. Παρατηρώ, πως οι πινακίδες στην Γερμανία είναι κατατοπιστικές και δεν σε μπερδεύουν, όπως αυτές άλλων χωρών. Στους δρόμους και στις πόλεις, παρατηρείς μια τάξη και μια οργάνωση που με τα φτωχά μου μάτια, δεν έχω ξαναδεί όμοιά της μέχρι τώρα. Αυτό με κάνει να ασπαστώ το μύθο που θέλει τους Γερμανούς, συγκροτημένο και οργανωμένο λαό. Έχω την αίσθηση πως και να θέλω να χαθώ κάπου, δεν πρόκειται να χαθώ. Μου δίνεται η αίσθηση της ευκολίας εξεύρεσης λύσης, σε περίπτωση που τα κάνω πάλι κώλος και χαθώ. Και στην Γερμανία, την έχω αυτή την αίσθηση.

Η Αutobahn, ναι μεν είναι δρομάρα με τα όλα της, αλλά έχει πολλά μπαλώματα. Όμως, ακόμα και αυτά τα μπαλώματα είναι ανεπαίσθητα. Δεν τα αισθάνεσαι καθόλου και προφανώς έχουν τοποθετηθεί με τέτοια λεπτομέρεια και μελέτη, έτσι ώστε να μην διαταράσσεται η ομαλότητα του δρόμου. Και στην Αutobahn ακόμα και με αυτά τα μπαλώματα, έχεις την αίσθηση πως κινείσαι σε μαγικό χαλί. Η πρόσφυσή της, ναι μεν είναι εκπληκτική, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτήν της Αutostrada με την άσφαλτο γυαλόχαρτο. Η Αutostrada βέβαια είναι ένα κλικ παραπάνω, αλλά το συν της Αutobahn είναι πως δεν υπάρχουν διόδια και όρια ταχύτητας! Έτσι απλά…

Mετά λοιπόν το συγκριτικό crash test μεταξύ Αutobahn και Αutostrada, όπου μόνο ένας τεραστίου διαμετρήματος ειδικός όπως ο γράφων, μπορεί να κάνει, έφτασε η ώρα για ξεκούραση, κάτω από ένα δέντρο με σνακ, σοκολατάκια και νερό. Mε περιμένουν πολλά χιλιόμετρα ακόμη και οι υπολογισμοί λένε, πως θα φτάσω στο Flensburg γύρω στα μεσάνυχτα. Δεν πειράζει όμως, σήμερα το βράδυ στο Flensburg θα τελειώσει μια και καλή, αυτή η αλητεία.

Πολλές ανεμογεννήτριες αποσπούν το μάτι μου καθ’ οδόν.

Τα χιλιόμετρα βγαίνουν πανεύκολα, αλλά ο δρόμος δείχνει ατελείωτος. Έχω την αίσθηση πως δεν θα φτάσω ποτέ στο Flensburg. Σε μια στάση για βενζίνη, περίπου 150 km πριν το Αμβούργο, συναντώ την Υβ ή Ευγενία, όπως μου συστήθηκε στα ελληνικά παρακαλώ! Με Kawasaki GPZ 500S, είναι από το Βερολίνο και πηγαίνει στην Βρέμη. Για αρκετά λεπτά συζητάμε περί μοτοσυκλετών και κοιτάμε τους χάρτες για να διευκρινίσουμε πορείες, αποστάσεις και ώρες άφιξης στους προορισμούς μας. Λάτρης των δυο τροχών η Ευγενία, δεν χάνει ευκαιρία για ταξίδια και βόλτες με την αγαπημένη της μοτοσυκλέτα. Χαιρετιόμαστε, ευχόμενοι καλό ταξίδι εκατέρωθεν, πριν συνεχίσουμε την διαφορετική μας πορεία.

Φτάνω στο Αμβούργο και ο καιρός γίνεται πάλι μουντός. Την περίμενα πολύβουη και τεράστια πόλη, όμως μου φαίνεται σαν χωριό – αν μπορώ να κάνω αυτή την παρομοίωση. Για λίγα χιλιόμετρα κινούμαι μέσα στην πόλη και βρίσκω πανεύκολα την έξοδο για τον 7, ο οποίος θα με οδηγήσει στο Flensburg.

O καιρός δείχνει απειλητικός για βροχή και η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει. Λίγη ομίχλη αλλά και αρκετή υγρασία κάνουν την εμφάνισή τους και θα με οδηγήσουν σε στάση για βενζίνη, ξεκούραση και ισοθερμικό, καθώς δεν έχω αποχωριστεί ακόμα την καλοκαιρινή μου γκαρνταρόμπα. Είναι περασμένες δέκα και ακόμα δεν έχει νυχτώσει.

Είμαι ξανά πάνω στη σέλα της μοτοσυκλέτας μου και με χωρίζουν λιγότερα από 200 km από το Flensburg. Τα σύννεφα πυκνώνουν και αποκτούν ένα έντονο σκούρο χρώμα. Η μπόλικη υγρασία στο δρόμο, η αισθητή πτώση της θερμοκρασίας αλλά και το σκοτάδι που έρχεται με τη σειρά του, συνθέτουν ένα αφιλόξενο σκηνικό για οδήγηση. Η κούραση αρχίζει να με καταβάλλει. Όμως δεν πρέπει να το βάλω κάτω, πρέπει να συνεχίσω. Πρέπει να ζορίσω τον εαυτό μου για τελευταία φορά. Είναι η πιο δύσκολη ημέρα του ταξιδιού μου. Τρεις ημέρες στο δρόμο, με πάνω από 3.000 km. Σε λίγη ώρα φτάνω. Tα χιλιόμετρα όμως, μου φαίνονται ατελείωτα. Υπομονή δικέ μου…

Τα μεσάνυχτα φτάνω στο Flensburg. Κίνηση ελάχιστη έως μηδαμινή. Έχω την αίσθηση πως κινούμαι σε μια στοιχειωμένη πόλη. Κινούμενος όμως στον κεντρικό δρόμο, παρατηρώ καλαίσθητα κτίρια με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, χαρακτηριστικά που την καθιστούν ενδιαφέρουσα πόλη. Σταματώ σε μια pub, όπου βρίσκονται τρεις τύποι. Πρόθυμοι και ομιλητικοί μ’ εξυπηρετούν, προτείνοντάς μου διάφορα φθηνά ξενοδοχεία και με κατατοπίζουν πώς να τα βρω.

Κινούμαι στην πόλη να βρω hostel, αλλά βλέπω μόνο ξενοδοχεία. Είπα πριν αρχίσω το ταξίδι πως δεν θα μείνω ούτε ένα βράδυ σε ξενοδοχείο, λόγω του πενιχρού για τέτοιο ταξίδι, προϋπολογισμού. Όμως η κούραση, με κάνει να σκέφτομαι την εύκολη λύση του ξενοδοχείου. Mπαίνω σε τρία ξενοδοχεία να ρωτήσω τιμές. Τα 75, 110 και 41€ τη βραδιά αντίστοιχα, καθιστούν αδύνατη την παραμονή μου.

Στο δεύτερο από αυτά, σε μια ανύποπτη φάση που έσκυψα να πιάσω κάτι που μου έπεσε κάτω, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ζαλίζεται. Έχω φτάσει στα όρια της κατάρρευσης. Αισθάνομαι το σώμα μου εξαντλημένο και νιώθω τις δυνάμεις μου, να μ’ εγκαταλείπουν. Είμαι στα πρόθυρα της λιποθυμίας και δόξα το θεό, τη γλυτώνω στο τσακ. Είμαι όλη μέρα σχεδόν νηστικός, με μόνη τροφή, κάτι πιτσίνια και λίγα σοκολατάκια. Το ενδεχόμενο να κοιμηθώ σε παγκάκι, είναι πλέον ορατό. Αισθάνομαι μόνος…

Η μοναξιά μου χτυπάει την πόρτα. Θέλει να γίνουμε κολλητοί, λέει. Θα γίνουμε. Δεν μπορεί, όλο και κάτι θα κερδίσεις από κάποιον.

Με όσες δυνάμεις μου απέμειναν, κατευθύνομαι εκτός πόλης μήπως βρω κάτι άλλο. Camping ή ένα parking στην Autobahn να στήσω σκηνή. Ή έστω ένα παγκάκι κάπου για να κοιμηθώ. Όμως πριν βγω από την πόλη, βλέπω μια μικρή φωτεινή ταμπέλα να λάμπει στα δεξιά μου. Hostel λέει. Μάλλον με λυπήθηκε ο θεός. Mπαίνω και είναι κλειστά. Όμως έξω, υπάρχει ένα χαρτί που γράφει διάφορα κι έχει έναν αριθμό τηλεφώνου. Η ώρα είναι περασμένες μία…

Παίρνω αμέσως τηλέφωνο. Ακούω μια γλυκιά γυναικεία φωνή, από τις πιο γλυκές που έχω ακούσει στη ζωή μου. Aπελπισμένος της εξηγώ την κατάστασή μου. Αλλά δεν χρειάστηκε να καταβάλλω ιδιαίτερη προσπάθεια. Αμέσως μου δίνει τον κωδικό και παίρνω το κλειδί από το ειδικό πορτάκι στην είσοδο. Μου λέει σε ποιο δωμάτιο θα κοιμηθώ και άλλες χρήσιμες πληροφορίες που αφορούν τη διαμονή μου στον ξενώνα. Δεν έχει όμως κλειστό parking για τη μοτοσυκλέτα μου. Η γλυκιά φωνή με καθησυχάζει, λέγοντάς μου, πως η συγκεκριμένη περιοχή είναι ασφαλής και με προτρέπει να παρκάρω τη μοτοσυκλέτα στο πεζοδρόμιο έξω από το hostel, το οποίο ελέγχεται από κάμερες. Λες γι’ αυτό να εξασφάλισα ύπνο τηλεφωνικώς;

Εισπράττω μια από τις πιο γλυκές καληνύχτες και ευχές για καλή ξεκούραση. Μπαίνω στο δωμάτιο, στο οποίο κοιμούνται ένας άντρας και μια γυναίκα. Δεν έχω δύναμη, ούτε καν να πάω στο μπάνιο,να κάνω ένα ντους. Βγάζω τα ρούχα μου και αποκαμωμένος πέφτω για ύπνο, με τη μελωδία των παρακάτω στίχων να με νανουρίζει:

“ Άνοιξ’ το παραθύρι σου, ξανθέ βασιλικέ μου
και με γλυκό χαμόγελο, μια καληνύχτα πες μου ”

Βρε λες; Λες να βρήκα το χρώμα; Θα μάθω αύριο… gute nacht!

Έξοδα – Σημειώσεις:

Bενζίνη: 82,20€
Διαμονή: Flensbed Hostel & Boardinghouse (18,50€)
Εισιτήρια: 1,90€
Λοιπά: 10€

Σύνολο: 112,60€

Γενικό Σύνολο: 472,90€

Στην Autobahn δεν υπάρχουν διόδια, ούτε όρια ταχύτητας.

Το νόμισμα της Γερμανίας είναι το ευρώ (€).

Σύνορα Τσεχίας – Γερμανίας: ανύπαρκτα.