Ημέρα 5η: Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013, Flensburg – Kobenhavn (376,4 km)
Απόβαση στην Σκανδιναβία
O σπαστικός ήχος κλήσης του κινητού με ξυπνάει. Η μάνα μου θα είναι, σκέφτηκα. Χτες πριν κοιμηθώ, ο αριθμός των αναπάντητων είχε φτάσει τις 639! Με λίγη προσπάθεια, τώρα μπορεί να έχει φτάσει τις 1.257…
– Έλα ρε μάνα …
– Που είσαι και τι κάνεις; Γιατί δεν σηκώνεις το κινητό;
– E, να… είχα πάει μια βόλτα με τα πόδια και το ξέχασα στον ξενώνα!
– Τι έφαγες χτες όλη μέρα;
– Πιτσίνια και σοκολάτ… ωωωχχχ! Αστακομακαρονάδα, χαβιάρι και σολωμό! Μούρλια ήτανε σου λέω!
– Μα εσύ δεν τρως ποτέ σου, ψάρια και θαλασσινά! Με κοροϊδεύεις;
– E, λιγάκι…
– Που είσαι τώρα;
– Γερμανία.
– Και που θα πας σήμερα;
– Στη Δανία! Αν δεν καταφέρει να με κλέψει καμιά Γερμανίδα…
– Τίίί; Γερμανίδα; Κι εγώ που περιμένω πως και πώς να ‘ρθεις στο νησί, να σου γνωρίσω την…
– Μα έχω κορίτσι, ρε μάνα! Πας να μου χαλάσεις τη σχέση;
– Και δεν μου έχεις πει τίποτα, τόσο καιρό; Aπό που είναι; Πως τη λένε; Είναι καλή κοπέλα κι από καλή οικογένεια; Τι ζώδιο είναι; Τι έχει σπουδάσει; Ξέρει να μαγειρεύει καλά;
– H κλήση σας προωθείται, παρακαλώ περιμένετε… γκουντ μόρνινγκ μάδερ!
Eίμαι κουρασμένος και αισθάνομαι το σώμα μου βαρύ. Η οδύσσεια με τίτλο “τσακ – μπαμ διάσχιση της Ευρώπης” έλαβε τέλος και σήμερα θα πατήσω Σκανδιναβία. Αμέσως πάω για ντους. ‘Εχω ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα χωρίς να κάνω μπάνιο, αλλά ας όψεται η χθεσινή τραγική μου κατάσταση.
Κατεβαίνω στη ρεσεψιόν, να ευχαριστήσω την κοπελιά που με άφησε να μπω στον ξενώνα και να κοιμηθώ. Δεν ήταν αυτή που μίλησα στο τηλέφωνο, αλλά είναι ενημερωμένη για την άφιξή μου στον ξενώνα. Στην τιμή δεν συμπεριλαμβάνεται πρωινό, όμως με κερνάει καφέ, για να έχω μια καλή ημέρα, όπως μου είπε. Αυτές οι κινήσεις, είναι από εκείνες τις μικρές που μου φτιάχνουν τη διάθεση. Μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, ένας κερασμένος καφές…
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η όμορφη δεσποινίς με φωτογραφίζει, με την φωτογραφία μου να μπαίνει με πινέζα στο χάρτη των επισκεπτών του ξενώνα. Επισκέπτες από κάθε γωνιά του πλανήτη, με την αφεντιά μου πλεον, να βρίσκεται ανάμεσά τους!
Απολαμβάνω το πρωινό καφεδάκι μου, στον κήπο του ξενώνα. Η μέρα ηλιόλουστη, ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς. Mετά από λίγη ώρα είμαι έτοιμος να αναχωρήσω και πριν την είσοδο στην Δανία, προέχει μια μικρή βόλτα στο λιμάνι του Flensburg.
Το Flensburg με πληθυσμό 89.357 κατοίκους (German Statistical Office) είναι η δεύτερη πιο βορεινή πόλη της Γερμανίας και απέχει μόλις 7 km, από τα σύνορα με την Δανία. Κατά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε η έδρα της γερμανικής κυβέρνησης.
Mετά την ολιγόλεπτη στάση στο λιμάνι για τις απαραίτητες φωτογραφίσεις, χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι στην Δανία. Σημερινός προορισμός μου, η πρωτεύουσα της χώρας, Κοπεγχάγη. Η Δανία στα πρώτα χιλιόμετρά της, με υποδέχεται με τη θέα δυο τροχαίων ατυχημάτων επί του αυτοκινητόδρομου.
Κινούμαι στον Ε45 προς Kolding, εναρμονιζόμενος με τα όρια ταχύτητας. Δεν θέλω να τα ξεπερνάω, ιδίως στις σκανδιναβικές χώρες. Ξέρω πως μια απλή κλήση, θα τινάξει τον προϋπολογισμό στον αέρα και κατά συνέπεια το ταξίδι μου. Kαι σε αυτές τις χώρες, τα πάντα είναι ακριβά, με εξαίρεση την Νορβηγία που είναι πανάκριβα.
Είναι λογικό πως ο αυτοκινητόδρομος είναι βαρετός, όπως άλλωστε και η θέα. Αυτή όμως, σαν να μου λέει πως βρίσκομαι κάπου αλλού, πως βλέπω κάτι διαφορετικό από αυτό που έχω συνηθίσει μέχρι τώρα στο ταξίδι. Παρατηρώ μια αρμονία στη φύση αλλά και στην κίνηση του δρόμου. Μια αρμονία και χαλαρότητα που θα με συνοδεύει από ‘δω και πέρα, καθώς πλέον δεν αγχώνομαι να βγάλω χιλιόμετρα. Βρίσκομαι στην Σκανδιναβία και θα την απολαύσω, όσο μπορώ πιο χαλαρά.
Mετά το Kolding παίρνω τον Ε20 προς Odense, το δρόμο που θα με οδηγήσει στην Κοπεγχάγη. Σύντομα βρίσκομαι να περνώ τη νέα γέφυρα Lillebaelt, στην οποία δεν υπάρχουν διόδια. Είναι η πρώτη κρεμαστή γέφυρα που κατασκευάστηκε στην Δανία, εγκαινιάστηκε το 1970 και έχει μήκος 1,7 km.
Σειρά έχει μια ολιγόλεπτη στάση για ανεφοδιασμό και ξεκούραση. Tα χιλιόμετρα φεύγουν με ηρεμία, τάξη και ασφάλεια, με φόντο απέραντες ευθείες. Μέχρι να εμφανιστούν κι άλλες γέφυρες, με τις οποίες θα αποχαιρετήσω το χερσαίο κομμάτι της Δανίας και πλέον θα βρεθώ στο νησιωτικό τμήμα της, στο οποίο βρίσκεται η Κοπεγχάγη.
Πλέον βρίσκομαι στη ζεύξη του Storebaelt, η οποία συνδέει τις πόλεις Nyborg και Korsor, με δύο γέφυρες. Oι εργασίες ξεκίνησαν το 1988 και ολοκληρώθηκαν το 1998.
Πρώτα περνώ την The West Bridge (Vestbroen) μήκους 6.611 m, από την οποία περνάει και σιδηρόδρομος και στη συνέχεια, από την ομολογουμένως εντυπωσιακή The Great Belt Bridge ή The East Bridge, μήκους 6.790 m. Mεταξύ των δυο γεφυρών, παρεμβάλλεται το νησάκι Sprogo.
Oι άνεμοι που πνέουν είναι σχετικά ισχυροί, αλλά όχι τέτοιοι, ώστε να με εμποδίζουν να ασχοληθώ με ένα από τα αγαπημένα μου σπορ, αυτό της on board φωτογραφίας.
H παρουσία αμέτρητων ανεμογεννητριών στη θάλασσα, μαρτυρά την παρουσία ανέμων στην περιοχή. Στο τέλος της ζεύξης, υπάρχει σταθμός διοδίων, όπου πληρώνω το ποσό των… 16,80€ παρακαλώ! Σκανδιναβία δεν ήθελα; Ε, ας τη λουστώ τώρα!
Στη συνέχεια φτάνω στην Κοπεγχάγη και βρίσκομαι να οδηγώ κάπου κεντρικά. Στο δρόμο υπάρχει αρκετή κίνηση και δεν ακούγεται ούτε μια κόρνα. Kαι πάρα πολλά ποδήλατα που τόσα μαζεμένα, δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου! Kαι το εντυπωσιακό με τα ποδήλατα, είναι ότι έχουν δική τους λωρίδα στο δρόμο. Είναι ίσως η πρώτη φορά που οδηγώ σε κίνηση μεγαλούπολης και το απολαμβάνω. Χωρίς κορναρίσματα, χωρίς το συνεχές “σταμάτα – ξεκίνα” και τανάπαλιν. Όλα γίνονται με τόση αρμονία και χάρη που αναρωτιέμαι αν κάποιος μου κάνει πλάκα. Και αν προσθέσω τη θέα των εντυπωσιακών κτιρίων, σύγχρονων και κλασσικών, τότε δεν θα ήταν υπερβολή να πω, πως ονειρεύομαι! Ακόμα και στην κίνηση της πόλης! Μάλλον η Βουδαπέστη, μου ‘χει προκαλέσει πολλά ψυχολογικά τραύματα…
Έχω σημειώσει ένα camping, το οποίο βρίσκεται έξω από την πόλη και γι’ αυτό δεν μπορεί να μου βρει τη διεύθυνση το GPS, στο οποίο έχω φορτώσει μόνο το κέντρο της. Κύριος με τη βοήθεια του κινητού του, με κατατοπίζει πως θα το βρω – τι να κάνουμε, σ’ αυτά είμαι σκράπας και όχι μόνο σ’ αυτά! Μετά από λίγα χιλιόμετρα, το βρίσκω πανεύκολα. Όμως, δεν με δέχονται καθώς δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος και δεν έχω κάνει κράτηση! Επίσης, δεν έχω την απαραίτητη ευρωπαϊκή κάρτα (Camping Key Europe). Τι λες τώρα ρε γαμώτη μου, έφαγα πόρτα από camping; Αν είναι ποτέ δυναμό και μίζα μπαταρίας μαζί…
Μου προτείνουν όμως κάποια άλλα στην ευρύτερη περιοχή και αρχίζω το ψάξιμο. Mετά βαΐων και κλάδων βρίσκω ένα, το οποίο για να με δεχτεί, θα πρέπει να μου εκδώσει την Camping Key Europe με αντίτιμο 13,40€, τα οποία θα μου επιστραφούν αύριο, όταν και θα αναχωρήσω. Κανένα πρόβλημα, θα μου είναι χρήσιμη σε άλλα camping, όπου θα έχω μια μικρή έκπτωση. Το συγκεκριμένο βέβαια, είναι σκέτη χλίδα και αν συνυπολογίσεις ότι βρίσκομαι σε μια ακριβή χώρα, μου πιάνουν τον ποπό με 31,70€! Μήπως θα ήταν καλύτερο να βρω hostel που ίσως μου στοιχίσει πιο φτηνά; Ξανά δηλαδή πίσω 20 km, στο κέντρο της Κοπεγχάγης και τρέχα – γύρευε μεσημεριάτικα; Μπα, άστο καλύτερα…
Έφτασε λοιπόν η ώρα να στήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου σκηνή! Είχα κάνει δυο πρόβες στην ταράτσα της πολυκατοικίας και τα πήγα καλά! Το ίδιο καλά τα πήγα και σε κανονικές συνθήκες, αφού την έστησα με ευκολία.
Ακολουθεί ντους και λουκούλειο γεύμα, το οποίο για σήμερα περιλαμβάνει κονσέρβα Swan με λίγο ψωμάκι, καθώς σε λίγο θα πάρω το λεωφορείο να περπατήσω στο κέντρο της Κοπεγχάγης. Ευκαιρία να δω τι λένε κι οι Δανέζες… ερμ, να δω και να φωτογραφίσω τ’ αξιοθέατά της, ήθελα να πω!
Προμηθεύομαι από τη ρεσεψιόν, δωρεάν οδηγό και χάρτη της πόλης (αν μου ζητούσαν και γι’ αυτά χρήματα, θα τους… ε, να, καταλαβαίνεις τώρα) και περπατώ ένα μονοπάτι μέσα από ένα δάσος, το οποίο με οδηγεί στη στάση του λεωφορείου.
Και εκεί μου πιάνουν τον ποπό, όπου το πηγαινέλα θα μου κοστίσει 16,10€! Ένας Αιγύπτιος με δανέζικη υπηκοότητα μου δίνει πληροφορίες για την πόλη. Αξίζει να επισημάνω πως, η Δανία έχει μια μεταναστευτική πολιτική, η οποία αποτελεί πρότυπο για τις ευρωπαϊκές χώρες. Η οποία Δανία, ελέγχει εξονυχιστικά κάθε μετανάστη που εισέρχεται στη χώρα, ο οποίος πρέπει να πληρεί, κάποιες προϋποθέσεις. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια, έχει δεχτεί έναν μεγάλο αριθμό μεταναστών, από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη και πολλοί μετανάστες, έχουν αφομοιωθεί με τους κάτοικους της χώρας. Mετά από περίπου 20 km, αποβιβάζομαι στο κέντρο της Κοπεγχάγης.
H εικόνα που σχηματίζω, όντας για δεύτερη φορά στο κέντρο της, είναι πως πρόκειται για μια πολυεθνική πρωτεύουσα. Πολλοί Άραβες, πολλές γυναίκες με μαντίλα. Είμαι σε μια σκανδιναβική πρωτεύουσα και έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι κάπου στην Ανατολή. Βλέπω Ινδούς οδηγούς λεωφορείων, Πακιστανούς υπαλλήλους γραφείων και αμέσως κάνω μια σύγκριση με την Ελλάδα, όσον αφορά τη θέση των μεταναστών στη χώρα μου. Δυστυχώς, μέρος της ελληνικής κοινωνίας, θεωρεί τους μετανάστες ως πολίτες δευτέρας διαλογής. Και όχι μόνο τους θεωρεί, αλλά τους αντιμετωπίζει κατ’ αυτόν τον τρόπο. Mήπως έχεις δει στην Ελλάδα, Πακιστανό υπάλληλο γραφείου; Ή απλά πιστεύεις πως η θέση του Πακιστανού και του κάθε μετανάστη, είναι στα χωράφια και στα γιαπιά; Μήπως αυτοί οι ανεξαρτήτου εθνικότητας μετανάστες, δεν έχουν τη θέση που ενδεχομένως να τους αξίζει στην Ελλάδα; Ή απλά εμείς οι ίδιοι, δεν τους αφήνουμε καν, να διεκδικήσουν αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα που έχουν; Kαι μην ακούω τη γνωστή π@π@ρι@ περί κρίσης, γιατί έτσι αντιμετωπίζαμε τους μετανάστες και προ κρίσεως, καθώς ανέκαθεν αποτελούσαμε μια χώρα αφιλόξενη γι΄αυτούς. Τελοσπάντων, σταματώ μια και καλή εδώ το θέμα, γιατί αναπόφευκτα φέρνω στο μυαλό μου, την εικόνα και τα πιστεύω του Έλληνα ρατσιστή, τα οποία μου προκαλούν αποτροπιασμό και αηδία…
H Κοπεγχάγη είναι χτισμένη ανάμεσα σε δύο νησιά, το Zealand και το Amager και θεωρείται σημαντικό εμπορικό λιμάνι της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής. To όνομά της, Kobenhahn, σημαίνει το λιμάνι των εμπόρων. Με πληθυσμό περίπου 2,7 εκατομμύρια κατοίκους θεωρείται η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της βόρειας Ευρώπης και η πιο τουριστική πόλη της Σκανδιναβίας, προσελκύοντας μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Είναι μια σύγχρονη πόλη και συνάμα παραμυθένια. Από τη μια διαθέτει σύγχρονο δίκτυο μαζικών μεταφορών που απλουστεύει τις συγκοινωνίες και από την άλλη, το ποδήλατο θεωρείται το εθνικό μεταφορικό μέσο των Δανών. Πόλη φιλική που σου δίνει την αίσθηση ότι τα απλά, μπορούν να γίνουν ακόμα πιο απλά.
Περπατώ σε πλακόστρωτο πεζόδρομο, ο οποίος ασφυκτιά από κόσμο και στον οποίο υπάρχουν πολλά κτίρια, τα οποία θα με κάνουν να ακούω συνεχώς τα κλικ της φωτογραφικής.
Βρίσκομαι στον Μεγάλο Πεζόδρομο (Stroget) όπου τα 100.000 m2 της επιφάνειάς του, τον καθιστούν ως τον μεγαλύτερο εμπορικό πεζόδρομο της Ευρώπης. Η ιδέα ξεκίνησε το 1962 ως πρωτοποριακή για την εποχή και ο κόσμος στην αρχή, την αντιμετώπισε με σκεπτικισμό. Οι δε επιχειρήσεις που υπήρχαν επί του δρόμου, είχαν εκφράσει το φόβο τους, πως η απαγόρευση της κυκλοφορίας οχημάτων θα τις καταδικάσει. Ο χρόνος όμως απέδειξε πως αυτοί οι φόβοι υπήρξαν λανθασμένοι, καθώς εκεί χτυπάει η καρδιά της πόλης. Επεκτάθηκε αρκετές φορές στο παρελθόν για να φτάσει στη σημερινή του μορφή, με την Κοπεγχάγη να βάζει στόχο να γίνει η πιο πράσινη πόλη του πλανήτη.
Στο τέλος του Stroget βρίσκεται η Πλατεία Kongers Nytorv, η μεγαλύτερη και η ομορφότερη πλατεία κατά πολλούς, του κέντρου της Κοπεγχάγης. Εκεί βρίσκονται σημαντικά αξιοθέατα, όπως το Βασιλικό Θέατρο της Δανίας (The Royal Theatre) το Παλάτι Charlottenborg και η Έπαυλη Thott, η οποία στεγάζει την Γαλλική Πρεσβεία. Η πλατεία θεμελιώθηκε από τον Βασιλιά Κρίστιαν Ε’, προς τιμήν του οποίου υπάρχει ένα άγαλμα που τον αναπαριστά ως έφιππο πολεμιστή και αποτελεί πόλο έλξης για τους επισκέπτες.
Επίσης σημαντικά αξιοθέατα της πρωτεύουσας αποτελούν:
Παλάτι της Δυναστείας των Κρίστιαν (Christiansborg Palace),
Mαρμάρινη Εκκλησία (Federicks Kirke),
Πλατεία της Κοπεγχάγης (Grabrodretorv),
Bασιλική Σκηνή της Δανίας (Skuespilhuset).
Oφείλω να ομολογήσω ότι τα έχω λίγο χαμένα. Δεν έχω κατατοπιστεί σύμφωνα με τις σημειώσεις μου, για το τι, που και ποιο είναι το τάδε αξιοθέατο – έχω χάσει τη μπάλα με λίγα λόγια δηλαδή! Όμως δεν με πολυνοιάζει κιόλας, μιας και καθώς θα περπατάω, όλο και κάτι θα ανακαλύπτω. Eντάξει δεν είμαι και ο Οικονομάκης να σου κάνω την πιο κατατοπιστική ξενάγηση, εξηγώντας σου αναλυτικά και αξιόπιστα με διασταυρωμένες πληροφορίες για το κάθε αξιοθέατο, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ μέσα από τη φωτογραφική μου. Oτσέι ωρέ;
Περνάω έξω από τους κήπους Tivoli, τον παράδεισο των παιδιών, όπου εικάζεται πως αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον Walt Disney.
Η συνέχεια με βρίσκει να κατευθύνομαι προς το λιμάνι, συνεχίζοντας τον περίπατό μου.
Αυτό θα πει ποδηλατική μέριμνα!
Ας πιάσω όμως και στο στόμα μου τις Δανέζες – σιγά μην τις άφηνα απέξω! Γνώριμη ομορφιά, καθώς συρρέουν κάθε καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά, οπότε μην περιμένεις ν’ ακούσεις κάτι καινούριο από εμένα. Όμως, δεν τις έχω συνηθίσει οπτικά πάνω σε ποδήλατο, αλλά σε ξαπλώστρα ελληνικής παραλίας να κάνουν ηλιοθεραπεία.
Έχω όμως ένα βαθύ προβληματισμό με τις Δανέζες. Τι θεϊκή ατάκα, αλά Greek Lover να πετάξω; Μήπως το τραγικό:
“τι θεϊκή κορμάρα είναι αυτή μωρό μου, από πού τ’ αγόρασες το μαγιό σου, κοριτσάρα μου”
ή το ακόμα πιο τραγικό, ένεκα της περίστασης
“αχ και να ‘μουνα σέλα” ;
Όχι, όχι όχι! Δεν πέταξα καμιά τέτοια μ@λ@κί@, αλήθεια σου λέω! Να, φιλώ σταυρό! Τι, δεν με πιστεύεις; Να μην ξανάπαρει μπροστά το μηχανάκι μου, να μην πατήσω ποτές το πόδι μου στ’ ακρωτήρι αν λέω ψέματα! Εεε… χμμμ…ερμ… να… ξέρεις… είπα κατιτίς, αλλά κόσμια όμως, έτσι;
Περπατώ στο κέντρο και το λιμάνι της Κοπεγχάγης για αρκετές ώρες. Έκανα το λάθος, να φορέσω τα αθλητικά παπούτσια αντί τις σαγιονάρες και υποφέρω από τις πληγές στα πόδια. Θέλω να περπατήσω κι άλλο, θέλω να τρέξω σαν τον Θανάση Βέγγο και να φωτογραφίσω τα πάντα, θέλω να δω όλα τα αξιοθέατα, να μην μου ξεφύγει τίποτα, να περπατώ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Όμως οι πληγές στα πόδια μου, δεν μ’ αφήνουν. Δεν μπορώ άλλο… υποφέρω! Aρχίζω να παίρνω την άγουσα για τη στάση του λεωφορείου. Παράλληλα αποφασίζω, πως δεν θα ξαναφορέσω τα παπούτσια σε όλες τις περπατάδες του ταξιδιού και η λύση της σαγιονάρας, είναι η πλέον ενδεδειγμένη και… αναίμακτη!
Είναι περασμένες δέκα κι ακόμα δεν έχει νυχτώσει. Περπατώντας στον κεντρικό πεζόδρομο, βλέπω ένα ελληνικό εστιατόριο.
Ένας νεαρός Έλληνας μετανάστης από την Κω (από τη Σύμη δίπλα, είμαι πατριώτη!) παρέα με δυο Άραβες που κάθονται σε παρακείμενη καφετέρια, μου πιάνουν τη συζήτηση. Τα λέμε για λίγα λεπτά και ο Έλληνας με προτρέπει να μπω μέσα στο εστιατόριο να γνωρίσω, τον επίσης Έλληνα ιδιοκτήτη του. Δεν χάνω ευκαιρία και γνωρίζω τον Χρήστο από την Αλεξανδρούπολη, ο οποίος δείχνει ιδιαίτερα ενθουσιασμένος που συναντά έναν συμπατριώτη του και φυσικά με κερνάει κάτι να πιω.
Δεν αρνούμαι και αφού τα λέμε για λίγα λεπτά, τον αποχαιρετώ, όπως και την παρέα έξω στην καφετέρια και λίγα μέτρα παρακάτω, περιμένω το λεωφορείο.
Φτάνω στο camping, ξενερωμένος με την κατάσταση των ποδιών μου, η οποία δεν με άφησε να χαρώ την Κοπεγχάγη, όπως θα ήθελα. Δε βαριέσαι όμως κι αύριο μέρα είναι. Τώρα όμως, πρέπει να ζήσω το πρώτο μου βράδυ σε σκηνή. Έξω έχει υγρασία, από την οποία δεν χαμπαριάζoυν τίποτα η γ@μ@τη σκηνή και ο γ@μ@τος υπνόσακός μου. Όλα αυτά, μαζί με το επίσης γ@μ@το φουσκωτό στρώμα μου, μου υπόσχονται έναν απολαυστικό ύπνο. God nat…
Έξοδα – Σημειώσεις:
Bενζίνη: 23,10€
Διόδια: Δανία (16,80€)
Διαμονή: Camping Naerum (31,70€)
Εισητήρια: 16,10€
Λοιπά: 1,50€
Σύνολο: 89,20€
Γενικό Σύνολο: 562,10€
H κάρτα Camping Key Europe, είναι χρήσιμη μόνο σε camping με αυτή την ένδειξη. Αν δεν την έχεις στα συγκεκριμένα (το τονίζω) camping, ή την εκδίδεις ή τρως πόρτα.
Ίσως η διαμονή σε χλιδάτο camping να στοιχίζει ακριβά και ενδεχομένως να συμφέρει η διαμονή σε ξενώνα. Ως είθισται, τα camping βρίσκονται μακριά από το κέντρο της πόλης, εν αντιθέσει με τους ξενώνες. Πράγμα που σημαίνει πως η διαμονή σε camping με μια ενδεχόμενη βόλτα στο κέντρο, θα ελαφρώσει κατά πολύ την τσέπη σου και ιδίως όταν βρίσκεσαι σε μια ακριβή χώρα. Για διαμονή και συγκοινωνίες, μου έφυγαν για πλάκα 48,50€! Δεν πειράζει όμως, από τα λάθη του μαθαίνει κανείς.
Το νόμισμα της Δανίας είναι η δανέζικη κορώνα (DKK). To ευρώ δεν χρησιμοποιείται στις συναλλαγές.
Σύνορα Γερμανίας – Δανίας: ανύπαρκτα.
Στην Δανία, τα μόνα διόδια που πλήρωσα, ήταν στη γέφυρα του Storebaelt.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!