Σα βγεις στον πηγαιμό για το North Cape

Ημέρα 6^η: Σάββατο 6 Ιουλίου 2013, Kobenhavn – Goteborg (422.3 km)

Σκανδιναβίας συνέχεια

Η πρώτη νύχτα σε σκηνή για κάποιον που έχει συνηθίσει να μένει σε πολυτελή σαλέ των Άλπεων και βασιλικές σουίτες των Βαλκανίων, ήταν υπέροχη. Ώρα να φτιάξω κι έναν ζεστό καφέ στην κουζίνα του camping, για να έχω και μια υπέροχη ημέρα. Τελικά, αυτά τα οργανωμένα camping είναι άπαιχτα! Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να ξυπνάς και να βλέπεις τη μοτοσυκλέτα σου. Και στη συνέχεια ανάβοντας τσιγάρο, να απολαμβάνεις τον καφέ δίπλα στη φύση. Όπως και να το κάνουμε, είναι πιο ευχάριστο να βλέπεις πράσινο, παρά γκρίζο.

Από την προηγούμενη ημέρα, δίπλα μου έστησαν σκηνή ένα ζευγάρι μεσήλικων, με Yamaha FJR 1300. Δεν έτυχε να ανταλλάξουμε κουβέντα αν και συναντηθήκαμε, ακόμα και στην υποδοχή του camping. “Έλα μωρέ, τίποτα κρύοι και ψυχροί βορειοευρωπαίοι θα ‘ναι” σκέφτηκα ο αφελής. Ίσως και να μην είδαν τη μοτοσυκλέτα που είχα παρκάρει λίγα μέτρα πιο πέρα στο τσιμέντο, καθώς ως πρωτάρης σε κατασκήνωση, είχα έναν ενδοιασμό για τη σταθερότητά της.

O άντρας με καλημερίζει πρώτος, κι αμέσως έχουμε μια συζήτηση περί ταξιδιών με μοτοσυκλέτα. Καμία σχέση με ό,τι νόμισα ο καχύποπτος. Ομιλητικός, χαμογελαστός, με αίσθηση του χιούμορ, μου ανοίγει την καρδιά του. Κι εγώ χαρούμενος ακούω έναν “κρύο και ψυχρό βορειοευρωπαίο” να μου αφηγείται τις δίτροχες ταξιδιωτικές ιστορίες του. Eίναι από την Σουηδία και από τη γειτονιά μου, έχει επισκεφθεί την Ιταλία και την Κροατία που του άρεσαν ιδιαίτερα. Mάλιστα, το 2011 στην Αυστρία είχε οδηγήσει στο διασημότερο πάσο των Άλπεων, το Grossglockner. Μα τι λες τώρα, εκείνη τη χρονιά το έκανα κι εγώ, λες να ‘χαμε συναντηθεί; Όμως φέτος, λόγω του ότι ο πατέρας της γυναίκας του έχει ένα πρόβλημα με την καρδιά του, αποφάσισαν από κοινού, το ταξίδι τους να είναι κοντινό και μικρής διάρκειας, περιοριζόμενο στις ομορφιές της σκανδιναβικής χερσονήσου. Του λέω πως έχω προορισμό το Nordkapp και ότι σήμερα θα πάω στο Goteborg, όπου εκεί μένει η κόρη τους. Μπορώ να έχω το τηλέφωνό της;

Φορτώνω τα υπάρχοντά μου στη μοτοσυκλέτα και αποχωρώ από το camping, όπου με τη μέθοδο “ρωτώντας πας στην πόλη” θα προσπαθήσω να δω, δυο αξιοθέατα που δεν πρόλαβα χθες. Tην πασίγνωστη Μικρή Γοργόνα και την πολυφωτογραφισμένη Προκυμαία. Είμαι στο κέντρο της πόλης, όπου δεν πέφτει καρφίτα και σε κάποια φανάρια ρωτάω έναν μοτοσυκλετιστή με Yamaha Fazer 600, πού βρίσκεται αυτή, η Μικρή Γοργόνα. Ο άνθρωπος μπορεί να είχε δουλειά και να πήγαινε αλλού, όμως μου είπε χωρίς δεύτερη σκέψη να τον ακολουθήσω. Για αρκετή ώρα τον ακολουθώ σημειωτόν στην κίνηση και αφού περνάμε κάτι πλακόστρωτα και κάτι κάστρα που σε ταξιδεύουν σε άλλη εποχή, καταλήγουμε στην Μικρή Γοργόνα. Τον υπερευχαριστώ και τον αποχαιρετώ. Κάτι τέτοιες κινήσεις από ομοιοπαθείς μοτοσυκλετιστές, μου φτιάχνουν τη διάθεση. Απλά φανερώνουν την ευγενή άμιλλα που επικρατεί στον κύκλο μας. Άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, άνθρωποι που μπορεί να έχουν διαφορετικό χαρακτήρα και πιστεύω, άνθρωποι που μπορεί να μην δουν ποτέ, ο ένας το πρόσωπο του άλλου που κρύβεται μέσα σ’ ένα κράνος. Έχουν όμως ένα κοινό: τη μοτοσυκλέτα.

H Μικρή Γοργόνα (Den Lille Havfrue) ή Μermaid είναι το σήμα κατατεθέν της Κοπεγχάγης. Eίναι από εκείνα τ’ αξιοθέατα που χωρίς να είναι εντυπωσιακά, σε καλούν να βγάλεις μια φωτογραφία, η οποία θα αποδεικνύει την επίσκεψή σου εκεί. Αγέλες τουριστών συρρέουν για να φωτογραφηθούν μαζί της, όμως το όλο θέαμα μου γίνεται αποκρουστικό. Τρεχάτε ωρέ πρόβατα, τρεχάτε να φωτογραφηθείτε! Από αντίδραση σ’ αυτόν το χαζοχαρουμενισμό και σ’ αυτό το καρναβάλι, απλά βγάζω μια φωτογραφία χωρίς την αφεντιά μου μέσα και επιστρέφω στη μοτοσυκλέτα που την έχω αφήσει λίγα μέτρα παραπέρα.

Όμως αυτό το λιτό αγαλματάκι με μόλις 1,25 m ύψος, έχει την ιστορία του. Eμπνευστής και χρηματοδότης του, ήταν ο Carl Jacobsen, γιος του ιδρυτή της ζυθοποιίας Carlsberg, o oποίος ήταν λάτρης των γλυπτών και μάλιστα είχε συλλογή από αυτά, τα οποία πλέον εκτίθενται στο Mουσείο Γλυπτών της Carlsberg (Ny Carlsberg Glyptotek). Η ιδέα του γεννήθηκε, καθώς παρακολουθούσε μια παράσταση μπαλέτου στο βασιλικό θέατρο της πόλης. Στη συνέχεια, ζήτησε από την πρώτη μπαλαρίνα Ellen Price, να γίνει το μοντέλο του αγάλματος. Το άγαλμα φιλοτέχνησε ο Edvard Eriksen, το οποίο παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1913. Ναι μεν, το πρόσωπο ανήκει στην πρώτη μπαλαρίνα, αλλά για το σώμα χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί η γυναίκα του δημιουργού, καθώς η Ellen Price δεν δέχτηκε να εμφανιστεί γυμνή.

Λίγο πριν ανεβώ στη μοτοσυκλέτα, με πλησιάζει ένας Δανός, ο οποίος προφανώς παρατήρησε την πινακίδα και με ρωτάει:

– Φίλε! Από την Ελλάδα έχεις έρθει μέχρι εδώ;

– Ναι!

– Αστειεύεσαι; Μπράβο φίλε, μπράβο!

– Και που να δεις που έχω να πάω πιο μετά…

– Που;

– Στο Βόρειο Ακρωτήρι!

– Πλάκα κάνεις…

– Χαχα, καθόλου…

Tότε συνειδητοποιώ για πρώτη φορά στο ταξίδι, πως βρίσκομαι μακριά από τη χώρα μου, μακριά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Συνομιλούμε για αρκετή ώρα και κρατάω μια συμβουλή που μου έδωσε: να προσέχω να μην αφήνω τα πράγματά μου στη μοτοσυκλέτα και ν’ απομακρύνομαι, γιατί ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, ακόμα και στις θεωρητικά ασφαλείς, σκανδιναβικές χώρες.

Αυτά μου είπε ο Δανός κι εγώ με τη σειρά μου, θα πω δυο κουβέντες στον εαυτό μου: Ναι καχύποπτε ελληνάρα, ακόμα άλλος ένας “ψυχρός και κρύος βορειοευρωπαίος” σε πλησίασε σήμερα με το χαμόγελο στα χείλη, για να ανταλλάξει δυο κουβέντες μαζί σου. Άνοιξε τα μάτια σου λοιπόν και απέβαλλε στερεότυπα και κατεστημένες απόψεις, από αυτές που προσπαθούν να σου επιβάλλουν στην πατρίδα σου, όλοι αυτοί που δεν ταξίδεψαν, αλλά έχουν άποψη για τους πάντες και τα πάντα. Αυτούς ν’ ακούς και θα πας μπροστά, δικέ μου…

Επιστρέφοντας, ξαναπερνώ από το Πάρκο και Κάστρο Kastellet, το οποίο μοιάζει σαν σε παραμύθι. Σταματώ για λίγα λεπτά, έστω για να νιώσω κάπως έτσι.

Μέσα από την ασφυκτική κίνηση που δημιουργούν ουρές από τουριστικά λεωφορεία, βρίσκομαι στην περίφημη Προκυμαία (Nyhavn). Πρόκειται για ένα συγκρότημα πολύχρωμων κτιρίων του 17^ου αιώνα, το οποίο βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα και φιλοξενεί πολλά μπαρ, καφέ κι εστιατόρια. Το όλο θέαμα σε συνδυασμό με τα παραδοσιακά ξύλινα πλοία, το καθιστούν δικαιολογημένα ως Λιμάνι Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Δανίας.

Οφείλω να ομολογήσω πως η Προκυμαία αλλά και το Kastellet, μου άφησαν την τελευταία και πιο γλυκιά γεύση από την Κοπεγχάγη. Εικόνες που δύσκολα θα ξεχάσω, εικόνες που με ταξίδεψαν σε άλλες εποχές.

Βγαίνω από το κέντρο, με σκοπό να βρω τον E20 που θα με οδηγήσει στις ακτές της Σουηδίας και σύντομα βρίσκομαι στο νησί Amager της Δανίας. Οι δυο αυτές χώρες, συνδέονται από την εντυπωσιακή γέφυρα Oresund Bridge, η οποία αποτελεί μέρος του Ε20, από την οποία διέρχεται και σιδηρόδρομος.

Αρχικά διασχίζω ένα τούνελ, το οποίο όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αποτελεί τμήμα της κατασκευής. Και αυτό διότι πλησίον της, βρίσκεται το Διεθνές Αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης και κρίθηκε σκόπιμο σε αυτό το τμήμα, να κατασκευαστεί τούνελ αντί γέφυρας, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο σύγκρουσης αεροπλάνου στη γέφυρα.

Η Oresund Bridge, εκτείνεται από το νησί Amager και για 4 km μέχρι το τεχνητό νησί Peberholm και άλλα 8 km, μέχρι τις σουηδικές ακτές. Άνοιξε την 1^η Ιουλίου του 2000 και επί της ουσίας, ενώνει την Kοπεγχάγη με τη σουηδική πόλη Malmo. Πριν την κατασκευή της γέφυρας, υπήρχε ακτοπλοϊκή σύνδεση, με τις ανάλογες δυσκολίες που επιφέρουν οι θυελλώδεις άνεμοι που πνέουν στην περιοχή. Αυτό μαρτυρά και η ύπαρξη αμέτρητων ανεμογεννητριών στη θάλασσα.

Διασχίζω τη γέφυρα και βρίσκομαι στα διόδια της σουηδικής ακτής, όπου μετά από αφαίμαξη 24,10€, θα κινηθώ στον Ε20 Ε06 που θα με οδηγήσει στο Goteborg, σημερινό μου προορισμό. Το τοπίο, μου φαίνεται όμορφο και ενδιαφέρον και η πρώτη εικόνα που σχηματίζω για την Σουηδία, ακόμα και από αυτοκινητόδρομο, είναι κάτι παραπάνω από θετική. Πράσινο παντού, με τα πολλά όμορφα σπιτάκια στα λιβάδια και στις πεδιάδες, συνθέτουν ένα όμορφο σκηνικό, κάνοντας τις απέραντες ευθείες να φεύγουν ευχάριστα.

Πραγματοποιώ αρκετές στάσεις, είτε για ανεφοδιασμό, είτε για να απολαύσω το καφεδάκι μου, το οποίο παραμένει ακόμα ζεστό στο θερμός μου. Και αυτές οι μικρές και ίσως ασήμαντες στιγμές ενός ταξιδιού, είναι που μου φτιάχνουν κι άλλο τη διάθεση. Πόσο μάλλον τώρα που είμαι στην Σκανδιναβία, όπου ο μέσος όρος χιλιομέτρων ημερησίως, έχει πέσει κατά πολύ, συγκριτικά με τις τρεις πρώτες εφιαλτικές ημέρες της Ευρώπης.

Το όλο φόντο της σουηδικής υπαίθρου που συμπάθησα ιδιαίτερα, συμπληρώνεται με ανεμογεννήτριες και λίμνες, οι οποίες θα με κάνουν να σταθώ για λίγα δευτερόλεπτα στην άκρη του δρόμου και θα τις αποτυπώσω στο φακό της compact – που να ‘βγάζω τώρα την SLR!

Λίγο πριν φτάσω στο Goteborg, βγάζω το GPS από το tank bag και μου βρίσκει τη διεύθυνση του camping. Γιούπι, τα κατάφερα ο μπουνταλάς! Τρέμετε γκατζετάκηδες γιατί που θα πάει, δεν θα το μάθω το ρημάδι; Κι όταν θα μαζέψω λεφτά να πάρω ένα καλό τέτοιο μαραφέτι, τότε θα σας πω εγώ που με κοροϊδεύετε!

Όμως η βάση στήριξης του GPS, δεν εφαρμόζει στο after market μεταβλητής διατομής τιμόνι και το τοποθετώ στο tank bag. Αυτό σημαίνει πως θα αποκτήσω μια παραμορφωτική κύρτωση της ράχης, κατά το κοινώς λεγόμενο καμπούρα, κάθε φορά που θα σκύβω για να το κοιτώ! Reikon – ομάκη, επίτηδες το κάνεις; Όχι φυσικά και χαλάλι η τιμονάρα που μου πρότεινες να βάλω στο τεντέμι, μετά τις φουρκέτες του passo dello Stelvio!

H χαρά μου όμως δεν κρατάει για πολύ, καθώς στην είσοδο του Goteborg από τον αυτοκινητόδρομο, πρέπει να με έκανε τουλάχιστον 20 κύκλους από το ίδιο σημείο! Αυτό το γεγονός ακόμα και σε ‘μένα μου προκάλεσε θυμηδία. Δεν κατεβάζω το γνωστό τροπάριο που βρίζει κάτι αγίους, απλά βάζω τα γέλια με τον εαυτό μου, αναρωτώμενος “πόσο για τον π**τ$ο είμαι”. Όδευε εις συνουσίαν κωλοτζιπιές και μπες πάλι εκεί που σου αξίζει! Στο tank bag μου δηλαδή…

Βρίσκομαι στην κεντρική πλατεία του Goteborg. Ρωτάω έναν οδηγό ταξί, για το πώς μπορώ να πάω στο camping που έχω σημειωμένο. Aυτός αφιερώνει ‘κάνα δεκάλεπτο με το κινητό του, προκειμένου να το βρει και ακολούθως να με κατατοπίσει. Αυτό όμως που μετράει για ‘μένα, είναι ότι ο τύπος αφιέρωσε 10 λεπτά από το χρόνο του, προκειμένου να με βοηθήσει. Ξέρεις πολλούς Έλληνες συναδέλφους του που θα έκαναν το ίδιο; Όχι, πες μου!

Η εντύπωση που μου δίνει το Goteborg, είναι πως πρόκειται για μια σύγχρονη μεγαλούπολη, χωρίς όμως να δω κάτι γραφικό που θα με κάνει να πω “ουάου”. Αποτελεί βιομηχανικό κέντρο και είναι γνωστό για το μεγάλο λιμάνι του. Το μόνο που ήξερα για την πόλη, είναι την ομώνυμη ομάδα ποδοσφαίρου. Ακόμα θυμάμαι τις γκολάρες του Σαραβάκου και τον τροχονόμο τερματοφύλακά τους. Κι εγώ που δεν είχα κλείσει καλά – καλά την πρώτη δεκαετία της ζωής μου, να φωνάζω το γνωστό “Eλλάς, Ευρώπη, Παναθηναϊκός” μαζί με κάτι άλλα που αναφέρουν κάτι περί γενετήσιας πράξης σε αντίπαλη ομάδα, με έδρα ένα λιμάνι. Ευτυχώς μεγάλωσα και άλλαξα μυαλά. Όμως που να το φανταζόμουν τότε, πως κάποια μέρα όταν θα μεγαλώσω θα βρισκόμουνα σ’ αυτή την πόλη που βρίσκεται στη μακρινή Σουηδία και μάλιστα με μοτοσυκλέτα;

(Σημείωσις – προσφορά της εφημερίς Αθλητική Ηχώ: o βάζελος είχε κάνει δυο κηδείες στην ομάδα του Goteborg, τις περιόδους 1984 – 85 και 1991 – 92).

Θέλω να πιστεύω πως η πόλη έχει αξιοθέατα, αλλά δεν μου έκανε κάποιο κλικ. Το camping βρίσκεται περίπου 20km μακριά από το κέντρο, στην θάλασσα Torslanda, δίπλα στη φημισμένη παραλία Blue Flag. Αυτά μου υπόσχονται στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης, μακριά από τη βουή της πόλης (ποια βουή; Ούτε για αστείο δεν ακούγεται κόρνα και εδώ!)

Σύντομα βρίσκομαι στο camping, όπου μου πιάνουν και εδώ τον ποπό με 28,80€. Στήνω τη σκηνή

και στη συνέχεια περπατώ λίγα μέτρα στο δάσος που με οδηγεί στην παραλία. Το ηλιοβασίλεμα στην θάλασσα Torslanda, θα κρατήσει για αρκετές φορές το μάτι μου στο προσοφθάλμιο της φωτογραφικής, προκειμένου να αποτυπώσω τις – εδώ γελάμε – καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Η Blue Flag είναι μια μικρή παραλία και αυτή την ώρα έχει λίγο κόσμο, κυρίως νεαρής ηλικίας αλλά και πολλούς Άραβες με τις οικογένειές τους, να απολαμβάνουν το μπάνιο τους.

Σαν παραλία δεν με ενθουσίασε, καθώς στην Ελλάδα και στην Κροατία (για να μη λέω μόνο για τη χώρα μου) έχω δει πολύ καλύτερες. Eπιστρέφω μετά από ώρα στο camping, για ντους και να απολαύσω τη σπεσιαλιτέ μου, η οποία για σήμερα είναι μακαρόνια με σάλτσα ναπολιτέν. Τελικά τα κατάφερα και δεν διατάραξα το πεπτικό μου σύστημα και ήρεμος πλέον, απολαμβάνω το φραπέ που έχω φτιάξει με τα χεράκια μου (εκεί τουλάχιστον τα καταφέρνω), αραχτός στα ξύλινα καρεκλοτράπεζα της κατασκήνωσης. Ρέκλα δηλαδή…

Αφού μιλήσω τηλεφωνικά με τη μαμά, το μπαμπά και το κορίτσι για να τους πω ότι είμαι καλά, πρέπει να πάρω τηλέφωνο τον Ηλία, να στείλω mail στο Δημήτρη, να απαντήσω στα μηνύματα φίλων που με σκέφτονται και να δώσω αναφορά στον στρατηγό Οικονομάκη.

Σήμερα είναι Σάββατο 6 Ιουλίου του 2013 και ώρα αργάμιση απογευματινή. Στα Χανιά κάποιοι έχουν στήσει γλέντι τρικούβερτο σ’ ένα γάμο κι εγώ είμαι μόνος, κάπου στο Goteborg. Oι Ρουμάνοι φίλοι μου, ο Mihai και η Christina που γνώρισα πέρσι στο Brasov, αποφάσισαν να κάνουν το γάμο τους στα Χανιά. Με τίμησαν με την πρόσκλησή τους, αλλά δυστυχώς είχα αποφασίσει να ξεκινήσω το ταξίδι μου λίγες ημέρες πριν, την 1^η Ιουλίου. Αισθάνομαι άσχημα, καθώς δεν βρίσκομαι στη σημαντικότερη ίσως στιγμή, μέχρι την επόμενη, των παιδιών. Τι να κάνω όμως, δεν μπορώ εκ των πραγμάτων να βρίσκομαι εκεί και το ξέρω…

Ο Μichai και η Christina, στο γάμο τους στην Κρήτη.
(Φωτογραφία: John Dom Photography)

Εκεί βρίσκονται ο Οικονομάκης με τους Χανιώτες, ο Μανώλης από το MotoRiders Club, ο μικρός Γιαννάκης, οι Kronstadt Bikers και πολλοί άλλοι. Γαμώτο, θα ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί…

Πρέπει όμως να κοιμηθώ, καθώς η χώρα που ονειρευόμουν καιρό, η Νορβηγία, αύριο θα υποδεχτεί εμένα και τη μοτοσυκλέτα μου. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι φιορδ, λίμνες, καταρράκτες, δρόμους, τοπία, φύση. Κι έναν βράχο με μια υδρόγειο, κάπου εκεί ψηλά στην κορυφή…

God natt.

Έξοδα – Σημειώσεις:

Bενζίνη: 44,50€
Διόδια: Σουηδία (24,10€)
Διαμονή: Goteborgs Camping (28,80€)
Λοιπά: 1,50€

Σύνολο: 98,90€

Γενικό Σύνολο: 661€

Το νόμισμα της Σουηδίας είναι η σουηδική κορώνα (SEK).

Σύνορα Δανίας – Σουηδίας: ανύπαρκτα.

Στην Σουηδία, τα μόνα διόδια που πλήρωσα, ήταν στη γέφυρα του Oresund.