Ημέρα 7η: Κυριακή 7 Ιουλίου 2013, Goteborg – Oslo (384,5 km)
Καλώς σε ξαναβρήκα φίλε
Σηκώνομαι κατά τις οχτώ. Αφού πάω στο μπάνιο και στη συνέχεια φτιάξω ζεστό καφέ, συνειδητοποιώ, ότι το προηγούμενο βράδυ είχα ξεχάσει στα κοινόχρηστα μπάνια, το αφρόλουτρο, το σαμπουάν και το σφουγγάρι μου – είδες που δεv μου λείπει τίποτα;
Ψάχνω παντού και δεν βρίσκω τίποτα. Απευθύνομαι στη ρεσεψιόν, η οποία ψάχνει σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους και τηλεφωνεί στην καθαρίστρια μήπως τα είδε, αλλά μάταια. Κάποιος ακατανόμαστος τα πήρε! Αυτό όμως που με δυσαρεστεί, δεν είναι η αξία τους, ούτε η μια στάση παραπάνω στο super market για ν’ αγοράσω άλλα. Έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια για όλες τις σκανδιναβικές χώρες και κατάλαβα πως είναι από τις πιο ασφαλείς χώρες του κόσμου. Ότι κανείς δεν πρόκειται να με πειράξει, ότι κανείς δεν πρόκειται να με κλέψει και πολλά άλλα. Ε, όπως και να το κάνουμε, ξενέρωσα…
Μέσω μιας γραφικής διαδρομής φεύγω από το camping, για να πάρω τον κεντρικό δρόμο που με οδηγεί στο κέντρο του Goteborg. Για αρκετή ώρα περνώ μέσα από τούνελ και γέφυρες, προσπαθώντας να δω κάτι που θα μου κεντρίσει την περιέργεια στο κέντρο ή στο λιμάνι και θα με κάνει να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Μάταια όμως και για να μη χάνω άλλο χρόνο, βρίσκω την έξοδο του αυτοκινητόδρομου Ε06 που θα με οδηγήσει στην πρωτεύουσα της Νορβηγίας, το Oslo.
H διαδρομή συμπαθητική για αυτοκινητόδρομο και η θέα της παραλίας στο Ljungskile, θα με αναγκάσει να κάνω μια παράκαμψη και να την επισκεφθώ. Εκεί συρρέουν πλήθη λουόμενων, οι οποίοι απολαμβάνουν το μπάνιο τους.
Μετά από τις αναγκαίες στιγμές χαλάρωσης, επιστρέφω στον Ε06, κινούμενος ντουγρού για Oslo. Bρίσκομαι σε μια γέφυρα στην οποία φυσάει λιγουλάκι κι εκεί που είμαι έτοιμος για on board photos, τα βρίσκω σκούρα, σφίγγω δόντια και πόδια στο ντεπόζιτο, κατεβάζω όλο το κιβώτιο ταχυτήτων και πηγαίνοντας σαν ιστιοπλόος, καταφέρνω και την περνώ.
Λίγο πριν φτάσω στα σύνορα με την Νορβηγία κάνω στάση για βενζίνη, καθώς στην Σουηδία είναι φθηνότερη. Εκεί συναντώ τον Ρουντ με την αγνώστου ταυτότητος custom, Υamaha του, με τον οποίο έχουμε σύντομη συνομιλία. Είναι από το Goteborg και δουλεύει στο Oslo. Kαι επειδή κάνει συνέχεια αυτή τη διαδρομή, σκέφτεται να αλλάξει την αγαπημένη του custom με μια πιο άνετη. Mήπως να σου πουλήσω το TDM για να πάρω το Yamaha XT1200Z Super Tenere που μ’ αρέσει το άτιμο; Και γελώντας, μου λέει για τη φορά που πήγε ο πατέρας του στην Αθήνα και επί μέρες έπινε συνέχεια κρασί, τονίζοντας πως η Ελλάδα, είναι μια χώρα που από μόνη της, σου επιβάλλει να πίνεις και να διασκεδάζεις, πέραν του δέοντος. Τι να κάνουμε, το ‘χουμε αυτό εμείς οι Έλληνες! Aμ, πως;
Kαλωσήρθατε στην Νορβηγία! Στα ανύπαρκτα σύνορα υπάρχει σταθμός διοδίων, όπου οι μοτοσυκλέτες, όπως και στην Σουηδία δεν πληρώνουν διόδια. Η υπάλληλος, μου κάνει νόημα να περάσω και μόλις κυλήσω τις ρόδες μου στα πρώτα μέτρα επί νορβηγικού εδάφους, δεξιά μου εισπράττω το πρώτο ευχάριστο σοκ από αυτή τη χώρα! Ναι, βλέπω το πρώτο μου φιορδ και μετά τις άναρθρες κραυγές που βγάζω μέσα από το κράνος μου, βγάζω μια on bord photo καθώς κινούμαι κάπως γρήγορα και δεν με παίρνει να σταματήσω καταμεσής της γέφυρας. Είναι το Idefjorden, το φυσικό σύνορο των δυο χωρών στο συγκεκριμένο σημείο.
Κινούμαι τηρώντας ευλαβικά τα όρια. Ξέρω ότι οι κάμερες δεν έχουν διακοσμητικό ρόλο και οι Νορβηγοί αστυνομικοί, δεν χαρίζονται ούτε στη μάνα τους. Σε πολλές περιπτώσεις πηγαίνω πιο κάτω από τα όρια, καθώς ξέρω πως μια κλήση μπορεί να τινάξει τον προϋπολογισμό και κατά συνέπεια το ταξίδι μου, στον αέρα. Και τότε goodbye Nordkapp! Θα παίζω μπουζούκι σε δρόμους και πλατείες, να μαζεύω τον οβολό των περαστικών, μήπως καταφέρω να μαζέψω τα χρήματα της επιστροφής στην μητέρα πατρίδα.
Μέχρι να φτάσω στο Oslo, ποτέ δεν θυμάμαι να με είχαν προσπεράσει τόσα πολλά φορτηγά και αυτοκίνητα. Οδηγούσα τόσο αργά, όπως οδηγάει ένας που ανεβαίνει πρώτη φορά σε μοτοσυκλέτα και κάνει την πρώτη του βόλτα. Ή ένιωθα σαν να συμμετείχα σε αγώνα βραδυπορίας.
Στο Oslo με περιμένει ο φίλος μου ο Ηλίας από την Αθήνα, ο οποίος θα με φιλοξενήσει σπίτι του και με τον οποίο χτες, είχαμε τηλεφωνική συνομιλία:
– Να σου δώσω τις συντεταγμένες να τις περάσεις στο GPS;
– Εσύ να μου τις δώσεις Ηλία μου, αλλά έλα μου που εγώ δεν ξέρω να τις περάσω!
– Σε θυμάμαι από τότε! Μια ζωή τους πείραζες όλους και τους έκανες πλάκες…
– Ναι αλλά τώρα δεν κάνω καθόλου πλάκα! Απλά δεν ξέρω πως δουλεύει αυτό το μαραφέτι!
– Και γιατί λοιπόν τ’ αγόρασες;
– Χα! Δεν το αγόρασα! Μου το δάνεισε ένας φίλος για το ταξίδι…
– Λοιπόν, άκου! Θα πάρεις την Ring 3 και την ταμπέλα προς Storo και στη συνέχεια θα ακολουθήσεις την ταμπέλα προς Holmenkollen. Θα σε περιμένω στο βενζινάδικο της Statoil!
– Μισό Ηλία, μισό! Περίμενε να βρω χαρτί και στυλό…
Mε τον Ηλία έτυχε να είμαστε συμφοιτητές και μάλιστα στο ίδιο εξάμηνο, από το 2000 έως το 2004 στο τμήμα Ηλεκτρολογίας του ΤΕΙ Ηρακλείου. Ο καθένας μας είχε τις δικές του παρέες, αλλά παρακολουθούσαμε μαζί πολλά θεωρητικά μαθήματα και εργαστήρια που είχαμε κοινά. Έχουμε να βρεθούμε από τότε…
Τα τελευταία δυο χρόνια περίπου, έχουμε διαδικτυακή επικοινωνία και όταν του είπα πως πηγαίνοντας στο Βόρειο Ακρωτήρι, θα περάσω από το Oslo, επέμεινε να με φιλοξενήσει στο σπίτι του. Δεν δέχτηκε με τίποτα να μείνω σε κάποιο camping ή οπουδήποτε αλλού, το θεωρούσε αδιαπραγμάτευτο. Δεν μπορούσα λοιπόν, παρά να υποκύψω στην πρότασή του, να με φιλοξενήσει για δυο βράδια.
Έφτασε λοιπόν η ώρα της αντάμωσης δυο φίλων από τα παλιά. Δυο φίλων που έχουν να βρεθούν από κοντά, σχεδόν μια δεκαετία. Βρίσκω πανεύκολα το δρόμο, αφού ακολούθησα πιστά τις οδηγίες του. Φτάσαμε μαζί στο ίδιο σημείο. Και αυτή τη στιγμή που γράφω, δύσκολα μπορώ να περιγράψω πως ήταν η στιγμή της αντάμωσης…
O Hλίας μένει τα τελευταία χρόνια μόνος στο Oslo. Το μόνος βέβαια είναι σχετικό, καθώς εκεί μένουν ο μεγάλος αλλά και ο μικρός αδελφός του. Και οι τρεις μένουν σχετικά μακριά μεταξύ τους. Εργάζεται ως ηλεκτρολόγος σε εταιρία που ασχολείται με ηλεκτρικές εγκαταστάσεις.
Από τα πολλά που είπαμε ως συνάδελφοι, κατάλαβα πως η νοοτροπία και οι συνθήκες εργασίας εκεί, απέχουν παρασάγγας με αυτές της Ελλάδας. Eίναι από τις στιγμές που αντιλαμβάνομαι το πόσο τριτοκοσμική χώρα είμαστε, αλλά και το τι αρρωστημένη νοοτροπία κουβαλάμε ως λαός. Είμαστε μια χώρα που δεν αξιοποιεί σωστά και όπως πρέπει, το εργατικό δυναμικό της. Με λάθος άτομα σε λάθος θέσεις, καθώς η λέξη αξιοκρατία, μας είναι άγνωστη. Με τον ωχαδερφισμό και την οκνηρία, να έχουν εξέχουσα θέση, στον εργασιακό τομέα. Έχουμε μάθει στα δέκα αφεντικά και στους δυο εργάτες. Και όσον αφορά τα μεγάλα κεφάλια, αυτά έχουν μάθει στο εύκολο κέρδος και όχι στην ποιότητα εργασίας. Αμφιβάλλει κανείς;
Ακολουθώ τον Ηλία στο σπίτι του, στο Holmenkollen, το οποίο απέχει περίπου 7 km από το κέντρο του Oslo.
Παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μου έξω από το σπίτι και ο Ηλίας με καθησυχάζει πως δεν πειράζουν μοτοσυκλέτες ή αυτοκίνητα στην Νορβηγία. Και πόσο μάλιστα στο Holmenkollen, το οποίο θεωρείται η Εκάλη του Oslo. Τα λέμε για αρκετή ώρα, αλλά τα περισσότερα θα τα πούμε στη λίμνη Bogstad που βρίσκεται κοντά στο σπίτι του. Ο Ηλίας δεν κρατιέται και θέλει να με ξεναγήσει με το αυτοκίνητό του.
Αγοράζει από το super market, νερό, χυμούς, σνακ, και σοκολάτες για τον περίπατο. Μέχρι και το σαμπουάν και το αφρόλουτρο που αγόρασα για δική μου χρήση, τα πλήρωσε αυτός. Ααα, δεν κάναμε καλή αρχή Ηλία μου…
H λίμνη Bogstad (Bogstadvannet) παλαιότερα ονομαζόταν Lysakerelven και πήρε την τωρινή της ονομασία από το ομώνυμο αρχοντικό που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της. Στην λίμνη υπάρχουν γήπεδο γκολφ και camping. Επίσης προσφέρεται για πολλές δραστηριότητες όπως κωπηλασία, κολύμπι και ηλιοθεραπεία, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όπου η Νορβηγία ήταν υπό την κατοχή της ναζιστικής Γερμανίας, οι χώροι πέριξ της λίμνης, χρησιμοποιήθηκαν ως στρατώνες. Η λίμνη είναι ιδιαίτερα ειδυλλιακή και προσφέρεται για έναν όμορφο και ευχάριστο περίπατο.
Αρχίζουμε και περπατάμε στη λίμνη, κάνοντας σαν μικρά παιδιά που τα πήγαν οι γονείς τους στην παιδική χαρά. Επικρατεί ένας χαμός καθώς έχουμε τόσα πολλά να πούμε και να θυμηθούμε που η παύση στο διάλογο, απλά απουσιάζει. Φυσικά, δεν χάνουμε ευκαιρία να σχολιάζουμε την κάθε λουόμενη και να τη βαθμολογούμε με άριστα το δέκα!
– Ηλία, Ηλία! Σ’ αυτές εκεί τις δυο βάζω δέκα με τόνο, πάρε πόζα σου λέω!
– Πάω στοίχημα ότι δεν βγάζεις εμένα φωτογραφία, αλλά τις γκόμενες!
– Το βρήκες! Είναι η αγαπημένη μου μέθοδος, αδιάκριτης φωτογράφισης καυτών υπάρξεων!
– Θα ‘θελα να ‘ξερα, εγώ βρίσκομαι μέσα σε τόσες φωτογραφίες;
– Aμ, πως! Για κοίτα Ηλία τι ωραίες φωτογραφίες σ’ έχω βγάλει! Δεν είναι γ@μ@τες;
– Mα εγώ μόνο κ**ους και β*ζ*ά βλέπω ρε Μερκούρη! Άραγε, εγώ που βρίσκομαι;
– A, για κοίτα αυτήν εδώ! Ότι πρέπει για facebook profile σου λέω! Τότε να δεις πως θα ‘ρχονται μαζεμένα τα friend request απ’ τα γκομενάκια!
Περπατάμε για αρκετή ώρα στη λίμνη. Μετά τον περίπατο, αράζουμε δίπλα στα νερά της, να τιμήσουμε αυτά που έχει αγοράσει ο Ηλίας. Aναπολούμε στιγμές από το παρελθόν και από τα φοιτητικά μας χρόνια. Μιλάμε για τους φίλους μας και για τους απλούς γνωστούς μας, με τους οποίους υπήρξαμε κάποτε συμφοιτητές, εκείνα τα ανέμελα χρόνια. Κάποιοι από αυτούς έπιασαν την καλή, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έχουν βρει το δρόμο τους, κάποιοι άλλοι όχι.
Ένας αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Κουράγιο Νίκο…
Ένας άλλος, δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας. Μας προσέχει δέκα χρόνια τώρα, από την γειτονιά των αγγέλων. Βαγγέλη, μας λείπεις ρε φίλε…
Έφτασε όμως η ώρα να φύγουμε από τη λίμνη. O Ηλίας προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να μ’ ευχαριστήσει. Θέλει να δώσει τα πάντα μέσα από τη ψυχή του για να περάσω καλά. Μπαίνουμε ξανά στο αυτοκίνητο και με ξαναγεί στα περίχωρα του Oslo και στην ευρύτερη περιοχή του Holmenkollen. Περνάμε μέσα από ποτάμια, μέσα από δάση, μέσα από χωματόδρομους …
– Μα γιατί από χωματόδρομους βρε Ηλία;
– Σε θυμάμαι στο ΤΕΙ με το ΧΤ που το ‘χες συνέχεια μες τη λάσπη, λες κι είχες πάει για σαφάρι!
– Χαχα, ωραίες εποχές τότε ε; Θυμάσαι τη Μαιρούλα που μου ‘ριχνε συνέχεια χυλόπιτες και στο τέλος πήγε και τα ‘φτιαξε με κάποιον που είχε πενηντάρι παπί;
– Nαι το θυμάμαι… καλά δεν τσαντίστηκες;
– Όχι…
– Γιατί;
– Γιατί εγώ είχα ΧΤ ενώ αυτός πενηνταράκι – μπουαχαχαχα!
– Ναι, αλλά αυτός είχε τη Μαιρούλα!
– Ε, να… ερμ… να… εεε… μα… εεε… έχεις ένα δίκιο εδώ που τα λέμε, αλλά… ερμ… να… εεε… ναι! Μη μου πεις ότι θυμάσαι και την ξανθιά της Λογιστικής;
– Aυτήν που έλεγες ότι είναι η γυναίκα των ονείρων σου;
– Nαι!
– Έκανε μπαμ ότι τρελαινόταν για την πάρτη σου!
– Όπως όλες δηλαδή! Το ξέρω βρε Ηλία, αλλά στο τέλος πρέπει να ‘χε ξενερώσει μαζί μου. Φαινόταν σαν να μ’ είχε αντιπαθήσει…
– Αφού κάθε φορά που την έβλεπες έκανες σούζες και μπαντιλίκια, λογικό δεν είναι;
– Ε, να… ερμ… ναι… έχεις ένα δίκιο εδώ που τα λέμε… εεε… χμμ… εεε…
Βρισκόμαστε ελάχιστα χιλιόμετρα έξω από το Oslo κι έχω την αίσθηση πως βρισκόμαστε κάπου μακριά, στην εξοχή. Λιβάδια, αγροτόσπιτα, ζώα και πολλά άλλα, συνθέτουν ένα σκηνικό επαρχίας. Κι όμως ακόμα και εδώ, παρατηρώ μια τάξη και μια καθαριότητα και τα πάντα μοιάζουν να είναι στην εντέλεια, λες και θα γυριστεί ταινία.
Ξαφνικά βλέπω κάτι που μου κάνει ζημιά κι αμέσως λέω στον Ηλία να κάνει στάση. Μια λίμνη ξεπρόβαλε μπροστά μας κι αμέσως κατεβήκαμε να τη δούμε. Το τοπίο καθρεφτίζεται στα νερά της, δημιουργώντας ένα υπέροχο σκηνικό. Πωπω, παναγίτσα μου, τι λες τώρα! Και είμαστε μόλις 7 km από το Oslo! Δηλαδή αν προχωρήσω πιο μέσα στην Νορβηγία, τι έχουν να δουν τα ματάκια μου, μου λες;
Nα υποθέσω ότι βρίσκομαι στην Σκανδιναβία;
Χαζό παιδί, χαρά γεμάτο…
Τολμηρός ο Ηλίας, δεν έχασε την ισορροπία του, εν αντιθέσει με κάποιον άλλον (ποιον άραγε;) που παραλίγο να πέσει στη λίμνη …
Περνάμε από τη διάσημη και εντυπωσιακή πίστα για άλματα του Holmenkollen, αλλά και από άλλες περιοχές.
Βλέπουμε ξύλινα σπίτια που στο δώμα τους, αντί για κεραμίδια έχουν… κήπο! Οι Νορβηγοί είναι λάτρεις της φύσης και με τέτοιου είδους πινελιές δίνουν χρώμα και ομορφιά στην καθημερινότητά τους. Σημειωτέον, με τη συγκεκριμένη εφαρμογή από πρακτική καθαρά άποψη, επιτυγχάνονται ικανοποιητικές θερμοκρασίες στο εσωτερικό των σπιτιών, κατά τη χειμερινή περίοδο.
Έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε στο σπίτι του Ηλία. O Ηλίας ανάβει την ψησταριά και ετοιμάζει κοτόπουλο. Επιτέλους, μετά από αρκετές ημέρες, θα φάω σαν άνθρωπος σπιτικό φαγητό. Ετοιμάζει και ρύζι με διάφορα μπαχαρικά. Μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, το διασκεδάζουμε σαν να ήταν χτες. Τότε που ήμασταν ακόμα φοιτητές, τότε που ήμασταν ακόμα κοπέλια – που λένε και στην Κρήτη.
Ο Ηλίας μαγείρεψε ένα από τα καλύτερα κοτόπουλα που έχω φάει έβερ! Αλήθεια λέω, ο Ηλίας το ‘χει στη μαγειρική αν και οι γαστριμαργικές μου γνώσεις, περιορίζονται μόνο στην γευσιγνωσία γύρου, χάμπουργκερ και πίτσας – όλα διανομή κατ’ οίκον.
Είναι περασμένα μεσάνυχτα και δεν έχει ακόμα νυχτώσει. Eίμαστε στον κήπο του σπιτιού, ο Ηλίας είναι με το κοντομάνικο κι εγώ φοράω ένα φούτερ, καθώς ήδη αρχίζω και κρυώνω.
– Μα καλά, κρυώνεις με τόση ζέστη; Κι όταν βρεθείς στον Αρκτικό κύκλο τι θα κάνεις;
– Εγκώ από Ελλάντα έρχομαι Ηλία μου! Δεν πάμε καλύτερα μέσα να πιούμε το 15άρι;
Με ουίσκι λοιπόν, αλλά και με το υπέροχο γλυκό που έφτιαξε η Ελληνίδα γειτόνισσα του Ηλία, αράζουμε στον καναπέ, ακούγοντας μουσική. Δεν έχασα ευκαιρία να δείξω στον Ηλία, το περσινό ταξιδιωτικό μου στα Βαλκάνια.
Σχεδόν αδειάσαμε το μπουκάλι και τις πρώτες πρωινές ώρες, οδηγηθήκαμε στα κρεβατάκια μας για νάνι.
Μια ιδιαίτερη και συγκινητική ημέρα έφτασε στο τέλος της. Δεν σκέφτομαι πλέον τίποτα, δεν αγχώνομαι για τίποτα, για την αυριανή ημέρα που ξημερώνει. Ναι, είμαι στην Νορβηγία με έναν φίλο από τα παλιά…
Καληνύχτα.
Έξοδα – Σημειώσεις:
Bενζίνη: 21,70€
Σύνολο: 21,70€
Γενικό Σύνολο: 682,70€
Mια φορά ξηλώθηκα όλη κι όλη σήμερα, καθώς τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο Ηλίας, ο οποίος με φιλοξένησε σπίτι του. Δεν με άφησε να πληρώσω τίποτα! Ααα, δεν θα τα πάμε καθόλου καλά Λιάκο…
Το νόμισμα της Νορβηγίας είναι η νορβηγική κορώνα (ΝΟΚ).
Σύνορα Σουηδίας – Νορβηγίας: ανύπαρκτα.
Στην Νορβηγία οι μοτοσυκλέτες δεν πληρώνουν διόδια.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!