Hμέρα 9η: Τρίτη 9 Ιουλίου 2013, Oslo – Lysebotn (528 km)
Αλήτης στη χώρα των θαυμάτων
Ξυπνάμε νωρίς με τον Ηλία και πίνουμε στα γρήγορα καφέ. Με βαριά καρδιά φορτώνω τα πράγματα στη μοτοσυκλέτα μου, καθώς η στιγμή του αποχαιρετισμού είναι πάντα δύσκολη. Ασπάζομαι τον Ηλία και τον ευχαριστώ για όλα όσα έκανε. Για λίγα χιλιόμετρα τον ακολουθώ στον αυτοκινητόδρομο, μέχρι να μου δείξει την έξοδο για τον Ε18.
Το τελευταίο που θυμάμαι, είναι να μιλάμε δυνατά και να ανταλλάσσουμε χαιρετούρες εν κινήσει. Ανανεώνουμε το ραντεβού στην Κρήτη, όπου ο Ηλίας έχει να έρθει πολλά χρόνια. Hλία, σ’ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και σε περιμένω εκεί φίλε…
Η στιγμή του αποχωρισμού, πάντα με χαλάει, δεν θέλω να τη ζω. Ανοίγω ασυναίσθητα το γκάζι. Δεν αντέχω να βλέπω τον Ηλία να απομακρύνεται με το αυτοκίνητο, χωρίζοντας τους δρόμους μας. Άραγε, ποιος ξέρει μετά από πόσα χρόνια θα ξαναβρεθούμε…
Επί της ουσίας, το πραγματικό ταξίδι αρχίζει από σήμερα. Δεν θα είναι διαδικαστικό και τουριστικό όπως τώρα, αλλά πιο μοτοσυκλετιστικό. Σήμερα θα έχω την πρώτη μου επαφή, με τη νορβηγική φύση. Από σήμερα και για αρκετές ημέρες θα βλέπω μπροστά μου, αυτά που τόσο καιρό έβλεπα μόνο σε φωτογραφίες και ονειρευόμουν.
Κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο Ε18 από το Oslo μέχρι το Arendal, όπου από ‘κει και πέρα θα κινούμαι μόνο σε επαρχιακούς δρόμους. Στην αρχή το τοπίο είναι αδιάφορο με πολλά τούνελ, λίγα έργα στους δρόμους και όσο πλησιάζω το Arendal, γίνεται πιο γραφικό. Έχω εντυπωσιαστεί, αλλά περιμένω να δω ακόμα πιο όμορφα πράγματα.
Bρίσκομαι στην επαρχία του Telemark και μια λίμνη, η οποία βρίσκεται πάνω στον Ε18, με καλεί να σταματήσω για λίγο, να πιω δυο γουλιές καφέ. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή, με το τοπίο να καθρεφτίζεται στα νερά της, ένα σύνηθες σκηνικό στην Νορβηγία.
Εντύπωση μου προκαλεί επίσης, ο μεγάλος χώρος στάθμευσης. Οι Νορβηγοί φαίνεται να δίνουν μεγάλη σημασία σε αυτούς τους χώρους οι οποίοι, πρώτον είναι φτιαγμένοι με μεράκι και καλαισθησία και δεύτερον, καλύπτουν όλες τις ανάγκες των οδοιπόρων (ξύλινα τραπέζια και καθίσματα, καθώς και χημικές τουαλέτες). Ως λάτρεις της φύσης, θέλουν αυτά τα λίγα λεπτά που θα μείνουν εκεί, να περάσουν ευχάριστα. Την προικισμένη φύση τη διαθέτουν, γιατί λοιπόν να μη διαθέτουν και τα ανάλογα σημεία θέας, προκειμένου να την απολαύσουν; Για την καθαριότητα που επικρατεί στους χώρους αυτούς, δεν χρειάζεται καν να κάνω αναφορά, τη θεωρώ δεδομένη.
Μετά από λίγα λεπτά, είμαι πάλι on the road και πλέον μετράω αντίστροφα για να μπω επαρχιακό. Oι Νορβηγοί οδηγοί, κινούνται με μια χάρη και μια αρμονία που όμοιά της δεν έχω δει πουθενά. Πηγαίνουν με τα όρια και δεν βιάζονται καθόλου να τρέξουν, να προλάβουν. Το άγχος απουσιάζει από τη ζωή τους και είναι λογικό, μιας και μιλάμε για μια χώρα με ένα από τα καλύτερα βιοτικά επίπεδα στον πλανήτη. Με απλά λόγια, έχουν λύσει όλα τα προβλήματά τους και δεν αγχώνονται για τίποτα. Μοιάζουν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή της ζωής τους, ακόμα και την οδήγηση στο βαρετό αυτοκινητόδρομο. Και αυτό σε έναν Έλληνα που έχει μάθει να ζει μέσα στο άγχος και στην αβεβαιότητα, του φαίνονται κάπως πρωτόγνωρα. Τους παρατηρώ από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτή τη χώρα. Όλες τους οι κινήσεις, είναι σαν να γίνονται σε slow motion. Kαι καλά κάνουν εδώ που τα λέμε, προσωπικά τους ζηλεύω…
Το υπέροχο τοπίο άλλης μιας λίμνης, μου γνέφει να σταματήσω και με δελεάζει με το χώρο στάθμευσής της, ο οποίος μου υπόσχεται ξέγνοιαστες στιγμές ξεκούρασης και αναπλήρωσης δυνάμεων. Είμαι ακόμα στον αυτοκινητόδρομο κι έχω την εντύπωση πως είμαι σε επαρχιακό. Κι όμως, είμαι δίπλα στη φύση…
Μετά το Arendal παίρνω τον επαρχιακό 42 και αποχαιρετώ μια για πάντα αυτοκινητόδρομους, απέραντες ευθείες και άλλα τέτοια. Η στιγμή του “welcome to Norway”, μόλις έφτασε. Κινούμαι σε μια γραφική διαδρομή με καλοχαραγμένες στροφές, με το πράσινο της φύσης, το μπλε του ουρανού και το λευκό των σύννεφων, κυρίαρχα χρώματα. Η τύπου “γυαλλόχαρτου” άσφαλτος σε συνδυασμό με τα παραπάνω, με προδιαθέτει για ατελείωτες στιγμές οδηγικής απόλαυσης. Γελάω πονηρά μέσα από το κράνος μου…
Και ξάφνου, να η πρώτη έκπληξη που τρώω στη μάπα! Είναι το Blakstad, το πρώτο χωριό που συναντώ στη διαδρομή. Όχι δεν είναι δυνατόν, ονειρεύομαι! Σταματώ στη γέφυρα του ποταμού Νidelva που διασχίζει το χωριό. Το τοπίο μοναδικό. Το υγρό στοιχείο μοιάζει ως καθρέφτης της φύσης. Θέλω να μείνω με τις ώρες να το χαζεύω, να το κοιτώ. Μόνο να κάθομαι να το κοιτώ. Να μην κάνω τίποτα άλλο, μόνο να το κοιτώ! Να το κοιτώ, να το κοιτώ, να το κοιτώ…
Συνεχίζω να κινούμαι στον ίδιο δρόμο, με την κίτρινη διαχωριστική γραμμή που προσδίδει κι άλλο χρώμα στο ήδη πολύχρωμο τοπίο.
Σε κάθε στροφή μια έκπληξη που με αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Τούτες τις στιγμές, νιώθω κάτι να μου καίει τα σωθικά. Περίμενα πως και πως, αυτή την πρώτη φορά στην Νορβηγία. Πολύ θα ήθελα να ακούω μια μουσική μέσα από το κράνος μου, αλλά δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Θέλω μόνο να ακούω ένα τραγούδι, να παίζει συνέχεια, ασταμάτητα θα έλεγα και χωρίς διακοπές. Στη διαπασών…
Ένα τραγούδι “soundtrack ονείρων”, από τον 71ο παράλληλο και τη μοναξιά του αναβάτη.
Η μοτοσυκλέτα μου κινείται με τόση αρμονία και χάρη, σαν μπαλαρίνα. Δεν θέλει να βιάζεται, θέλει να απολαμβάνει κάθε στιγμή, τη μαγεία αυτής της χώρας. Σαν να μου μιλάει, σαν να μου το λέει “μη με πας γρήγορα”. Οι στροφές και η ποιότητα τις ασφάλτου με προκαλούν, όμως δεν θα χαλάσω το χατίρι στην αγαπημένη μου. Θέλω να ακούω το δικύλινδρο γουργουρητό της, τον ήχο του ελαστικού της που τρίβεται στην άσφαλτο. Σε κάθε στροφή θέλω να κάνω στάση, όμως η μοτοσυκλέτα μου δυσφορεί. Θέλει να είναι συνέχεια στο δρόμο, μόνο έτσι λέει το απολαμβάνει. Πάλι δεν της χαλάω χατίρι και περιορίζομαι σε on board φωτογραφίσεις και ελάχιστες στάσεις.
Σε κάθε στροφή ξεπροβάλλει και μια λίμνη. Μου φαίνεται απίστευτο. Λίμνες, πολλές λίμνες. Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες. Τόσο μεγάλες που νομίζεις ότι είναι θάλασσες. Έχω την αίσθηση ότι οδηγώ σε μικρές λωρίδες γης που βρίσκονται στο πέλαγος. Έχω λοιπόν άδικο να λέω, ότι αυτή τη στιγμή “πλέω σε πελάγη ευτυχίας”;
Αλλά για κάτσε όμως, ρε γαμώτο! Μήπως κάποιος μου κάνει πλάκα με αυτά που βλέπω; Δρόμοι και τοπία που ούτε στα πιο τρελά μου ταξιδιωτικά όνειρα δεν έχω δει. Κάθε στροφή και μια καινούρια εικόνα. Κάθε στροφή και κάτι διαφορετικό. Θέλω σε κάθε στροφή να κάνω στάση και να απολαμβάνω το τοπίο. Θέλω σε κάθε στροφή να σταματώ και ν’ ανάβω τσιγάρο. Θέλω σε κάθε στροφή να σταματώ και ν’ ακούω το μαγικό κλικ της φωτογραφικής. Όμως είναι αδύνατον εκ φύσεως να κάνω, έστω ένα από αυτά τα πράγματα κάθε φορά. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που με χαλάει σε αυτές τις μοναδικές στιγμές που ζω. Θέλω αυτή η διαδρομή να μην τελειώσει ποτέ. Μα πόση ομορφιά να χωρέσει σ’ αυτή τη χώρα ρε πού$τη μου; Πόση;
Τα ‘χω χαμένα. Έχω μείνει άναυδος. Κι αν βγει μια λέξη απ’ το στόμα μου, μοιάζει με άναρθρη κραυγή. To χαμόγελο είναι μονίμως ζωγραφισμένο στα χείλη μου. Το αισθάνομαι σαν να μου φουσκώνει το πρόσωπο και το κεφάλι μου να είναι έτοιμο να σπάσει μέσα στο κράνος, προκαλώντας μου έναν ελαφρύ πονοκέφαλο.
Θέλω να σταματήσω σε μια άκρη του δρόμου, να βγάλω το κράνος και να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη! Είμαι συγκινημένος. Είμαι… είμαι… είμαι… ούτε κι εγώ ξέρω τι είμαι αυτές τις στιγμές! Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι στα καλύτερα μέρη που έχω ταξιδέψει ποτέ με την αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα. Θέλω να πιστεύω, πως έχω ελάχιστες ταξιδιωτικές παραστάσεις μέχρι τώρα. Και ίσως, αυτές οι λιγοστές παραστάσεις να δικαιολογούν αυτόν τον υπέρμετρο ενθουσιασμό μου.
Εξακολουθώ να τα ‘χω χαμένα και να μην έχω αίσθηση του που βρίσκομαι. Μοιάζω χαμένος. Τόσο υπέροχα τοπία δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Σαν σε όνειρο, σαν σε παραμύθι. Αυτό το παραμύθι που λέει κάτι για τη χώρα των θαυμάτων. Όχι δεν είμαι η Αλίκη ανόητε, ο αλήτης στη χώρα των θαυμάτων είμαι! Γιατί τέτοια είναι η Νορβηγία… η χώρα των θαυμάτων!
Το χαμόγελο είναι μονίμως ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου και δε λέει να εξαφανιστεί με τίποτα. Το σύμπαν να πάει να γ@μηθ€! αυτή τη στιγμή, είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσω να χαμογελάω. Το χαίρομαι, το ζω έντονα το ταξίδι. Την κάθε στιγμή που μόλις χάνεται στο χρόνο. Αυτό περίμενα να ζήσω, όσο καιρό σχεδίαζα αυτό το ταξίδι. Και είμαι ακόμα στην πρώτη μου γνωριμία με τη νορβηγική φύση. Και αυτή η πρώτη φορά, είναι που μένει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό σου.
Δεν ξέρω, αισθάνομαι πολύ μικρός, αμελητέος… δεν έχω την ευχέρεια του λόγου να περιγράψω αυτά που βλέπω κι αυτά που αισθάνομαι, τούτες τις στιγμές. Αισθάνομαι τόσο μικρός μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Και παράλληλα τόσο μοναδικός που βρίσκομαι εδώ.
Κοιτάω τη μοτοσυκλέτα μου. Είμαστε μαζί, σχεδόν οχτώ χρόνια. Το σίγουρο είναι ότι δεν την κοιτάω τόσο λάγνα, όπως τον πρώτο καιρό. Τότε που δεν χόρταινα να την κοιτάζω. Τώρα όμως, μου φαίνεται πιο όμορφη από ποτέ κι ας είναι φορτωμένη με τα υπάρχοντά μου, χάνοντας πόντους από την κομψότητά της. Όμως στα μάτια μου τώρα, είναι η πιο όμορφη μοτοσυκλέτα του κόσμου. Είχα καιρό να νιώσω έτσι για την αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα κι ας τη θεωρούσα παρωχημένο και ξεπερασμένο μοντέλο. Όμως αυτή τη στιγμή, η αξία της μέσα μου έχει εκτοξευθεί στα ύψη που κανείς κάτοχος ενός υπερσύγχρονου, υπερμαχητικού και υπερακριβού υπερμοντέλου, δεν μπορεί να καταλάβει. Τη φωτογραφίζω με κάθε ευκαιρία. Αρνείται να πάρει δήθεν ύφος και τουπέ. Θέλει να είναι ο εαυτός της, απλή και ταπεινή. Η πιστή σύντροφος που ανέχεται στωικά τον ιδιότροπο σύντροφό της. Η ίδια θέλει να είναι έτσι. Έτσι είναι ο χαρακτήρας της, λέει. Δεν θέλει να είναι σαν τις άλλες που ποζάρουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων σε κοσμικά καφέ.
Έχω φτάσει πλέον στη διασταύρωση του Evje και αφήνω τον 42 για να πάρω τον 9 και να κατευθυνθώ βόρεια. Στο χάρτη είναι σημειωμένος ως γραφική διαδρομή, εν αντιθέσει με τον 42. Δηλαδή τώρα τι έχουν να δουν τα ματάκια μου; Λυπήσου με θεέ μου, δεν μπορώ ν’ αντέξω κι άλλη ομορφιά!
Πλέον κινούμαι στον 9 κι έχω στ’ αριστερά μου το πρώτο μου φιορδ, το Sandnesfjorden με το τοπίο να είναι… ασ’ το, δεν περιγράφω άλλο, όπως έλεγε κι ο εθνικός μας τελάλης – εκφωνητής, στο έπος της Πορτογαλίας.
Σε μια μικρή ευθεία στο Bygland, κινείται στο αντίθετο ρεύμα μια ουρά από αυτοκίνητα, την οποία και προσπερνάει ένα αυτοκίνητο τύπου “κουβάς” και κατευθύνεται προς τα πάνω μου, με μεγάλη ταχύτητα. Πατώ δυνατά και συνεχόμενα την κόρνα, όμως αυτός εκεί, έρχεται κατά πάνω μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Και πριν αρχίσω να ζητώ άφεση αμαρτιών, αλλάζω πορεία και οδεύω προς αγορά αγροτεμαχίου. Δεν βγαίνω εκτός δρόμου, αλλά οριακά θα βρισκόμουν εκτός αυτού. Ο “τρέξε – τρέξε Χαρούλη” τύπος, στ’ @ρχ!δ!@ του εντελώς! Εκεί ακάθεκτος, να μην κόβει ταχύτητα, ο εν δυνάμει δολοφόνος! Αν ήμουν αφηρημένος και δεν έκανα στην άκρη, τότε σίγουρα θα έπεφτε πάνω μου, με συνέπειες που ούτε καν θέλω να σκέφτομαι. Αφού με έλουσε κρύος ιδρώτας, σταμάτησα σε μια άκρη να συνέλθω. Είναι η πρώτη φορά που κινδύνεψα μέχρι τώρα στο ταξίδι κι αυτό που μετράει είναι, πως είμαι σώος και αβλαβής. Άρα λοιπόν, ακόμα και στην Νορβηγία πρέπει να έχω τεράστια προσοχή στους άλλους χρήστες του δρόμου, γιατί όλο και κάποιος μ@λ@κ@ς θα βρεθεί μπροστά μου, όπως ο συγκεκριμένος. Λες να ήταν Έλληνας;
To συγκεκριμένο περιστατικό με επαναφέρει κάπως στην πραγματικότητα, καθώς μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχα την αίσθηση πως ονειρεύομαι. Η νορβηγική φύση όμως, δίνει συνέχεια σε αυτό το όνειρο που ζω ή σε αυτό το παραμύθι τελοσπάντων. Το παραμύθι του αλήτη στη χώρα των θαυμάτων συνεχίζεται με όμορφες εικόνες…
Γ@μ@τη η Νορβηγία;
Σταματώ για βενζίνη και από το super market φτιάχνω το κολατσιό μου που περιλαμβάνει μπαγκέτα με πατατάκια. Φτιάχνω και μια φραπεδούμπα μετά κι είμαι άρχοντας. Η επιλογή βέβαια του σημείου, δεν είναι και η ιδανική για στάση καθώς υπάρχουν και καλύτερες, αλλά και πάλι είναι όμορφα. Κι αυτό που παρατήρησα, είναι πως, όπου κι αν αποφασίσεις να κάνεις στάση στην Νορβηγία, θα είναι υπέροχα. Ακόμα και σε βενζινάδικο ή super market. Παντού περιστοιχίζεσαι από φύση.
Πριν το Nomeland, κάτι θεόρατα βράχια με ιδιαίτερο χρωματισμό, θα με κάνουν να σταματήσω για λίγα λεπτά, προκειμένου να αποσπάσουν το δέος και το θαυμασμό μου.
Στο Nomeland στρίβω αριστερά και οδηγώ σ’ έναν δρόμο που μετά βίας χωράει ενάμιση αμάξι! Είναι τόσο στενός που όταν έρχεται άλλο όχημα από το αντίθετο, πρέπει να κόψουμε και οι δύο και κατόπιν συνεννόησης να κινηθούμε. Στην αρχή υπάρχει χιονοδρομικό κέντρο και ο δρόμος φτάνει τα 1.052 m υψόμετρο.
O καιρός μέχρι τώρα ήταν υπέροχος. Ηλιόλουστος, με φόντο πυκνά σύννεφα να σπάνε το απέραντο μπλε του ουρανού. Όσο ανεβαίνω το πέρασμα, δεν βλέπω ούτε μια ηλιαχτίδα, καθώς τα σύννεφα συνθέτουν ένα μουντό σκηνικό. Επίσης, η θερμοκρασία αρχίζει και πέφτει, όμως δεν με ενοχλεί, παρόλο που φοράω ακόμα την καλοκαιρινή μου ένδυση. Ακούω τις πρώτες ψιχάλες να σκάνε δυνατά στη ζελατίνα του κράνους μου και σταματώ να βάλω αδιάβροχα.
Αυτό που με εντυπωσιάζει, είναι ότι βλέπω ακόμα λίμνες. Ναι, ανεβαίνω το πέρασμα και σε κάθε στροφή βλέπω και μια νέα λίμνη. Κυριολεκτικά όμως σε κάθε στροφή! Λίμνες μικρές και λίμνες μεγάλες, από αυτές που χάνονται στον ορίζοντα. Ωκεανοί ολόκληροι! Δεν το πιστεύω αυτό το πράγμα! Πλησιάζω την κορυφή του βουνού και βλέπω ακόμα λίμνες. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι εκτός πραγματικότητας, ότι βλέπω όνειρο και σε λίγο θα χτυπήσει το ξυπνητήρι για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Αυτές οι λίμνες, είναι τα περίφημα flell που στα νορβηγικά σημαίνει βουνό. Πρόκειται για επίπεδες εκτάσεις που βρίσκονται στις κορυφές των οροσειρών και ισοπεδώθηκαν από τους παγετώνες, πριν από χιλιάδες χρόνια, στην εποχή των παγετώνων. Οι οροσειρές ήταν σκεπασμένες με χιόνι, το οποίο υποχωρώντας άφηνε παντού λίμνες και ελάχιστη βλάστηση. Και το πιο εντυπωσιακό, είναι πως αυτά τα βουνά κάποτε είχαν υψόμετρο μέχρι και πέντε φορές μεγαλύτερο από το τωρινό, όπου στη συγκεκριμένη περιοχή, το μέγιστο φτάνει μόλις τα 1.052 m!
Η βροχή περιορίζει τις στάσεις μου για να θαυμάσω αυτό το εξωπραγματικό για τα φτωχά μου μάτια, θέαμα. Όσο ανεβαίνω η ομίχλη κάνει την εμφάνισή της και παράλληλα συνεχίζει να βρέχει. Όμως, ο καιρός συνθέτει ένα βιβλικό σκηνικό, το οποίο με συναρπάζει και με ωθεί στο να απολαύσω τη διαδρομή σ’ ένα αφιλόξενο τοπίο. Κι αν συνυπολογίσω το γεγονός πως για αρκετή ώρα είμαι ολομόναχος, αυτό προσθέτει και τις απαιτούμενες δόσεις αδρεναλίνης. Αισθάνομαι ένα τίποτα μπροστά στην επιβλητική φύση, η οποία μου προκαλεί κάτι σαν φόβο, κάτι σαν δέος.
Ανεβαίνω στην κορυφή του βουνού και η βροχή ολοένα και δυναμώνει. Η ομίχλη θα με κάνει να μην μπορώ να δω, ούτε στα πέντε μέτρα μπροστά μου! Ελαττώνω ταχύτητα και ανάβω αλάρμ. Είμαι λίγο φοβισμένος με το όλο σκηνικό, αλλά κατά βάθος γουστάρω. Το σώμα μου και ο νους μου, είναι σε εγρήγορση. Για κάτι τέτοια πράγματα ζω, σου λέω δικέ μου!
Σταματώ στο σημείο που ξεκινάει η ανάβαση για το Kjerag, όπου μετά από περπάτημα που διαρκεί δυο με τρεις ώρες περίπου, υπάρχει μια σφηνωμένη πέτρα, ανάμεσα στα βράχια. Υπάρχει λίγος κόσμος και οι καιρικές συνθήκες, δυσκολεύουν την ανάβαση. Βασικά η Νορβηγία, προσφέρεται για τέτοιες δραστηριότητες και μια τέτοια έχω στο μυαλό μου για την αυριανή ημέρα. Τον περίφημο βράχο του Preikestolen. Eκ των πραγμάτων να ανεβώ και το Kjerag, είναι πολύ δύσκολο, μιας και θα φορτώσω πολλές ημέρες στο ταξίδι.
Πλέον οδηγώ στις κατηφορικές και απότομες φουρκέτες που οδηγούν στο λιμανάκι του Lysebotn. Βρέχει κι έχει ομίχλη. Όσο πλησιάζω το Lysebotn οι καιρικές συνθήκες καλυτερεύουν, όμως εξακολουθεί να βρέχει. Η βροχή όμως, δεν είναι σαν αυτή που έχω συνηθίσει. Είναι σαν να σε ψεκάζει συνεχώς κάποιος με σπρέι. Και τέτοιου είδους βροχή συνάντησα σήμερα, αν εξαιρέσεις την κορυφή του βουνού, όπου ήταν καταρρακτώδης.
Φουρκέτα μέσα σε τούνελ, στο πέρασμα του Lysebotn.
Φτάνω στο λιμανάκι του Lysebotn, όπου η βροχή συνεχίζει να με ψεκάζει. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έχω την ιδέα να μείνω σε ξενώνα ή σε ξύλινο σπιτάκι. Είναι όμως πανάκριβα για τα χρήματα που διαθέτω κι αν αρχίσω από τώρα τις σπατάλες τι θα γίνει αργότερα, όταν θα βρίσκομαι στον Αρκτικό Κύκλο;
Δεν χρειάζεται να το σκεφτώ πολύ και αρχίζω να στήνω τη σκηνή υπό βροχή, στο οργανωμένο camping της περιοχής. Ευκαιρία να κάνω προπόνηση, μιας και το στήσιμο της σκηνής υπό αυτές τις συνθήκες, αναμένεται να το πραγματοποιήσω αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Τελικά καταφέρνω και τη στήνω, υπό συνοδεία βροχής και ελάχιστου αέρα. Αμέσως περπατάω στο γραφικό λιμανάκι του Lysebotn και μπροστά μου προβάλλει το αχανές Lysefjorden, με του πράσινου χρώματος νερά του, περιστοιχισμένο από επιβλητικούς βράχους και αμέτρητους καταρράκτες. Τα σύννεφα που το σκεπάζουν, συνθέτουν ένα σκηνικό, όμοιο με αυτό που συνάντησα στα τελευταία χιλιόμετρα της σημερινής ημέρας.
Eίμαι ευτυχισμένος, η αλήθεια να λέγεται. Αυτό το χαμόγελο που δεν μ’ έχει εγκαταλείψει ούτε μια στιγμή σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει και να γίνεται ακόμα πιο έντονο. Είμαι σε άλλη διάσταση, έχω διακτινιστεί σ’ ένα άλλο σύμπαν, σ’ έναν άλλο πλανήτη. Γιατί τέτοια είναι η Νορβηγία… μια χώρα από άλλον πλανήτη!
Αρχίζω να παλιμπαιδίζω. Χοροπηδάω σαν μικρό παιδί που παίζει στην παιδική χαρά. Σαν πιτσιρίκι που πέτυχε γκολ στην αλάνα και πανηγυρίζει. Προφέρω συνεχώς τη φράση “ζω μεγαλειώδεις στιγμές” λες και μ’ έβαλε η δασκάλα να γράψω (ή να απαγγείλω πιο σωστά) εκατό φορές τη φράση, για τιμωρία.
Τα πανύψηλα βράχια μου προκαλούν δέος. Περπατώ μόνος σε κάθε γωνιά του γραφικού λιμανιού, ενώ φυσάει και ψιχαλίζει. Είμαι ολομόναχος, αλλά αυτό δεν μ’ ενοχλεί καθόλου. Θέλω αυτές οι στιγμές να μην τελειώσουν ποτέ…
Επιστρέφω στην κατασκήνωση, όπου παίρνω τα μαγειρικά μου σκεύη και κατευθύνομαι στην κουζίνα για να μαγειρέψω. Τι να φάω, τι να φάω; Σπαγγέτι μπολονέζ, ναπολιτέν, ή καρμπονάρα; Πιλάφι τέσσερα τυριά ή λαχανικών; Tέτοια ποικιλία ούτε στις καλύτερες κουζίνες, οπότε θα το παίξω στην τύχη:
“Αμπεμπαμπλόμ του κιθεμπλόμ, αμπεμπαμπλόμ του κιθεμπλόμ, μπλιμ μπλομ! Ναι, θα φτιάξω ναπολιτάνα!”
Όλα μου φαίνονται τέλεια, όλα μου φαίνονται υπέροχα. Όπως και η ναπολιτάνα που μαγείρεψα, θα έκανε ακόμα και τον Μαμαλάκη να φαίνεται λίγος μπροστά μου!
Αφού φρεσκαριστώ με μυρωδικά κι αρώματα που θα τα ζήλευε κι η βασίλισσα Κλεοπάτρα στην αρχαία Αίγυπτο, αράζω στο σούπερ υπερανατομικό (κάνει και για κάμα σούτρα) φουσκωτό στρώμα μου, έτοιμος να κοιμηθώ. Ε, να μην κάνω και μια επίδειξη πλούτου, ακόμα και στα είδη κατασκήνωσης;
Έξω συνεχίζει να βρέχει κι όσο περνάει η ώρα, η θερμοκρασία ολοένα και πέφτει. Έξω έχει παγωνιά που δεν την αντέχεις. Όμως μέσα στον υπνόσακο, φοράω μόνο το σώβρακο και αισθάνομαι σαν να έχω καλοριφέρ στη σκηνή. Τώρα συνειδητοποιώ, πως οι καλές επιλογές που έκανα στα είδη κατασκήνωσης, μου εξασφαλίζουν μια άνετη και ευχάριστη διαμονή, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Και φυσικά, δεν αισθάνομαι καθόλου την ανάγκη να μείνω σε σπιτάκι ή ξενώνα. Είμαι υπερευχαριστημένος και αρκούμαι σ’ αυτά τα ολίγα.
Σήμερα ήταν μια ονειρική μέρα. Ίσως η πιο ονειρική ημέρα που έχω ταξιδέψει ποτέ. Αισθάνομαι λες και είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στη γη. Όμως, πρέπει να κατευνάσω λίγο, αυτόν τον υπέρμετρο ενθουσιασμό μου. Ξέρω ότι δεν θα είναι κάθε ημέρα έτσι. Ξέρω ότι αναμφίβολα θα έρθουν και δύσκολες μέρες. Και γι’ αυτό οφείλω να απολαμβάνω την κάθε στιγμή, από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη. O ήχος από τα νερά των καταρρακτών με αποκοιμίζει… god natt!
Kαι κάτι για τη σημερινή ημέρα: κατά τη σχεδίαση του ταξιδιού στο θάλαμο επιχειρήσεων… ερμ, στο γραφείο μου ήθελα να πω, διάβασα κάπου στο διαδίκτυο, πως το Lysebotn pass, θεωρείται μια από τις ομορφότερες διαδρομές στον κόσμο. Παρατήρησα πως βρίσκεται στο Lysefjorden, στην ίδια περιοχή που βρίσκεται και το διάσημο Preikestolen. Προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο για το πως θα τα συνδυάσω και τα δυο, δια θαλάσσης, καθώς δια ξηράς ενδεχομένως να έβγαινα εκτός πορείας. Μετά από πολλές αναζητήσεις αποτελεσμάτων στο διαδίκτυο, εμφανίστηκε μπροστά μου το ταξιδιωτικό “71ος παράλληλος: η μοναξιά του αναβάτη” του Νίκου του Ταξιδευτή από το Open Horizons. Για αρχή, βρήκα την πληροφορία που ήθελα. Μετά, πρόσθεσα και το κομμάτι από το Evje στο Lysebotn. Στη συνέχεια, ταξίδεψα νοερώς με το ταξιδιωτικό και εμπνεύστηκα από αυτό. Είχα αποφασίσει να ζήσω τη δικιά μου μοναξιά του αναβάτη, κάπου εκεί στον 71ο παράλληλο…
Φοβερέ και τρομερέ Νικόλαε, ευχαριστώ που έγραψες αυτό το ταξιδιωτικό, το οποίο με ενέπνευσε, καθώς κι εγώ είχα αποφασίσει να ταξιδέψω μόνος. Όπως επίσης και γι’ αυτό το τραγούδι, το οποίο έμελλε να το σιγοτραγουδώ κάθε στιγμή, μέσα από το κράνος μου…
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 43,40€
Διαμονή: Lysebotn Camping (27,20€)
Super Market: 9,70€
Σύνολο: 80,30€
Γενικό Σύνολο: 764€
Το πόσο ακριβή χώρα είναι η Νορβηγία, το ΄χω αναφέρει στον πρόλογο. Από το super market αγόρασα δυο μπαγκέτες, ένα σνακ πατατάκια κι ένα μπουκάλι φυσικό νερό. Γι’ αυτά πλήρωσα 9,70€! Και σημειωτέον αγόρασα τα πιο φθηνά στο είδος τους.
Όσον αφορά τo oργανωμένο camping: το κάθε ένα από αυτά έχει διαφορετικές τιμές. Σε κάποια από αυτά, κάποιες υπηρεσίες προσφέρονται δωρεάν, ενώ κάποιες άλλες προσφέρονται με επιπλέον χρέωση π.χ. ντους (~10 ΝΟΚ) ή wi-fi (~50 ΝΟΚ). Oι τιμές για μια σκηνή με ένα άτομο και μια μοτοσυκλέτα, κυμαίνονται από 15-25 και βάλε, ευρώ. Το συγκεκριμένο camping, η αλήθεια να λέγεται, είναι λίγο τσουχτερό, αλλά όλες τις υπηρεσίες, τις προσφέρει δωρεάν.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!