16 Ιουνίου 2003, Πύργος – Καλαμάτα – Σπάρτη – Πειραιάς
Στραβό ξημέρωμα. Μετά την πρωινή βουτιά, ο Γιώργος οδηγάει για 500 μέτρα χωρίς κράνος και πέφτει σε μπλόκο όπου του κόβει μια συγυρισμένη κλήση. Εμείς τον περιμένουμε λίγο παραπάνω τραβώντας φωτογραφίες. Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται κατά τ’ άλλα.
Σταματάμε σε κάποιο γραφικό χωριουδάκι για καφέ και συνεχίζουμε προς Καλαμάτα όπου και στρίβουμε προς Σπάρτη. Πανέμορφη και καταπράσινη διαδρομή ζωγραφισμένη με τεθλασμένη γραμμή από τις παρυφές μέχρι της κορυφές του Ταΰγετου. Η θερμοκρασία πέφτει και ‘μεις απολαμβάνουμε τοπίο και στροφιλίκι.
Σταματάμε κάπου στην κορυφή για αναψυκτικό και ξεκούραση και αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το κάστρο του Μυστρά πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Στην κατάβαση προς Σπάρτη με εγκαταλείπει το πίσω φρένο του Transalp. Τα after market τακάκια ζεστάθηκαν πολύ και ο λευγές του φρένου ακουμπάει στην άσφαλτο. Εγώ φρενάρω πια με μπροστινό και κατεβασιές πράγμα που με δυσκολεύει αλλά δεν καταφέρνει να μου χαλάσει την μαγεία της διαδρομής.
Λίγη ώρα αργότερα παρκάρουμε έξω από το κάστρο του Μυστρά. Ευτυχώς η είσοδος είναι δωρεάν καθώς τα οικονομικά μας είναι σε πολλή κακή κατάσταση.
Γρήγορη επίσκεψη στο μουσείο και στο μισό κάστρο -καθώς δεν είχαμε το χρόνο να το εξερευνήσουμε ολόκληρο- πριν καβαλήσουμε για τελευταία φορά τις μοτοσυκλέτες μας και να οδεύσουμε προς τον Πειραιά. Ο ανοικτός δρόμος από Σπάρτη για Αθήνα κάνει το δεξί μας χέρι βαρύτερο. Τα γκάζια ανεβαίνουν με αποτέλεσμα η άφιξη μας στον Πειραιά να γίνει αρκετά νωρίτερα από ότι είχαμε υπολογίσει. Κάποιο fast food του Πειραιά αναλαμβάνει να σβήσει την πείνα μας πριν οδηγηθούμε εντός πλοίου για Χανιά.
Επίλογος
Όλα τα καλά πράγματα κρατάνε λίγο λένε. Όπως και η εκδρομή μας η οποία αποφασίστηκε βιαστικά και μου φάνηκε πως κράτησε λίγα δευτερόλεπτα. Με μοναδική μου απορία το πως μπόρεσαν να χωρέσουν τόσες πολλές και όμορφες εικόνες μέσα σε τόσο λίγα δευτερόλεπτα.
