Ταξίδι με μοτοσυκλέτα στη Πελοπόννησο

Κείμενο / Φωτογραφίες: Νίκος Αγγελάκης

Ήταν αρχές Μαΐου. Η βενζίνη είχε αρχίσει να χορεύει στον ξέφρενο ρυθμό των απανωτών αυξήσεων ενώ η άνοιξη μας καλούσε για άλλη μια χρονιά με τα μεθυστικά της χρώματα και αρώματα να εξερευνήσουμε και να ταξιδέψουμε σε άλλη μία περιοχή της Ελλάδας. Η απόφαση πάρθηκε μετά από μία συζήτηση με τον Αλέξη.

Δύο – τρία τηλέφωνα ακόμα πέσανε, ένας καφές το μεσημέρι στο λιμάνι Χανίων και τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε τον γύρο της Πελοποννήσου. Κανείς από τους δυο μας δεν είχε κάνει ποτέ ξανά ένα ολοκληρωμένο ταξίδι στην Πελοπόννησο και αν μη τι άλλο γνωρίζαμε ότι αυτή η περιοχή της Ελλάδας διαθέτει τοποθεσίες εκπληκτικής ομορφιάς αλλά και τεράστιας ιστορικής σημασίας.

Οι υποψήφιοι συνταξιδιώτες μας, αρχικά, ήταν πολλοί, αλλά τελικά ένας ακόμα ακολούθησε και αυτός πήρε την απόφαση τελευταία στιγμή. Βλέπετε, από τη μία η οικονομική κρίση που δεν σε αφήνει να ανασάνεις και να ξεφύγεις από έναν – παραδοσιακά σχεδόν -μίζερο τρόπο σκέψης και από την άλλη οι επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν επιτρέπουν τις αυθόρμητες λήψεις αποφάσεων. Ο Μανώλης, είπε το ναι λίγες μέρες πριν την αναχώρηση και όπως θα διαβάσετε και παρακάτω δεν το μετάνιωσε καθόλου γι αυτή του την απόφαση.

Προετοιμασία

Άλλοι λένε ότι η προετοιμασία είναι τόσο σημαντική όσο και το ταξίδι. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι ένα ταξίδι μοτοσυκλέτας που θεωρείται εξ ορισμού μία φυγή από την πραγματικότητα και μία κίνηση ελευθερίας πρέπει να διέπεται από αυθορμητισμό και αυτοσχεδιασμό, χωρίς πρόγραμμα και χρονοδιάγραμμα. Εγώ ανήκω κάπου στη μέση. Πιστεύω ότι η προετοιμασία είναι σημαντικότατη, ότι το μεγάλο μέρος του ταξιδιού πρέπει πρώτα να χαρτογραφηθεί, να μελετηθούν τα κύρια σημεία που θα επισκεφτείς καθώς και να συλλέξεις πληροφορίες για τις περιοχές, τα ιστορικά μνημεία, τις γαστρονομικές απολαύσεις και άλλες σημαντικές λεπτομέρειες όπως τιμές ξενοδοχείων, τιμές βενζίνης, διόδια κ.τ.λ.

Ο αυθορμητισμός και αυτοσχεδιασμός σαφώς και δεν απαγορεύονται διά ροπάλου, απεναντίας θεωρώ ότι είναι σχεδόν αδύνατο να ακολουθηθεί ένα «πρόγραμμα» ταξιδιού κατά γράμμα αφού κανένας χάρτης και κανένας ταξιδιωτικός οδηγός δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για τις ομορφιές που θα συναντήσεις στην πορεία σου αλλά ούτε και να σου περάσει τα συναισθήματα που θα νιώσεις και τις εμπειρίες που θα βιώσεις.

Αφού πρώτα λοιπόν συλλέξαμε όσο περισσότερες πληροφορίες μπορέσαμε για την Πελοπόννησο και αφού σημειώσαμε τις τοποθεσίες που οπωσδήποτε θέλαμε να επισκεφτούμε πάνω στον χάρτη του gps κληθήκαμε να αποφασίσουμε αν είμαστε όλα τα άτομα της ομάδας διατεθειμένα να οδηγήσουμε 1600 χιλιόμετρα επαρχιακού δρόμου σε 4 μέρες ή αν θα προτιμούσαμε να δούμε λιγότερα μέρη από την Πελοπόννησο αλλά να έχουμε περισσότερο χρόνο στην διάθεσή μας για να απολαύσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα λίγα και επιλεγμένα σημεία. Η απόφαση ήταν ομόφωνη. Μας ήταν αδύνατο να αποκλείσουμε έστω και ένα από τα σημεία που θέλαμε να επισκεφτούμε. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την πρώτη μας επιλογή και να οδηγήσουμε τον γύρο της Πελοποννήσου και όχι να περιοριστούμε σε ένα μέρος αυτής.

Με τον χάρτη «έτοιμο», τα σημεία ενδιαφέροντος «περασμένα» στο gps και την διάθεσή μας σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, επισκεφτήκαμε όλοι τον μηχανικό της προτίμησής μας για έναν τελευταίο έλεγχο στις μηχανές και service όπου χρειαζόταν για να μεταβούν όλα τα μέλη της ομάδας την επόμενη μέρα στο πανέμορφο πλοίο «Έλυρος» της ΑΝΕΚ εκτός από εμένα που είχα ήδη μεταβεί στην Αθήνα για άλλες υποχρεώσεις και θα τους συναντούσα το Σάββατο το πρωί στο λιμάνι για να ξεκινήσει το ταξίδι μας.

Η Πρώτη μέρα

Η καλή μέρα λένε από το πρωί φαίνεται. Έτσι και ήταν για όλα τα μέλη της ομάδας εκτός από τον Μανώλη ο οποίος δεν κατάφερε να κλείσει μάτι στο πλοίο εξ αιτίας του… συγχρονισμένου και χαοτικού ροχαλητού των δύο άλλων ενοίκων της καμπίνας στην οποία προσπαθούσαν ο Μανώλης και ο Αλέξης να κοιμηθούν.

Ο μεν Αλέξης, γνωστός για την αρρωστημένη αίσθηση του χρόνου που διαθέτει αλλά και για την τρομερή άνεση με την οποία μπορεί να κοιμηθεί δεν κατάλαβε απολύτως τίποτα από τον «ακήρυχτο πόλεμο» που επικρατούσε δίπλα του. Ο Μανώλης όμως, πραγματικά δεινοπάθησε και δεν κατάφερε να κλείσει μάτι παραπάνω από μόλις δύο ώρες, όπως μας αφηγήθηκε το επόμενο πρωινό έξω από το πλοίο στην καφετέρια του λιμανιού.

– Πώς θα κάνω ρε παιδιά τόσα χιλιόμετρα εγώ σήμερα με τόσο λίγο ύπνο; Ήδη νοιώθω κομμάτια.

– Ας ξεκινήσουμε και βλέπουμε. Ίσως σταματήσουμε κάπου για έναν μεσημεριανό ύπνο και αναβάλουμε για άλλο ταξίδι κάποια σημεία, του απαντάω εγώ βλέποντας την κατάσταση στην οποία βρισκόταν.

Ξεκινήσαμε από τον Πειραιά λοιπόν και με οδηγό το gps κατευθυνθήκαμε για την εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου. Δεν πέρασε πολύ ώρα και βρεθήκαμε να περνάμε μέσα από την Κόρινθο. Ακολουθήσαμε για κάποια χιλιόμετρα την Π.Ε.Ο της Κορίνθου ψάχνοντας την «έξοδο» μας για το πρώτο ουσιαστικό σημείο έναρξης της διαδρομής μας με πρώτο προορισμό την Στυμφαλία λίμνη.

Στυμφαλία Λίμνη

Η Π.Ε.Ο. της Κορίνθου είναι ένας πολύ μικρός δρόμος με μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά πλευρά και πάρα πολύ κίνηση σε όλο της το μήκος. Πρώτη στάση για ανεφοδιασμό σε βενζινάδικο που είχαμε ήδη σημειώσει στον χάρτη μας από πριν. Το είχαμε εντοπίσει από το παρατηρητήριο τιμών των πρατηρίων καυσίμων του υπουργείου μεταφορών και όπως καταλαβαίνετε η τιμή ήταν αρκετά χαμηλή σε σχέση με τα άλλα βενζινάδικα της περιοχής. Φουλάρουμε λοιπόν όλοι τα ντεπόζιτα μας και φεύγουμε από την Π.Ε.Ο. ακολουθώντας στενούς επαρχιακούς δρόμους αλλά με καλή άσφαλτο και προορισμό την Στυμφαλία λίμνη.

Οι στυμφαλίδες όρνιδες νικήθηκαν εδώ από τον Ηρακλή στον 5ο του άθλο. Η λίμνη της Στυμφαλίας είναι μία ελώδης λίμνη εξαιρετικής σημασίας λόγω της ιδιαίτερης πανίδας και χλωρίδας της. Το μεγαλοπρεπές βουνό της Κυλλήνης και ο Ολίγυρτος την περιβάλλει και όπου και αν κοιτάξεις ένα συναίσθημα ηρεμίας σε καταβάλλει και σε προτρέπει να σιωπήσεις για να χαρείς την ομορφιά του τοπίου. Η πρώτη μας στάση εδώ ήταν αναμφισβήτητα αναζωογονητική μετά από το κουραστικό πέρασμα της Π.Ε.Ο. Κορίνθου ενώ παράλληλα μας προετοίμαζε για τις ομορφιές που θα ακολουθούσαν στην συνέχεια της διαδρομής μας.

Επόμενη Σελίδα »