Ταξίδι με μοτοσυκλέτα στη Πελοπόννησο

Λίμνη Δόξας / Φενεός

Με το μάτι μου και την προσοχή μου στραμμένη στο Μανώλη που φαινόταν ήδη πολύ κουρασμένος συνεχίσαμε την διαδρομή μας με προορισμό την Λίμνη Δόξα την τεχνητή λίμνη του Φενεού που αιχμαλωτίζει τις καρδιές και τα μάτια των περαστικών από την μοναδική ομορφιά της και το σχεδόν αλπικό ύφος της περιοχής.

Παντού μεγαλοπρεπή και καταπράσινα δέντρα και μία λίμνη που περιβάλλεται από έναν προσφάτως ασφαλτοστρωμένο δρόμο σε λίγα μέτρα απόσταση από την όχθη της. Αφού κάναμε τον γύρο της λίμνης με πολύ λίγα χιλιόμετρα για να την χαρούμε όσο το δυνατόν περισσότερο κάνουμε μία σύντομη στάση για να μαζευτούμε πάλι όλοι μαζί και να συνεχίσουμε την διαδρομή μας.

Βλέποντας τον Μανώλη πια πολύ κουρασμένο λόγω έλλειψης ύπνου αποφασίζουμε να κάνουμε μία στάση σε κάποιον από τους πολλούς ξενώνες της περιοχής για καφέ. Στάση λοιπόν στον ξενώνα «Αλεξίου» που βρίσκεται ζωσμένος στο πράσινο με θέα που κόβει την ανάσα σε ένα ήρεμο και φιλόξενο περιβάλλον.

Ευκαιρίας δοθείσης συζητήσαμε για το υπόλοιπο της διαδρομής της πρώτης ημέρας και κατά πόσο θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα που προέβλεπε διανυκτέρευση στη Βοϊδοκοιλιά ή αν θα έπρεπε να κλείσουμε την ημέρα μας σε ένα από τα γραφικά χωριά της Αρκαδίας όπως Δημητσάνα και Στεμνίτσα. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το πρόγραμμά μας όπως προβλεπόταν και αν όταν περνούσαμε από Δημητσάνα νοιώθαμε κουρασμένοι να διανυκτερεύαμε στην περιοχή.

Σπήλαιο των Λιμνών / Καλάβρυτα

Ακολουθώντας μία όμορφη διαδρομή σπαρμένη με πράσινο και θέα την πεδιάδα του Φενεού από την μια μεριά και τα επιβλητικά βουνά από την άλλη συνεχίσαμε την πορεία μας με επόμενο προορισμό το Σπήλαιο των Λιμνών λίγα χιλιόμετρα μετά την Κλειτορία και κοντά στα Καλάβρυτα. Το σπήλαιο των λιμνών οφείλει το όνομα του στις πολλές μικρές λίμνες που σχηματίζονται στο εσωτερικό του και η μοναδικότητά του είναι το αποτέλεσμα της εκπληκτικής εσωτερικής του διαμόρφωσης σε τρία διαφορετικά επίπεδα, γεγονός που δεν έχει εντοπιστεί σε κανένα άλλο σπήλαιο του κόσμου.

Ιδιαίτερη σημασία προσδίδουν τα παλαιοντολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί, όπως απολιθωμένα οστά ανθρώπων και ζωικών ειδών μεταξύ των οποίων και ο ιπποπόταμος, γεγονός που έχει μεγάλη σημασία σε διεθνές επίπεδο. Ένας υπόγειος ποταμός ευθύνεται για την δημιουργία αυτού του μοναδικού δημιουργήματος της φύσης.

Ο μύθος λέει πως μέσα σε αυτό το σπήλαιο θεράπευσε ο Μελάμποδας τις κόρες του βασιλιά της Τίρυνθας. Η Προίτου, Λυσίππη, Ιφινόη και Ιφιάνασσα καυχήθηκαν ότι ήταν ωραιότερες από τη θεά Ήρα και περιφρόνησαν τους θεούς. Η σύντροφος του Δία δεν συγχώρεσε την αλαζονεία τους και σάλεψε τα λογικά τους, με συνέπεια να πιστέψουν πως ήσαν αγελάδες και τρέχοντας σε βουνά και λιβάδια της Πελοποννήσου, μεταδίδανε μανία παιδοκτονίας στις γυναίκες της Αργολίδας.

Φτάνοντας έξω από τον κύριο χώρο εισόδου του Σπηλαίου συναντήσαμε έναν εκπληκτικό άνθρωπο, έναν όμορφο γεράκο που μας τίμησε με τις ιστορίες του και την σοφία του. Ο Ιωάννης Γκλαβάς είναι μελισσοκόμος εδώ και πολλές δεκαετίες και η αγάπη του για το θαυματουργό αυτό προϊόν της φύσης που ονομάζεται μέλι φαινόταν σε κάθε του κίνηση. Παρά τα περίπου 80 του χρόνια έσφυζε ενέργειας και δύναμης – γεγονός που το αποδίδει ο ίδιος αποκλειστικά και μόνο στο μέλι που καταναλώνει κάθε μέρα – , ενώ δεν δίσταζε να «πειράζει» και τις συνομήλικες του κυρίες που ενδιαφερόντουσαν για ένα βαζάκι μέλι.

Αφού μας κέρασε κερήθρα με μέλι δικής του παραγωγής και λίγες κουταλιές από το βραβευμένο του νέκταρ τον ορίσαμε υπεύθυνο να ρίχνει μια ματιά που και που στις μοτοσυκλέτες μας και στα μπαγκάζια ώστε να ανέβουμε εμείς πεζή προς την είσοδο του Σπηλαίου.

Παρά την έντονη μας επιθυμία να επισκεφτούμε το Σπήλαιο των Λιμνών, δυστυχώς η αναμονή που απαιτούνταν μέχρι να επιτραπεί στο επόμενο γκρουπ να περάσει μέσα στον χώρο καθώς και το γεγονός ότι είχαμε και δεύτερο σπήλαιο στο πρόγραμμα μας για να επισκεφτούμε (Σπήλαιο Δυρού) μας έκαναν να αλλάξουμε γνώμη και να αποχωρήσουμε αφού πρώτα περπατήσαμε λίγο στα πέριξ του χώρου.

Καβάλα λοιπόν πάλι στις μοτοσυκλέτες μας οδεύοντας προς Καλάβρυτα. Μία μικρή στάση έξω από την είσοδο της πόλης δίπλα στον τόπο θυσίας που βρίσκεται στο σημείο αναλογιζόμενοι τις δραματικές στιγμές που έζησε η πόλη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν τα Ναζιστικά στρατεύματα κατοχής εκτέλεσαν όλο τον ανδρικό πληθυσμό ηλικίας 13 ετών και άνω.

Με αυτά και μ’ αυτά στο μυαλό μας συνεχίσαμε αναζητώντας δρόμους στριφτερούς, καταπράσινα βουνά, τον οδηγικό μας παράδεισο και στιγμές απολύτου ηρεμίας ακολουθώντας την διαδρομή Καλάβρυτα – Αλέσταινα μέσω Αροάνιας με διακαή πόθο μία στάση για τσιγάρο θαυμάζοντας την θέα προς τα Αφροδίσια Όρη.