Ταξίδι με μοτοσυκλέτα στη Πελοπόννησο

Αφροδίσια Όρη

Οι ευσεβείς μας πόθοι ανταμείφθηκαν και με το παραπάνω. Εκτός της πανέμορφης αλλά σχετικά απαιτητικής οδικά διαδρομής έφτασε και η στιγμή που αντικρίσαμε απέναντι μας την ομορφιά που κλέβει την ανάσα κάθε παρατηρητή. Τα Αφροδίσια Όρη.

Οι Πλαγιές καταπράσινες ενώ το καστανόδασος του όρους θυμίζει σε κάθε έναν από εμάς, τους μικρούς και επιπόλαιους θνητούς, ότι η αιωνιότητα είναι ένα μυστικό που η φύση κρατάει κρυμμένο στα σπλάχνα της και το προβάλει σε κάθε ενδιαφερόμενο για να το θαυμάσει με σεβασμό και ταπεινότητα, αρκεί να κρατάει το κεφάλι του ψηλά, τα μάτια του ανοιχτά και την ψυχή του καθαρή. Ακριβώς απέναντι από αυτή την μοναδική θέα, σταματήσαμε για τσιγάρο, κουβεντούλα και περισυλλογή. Ένα παγκάκι τοποθετημένο σε σημείο που σαφώς σε καλύτερο δεν θα μπορούσε να βρίσκεται, μας καλούσε να αναπαύσουμε τα κουρασμένα κόκκαλα μας και τους πιασμένους μας μύες στο σημείο που η Θεά Αφροδίτη συναντιόταν κρυφά με τον παράνομο εραστή της, τον Θεό του πολέμου, Άρη!

Η ματιά μου, μια περιπλανιόταν στο απέραντο πράσινο και στα παιχνίδια σκιών που έπαιζαν το ένα βουνό με το άλλο και τον ήλιο πάνω από όλους σαν βασιλιάς δίκαιος και αυστηρός, και την άλλη στους φίλους και συνταξιδιώτες μου. Εικόνες και συναισθήματα που γεμίζουν κάθε άνθρωπο με ευτυχία συνειδητοποιώντας για άλλη μια φορά ότι ακόμα και η ελάχιστη, η πιο μικρή λεπτομέρεια, το πιο ταπεινό σκηνικό της ζωής, μία στάση για τσιγάρο παρέα με φίλους σε έναν τόπο όμορφο ορισμένες φορές είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσες να ζητήσεις για την ζωή σου.

Επειδή όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, μιας και ο άνθρωπος, -σαν ιδιόμορφο ον που είναι- αναζητεί συνεχώς νέες εμπειρίες και εικόνες, έτσι και εμείς, αφήσαμε πίσω τη μυστικιστική ομορφιά των Αφροδισίων όρων προς αναζήτηση νέων περιοχών και με επόμενο προορισμό μας την Αρχαία Ολυμπία. Λίγο μετά το σημείο της στάσης μας και ακολουθώντας τον χάρτη από το gps βρισκόμαστε σε έναν εντόνως κατηφορικό χωμάτινο στενό δρόμο όπου και αναρωτηθήκαμε αν ακολουθούμε τη σωστή διαδρομή ή αν έχουμε χάσει την πορεία μας.

Αφού σιγουρευτήκαμε για το ορθόν της επιλογής μας συνεχίσαμε με ιδιαίτερη επιφυλακτικότητα μιας και ουσιαστικά βρισκόμασταν σε ένα λεκανοπέδιο που σχηματίζεται από τα πέριξ βουνά με μονοπάτι χωμάτινο το οποίο λίαν συντόμως κινδύνευε να μετατραπεί σε απέραντη λασπουριά και να αποκλειστούμε για αρκετές ώρες (ίσως και για το υπόλοιπο της ημέρας) στην περιοχή αν έβρεχε. Και ο καιρός δεν αστειευόταν καθόλου. Τα σύννεφα κατάμαυρα και απειλητικά μας είχαν ζώσει από παντού και οι πρώτες «αναγνωριστικές» σταγόνες άρχισαν να πέφτουν πάνω στον ρουχισμό και τα κράνη μας.

Με κομμένη την ανάσα λοιπόν και σχεδόν στις «μύτες των ποδιών μας» (για να μην ξυπνήσουμε την οργή του θεού Άρη που περνούσε την ώρα του εκεί με την θεά Αφροδίτη) καταφέραμε και «πατήσαμε» σε άσφαλτο όταν άρχισε πια να πέφτει κανονικά η βροχή. Συνεχίσαμε με πορεία δυτικά και επόμενη στάση προς την Αρχαία Ολυμπία χωρίς όμως να λογαριάζουμε αυτό που θα αντιμετωπίζαμε αμέσως μετά και λίγα μόλις χιλιόμετρα πριν τον προορισμό μας. Ενώ η βροχή έπεφτε κανονικά αλλά σε λογικά και υποφερτά επίπεδα, ξαφνικά, ανοίγουν οι κρουνοί του ουρανού, μαυρίζει ο τόπος, αστραπές και βροντές σκίζουν την ατμόσφαιρα και χτυπούν με αδυσώπητη μανία την γη δίπλα μας και χωρίς υπερβολή η χαλαρή απογευματινή οδήγηση αίφνης μετατρέπεται σε μάχη με τα αλλεπάλληλα κύματα ανέμου και βροχής .

Τα χ.α.ώ. άρχισαν να πέφτουν από τα 80 στα 60 στα 40 μέχρι που φτάσαμε σε σημείο πια να μην βλέπουμε τίποτα απολύτως από την τόσο έντονη βροχόπτωση και αναγκαστήκαμε να συνεχίζουμε με τα πόδια κατεβασμένα στην άσφαλτο και ταχύτητα που δεν ξεπερνούσε τα 5-10 χ.α.ώ. ψάχνοντας απεγνωσμένα με την περιττή όραση που μας απέμενε ένα σημείο να κουρνιάσουμε μέχρι να περάσει η μπόρα χωρίς να συναντάμε τίποτε άλλο μπροστά μας από απέραντη ξεραίλα και ούτε ένα κτίριο στον ορίζοντα.

Εκεί που, εξουθενωμένοι πια, είχαμε σχεδόν αποδεχτεί την μοίρα μας και ενώ φλερτάραμε στενά πια με την πτώση στην υγρή άσφαλτο, ξεπροβάλει ένα μικρό εκκλησάκι στην μέση του πουθενά στο οποίο ενώ οι τοίχοι του δεν διέθεταν ούτε ένα (!) πρεβάζι και η βροχή το κτυπούσε αλύπητα από παντού, είχε εντούτοις ορθάνοικτες τις πόρτες του.

Παρατήσαμε τις μηχανές όπου θεωρήσαμε ότι βρίσκονται σε σχετικά ασφαλές σημείο, τανκ μπαγκς, σκηνές και ρουχισμός έμειναν πάνω σε αυτές να «σφυροκοπούνται» ασταμάτητα από τα κτυπήματα της τρελής αυτής μπόρας κι εμείς σκυφτοί και με γοργά, μικρά και ελαφρώς συρτά βηματάκια σπεύδουμε, σαν βρεγμένες γάτες, μέσα στην εκκλησία. Περνώντας το κατώφλι και βρισκόμενοι πια μέσα στην εκκλησία δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το γέλιο μου αφού καθ’όλη τη διάρκεια αυτής της αναπάντεχης περιπέτειας, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, κόλλησε στο μυαλό μου η σχεδόν τραγελαφική εικόνα του Αστερίξ και Οβελίξ αγκαλιασμένοι και με πόδια να τρέμουν να παρακαλούν τον Τουτατίς να μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους. Δεν μπόρεσα να μην κάνω τον αστείο παραλληλισμό όταν συνειδητοποίησα πώς τρεις μαντραχαλαίοι τα παράτησαν όλα στο έλεος της βροχής και έτρεξαν πανικόβλητοι μέσα στην εκκλησία.

Δημητσάνα

Περιμένοντας την μπόρα να περάσει αποφασίσαμε να παρακάμψουμε την Αρχαία Ολυμπία μιας και παρόλο που βρισκόμαστε πολύ κοντά πια στον προορισμό –μόλις 10 χιλιόμετρα– δεν είχαμε την διάθεση να περιδιαβαίνουμε και να εξερευνούμε βρεγμένοι τον χώρο που σίγουρα απαιτούνται πολλές ώρες και διάθεση για να χαρείς την ομορφιά του και να γνωρίσεις καλύτερα την ιστορική του αξία. Με μισή καρδιά και με αισθήματα ενοχής για την απόφασή μας, οδεύουμε ελαφρώς βρεγμένοι (φορούσαμε αδιάβροχα) προς το επόμενο σημείο της διαδρομής μας, μέσα στον Νομό Αρκαδίας και συγκεκριμένα στην πανέμορφη Δημητσάνα.

Η διαδρομή ήταν μοναδική αφού όσο ανεβαίναμε το υψόμετρο σε χαλαρούς ρυθμούς, και ενώ ο ήλιος ξεκινούσε σιγά σιγά να πέφτει, τα δέντρα με τις σταγόνες της βροχής στα φύλλα τους άλλαζαν χρώμα και έλαμπαν σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα ενώ το τοπίο που μας περιέβαλλε προκαλούσε κάθε αίσθησή σου και μετά δυσκολίας κατάφερνες να συγκρατήσεις την ματιά σου στον δρόμο.

Δυστυχώς όμως, όσο ανεβαίναμε υψόμετρο άλλο τόσο έπεφτε και η θερμοκρασία. Η χαμηλή θερμοκρασία σε συνδυασμό με τον παγωμένο αέρα και τα βρεγμένα μας γάντια και ευαίσθητα σημεία, μας ταλαιπώρησε λιγάκι και σε αρκετά σημεία δέχτηκα τα «πυρά» των συνταξιδιωτών μου. Κάθε φορά που με ρωτούσαν αν έχουμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε Δημητσάνα εγώ τους απαντούσα με βλέμμα σιγουριάς και χαλαρότητας: «σε 5 λεπτά είμαστε εκεί». Βέβαια τα 5 λεπτά γίνανε παραπάνω από 40 κι εγώ κινδύνεψα να πέσω σε 2-3 στροφές από τις κατάρες των αγαπητών κατά τ’άλλα φίλων και συνταξιδιωτών μου…

Μέσα στην απελπισία του Αλέξη και Μανώλη που σχεδόν πια ένοιωθα τα βλέμματά τους να με κόβουν στα δύο από εκνευρισμό και κούραση, ξεπροβάλλει στο τέλος της στροφής ένα χωριουδάκι πάνω στην πλαγιά ενός βουνού. Ο ήλιος είχε πια κρυφτεί πίσω από τα παντοδύναμα όρη και τα δέντρα σαν σκιές γιγάντων περικύκλωναν την Δημητσάνα. Τα φώτα από τα πέτρινα σπιτάκια με τις κεραμιδωτές σκεπές τους τρεμόπαιζαν παιχνιδιάρικα μέσα στην βαριά και πυκνή ορεινή ατμόσφαιρα ενώ πλήθος κόσμου, επισκέπτες από άλλες περιοχές της Ελλάδας, περπατούσαν στους στενούς δρόμους του χωριού με βήμα γαλήνιο και χαμογελαστά πρόσωπα.

Το περπάτημα ενός ανθρώπου μπορεί να αποκαλύψει πολλά στοιχεία του χαρακτήρα του. Ο αγχωμένος άνθρωπος, ο άνθρωπος της πόλης δεν περπατάει ποτέ αλλά σχεδόν τρέχει. Τα μάτια του είναι καρφωμένα σε ένα σημείο και τα χέρια του πάλλονται δεξιά αριστερά. Οι κινήσεις του είναι συνήθως ασυντόνιστες και σπασμωδικές.

Ο καταβεβλημένος άνθρωπος ή ο άνθρωπος της μοναξιάς και της απελπισίας περπατεί σκυφτός, σκυθρωπός, το κεφάλι κατεβασμένο να συναντά η ματιά του τα Τάρταρα. Τα χέρια κολλημένα στο σώμα, εγκλωβισμένος, φυλακισμένος όπως και το μυαλό του. Έχει εγκαταλείψει πια κάθε προσπάθεια, έχει χάσει κάθε ελπίδα. Έχει προ πολλού εγκαταλείψει την αξιοπρέπειά του και την αρχοντιά του.

Ο άνθρωπος όμως του χωριού, ο άνθρωπος που βρίσκεται κοντά στη φύση ή που καταφέρνει να ξεγελάσει την καθημερινότητα και τα άγχη της πόλης δεν πορπατεί σκυφτός ούτε με σπασμωδικές κινήσεις. Απεναντίας, η κίνησή του είναι ποίηση, γραμμική και ενιαία. Χορός συγκροτημένος. Το ένα βήμα οδηγεί στο άλλο. Πατάει σταθερά στη γη που τον φιλοξενεί, το σώμα του είναι όρθιο και υπερήφανο, η ματιά του γαληνεύει και συντροφεύει, το χαμόγελό του ζεσταίνει την καρδιά. Είναι άρχοντας και αισιόδοξος. Γνωρίζει που πατεί και που πηγαίνει και ακόμα και όταν δεν γνωρίζει τον δρόμο για τον προορισμό του, ξέρει ότι θα φτάσει σίγουρα. Αργά ή γρήγορα θα φτάσει. Αργά ή γρήγορα. Εξ άλλου αυτό σημαίνει και η παρετυμολογική αναγωγή της λέξης άνθρωπος. Άνθρωπος. Άνω + θρώσκω + όπωπα (αρχαίας παρακείμενος του όρω, δηλαδή βλέπω). Με λίγα λόγια ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει και κινείται προς τα εμπρός, άρα είναι γεμάτος αισιοδοξία και στόχους.

Με αυτές τις εικόνες και σκέψεις στο μυαλό μου ανηφορίζουμε προς την κορυφή του χωριού ψάχνοντας ξενώνα για να περάσουμε το βράδυ εκεί. Αφήνουμε τις μηχανές μας έξω από έναν όμορφο πέτρινο ξενώνα και κλείνουμε δύο πανέμορφες και χαμηλοτάβανες σοφίτες. Ίσως η επιλογή να έγινε υποσυνείδητα μιας και οι χτύποι του κεφαλιού μας στα μασίφ δοκάρια λειτούργησε ανασταλτικά στην πλήρη και ολοκληρωτική σωματική κατάρρευση για το υπόλοιπο της βραδιάς.

Εγώ έκλεισα μία σοφίτα με τον Αλέξη στην οποία θα μοιραζόμασταν ένα μεγάλο διπλό κρεβάτι ενώ στην άλλη σοφίτα ο Μανώλης θα περνούσε την βραδιά μόνος του. Αφού τακτοποιηθήκαμε στον χώρο και αραδιάσαμε όλη μας την πραμάτεια σε ο,τιδήποτε εξέπεμπε θερμοκρασία για να στεγνώσουν μέχρι το επόμενο πρωινό και αφού καθαρίσαμε τα κορμιά μας στο υδρομασάζ που διέθετε η ντουζιέρα της σοφίτας κατεβήκαμε για δείπνο και βόλτα στην πανέμορφη Δημητσάνα. Στενά σοκάκια, όμορφα και περιποιημένα καταστήματα και παραδοσιακά καφενεία, παντοπωλεία, γεροντάκια στις καρέκλες να πίνουν το ποτό τους χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Με αργό βήμα καταλήξαμε σε μία ταβέρνα όπου επιδοθήκαμε σε διαγωνισμό ταχυφαγίας και πολυφαγίας. Βλέπετε η οδήγηση μοτοσυκλέτας απαιτεί πολύ ενέργεια και αυτή η ενέργεια πρέπει απαραιτήτως να αναπληρωθεί με την πρώτη ευκαιρία.

Μετά το φαγητό σταματήσαμε για επιδόρπιο σε ένα μαγαζί παραδίπλα από τον ξενώνα μας που σέρβιρε λουκουμάδες κάθε είδους. Γνωρίσαμε τις δύο κοπέλες που δουλεύανε εκεί και ανταλλάξαμε συμβουλές για ταξιδιωτικούς προορισμούς σε Πελοπόννησο και Κρήτη ενώ στην πρόσκλησή τους για ποτό σε μπαρ της Δημητσάνας αναγκαστήκαμε να αρνηθούμε λόγω κούρασης αλλά και αφού την επόμενη μέρα θα έπρεπε να σηκωθούμε αρκετά πρωί για να συνεχίσουμε την διαδρομή μας.