Ταξίδι με μοτοσυκλέτα στη Πελοπόννησο

Βουρ για καταρράκτες της Νέδας

Το επόμενο πρωινό, ντυμένοι και με τα μπαγκάζια στεγνά και δεμένα στη μηχανή, καθίζουμε για πρωινό σε παρακείμενο του ξενώνα καφενείο απολαμβάνοντας έναν διπλό βαρύ ελληνικό και τρώγοντας γαλατόπιτες όπου και περιμέναμε τον φίλο του Μανώλη, Θάνο, που είχε ξεκινήσει χαράματα από Αθήνα για να μας συναντήσει στη Δημητσάνα και να ακολουθήσει την διαδρομή μας μέχρι και την επόμενη ημέρα.

Σήμερα είχαμε στο πρόγραμμα επίσκεψη στους επιβλητικούς καταρράκτες του ποταμού της Νέδας και διανυκτέρευση στη παραλία Βοϊδοκοιλιά. Αφού λαδώσαμε τις αλυσίδες και καθαρίσαμε ζελατίνες από τα κράνη, ανεβαίνουμε στα πιστά μοτοσακά μας και ξεκινάμε ανανεωμένοι και ξεκούραστοι να καταπιούμε ατελείωτα χιλιόμετρα και μοναδικές εικόνες γεμάτες χρώματα, αρώματα κι αισθήσεις.

Ακολουθούμε την πανέμορφη διαδρομή από Δημητσάνα – Στεμνίτσα – Καρύταινα – Στρόγγυλο – Ανδρίτσαινα – Πλατάνια. Λίγο πρίν τα Πλατάνια ακολουθούμε έναν χωμάτινο παράδρομο τον οποίο κατηφορίσαμε μέχρι τα όρια του με τον ποταμό της Νέδας όπου και αφήσαμε τις μηχανές μας αφού πρώτα δέσαμε όλα τα κράνη μας και ξεκινήσαμε περπατώντας στο μονοπάτι δίπλα από τον ποταμό ψάχνοντας τον διάσημο μεγάλο καταρράκτη.

Οι νεράιδες ήταν πανέμορφες νεαρές γυναικείες μορφές με θεϊκή καταγωγή που δεν ήταν αθάνατες αλλά ζούσαν πάρα πολλά χρόνια κοντά στις πηγές και στα ποτάμια και τρέφονταν με αμβροσία. Προστάτιδες της νιότης, των παρθένων και των αρραβωνιασμένων. Μία από αυτές, η Νέδα έδωσε τ΄ όνομά της στο ποτάμι, το μόνο με θηλυκό όνομα στην Ελλάδα. Κι όπως κάθε θηλυκό θέλει ιδιαίτερη προσοχή για να το προσεγγίσεις και να το κατακτήσεις.

Περπατώντας μέσα στο φαράγγι, το γεμάτο πλατάνια, αγριοβελανιδιές, συκιές, κουμαριές και πουρνάρια που διασχίζει το ποτάμι, οι συντρόφισσες της Άρτεμης, της Αφροδίτης και του Πάνα στους χορούς και τα τραγούδια, οι θυγατέρες του Δία Αιγιόχου του θεού της θύελλας, οι νύμφες, θαρρείς και θα ξεπεταχτούν μπροστά σου καθώς βαδίζεις μέσα στα νερά του ποταμού ή τα φιδογυριστά μονοπάτια που τον ακολουθούν στις όχθες του.

Ανεβοκατεβαίνοντας τα στενά μονοπάτια αισθήσεις μεθυστικές εισβάλουν στα έγκατα του μυαλού σου καθώς το κελάρυσμα των νερών του ποταμού της Νέδας ενώνεται με το κελάηδισμα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων των δέντρων και την βαριά ανάσα των κουρασμένων περιπατητών.

Ένα οργιαστικό παιχνίδι των αισθήσεων, μέσα σε ένα παρθένο τοπίο χωρίς ανθρώπινες επεμβάσεις με συχνές εναλλαγές, πλούσια βλάστηση, διαυγή νερά, μυρωδιές κι ακούσματα που σε τυλίγουν, καταλαμβάνει όλη σου την ύπαρξη και με παιδική ανυπομονησία συνεχίζεις εξερευνώντας τον ποταμό ψάχνοντας να βρεις τον μεγάλο καταρράκτης της Νέδας. Ένας καταρράκτης ύψους 20 μέτρων με δυνατά και κατάλευκα νερά καταλήγει σε μία λίμνη με χρώματα τυρκουάζ περικυκλωμένη από πυκνή βλάστηση και πελώρια δέντρα καρφωμένα πάνω στους βράχους σε οριζόντια και κάθετη διάταξη.

Εικόνες του καταρράκτη είχαμε δει από το ίντερνετ αλλά τίποτα δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, για αυτό που θα αντικρίζαμε με τα ίδια μας τα μάτια. Μετά από πολύ περπάτημα και αρκετή ώρα ψάξιμο –μιας και ο μεγάλος καταρράκτης είναι καλά κρυμμένος και έξω από το κύριο μονοπάτι– ακούμε τον κρυστάλλινο αχό των νερών να χτυπάνε με δύναμη πάνω στα βράχια και τα νερά της λίμνης. Η εικόνα μαγευτική. Ένα ζευγάρι καθόταν δίπλα στον καταρράκτη, πάνω στα βράχια και κοίταζε υπνωτισμένο τα νερά που χτυπούσαν με μανία, ένας τουρίστας μέσα στη λίμνη να χαλαρώνει στα παγωμένα νερά που μόνο υγεία και ευεξία χαρίζουν.

Εμείς να περπατάμε σαλεμένοι, με βήμα αργό, το στόμα μας ανοιχτό από τις πρωτόγνωρες εικόνες και ήχους που σφηνώθηκαν στο βάθος του μυαλού μας, προσέχοντας μην πέσουμε μέσα στο ποτάμι, φτάνουμε στις όχθες της μικρής λίμνης και σηκώνουμε το κεφάλι για να θαυμάσουμε τον καταρράκτη σε όλη του την μεγαλοπρέπεια που βρισκόταν μόλις λίγα μέτρα μπροστά μας.

Ένα συναίσθημα ηρεμίας μας συνεπαίρνει. Πατώντας στην γη αυτή, ακούγοντας τον ήχο του καταρράκτη, οι δονήσεις των νερών που ξετυλίγουν την χάρη τους χαϊδεύοντας τους βράχους, διαπερνάνε το σώμα σου, ξετινάζουν όλες σου τις αισθήσεις και η μέθη αυτή των αισθήσεων οδηγεί τους κτύπους της καρδιάς, ξυπνάει βαθύτερα συναισθήματα, παλιές αναμνήσεις, ό,τι ομορφότερο έχεις κρύψει στα έγκατα της ψυχής σου ανασταίνεται μονομιάς.

Όλα ενώνονται, γίνονται ένα και βρίσκεσαι να αιωρείσαι ψυχικά σε φωτεινό κενό με τα χέρια ανοιχτά και το κεφάλι γυρμένο προς τα πίσω. Ανοίγεις τους πνεύμονες για να ρουφήξεις το άρωμα του φρέσκου οξυγόνου, οι πόροι του δέρματος σου διαστέλλονται για να επιτρέψουν στις σταγονίδες του νερού να διαπεράσουν το σώμα σου, οι ήχοι του περιβάλλοντος οδηγούν τον χορό του μυαλού και τα χρώματα καθορίζουν την παλέτα των σκέψεων.

Ο Αλέξης, αλαφιασμένος από την τρομακτική δύναμη της φύσης πάνω μας, πετάει μονομιάς τα ρούχα του και βουτάει μέσα στα παγωμένα νερά. Συνηθισμένος ψαροντουφεκάς και κολυμβητής παντός καιρού, δεν άργησε το σώμα του να συνηθίσει στην χαμηλή θερμοκρασία και αμέσως βρέθηκε κάτω από τα νερά του καταρράκτη και μέσα από τα γαλανά χρώματα της λίμνης μας κοιτούσε χαμογελαστός και ευτυχισμένος ενώ σχεδόν μας παρακαλούσε να πάρουμε και οι υπόλοιποι την απόφαση να βουτήξουμε μαζί του. Δεν έπρεπε να χάσουμε την ευκαιρία. Έβλεπες στα μάτια του ότι η βουτιά στα παγωμένα νερά, στο σώμα της νεράϊδας Νέδας, ήταν μονόδρομος και κάθε άλλη απόφαση μόνο απογοήτευση και μετανιωμό θα προκαλούσε αργότερα. Δανείζομαι το μαγιό του Μανώλη και ακολουθώ τον Αλέξη.

Το άγγιγμα στα τόσο παγωμένα νερά ήταν σαν να διαπερνάει το σώμα σου ρεύμα 10.000 βολτ. Μία φωνή σαν κλάμα γέννας δραπετεύει από τα έγκατα του σώματός μου και μετά η απόλυτη ηρεμία. Εμπειρία ζωής, δίχως καμία αμφιβολία. Βγαίνοντας έξω επιστρέφω το μαγιό στον Μανώλη για να βουτήξει κι αυτός μαζί με τον Θάνο ενώ εγώ γυμνός ξαπλώνω σε έναν βράχο δίπλα στα ταραγμένα νερά για να στεγνώσω νοιώθοντας πια τους παλμούς της καρδιάς μου να χτυπάνε με τον ελάχιστο ρυθμό. Η απόλυτη ηρεμία και ένα αίσθημα ελευθερίας αγκάλιασε όλο μου το είναι και το κάθε δευτερόλεπτο περνούσε από δίπλα μου γεμάτο. Ούτε μία στιγμή δεν πήγε χαμένη.

Γεύτηκα την δύναμη και την ομορφιά της φύσης όσο καλύτερα μπορούσα, τα χέρια της Νέδας αγκάλιασαν το σώμα μου και ξέπλυναν με χάρη την ψυχή μου, πήρα δυνάμεις τρομερές από τα νερά αυτά και άφησα πίσω μου, σαν ελάχιστη πληρωμή στην ομορφιά της νεράϊδας Νέδας, μέρος της ίδιας της ψυχής μου.

Το ταξίδι με μοτοσυκλέτα είναι ευχή και κατάρα. Προσφέρει τρομερές συγκινήσεις, βλέπεις εικόνες που δεν μπορείς να παρατηρήσεις με κανένα άλλο μεταφορικό μέσο. Θα επεκταθώ περισσότερο για αυτό το συναίσθημα και την φιλοσοφία της μοτοσυκλέτας σε επόμενο άρθρο. Προς το παρόν θα αρκεστώ μόνο σε μία επιφανειακή ανάλυση της παραπάνω φράσης. Ευχή και κατάρα λοιπόν μιας και ό,τι βλέπεις, το βλέπεις τις περισσότερες φορές για λίγο.

Εκεί που οι αισθήσεις του μυαλού ανοίγουν τις πύλες του και σου επιτρέπεται να ρίξεις κλεφτές ματιές μέσα στα έγκατα των σκέψεων σου, καλείσαι σύντομα να κλείσεις πίσω σου την πόρτα για να την ξανανοίξεις αργότερα σε κάποιο άλλο προορισμό.Σε άλλη διαδρομή και νέες εμπειρίες. Ό,τι βλέπεις και βιώνεις το βιώνεις έντονα. Εντονότατα. Αλλά ποτέ δεν παίρνεις αρκετό για να χορτάσεις. Συνεχίζεις για νέους προορισμούς, νέες εικόνες, σε μία συνεχή αναζήτηση, έναν ασταμάτητο ψυχοσωματικό αγώνα κάθαρσης.

Και όσο ταξιδεύεις κρατάς φυλακισμένες στο μυαλό σου τις εικόνες των τοποθεσιών που συνάντησες λίγα μόλις λεπτά ή ώρες πριν. Μέχρι η ματιά σου να φυλακιστεί από ένα νέο συναίσθημα. Και συνεχίζεις ασταμάτητα το ταξίδι του Οδυσσέα, αναζητώντας τον δρόμο της επιστροφής προς την Ιθάκη. Σε ένα ταξίδι που σε κάνει πάντα λίγο πιο σοφό, λίγο πιο ώριμο, λίγο πιο συγκροτημένο αλλά με τίμημα βαρύ την γνώση της ομορφιάς και απεραντοσύνης που μας περιβάλλει.