Ταξίδι με μοτοσυκλέτα στη Πελοπόννησο

Σπήλαιο Δυρού

Φτάνοντας στη Σπάρτη, ξεκινήσαμε να κινούμαστε με πορεία προς τα Νότια με επόμενο προορισμό ένα από τα ωραιότερα σημεία του ταξιδιού, το σπήλαιο του Δυρού. Τα όσα ακούσαμε γι αυτό το σπήλαιο πριν ξεκινήσουμε δεν περιγράφονται: «Εμπειρία ζωής», «Αν πας Πελοπόννησο και δεν περάσετε από το Σπήλαιο Δυρού είναι σαν να μην πήγατε» «Είναι σαν να μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο» και άλλες αναφορές από διάφορες πηγές έκαναν το σπήλαιο αυτό απαραίτητο προορισμό στο ταξίδι μας.

Στη διαδρομή αυτή θαύμασα την εκπληκτική ποικιλία χρωμάτων που διαθέτει η Πελοπόννησος. Μέσα σε λίγες ώρες είχα μπει μέσα στα βουνά, δροσιστεί από ποταμούς, νιώσει την δροσερή σκιά των πελώριων δέντρων και την υγρασία της πυκνής βλάστησης αλλά και το απέραντο σεληνιακό τοπίο, τα ξερά και κακοτράχαλα βουνά, την ξηρασία και την ερημιά.

Το Σπήλαιο του Δυρού βρίσκεται στο μεσαίο πόδι της Πελοποννήσου, στην ευρύτερη περιοχή της Μάνης, σε μία παραλιακή τοποθεσία που σαφώς υποδέχεται χιλιάδες επισκέπτες όλο τον χρόνο που ανυπομονούν να θαυμάσουν το ωραιότερο λιμναίο σπήλαιο του κόσμου.

Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι η εμπειρία αυτή θα αποτυπωθεί οπωσδήποτε στη μνήμη σου. Το να περνάς μέσα από ένα σπήλαιο, στα βάθη της γης, πάνω σε μία βαρκούλα, σχεδόν αιωρούμενος από την διαύγεια των υδάτων και την αντανάκλαση σταλακτιτών πάνω σε αυτό, προκαλεί όλες σου τις αισθήσεις και σε μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο. Ξεκινώντας την περιήγηση μέσα στο σπήλαιο μια ανατριχίλα διαπέρασε όλο μου το σώμα.

Η εικόνα έμοιαζε εκπληκτικά με τις μυθολογικές αφηγήσεις για τον βαρκάρη Χάρων και το πέρασμα στον Άδη. Ο βαρκάρης όρθιος πάνω στο μικρό βαρκάκι, με το κουπί να ταράζει τα ήρεμα, σχεδόν νεκρικά ύδατα, με κινήσεις αργές και «αιώνιες» να μας οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην καρδιά του σπηλαίου. Ο ήχος του κουπιού και των ταραγμένων υδάτων αντανακλώμενος πάνω στα βαριά πετρώματα συνέθετε την μουσική πανδαισία του σκότους και οι βράχοι σχημάτιζαν τρομακτικές εικόνες βγαλμένες από σουρεαλιστική ταινία τρόμου του Dario Argento.

Ένα σκοτεινό και υγρό σπήλαιο στο οποίο το μάτι δεν χορταίνει να παρακολουθεί με θαυμασμό το τι απλόχερα του έχει προσφέρει η φύση. Μια διαδρομή δαιδαλώδης, με τμήματα του σπηλαίου άλλα να θυμίζουν τεράστιες φωτεινές αίθουσες και άλλα μικρά και σκοτεινά, υγρά κελιά θανάτου προκαλώντας συναισθήματα κλειστοφοβικά. Το γεγονός ότι κινείσαι πάνω στην λίμνη δεν μπορεί παρά να γιγαντώσει την ομορφιά του τοπίου. Οι αντανακλάσεις ήχου και φωτός, ο παφλασμός, οι τεράστιοι σταλαγμίτες και σταλακτίτες, οι χρωματισμένοι βράχοι, τα διαφορετικά στοιχεία και συστατικά του εδάφους, η σκληράδα της γης μπροστά στα μάτια σου και ταυτόχρονα η απέραντη τιμή του να βρίσκεσαι μπροστά σε ένα δημιούργημα που χρειάστηκε αιώνες να περάσουν μέχρι να ολοκληρωθεί και πολλοί ακόμα μέχρι να ανακαλυφτεί και να αξιοποιηθεί από τον άνθρωπο. Ένα δημιούργημα που συνεχώς λαξεύεται από τον μεγάλο αρχιτέκτονα της φύσης και αενάως διαμορφώνεται και παραλλάσσεται.