Στους δρόμους της Πελοποννήσου

2η ΜΕΡΑ
Κυριακή 23 Μαρτίου 2014
Αναχώρηση: 10:30 – Άφιξη: 18:45
Διαδρομή: Χελιδόνι – Αρχαία Ολυμπία – Ανδρίτσαινα – Καρύταινα – Μεγαλόπολη – Καστρί – Αγ. Πέτρος – Αγ. Ιωάννης – Σίταινα – Καστάνιτσα – Γεράκι – Μονεμβασία.
Χλμ:354 – Σύνολο Χιλιομέτρων: 922

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα.

Ο ουρανός γαλανός, η θερμοκρασία κατάλληλη, η διάθεση στα ύψη και τα στομάχια γεμάτα από τα χθεσινά «παλιοκρέατα» (αν και είμαι πεπεισμένος ότι οι σαλάτες μας φούσκωσαν). Ξεκινήσαμε τραβώντας φωτογραφίες από το ύψωμα στο νεκροταφείο του χωριού. Η θέα ήταν όλα τα λεφτά. Κατάλληλη για ανύψωση -της ήδη ανυψωμένης- διάθεσης.

Σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας. Μια περιμετρική βόλτα μισής ώρας κάναμε μιας και κανείς δεν είχε την διάθεση να μπούμε στο εσωτερικό του χώρου (γνωστοί ακούλτουροι) και βουρ στα μηχανάκια για να καλύψουμε χιλιόμετρα.

Περνώντας πάνω από τον Αλφειό ποταμό

ξεκινήσαμε μια διαδρομή αρχικός αδιάφορη περνώντας από χωριά που εύκολα θα κέρδιζαν το όσκαρ ασχήμιας με χαμηλή βλάστηση και στενό δρόμο αλλά σιγά-σιγά το τοπίο ομόρφαινε.

Αρκετές ελιές, αμφιθεατρικά χωριά όμορφα περάσματα, εντυπωσιακά πετρώματα. Και ξαφνικά όλα αυτά χαλάνε στη θέα των καμένων πλαγιών.

Οι εικόνες είναι πραγματικά αποκρουστικές και σ’ εξοργίζουν. Πόσο βιαστές της φύσης μπορούμε να γίνουμε; Χωρίς περαιτέρω σχόλια. Το αντίκρισμα της Ανδρίτσαινας από μακριά αλλάζει πάλι την διάθεση προς το καλύτερο και μου δημιουργεί μια ικανοποίηση το γεγονός ότι σταματήσαμε για ένα καφέ πράγμα που και αυτό το είχα τάξει στον εαυτό μου πριν 5 χρόνια.

Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε μια καταπράσινη πλαγιά, στη δυτική πλευρά του Λυκαίου όρους, κοντά στα σύνορα με τους νομούς Αρκαδίας και Μεσσηνίας. Πρόκειται για κωμόπολη με μεγάλη ιστορία, που αναπτύχθηκε κατά τη Φραγκοκρατία (12ος – 13ος αι. μ.Χ.) και, μάλιστα, αναφέρεται στο Χρονικόν του Μορέως. Η Ανδρίτσαινα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο τόσο στα Ορλωφικά όσο και κατά την Ελληνική Επανάσταση. Το 1826, μάλιστα, η πόλη καταστράφηκε από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Η πόλη αποτελεί την ιστορική έδρα του Δήμου Ανδρίτσαινας – Κρεστένων, ενώ παλαιότερα αποτελούσε έδρα του Καποδιστριακού Δήμου Ανδρίτσαινας (πηγή: βικιπαίδεια).
Πραγματικά απολαύσαμε τον καφέ στη μικρή πλατεία του χωριού ανάμεσα σε λίγους θαμώνες.

Όμορφα καλαίσθητα μαγαζάκια περιβάλλουν την πλατεία

με αποκορύφωμα την βρυσούλα που ξεπηδάει μέσα από τον κορμό του πλάτανου.

Δεν πρέπει να παραλείψω πως πριν μπούμε στο χωριό και δεξιά του κεντρικού δρόμου υπάρχει δρόμος που οδηγεί στο ναό του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες. Μέρος που αξίζει σίγουρα να το επισκεφτείς αλλά… ας αφήσουμε και κάτι για την επόμενη φορά που το οδοιπορικό θα έχει περισσότερο τουριστικό χαρακτήρα. Από την Ανδρίτσαινα αναχωρούμε μέσω μιας απολαυστικής διαδρομής με στενό δρόμο αλλά καλής ποιότητας οδόστρωμα πράγμα που βοήθησε τους «χεράδες» της παρέας να «ξεμπουκώσουν». Αντικρίζοντας ο ταξιδιώτης το κάστρο και ένα μέρος των σπιτιών της Καρύταινας δεν μπορεί σίγουρα να φανταστεί το τι θα δει φτάνοντας από την πλευρά της κύριας όψης του χωριού.

Πράγματι μια πολύ όμορφη εικόνα μας περίμενε βλέποντας το χωριό από χαμηλά. Ένα χωριό που εκτός του Φράγκικου κάστρου που έχει να επιδείξει, έχει και πολλά άλλα πράγματα να δεις.

Από εκεί ο δρόμος μέχρι την Μεγαλόπολη αδιάφορος. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση σ’ αυτό το κομμάτι είναι ο αρχαιολογικός χώρος με φόντο τα φουγάρα και ο τρόπος που βρήκε η αρχαιολογική υπηρεσία να καθαρίσει τον χώρο από τα χορτάρια (αν κοιτάξετε με προσοχή την φωτογραφία θα δείτε ένα κοπάδι πρόβατα να «καθαρίζουν»)…

Μη βάλετε εκεί βενζίνη αφού θα σας τον «πιάσουν» κανονικά. Κάντε 40-45 χλμ υπομονή και βάλτε μετά την έξοδο της εθνικής για Τρίπολη (η διαφορά είναι πάνω από 10 λεπτά/λτ). Περνώντας το Καστρί και φτάνοντας στον Αγ. Πέτρο χωριστήκαμε και πάλι. Οι τρεις πήγανε κατευθείαν στο Πολύδροσο (Τζιτζίνα) και οι υπόλοιποι πήραμε τον δρόμο προς Αγ. Ιωάννη – Ορεινή Μελιγού – Σίταινα – Καστάνιτσα. Το μήκος της διαδρομής είναι περίπου 40 χλμ τα οποία και θα μείνουν καλά χαραγμένα στη μνήμη μας. Καταρχάς το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ήταν στρωμένο από καλό οδόστρωμα πράγμα που μας διευκόλυνε πολύ στη πορεία. Στη συνέχεια τα μέρη που περάσαμε και οι εικόνες που αντικρίσαμε ήταν απλά εκπληκτικές. Η διαδρομή δε Ορεινή Μελιγού – Σίταινα – Καστάνιτσα και η ομορφιά αυτών των χωριών ήταν κάτι το μοναδικό. Όποιος βρεθεί σ’ αυτά τα μέρη να μην αμελήσει να την κάνει. Το όνειρο του κάθε μοτοταξιδιώτη…

Αλλά και μετά την Καστάνιτσα το τοπίο δεν σε αφήνει σε ησυχία. Βρισκόμαστε στη θέση «Τσελεχάνα» στην κοινότητα Βαμβακούς. Ψηλά έλατα κατά μήκος του δρόμου και κατέβασμα από τα 1235μ προς το Πολύδροσο.

Εκεί μας περίμεναν και τα υπόλοιπα παιδιά για να συνεχίσουμε παρέα προς τον τελικό σημερινό προορισμό, την Μονεμβασία. Συνεχίζουμε να καλύπτουμε όμορφα χιλιόμετρα που δεν θες να τελειώσουν για κανένα λόγο.

Και σε αυτή την πλευρά η καμένη γη πονάει.

Αρχίζει να δύει και ο ήλιος,

έρχεται και το πέρασμα ανάμεσα σε πορτοκαλεώνες ε, και εκεί μας αποτελείωσε:

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου την μυρωδιά που ήρθε στη (Γαλλική) μύτη μου… ευωδιά… η μυρωδιά ανθισμένων πορτοκαλεώνων… για κάτι τέτοιες στιγμές ταξιδεύω… σταματώ εδώ…
Τα τελευταία χιλιόμετρα ήταν διαδικαστικά μέχρι να φτάσουμε στην όμορφη Μονεμβασία.

Γρήγορα βρήκαμε το ξενοδοχείο και γρήγορα βρήκαμε το γυράδικο που θα τρώγαμε βλέποντας τον 1ο φετινό αγώνα motoGP (τι αγώνας και αυτός). Μετά το τέλος του αγώνα και με την συντροφιά ενός νοστιμότατου παγωτού κατευθυνθήκαμε ποδαράτοι προς το κάστρο για να δούμε και την νυχτερινή ζωή. Δεν είχα ξαναμπεί στο εσωτερικό του κάστρου και ομολογώ ότι το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν είναι για 7 ξεπεσμένους και παραιτημένους από την ζωή πρώην εραστές… Αλλά τι να κανείς αυτοί είμαστε…
Η κούραση, τα χρόνια και η απόσταση της επιστροφής, μας έκανε να γυρίσουμε γρήγορα πίσω (μετά από ένα ποτάκι) για ανάκτηση δυνάμεων…