Στους δρόμους της Πελοποννήσου

3η ΜΕΡΑ
Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014
Αναχώρηση: 9:30 – Άφιξη: 19:30
Διαδρομή: Μονεμβασία – Γύθειο – Βαθύ – Καμάρες – Κότρωνας – Ακρωτήριο Ταίναρο – Βάθεια – Γερολυμένας – Καρδαμύλη – Καλαμάτα – Μελιγαλάς – Χελιδόνι.
Χλμ:410 – Σύνολο Χιλιομέτρων: 1332

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Μετά από ένα καλό ύπνο και ένα αξιοπρεπέστατο πρωινό είμαστε έτοιμοι προς αναχώρηση. Μια σημείωση μόνο για το ξενοδοχείο: είναι 2 αστέρων, το όνομα του είναι Hotel Pramataris, το βρίσκεις εύκολα μιας και είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο, έχει parking στην αυλή,

πρωινό, καθαρό, ευγενική ιδιοκτήτρια και η τιμή του για 3κλινο στα 50 ευρώ. Το αναφέρω γιατί μου έκανε καλή εντύπωση (επίσης δεν μας κέρασε κάτι η ιδιοκτήτρια για να γράψω καλά λόγια απλά αν κάτι είναι value for money αξίζει να το αναφέρουμε).
Αναχώρηση στις 9:30. Βάλτε βενζίνη μετά τους Μολάους γιατί μετά η τιμή πάλι ξεφεύγει. Η διαδρομή μέχρι το Γύθειο είναι ευχάριστη ανάμεσα πάλι σε πορτοκαλεώνες και σε ελαιώνες. Το Γύθειο είναι και η πύλη της Μάνης της εξαιρετικής αυτής γωνιάς της Ελλάδας.

Πριν μπει κάποιος στην πόλη αριστερά βρίσκεται η παραλία Γλυφάδα με σήμα κατατεθέν το σκουριασμένο πλοίο που έχει προσαράξει εκεί εδώ και πολλά χρόνια.

Στο Γύθειο επικρατεί ένας ψιλοχαμός μιας και όλοι οι μαθητές έχουν βγει στο κέντρο για να παραστούν στην κατάθεση στεφάνων προς τιμή της γιορτής της 25ης Μαρτίου. Στάση για καφέ και αποχαιρετισμός με τους Νικόλα, Νίκο, Δημήτρη μιας και θα έπρεπε να γυρίσουν στην Αθήνα. Συνεχίζουμε μόνοι μας (Αντώνης, Κυριάκος, Τάσος και η αφεντομουτσουνάρα μου), για να εξερευνήσουμε την «ξεχωριστή» Μάνη. Η Μάνη για όσους την έχουν επισκεφτεί ξέρουν τι σημαίνει. Ένα μαγικό μέρος που αφήνει τον επισκέπτη στην κυριολεξία με το στόμα ανοιχτό. Ας γράψω το οδοιπορικό στη Μάνη και θα αναφέρω κάποιες από τις ομορφιές που αντικρίσαμε. Βγαίνοντας από το Γύθειο και στρίβοντας αριστερά στον επαρχιακό Γυθείου – Αρεόπολης περνάμε το χωριό Μαυροβούνι και μετά από λίγα χιλιόμετρα στρίβουμε αριστερά προς το χωριό Βαθύ. Από εκεί ξεκινάει η πραγματική Μάνη. Στενός δρόμος -σχεδόν σοκάκι- ανάμεσα σε ελιές κάνει την διαδρομή εξαιρετική.

Περάσαμε κατά σειρά τα χωριά Μαραθέα και Βαθύ αντικρίζοντας πολλά πέτρινα εκκλησάκια και είδαμε τα πρώτα πυργόσπιτα.

Εκεί δόθηκε η ευκαιρία τα «παιδεία να παίξει».

Μετά το χωριό Αγέρανος ο δρόμος πάει παραλιακά πάνω από την ακτογραμμή δημιουργώντας όμορφες εικόνες, η ποιότητα του οδοστρώματος καθώς και η χάραξη του αλλάζει προς το καλύτερο και έτσι ο οδηγός μπορεί να απολαύσει πιο εύκολα αυτό που αντικρίζει.

Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω βρίσκονται οι Καμάρες.

Εκεί συναντήσαμε και την πρώτη αμμουδερή παραλία. Περνώντας αυτόν τον κάτι σαν κόλπο, μπορείς να δεις εντελώς άλλες εικόνες ανάλογα από πια πλευρά κοιτάς. Το μόνο βέβαιο είναι ότι απ’ όπου και αν το δεις είναι φανταστικό.

Βγαίνοντας από τις Καμάρες σηκώστε το κεφάλι σας και θαυμάστε τον πετρόχτιστο οικισμό που κρέμεται από πάνω σας.

Στα επόμενα χιλιόμετρα θα περάσουμε κατά σειρά από τα χωριά Σκούταρι – Κότρωνας – Φλομοχώρι – Ζούφα – Χαλίκια – Έξω Νύμφιο και καταλήξαμε στην Κοκκάλα. Μερικές φωτογραφίες θα δώσει σ’ εσάς να δείτε, αλλά και σ’ εμάς να θυμηθούμε από πού περάσαμε… Οι μνήμες…

Η διαδρομή…

Τα πυργόσπιτα…

Η μικρή παραλία στην Κοκκάλα…

Παρεμπίπτοντος η ποιότητα του οδοστρώματος παραμένει αρκετά καλή. Συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο. Πυργόσπιτα…

ελαιώνες… αποκομμένοι οικισμοί…

όμορφες διαδρομές…

με θέα πάντα τον Λακωνικό κόλπο.

Τα χωριά Σπείρα και Λάγια δείχνουν ερημωμένα. Μετά τη Λάγια στρίβαμε αριστερά προς Πόρτο Κάγιο. Ο δρόμος έγινε στενός και διέσχιζε ένα ερημωμένο οροπέδιο

μέχρι να καταλήξει στο σημείο που έβλεπες από ψηλά το Μαρμάρι.

Το θέαμα έκοβε την ανάσα παράλληλα με τον φιδωτό δρόμο που μας κατέβαζε στο ύψος της θάλασσας.

Πραγματικά το σκηνικό προσωπικά θα το χαρακτήριζα βγαλμένο από ταινία. Από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες που έχουν δει τόσα χρόνια τα μάτια μου. Από ψηλά στο Μαρμάρι φαίνεται να υπάρχουν δυο παραλίες και ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα εναρμονισμένο -ευτυχώς- με το όλο περιβάλλον.

Μετά το Μαρμάρι οι ταμπέλες σε οδηγούν προς το ακρωτήριο Ταίναρο. Ο δρόμος διασχίζει ένα γυμνό τοπίο με χαμηλή βλάστηση -κυρίως θάμνοι και φασκόμηλα-

ώσπου στα δεξιά μας ξεπροβάλει μια απομονωμένη παραλία -όρμος Βαθύ- που ο καθένας μας θα ήθελε να βουτήξει.

Ο δρόμος «τελειώνει» εκεί που αρχίζει το μονοπάτι που με 20 λεπτά περπάτημα σε βγάζει στον φάρο του Ταινάρου που σημαίνει πως βρίσκεσαι στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Μια ταβέρνα και κάποια καταλύματα που ξεπερνούν τα όρια της κακογουστιάς χαλάνε το όλο σκηνικό που πραγματικά θα μπορούσε να είναι εντελώς διαφορετικό. Γκρεμίστε τααααααα…!!!
Και τώρα θα ήθελα να γράψω κάποιες προσωπικές σκέψεις που έκανα από τη στιγμή που στρίψαμε στο χωριό Λάγια και κάναμε αυτά τα 13-14 χιλιόμετρα μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο. Ίσως είναι ιεροσυλία αλλά κάπου μέσα μου ένοιωσα συναισθήματα που ένοιωσα όταν έκανα τα τελευταία χιλιόμετρα προς το βόρειο Ακρωτήρι (Nordkapp). Αυτή η αίσθηση ότι κατευθύνομαι κάπου που μετά από αυτό δεν έχει τίποτα…Η ατμόσφαιρα που δημιουργείτε φέρνει κοντά τα δυο μέρη. Η μεγάλη διαφορά είναι στις καιρικές συνθήκες που σαφώς εδώ είναι καλύτερες. Πάντως η ομορφιά του τοπίου στο Ταίναρο -γνώμη μου- είναι μπροστά με διαφορά. Μέγα λάθος της πολιτείας -αλλά και δικιά μας- που δεν διαφημίζουμε σωστά το «νοτιότερο άκρο της Ευρώπης». Οι Νορβηγοί κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα μύθο γύρω από τον δικό τους βράχο, γιατί να μην κάνουμε και εμείς το ίδιο; Δεν έχουν τίποτα παραπάνω αυτοί, τουναντίον…Ίσως επειδή το έχουμε στα πόδια μας δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε. Αυτές οι προσωπικές σκέψεις για ένα μέρος που αξίζει της επίσκεψης όλων μας…

Αναχωρούμε για την συνέχιση του οδοιπορικού μας με πολύ καλή διάθεση και μαγεμένοι από αυτά που έχουμε δει μέχρι εδώ. Βγαίνουμε πάλι στον κεντρικό δρόμο γυρίζοντας και ρίχνοντας μια τελευταία ματιά…

Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο που το χαρακτηρίζει το γκρι των βράχων η σχεδόν ανύπαρκτη βλάστηση -αν εξαιρέσει κανείς κάποιες φραγκοσυκιές και μουριές- και οι απόκρημνες πλαγιές, βγαίνοντας από μια από τις πολλές στροφές του δρόμου συναντάμε το απόλυτο πυργοχωριό.

Ένα χωριό έκπληξη. Ένας από τους πιο εντυπωσιακούς οικισμούς της Μάνης και όχι μόνο. Βάθεια… Ένα μοναδικό χωριό που είναι η κεφαλίδα των χωριών της Μάνης. Ένα χωριό που χαρακτηρίζει όλη την Μάνη και το πώς ήταν τα πολύ περασμένα χρόνια. Η Βάθεια της Λακωνικής Μάνης… Ο πιο πολυφωτογραφιμένος οικισμός…
Τα σπίτια -τα περισσότερα- είναι εγκαταλελειμμένα μιας και το καθεστώς ιδιοκτησίας είναι αρκετά μπερδεμένο, αλλά οι πύργοι είναι σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκα ένα άρθρο που έγραφε πως μέχρι το 1997 η Βάθεια ήταν ένα υπόδειγμα διάσωσης παραδοσιακού οικισμού. Μια πρωτοβουλία του ΕΟΤ (ναι, γίνονται και αυτά) το 1975 που πήρε 6-8 πυργόσπιτα και δημιούργησε ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα υψηλής αισθητικής το οποίο όμως μετά από λίγα χρόνια (και αφού τα «πήραν» αυτοί που ήταν να τα πάρουν) το εγκατέλειψαν και τελικά έκλεισε. Δεν ξέρω αν μέσω κάποιας ιδιωτικής πρωτοβουλίας σήμερα επαναλειτουργεί αλλά για μια ακόμη φόρα φαίνεται η προχειρότητα που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα στην Ελλάδα και που φυσικά μας έφτασαν στη σημερινή κατάσταση (stop γιατί εδώ είναι χώρος χαράς και όχι μιζέριας). Λίγα χιλιόμετρα μετά και απολαμβάνοντας την θέα που προσφέρει η διαδρομή

διαμέσω ενός άγονου τοπίου συναντάμε τον Γερολημένα ένα χωριό που από τότε που ο δρόμος έχει πάψει να περνά μέσα από το χωριό έχει απομονωθεί. Παρόλα αυτά έχει να προσφέρει ομορφιές στον επισκέπτη με αποκορύφωμα το Κάβο Γκρόσσο.

Μελανό σημείο -που φαίνεται και από τον κεντρικό δρόμο- τα εκτρώματα που χτίστηκαν στο χωριό και που σίγουρα θα το έχουν μετανιώσει σήμερα ακόμη και οι ιδιοκτήτες τους. Περνώντας μέσα από πολλά μικρά και σχεδόν εγκαταλελειμμένα χωριά, αρχίζουν και κάνουν την εμφάνισή τους οι ομιχλώδεις βουνοκορφές του Ταΰγετου πράγμα που κάνει το τοπίο ακόμη πιο άγριο.

Περνώντας το σπήλαιο του Δυρού και το μεγαλοχώρι της Αρεόπολης, συναντήσαμε τον Όρμο του Λιμενίου που δείχνει εξαιρετικός από ψηλά.

Μεταξύ Λιμένα και Οιτήλου η τουριστική ανάπτυξη έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να γίνουν πολλά καταλύματα και ψαροταβέρνες. Πάντως το κακό αυτό μέσα στα χωριά να μην προσέχουν τις μικρολεπτομέρειες έχει καταντήσει πλέον αηδία…Βρήκες χώρο να εγκαταλείψεις τη σαβούρα σου σαβούρη…

Σίγουρα μια καλαίσθητη επιγραφή στον κεντρικό δρόμο θα σου στοίχιζε περισσότερο κάγκουρα;

Το κλασικό Μανιάτικο τοπίο μας έχει εγκαταλείψει εδώ και μερικά χιλιόμετρα. Έχουμε μπει στον Μεσσηνιακό κόλπο και η διαδρομή παραμένει ευχάριστη. Φτάνοντας στην Καρδαμύλη και έχοντας ακούσει αρκετά καλά λόγια είπαμε να κάνουμε μια στάση. Κατεβήκαμε προς το λιμανάκι αλλά δεν υπήρχε τίποτα να καθίσουμε οπότε κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο του χωριού.

Δεν μας έκανε κάτι ιδιαίτερη εντύπωση και φύγαμε. Ο δρόμος άρχιζε να ανεβαίνει κάνοντας ορατές τις φυσικές ομορφιές της περιοχής. Εντυπωσιακά απόκρημνα πετρώματα με ιδιαίτερο χρώμα δημιουργούσαν ένα ιδιαίτερο σκηνικό.
Τα χιλιόμετρα μέχρι την Καλαμάτα καλύφθηκαν γρήγορα. Η στάση για καφέ στα παραλιακά μαγαζιά της πόλης δεν μας έκανε σοφότερους μιας και δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο να επιδείξει. Για την πόλη της Καλαμάτας έχω ακούσει καλά λόγια που δυστυχώς δεν μπορώ να επιβεβαιώσω μιας και όπως φαίνεται δεν επισκέφτηκα τα κατάλληλα μέρη. Την επόμενη ελπίζω να βρω κάποιο Καλαματιανό φίλο να μας πάει στα καλύτερα. Εδώ μας «εγκαταλείπει» και ο Αντώνης που φεύγει και αυτός για Αθήνα. Οπότε μένουμε πάλι ένας Λαρισαίος, ένας Ελληνοπυργιώτης και ένας γαμπρός Ελληνοπύργου…

Η ώρα έχει περάσει μιας και σουρουπώνει και αποφασίζουμε να κάνουμε την γρήγορη διαδρομή προς το Χελιδόνι που θα ξαναδιανυκτερεύσουμε. Ο δρόμος μέσω Μελιγαλά για Πύργο σχετικά γρήγορος αλλά και πολύ επικίνδυνος (στο τσακ γλιτώσαμε μετωπική με σκύλο βαρβάτο) αφού το βράδυ δεν είναι και το καλύτερο να οδηγείς μηχανή σε άγνωστους δρόμους. 20 χλιμ πριν το Χελιδόνι ξεσπάει μια μπόρα που όμοια της είχα καιρό να δω. Ευτυχώς καταφέραμε και προστατευτήκαμε στο σκέπαστρο ενός βενζινάδικου. Αφού πέρασε η μπόρα μπορέσαμε και συνεχίσαμε μέσα στα σκοτάδια και μέσα από στενά (ας είναι καλά το gps για μια ακόμη φορά) να φτάσουμε στο χωριό. Σε χρόνο ντε-τε ετοιμαζόμαστε και βρισκόμαστε στην ταβέρνα γιατί η πείνα είχε ξιφιγ… Μιλήσαμε με τους ντόπιους, ακούσαμε live γνωστές ελληνικές επιτυχίες -σκοτωμένες βέβαια από τον αοι(η)δ(ία)ό- και περάσαμε μια όμορφη βραδιά. Πέσαμε για ύπνο σχετικά νωρίς μιας και η αυριανή ημέρα θα ήταν αρκετά «φορτωμένη» .