Στη νήσο του Πέλοπα

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Νατάσα Σπηλιοπούλου

Έχει “ξεχειλίσει” αυτό το blog με ταξίδια στην Πελοπόννησο και με το δίκιο σας θα αναρωτηθείτε αν θα βάλουμε πλώρη ποτές για αλλού… Αλλά τι να κάνουμε όμως που έχουμε συμπάθειες (βλέπε έτερον ήμισυ το οποίο κατάγεται από τον Μοριά).
Το σχεδιάζαμε από το Πάσχα αλλά δεν μας καθόταν. Αναβολή στην αναβολή πήγε Οκτώβριος και το ημερολόγιο έδειχνε τριήμερο την 28η. Κοτσάραμε και δυο μέρες άδεια, βγάλαμε και ένα ψιλοπρόγραμμα και καθώς οι μέρες πλησίαζαν άρχισαν τα ευτράπελα. Αρχικά απεργία οι Τελωνειακοί (που πας ρε καραμήτρο χωρίς καύσιμα) και η χαριστική βολή απεργία τα βαπόρια (να κοτσάρω προπέλα στο Τεντέμι να σας πως εγώ!).

Και πάνω που λες “μαμώ την γκαντεμιά μου”, γυρίζει ο τροχός, οι απεργίες λύνονται και η αναχώρηση γίνεται κανονικά. Που λέει ο λόγος δηλαδή, γιάντα είχαμε κάμποσες ωρίτσες καθυστέρηση (μην τα θέμε και όλα δικά μας). Είχαμε πάρει και καμπίνα για να ξεκουραστούν τα κορμιά μας και να είμαστε φρέσκοι να καταπιούμε χιλιόμετρα την επομένη… Που να ξέραμε οι αδαείς ότι δε θα κλείσουμε μάτι. Όλο το βράδυ κάτι τρίζει τραγικά στην καμπίνα… σαν τα χαρτάκια που βάζαμε με μανταλάκι στις ακτίνες του ποδηλάτου ακούγεται… Τρώγω πάνω από ένα δύωρο για να το εντοπίσω και άλλη μια ώρα για να το πατεντάρω. Με αυτά και μ’ αυτά είχα χάσει τον ύπνο μου….

26 Οκτωβρίου, Πάμε βόλτα στο Μοριά (χλμ 331)

Το καράβι δένει στις 8:30 -λόγω της καθυστερημένης αναχώρησης- άρα έχουμε χάσει ήδη δύο ώρες. Τα σημεία που θέλουμε να επισκεφτούμε είναι πολλά, αλλά απ’ την αρχή είχαμε πει: πάμε και ότι προλάβουμε. Βουρ λοιπόν στην βαρετή εθνική, με πρώτη στάση στη Νεμέα, στο Στάδιο.

Αγώνας για δύο, καθώς δεν υπάρχει κανένας άλλος επισκέπτης στο χώρο. Μόνο δύο αρχαιολόγο που “σκάλιζαν” ένα χαντάκι στο γήπεδο.

Το στάδιο της Νεμέας, χωρητικότητας περίπου 40.000 θεατών, κατασκευάστηκε στο πλαίσιο του προγράμματος επιστροφής των αγώνων στη Νεμέα περί το 335 π.Χ., σε απόσταση 400 μέτρων νοτιοανατολικά του Ναού του Διός.

Ο στίβος του, συνολικού μήκους 178 μ., πλαισιωνόταν από λίθινο αγωγό με λίθινες λεκάνες κατά διαστήματα, για τη συγκέντρωση νερού για πόση και διαβροχή του αγωνιστικού χώρου. Στη νότια πλευρά του υπάρχει η λίθινη αφετηρία.

Οι αθλητές και οι κριτές, αφού προετοιμάζονταν σε ένα απλό ορθογώνιο κτίσμα (Αποδυτήριο) με εσωτερική κιονοστοιχία στα δυτικά, εισέρχονταν στο Στάδιο από λίθινη θολωτή δίοδο (δυστυχώς ήταν κλειστή λόγω συντήρησης κατά την επίσκεψη μας). Οι θεατές κάθονταν σε πρόχειρα βαθμιδωτά επίπεδα, λαξευμένα στο μαλακό πέτρωμα, ενώ λίθινα καθίσματα βρίσκονται σε δύο ή τρεις σειρές μεταξύ αφετηρίας και θολωτής διόδου, ίσως για τους προπονητές των αθλητών και/ή διακεκριμένους επισκέπτες.

Εδώ γίνονταν κάθε δύο χρόνια τα Νέμεα, πανελλήνιοι αγώνες προς τιμήν του Οφέλτη και αφιερωμένοι στο Δία. Οι αγώνες περιελάμβαναν δρόμους των 200, 400 και 5000 μέτρων, πάλη, πυγμαχία, παγκράτιο και το κλασσικό πένταθλο (δρόμος 200 μ., ακοντισμός, δισκοβολία, άλμα εις μήκος και πάλη).

Επόμενος μας σταθμός ο αρχαιολογικός χώρος της Νεμέας ο οποίος βρίσκεται μερικές εκατοντάδες μέτρα δυτικότερα. Τουρ για δύο και πάλι.

Στο χώρο, εκτός του όμορφου μουσείου, μπορεί κανείς να θαυμάσει το Ναό του Δία με τις 9 αναστηλωμένες κολώνες. Μπροστά του ένας τεράστιος βωμός, μαρτυρεί τη σημασία του Ιερού κατά την αρχαιότητα.

Ον δε ρόαντ εγκέιν για να διανύσουμε την μικρή απόσταση που μας χωρίζει από τον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών. Ο ‘Ομηρος αναφέρεται στην πόλη περιγράφοντάς την με τα λόγια «ευρυάγυιαν» και «πολύχρυσον», τα οποία δικαιολογούν τα σπουδαία ευρήματα που έφεραν στο φως οι ανασκαφές του Ερρίκου Σλήμαν και του Χρήστου Τσούντα αρχικά, αλλά και δεκάδων ακόμα οι οποίοι πήραν την σκυτάλη στη συνέχεια.

Το πιο γνωστό αξιοθέατο είναι η πύλη των Λεόντων, η κύρια είσοδος της Ακροπόλεως, της οποίας το άνοιγμα έκλεινε με διπλή μπρούντζινη πόρτα (δε σώζεται σήμερα). Όπως διακρίνετε και στην φωτογραφία, τα λιοντάρια είναι ακέφαλα λόγω του ότι για την κατασκευή τους είχε χρησιμοποιηθεί διαφορετικό υλικό, το οποίο δεν άντεξε στο χρόνο.

Δυστυχώς ο δυνατός αέρας που επικρατούσε στην περιοχή, “έβαλε φτερά” στα πόδια μας, αναγκάζοντάς μας να κάνουμε μία γρήγορη περιήγηση πριν καταλήξουμε στο μουσείο, το οποίο αν και μικρό είναι πάρα πολύ προσεγμένο και αξίζει μία επίσκεψη.

Η θέα από τον αρχαιολογικό χώρο προς τον κόλπο της Αργολίδας

Επόμενός μας σταθμός ο θησαυρός του Ατρέα ή όπως είναι ευρύτερα γνωστός “τάφος του Αγαμέμνονα”. Είχα ακούσει πολλά, αλλά όπως λένε: αν δεν δεις με τα μάτια σου δεν μπορείς να καταλάβεις το μεγαλείο. Στεκόμαστε τυχεροί και την ώρα που καταφθάνουμε αναχωρεί το μοναδικό γκρουπ που τον επισκεπτόταν, αφήνοντάς μας να το θαυμάσουμε μόνοι μας.

Για μια στιγμή νόμιζα πως βρισκόμουν στην Αίγυπτο ή στην Ιορδανία...

Ο τάφος είναι λαξευμένος σε μια πλαγιά του βουνού. Η είσοδος στον θάλαμο είναι προσιτή χάρη σε ένα πέρασμα μήκους 40 μέτρων και πλάτους 6, κτισμένο με καλοδουλεμένους ορθογώνιους λίθους, χωρίς συγκολλητικό υλικό! Οι λίθινοι όγκοι είναι τέλεια προσαρμοσμένοι μεταξύ τους, μερικοί μάλιστα έχουν τεράστιες αναλογίες – ένας έχει μήκος 6 μέτρα και 1,2 μέτρα ύψος! Η είσοδος έχει ύψος 5,4 μέτρα και στην κορυφή του υπάρχει γιγάντια πλάκα που υπολογίζεται ότι ζυγίζει 120 τόνους. Πάνω από αυτήν υπάρχει ένα ανοιχτό τρίγωνο που σκοπός του είναι να “ανακουφίζει” τους κίονες της εισόδου από το βάρος της υψικόρυφης καμάρας.

Στο εσωτερικό του υπάρχει ένας μεγάλος θάλαμος, με μια υποστηριζόμενη θόλο ύψους 13,5 μέτρων και διαμέτρου 14,6 μέτρων επίσης χτισμένη με καλοδουλεμένους ορθογώνιους λίθους. Το δάπεδο του θαλάμου είναι φυσικός βράχος.

Μια μικρότερη θύρα οδηγεί σε ένα μικρό πλευρικό δωμάτιο το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό κατά την διάρκεια της επίσκεψής μας.
Τα μαθήματα ιστορίας λαβαίνουν τέλος και ήρθε η ώρα να χαρούμε και λίγο οδήγηση. Με πορεία νότια λοιπόν, σύντομα βρισκόμαστε να διασχίζουμε το Άργος και συνεχίζουμε παραλιακά μέχρι το Λεωνίδιο. Οι πινακίδες με τα Τσακώνικα είναι μια πρώτη ευχάριστη έκπληξη:

Η Τσακωνική ανήκει στην υπολειμματική δωρική ζώνη τής Νέας Ελληνικής. Προήλθε από τη Δωρική διάλεκτο της Αρχαίας ελληνικής, σε αντίθεση με τη Νέα Ελληνική γλώσσα, η οποία προήλθε από την Ελληνιστική κοινή (κυρίως αττικοϊωνικής συστάσεως). Συγκεκριμένα, εικάζεται ότι προήλθε από ευρύτερη δωρική κοινή, η οποία είχε κυριαρχήσει στην Πελοπόννησο μετά τη σύσταση της Αχαϊκής Συμπολιτείας και, ως εκ τούτου, αντιστάθηκε περισσότερο στην Κοινή, ίσως επειδή ομιλείτο σε δυσπρόσιτες περιοχές. (πηγή: Βικιπαίδεια)

Η διαδρομή που ακολουθούμε είναι μαγική. Ανηφορίζουμαι στον Πάρνωνα, διασχίζοντας το εκπληκτικό φαράγγι του ποταμού Δαφνώνα και βουτάμε μέσα σε ένα εντυπωσιακό ελατόδασος ντυμένο στα φθινοπωρινά του.

Κλικ για μεγέθυνση...

Οι εικόνες αυτές μας κράτησαν συντροφιά μέχρι και το χωριουδάκι του Κοσμά. Η πετρόχτιστη πλατεία με τα διατηρημένα κτίρια μαγνητίζει το βλέμμα μας, αλλά ο αέρας που ξυρίζει σε συνδυασμό με το ότι “δεν κυκλοφοράει ούτε γάτα”, μας οδηγούν σε “άτακτη” αποχώρηση.

Πορεία νότια ξανά, με τον ήλιο να τραβάει προς την δύση του. Η κούραση από την αϋπνία έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της και η απόφαση να τραβήξουμε προς Μονεμβασία πάρθηκε ομόφωνα.

Αρκετή ώρα αργότερα πλησιάζουμε στο Βράχο και η επιχείρηση αναζήτησης δωματίου αρχίζει. Δεν κράτησε όμως πολύ καθώς το ξενοδοχείο Λαζαρέτο, λίγο πριν την είσοδο του κάστρου, μας γέμισε το μάτι. Ήταν λίγο πιο ακριβό από το μπάτζετ που είχαμε αποφασίσει να διαθέσουμε για διαμονή (70€ το δίκλινο), αλλά ο συνδυασμός κούρασης και ομορφιάς του καταλύματος δεν μας άφηνε και πολλές επιλογές.

Τακτοποίηση και βουρ για το έρημο -όπως αποδείχτηκε- κάστρο. Καλύτερα όμως, ας το απολαύσουμε χωρίς το τσούρμο των τουριστών.

Ο επιβλητικός βράχος που αναδύεται μέσα από την θάλασσα είναι αποτέλεσμα ενός σεισμού που χρονολογείται γύρω στο 375 μ.Χ. Την σύνδεση του με τη στεριά αναλαμβάνει μια στενή λωρίδα γης -σε συνδυασμό με μια γέφυρα- μήκους 130 μέτρων. Σε αυτή οφείλει και την ονομασία της, η οποία προέρχεται από τις λέξεις “Μόνη” και “Έμβασις”.

Το παρωνύμιο της Μονεμβασίας είναι «Γιβραλτάρ της ανατολής», επειδή τυγχάνει να είναι σε σμίκρυνση πανομοιότυπη με τον βράχο του Γιβραλτάρ.

Τα στομάχια αρχίζουν να γουργουρίζουν επικίνδυνα και οι ελάχιστες ταβέρνες λειτουργούν σαν μαγνήτης. Την “λύτρωση” των στομαχιών μας αναλαμβάνει το παλιότερο -και ένα από τα τρία που λειτουργούν στο κάστρο- εστιατόριο της Ματούλας.

Χορτάτοι πια, κάνουμε ένα τελευταίο νυκτερινό περίπατο στο κάστρο για μερικές φωτογραφίες αλλά την κάνουμε γρήγορα λόγω του ψωφόκρυου, αλλά και των βαριών ματόκλαδων από τον λιγοστό ύπνο στο καράβι.

Επόμενη Σελίδα »