Στη νήσο του Πέλοπα

28 Οκτωβρίου, Τι Μεθώνη, τι Κορώνη, τι Πύλο και Βοϊδοκοιλιά (χλμ 223)

Το πρωινό ξύπνημα δύσκολο… τα νοερά βραδινά ταξίδια κράτησαν τα μάτια ανοιχτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και σε συνδυασμό με το ρακόμελο, το πάπλωμα μας έπεσε βαρύ. Με το ζόρι σηκωνόμαστε περασμένες 10:00 και αράζουμε στην βεράντα για πρωινό.
Για ακόμα μια φορά αρχίζουμε τις ιστορίες και η αναχώρηση γίνεται μετά βίας γύρω στις 12:00. Πρώτος σταθμός για σήμερα οι καταρράκτες στο Πολυλίμνιο.

Όπως υποδηλώνει και η ονομασία του πρόκειται από ένα σύμπλεγμα λιμνών -15 στον αριθμό- και καταρρακτών καλά κρυμμένα μέσα στο ομώνυμο φαράγγι. Οι λίμνες ενώνονται με ένα όμορφα διαμορφωμένο μονοπάτι με μικρά ξύλινα και γραφικά γεφυράκια.

Επόμενος σταθμός η Κορώνη. Παρά την αργία της ημέρας, η κίνηση στο δρόμο είναι μηδαμινή και σύντομα βρισκόμαστε να αγναντεύουμε το γνωστό της κάστρο.

Κλικ για μεγέθυνση...

Διασχίζουμε την πόλη η οποία μοιάζει με στοιχειωμένη. Δεν κινείται τίποτα, ούτε αυτοκίνητο, ούτε άνθρωπος αλλά ούτε και φύλλο. Φτάνουμε σε μια από της εισόδους του κάστρου και συνειδητοποιούμε πως πρέπει να εγκαταλείψουμε την μοτοσυκλέτα μας και να ανηφορίσουμε αρκετά.

Το ξενύχτι έχει κάνει τα πόδια βαριά, έτσι αφού χαζεύουμε για λίγο, παίρνουμε το δρόμο για Μεθώνη.

Ακολουθούμε μία όμορφη και ήρεμη σε σημείο ανησυχίας (ρε μπας και έγινε καμιά πυρηνική καταστροφή και εμείς δεν πήραμε χαμπάρι) διαδρομή και σύντομα βρισκόμαστε έξω από το κάστρο της Μεθώνης. Αφήνουμε την μοτοσυκλέτα στο πάρκινγκ και τραβάμε εντός αυτού.

Η καστροπολιτεία αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα οχυρωματικά σύνολα και καταλαμβάνει ολόκληρη την έκταση στα ΝΔ παράλια της Πελοποννήσου, με ένα εξαιρετικό φυσικό λιμάνι, το οποίο κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους αποτελούσε σταθμό στο δρόμο των προσκυνητών για τους Αγίους Τόπους και των εμπορικών πλοίων από τη Δύση στην Ανατολή.

Νότια του φρουρίου βρίσκεται ο πύργος Μπούρτζι, χτισμένος σε μία μικρή βραχονησίδα. Οικοδομήθηκε στα τέλη του 15ου αιώνα και έλαβε την τελική μορφή του κατά τη Δεύτερη Eνετοκρατία. Xρησίμευσε ως έδρα φρουράς, φάρος, φυλακή και καταφύγιο σε καιρούς πολιορκίας. Μία λιθόχτιστη γέφυρα με καμάρες, συνδέει το Mπούρτζι με την πύλη του οχυρωματικού περιβόλου της Mεθώνης.

Και πάνω που απολαμβάναμε το πριβέ κάστρο μας (για να λέμε την αλήθεια το μοιραζόμασταν με ένα ζευγάρι Γάλλους), να ‘σου ο φύλακας ο οποίος μας ειδοποιεί ότι το κάστρο έχει κλείσει… Πάλι καλά που δεν έκλεισε απλά την πόρτα στο κατά τα άλλα αφύλακτο φρούριο…

Επιστροφή στην μοτοσυκλέτα και πορεία βόρεια μέχρι την Πύλο. Στάση στο λιμάνι για να απολαύσουμε τον κόλπο του Ναβαρίνου παρέα με μερικά κρουασάν τα οποία μάταια προσπαθούν να σβήσουν τις καούρες από τα χτεσινά ξύδια.

Κλικ για μεγέθυνση...

Και άλλη μία από ψηλά...

Επόμενος σταθμός η Βοϊδοκοιλιά. Είχα ακούσει τόσα πολλά που φοβόμουν ότι αυτό που θα δω θα με απογοητεύσει. Αντιθέτως όμως, μένω με στόμα ανοικτό. Το μέρος είναι ονειρικό. Βρίζω που δεν πήρα σκηνή και υπνόσακο μαζί μου.

Κλικ για μεγέθυνση...

Η λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας

Συνεχίζουμε παραλιακά περνώντας από τα «Παριζιάνικα» Φιλιατρά και συνεχίζουμε μέχρι τους Κάτω Ταξιάρχες.

Αφήνουμε τα παράλια με τον ήλιο να προσπαθεί να κρυφτεί στα βάθη της θάλασσας. Η κούραση έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της και το navigator αναλαμβάνει να μας πάει στην Ανδρίτσαινα. Το τοπίο είναι μαγικό αλλά οι κακοτεχνίες στην άσφαλτο θέλουν προσοχή. Μην θρηνήσουμε καμιά ζάντα…

Το φως του ήλιου μας έχει αποχαιρετήσει όταν επιτέλους φτάνουμε στο χωριό. Η αναζήτηση καταλύματος αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση. Τα δύο πρώτα (Αρχοντικό & Επικούρειος Απόλλων) γεμάτα.. μας στέλνουν στο Ξενία στο τέλος της πόλης. Με το φόβο ότι δεν θα βρούμε τίποτα όσο περνάει η ώρα, η Νατάσα ορμάει μέσα αλλά βγαίνει πιο γρήγορα από ότι μπήκε… “Δε μένω εδώ με τίποτα” μου λέει και τραβάμε για την τελευταία επιλογή που μας έχουν δώσει, στο ξενοδοχείο Απολλώνιον μερικά χιλιόμετρα πριν την είσοδο της πόλης.
Στεκόμαστε τυχεροί και πετυχαίνουμε δωμάτιο από ακύρωση της τελευταίας στιγμής. Πετάμε τα πράγματα μας και τραβάμε για μάσα στο χωριό. Το ραντάρ όσφρησης είχε εντοπίσει σουβλατζίδικο κατά την προηγούμενη διάσχιση της πόλης και η όρεξη για “βρώμικο” ήταν ομόφωνη.
Μερικά σουβλάκια αργότερα επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για να λιώσουμε κάτω από τα ζεστά παπλώματα μας.