Στη νήσο του Πέλοπα

29 Οκτωβρίου, Επίκουρος Απόλλων, Καταρράκτες Νέδας και Αρχαία Ολυμπία (χλμ 185)

Πρωινό για τα μπάζα, 2 φρυγανιές, ένα αυγό, μια μερίδα μέλι Γερμανίας και ένα βουτυράκι από τη Θεσσαλία… Σηκώνεσαι και πηγαίνεις για φαγητό, έτσι απλά… Ευτυχώς το σούπερ μάρκετ δεν απέχει και πολύ από το κατάλυμα μας.

Η Ανδρίτσαινα μόρνινγκ-μόρνινγκ

Μερικά χιλιόμετρα έξω από την Ανδρίτσαινα βρίσκεται ο Ναός του Επίκουρου Απόλλωνα. Όταν είχα πρωτογνωρίσει την Νατάσα μου είχε πει μια ιστορία για ένα θείο της, ο οποίος δούλευε στα νιάτα του στην τράπεζα του χωριού και στον ελεύθερο του χρόνο ξεναγούσε αφιλοκερδώς τους περαστικούς τουρίστες στον άγνωστο και αφύλακτο τότε αρχαιολογικό χώρο.

Φιλοτεχνήθηκε από τον Ικτίνο, τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα, γύρω στο 420 π.Χ και αφιερώθηκε από τους Φιγαλείς στο θεό Απόλλωνα, ο οποίος σύμφωνα με τη μυθολογία τους βοήθησε να ξεπεράσουν μια επιδημία πανώλης.

Είναι χτισμένος σε υψόμετρο 1130μ, προσφέροντας εκπληκτική θέα στις γύρω περιοχές. Δυστυχώς για εμάς, ευτυχώς όμως για το μνημείο, μια τεράστια τέντα το προστατεύει μέχρι το πέρας των εργασιών συντήρησης. Το θέαμα που αντικρίζει κανείς μόλις εισέλθει στο χώρο είναι τρομερό. Ένας ολόκληρος ναός σχεδόν σε άριστη κατάσταση στέκει μπροστά του…

Να σημειωθεί ότι το μνημείο αυτό είναι ο πρώτο μνημείο στην Ελλάδα που συμπεριλήφθηκε στους καταλόγους της Ουνέσκο ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς. Επίσης να σημειωθεί ότι τμήμα της ζωφόρου του ναού αποσπάστηκε και εκτίθεται στο “παντοπωλείο” των Άγγλων, γνωστό ως Βρετανικό Μουσείο.

Κατηφορίζουμε από την κορυφή για να προσπαθήσουμε να προσεγκίσουμε τους καταρράκτες της Νέδας. Ο φίλος και συνοδοιπόρος Νίκος ο οποίος είχε πάει πέρυσι, μου είχε πει ότι ο χωματόδρομος ξεκινούσε από το χωριό Πλατανιά. Ο Μανώλης από το Moto Riders Club όμως, σε προχτεσινή μας συζήτηση, μου ανέφερε ότι είχε συναντήσει πινακίδες από το χωριό Φιγαλεία, μιας και ο ίδιος δεν τους είχε επισκεφτεί. Επιλέξαμε την δεύτερη επιλογή, την Φιγαλεία, μιας και ήταν πιο κοντά στο δρόμο μας.
‘Όντως όπως ακριβώς μας περιέγραψε ο Μανώλης, από την πέτρινη πλατεία ξεκινάει ένας βατός αρχικά χωματόδρομος.

Έχει μερικές απότομες κατηφοριές οι οποίες όμως είναι τσιμεντομένες… μην κωλώσετε, εδώ κατέβηκε το TDM δικάβαλο. Μετά από περίπου 4 χιλιόμετρα φτάνουμε σε ένα παλιό πέτρινο μονότοξο γεφύρι. Στην άλλη πλευρά του αδιάβατου με όχημα γεφυριού καταλήγει ο δρόμος από το χωριό Πλατανιά που αναφέραμε νωρίτερα (χειρότερος όπως μάθαμε από κάτι μοτοσυκλετιστές που τυχαία συναντήσαμε). Να σημειώσω επίσης ότι από την πλευρά που κατεβήκαμε εμείς δεν υπάρχει χώρος στάθμευσης, με το ζόρι χωράνε 2-3 αυτοκίνητα (οι μοτοσυκλέτες χωράνε παντού), ενώ από την άλλη πλευρά υπάρχει μια μεγάλη απλάδα.

Τέλος βομβαρδισμού πληροφοριών, αρχή περπατήματος. Το ωραίο του σχεδόν άδειου τριβάλιτσου είναι ότι χωράει όλος ο μοτοεξοπλισμός σου μέσα. Έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε το περπάτημα με σορτσάκι, φανελάκι και αθλητικό παπουτσάκι (όλα σε ακι… ήντα Κρητηκάτσια είμαστε…).

Το μονοπάτι ξεκινά ακριβώς δίπλα από το γεφύρι, από την πλευρά της Φιγαλείας. Έχει ένα βελάκι ζωγραφισμένο σε ένα κάδο αλλά είναι πολύ εύκολο να το παραβλέψεις (ουκ ολίγοι τραβούσαν προς λάθος κατευθύνσεις).

Οι μικροί εξερευνητές λοιπόν, τραβάνε το σχετικά εύκολο μονοπάτι για να βρεθούν μετά από περίπου 20 λεπτά στον πρώτο καταρράκτη με τα γαλαζόλευκα νερά (λόγω των πετρωμάτων του).

Λίγο πιο πέρα κρύβεται ο “μεγάλος αδελφός”, ένας εντυπωσιακός καταρράκτης ύψους 20 μέτρων.

Χαζολογάμε για αρκετή ώρα πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Αφήνουμε πίσω την μαγεία της φύσης, ανηφορίζουμε μέχρι την άσφαλτο και τραβάμε προς την θάλασσα ακολουθώντας την ίδια ακριβώς διαδρομή η οποία μας οδήγησε στην Ανδρίτσαινα χτες. Υπό το φως της ημέρας όλα φαίνονται διαφορετικά. Οι κακοτεχνίες που ανέφερα χτες διαβάζονται από μακρυά και η στριφτερή οδήγηση γίνεται απολαυστική.
Παραλιακά η κίνηση είναι αυξημένη αλλά εμείς σύντομα θα αφήσουμε τα παράλια για να κατευθύνουμε προς Αρχαία Ολυμπία.

Μετά τον Επίκουρο Απόλλωνα, η Αρχαία Ολυμπία μου έκατσε κάπως. Στον πρώτο, συντήρηση αναστήλωση και δέος, ενώ στον δεύτερο ελάχιστα πράγματα στέκονται όρθια και τα μισά από αυτά είναι μεταγενέστερης εποχής. Η μοναδική όρθια κολώνα που στέκει στο ναό του Διός είναι μούφα καθώς φτιάχθηκε κατά την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων του 2004 για να δείξει το μέγεθος του ναού. Οι υπόλοιπες κείτονται δεξιά και αριστερά σαν τεμαχισμένες μπανάνες…

Η αλήθεια είναι ότι από καιρό ήθελα να επισκεφτώ αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο, καθώς όλοι γνωρίζουμε τη σημαντικότητα της Αρχαίας Ολυμπίας για τον ελληνικό πολιτισμό. Όμως αυτό που αντίκρισα δεν ήταν αντάξιο των προσδοκιών μου. Με τη βοήθεια της Νατάσας, στο ρόλο της ξαναγού -καθώς είχε επισκεφτεί το χώρο αρκετές φορές με το σχολείο- κατάφερα να αναβιώσω με τη φαντασία μου τη μορφή που είχε ο χώρος εκείνη την εποχή, την όψη και τη λειτουργικότητα των κτιρίων καθώς και το αίσθημα του “ευ αγωνίζεσθαι” που επικρατούσε κατά τη διάρκεια διεξαγωγής των Αγώνων. Επίσης, πληροφορήθηκα ότι για την τωρινή μορφή της Αρχαίας Ολυμπίας ευθύνονται δύο σεισμοί, το 522 και 551 μ.Χ., σε συνδυασμό με τις πλημμύρες των ποταμών Αλφειού και Κλαδέου αλλά και τις κατολισθήσεις του Κρονίου λόφου.

Περιηγηθήκαμε για αρκετή ώρα στον αρχαιολογικό χώρο πριν τραβήξουμε να θαυμάσουμε το υπέροχο μουσείο στο οποίο η φωτογραφία χωρίς φλας επιτρεπόταν..

Άπτερος Νίκη

Ερμής του Πραξιτέλη

Τελειώνοντας την ξενάγησή μας, επιστρέφουμε στην μοτοσυκλέτα και βάζουμε πορεία για Δημητσάνα ακολουθώντας μια πολύ όμορφη και στριφτερή διαδρομή. Σε κάποια διακλάδωση συναντώ πινακίδα προς Δημητσάνα 45 χλμ (αν δεν κάνω λάθος). Το navi δείχνει από την άλλη πλευρά αλλά με περισσότερα χιλιόμετρα. Παίρνω το σύντομο δρόμο ο οποίος είναι και ο πιο δύσκολος όπως έμαθα αργότερα… Ένα φορτηγό χώνεται μπροστά μου και πηγαίνει με τις μπάντες. Στην πρώτη στροφή αδειάζει υγρά από την καρότσα του στην άσφαλτο. Κατά διαβολική σύμπτωση έχω ελαττώσει υπερβολικά ταχύτητα καθώς συζητάω κάτι με την Νατάσα. Πατάω πάνω σε ότι αφόδευσε το φορτηγό και η μοτοσυκλέτα αρχίζει τον Καλαματιανό (Πελοπόννησο είμαστε, τους τοπικούς χορούς έπιασε). Μένουμε κατά τύχη όρθιοι και μεταμορφώνομαι σε εγγλέζο (αριστερή λωρίδα, έχω και πρόσφατη εμπειρία από το ταξίδι στη Σκωτία). Το σκηνικό συνεχίζεται με το φορτηγό να αδειάζει αρκετά λίτρα πετρέλαιο σε κάθε στροφή (είχε και πολλές πανάθεμα το). Ευτυχώς κάποια στιγμή ο οδηγός το παίρνει χαμπάρι και σταματάει για να κλείσει το ανοικτό τεπόζιτο.

Οι ακτίνες του ήλιου μας αποχαιρετούν και πάλι, και ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα μας κάνει παρέα μέχρι την Δημητσάνα. Στάση στο πρώτο χοτέλι που δεν τέλει…. ούτε και το 2ο… αλλά ούτε και το 3ο. Με τα πολλά μας λένε “δύσκολο να βρείτε, είναι όλα γεμάτα λόγω του 3ημέρου” (καταραμένη κρίση σου λέει μετά) και μας στέλνουν στο μεγαλύτερο του χωριού. “Αν δεν βρείτε εκεί δεν θα βρείτε πουθενά” μας λένε…
Πάμε, τρώμε πόρτα αλλά μας συμβουλεύουν να τσεκάρουμκε και σε ένα άλλο λίγο έξω από το χωριό. Σαν το δημόσιο ένα πράμα, από γραφείο σε γραφείο. Τουλάχιστον εδώ είναι ευγενικοί…
Τραβάμε στο τελευταίο προτεινόμενο (Koustenis Village). Η παγωμένη όψη μας, μάλλον έκανε τον ιδιοκτήτη να μας λυπηθεί. Φυσικά δεν είχε δωμάτιο αλλά προθυμοποιήθηκε να πάρει μερικά τηλέφωνα μπας και μας βρει κάτι. Ακολουθούν δεκάδες τηλέφωνα και εν τέλει μας λέει την μαγική λέξη που θέλαμε να ακούσουμε: “Βρήκα!”… αλλά συνεχίζει: “σε ένα χωριό εδώ κοντά όμως. Δημητσάνα δεν υπάρχει τίποτα”. Και πάνω που μας εξηγεί πως θα πάμε στο κατάλυμα μας, ένα χέρι μας ακουμπάει στην πλάτη, συνοδευόμενο από μια φράση η οποία ακούστηκε σαν κελάηδισμα στα αυτιά μας: “Αδειάζω μόλις ένα δωμάτιο, μην φύγετε παιδιά, σε ένα μισάωρο θα είστε οκ”.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να βγω έξω και να πελεκίσω τον ανδριάντα αυτού του άγιου ανθρώπου, αλλά τελικά προτίμησα το ζεστό τσαγάκι που μας πρόσφερε ο ιδιοκτήτης.
Μισή ωρίστα αργότερα τακτοποιούμαστε στο δωμάτιο μας και στη συνέχεια μεταφερόμαστε στη τραπεζαρία για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας.