Ελβετία & Λιχτενστάιν

Λωζάνη
Η Λωζάνη είναι το δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της λίμνης Lac Leman αλλά και έδρα της Ολυμπιακής Επιτροπής και του Ολυμπιακού μουσείου. Όμορφη Γαλλόφωνη πόλη 115.000 κατοίκων, με πάρα πολλά μουσεία και διεθνείς οργανισμούς.

Ο καθεδρικός

…και καθώς περιφερόμουν βλέπω αυτή την ταμπέλα

Φυσικά και την ακολούθησα και βρέθηκα εδώ:

Δεν μπήκα να ρωτήσω…

Ένα συνεργείο μηχανών…

Το απέραντης έκτασης πάρκο της Λωζάνης

Το Ολυμπιακό μουσείο

Η άσβεστη ολυμπιακή φλόγα

Σε όλους τους σταθμούς του μετρό υπήρχαν ζωγραφιές

Ακόμα ένα φυτώριο χωρίς μάντρα! Φαίνεται και ο δρόμος.

Τα γραφεία της ολυμπιακής επιτροπής

Το τελευταίο πρωί με βρήκε κακόκεφο και με δυσκολία πήγα να φάω το πρωινό μου. Δεν ήθελα να τελειώσει το ταξίδι.

Καθισμένος και πίνοντας τον καφέ μου λοιπόν στην αυλή του χόστελ, παρατηρώ μια παρέα συνομήλικων κωφάλαλων που καθόντουσαν στο απέναντι τραπέζι. Προσπαθούσα να καταλάβω τι λέγανε αλλά δεν τα κατάφερα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως στο τέλος κάθε πρότασής τους ξεσπούσαν σε γέλια! Γέλια βουβά. Έβλεπα τα πρόσωπά τους να λάμπουν και χαμογελούσα και γω μαζί τους. Χωρίς να ακούω τον ήχο τους.
Κάπου εκεί θυμήθηκα κάποιον που είχε πει πως για να ζήσεις, θα πρέπει να πεθάνεις λιγάκι.
Και γω ήμουν κακόκεφος που τελείωνε το ταξίδι. Αχαριστία σκέφτηκα και άρχισα να παρατηρώ ήχους που σε άλλη περίπτωση θα περνούσαν απαρατήρητοι. Το καρότσι που τσουλούσε και το νευρικό μουρμουριτό του σερβιτόρου. Τα μαχαιροπήρουνα που ακούμπαγαν στα πιάτα και την χαμηλής έντασης οχλοβοή που υπήρχε στην αυλή. Κατάφερα να ξεχωρίσω και τον ήχο τον πουλιών που τόση ώρα μου είχε διαφύγει.

Ένα πρωινό γεμάτο γαλήνη!

Τελικά ήμουν τυχερός.

Και ζωντανός.

Έκανα μια τελευταία βόλτα στην Λουκέρνη ακούγοντας όσους περισσότερους ήχους μπορούσα. Τα παιδιά, τα καροτσάκια από το σούπερμάρκετ, τους ήχους των αυτοκινήτων, τις συνομιλίες των ανθρώπων, τον αέρα να βουίζει καθώς στριφογύριζε στα κτίρια, τον ήχο της μοτοσυκλέτας μου που ανυπομονούσε να κυλίσει τις ρόδες της.
Δεν της χάλασα χατήρι, καθώς ήθελα να επισκεφτώ την Vevey για να δω το άγαλμα του Σαρλό, να δω την κορυφή του Matterhorn στο Zermatt, να μπω στην Ιταλία και να διανυκτερεύσω σε κάποια πόλη κοντά στην autostrada. Άφησα λοιπόν την πολύβοη Λωζάνη και σε λίγη ώρα βρισκόμουν στην Vevey.

Μνημείο προς τιμή του Nikolai Gogol

Άγαλμα προς τιμή του Charles Chaplin επειδή έζησε εδώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του

Ένα πηρούνι στην θάλασσα! Έργα τέχνης παντού!

Φεύγω από την Vevey και μετά από μια όμορφη διαδρομή κατά μήκος του Ροδανού ποταμού φθάνω στο Zermatt. Από την βιασύνη μου όμως να δω την κορυφή του Matterhorn που είναι προσβάσιμη από το Zermatt, δεν είδα τις δύο ταμπέλες μερικά χιλιόμετρα πριν το χωριό που έλεγαν πως η πρόσβαση στο Zermatt με δικό σου μεταφορικό μέσον γίνεται μόνο αν έχεις άδεια μόνιμου κατοίκου ή αν αγόραζες ειδικό εισιτήριο. Αυτό γινόταν επειδή ο δρόμος δεν ήταν σε καλή κατάσταση και ήθελαν να αποφύγουν την συγκέντρωση πολλών αυτοκινήτων στο χωριό. Οπότε έπαιρνες το τραίνο πληρώνοντας ένα όχι και τόσο ευκαταφρόνητο ποσό!
Έρχεται κοντά μου ένας χαμογελαστός αστυνομικός με ποδήλατο και μου ζητάει τα χαρτιά μου και το εισιτήριό μου. Φυσικά δεν είχα και συνεπαρμένος από την δροσιά του βουνού άργησα να καταλάβω ότι ήθελε να πληρώσω επιτόπου 100 γαλλικά φράγκα (περίπου 80€), αλλιώς θα κράταγε την μοτοσυκλέτα μου!
Μια ματιά στα μάτια της καλής μου και κατάλαβα πως δεν θα ήθελε να μείνει στα χέρια του. Ούτε και ‘γω άλλωστε!

-Να φύγω και να πεις πως δεν έγινε τίποτα;
Του είπα με την ελληνική νοοτροπία μου.
-Όχι, γιατί θέλω να κάνω καλά την δουλειά μου όπως είμαι σίγουρος πως θα θέλεις να την κάνεις και συ στην χώρα σου!
Απάντησε με αποστομωτικό ύφος.

Δεν υπήρχαν άλλα λόγια. Άφησα τα πράγματα στην μηχανή την οποία θα φύλαγε μέχρι να πληρώσω, και περπάτησα με τις μπότες και την κορντούρα περίπου 1,5 χλμ μέχρι την τράπεζα και πίσω για να τον πληρώσω και να επιστρέψει τα χαρτιά μου.

Μου ευχήθηκε καλό δρόμο και συγνώμη για την ταλαιπωρία.

Η κορυφή του Matterhorn. Μία από τις ψηλότερες της Ευρώπης με την κορυφή να φτάνει στα 4.478 μέτρα.

Η πτώση του ήλιου με το επερχόμενο σούρουπο μου θύμισαν πως θα πρέπει να αναχωρήσω για Ιταλία. Το επόμενο μεσημέρι έφευγε το πλοίο από Ανκόνα, οπότε θα έκανα όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορούσα, θα διανυκτέρευα σε κάποιο μοτέλ και θα αναχωρούσα πρωί-πρωί για το λιμάνι. Αυτά έλεγε η λογική. Πόσες φορές όμως την ακούμε;

Η νύχτα έχει κάτι μαγικό γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει! Είναι απλώς η έλλειψη φωτός! Το φως υπάρχει. Όταν ΔΕΝ υπάρχει φως, υπάρχει το σκοτάδι.

Και με καλούσε μέσα της! Και δεν μπορούσα να αρνηθώ…

Ένα μικρό λάθος σε μια έξοδο στην autostrada έξω από το Μιλάνο, είχε ως αποτέλεσμα μερικά χιλιόμετρα παραπάνω.
Φτάνω τελικά στην Ανκόνα κατά τις 3.30 τα ξημερώματα κουρασμένος από την οδήγηση και το περπάτημα της μέρας. Ο ημερήσιος χιλιομετρητής είχε ξεπεράσει τα 1000 χλμ καθώς έψαχνα να βρω το χόστελ. Μετά από αρκετές βόλτες στην έρημη Ανκόνα το βρήκα αλλά ήταν κλειστό. Έψαξα για κάποιο φθηνό μοτέλ (ούτε 7 ώρες δεν θα έμενα), αλλά τελικά δεν βρήκα τίποτα.
Η ώρα ήταν 4.30 και ένα αχνό φως άρχιζε να φαίνεται στον ορίζοντα.

Δε γαμιέται Δεν θα κοιμηθώ. Βαριέμαι! Ας δω και την Ανκόνα σκέφτηκα.

Ήπια έναν καφέ σε μια καντίνα μαζί με κάτι ψαράδες και απόλαυσα μία από την πιο ωραία ανατολή στην ζωή μου.

Έτσι ξεκίνησα να βολτάρω σε μια πόλη που οι περισσότεροι αφήνουν γρήγορα πίσω τους.