Στην αρχαία Ελλάδα μιας γειτονικής χώρας

12 Αυγούστου, Goreme και πέριξ μέρος 2ο (115 χιλ)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Η Καππαδοκία, εκτός από τους ηφαιστιογενείς βράχους, έχει ακόμα ένα εντυπωσιακό αξιοθέατο, τις υπόγειες πόλεις. Υπάρχουν 36 απ’ αυτές στην ευρύτερη περιοχή, ενώ 2 από αυτές θεωρούνται οι πιο σημαντικές. Η Kaymakli η οποία είναι η μεγαλύτερη και η Derinkuyu η οποία απλώνεται βαθύτερα από όλες μέσα στη γη. Εμείς έχουμε αποφασίσει να επισκεφτούμε την δεύτερη η οποία απέχει γύρω στα 45 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας.

Αναχωρούμε γύρω στις 9:30 το πρωί με ενδιάμεση στάση στο Nevsehit για βενζίνα. Το στοπ της αντλίας αποδεικνύεται χαλασμένο, λούζοντας τα 2 V-Strom της παρέας και τον Στέλιο. Τα γάντια του πήγαν για πέταμα… ευτυχώς είχαμε και άλλο ζευγάρι μαζί μας…

Τρώμε αρκετή ώρα να καθαρίσουμε τις μοτοσυκλέτες πριν συνεχίσουμε προς την υπόγεια πόλη. Πληρώνουμε 15YTL / άτομο είσοδο (τι διάολο, ταρίφα το έχουν;) και τραβάμε υπογείως…

Η υπόγεια πόλη έχει περίπου στις 600 μυστικές εισόδους/εξόδους, οι οποίες βρίσκονται κρυμμένες σε πηγάδια ή σε αυλές σπιτιών. Η πόλη είναι χτισμένη σε 11 επίπεδα τα οποία έφταναν σε βάθος τα 85 μέτρα. Πόρτες που μπορούσαν να ανοιγοκλείσουν μόνο από τη μέσα πλευρά απομόνωναν κάθε επίπεδο χωριστά, ενώ αρκετά πηγάδια φρόντιζαν για το σωστό εξαερισμό του χώρου. Η πόλη μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι 3000 άτομα, ενώ υπήρχαν σήραγγες που την ένωναν με άλλες υπόγειες πόλεις αυξάνοντας την χωρητικότητα σε 50.000 άτομα!

Στην επιστροφή σταματάμε στην εντυπωσιακή πόλη του Uchisar, αρχικά στους μικροπωλητές για μερικές φωτογραφίες…

Η Αντιγόνη δε νιώθει καλά (υποθέτουμε πως την πείραξε η μυρωδιά της βενζίνης απ’ την υπερχείλιση) και αναχωρεί με τον Στέλιο προς το ξενοδοχείο ενώ οι υπόλοιποι ανηφορίζουμε προς το Uchisar Kalesi το οποίο δεσπόζει πάνω απ’ την πόλη.

Η θέα εντυπωσιακή μας κρατά για αρκετή ώρα στην γύρω περιοχή.

Εν τέλει επιστρέφουμε στο Goreme όπου και σπαταλάμε το τελευταίο μας απόγευμα ψάχνοντας για μερικά αναμνηστικά δωράκια. Η Κούλα αναχωρεί τρέχοντας προς το ξενοδοχείο χωρίς να προλάβει να μας πει τίποτα. Στομαχόπονος και διάρροια, ίδια συμπτώματα με την Αντιγόνη… Ωχ το έχω ξαναδεί το έργο (βλέπε περυσινό ταξιδιωτικό Βαλκάνια – Ευρώπη – Ελλάδα και συγκεκριμένα το τελευταίο βράδυ πριν αναχωρήσουμε από Βελιγράδι)…

Πριν σουρουπώσει αναχωρώ προς ανεύρεση ενός σημείου πάνω απ’ την πόλη με φανταστική θέα. Στο ηλιοβασίλεμα γινόταν χαμός εκεί… φαινόταν και από την πλατεία του χωριού. Υπέθεσα πως θα το βρω εύκολα και δεν πήρα πληροφορίες… Αμ δε, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω που διάολο κρύβεται ο δρόμος που οδηγεί σε αυτό. Και σίγουρα πάει δρόμος γιατί ξεχώριζα αυτοκίνητα εκεί πάνω. Έκανα τον κύκλο αρκετές φορές… ακολούθησα δεκάδες χωματόδρομους αλλά καμία τύχη. Κατάφερα πάντως να τραβήξω μερικές καλές φωτογραφίες από την κοιλάδα του Goreme.

Ο Γιάννης με την Μαρίνα είχαν καλύτερη τύχη από εμένα. Ανέβηκαν μέχρι το βράχο του Uchihar και απόλαυσαν ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα.

Έχουμε σταμπάρει μια ωραία ταβέρνα, ονόματι Firin Express την οποία και επισκεπτόμαστε το βράδυ. Τρώμε το καλύτερο φαγητό που έχουμε φάει ως τώρα. Μεγάλες μερίδες, γρήγορη εξυπηρέτηση και σε απρόσμενα χαμηλές τιμές.