Στην αρχαία Ελλάδα μιας γειτονικής χώρας

13 Αυγούστου, Goreme – Kizkalesi (385 χιλ)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Το χθεσινό «έργο» συνεχίζεται το βράδυ με θύματα εμένα και τον Στέλιο. Οι διάρροιες οφείλονται μάλλον στο νερό. Ναι μεν πίναμε μόνο εμφιαλωμένο αλλά μάλλον την πατήσαμε σε κάποιον καφέ.
Στο πρωινό είμαστε ο ένας χειρότερα απ’ τον άλλο. Τρώμε λιτά και αναχωρούμε γύρω στις 9:00 αρχικά προς το Eski Monastery. Απέραντες κοιλάδες μας κάνουν παρέα για αρκετή ώρα. Μπερδευόμαστε λίγο αλλά εν τέλει βρίσκουμε το δρόμο για το μοναστήρι. Πληρώνουμε 3 YTL / άτομο είσοδο για να to επισκεφτούμε. Eίναι σκαμμένο μέσα στο βράχο και φιλοξενεί την μοναδική εικόνα στον κόσμο με την Παναγία και τον Ιησού να χαμογελούν.

Η διαδρομή συνεχίζεtai το ίδιο μονότονη. Απέραντες κοιλάδες και ατελείωτες ευθείες. 50 χιλιόμετρα μακριά από το μοναστήρι βλέπω πινακίδα για νέα εθνική οδό η οποία φυσικά απουσιάζει τόσο από το χάρτη μου όσο και από το navigator… Την ακολουθούμε και βρισκόμαστε να οδηγούμε στον καλύτερο δρόμο που έχουμε περάσει ποτέ στην ζωή μας. Χαλαρά καλύτερος από οποιαδήποτε strada!

Η εθνική δεν είναι 100% ολοκληρωμένη, δεν έχει διόδια και σε μερικές περιπτώσεις οι λωρίδες της μειώνονται από 4 ανά κατεύθυνση σε 2. Και το κυριότερο χωρίς κίνηση!

Διανύουμε 140 «ευρωπαϊκά» χιλιόμετρα πριν ξαναβγούμε στο παλιό εθνικό δίκτυο. Η έξοδος συνοδεύεται με απογοήτευση καθώς οι λωρίδες είναι μία ανά κατεύθυνση και η κίνηση τρελή. Ευτυχώς σύντομα ανεβαίνουμε ξανά σε εθνική οδό παλαιότερης κατασκευής, με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση. Τα φορτηγά κάνουν πάρτι, αγκομαχώντας στις συνεχόμενες ανηφοριές. Δεκάδες από αυτά κείτονται χαλασμένα δεξιά του οδικού δικτύου. Ένα από αυτά μόλις έχει πάρει φωτιά… Κόσμος αρκετός βιντεοσκοπεί με τα κινητά του το γεγονός. Εμείς βλέπουμε την φωτιά κοντά στο ντεπόζιτο και ανοίγουμε το γκάζι μας…

Πιάνουμε παραλία και οι πρώτες μεγαλουπόλεις που εμφανίζονται κρατάνε τα κεφάλια μας στραμμένα προς το βορά. Η ζέστη είναι αφόρητη. Ξεκινήσαμε το πρωί με 22^o και το θερμόμετρο δείχνει τώρα 35^o! Βγαίνουμε από εθνική πληρώνοντας 2,25 YTL διόδια, για να διανύσουμε τα τελευταία 60 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από το ξενοδοχείο μας. Η κίνηση στο δρόμο έχει αυξηθεί κατακόρυφα καθώς τα τουριστικά θέρετρα διαδέχονται το ένα το άλλο. Τα τελευταία χιλιόμετρα μοιάζουν με μαραθώνιο αντοχής…

Φτάνουμε Kizkalesi και βρίσκουμε το ξενοδοχείο (Yaka Hotel) σχετικά εύκολα. Όμορφο ξενοδοχείο, πολύ κοντά στην παραλία αλλά ψιλοβρόμικο.

Στέλιος και Αντιγόνη που είναι χειρότερα από τους υπολοίπους πέφτουν ξεροί στα κρεβάτια τους. Οι ρέστοι τραβάμε για μπανάκι στην παραλία. Ο ξενοδόχος μας προειδοποιεί: “Μην πάρετε τίποτα μαζί σας στην παραλία… έχει πολλούς ελαφροχέρηδες”…

Το θέαμα στην παραλία είναι πρωτόγνωρο… Θα προσπαθήσω να σας δώσω την εικόνα… Φανταστείτε την πιο κοσμοπολίτικη παραλία που ξέρετε… πολλαπλασιάστε τον κόσμο επί δύο… σκορπήστε δυο απορριμματοφόρα ανακυκλώσιμο υλικό ανάμεσα στις ομπρέλες… τοποθετήστε τις ομπρέλες έτσι ώστε να μην υπάρχουν 2 συνεχόμενες όμοιες μεταξύ τους… αντικαταστήστε τα στριγκάκια και γενικά τα γυναικεία μαγιό με ολόσωμα αδιάβροχα μαγιό + μπούρκα… βάλτε και καμιά 100στη κράχτες και άλλους τόσους μικροπωλητές που πουλάν από κουλούρια μέχρι μύδια… και βουαλά έχετε την παραλία του Kizkalesi!!!

Το πανέμορφο κάστρο μάταια προσπαθεί να σώσει την κατάσταση…

Παζαρεύουμε μέχρι και τις ξαπλώστρες και χαζεύουμε την πρωτόγνωρη κατάσταση. Κάθε “ομπρελάς” είναι κάτι σαν αρχιμαφιόζος. Έχει ένα ολόκληρο επιτελείο που δουλεύει γι’ αυτόν, ενώ διάφορα πιτσιρίκια μαθαίνουν τα “κόλπα” του επαγγέλματος από τους πιο “έμπειρους”. Στο παραπλήσιο beach bar παίζει σε repeat mode το soundtrack του Νονού. Μάλλον η ταινία είναι το Τούρκικο όνειρο.

Βολτάρουμε πάνω-κάτω την παραλία χωρίς να βουτήξουμε, καθώς η θάλασσα βρομάει αρκετά. Αν και τα στομάχια μας δεν είναι σε καλή κατάσταση, ψάχνουμε για ένα καλό εστιατόριο. Το Pasa μας γεμίζει το μάτι. Έχει και ριζάκι με κοτόπουλο για τους ασθενείς. Παραγγέλνουμε και λίγα λεπτά αργότερα σκάει ένα ψωμί ψημένο σε φούρνο στο μέγεθος του τραπεζιού μας.

Το φαγητό επίσης καταπληκτικό και σε απίστευτα χαμηλές τιμές.

Καθώς οι μέρες της εκδρομής τελειώνουν ψάχνουμε ήδη για την επιστροφή μας από Marmari – Ρόδο. Ξέρουμε πως υπάρχει βαπόρι και όπως είδαμε στο internet σήμερα που ανακοινώθηκε το πλάνο, φεύγει την Τρίτη 16:30 από Marmari. Το καράβι για Κρήτη φεύγει 18:00 από Ρόδο και έτσι εμείς πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τα πλάνα μας ή να βρούμε κάποια άλλη εταιρία που να κάνει το δρομολόγιο. Αρχικά ψάχνουμε την πόλη για κάποιο τουριστικό γραφείο αλλά μάταια. Μετά από αρκετές ερωτήσεις βρίσκουμε το κατάλληλο άνθρωπο ο οποίος μας στέλνει σε ένα μπακάλικο που πουλούσε εισιτήρια λεωφορείου! Μόλις καταφέρνουμε να συνέλθουμε από τα σπαστικά γέλια, επιστρέφουμε πίσω στο ξενοδοχείο και στην μοναδική μας λύση η οποία δεν είναι άλλη από τον ξενοδόχο, ο οποίος για καλή μας τύχη μιλάει άπταιστα αγγλικά (πράγμα σπάνιο).

Επιστροφή λοιπόν στο ξενοδοχείο, εξηγούμε στον ξενοδόχο το πρόβλημα μας, παίρνει μερικά τηλέφωνα, αλλά λόγω του περασμένου της ώρας, θα πρέπει να ξανακαλέσουμε το πρωί.