Στην αρχαία Ελλάδα μιας γειτονικής χώρας

14 Αυγούστου, Kizkalesi – Manavgat (Side) (360 χιλ)
Τα τηλέφωνα δίνουν και παίρνουν και αρχίζουμε να βγάζουμε άκρη. Καταλήγουμε ότι υπάρχει μόνο ένα οχηματαγωγό που εκτελεί το δρομολόγιο καθώς όλες οι άλλες εταιρίες το έχουν καταργήσει. Εξετάζουμε και τις επιλογές για να φύγουμε από Αλικαρνασσό. Υπάρχει καράβι καθημερινά αλλά θα μας πιάσει ο κούκος αηδόνι. Θέλουμε 3 καράβια μέχρι Κρήτη… Αναχωρούμε με το σκεπτικό ότι θα πετύχουμε κάποιο τουριστικό γραφείο είτε στη διαδρομή, είτε στο Manavgat που θα διανυκτερεύσουμε σήμερα.

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Πρώτη στάση λίγα χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχείο μας, στο Caves of Heaven and Hell. Κανονικά έπρεπε να τις επισκεπτόμασταν χτες, αλλά λόγω των στομαχικών διαταραχών τις αφήσαμε για το πρωί. Παρεμπιπτόντως στο κλαμπ των ασθενών προστέθηκε και η Μαρίνα, ενώ εγώ νιώθω ήδη πολύ καλύτερα. Οι υπόλοιποι έχουν πάρει λίγο τα πάνω τους αλλά οι διάρροιες δεν λεν να σταματήσουν.

Στην σπηλιά της κολάσεως είναι εύκολο να πας καθώς την βλέπεις μόνο από πάνω και είναι και τσάμπα. Το σκηνικό είναι λίγο τρομακτικό αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Αν δεν σου λέγαν ότι είναι η σπηλιά της κολάσεως θα την περνούσες για μια απλή σπηλιά.

Τώρα για να πάει κανείς στο παράδεισο θα πρέπει αρχικά να πληρώσει 3 λίρες είσοδο και στη συνέχεια να κατέβει 452 σκαλιά! Τα 288 από αυτά σε οδηγούν σε μια Βυζαντινή εκκλησία η οποία βρίσκεται στην είσοδο μιας σπηλιάς. Τα υπόλοιπα σκαλοπάτια οδηγούν βαθιά μέσα στη σπηλιά. Ο με Ελληνικές επιρροές μύθος αναφέρει ότι στην σπηλιά αυτή έγινε μια μεγάλη μάχη μεταξύ ενός 100κέφαλου δράκου Τυφώνα και του Δία. Ο Δίας ηττήθηκε και φυλακίστηκε βαθιά στην σπηλιά. Ερμής και Παν ελευθέρωσαν τον Δία ο οποίος και επιτέθηκε στον δράκο, νικώντας τον και θάβοντας τον βαθιά στη γη. Όμως η φωτιά από το στόμα του δράκου βρήκε διέξοδο μέσα από τα σωθικά τη Γης, δημιουργώντας το ηφαίστειο Αίτνα!
Δυστυχώς τα σκαλοπάτια μέσα στην σπηλιά γλιστρούσαν υπερβολικά και δεν μπορέσαμε να τα περπατήσουμε. Κατεβήκαμε για λίγο μέσα πριν πάρουμε τον κουραστικό δρόμο της ανόδου.

Καθόμαστε για λίγο στην καφετέρια στην κορυφή μέχρι να ξαναβρούμε την ανάσα μας και αναχωρούμε προς Manavgat. Η διαδρομή είναι απολαυστική. Ένας άδειος και μέτριας ποιότητας αλλά με καλό κρατήμα δρόμος, διασχίζει ένα τεράστιο δάσος από έλατα. Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη ενώ δεν υπάρχει ευθεία μεγαλύτερη από 200 μέτρα. Όσο δεν στρίψαμε τις προηγούμενες ημέρες στρίβουμε σε μια μέρα.

Το σκηνικό αυτό συνεχίζεται για 200 περίπου χιλιόμετρα. Λίγο πριν της πόλη της Alanya συναντάμε απέραντες φυτείες με μπανάνες…

Πλησιάζοντας στην Alanya το τοπίο αλλάζει για ακόμα μια φορά δραματικά. Λες και διακτινιστήκαμε στο Miami! Δρόμος 3 λωρίδων ανά κατεύθυνση με φοίνικες δεξιά και αριστερά του δρόμου, απέραντη οργανωμένη παραλία φίσκα στον κόσμο, ακριβά αυτοκίνητα, χλιδάτα ξενοδοχεία, πολυτελή καταστήματα και κόσμο σε ξανθιές αποχρώσεις.

Διασχίζουμε το Miami της Τουρκίας, περνάμε από δεκάδες ακόμα παρόμοια τουριστικά θέρετρα και εν τέλει φτάνουμε στον προορισμό μας γύρω στις 5:30 το απόγευμα. Τακτοποιούμαστε με τάχιστες κινήσεις στο ξενοδοχείο μας (Conny’s) και δευτερόλεπτα αργότερα προσπαθούμε να κατεβάσουμε το δείκτη της θερμοκρασίας μας στην πισίνα του ξενοδοχείου.

Το τελευταίο θύμιζε υπερβολικά Ρωμαϊκό ανάκτορο. Ήταν πεντακάθαρο δε με -επιτέλους- μοντέρνα μπάνια. Οι ιδιοκτήτες φιλικότατοι, μιλούσαν και αυτοί άπταιστα αγγλικά. Ζητάμε και παίρνουμε πληροφορίες για τουριστικό γραφείο το οποίο και επισκεπτόμαστε. Δεν βγάζουμε άκρη έτσι ξαναρχίζουμε τα τηλέφωνα. Στο διαδίκτυο διαβάζουμε ότι η ώρα αναχώρησης του πλοίου από Ρόδο για Κρήτη έχει αλλάζει από 18:00 σε 19:30 και παίζει να προλάβουμε. Μετά από αρκετά τηλέφωνα ανακαλύπτουμε ότι το καράβι που εκτελεί το δρομολόγιο από Marmari για Ρόδο είναι Ελληνικό και βρίσκουμε το τηλέφωνο του Έλληνα πράκτορα. Αυτός μας διαβεβαιώνει ότι αποκλείεται να προλάβουμε το καράβι για Κρήτη και έτσι υποχρεούμαστε να αλλάξουμε το πρόγραμμα μας και να φύγουμε Κυριακή από Τουρκία. Ευτυχώς όταν σχεδιάζαμε το ταξίδι και επειδή δεν υπήρχε κανείς να μας ενημερώσει για τα δρομολόγια, είχαμε προνοήσει να μείνουμε δυο μέρες στο Marmari για να δούμε πως θα φύγουμε, μην τυχόν και έχουμε εκπλήξεις.

Ο πράκτορας μας ζητά αντίγραφα διαβατηρίων και αδειών κυκλοφορίας για να κάνει την κράτηση τα οποία και στέλνουμε με fax από το ξενοδοχείο. Ο Στέλιος επικοινωνεί με τον φίλο Χρήστο στη Ρόδο, ο οποίος φροντίζει να μας βρει δωμάτια στο οικογενειακό τους ξενοδοχείο. Ωστόσο η ώρα έχει περάσει για τα καλά και μεταφερόμαστε στο εστιατόριο του. Μας είχε γεμίσει το μάτι απ’ την αρχή αλλά μας είχαν ξινίσει λίγο οι ακριβούτσικες τιμές του. Όλα σχεδόν τα τραπέζια ήταν ρεζερβέ και ο λόγος ότι ήταν ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης… Περίεργα πεντανόστιμα πιάτα, όμορφα διακοσμημένα, περνάν για δευτερόλεπτα από το τραπέζι μας πριν αναπαυθούν σε κάποια γωνιά του στομαχιού μας.

Η βραδιά κλείνει με περίπατο στην πόλη του Side. Η παλιά πόλη απέχει αρκετά από το ξενοδοχείο μας, αλλά υπάρχουν αρκετά αρχαία διάσπαρτα δεξιά και αριστερά του δρόμου. Εντύπωση μας κάνει ότι τα περισσότερα από αυτά είναι διάσπαρτα μέσα στα γύρω εστιατόρια και μπαρ!