Στην αρχαία Ελλάδα μιας γειτονικής χώρας

4 Αυγούστου, Αλεξανδρούπολη – Αϊβαλί (420 χιλ)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Η αναχώρηση μας είναι αρκετά πρωινή καθώς δεν έχουμε ιδέα για το τι ταλαιπωρία θα τραβήξουμε στα σύνορα και τι οδικό δίκτυο θα συναντήσουμε στη γειτονική χώρα. Απ’ τα Ελληνοτουρκικά σύνορα των Κήπων μας χωρίζουν μόνο 50 χιλ, τα οποία και καταπίνουμε γρήγορα χάρης στην Εγνατία. Τελευταία στάση για φουλάρισμα λίγο πριν τα σύνορα καθώς η βενζίνη στην Ελλαδίτσα είναι κατά πολύ φτηνότερη από την γειτονική χώρα. Ο έλεγχος στο Ελληνικό φυλάκιο σύντομος, όχι όμως και στο Τουρκικό.

Περνάμε από 4 διαφορετικά φυλάκια στα οποία μας ελέγχουν ξανά και ξανά τα ίδια χαρτιά. Μας τρώει περίπου 1 ώρα για να ξεμπερδέψουν και οι 4 μοτοσυκλέτες από τους ελέγχους… Έλεος…

Με σφραγισμένα τα διαβατήρια και τεντωμένα τα νεύρα ξεκινάμε για τα πρώτα χιλιόμετρα μας επί Τουρκικού εδάφους. Ο δρόμος μέτριας ποιότητας, φαρδύς με 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση και με ένα χαντάκι για διαχωριστικό ανάμεσα στα 2 ρεύματα. Για 30 χιλιόμετρα κινούμαστε ευθεία σε ένα άδειο από κίνηση δρόμο, παρέα με ένα αδιάφορο τοπίο απέραντων κάμπων. Στο Kesan αλλάζουμε πορεία και κινούμαστε νότια προς τον Εύξεινο Πόντο. Οι δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση γίνονται μία και η κίνηση αυξάνεται μέχρι την Καλλίπολη (Gelibolou). Εμείς συνεχίζουμε για 35 περίπου ακόμα χιλιόμετρα, ακολουθώντας μια όμορφη παραλιακή διαδρομή με υπέροχη θέα τα στενά του Βόσπορου, μέχρι το χωριό Eceabat.

Κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι, αγοράζουμε εισιτήρια (8 YTL ανά μοτοσυκλέτα, οι επιβάτες δωρεάν) και αναχωρούμε με το καραβάκι που φτάνει ακριβώς την ώρα που ξεμπερδεύουμε από τον γκισέ.

20 λεπτά αργότερα αποβιβαζόμαστε στα Δαρδανέλια (Canakkale). Ξεμπερδεύουμε σχετικά γρήγορα από την κίνηση της μεγαλούπολης και ακολουθούμε τις πινακίδες προς Τροία. Η σήμανση τους υποδειγματική και 40 λεπτά αργότερα βρισκόμαστε έξω από την Τροία (15 YTL/άτομο).

Ελάχιστα μπορεί να καταλάβει κανείς από αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο. Και πως να καταλάβει κανείς τίποτα όταν έχουν χτιστεί 9 Τροίες η μία πάνω στην άλλη. Από τα ελάχιστα πράγματα που ξεχωρίζουν είναι ο μούφα Δούρειος Ίππος που τραβάει τα φλας όλων των φωτογραφικών μηχανών…

…και το καλοδιατηρημένο βουλευτήριο το οποίο είναι κομμάτι τις Τροίας IX.

Δίπλα του δεκάδες απομεινάρια θυμίζουν έντονα Ελλάδα…

Τελειώνοντας την περιήγηση μας στην Τροία -η οποία κράτησε περίπου 1 ώρα- επισκεπτόμαστε τα μαγαζιά με τα σουβενίρ τα οποία βρίσκονται περίπου 1 χιλιόμετρο πριν την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο. Μια γιαγιά που διατηρούσε μαγαζί στολίζει τις μοτοσυκλέτες μας με μπλε ματάκια για καλή τύχη. Όπως ανακαλύπτουμε αργότερα, οι τούρκοι έχουν μια μανία με τις δεισιδαιμονίες και τα μπλε ματάκια βρίσκονται παντού.

Η διαδρομή προς το Αϊβαλί αρχικά είναι ορεινή, με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση και με πολύ κίνηση. Τα φορτηγά κάνουν πάρτι λόγω του ότι είναι ο μόνος μεγάλος δρόμος που συνδέει τον Βόσπορο με την Σμύρνη. Λίγο πριν πιάσουμε παραλία σταματάμε για να δροσιστούμε από την αφόρητη ζέστη σε μια όμορφη καντίνα παραπλεύρως του κεντρικού δρόμου.

Η παραλιακή που μας περίμενε μερικά χιλιόμετρα παρακάτω έχει μεν 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση αλλά είναι υπό κατασκευή. Κάνω μια μικρή παρένθεση για να εξηγήσω τον τρόπο με τον οποίο οι Τούρκοι φτιάχνουν δρόμους γιατί εμείς το συναντήσαμε αρκετές φορές στο διάβα μας και σίγουρα θα το συναντήσετε και εσείς αν ποτέ πάρετε την απόφαση να επισκεφτείτε την γειτονική μας χώρα. Στο πατημένο λοιπόν χώμα στρώνεται καταρχάς ένα λεπτό ρευστό στρώμα πίσσας και κόλλας, μετέπειτα χοντρό χαλίκι και τέλος ένα στρώμα πισσοχάλικο. Τέλος το στρώσιμο το αναλαμβάνει κάθε διερχόμενος οδηγός αυτοκινήτου, φορτηγού, μοτοσυκλέτας ή κάρου. Για να έχει και λίγο σασπένς, όταν συναντήσετε δρόμο με έργα, μπορεί να είναι σε οποιοδήποτε από τα παραπάνω στάδια με χειρότερο αυτόν του χοντρού χαλικιού. Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω την διαδρομή μας μέχρι το Αϊβαλί σε ένα δρόμο που είχε από όλα τα παραπάνω στάδια. Όταν η ομάδα μας σταμάτησε μετά από περίπου 100 χιλιόμετρα στο Αϊβαλί, τον ονόμασε Power Plate…

Στο Αϊβαλί μας περίμενε μια νέα έκπληξη καθώς το ξενοδοχείο που έχουμε κλείσει δεν υπάρχει στην διεύθυνση που μας έδινε ο χάρτης του ξενοδοχείου (Hotel Billurcu)… Ρωτάμε κάποιον περαστικό ο οποίος δεν μιλάει καθόλου αγγλικά και εντυπωσιαζόμαστε με την εξυπηρέτηση. Καλεί από το κινητό του το τηλέφωνο του ξενοδοχείου και αφού συνεννοείται με τον ξενοδόχο μας λέει να τον ακολουθήσουμε καθώς θεωρεί πολύ δύσκολο να μας εξηγήσει το πως θα πάμε!!! Τον ακολουθούμε για αρκετή ώρα ώσπου να φτάσουμε σε ένα τουριστικό προάστιο της πόλης, ονόματι Kucukkoy, τίγκα στα ξενοδοχεία και στον κόσμο. Ο ξενοδόχος μας περιμένει ανοίγοντας μας την καγκελόπορτα για να παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες μας δίπλα στην πισίνα! Του δείχνουμε τον χάρτη τον οποίο έχουμε τυπώσει από το booking.com μέσο του οποίου έχουμε κλείσει το ξενοδοχείο, μαθαίνοντας ότι αυτή είναι η διεύθυνση του σπιτιού του πατέρα του και ότι έχει μπει λάθος στο internet!

Το ξενοδοχείο είναι συμπαθητικό, καθαρά δωμάτια με κλιματισμό, ψιλοπαλαιές αλλά καθαρές τουαλέτες, μεγάλη πισίνα αλλά με κακά κλιματιζόμενους κοινούς χώρους. Προπαντός στην reception τα κουνούπια κάνουν πάρτι τις νυχτερινές ώρες…

Εμείς τακτοποιούμαστε τάχιστα και τραβάμε για να ρίξουμε λίγο το δείκτη θερμοκρασίας μας στην πισίνα του ξενοδοχείου. Σύντομα μεταφερόμαστε στην τραπεζαρία (το ξενοδοχείο το είχαμε κλείσει με ημιδιατροφή λόγω του ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή) όπου και γινόμαστε ο τρόμος και ο φόβος του μπουφέ. Μετά από αλλεπάλληλες επισκέψεις και αρκετά πιατογεμίσματα βρισκόμενοι σε μιας κατάσταση νιρβάνας αποφασίζουμε ότι ήρθε η ώρα να δούμε και κάτι άλλο -εκτός του μπουφέ- από αυτήν την πόλη.

Καβαλάμε λοιπόν τις μοτοσυκλέτες μας διανύοντας τα 8 περίπου χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με το Αϊβαλί. Παρκάρουμε και χωνόμαστε μέσα στον αρκετό κόσμο που βολτάρει πάνω-κάτω στα σοκάκια. Η κατάσταση θυμίζει έντονα ελληνικό νησί. Δεκάδες ψαροταβέρνες κρέμονται στις προβλήτες, μίνι κρουαζιέρες στα παραπλήσια νησάκια και αρκετός κόσμος να χαζολογάει στα ανοικτά παρά το περασμένο της ώρας καταστήματα.

Οι μη διαφορετικές εικόνες μας οδηγούν γρήγορα πίσω στην παραλιακή του ξενοδοχείου όπου ο κόσμος είναι τριπλάσιος από αυτόν που συναντήσαμε στο κέντρο της πόλης. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι εσωτερικός τουρισμός, ο οποίος κατά το πλείστον χαζολογάει καθισμένος σε κάποιο τοιχίο στο πλάι του δρόμου. Τα εστιατόρια είναι πιο παραδοσιακά με μαξιλάρες και ναργιλέδες ενώ υπάρχει και μια τεράστια λαϊκή η οποία σφύζει από κόσμο.

Ανάμεσα σε όλο αυτόν το χαμό κάτι άμαξες με δύο άλογα πηγαινοφέρνουν κόσμο με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κορνάροντας ασταμάτητα. Χαζολογάμε για αρκετή ώρα μέχρι να επιστρέψουμε για νάνι στο ξενοδοχείο.