Στην αρχαία Ελλάδα μιας γειτονικής χώρας

8 Αυγούστου, Selcuk – Pamukkale (260 χιλ)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Το πρωί, κατά το φόρτωμα των μοτοσυκλετών μας, έχουμε μια απροσδόκητη συνάντηση με ένα Έλληνα ο οποίος διατηρεί μαγαζί στην περιοχή. Είδε τις Ελληνικές πινακίδες των μοτοσυκλετών μας και μας περίμενε. Με το άκουσμα ότι είμαστε από Κρήτη τα μάτια του βουρκώνουν. Καταγόταν του από ένα χωριό του Ηρακλείου… Με τρεμάμενα λόγια μας προσκαλεί για κέρασμα αλλά δυστυχώς δεν έχουμε χρόνο… Πρέπει να αναχωρήσουμε αρχικά προς Αφροδισία.

Κινούμαστε από δευτερεύον δρόμο παραπλεύρως της εθνικής, ο οποίος έχει δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και είναι πιο γραφικός. Μικροί λοφίσκοι έχουν πάρει τη θέση των απέραντων λιβαδιών που διασχίζαμε μέχρι σήμερα κάνοντας το τοπίο επιτέλους ενδιαφέρον. Ανεβοκατεβαίνουμε, στρίβουμε και διασκεδάζουμε για 100 περίπου χιλιόμετρα μέχρι να αφήσουμε τον κεντρικό για έναν δευτερεύοντα δρόμο που οδηγεί προς την Αφροδισία. Οι λωρίδες γίνονται μία ανά κατεύθυνση αλλά η διαδρομή παραμένει γραφική.

Το πάρκινγκ έξω από την Αφροδισία απαγορεύεται λόγω κάποιας στρατιωτικής βάσης, αλλά υπάρχει χώρος στάθμευσης γύρω στο 1 χιλ. μακριά. Πληρώνεις 4 YTL / μοτοσυκλέτα που συμπεριλαμβάνει και την μεταφορά σου στον αρχαιολογικό χώρο με μια μετασκευασμένη καρότσα που την σέρνει ένα τρακτέρ!

Για την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο πληρώνουμε 8 YTL / άτομο και κατευθυνόμαστε εντός αυτού. Η Αφροδισία είναι ένας από τους αρχαιότερους και πιο καλοδιατηρημένους αρχαιολογικούς χώρους της Τουρκίας. Ευρήματα μαρτυρούν ότι ο τόπος κατοικείτο από το 5800 π.Χ. αλλά το όνομα Αφροδισία το πήρε το 2^ο π.Χ. αιώνα.

Ο ναός της Αφροδίτης χτίσθηκε δυο αιώνες αργότερα. Άξια προσοχής επίσης είναι το θέατρο, το στάδιο χωρητικότητας 30.000 θεατών και ασφαλώς το μουσείο με τα δεκάδες αγάλματα.

Ο ναός της Αφροδίτης

Η ΚΡΗΤΗ βρίσκεται παντού. Ακόμα και στα βάθη της Τουρκίας...

Φεύγοντας απ’ τον αρχαιολογικό χώρο ο Στέλιος μας οδηγεί σε ένα παραπλήσιο καφέ με παχύ ίσκιο που είχε δει λίγο πριν φτάσουμε στον αρχαιολογικό χώρο. Με νοήματα καταφέρνουμε να παραγγείλουμε μερικούς καφέδες στην γραφική γιαγιά που μας υποδέχτηκε.

Ο καφές δεν βλεπόταν με τίποτα, τον χύνουμε με τρόπο, πληρώνουμε 10 λίρες -πολύ ακριβά για τα δεδομένα της Τουρκίας- και αναχωρούμε προς Pamukkale.

Ο καιρός μπροστά μας δείχνει να χαλάει. Στο βάθος πέφτουν κεραυνοί πίσω απ’ τα βουνά και οι πρώτες ψιχάλες δεν αργούν να συναντήσουν τον καλοκαιρινό μας εξοπλισμό. Οι ψιχάλες δυναμώνουν οδηγώντας μας κάτω από ένα κοντινό -ευτυχώς- υπόστεγο βενζινάδικου. Μερικά λεπτά αργότερα η βροχή κοπάσει και εμείς συνεχίζουμε την πορεία μας σαν κότες λόγω βρεγμένου οδοστρώματος. Οι αστραπές στο βάθος δεν λένε να σταματήσουν αλλά εμείς ευτυχώς στρίβουμε βόρεια αφήνοντας τον καιρό πίσω μας.

Η διαδρομή που ακολουθούμε περνάει πάνω από το Denizli, χαρίζοντας μας υπέροχη θέα προς αυτό. Διασχίζουμε την μισή πόλη πριν στρίψουμε προς Pamukkale. Ο διάσημος «βράχος» ξεπροβάλει μπροστά μας… Βρίσκουμε γρήγορα το ξενοδοχείο μας (Artemis Yoruk) και αφού τακτοποιούμαστε γρήγορα, αναχωρούμε για να θαυμάσουμε τον λόγο που όλοι επισκέπτονται αυτή την κωμόπολη, ο οποίος δεν είναι άλλος από αυτόν:

Κλικ για μεγέθυνση

Pamukkale στα Τούρκικα, σημαίνει «βαμβακερό κάστρο» και ο λόγος φυσικά είναι το λευκό βουνό (από τραβερτίνη) από το οποίο αναβλύζουν 17 πηγές με θερμοκρασία νερού από 35^ο έως 100^ο Κελσίου! Στην κορυφή του βουνού απλώνεται η αρχαία Ιεράπολη. Όπως μάθαμε αργότερα ο χώρος έχει υποστεί σημαντικότατη φθορά, καθώς μέχρι και πριν μερικά χρόνια τρία 5στερα ξενοδοχεία λειτουργούσαν στην κορυφή του λόφου, ξεζουμίζοντας τις ιαματικές πηγές για τις ανάγκες τους. Η Τούρκικη κυβέρνηση επενέβη γκρεμίζοντας τα ξενοδοχεία σε μια ύστατη προσπάθεια να σωθεί ότι απέμεινε. Ο χώρος έχει αναγνωριστεί ως προστατευόμενο μνημείο από την UNESCO από το 1988. Εμείς αφήνουμε τις φωτογραφίες να σας ταξιδέψουν…

Κλικ για μεγέθυνση

Σημ: Η είσοδος στις πηγές και στην Ιεράπολη κοστίζει 20YTL/άτομο

Όπως προανέφερα στην κορυφή του λόφου δεσπόζει η αρχαία Ιεράπολη, χτισμένη το 190 π.Χ. ως θεραπευτικό κέντρο. Κατοικήθηκε μέχρι και το 1334 αλλά εγκαταλείφτηκε λόγο ενός μεγάλου σεισμού. Δυστυχώς ο καιρός δεν μας επέτρεψε μια πιο ολοκληρωμένη επίσκεψη στην Ιεράπολη καθώς το ψιλόβοροχο και ο δυνατός αέρας μας οδήγησαν γρήγορα μακριά της. Οι φακοί μας όμως πρόλαβαν να κάνουν μερικά κλικ:

Το βράδυ ακολουθώντας τις συμβουλές του Lonely Planet πηγαίνουμε για φαγητό στο Konak ένα εστιατόριο με υπέροχη θέα προς τον λόφο. Το φαγητό καλό, αλλά οι μερίδες μικρές…

Βολτάρουμε στην πόλη κάνοντας μια μικρή στάση στο πάρκο για να θαυμάσουμε τον φωταγωγημένο λόφο…

και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για ναργιλέ και μπύρα δίπλα στην πισίνα… Τι έγινε ρε παιδιά; ναργιλοεξάρτηση;