Στην αρχαία Ελλάδα μιας γειτονικής χώρας

9 Αυγούστου, Pamukkale – Egirdir (300 χιλ)
Τα πάντα όλα… αν μπορούσα να δώσω τίτλο στη σημερινή ημέρα δεν θα ήταν άλλος από αυτόν. Κατ’ εμάς ήταν η πιο συναρπαστική ημέρα γεμάτη από συνεχόμενες εκπλήξεις…

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Αφήνουμε πίσω μας το «βαμβακερό κάστρο» ακολουθώντας για μερικά δεκάδες χιλιόμετρα την διαδρομή που μας έφερε σε αυτό, ως ότου στρίψουμε προς ένα χωριουδάκι ονόματι Yatagan. Όπως μαρτυράει και το όνομα στο χωριό αυτό κατασκευάζονται τα γιαταγάνια… Σταματάμε στην πλατεία του χωριού και πριν προλάβουμε να κάτσουμε στο καφενείο μας πλησιάζει ένας γραφικός παππούς, ο οποίος με νοήματα μας δίνει να καταλάβουμε ότι θέλει να τον ακολουθήσουμε για να μας κεράσει φαγητό…

Αν και είναι 10:00 το πρωί και δεν πεινάει κανείς, τέτοια ευκαιρία δεν την αφήνουμε να πάει χαμένη. Ακολουθούμε τον γέροντα για αρκετή ώρα ενώ διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μας… «τώρα θα μας την πέσουν»… «τώρα θα μας φάνε λάχανο»… κτλπ. Εν τέλει φτάνουμε σε μια αυλή ενός σπιτιού που υπήρχε συσσίτιο -από ότι καταλάβαμε αργότερα εις μνήμη κάποιου μάλλον σπουδαίου προσώπου- όπου και μας καλωσορίζουν εγκάρδια και μας προσφέρουν φαγητό σερβιρισμένο σε στρατιωτικούς δίσκους.

Οι κοπελιές της παρέας κάθονται δίπλα μας ενώ όλες οι υπόλοιπες γυναίκες σε διαφορετικό χώρο…

Γινόμαστε φυσικά το αξιοθέατο του χωριού… Σχεδόν όλοι οι θαμώνες του χώρου περνούν έστω και για λίγο από τραπέζι μας είτε για να μας χαιρετήσουν, είτε για να φωτογραφηθούν μαζί μας, είτε απλά για να ανταλλάξουμε ένα εγκάρδιο νόημα.
Ένα μίνι λεξικό Τούρκικων λέξεων βοηθάει στα μέγιστα για να ευχαριστήσουμε του οικοδεσπότες μας και αναχωρούμε με τη συνοδεία ενός άλλου παππούλη ο οποίος αναλαμβάνει να μας ξεναγήσει με νοήματα στην πόλη. Φτάνοντας στην πλατεία δεν χάνουμε την ευκαιρία για μια αναμνηστική φωτογραφία με τους οικοδεσπότες μας και τα πιτσιρίκια που χαζεύουν τα μηχανάκια μας.

Δεν τελειώσαμε όμως εδώ… Μετά το παραπάνω κλικ, μας περιμένει ο αστυνόμος του χωριού, ο οποίος μας καλωσορίζει εγκάρδια. Μαζί του και ένας νεαρός ο οποίος μιλάει αγγλικά και φυσικά έγινε ο μεταφραστής μας. Μας κερνάνε καφέ καθώς εμείς του εξηγούμε από που ήρθαμε και τους δείχνουμε στον χάρτη τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε.

Πριν αναχωρήσουμε μας ξεναγούν σε ένα μικρό μουσείο με γιαταγάνια και μας δωρίζουν κάτι σουγιαδάκια μινιατούρες τα οποία κυριολεκτικά «ξυρίζουν».

Η διαδρομή μας συνεχίζεται δίπλα από όμορφες λίμνες οι οποίες κάνουν το τοπίο ενδιαφέρον.

Ξάφνου στον ορίζοντα εμφανίζετε αυτό…

Τρίβω τα μάτια μου… κοιτάω τους υπόλοιπους της παρέας όπου έχουν ακριβώς την ίδια απορία… Ψάχνουμε δρόμο να πλησιάσουμε να δούμε καλύτερα…

Κάνουμε αρκετά χιλιόμετρα χωματόδρομο δίχως τύχη…

Οι υπόλοιποι της παρέας εγκαταλείπουν εγώ συνεχίζω. Εν τέλει δικαιώνομαι μερικώς καθώς καταφέρνω να φτάσω δίπλα στην αποξηραμένη λίμνη. Δεν βρίσκω τρόπο να βάλω την μοτοσυκλέτα μέσα… αλλά τουλάχιστον καταφέρνω να κάνω μερικά βήματα πάνω σ’ αυτήν…

Αφήνουμε πίσω την λίμνη «Yarisli» και τραβάμε προς ένα ακόμα αρχαιολογικό χώρο, την Sagalasso. Το τοπίο αλλάζει καθώς η διαδρομή γίνεται ορεινή όσο πλησιάζουμε στον αρχαιολογικό χώρο. Όμορφες στροφές μας κρατούν παρέα μέχρι το χωριό Aglasun.

Σταματάμε στο κέντρο του χωριού ψάχνοντας για δευτερόλεπτα το σωστό δρόμο, όταν ένας χωρικός μας δείχνει -πριν προλάβουμε καν να ρωτήσουμε- το σωστό δρόμο. Η πινακίδα που κρυβόταν παραδίπλα μας επιβεβαιώνει ότι πάμε σωστά… Ακολουθούμε για 7 περίπου χιλιόμετρα ένα μέτριο σε ποιότητα δρόμο με φανταστική θέα καθώς σκαρφαλώνει υψόμετρο 1.500 μέτρων περίπου.

Μπαίνοντας στην Σαγάλασσο (5 YTL/άτομο) μας υποδέχεται ένας αρχαιολόγος, υπεύθυνος των ανασκαφών, ο οποίος προσφέρετε να μας ξεναγήσει στον αρχαιολογικό χώρο. Σιγά να μην αρνηθούμε…

Η Σαγάλασσος όπως μαθαίνουμε χρονολογείται από το 8000 π.Χ. αλλά άνθισε κατά την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 333 π.Χ. Κατά την Ρωμαϊκή εποχή ήταν σπουδαίο εμπορικό κέντρο και λόγω τις τοποθεσίας του ήταν απόρθητο στις οποιεσδήποτε επιδρομές. Κάποια συνεχόμενα κρούσματα πανούκλας αποδεκάτισαν τους κατοίκους οδηγώντας αρκετούς από του επιζήσαντες μακριά απ’ αυτήν. Όσοι απέμειναν αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, λόγω του ότι σε οποιαδήποτε επίθεση -από την οποία πια δεν μπορούσαν να αμυνθούν- απλά έπαιρναν τα ζώα και κρυβόντουσαν στα γύρω βουνά. Αποτέλεσμα της κτηνοτροφίας ήταν να απογυμνωθεί σιγά-σιγά ο τόπος και ασφαλώς το βουνό που ορθώνεται πάνω απ’ την πόλη. Το τελειωτικό χτύπημα έγινε γύρω στο 590 μ.Χ.. όταν το ίδιο βουνό, καταπλάκωσε ολόκληρη την πόλη εξαιτίας ενός μεγάλου σεισμού.

Όπως μας εξήγησε ο αρχαιολόγος, μπορεί οι συνθήκες να ήταν καταστροφικές για τους κατοίκους αλλά η συγκεκριμένη καταστροφή είναι «παράδεισος» για τους αρχαιολόγους. Ο λόγος απλός, δεν υπάρχει ανθρώπινη καταστροφή στον χώρο… όλη η πόλη απλά κείτεται λίγο πιο κάτω από το έδαφος που περπατάμε. Μας διαβεβαίωσε δε, ότι σε 5 χρόνια η πόλη θα έχει αποκατασταθεί 100%!!!!!!

Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώθηκαν και από εμάς κατά τη διάρκεια της ξενάγησης καθώς μας παρουσίασε μέρος των ευρημάτων και της αποκατάστασης που γίνεται. Όλη η δουλειά γίνεται από Βέλγους αρχαιολόγους την οποία χρηματοδοτεί ένα Βελγικό Πανεπιστήμιο και στελεχώνεται από εθελοντές.

Κάνοντας μία μικρή παρένθεση να αναφέρω ότι σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους συναντάμε ξένα συνεργεία… Βέλγους, Γάλλους, Αμερικάνους. Σε ερώτηση μας προς τον αρχαιολόγο γιατί συμβαίνει αυτό παίρνουμε την αποστομωτική απάντηση ότι η Τούρκικη κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για αυτά, γιατί απλά «δεν είναι δική τους ιστορία».

Η ώρα είναι ήδη 5:30 το απόγευμα και μας χωρίζουν 80 περίπου χιλιόμετρα από τον τελικό μας προορισμό. Οι σημερινές μοναδικές εικόνες τριγυρνούν στο μυαλό μας μικραίνοντας ακόμα την απόσταση… Τα έργα όμως που γίνονται για 25 περίπου χιλιόμετρα πριν το Egirdir φροντίζουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις εικόνες και να επικεντρωθούμε στη δύσκολη οδήγηση. Το χοντρό απάτητο χαλίκι για περίπου 20 χιλιόμετρα κάνει την οδήγηση εφιάλτη. Ο εφιάλτης στο δρόμος με τα χαλίκια με όλη του τη σημασία. Εκεί που ζορίζεσαι να μείνεις όρθιος έρχεται η πέτρα από το αντίθετα διερχόμενο όχημα και όποιον πάρει ο χάρος… Όταν δε βλέπαμε να έρχεται φορτηγό αρχίζαμε τις προσευχές… Τελικά το θρίλερ τελειώνει και το όμορφο Egirdir εμφανίζετε μπροστά μας.

Φτάνουμε στην πανσιόν μας όπου μας υποδέχεται ο φιλικότατος αλλά κουραστικός από την πολυλογία του, γιος του ιδιοκτήτη. Η πανσιόν τραγική… δεν μπορώ να καταλάβω πως διάολο την συμπεριέλαβε το Lonely Planet. Κοινό μπάνιο για 4 δωμάτια και μία πετσέτα ανά δύο άτομα… Η διάθεση μας όμως δεν μπορεί να χαλάσει… Γελάμε μέχρι δακρίων… ακόμα και όταν ανακαλύπτουμε πως μου έχουν στρώσει να κοιμηθώ στο σαλόνι του σπιτιού του ιδιοκτήτη το οποίο βρίσκεται κάτω από τα υπόλοιπα δωμάτια…

Ακολουθεί σύντομο σέρβις των μοτοσυκλετών. Το πίσω λάστιχο του BMW χάνει αέρα εδώ και αρκετές μέρες και ήρθε η ώρα για “μακαρόνι”. Έπ’ ευκαιρίας πλένουμε και γρασάρουμε τις αλυσίδες για να καθαρίσουν από όλη την βρόμα και την σκόνη που έχουν μαζέψει.

Λόγω του περασμένου της ώρας είχαμε συνεννοηθεί με τους ιδιοκτήτες της πανσιόν να μας ετοιμάσουν δείπνο. Κάτι μας έλεγε ότι παρά το άθλιο της πανσιόν, το σπιτικό φαγητό τους θα ήταν κορυφαίο… Και όντως ήταν… ρυζάκι, κοκκινιστά φασολάκια με κιμά και ατομική πέστροφα!

Για χώνεψη κάνουμε ένα μικρό περίπατο γύρω από την γραφική χερσόνησο του Egirdir πριν λιώσουμε κυριολεκτικά στα κρεβάτια μας… πλην εμέ που έλιωσα στο ντιβάνι μου…