Ζαγοροχώρια

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Νίκος Αγγελάκης, Στέλιος Οικονομάκης, Γιώργος Καλαντζάκης

Πριν ακόμα σβήσουν καλά-καλά οι εικόνες και τα συναισθήματα της εξόρμησης μας στις Δυτικές Οροσειρές της Ελλάδος, προσπαθούμε να σας μεταφέρουμε, από το πλοίο της επιστροφής και υπό την επήρεια της «Στέλλας», αυτές τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε.

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ήταν πολλές οι προτάσεις για τους φίλους της μοτοσυκλέτας. Η Πανελλήνια Συγκέντρωση Μοτοσυκλέτας, weekend γνωστής εταιρείας στην πίστα των Σερρών ή… αυτό που κάναμε εμείς! Ένα τριήμερο στα μαγευτικά Ζαγοροχώρια με την πατροπαράδοτη αρχιτεκτονική τους, στον επιβλητικό και καταπράσινο Εθνικό Δρυμό του Βίκου – Αωού, και στον παγωμένο και γεμάτο χρώματα ποταμό «Βοϊδομάτη».

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Πέμπτη βράδυ επιβιβαζόμαστε στο καινούργιο και πολυτελές πλοίο της ΑΝΕΚ «Αριάδνη» όπου για μια τελευταία φορά αναλύουμε την πορεία μας, απολαμβάνοντας το θαυμάσιο γεύμα του σεφ συνοδευόμενο από τα πλήρως απαραίτητα παγωμένα μπυράκια μας για να κατευθυνθούμε στη συνέχεια στη καμπίνα μας για ξεκούραση… Την επόμενη μέρα μας περίμεναν πολλά οδιγικά χιλιόμετρα.

Ημέρα 1^η, χιλιόμετρα 610
06.30 το πρωί έχουμε ήδη αναχωρήσει αντιμετωπίζοντας την κίνηση της Αθήνας η οποία αυξανόταν λεπτό με το λεπτό. Παρέα με τους φίλους και συνεργάτες του περιοδικού CS auto-moto οδεύσαμε μέχρι την Θήβα όπου και χωρίσαμε μιας και εκείνοι επέλεξαν να περάσουν το Σαββατοκύριακο τους στην πίστα των Σερρών. Εμείς τραβήξαμε πορεία προς τα δυτικά με πρώτη στάση για καφέ μετά από 190 όμορφα χιλιόμετρα, στην κοσμοπολίτικη ορεινή κωμόπολη της Αράχοβας. Αν και είναι ακόμα πολύ πρωί, βρίσκουμε να παρκάρουμε με δυσκολία και οδεύουμε σε ένα καφέ-ζαχαροπλαστείο με θέα την πλαγιά του βουνού και τα κεραμίδα των σπιτιών.

Σύντομα ξαναβρισκόμαστε στις σέλες των μοτοσυκλετών μας ακολουθώντας την μαγική διαδρομή που περνάει από Δελφούς, Ιτέα, Γαλαξίδι, Ναύπακτο.

Ο Γιώργος κάνει νόημα ότι θέλει βενζίνα αλλά βενζινάδικο δεν λέει να εμφανισθεί μπροστά μας. Το βενζινάδικο που εν τέλει βρίσκουμε σε μια έξοδο της Εθνικής οδού προς Ναύπακτο γκρέμισε γρήγορα τα όνειρα μας για φτηνή βενζίνη. Θέλαμε να πιστεύουμε πως η βενζίνα στην υπόλοιπη Ελλάδα είναι πιο φτηνή απ’ αυτή των Χανιών αλλά τελικά ανακαλύψαμε πως δυστυχώς οι περισσότεροι κινούνται στα ίδια περίπου επίπεδα.

Δεν έφτανε που «την πληρώσαμε ακριβά», το βενζινάδικο αποδείχτηκε γκαντέμικο για το Νίκο. Κατά πρώτον η βενζίνη έλουσε το ρεζερβουάρ του και κατά δεύτερον έφαγε μια αριστοκρατική τούμπα καθώς στην αναστροφή που κάναμε για να φύγουμε απ’ το βενζινάδικο το tank bag του πάτησε το kill switch του κινητήρα.

Το ραγισμένο φέρινγκ του Fazer δεν χάλασε τη διάθεση του Νίκο -συνεπώς και εμάς-, συνεχίζοντας την πορεία μας βόρεια μέσω του απαράδεκτου δρόμου που οδηγεί από Αντίρριο, Αμφιλοχία. Οι πινακίδες που ανακοινώνουν το έργο της Ιονίας οδού μας έκαναν να σταυροκοπιόμαστε συχνά και να αναφωνούμε «Αμήν και πότε».

Φτάνοντας Αμφιλοχία τηλεφωνούμε στον φίλο Κώστα και στην εξαδέλφη του Γιώργου Στέλλα οι οποίοι μας περιμένουν για καφέ στην Άρτα, ενημερώνοντας τους πως πλησιάζουμε. Μια όμορφη διαδρομή με όμορφο στροφιλίκι μας κρατάει παρέα στην σύντομη διαδρομή που ενώνει την πόλη της Αμφιλοχίας με την πόλη της Άρτας. Στην είσοδο της πόλης μας περιμένει ο Κώστας ο οποίος αναλαμβάνει να μας οδηγήσει στο γνωστό γιοφύρι. Καθ’ οδών «φορτώνουμε και την Στέλλα» και σύντομα βρισκόμαστε δίπλα στον προορισμό μας κάτω από τον παχύ ίσκιο των Πλατανιών δίπλα στο γεφύρι της Άρτας. Η ώρα κυλάει ευχάριστα -συνεπώς και γρήγορα- με την ανταλλαγή ιστοριών, πειραγμάτων και συμβουλών.

Αφού αποφασίζουμε να μην οδεύσουμε προς Κορονησία λόγω του περασμένου της ώρας, δεχόμαστε την πρόταση του «σπιτονοικοκύρη μας» Κώστα για μια σύντομη ξενάγηση στην λίμνη Ζίρου.

Βγαίνοντας από Άρτα μπαίνουμε σε ένα κομμάτι της Ιονίας οδού το οποίο περνάει δίπλα από το φράγμα Πουρναρίου πριν καταλήξουμε στην όντως εντυπωσιακή σύντομη διαδρομή που περνάει δίπλα απ’ την λίμνη του Ζίρου.

Κλικ για μεγέθυνση

Η ξενάγηση τελειώνει και εμείς αφού αποχαιρετήσαμε τον Κώστα, συνεχίζουμε την πορεία μας προς Ιωάννινα όπου και σταματάμε για να συναντήσουμε ένα ακόμα φίλο, τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης θα αναλάβει την ξενάγηση μας στις γύρω περιοχές τις επόμενες ημέρες.

Η συνάντηση μας είναι σύντομη καθώς η ώρα είναι ήδη περασμένη και η αναχώρηση μας προς το χωριό Κήπους άμεση. Αφήνοντας πίσω τα Ιωάννινα και πλησιάζοντας προς Ζαγόρια το τοπίο αλλάζει δραματικά. Νιώθουμε σαν να έχουμε διακτινιστεί σε άλλο μέρος ίσως και σε άλλη εποχή.

Έχει ήδη σουρουπώσει και στον ορίζοντα διακρίνετε ένα επιβλητικό μνημείο. Πλησιάζουμε ανακαλύπτοντας πως πρόκειται για το μνημείο της Γυναίκας Ηρωίδας της επανάστασης. Ο συνδυασμός της ομορφιάς του μνημείου και του τοπίου ξυπνάει τις καλλιτεχνικές μας φλέβες και οι φωτογραφικές μας μηχανές παίρνουν φωτιά.

Λίγο πριν φτάσουμε στο προορισμό μας συναντάμε το γεφύρι του Κόκορη ή αλλιώς Νούτσου. Τα μαγευτικά χρώματα του σούρουπου μας αναγκάζουν να κάνουμε μια γρήγορη στάση για μερικά κλικ του φακού μας. Αναλυτικότερη αναφορά καθώς και μερικά ιστορικά στοιχεία για αυτό το γεφύρι -καθώς και για ότι άλλο επισκεφτούμε- θα κάνουμε στη συνέχεια του οδοιπορικού μας.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω μπαίνουμε στο χωριό Κήπους όπου έχουμε κλείσει κατάλυμα. Το ξενοδοχείο Μαχαλάς μας εντυπωσιάζει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Ένας συνδυασμός παράδοσης και πολυτέλειας δεμένος όσο πιο αρμονικά γίνεται.

Κλικ για μεγέθυνση

Τακτοποιούμαστε τάχυστα και μετά από ένα γρήγορο μπανάκι οδεύουμε στην ακριβώς απέναντι ταβέρνα ονόματι «Στου Μιχάλη» για να σβήσουμε την πείνα μας. Παραδοσιακές χορτόπιτες, κοτόπιτες και διάφοροι άλλοι παραδοσιακοί μεζέδες περνούν για δευτερόλεπτα από το τραπέζι μας πριν καταλήξουν σε κάποια γωνιά του στομαχιού μας.

Δίπλα μας ένα ζευγάρι απ` την Αθήνα οι οποίοι είχαν περάσει με το ηρωικό τους BMW μέσα απ` την Βάλια Κάλντα, κυνηγημένοι από δεκάδες τσοπανόσκυλα όπως μας αποκάλυψαν. Ανταλλάσσουμε ταξιδιωτικές ιστορίες και όνειρα που ξεκινούν από το Βόρειο Ακρωτήριο και καταλήγουν στην Λατινική Αμερική πριν καταλήξουμε πίσω στο διαμέρισμα μας για ύπνο.

Επόμενη Σελίδα »