Ζαγοροχώρια

Ημέρα 2^η, χιλιόμετρα 287
Η απόλυτη βραδινή ησυχία μας ρίχνει σε βαθύ ύπνο, έτσι στις 7:00 το πρωί έχουμε ήδη σηκωθεί με γεμάτες μπαταρίες για μια καλά γεμάτη μέρα όπως θα αποδεικτεί στην συνέχεια. Η πρωινή ομίχλη μας οδηγεί στην αυλή του ξενοδοχείου για να σβήσουμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες.

Παίρνουμε το πλούσιο πρωινό μας περιμένοντας τον ξεναγό μας, τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης καταφθάνει με 4 τροχούς καθώς πριν μερικές βδομάδες πούλησε το Fazerάκι του και αναμένει ακόμα το GSXR. To Fazer του Γιώργου αναλαμβάνει αρχικά την φιλοξενία του Μιχάλη και κατηφορίζουμε με στάση στα 500 μέτρα απ` το χωριό Κήποι, στη γέφυρα του Κοντοδήμου η οποία είναι χτισμένη στη χαράδρα του μικρού Βίκου. Το γεφύρι χτίστηκε το 1753 από τον Τόλη Κοντοδήμο απ’ τον οποίο πήρε το όνομα του. Είναι γνωστό και ως Λαζαρίδη από τον δάσκαλο Κώστα Λαζαρίδη ο οποίος κατάγεται από το κοντινό χωριό Κουκούλι.

Λίγο παρακάτω σταματάμε στο μοναδικό τρίτοξο γεφύρι της περιοχής, γνωστό και ως Πλακίδα ή Καλογερικό. Αρχικά το γεφύρι ήταν ξύλινο αλλά μετατράπηκε σε πέτρινο το 1814 με χορηγία του ηγούμενου του μοναστηριού των Κήπων Σεραφείμ, εξού και η ονομασία του «Καλογερικό». Το όνομα «Πλακίδα» δόθηκε το 1865 όταν επισκευάστηκε από τον Αλέξη Πλακίδα.

Ακολουθεί το γεφύρι του Κόκκορη ή αλλιώς Νούτσου το οποίο πρωτοχτίστηκε το 1750 με χρήματα του Κοντοδήμου Νούτσου αλλά πολλές ήταν οι φορές που χρειάστηκε να επισκευαστεί ή και να χτιστεί απ’ την αρχή. Ένας απ’ τους πολλούς συντηρητές, ήταν και ο Γρηγόρης Κόκκορης, απ’ τον οποίο πήρε και την ονομασία του.

Συνεχίζουμε με επίσκεψη στο πανέμορφο χωριό Δίλοφο στο οποίο βρίσκεται η εκκλησιά της Κοίμησης της Θεοτόκου χτισμένη το 1850. Δυστυχώς τα έργα συντήρησης σιώπησαν μερικώς τους φωτογραφικούς μας φακούς.

Όπως έχουμε διαβάσει και όπως μας επιβεβαιώνει ο «ξεναγός μας» την καλύτερη θέα προς την χαράδρα του Βίκου την έχεις από το χωριό Μονοδένδρι. Το φαράγγι του Βίκου έχει μπει το βιβλίο Γκίνες ως το φαράγγι με την πιο βαθιά χαράδρα στον κόσμο. Έχει βάθος 900 μέτρα και άνοιγμα 1100 μέτρα!

Στάση λοιπόν στο Μονοδένδρι και πορεία προς την μονή της Αγίας Παρασκευής η οποία αιωρείται πάνω απ’ την χαράδρα του Βίκου.

Χαζεύουμε για λίγο τη θέα απ’ την μονή και γοργά αναχωρούμε για τη θέση γνωστή ως «μπαλκόνι» η οποία προσφέρει την πιο μαγευτική θέα προς το φαράγγι. Το μονοπάτι που οδηγεί στο «μπαλκόνι» είναι σκαμμένο στην κόψη του βουνού.

Βλέποντας τις παραπάνω φωτογραφίες αφότου έχουμε επιστρέψει απορώ με το πόσο άνετα το διασχίσαμε…

Μια πόρτα πριν το «μπαλκόνι» υποδηλώνει πως μάλλον εδώ κάποτε ήταν ερημητήριο. Πλησιάζουμε διστακτικά κοντά στην χαράδρα και απολαμβάνουμε τη θέα. Κοιτάζοντας κάτω νιώθουμε το κενό να μας τραβάει…

Χαζολογούμε για αρκετή ώρα πριν αποφασίσουμε να συνεχίσουμε προς το διασημότερο χωριό των Ζαγοριών, το Πάπιγκο. Το Πάπιγκο και το Μικρό Πάπιγκο βρίσκονται χτισμένα στις παρυφές του εντυπωσιακού Αστράκα. Καταπληκτική θέα προς το φιδίσιο δρόμο που σκαρφαλώνει στα προαναφερόμενα χωριά έχει κανείς μέσα απ’ το χωριό Αρίστη.

Λίγο πιο έξω από την Αρίστη συναντάς ένα όμορφο μικρό γεφύρι -γνωστό ως γεφύρι του Πάπιγκου- το οποίο διασχίζει τον ποταμό Βοϊδομάτη. Ο ποταμός πηγάζει από το φαράγγι του Βίκου και συναντάει τον ποταμό Αωό στον κάμπο της Κόνιτσας, Το νερό του είναι πόσιμο και έχει σταθερή θερμοκρασία 4C καθ` όλο το χρόνο.

Κλικ για μεγέθυνση

Δεξιά και αριστερά της γέφυρας υπάρχει χώρος για ξεκούραση τον οποίο και τιμούμαι. Δοκιμάζουμε την θερμοκρασία του νερού, άλλοι φορώντας τις μπότες και άλλοι όχι. Πάντως η διαφορά θερμοκρασίας είναι αισθητή ακόμα και με τις μπότες!

Συνεχίζουμε σκαρφαλώνοντας τον φιδίσιο δρόμο και περνάμε από το τουριστικό Πάπιγκο με κατεύθυνση προς Μικρό Πάπιγκο με μικρές στάσεις για φωτογραφίες προς τον εντυπωσιακό Αστράκα που ορθώνεται πάνω απ’ τα προαναφερόμενα χωριά.

Ανάμεσα στο δύο χωριά βρίσκονται οι Ρογκοβό Οβίρες ή όπως είναι ευρέως γνωστές «Κολυμπήθρες». Οι «Κολυμπήθρες» είναι ουσιαστικά ένα μικρό ρέμα με μικρούς καταρράκτες και μικρές λιμνούλες (οβίρες). Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν χτίσει μικρά φράγματα μεταξύ των λιμνών τα οποία κλείνουν με μικρές πόρτες, δημιουργώντας έτσι μικρές κολυμπήθρες στις οποίες μπορείς να απολαύσεις το μπάνιο σου.

Επόμενη στάση στο χωριό Μικρό Πάπιγκο, απολαμβάνοντας από κοντά τον επιβλητικό Αστράκα.

Κατηφορίζουμε ξανά την ίδια διαδρομή και τραβάμε πιο βόρεια για μια επίσκεψη στο γεφύρι της Κόνιτσας. Είναι το μεγαλύτερο σε ύψος και μήκος μονότοξο γιοφύρι των Βαλκανίων και είναι έργο του λαϊκού αρχιτέκτονα και πρωτομάστορα της πέτρας, Ζιώγα Φρόντζου. Για την ασφαλέστερη διέλευση των κατοίκων, στο κέντρο της καμάρας υπήρχε ένα καμπανάκι και όταν φυσούσε ο αέρας χτυπούσε προειδοποιώντας τους διαβάτες να προσέχουν τα ζώα και το φορτίο.

Δίπλα απ` το γιοφύρι υπάρχει και ένας εντυπωσιακός καταρράκτης.

Η θέα απ` το γεφύρι της Κονιτσάς

Η ώρα έχει περάσει αρκετά και εμείς έχουμε στο πρόγραμμα μας ένα μικρό κύκλο -δίχως πολλές στάσεις- στα ορεινά Ζαγοροχώρια. Αρχικά ακολουθούμε μία πανέμορφη διαδρομή την οποία μας σύστησε ο φίλος Χρήστος από το TDM Hellas, η οποία περνάει από το χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας και καταλήγει στα Γρεβενά. Εμείς είχαμε σκοπό να φτάσουμε μέχρι το χωριό Δίστρατο και μετά μέσω βατού χωματόδρομου όπως είχαμε πληροφορηθεί να μεταβούμε στην Βοβούσα.

Κλικ για μεγέθυνση

Η διαδρομή καταπληκτική, μέσα στο πράσινο. Ο δρόμος φιδίσιος -η μεγαλύτερη ευθεία δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 200 μέτρα- και κατά το πλείστον με φρεσκοστρωμένα κομμάτια με τέλειες κλίσεις. Αν ποτέ βρεθείτε σε αυτά τα μέρη δώστε προσοχή στα ζώα που διασχίζουν σε διάφορα σημεία τον δρόμο καθώς και στα πετραδάκια που έχουν πέσει από τα παραπλεύρως βουνά.

Φτάνουμε στο Δίστρατο και ψάχνουμε να βρούμε τον χωματόδρομο που οδηγεί στο χωριό Βοβούσες. Ένας ντόπιος με KLR μας αποθαρρύνει εντελώς: «Ούτε εγώ δεν περνάω από αυτόν το δρόμο», «Θα χαθείτε σίγουρα», «50 λεπτά θα κάνετε να πάτε γύρω-γύρω». Με αυτά και με αυτά αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τις συμβουλές του. Τα 50 λεπτά αποδείχτηκαν όμως κάτι περισσότερο από 2:00 ώρες! Περάσαμε και περίπου 5 χιλιόμετρα βατού χωματόδρομου μετά το χωριό Λάβδα με κατεύθυνση προς Περιβόλι.

Η διαδρομή από Περιβόλι μέχρι Βοβούσες είναι πάντως «όλα τα λεφτά». Η καταπληκτική άσφαλτο και το συνεχόμενο στροφιλίκι κρατά την αδρεναλίνη μας σε υψηλά επίπεδα. Φτάνοντας στο χωριό Βοβούσες έχει ήδη σουρουπώσει και ενώ μας απομένουν περίπου 60 χιλιόμετρα για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας.

Στο Θεοσκότεινο δρόμο τα xenon του TDM μοιάζουν με θαυματουργά. Υποθέτουμε πως η διαδρομή είναι υπέροχη καθώς δεν βλέπουμε την τύφλα μας.

Εν τέλει περίπου στις 10:00 το βράδυ και πεινασμένοι ως λύκοι, καταφθάνουμε στους Κήπους. Λες και είμαστε συνεννοημένοι, την ίδια ώρα καταφθάνει και ο φίλος Δημήτρης ο οποίος ερχόταν από Θεσσαλονίκη. Τάχιστα ανεβαίνουμε στην γνωστή απέναντι ταβέρνα όπου μάταια προσπαθούμε να σβήσουμε την πείνα μας. Πραγματικά δεν ξέρω τι εντύπωση αφήσαμε στον Δημήτρη, καθώς με δυσκολία σηκώναμε τα κεφάλια από τα πιάτα μας. Η βραδιά συνεχίστηκε με τις κλασσικές ιστορίες και τα κλασικά πειράγματα πριν λιώσουμε για ακόμα μια βραδιά κάτω από τα παπλώματα μας.