Μαφία, Ταραντέλλα και Τσάι στη Σαχάρα

Κείμενο: Γιάννης Κακλέας
Φωτογραφίες-Βίντεο-Μοντάζ: Γιάννης Κακλέας, Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Αφρική. Μια λέξη που μπαινόβγαινε στ’ αυτιά μου από παιδάκι. «Η υποανάπτυκτη Αφρική» λέγαν οι δασκάλοι μου δείχνοντας το χάρτη, «Τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν να φάνε» φωνάζαν οι γονείς μου εμπρός στο πιάτο με το σπανακόρυζο, «Αφρικανοί κακοποιοί» προειδοποιούσαν οι τηλεοράσεις, «Πως ντύθηκες έτσι σαν Αφρικανός» μου λέγαν οι φίλοι μου, «Αφρικανέ, Αφρικανέ μου φαίνεσαι πολύ ξενέ» είπε κι η Έφη Σαρρή. Ειδικά αυτό το τελευταίο με πείραξε πολύ, δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα. Ίσα μωρή γαλότσα Έφη, εσύ είσαι ξενέρωτη. Και στην τελική έχεις πάει στην Αφρική να τη δεις από κοντά και να εκφέρεις γνώμη; Γιατί, εγώ έχω πάει θα μου πεις;

Κάπως έτσι παιδαριωδώς και αφελώς σκεπτόμενος, μου καρφώθηκε η ιδέα για ταξίδι με μοτοσυκλέτα στην Αφρική. Μια ιδέα που σύντομα έγινε απόφαση κι η απόφαση έγινε ταξίδι. Μην φανταστείς ταξίδι σε καμιά Μποτσουάνα ή Μοζαμβίκη, μακάρι να μπορούσαμε, η κοντινή Τυνησία όμως ήταν αρκετή να μας δώσει μια πρώτη εικόνα της Αφρικής. Ένα ολιγοήμερο, οικονομικό και σχετικά εύκολο ταξίδι, που παρ’ όλα αυτά στάθηκε το πρώτο τουβλάκι στο ντόμινο που δημιουργήθηκε και με έκανε να επαναπροσδιορίσω για πάντα τους ταξιδιωτικούς μου στόχους

Να σημειωθεί ότι το παρακάτω οδοιπορικό γράφτηκε 5 χρόνια μετά το ταξίδι. Κι όμως, οι αναμνήσεις μου είναι πολύ φρέσκες, το θυμάμαι ακόμα με την ίδια ένταση, σημάδι ότι το ταξίδι αυτό ήταν ξεχωριστό.

Για όσους αναζητούν πληροφορίες σ’ αυτές τις γραμμές ωστόσο, οφείλω να προειδοποιήσω ότι πολλά πράγματα πιθανόν να έχουν αλλάξει από τότε. Λίγους μήνες μετά το ταξίδι μας ξέσπασε η τυνησιακή επανάσταση (η λεγόμενη επανάσταση του γιασεμιού), με πολλές αιματηρές διαδηλώσεις που οδήγησαν στην πτώση του βασιλιά Μπεν Αλι. Παρά τις όποιες αλλαγές, θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που συναντήσαμε εξακολουθούν να είναι ίδιοι.

Έβραζε το κύμα του γαρμπή,
είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη,
γύρισες και μου ‘πες πως το Μάρτη,
σ’ άλλους παραλλήλους θα ‘χεις μπει.

24-03-2010. Ημέρα 1^η. «Οπλίσατε. Απασφαλίσατε»

Και να που ήρθε ο Μάρτης. Παρέα με τον Δημήτρη πίνουμε μια παγωμένη μπύρα στο άδειο κατάστρωμα, χαζεύοντας το λιμάνι της Πάτρας που ολοένα και απομακρύνεται. Και όσο σκέφτομαι ότι μόλις πριν από 4 ώρες βρισκόμουν εγκλωβισμένος και φουλ αγχωμένος στο γραφείο μου στην Αθήνα, τόσο πιο ελεύθερος και ενθουσιασμένος νιώθω αυτή τη στιγμή.

Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να οργανώνεις ταξίδι στην Αφρική, εντελώς μόνος σου, χωρίς ταξιδιωτικούς πράκτορες και λοιπούς «βοηθούς». Η παραμικρή λεπτομέρεια μπορεί να αλλάξει όλο το ταξίδι και να μας βγάλει εκτός προγράμματος. (Ώπα, στάκα ρε Κακ, τι εννοείς εκτός προγράμματος; Ξεκινάς ρε μεγάλε για roadtrip με μηχανές και μας λες ότι έχεις πρόγραμμα λες και είσαι κανάς τουρίστας σε γκρουπ; Αφού εσύ ο ίδιος το λες συνέχεια, το ζητούμενο σε τέτοιου είδους ταξίδια είναι το διαφορετικό και το απρόβλεπτο άρα γιατί φτιάχνεις πρόγραμμα;). Αυτή τη φορά ο στόχος είναι να πατήσουμε Αφρική. Αν για οποιοδήποτε λόγο λοιπόν δεν μπούμε μεθαύριο το πρωί στο παπόρι από Παλέρμο για Τυνησία, το ταξίδι θα είναι ημιτελές. Εξάλλου την Ιταλία και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό τον έχω ξαναδεί παλιότερα. Η μεγάλη μου καψούρα τώρα είναι η μακρινή Σαχάρα, οι χρυσοί αμμόλοφοι και οι βεδουίνοι των παραμυθιών. Οπότε ας πατήσουμε Αφρική και μετά ας έρθουν τα απρόβλεπτα.

Και τι μπορεί να πάει στραβά δηλαδή; Ξέρω γω; Πολλά. Το μόνο που σου μένει είναι να φροντίσεις για όσα περνάνε από το χέρι σου και να προσεύχεσαι για τα υπόλοιπα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Για παράδειγμα, γνωρίζεις ότι το καράβι από Παλέρμο για Αφρική είναι μια φορά στις 3 μέρες και γίνεται χαμός από κόσμο, οπότε φροντίζεις και βγάζεις εισιτήριο μέρες πριν. Αμ δε! Εμείς 4 ώρες πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας και μέσα στη φούρια της δουλειάς, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε κλείσει εισιτήρια για το μοναδικό καράβι που θα μας πέρναγε στην Αφρική. Ο λόγος; Το είχαμε ξεχάσει! Χριστοπαναγίτσες, αλλεπάλληλες κρίσεις πανικού, τηλεφωνήματα, γκριζάρισμα μαλλιών και τα τρεμάμενα δάχτυλα πάνω στο ποντίκι να κάνουν κράτηση για εισιτήριο την τελευταία στιγμή, ενώ από πίσω μου ο προϊστάμενος να μου ζητά εξελάκια. Ουφ! Το άγχος πλέον μεταφέρεται απλά στο να προλάβουμε το πλοίο από Πάτρα για Μπάρι που φεύγει στις 18:00. Ευκολάκι. Κατα τις 14:30 λοιπόν αποχαιρετώ τους συναδέλφους, την κάνω σκαστός από τη δουλειά και καβαλάω τη φορτωμένη μηχανή. Το ραντεβού με το Μήτσο είναι στις 15:00 στα διόδια της Ελευσίνας.

Η διαδρομή μέχρι Πάτρα αναμενόμενα βαρετή. Μέσα από το κράνος όμως το μυαλό δεν ησυχάζει. Από την μια ενθουσιασμός που ξεκινάμε, από την άλλη το άγχος αν όλα θα πάνε καλά. Οι ανοιξιάτικες ψιχάλες της βροχής μας συνοδεύουν από την αρχή, τα χιλιόμετρα όμως φεύγουν γρήγορα, μαζί τους και πολλά κιλά άγχους. Στάση έξω από την Πάτρα για ανεφοδιασμό με φθηνή ελληνική βενζίνη (2010 λέμε) και για να βγάλουμε τα αδιάβροχα. Μια αδέξια κίνηση, και το κράνος του Δημήτρη τρώει την πρώτη τούμπα. Δεν δίνουμε σημασία, συνεχίζουμε για το λιμάνι, check-in, δένουμε τις μηχανές στο πλοίο και αράζουμε στο άδειο κατάστρωμα. Το πρώτο μεγάλο άγχος έχει φύγει. Αύριο θα είμαστε Ιταλία.

Odometer: 220km

Διαμονή: Καναπές στο σαλόνι του πλοίου

Επόμενη Σελίδα »