Ιταλικές – Ελβετικές – Γαλλικές Άλπεις

12 Αυγούστου, Lucca-Chamonix (χιλ: 490)
Ο Νίκος, ο φωτογράφος της παρέας, σηκώνεται αξημέρωτα για να τραβήξει μερικές φωτογραφίες στην παλιά πόλη. Κλασσικά χάνεται στα ακανόνιστα σοκάκια της και κάνει μια ώρα να βρει που έχει παρκάρει την μηχανή του. Οι φωτογραφίες πάντως που τράβηξε άξιζαν τη χασούρα του.

Γύρω στις 9:00 αναχωρούμε για Chamonix. Ο καιρός είναι έτοιμος για βροχή αλλά ανοίγει όσο ανεβαίνουμε πιο βόρεια. Ο Κώστας με τον Στράτο κάνουν λάθος μια έξοδο για autostrada και κατευθύνονται προς Ρώμη. Δεν αργούν να ανακαλύψουν το λάθος τους, αλλά κάνουν 35 χιλιόμετρα μέχρι να βρουν έξοδο και να το διορθώσουν. Η κίνηση στην autostrada είναι φρικτή. Υπάρχει τρελό μποτιλιάρισμα μέχρι την έξοδο για Parma. Οδηγούμε πάνω από 40 χιλιόμετρα στην λωρίδα SOS. Ο χάροντας έχοντας πάρει τη μορφή κάποιου τζιπ προσπαθεί να κόψει το νήμα της ζωής μας, όταν ο αφηρημένος οδηγός του δεν βλέπει ότι ο δρόμος μπροστά του είναι μποτιλιαρισμένος -ούτε και τα αλάρμ των προπορευόμενων αυτοκινήτων που τον προειδοποιούν- και κατευθύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω μας. Με χειρισμό που πραγματικά με άφησε έκπληκτο, ο οδηγός του τζιπ καταφέρνει να αποφύγει εμάς καθώς και 3-4 προπορευόμενα οχήματα κάνωντας ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα τους. Ο Χάροντας και το μποτιλιάρισμα μπορεί να πέρασαν, άρχισαν όμως η βροχή και τα τούνελ. Τόσα πολλά τούνελ που δεν προλαβαίνουμε να βραχούμε. Τα τούνελ και η βροχή σταματάνε όταν φτάνουμε στο ύψος την Γένεβας. Η autostrada (Α7) όπου ακολουθούμε από εκεί και πάνω είναι υπέροχη. Ανοικτά συνεχόμενα στροφιλίκια με φυσικά τέλεια άσφαλτο όπου μπορείς να μπαίνεις φέτες με πολλά χιλιόμετρα. Και το βασικότερο, χωρίς κίνηση. Τα πολλά χιλιόμετρα που αναπτύσσαμε στον υπέροχο αυτό δρόμο είχαν σαν αποτέλεσμα να σκιστεί το ένα από τα αδιάβροχα καλύμματα των σαμαριών μου. Όπως ανέφερα είχαμε προβλέψει και είχαμε extra μαζί μας και το αντικαταστήσαμε.
Αρκετή ώρα αργότερα φτάνουμε στο Mont Blanc τούνελ, το οποίο ενώνει την Ιταλία με την Γαλλία.

Έχει τρελή ουρά και οι Ελληνάρες προσπερνούν τους πάντες μέχρι τον κισσέ των διοδίων. Επιλέγουμε την πιο αργή λωρίδα και τον πιο αργό υπάλληλο. Έκανε πάνω από 3 λεπτά για να εξυπηρετήσει 1 διερχόμενο όχημα. Στο ίδιο χρόνο οι άλλοι υπάλληλοι εξυπηρετούσαν 6 με 7 διερχόμενα αυτοκίνητα. Τρώμε τα μπινελίκια μας γιατί δεν σεβόμαστε την ουρά, αλληλοβριζόμαστε και με τον υπάλληλο -ο καθένας στη γλώσσα του φυσικά- και πληρώνουμε 21,10€ διόδια για 12 χιλ. τούνελ με όριο ταχύτητας 70 χιλιόμετρα και απόσταση από το προπορευόμενο όχημα 150 μέτρα.

Περνάμε το τούνελ και οδεύουμε ταχίστως για το σαλέ μας το οποίο βρίσκεται μόλις 20 χιλιόμετρα μακριά. Μισή ώρα αργότερα παρκάρουμε στο υπόγειο πάρκινγκ του σαλέ ονόματι Everest όπου μας υποδέχεται η υπεύθυνη του σαλέ, η Judith.

Μας εξηγεί τα καθέκαστα περί του ομολογουμένως εντυπωσιακότατου σαλέ και αποχωρεί για να μας αφήσει να τακτοποιηθούμε. Τρέχουμε στο super market για προμήθειες καθώς είναι 18:45 και αυτό κλείνει στις 19:00. Οι υπάλληλοι γελούν με τους πανικόβλητους Έλληνες που τρέχουν πάνω κάτω στο super market προσπαθώντας να πάρουν τις απαραίτητες προμήθειες. Μισή ώρα αργότερα η ψησταριά στην βεράντα του σαλέ υποδέχεται μερικές δεκάδες σουβλάκια.

Ο Κώστας, που εκτελεί χρέη ψήστη, έχει αγκαλιάσει την ψησταριά καθώς η θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 4 βαθμούς Κελσίου. Η Αντιγόνη έχει αναλάβει τις σαλάτες ενώ στην κουζίνα βρίσκεται ο σεφ Στέλιος (V-Strom) και ο βοηθός του Μήτσος. Μετά από ένα πλουσιότατο γεύμα την πέφτουμε για νάνι κάτω από τα πουπουλένια παπλώματα μας και με την θέρμανση ανοιχτή…