Ιταλικές – Ελβετικές – Γαλλικές Άλπεις

15 Αυγούστου, Aiguille Du Midi
Μας ξυπνάν οι πρωινές ακτίνες του ήλιου. Για πρώτη φορά διακρίνουμε τις κορφές των Άλπεων στον πεντακάθαρο ορίζοντα. Ο φωτογράφος πιάνει πάλι δουλειά:

Σήμερα είναι η μέρα για να ανέβουμε στις στο Aiguille Du Midi, την κορυφή των Άλπεων που έχουμε επιλέξει. Στην παρέα μας, οι τρεις στους εννέα έχουν κάποια δόση υψοφοβίας, φοβερό ποσοστό. Ο Στράτος αποφασίζει να μην μας ακολουθήσει, ενώ ο Νίκος και ο Κώστας τολμούν. Ως γνήσιοι Έλληνες κατεβαίνουμε στα εκδοτήρια εισιτηρίων γύρω στις 9:30 το πρωί. Η ουρά είναι πάνω από 200 μέτρα αλλά ευτυχώς κινείται σε φυσιολογικούς ρυθμούς και τα μαγικά χαρτάκια δεν αργούν να έρθουν στα χέρια μας.
ΥΓ: Για να μην αγχώσω κανένα που πρόκειται να επισκεφτεί το ίδιο μέρος, συναντήσαμε τόση ουρά λόγω ότι το Aquille Du Midi ήταν κλειστό για 3 συνεχόμενες μέρες λόγω της κακοκαιρίας.

Πληρώνουμε 54€ το άτομο για 2 τελεφερίκ και ένα ασανσέρ που σε ανεβάζουν στα 3842 μέτρα και για άλλο ένα τελεφερίκ ονομαζόμενο «γόνδολα», το οποίο ξεκινάει από το Aiguille Du Midi και σε μεταφέρει στις Ιταλικές Άλπεις περνώντας κάτω από την κορυφή του Mont Blanc. Έχουμε περίπου 1:30 ώρα αναμονή μέχρι να έρθει η σειρά μας έτσι ξεκινάμε για μια βόλτα στο Chamonix.

Τα 2 τελεφερίκ κάνουν περίπου 30 λεπτά να σε ανεβάσουν στην κορυφή. Η θέα είναι μαγευτική, τόσο απ’ την κοιλάδα που απλώνετε στα πόδια μας όσο και από τις πανέμορφες χιονισμένες κορυφές που βρίσκονται δίπλα μας.

Βγαίνουμε απ’ το τελεφερίκ και οδηγούμαστε κατευθείαν στην «γόνδολα». Ο Κώστας φοβάται και δεν ακολουθεί και κατά την γνώμη μου καλά έκανε. Η «γόνδολα» δεν είναι για υψοφοβικούς. Είμαι μικρή καθώς χωράει μόνο τέσσερα άτομα και αιωρείται αρκετά ψηλά πάνω από τις χιονισμένες πλαγιές των Άλπεων. Οι προαναφερόμενες πλαγιές είναι γεμάτες από δεκάδες ακτιβιστές και αναρριχητές. Αδυνατώ με λόγια να περιγράψω την ομορφιά του τοπίου γι αυτό αφήνω τις φωτογραφίες να μιλήσουν.

Φτάνοντας στις Ιταλικές Άλπεις μαθαίνουμε ότι λόγω συνωστισμού θα φύγουμε μετά από 2 περίπου ώρες. Το φυλάκιο έχει μαγευτική θέα, ένα μικρό μουσείο με πετρώματα και την ιστορία κατασκευής του (στα Γαλλικά και στα Ιταλικά μόνο φυσικά) και μία μικρή καφετέρια όπου την τιμητική τους έχουν το ρούμι και η ζεστή σοκολάτα. Ο υδράργυρος είναι κολλημένος στους 0 βαθμούς Κελσίου και στους -5 υπό σκιάν. Η έλλειψη οξυγόνου είναι αισθητή. Οποιαδήποτε περιττή κίνηση προκαλεί αμέσως λαχάνιασμα. Ο αέρας πραγματικά ξυρίζει και μεις το ‘χουμε ρίξει στο χορό για να ζεσταθούμε. Ας είναι καλά τα κινητά που παίζουν και mp3.

Ο υψοφοβικός φωτογράφος δεν μασάει από κρύο. Σημαντικό ρόλο βέβαια, έπαιξε το ρούμι που κατέβασε για να αντέξει το τελεφερίκ της επιστροφής

Επιστρέφουμε στο Aiguille Du Midi γύρω στις 17:30 και ο Κώστας που μας περιμένει αναλαμβάνει χρέη ξεναγού. Λόγω ότι το τελευταίο τελεφερίκ αναχωρεί για το χωριό στις 18:30, τα βλέπουμε όλα πολύ γρήγορα και παίρνουμε το δρόμο του κατεβασμού.

Το τελεφερίκ είναι λίγο απότομο στο κατέβασμα και ο Νίκος με τον Κώστα τα βλέπουν όλα. Πίσω στο σαλέ συναντιόμαστε με τον Στράτο ο οποίος είχε πάει μια βόλτα με την μηχανή στα γύρω χωριουδάκια. Μετά το φαγητό επιστρέφουμε στην πόλη του Σαμονί για νυχτερινό περίπατο. Δεν κυκλοφορεί άνθρωπος και το ψιλόβροχο έχει αρχίσει ήδη. Μέχρι να επιστρέψουμε στο σαλέ έχουμε γίνει παπιά.

Η φωτογραφία είναι μούφα, Chamouny taverne έλεγε 😛