Πράσινες διαδρομές στα Βαλκάνια, επεισόδιο 4ο

<

p style=”text-align: justify;”>2η Μέρα
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014
Αναχώρηση: 10:15 – Άφιξη: 22:00
Διαδρομή: National Park Of Valbona – Fierze – Puke – Shkoder – Theth
Χιλιόμετρα: 288
Συνολικά χιλιόμετρα: 893

Όταν κοιμάσαι νωρίς ξυπνάς και νωρίς. Η εμπειρία αυτών των χρόνων που ταξιδεύουμε μας έχει διδάξει ότι όταν ξεκινάς νωρίς μπορείς να φτάσεις όπου θέλεις. Αρκεί να ξεκινήσεις νωρίς… εμείς σήμερα παρόλο που ξυπνήσαμε νωρίς δεν καταφέραμε να ξεκινήσουμε και νωρίς. Γι’ αυτό βέβαια υπήρχε λόγος. Με το που ξυπνήσαμε αντικρίσαμε από το παράθυρο αλλά και από την βεράντα του δωματίου ένα πολύ όμορφο θέαμα.

Τα βουνά κρέμονταν στην κυριολεξία σχεδόν πάνω από τα κεφάλια μας. Οι χιονισμένες βουνοκορφές άρχισαν να φαίνονται σιγά-σιγά αφού τα βαριά σύννεφα άρχιζαν να δίνουν την θέση τους στον γαλανό, καθάριο ουρανό.

Τι άλλο μπορεί να θέλεις για να αρχίσει μια μέρα με χαμόγελο και αισιοδοξία; Ένα καλό καφέ θα πει κάποιος. Πάντα έχουμε μαζί μας το φραπεδάκι μας. Έναν όμορφο πρωινό περίπατο θα πει κάποιος. Και αυτόν τον είχαμε μιας και το ξενοδοχειακό συγκρότημα είναι 1,5 χλμ μακριά από το καφέ-εστιατόριο του συγκροτήματος.

Ένα νόστιμο και πλούσιο πρωινό θα πει κάποιος τρίτος. Αυτό κι αν το είχαμε. Το πρωινό που μας περίμενε ήταν καθ’ ολοκλήρου φτιαγμένο από τοπικά σπιτικά προϊόντα και ήταν όλα υπέροχα.

Καιρό είχα να απολαύσω τόσο ένα πρωινό. Σε αυτό βέβαια συνηγορούσε και το όμορφο περιβάλλον.

Λίγα λόγια για το ξενοδοχείο (Συντεταγμένες: N 42.45994 E 19.92208): Το όνομά του είναι Quku i Valbones και βρίσκεται περίπου 15 χλμ από το Bejram Curri. Το όλο συγκρότημα είναι ιδιοκτησίας μιας ντόπιας οικογένειας με επικεφαλής το ένα από τα τρία αδέρφια, τον Alfred και την Αμερικανίδα Catherine η οποία επισκέφτηκε την περιοχή πριν μερικά χρόνια και τελικά έμεινε μόνιμα εκεί.

<

p style=”text-align: justify;”>Η ίδια είναι διαχειρίστρια του site www.journeytovalbona.com ένας χώρος που μπορείτε να βρείτε πολλές πληροφορίες για την περιοχή. Το συγκρότημα χωρίζεται σε τρία μέρη: το 1ο είναι το Rezidence Luxury Guestrooms στο οποίο και υπάρχουν δωμάτια σε καλή κατάσταση και με υπέροχη θέα και που το δίκλινο στοιχίζει 35€ με το πρωινό (ελαφρώς υπερτιμημένη), το 2ο το Rilinja Reastaurant & Hiking Center στο οποίο εκτός από το πρωινό μπορεί κανείς να απολαύσει γεύμα ή το ποτό του καθώς και να προμηθευθεί εξοπλισμό για την πεζοπορία και το 3ο το FarmHouse Hostel (30€ 2κλινο) στο οποίο υπάρχουν δωμάτια με κλίνες κάθε μια από τις οποίες στοιχίζει 12€ το άτομο. Αυτά για το όλο συγκρότημα για τα οποία επαναλαμβάνω δεν κερδίζουμε κάτι ή μην φανταστεί κανείς ότι δεν πληρώνουμε. Απλά έχω ξαναγράψει ότι κάποιους ανθρώπους που προσπαθούν για κάτι καλό, κερδίζουν με το σπαθί τους μια free διαφήμιση.
Ξεκινάμε την ημέρα μας σχετικά αργά -10:30- με κατεύθυνση το τέλος του δρόμου. Κάνουμε τα τελευταία 10 χλμ εν μέσω ενός άγριου τοπίου που περιλαμβάνει ψηλά δέντρα, απόκρημνα βράχια και μπροστά μας οι πανύψηλες χιονισμένες κορυφές.

Στα δεξιά η κορυφή Gjarpri (2210m), μπροστά η Kollata (2552m.) και αριστερά η Rosi (2522m) καθώς και η Maroces (2561m). To τοπίο διανθίζει και την ομορφιά συμπληρώνει ο ποταμός Valbona. Μέχρι το τέλος του δρόμου θα δούμε να ετοιμάζονται και άλλα ξενοδοχεία πολυτελούς κατασκευής που σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ετοιμάζουν να φτιάξουν και τον υπόλοιπο δρόμο, φανερώνει ότι η περιοχή σε λίγα χρόνια θα είναι από τις πιο γνωστές σε θέματα πεζοπορίας και εναλλακτικών διακοπών. Νομίζω ότι το αλβανικό Υπ. Τουρισμού κάνει κινήσεις που θα αναδείξουν την χώρα τα επόμενα χρόνια. Επιστροφή λοιπόν μετά από αυτή την όμορφη ανάβαση και κατηφορίζουμε για να απολαύσουμε το τοπίο που δεν μπορέσαμε χθες λόγω της έντονης βροχής και του σκοταδιού.

Είναι πραγματικά μια υπέροχη διαδρομή και σε αυτό συντελεί και ο υπέροχος ήλιος.

Επιστρέφουμε στον κεντρικό δρόμο με κατεύθυνση δεξιά προς το Fierze. H διαδρομή συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα μιας και στην έξοδο κάθε στροφής το θέαμα μας αφήνει άφωνους.

Πολλά νερά και σε αυτή την πλευρά της χώρας αλλά και πανοραμική θέα των λιμνών και των ποταμών.

Οι μικροί καταρράκτες ξεπηδούν από παντού. Ο δρόμος στενός σχετικά, αλλά καλής ποιότητας, πράγμα που μας δίνει την δυνατότητα να απολαύσουμε την διαδρομή.

Περνάμε το Fierze και από ψηλά αντικρίζουμε το φράγμα που δημιουργούν από την μια πλευρά ο ποταμός Drin και από την άλλη η λίμνη Komani.

Αυτή η πλευρά της χώρας είναι αλήθεια πως είναι πολύ όμορφη και παρθένα. Απ’ όπου και να κοιτάξεις βλέπεις μόνο ομορφιά.

Ήρθε η ώρα για μια στάση και το ξενοδοχείο Alpin (τηλ: 069 2145526) το οποίο ξεπρόβαλε μέσα στην ερημιά ήταν μια καλή αφορμή για καφεδάκι. Ένα όμορφο μέρος για όποιον θέλει να χρησιμοποιήσει το ξενοδοχείο σαν μια διανυκτέρευση σε ενδιάμεσο σταθμό. Έχει φαγητό και το 2κλινο κοστολογείται στα 25€.

<

p style=”text-align: justify;”>Το μόνο μελανό σημείο του χώρου είναι η φυλάκιση δυο αρκούδων σε ένα κλουβί πράγμα που είναι η αλήθεια στα δικά μας μάτια δεν ήταν και το καλύτερο θέαμα.
Ο ουρανός άρχισε πάλι να κάνει τα δικά του και τα μαύρα σύννεφα έφτασαν ξαφνικά πάνω από τα κεφάλια μας. Προσπαθούμε να καθυστερήσουμε πηγαίνοντας αργά έτσι ώστε να αποφεύγουμε την ισχυρή βροχόπτωση που εξελισσόταν μπροστά μας. Αποφεύγαμε την βροχή πάντα για 5 λεπτά. Αυτό το καταφέρναμε για αρκετά χλμ αλλά στην έξοδο μιας στροφής μπήκαμε μέσα στο σύννεφο χωρίς να το καταλάβουμε.

<

p style=”text-align: justify;”>Ίσα που προλάβαμε να βάλουμε τα αδιάβροχα -μιας και είμαστε γνωστοί αίλουροι- και φάγαμε τόσες καρέκλες, σαλόνια, σερβάντες (που το θυμήθηκα αυτό), κρεβατοκάμαρες και όλα τα ξυλουργικά της περιοχής που δε φάγαμε τόσα χρόνια. Προσωπικά σε τόσες έντονες βροχοπτώσεις το διασκεδάζω πολύ αρκεί να μην πάρω νερό και παπαριάσουν τα αχαμνά μου. Τα αδιάβροχα στάθηκαν στο ύψος τους για ακόμη μια φορά και έτσι όλα κύλησαν ομαλά. Στο Shkoder ανεφοδιαστήκαμε μιας και για τα επόμενα 70 χλμ δεν είχαμε ιδέα τι θα αντιμετωπίζαμε. Η ατμόσφαιρα έχει καθαρίσει οπότε είμαστε πάλι απελευθερωμένοι από τα αδιάβροχα μας.
18 χλμ μετά το Shkoder βρίσκεται το χωριό Koplik και εκεί στρίψαμε δεξιά. Στην αρχή ο δρόμος είναι λίγο «κυματιστός» με αποτέλεσμα οι αναρτήσεις να δουλεύουν στο φουλ. Πριν το χωριό Boge σταματήσαμε να κολατσίσουμε και να ντυθούμε κάπως γιατί ο ήλιος άρχιζε να πέφτει και το υψόμετρο πλησίαζε τα 900μ με αποτέλεσμα μια «ψυχρανσία» να την έχει.
Εκεί σταματάει o Pashko. Είχε ένα μικρό λεωφορειάκι που μετέφερε ανθρώπους -και όχι μόνο- από το Theth στο Shkoder. Μας είπε πως τον λένε Πασχάλη σε σπαστά ελληνικά και πως δούλευε στην Ελλάδα για 7 χρόνια. Μας μίλησε -όπως και οι περισσότεροι Αλβανοί- με τα καλύτερα λόγια και με ένα χαμόγελο στα χείλη. Μας ενημέρωσε ότι ο δρόμος είναι κακός για το Theth (απορώ πως δεν είπε και αυτός πως ο δρόμος είναι ασφάλτ-αεροδρόμ) και πως αν θέλουμε μπορούσε να πάρει τη γυναίκα του τηλέφωνο να μας περιμένει και να έχει και έτοιμο φαγητό. Δεχτήκαμε και ξεκινήσαμε να καλύψουμε τα τελευταία 30 χλμ. Η ώρα είναι κοντά στις 20:00 και λέμε ότι όσο κακός και να είναι ο δρόμος θα φτάσουμε μέρα οπότε ας το πάμε χαλαρά. Αρχίζει ο χωματόδρομος ο οποίος είναι σχεδόν ασφάλτ-αεροδρόμ και έτσι αρχίζουμε τις φωτό τα video τα χαχανητά, τις κουβέντες στη ενδοσυνεννόηση για το πόσο adventure τύποι είμαστε και τι μας έλεγε ο Πασχάλης για κακό δρόμο και δεν ξέρει που έχουμε πάει εμείς και όλα αυτά τα σχετικά. Αυτό έγινε για 10 χλμ. Να τονίσω ότι σε όλη την διαδρομή των 10 χλμ υπήρχαν μηχανήματα που έφτιαχναν τον δρόμο και που φαινόταν ότι μέχρι το τέλος του καλοκαιριού αυτά τα χλμ θα ασφαλτοστρωθούν. Οι ομορφιές του τοπίου έδιναν και έπαιρναν.

Στη Ράχη της διαδρομής -το γνωστό passo για να το συνδέσουμε με τις Αλβανικές Άλπεις- και σε υψόμετρο 1790μ τα έργα σταμάτησαν και άρχισε το μαρτύριό μας. Ο χωματόδρομος έγινε άγριος, νερά μέσα στο δρόμο, νεροφαγώματα τρελά και σε όλα αυτά να υπάρχει και ο γκρεμός δίπλα που να σου δημιουργεί μια απίστεύτη ανασφάλεια.

Και μόνο που γυρνούσαμε το βλέμμα να κοιτάξουμε προς τα κάτω αμέσως χάναμε την πορεία μας, έτσι συνεννοηθήκαμε να κοιτάμε μόνο τον δρόμο και όταν θέλαμε να βγάλουμε φωτό να σταματάμε εντελώς και όχι να τις βγάζουμε εν κινήσει όπως κάναμε μέχρι τότε.

Το τοπίο είναι υπέροχο μιας και βρισκόμαστε σε ύψος που μας δίνει την δυνατότητα τις κορυφές των βουνών να τις έχουμε στο ύψος μας.

Αρχίζει να σουρουπώνει, είμαστε στο μέση του πουθενά, ο δρόμος χειροτερεύει επικίνδυνα και ξαφνικά μας πιάνει και τους δυο μια αβεβαιότητα και μας κυριεύει ένα έντονο αίσθημα ανασφάλειας. Αρχίζουμε να αμφιβάλουμε αν πάμε σωστά, το gps δεν μπορεί να «εντοπίσει» τον «δρόμο» και δεν λέει να δούμε πουθενά έναν άνθρωπο να μας πει αν πάμε σωστά. Είμαστε στο τσακ να γυρίσουμε πίσω μιας και ο φόβος αρχίζει να μας κυριεύει. Πάντα ο φόβος είναι κακός σύμβουλος… εκείνη ακριβώς την ώρα εμφανίζεται σαν από μηχανής Θεός, ένας άνθρωπος με φορτηγάκι που στα μάτια μας φαντάζει σαν άγγελος πάνω σε άσπρο άλογο.

<

p style=”text-align: justify;”>– Άνθρωπε μου πάμε καλά για Theth;
– Μια χαρά πάτε, σε 7-8 χλμ είστε εκεί.

<

p style=”text-align: justify;”>Τέτοια ανακούφιση ούτε μετά από τρελό «κόψιμο» και ταυτόχρονη εύρεσης τουαλέτας δεν έχω νοιώσει (ξέρετε τότε που δεν προλαβαίνεις ούτε να σκεφτείς, ούτε φως ν’ ανάψεις).
Έχει σχεδόν νυχτώσει αλλά τώρα που ξέρουμε που πάμε τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Η κούραση μας έχει κυριεύσει με αποτέλεσμα πριν από ένα μικρό ποταμάκι να πέσω -για ακόμη μια φορά- σταματημένος. Κλασικά έχει βγει η φυσά από το start και έχει σπάσει το αριστερό φλας. Είπαμε κλασικά πράγματα…
Σηκώσαμε το μηχανάκι με τα χίλια ζόρια (δεν ξέρω με ποίον τρόπο θα το σήκωνα αν ήμουν μόνος, στο μέρος και με την φορά που έπεσε). Φτάνουμε σε λίγα λεπτά στο χωριό και ανακαλύπτουμε πως ο φωτισμός είναι ελάχιστος έως ανύπαρκτος. Άντε τώρα να ψάχνεις στα γκαβά (που λένε και στο χωριό μου).
Ρωτώντας μάθαμε στο περίπου που είναι το σπίτι του Πασχάλη. Από μακριά ένας φακός μας κάνει σινιάλο. Κατευθυνόμαστε προς τα εκεί -στο απόλυτο σκοτάδι- μέσα από λάσπες και χωράφια. Φτάνουμε επιτέλους στην αυλή του σπιτιού. Μας υποδέχεται με ένα πλατύ χαμόγελο η γυναίκα του Πασχάλη, η Βέρα. Στον ίδιο χώρο βρίσκονται και τρεις Πολωνοί ποδηλάτες που έχουν κάνει την ίδια διαδρομή μ΄ εμάς. Εννοείται πως για τα ποδήλατα ο δρόμος είναι πιο βατός και η απόσταση καλύπτεται πολύ πιο άνετα και γρήγορα. Ο φωτισμός είναι το ίδιο χαμηλός και στο σπίτι αλλά και στην αυλή. Το δωμάτιο είναι στα όρια του ανεκτού μιας και σε κάποιο σημείο στάζει από την πολύ υγρασία. Τέτοια ώρα και στην κατάσταση που βρισκόμαστε όλα μας φαίνονται ανεκτά. Το μπάνιο ευτυχώς καθαρό. Όλα τα μειονεκτήματα τα κάλυπτε η φιλοξενία και η θετική αύρα των ανθρώπων που μας φιλοξένησαν. Πάντα ένα χαμόγελο καλύπτει τα πάντα.

<

p style=”text-align: justify;”>Σε λίγη ώρα βρισκόμαστε στο τραπέζι όπου μια τεράστια μερίδα καλομαγειρεμένου φαγητού με την συνοδεία μια φρεσκοκομμένης σαλάτας, τυριού και ξινόγαλου, θα μας κάνει να ξεχάσουμε την ταλαιπωρία των προηγούμενων ωρών. Στο τέλος ένα ποτηράκι ρακής για χωνευτικό θα κάνει να ολοκληρώσουμε το γεύμα μας με τον καλύτερο τρόπο.
Κοιτάζοντας γύρω-γύρω θα δούμε ότι… δεν βλέπουμε τίποτα. Το απόλυτο σκοτάδι. Όταν όμως σηκώσαμε το κεφάλι μας στον ουρανό αποκαλύφθηκε στα μάτια μας ένα πραγματικά υπέροχο θέαμα. Ένας ουρανός με εκατομμύρια αστέρια. Δεν έχω ξαναδεί -και νομίζω δύσκολα θα ξαναδώ- τόσα πολλά και φωτεινά αστέρια. Μένουμε ώρα να κοιτάμε αυτή την εικόνα χωρίς να ανταλλάσσουμε καμιά απολύτως κουβέντα. Για μια ακόμη φορά σ’ ένα ταξίδι θα αποδειχτεί ότι τα καλύτερα πράγματα στη ζωή… δεν είναι πράγματα…
Μ’ αυτή την εικόνα να μην μπορεί να φύγει από τα μάτια μου και με την απόλυτη ικανοποίηση στην ψυχή μου, θα κοιμηθώ χωρίς να με απασχολεί καθόλου η ποιότητα του δωματίου…
Τα ομορφότερα μέρη του κόσμου είναι πράγματι off-road…