Κείμενο – φωτογραφίες: Κυπραίος Μερκούριος – Στυλιανός
Νιώθω μια απέραντη ευτυχία, κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους από διαφορετικούς κόσμους να προσπαθούν να χτίσουν γέφυρες μεταξύ τους και να γκρεμίζουν τα όποια τείχη τους χωρίζουν. Και το ταξίδι με μοτοσυκλέτα, καταφέρνει να χτίσει αυτές τις γέφυρες και να γκρεμίσει αυτά τα τείχη. To γιατί, μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά πολύ εύκολο να το αντιληφθώ, κάθε φορά που αφήνω δυο ρόδες να κυλούν τα όνειρά μου.
Ίσως, αν προσπαθήσουμε να χτίσουμε γέφυρες και να γκρεμίσουμε τα τείχη, κάποια στιγμή να καταλάβουμε το αυτονόητο. Πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί. Υπάρχουν μόνο, καλοί και κακοί άνθρωποι. Όπως στη μοτοσυκλέτα, τη διαφορά την κάνει ο αναβάτης, έτσι και τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό, την κάνει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που βρίσκομαι πάνω σε μια μοτοσυκλέτα, αισθάνομαι πως δεν έχω κάποια συγκεκριμένη πατρίδα, θρησκεία, ταυτότητα ή κάτι τέτοιο που να προσδιορίζει την ύπαρξή μου και να με διακρίνει από τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτού του πλανήτη.
Πιστεύω πως η πατρίδα του ταξιδιώτη είναι ο κόσμος όλος και όχι ένα κομμάτι γης που περικλείεται από αυτές τις χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, τα σύνορα. Κι αυτή η ρημάδα η κατασκευή που λέγεται μοτοσυκλέτα, δεν χαμπαριάζει από δαύτα. Μια ζωή θα τα περνάει και μια ζωή θα τα παραβιάζει, βρίσκοντας πάντα τον δρόμο προς την “ελευθερία”…
