Archive for the Category » Ιταλία «

Μαφία, Ταραντέλλα και Τσάι στη Σαχάρα

Κείμενο: Γιάννης Κακλέας
Φωτογραφίες-Βίντεο-Μοντάζ: Γιάννης Κακλέας, Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Αφρική. Μια λέξη που μπαινόβγαινε στ’ αυτιά μου από παιδάκι. «Η υποανάπτυκτη Αφρική» λέγαν οι δασκάλοι μου δείχνοντας το χάρτη, «Τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν να φάνε» φωνάζαν οι γονείς μου εμπρός στο πιάτο με το σπανακόρυζο, «Αφρικανοί κακοποιοί» προειδοποιούσαν οι τηλεοράσεις, «Πως ντύθηκες έτσι σαν Αφρικανός» μου λέγαν οι φίλοι μου, «Αφρικανέ, Αφρικανέ μου φαίνεσαι πολύ ξενέ» είπε κι η Έφη Σαρρή. Ειδικά αυτό το τελευταίο με πείραξε πολύ, δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα. Ίσα μωρή γαλότσα Έφη, εσύ είσαι ξενέρωτη. Και στην τελική έχεις πάει στην Αφρική να τη δεις από κοντά και να εκφέρεις γνώμη; Γιατί, εγώ έχω πάει θα μου πεις;

Κάπως έτσι παιδαριωδώς και αφελώς σκεπτόμενος, μου καρφώθηκε η ιδέα για ταξίδι με μοτοσυκλέτα στην Αφρική. Μια ιδέα που σύντομα έγινε απόφαση κι η απόφαση έγινε ταξίδι. Μην φανταστείς ταξίδι σε καμιά Μποτσουάνα ή Μοζαμβίκη, μακάρι να μπορούσαμε, η κοντινή Τυνησία όμως ήταν αρκετή να μας δώσει μια πρώτη εικόνα της Αφρικής. Ένα ολιγοήμερο, οικονομικό και σχετικά εύκολο ταξίδι, που παρ’ όλα αυτά στάθηκε το πρώτο τουβλάκι στο ντόμινο που δημιουργήθηκε και με έκανε να επαναπροσδιορίσω για πάντα τους ταξιδιωτικούς μου στόχους

more »

26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης

Κείμενο & φωτογραφίες: Δημοσθένης Παπαδόπουλος

Something for starters
Είναι πολύς καιρός τώρα που προσπαθώ να μεταφέρω στη λευκή κόλλα όλα αυτά που έζησα στο 26ήμερο ταξίδι μας το καλοκαίρι του 2012…

Όλο αναβάλλω τη συγγραφή, μετά γράφω και το σκίζω, μετά ξαναγράφω λίγο και το κρατάω και μετά πάει λέγοντας. Ίσως να φταίει που μπουκώνεις από πληροφορία (τόση που κάποιες φορές δεν προλαβαίνεις να την επεξεργαστείς όλη) και συναίσθημα όσο ταξιδεύεις και γι αυτό δυσκολεύομαι να τα βάλω σε μια τάξη τώρα ώστε να μπορώ να τα περιγράψω. Ίσως πάλι να μην το έχω με την περιγραφή, ποιος ξέρει; Αλλά κι αυτός που δεν ξέρει, θα μάθει και θα μου πει όταν το τελειώσω!

Περάσαμε 8 χώρες (7,5 για την ακρίβεια, μιας και στη Γερμανία κάναμε καμιά 40αριά χιλιόμετρα μόνο) και κάναμε συνολικά 4906 χιλιόμετρα (ο Σκίουρος έκανε τόσα, εγώ έκανα καμιά 300αριά παραπάνω), άλλα όμορφα, άλλα πανέμορφα, άλλα δύσκολα με χιονόνερα και κρύο μέσα στη μέση του καλοκαιριού, άλλα βροχερά μέχρι αηδίας και ελάχιστα αδιάφορα.

To those who can dream, there is no such place as faraway


more »

Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Κείμενο: Δημήτρης Σάκκος
Φωτογραφία: Δημήτρης Σάκκος

Άλλο ένα ταξίδι πέρασε. Άλλο ένα ταξίδι τελείωσε και τώρα το μόνο που έχει μείνει είμαι εγώ, καθισμένος στο γραφείο μου στο σπίτι, έχοντας μπροστά μου κάποιες εκατοντάδες ανακατεμένες φωτογραφίες, πολλά χαρτιά που ούτε που θυμάμαι τι γράφουν και διαδρομές σημειωμένες σε χάρτες… Κάθομαι και σκέπτομαι.. Τι ταξίδι ήταν πάλι και αυτό… μέσα στην αντίφαση… Από τους 36-37 βαθμούς της Ιταλίας, στους 6 και 7 της Γαλλίας και της Σκωτίας… Από τον ήλιο που σου έκαιγε την σάρκα, στην ασταμάτητα συνεχόμενη βροχή… Από την Μεσόγειο, στην Βόρεια Θάλασσα και στον Ατλαντικό Ωκεανό… Από την χιλιομετρική απραξία των μηνών της προετοιμασίας, στα 700 και 800 χιλιόμετρα την ημέρα.. Kαι έτσι χαμένος μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις, κάπου στην άκρη του μυαλού μου, θυμάμαι την φράση που διάβασα κάποτε, την οποία είπε ένας αυτόχειρας αλκοολικός κάπου στις ανατολικές όχθες του Σηκουάνα… «Όμορφα παιδιά η περιπέτεια πέθανε»… Ναι, οκ… για κάποιους έτσι είναι… Για κάποιους άλλους όμως, αυτό ακούγεται σαν το έναυσμα για άλλα, πιο καλά και πιο μεγάλα…

Highlands, Scotland

Replace the fear of unknown with curiosity

more »

Άτλαντας – Σαχάρα – Μαρόκο

Κείμενο: Δημήτρης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Παπαντωνίου, Κυριάκος Αχυρόπουλος

Για έναν «φίλο» που δεν γνώρισα ποτέ -παρά μόνο μέσα από τα ταξιδιωτικά του-
και που «έφυγε» τις μέρες που έγραφα αυτό το οδοιπορικό…
Κώστα… γιατρέ… Doc… καλό ταξίδι και να μας προσέχεις…

Κάθε φορά που ξεκινάω να γράψω ένα ταξιδιωτικό πάντα αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα: πως ν’ αρχίσω, τι να αναφέρω μήπως και γίνω κουραστικός σε εκείνους που θα μου κάνουν την τιμή να αφιερώσουν χρόνο για να το διαβάσουν. Πώς να μεταδώσω όλα αυτά που πέρασα και ένιωσα σε αυτό το διάστημα και εν τέλει: ενδιαφέρει κανέναν αυτό;
Όταν με πιάνουν τέτοιες κρίσεις αμφιβολιών και πολλών ερωτημάτων πάντα η λύση που δίνω είναι να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του δέκτη των ερωτήσεων και όχι του πομπού. Το συμπέρασμα που βγάζω, διαβάζοντας κάποια πράγματα στο διαδίκτυο και σε συνομιλίες που έχω με διάφορους ανθρώπους είναι ότι αρκετοί είναι αυτοί που αποτελεί ευχάριστη στιγμή στην καθημερινότητα τους το να διαβάζουν κάποιες αναφορές από άτομα που έχουν επισκεφτεί κάποια μέρη και που προσπαθούν ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο να μεταδώσει στο βαθμό που ο καθένας τους μπορεί αυτό που βίωσε.
Και ερχόμαστε τώρα στην προσωπική μου περίπτωση.
Από όταν άρχισα να ασχολούμαι με τη μοτοεξερεύνηση -και η αλήθεια είναι ότι άργησα λίγο γι’ αυτό τρέχω να καλύψω το χαμένο έδαφος- ένοιωσα την ανάγκη να αποτυπώνω αυτά που πέρασα και μέσω του διαδικτύου να βοηθάω όσο μπορώ αυτούς που θα είναι οι επόμενοι επισκεπτές στα μέρη που εγώ πέρασα. Το κάνω αυτό γιατί και μένα, κάποιοι άλλοι με βοήθησαν και με ξεσήκωσαν με τα γραφόμενα τους να ακολουθήσω «δρόμους μακρινούς και ονειρεμένους» και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Επίσης πολλοί είναι εκείνοι που εύλογα μου λένε “γιατί πρέπει να βγάζεις προς τα έξω τα εσώψυχα σου;”. Η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια: γιατί υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που το θέλουν αυτό και τους αρέσει όπως αρέσει και σε μένα…
Πριν λίγες μέρες παραβρέθηκα για λίγες -δυστυχώς- ώρες στην εκδήλωση για τον Ηλία Βροχίδη, λίγες μέρες πριν το ταξίδι του στην Αφρική και ένοιωσα όμορφα που γνώρισα ανθρώπους που τόσο καιρό τους γνώριζα μόνο “ηλεκτρονικά”: Ηλίας Βροχίδης, Βασίλης Μεταλλινός (Uriah Heep), Σιδέρης Ζερβουδής, Γιασμίν Λιγερού, Ηλίας Αντωνόπουλος (Andeli). Με αρκετούς από αυτούς δεν μιλήσαμε καν αλλά και μόνο που τους έβλεπα μου μετέδιδαν πολύ όμορφα συναισθήματα. Και όλα αυτά γιατί πήραν την απόφαση να γράψουν τις προσωπικές τους εμπειρίες κάπου και εγώ απλά να τις διαβάσω… Και σίγουρα σκοπός τους δεν ήταν το να το παίξουν κάποιοι αλλά να μεταφέρουν το συναίσθημα. Αυτό που τόσο πολύ λείπει στις μέρες μας…

Με αυτό το ταπεινό -θα μου επιτρέψετε να πω- σκεπτικό (σωστό ή λάθος) θα γράψω όσο καλύτερα μπορώ και το φετινό μου ταξιδιωτικό. Φυσικά και δεν ήμουν μόνος αλλά στο κομμάτι των εντυπώσεων και των συναισθημάτων ο καθένας το αντιλαμβάνεται ανάλογα με τα βιώματα του. Όποτε όλα είναι καθαρά προσωπικές απόψεις…

Στο φετινό ταξιδιωτικό έδωσα έναν υπότιτλο:

«Ένα οδοιπορικό σταθμός στην ψυχή μου.»


more »

Ελβετία & Λιχτενστάιν

Κείμενο & Φωτογραφίες: Γιώργος Παρτσινέβελος

«Είσαι καλά παιδάκι μου; Μόνος σου θα πας;» έλεγαν όσοι άκουγαν πως θα κάνω ένα μοναχικό ταξίδι! Ματαίως προσπαθούσα να εξηγήσω πως αν δεν μπορείς να είσαι μόνος με τον εαυτό σου, πως θα μπορέσεις να είσαι με κάποιον άλλον εαυτό;
«Και τι θα κάνεις τόσες ώρες μόνος;» ερχόταν η επόμενη ερώτησή τους μαζί με βλέμμα απορίας και συγκαταβατικότητας για την «κατάστασή μου».
-Μα το θέμα δεν είναι τι θα κάνεις τόσες ώρες μόνος σου, αλλά τι θα κάνεις όταν έρθεις αντιμέτωπος με πτυχές του εαυτού σου που σου είναι άγνωστες ή θέλεις επιμελώς κρύψεις.

swiss_logo

more »