Πράσινες διαδρομές στα Βαλκάνια, επεισόδιο 4ο

Κέιμενο: Δημήτρης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες: Κυριάκος Αχυρόπουλος, Δημήτρης Παπαντωνίου

Ένα μικρό οδοιπορικό στα «απάτητα» Καταραμένα Βουνά της Β. Αλβανίας
BJESHKET NAMUNA

Περιοδικό ΜΟΤΟ, τεύχος 510, 2012… στο εξώφυλλο του περιοδικού ξεχωρίζει ο τίτλος με μεγάλα γράμματα: Mega test στα Καταραμένα Βουνά… ωπ, ενδιαφέρον… τί, πού, πώς, πότε; Αρχίζω να διαβάζω όλο το story των παιδιών που το έκαναν. Πολλές σελίδες με αρκετές λεπτομέρειες, έκαναν το οδοιπορικό πάρα πολύ ενδιαφέρον έως άκρως ενδιαφέρον. Το ρούφηξα όλο στην κυριολεξία μέχρι την τελευταία σελίδα (και ήταν πολλές). Στο τέλος είχε καρφωθεί στο μυαλό μου για την επόμενη εξόρμηση. Όλο το καλοκαίρι του 2012 το είχα διαβάσει αρκετές φορές ακόμη και δεν έβγαινε με τίποτα από το μυαλό μου. Για κάποιο λόγο το περιοδικό χάθηκε και μαζί μ’ αυτό χάθηκε και η αρχική λαχτάρα γι’ αυτό το οδοιπορικό. Από τότε πέρασαν περίπου δυο χρόνια μέσα στα οποία καλύψαμε αρκετά χιλιόμετρα μέσα στα Βαλκάνια. Μέσα σε αυτά τα χλμ και στους προορισμούς, δεν υπήρχαν ποτέ τα Καταραμένα Βουνά. Ευτυχώς για μένα η φλόγα δεν είχε σβήσει και στην προσπάθεια να βρω πού θα είναι ο επόμενος προορισμός μας για να καλύψουμε το 4ο επεισόδιο των «πράσινων διαδρομών στα Βαλκάνια», μου ήρθε στο μυαλό το πρωτοσέλιδο του moto: mega test στα Καταραμένα Βουνά.

<

p style=”text-align: justify;”>Αυτό είναι… τηλέφωνο στον Κυριάκο. Το Δεσποινάκι με ενημερώνει ότι «ο γιατρός κ. Δημήτρη (κεριά και λιβάνια) κάποιον ξεδοντιάζει (δεν το είπε έτσι ακριβώς) θέλετε να τον διακόψω;»… εννοείται Δέσποινα ότι θα τον διακόψεις… το θέμα είναι σοβαρό. «Έλα ρε, τι θες και με διακόπτεις;». «Καταραμένα Βουνά, Β. Αλβανία, άσχημος χωματόδρομος πέρα από τα όρια μας… Φεύγουμε 19 Ιουνίου για 4 ημέρες… Θέλεις και άλλα;». «Όχι ρε μακάκα μ’ έπεισες απ’ όταν άκουσα το Καταραμένα Βουνά». Δύσκολο πράγμα να το πείσεις αυτό το παιδί (παιδί… λέμε τώρα)…
κάπως έτσι ξεκίνησε η όμορφη περιπέτεια των δυο μας για να εξερευνήσουμε τα αφιλόξενα βουνά της Β. Αλβανίας…

<

p style=”text-align: justify;”>Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Ίσως ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπισα τόσες δυσκολίες στο να μαζέψω πληροφορίες γι’ αυτά τα μέρη. Στο ίντερνετ βρήκα πληροφορίες γενικού ενδιαφέροντος για τα μέρη που θα δούμε, είδα βιντεάκια από τις διαδρομές, αλλά πουθενά δεν βρήκα γραμμένα κάποια πράγματα που βοηθάνε τον αναβάτη στο τι θα αντιμετωπίσει στο δρόμο. Βέβαια αυτό είναι καλό από μια άποψη, μιας και εμπεριέχει και το αίσθημα της έκπληξης και του φόβου σε ορισμένες περιπτώσεις. Πολλές φορές αναρωτήθηκα πως τα κατάφερναν οι παλιοί ταξιδευτές χωρίς καμιά πληροφορία, χωρίς gps και χωρίς κανένα από αυτά τα διαόλια που μας κάνουν εμάς το ταξίδι παιχνιδάκι. Τέσπα στο θέμα μας… οι μοναδικοί που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν, ήταν αυτοί που πήγαν και έγραψαν γι’ αυτό. Μηνύματα λοιπόν στον «δικό μας» Ιάκωβο Σουργουτσίδη -που πάλεψε η αλήθεια είναι με το αλτσχάιμερ που τον διακατέχει και θυμήθηκε ορισμένες βασικές λεπτομέρειες- και φυσικά στον Βασίλη Καραχάλιο που έχοντας ακόμη το μυαλό του σε τάξη, μας έδωσε και άλλες πληροφορίες. Και τους δυο τους ευχαριστούμε θερμά.
Έτσι λοιπόν διαμορφώσαμε ένα γενικό πλάνο με κάποιες διαδρομές… αλλά όπως καλά γνωρίζετε, τα προγράμματα είναι για να αλλάζουν.

Ξεκινάμε λοιπόν και ότι γίνει καλοδεχούμενο…

<

p style=”text-align: justify;”>1η Μέρα
Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014
Αναχώρηση: 7:25 – Άφιξη: 21:30
Διαδρομή: Λάρισα – Οhrid (Σκόπια) – Debar – Kukes (Albania) – National Park Of Valbona
Χιλιόμετρα: 605
Συνολικά χιλιόμετρα: 605

(Για κάποιο «μεταφυσικό» λόγο οι πρώτες φωτό της ημέρας δεν υπάρχουν στην μνήμη της μηχανής. Μάλλον «βαρούσα» στο βρόντο, που λένε και στο χωριό μου).

<

p style=”text-align: justify;”>Το πρόγραμμα έχει πρωινή αναχώρηση και στις 7:25 είμαστε στο δρόμο. Ουρανός καθαρός, ήλιος λαμπερός, θερμοκρασία καλή για την ώρα. Η διαδρομή μέχρι τα Σέρβια κλασική, γρήγορη που ομορφαίνει το πρωινό μας. Τα επόμενα χλμ μέχρι τον συνοριακό σταθμό της Νίκης και από εκεί μέχρι την 1η μεγάλη πόλη των Σκοπίων, την Bitola, καλύπτονται εύκολα και σχετικά γρήγορα. Ο καιρός από εδώ και πέρα αρχίζει να αλλάζει αφού μαζεύονται αρκετά σύννεφα, ο ουρανός γίνεται μουντός και η βροχή δεν άργησε να έρθει. Για μια ακόμη φορά φέτος θα έχουμε την βροχή να μας συνοδεύει για πολλά χλμ. Παρά το γεγονός ότι είναι έντονη και ο δρόμος κρατάει αρκετά νερά, μπορούμε και έχουμε έναν σχετικά καλό ρυθμό με αποτέλεσμα να καλύπτονται τα χλμ. Η διαδρομή από τη Bitola έως την Οχρίδα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα μιας και έχει αρκετό πράσινο. Λίγα χλμ μετά την Οχρίδα βρίσκεται η Struga (όνομα και πράγμα). Στα όρια της πόλης έχει μια διασταύρωση με μια ταμπέλα ψηλά που σε καλωσορίζει στην πόλη σε διάφορες γλώσσες. Εκεί κάναμε δεξιά και ακολουθήσαμε τον δρόμο για Debar. Τα πρώτα 10 χλμ είναι απογοητευτικά και απορείς πως είναι δυνατό αυτός ο δρόμος να είναι χαρακτηρισμένος πράσινος στο χάρτη. Μόλις όμως αρχίζει να ανηφορίζει και τα πρώτα δέντρα κάνουν την εμφάνιση τους, τότε δικαιολογείς τον χαρακτηρισμό. Όταν δε, κάνει την εμφάνιση της και η λίμνη Globocica έρχεται και ολοκληρώνεται το σκηνικό.
Η βροχή έχει σταματήσει με το που περάσαμε την Struga με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα να είναι πολύ καθαρή και το πράσινο χρώμα των δέντρων να δείχνει πολύ έντονο. Η διαδρομή συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο μόνο που η λίμνη γίνεται ποτάμι (Drim) και σε λίγο κάνει την εμφάνισή του και το φράγμα. Ανοίγω μια παρένθεση να πω ότι και τις επόμενες μέρες θα δούμε πολλά φράγματα, πράγμα που σημαίνει ότι το νερό ξέρουν να το εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Λίγα χλμ πιο πέρα εμφανίζεται ο ποταμός Drni και λίγο πριν το Debar η λίμνη Debarsko, αποτέλεσμα και αυτής άλλου φράγματος.
Για το Debar δεν έχω να πω και πάρα πολλά μιας και πρόκειται για ακόμη μια πόλη-έκτρωμα με έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο αν κρίνω από τους μιναρέδες και την αμφίεση των κατοίκων. Το προσπερνάμε γρήγορα και σε 5 χλμ βρισκόμαστε στα σύνορα Σκοπίων-Αλβανίας τα οποία και περνάμε αέρα. Μπαίνουμε στην Αλβανία η οποία και αποτελεί το κύριο μέρος του οδοιπορικού μας. Σε 20 χλμ βρίσκουμε την 1η αλβανική πόλη το Peshkopi. Αν το Debar ήταν έκτρωμα εδώ νομίζω δεν μπορεί να υπάρξει λέξη από το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο που θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει. Από τα μέρη που θα ήθελες να κλείσεις τα μάτια και να τα ανοίξεις μόλις περάσεις και το τελευταίο σπίτι. Τέσπα…
Μετά τη Pishkopi υπάρχουν δυο δρόμοι που οδηγούν στο Debar. Ακολουθήσαμε την μοναδική ταμπέλα που υπάρχει έξω από τη Pishkopi και που το gps δεν μας την έβγαζε μέχρι τέλους. Ρωτήσαμε και μας είπαν πως αυτός είναι ο καλός δρόμος. Το gps τον χαρακτηρίζει SH31. Καλός ποιοτικά, με αρκετές στροφές και μια χάραξη που σε ανεβάζει στα 1156μ. Η θέα του παρακείμενου φαραγγιού και του ποταμού Drin i Zi που το διαρρέει σου κόβει την ανάσα.

Επιβεβλημένη η στάση για κολατσιό και φραπεδάκι. Δυο παιδάκια που έρχονται κοντά μας θα μας βγάλουν και μια οικογενειακή φωτογραφία. Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα να αναφέρω πως καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής όσα παιδάκια συναντήσαμε μας χαιρέτησαν με θέρμη και σε δυο περιπτώσεις χάρηκαν τόσο που μας είδαν, που όταν τους προσπεράσαμε θεώρησαν φρόνιμο να μας πετάξουν πέτρες… έτσι για καλό ταξίδι… προσοχή σ’ αυτό το κομμάτι του δρόμου γιατί έχω διαβάσει και σε άλλα ταξιδιωτικά ότι και σε αυτούς πετούσαν πέτρες.

Φτάνουμε στο Kukes -όπου δεν χρειάζεται νομίζω να το χαρακτηρίσω- και από εκεί, αφού πρώτα γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ, αρχίζουμε να οδεύουμε προς τον τελικό μας προορισμό που είναι η κοιλάδα του Valbona. Τα 130 χλμ μας δίνει το google ότι θα τα καλύψουμε σε 2h50. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε. Ο δρόμος χάλια με πάρα πολλές λακκούβες και λάσπες. Τα 30 km/h είναι η μέγιστη ταχύτητα που μπορείς να αναπτύξεις. Ευτυχώς πάνω από αυτόν τον δρόμο ετοιμάζουν καινούριο ο οποίος φαίνεται ότι το πολύ σε ένα χρόνο θα είναι έτοιμος και θα απαλλάξει πολλούς από αυτή την ταλαιπωρία. Βέβαια το όλο σκηνικό ομορφαίνει από την πανοραμική θέα που έχουμε προς τον ποταμό Drin ο οποίος ξεκινάει από το Debar δημιουργώντας διάφορες λίμνες όπως αυτή της Fierza και του Komani και καταλήγει στη λίμνη Shkoder. Οι μικρότερες λίμνες που δημιουργούνται εισχωρούν σε διάφορα μέρη του εδάφους αποκαλύπτοντας στα μάτια των περαστικών υπέροχα φιόρδ.

Πραγματικά το θέαμα είναι υπέροχο. Μετά το χωριό Krume ο δρόμος καλυτερεύει με αποτέλεσμα να ανεβάσουμε ταχύτητα. Η βροχή, που εδώ και λίγη ώρα μας είχε κάνει την χάρη να ταξιδεύουμε πιο ανάλαφροι βγάζοντας τα αδιάβροχα, μας θυμάται με αποτέλεσμα να αναγκαστούμε να χαμηλώσουμε ταχύτητα. Βρισκόμαστε πάνω στον SH23 -έτσι λέει τουλάχιστον το gps που σήμερα για 1η φορά μας «μπερδεύει»- στον οποίο στην μοναδική διασταύρωση που έχει -μερικά χλμ μετά το Helshan- κάνουμε αριστερά σ’ ένα στενό σχετικά δρόμο πρόσφατα πισσαρισμένο που μετά από γλυκές στροφές σε οδηγεί σ’ ένα πολύ όμορφο υψίπεδο. Περνάμε διαδοχικά από τα μικρά χωριά Qorraj, Vlad και βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο Fierze-Tropoje. Στη διάρκεια των χλμ αυτού του περάσματος θα συναντήσουμε πολλά νερά. Νερά τα οποία και ξεπηδούν από παντού.

Δεκάδες μικροί καταρράκτες τρέχουν από πιθανά και απίθανα μέρη. Στάση στη θέση GS ως φόρο τιμής στη «μεγάλη των Βαυαρών σχολή».

Σιγά- σιγά αποκαλύπτονται στον ορίζοντα τα Καταραμένα Βουνά οι κορφές των οποίων είναι καλυμμένες από την χαμηλή νέφωση που υπάρχει στην περιοχή.

Στον κεντρικό δρόμο κάνουμε αριστερά και σε λίγα χλμ στην ταμπέλα Valbone-Bajram Curri δεξιά. Ακολουθεί για λίγα χλμ (2-3) στενός κακός δρόμος…

Περνάμε μέσω μιας γέφυρας πάνω από παραπόταμο του Drina…

Και φτάνουμε στο κεφαλοχώρι της περιοχής το Bajram Curri. Εντάξει το μέρος δεν αντέχει σε κριτική οπότε γρήγορα βρισκόμαστε πάνω στη γέφυρα που είναι το φυσικό σύνορο για την είσοδο στο εθνικό πάρκο Valbone.

Το μέρος αρχίζει και σε προδιαθέτει θετικά.

Από εκεί και μέχρι το τέλος του δρόμου είναι 25 χλμ. Από αυτά, τα πρώτα 14 είναι ένας βατός χωματόδρομος τα οποία και δεν δυσκολεύουν έναν σχετικά έμπειρο αναβάτη. Και δικάβαλος κάποιος μπορεί να κάνει τα χλμ εύκολα. Τα τελευταία 11 χλμ είναι φρεσκοστρωμένος δρόμος που καταλήγει στο Selimaj. Εκεί είναι και το τέλος του δρόμου και από εκεί και πέρα κάποιος μπορεί να ανέβει με τα πόδια και τον κατάλληλο εξοπλισμό στην κορυφή των βουνών όπου θα αντικρίσει ένα υπέροχο θέαμα της κοιλάδας Valbone από την μια και αυτής του Theth από την άλλη. Φυσικά και δεν ανεβήκαμε στην κορυφή -άλλωστε έχουμε πει πολλές φορές τι συμβαίνει με τα γέρικα κορμιά μας- αλλά αυτά έχουμε διαβάσει από ανθρώπους που το έχουν κάνει όπως και ο «δικός μας» Ηλίας Βροχίδης.
Πίσω στο δικό μας story και πάλι. Μπαίνουμε στο χωματόδρομο και η βροχή δυναμώνει πολύ. Αρχίζει σουρουπώνει και σε συνδυασμό με το ότι δεν βρίσκαμε το κατάλυμα που είχαμε εντοπίσει, αυτό μας δημιούργησε ένα αίσθημα ανασφάλειας. Οι ψηλοί απόκρημνοι βράχοι, το «φουσκωμένο» ποτάμι και η ελαφρά ομίχλη έκανε το σκηνικό να μοιάζει με θρίλερ…

Περάσαμε κάποια μικρά απομονωμένα χωριά αλλά το κατάλυμα πουθενά. Το σκοτάδι πλέον έπεσε για τα καλά και ευτυχώς το βρήκαμε. Πάνω στον κεντρικό δρόμο και 8 χλμ πριν το τέλος του, βρίσκεται το Quku i Valbones (θα γράψω περισσότερα παρακάτω). Η ώρα έχει πάει 21:30 και μετά από κάποιες διαβουλεύσεις με την ιδιοκτήτρια για το είδος του δωματίου που θα πάρουμε μπαίνουμε στο δωμάτιο κουρασμένοι και εξουθενωμένοι από την δύσκολη μέρα που περάσαμε. Η σκέψη να πάμε 1,5 χλμ πιο πάνω να δούμε τον αγώνα της Εθνικής με την Ιαπωνία εγκαταλείφθηκε αμέσως μετά το ζεστό μπάνιο. Φάγαμε τα κεφτεδάκια της κυρά Μηλιώς στο δωμάτιο, έγραψα το ημερολόγιο ταξιδιού και την πέσαμε για ύπνο ο οποίος ήταν ακαριαίος…

Οι δυσκολίες ξεχνιούνται μόλις πέσεις στο κρεβάτι και προλάβεις να φέρεις όμορφες εικόνες στο μυαλό σου. Έτσι στο τέλος μένει μια… όμορφη μέρα…

Επόμενη Σελίδα »