Ημέρα 18η
Salzburg – Hallstatt – Grossglockner – Reisseck, ~310 χλμ
Ξυπνήσαμε και είδαμε ότι ο καιρός ήταν ό,τι έπρεπε για την τελευταία μέρα μας στα βουνά. Λιακάδα και ελαφρύ βοριαδάκι!
Φάγαμε καλό πρωινό αφού ξέραμε ότι θα ξανατρώγαμε όταν θα στήναμε σκηνές.
Και πηγαίνοντας στα αγενέστατα αφεντικά να πληρώσουμε μας λένε ότι θέλαν και 20 ευρώ παραπάνω για 3 πιάτα που αφήσαμε άπλυτα…
Τους είπαμε ότι ξεχαστήκαμε (πραγματικά) και να πάμε να τα πλύνουμε και να ξανακατέβουμε αλλά ο μαυραγορίτης μας έλεγε ότι από τη στιγμή που κατεβήκαμε τώρα τελείωσε… Ήθελε 20 ευρώ, αλλιώς δε μου έδινε την ταυτότητα μου. Αφού προσπάθησα για ώρα να συνεννοηθώ πολιτισμένα, στο τέλος του έριξα από 5 κατάρες και περισσότερα βρισίδια σε κάθε γλώσσα και πήραμε την αστυνομια, η οποία ήρθε μετά από μισή ώρα και μέσα στο περιπολικό ήταν 2 νεαρά μπατσάκια με σπυριά ακμής ακόμα και στιλ μαλλί-γυαλί και λίγα αγγλικά…
Κάτι σαν φουσκωτούς ειδικούς φρουρούς ένα πράγμα.
Αφού μου είπαν ότι ούτε το να μην έχει κατάλογο με τιμές είναι παράνομο, ούτε το να κρατάει την ταυτότητα μου είναι παράνομο και άλλα τέτοια σουρεάλ, μου είπαν ότι αν θέλω μπορώ να πάω να κάνω μήνυση και άλλες τέτοιες αηδίες για να μας ξεφορτωθούν…
Επειδή όμως με όλο αυτό χάσαμε ήδη μια ώρα και αρκετή όρεξη, του δώσαμε το 20ευρώ και του ευχήθηκα εγκαρδίως να το φάει σε φάρμακα. Φεύγοντας κάναμε παντιλίκια στα χαλίκια και οι μπάτσοι ξαναρχόντουσαν πίσω για να δουν μήπως τον είχαμε σκοτώσει και αργούμε να κατέβουμε στον κεντρικό δρόμο όπου περίμεναν… Ο τύπος μας κυνηγούσε μπροστά στους πελάτες του με ένα σιδερένιο πατίνι του εγγονού του, τρομερές εμπειρίες…
Πάλι καλά που δεν ήμασταν στην Ελλάδα γιατί δε νομίζω ότι θα μπορούσαμε να συγκρατήσουμε το Σκίουρο που κόντευε να μετατρέψει το μέρος σε ρινγκ από ένα σημείο και μετά.
Είναι ίσως η μόνη φορά που νευρίασα έτσι με κάτι σε όλο το ταξίδι… Δυστυχώς πρέπει να μάθουμε να τα βγάζουμε πέρα και με τέτοιους υπανθρώπους στη ζωή μας…
Φεύγοντας καταλάβαμε ότι την είχαν πατήσει κι άλλοι βλέποντας καλύτερα την ταμπέλα του στον δρόμο:
Στο δρόμο μέχρι το Hallstatt (το ομορφότερο χωριό της Αυστρίας ίσως) είχα απίστευτα νεύρα, αλλά μόλις ξεκίνησα να περπατάω στο χωριό μου πέρασαν όλα.
Δείτε και μόνοι σας…
Ένα καφεδάκι στα γρήγορα λοιπόν και δρόμο για ένα από τα πιο γνωστά πάσα των Άλπεων (με γύρω στα 20 ευρώ διόδια απ’ όσο θυμάμαι).
Καταρχήν να πω ότι τα πανάκριβα διόδια με ενόχλησαν αρκετά αλλά είχα διαβάσει τα καλύτερα για την συγκεκριμένη διαδρομή, και τελικά όλα έπεσαν μέσα. Ίσως να ήταν ο καιρός, ίσως η διάθεση, ίσως δεν-ξέρω-τι αλλά ήταν από τα πιο όμορφα βουνά που έχω δει και από τα καλύτερα στροφιλίκια που έχω στρίψει.
Από τους πρόποδες φαινόταν τι θα συναντούσαμε
Ανεβαίνοντας λοιπόν…
Aiming high?
Το αναμνηστικό μου
Και μετά πηγαίνοντας προς τον παγετώνα (ο οποίος συρρικνώνεται κατά κάποια εκατοστά το χρόνο)
Ξεκίνησε να φαίνεται το φεγγάρι όμως οπότε ας αρχίσουμε να κατεβαίνουμε για να βρούμε καμιά λιμνούλα να μείνουμε…
Αφού οδηγήσαμε καμιά 80αριά χιλιόμετρα βρήκαμε μια μικρή λίμνη στα δεξιά του δρόμου και δίπλα λίγες σκηνές, οπότε είπαμε να ρωτήσουμε!
Και η τύχη μας ξεχρέωσε μετά το πρωινό περιστατικό και πέσαμε σε ένα κάμπινγκ με ελάχιστο κόσμο που το δούλευαν ένα ζευγάρι νεαρών Τσέχων μαζεύοντας λεφτά για το 6μηνο ταξίδι που θα έκαναν στην Ελλάδα μόλις ξεκινούσε ο χειμώνας!
Τα παιδιά του κάμπινγκ μας δάνεισαν μια βάρκα για να πάμε βόλτα στη λίμνη όσο είχε ακόμα λίγο φως η ατμόσφαιρα…
Οδηγός: Πώς να χαλάσετε μια φωτογραφία
Βγαίνοντας από τη βάρκα ο Σκίουρος έπεσε στην λίμνη που το νερό είχε 7 βαθμούς θερμοκρασία μιας και προέρχεται όλο από χιόνια που λιώνουν…
Εγώ γέλασα αρκετά, αυτός χαλάστηκε λίγο αλλά μετά που άπλωνε τα πράγματα να στεγνώσουν τον είδα να γελάει λίγο… Και η Τόνια τα άκουγε για κανά μισάωρο επειδή κούνησε την βάρκα!
Αργότερα μας δώσανε με 5 ευρώ το άτομο από μια μερίδα μαγειρευτό λεμονάτο αρνί και μπύρες… Τότε κατάλαβα πόσο καιρό είχα να φάω μαγειρευτό φαγητό!
Εκτός από μας, όλοι οι υπόλοιποι διαμένοντες ήταν Τσέχοι, και οι Τσέχοι δεν κοιμούνται νωρίς σαν τους Αυστριακούς!
Τα πιτσιρίκια ψήναν marshmallows στη φωτιά και λέγαν ιστορίες…
Κι εγώ καθόμουν μέχρι τις 3 τα χαράματα με το ζευγάρι που δούλευε στο κάμπινγκ και έλεγα τα καλύτερα που θα μπορούσαν να δούνε στην Ελλάδα, από την μια άκρη έως την άλλη. Άλλωστε θα είχαν 6 μήνες για να την γυρίσουν!
Και επειδή με είχαν ποτίσει και ό,τι υπήρχε στο κάμπινγκ πρέπει να κοιμήθηκα σε 5 δευτερόλεπτα!
Bonus Track της μέρας:
Μια από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες των παιδιών που έβγαλα στο ταξίδι
Είχε αρχίσει να μας ενοχλεί που θα κατεβαίναμε από τις Άλπεις την επόμενη μέρα αλλά ξέροντας τι έχουμε να δούμε ακόμα το ξεπεράσαμε εύκολα…
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μπραβο ρε μαστορα.
μια χαρα τα πηγες.το διαβασα ολο.
κι ειμαι δυσκολος.
Μπορει να μη ταιριαζουμε στο γουστο κ στη διαμονη αλλά ταιριαζει το χιουμορ.
ιδανικη, η χρηση ειρωνειας κ αστε’ι’σμού
ευγε.
και σ ανωτερα που λενε
καλη προοδο παιδι μου.
Πολυ όμορφη περιγραφή και κατατοπιστικότατη!βέβαια καλό θα ήταν να γράψεις και τα οναματα των camping και των hostel ώστε να ξερουμε και εμείς οι υπόλοιποι αν τύχει να περάσουμε από εκεί τι να αποφύγουμε και τι όχι!και μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω!ποια φωτογραφικη έχεις?:)
Ευχαριστώ 🙂
Ιταλια. Η πιο ομορφη χωρα του κοσμου.
να σκεφτεις οτι η Φλωρεντια, ηταν πρωτευουσα της Τοσκανης μεν, αλλα εχασε τα πρωτεια για πρωτευουσα της Ιταλιας δε.
σ αυτην εξακολουθουν κ ζουν απογονοι των μεγαλυτερων οικογενειων
γι αυτο κ τοσο κυρίλα στο κεντρο κλπ
ειναι ολα πολυ ακριβα κ γενικα ενα κλικ πιο πανω
Τους εχει μεινει ενα ψώνιο. Ξεπεσμενη αριστοκρατία τύπου. Σβησμενο Τζακι.
αλλα οπως διαπιστωσες στα παρκα,ο κακος χαμος. Μουλτι κούλτι κι αγκαλίτσα.
εγω ειχα προτιμησει το κεντρο τοτε.
Κριμα που δεν πηγατε στα Ουφίτσι. Εχασες.
(Συνεχιζω την αναγνωση με παθος)…γκα γκαν
Μπράβο ρε Δημοσθένη…