Ημέρα 22η
Plitvice, ~12 χλμ με τα πόδια και 10 με μηχανή
Γι αυτή τη μέρα θα δείτε πολλές φωτογραφίες (συνολικά έβγαλα πάνω από 350 στο Plitvice, οπότε καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο ήταν να διαλέξω ποιες θα κόψω), για να αναπληρώσω για τη χτεσινή που έβγαλα 10 φωτογραφίες όλη μέρα.
Ξυπνάω το πρωί και έχω γίνει ένα με την άσφαλτο. Το υπόστρωμα, αν και αρκετά αξιόπιστο σαν μάρκα αλλά και σαν τιμή, είχε σκάσει και δεν είχε μείνει ούτε κυβικό εκατοστό από αέρα. Εγώ πάντως και πάλι στις 9 ξύπνησα (το είχα πάρει χαμπάρι από νωρίτερα αλλά δεν είμαι από τους τύπους που μου χαλάει ο ύπνος με… λεπτομέρειες). Δυστυχώς είχε σκιστεί πάνω σε μια περίεργη ραφή και δεν έπαιρνε μπάλωμα, αλλά δεν ασχολήθηκα και πολύ να πω την αλήθεια!
Πρωινό από το φτηνό σούπερ-μάρκετ του κάμπινγκ λοιπόν και μετά φοράμε τα αθλητικά μας, καβαλάμε τις κυρίες μας και πάμε προς την είσοδο του δρυμού Plitvice (λίγα χιλιόμετρα παραπέρα) για να θαυμάσουμε το μεγαλείο της φύσης…
Πριν πάρω την απόφαση να επισκεφτώ την Κροατία όσο έφτιαχνα το πλάνο του ταξιδιού είχα διαβάσει και ακούσει τα καλύτερα για το Plitvice, αλλά ποτέ δε περίμενα ότι θα έβλεπα κάτι τόσο όμορφο…
Η πρώτη φωτογραφία της ημέρας, δεν ήξερα πόσες ώρες ακόμα θα έβλεπα το ίδιο σκηνικό…
Ουσιαστικά πρόκειται για περίπου 15 λίμνες που διαδέχονται κατηφορικά η μια την άλλη και δημιουργούν τεράστιες βάθρες! Η διαφορά εδώ είναι ότι το νερό τρέχει όλο το χρόνο, και αφού δεν είναι στάσιμο δεν έχει σάπια βρύα, ακαθαρσίες και ελάχιστη ζωή από μύγες, αλλά είναι στο άλλο άκρο. Όλος ο τόπος σφύζει από ζωή, χρώματα, καταρράκτες, βάθρες, λίμνες… Και δεν μιλάμε για καθόλου μικρή έκταση…
Μπορείς να περπατήσεις όσο θες ουσιαστικά κατά μήκος των λιμνών, αφού με το αρκετά φτηνό (γι αυτό το θέαμα) εισιτήριο μπορείς να χρησιμοποιείς και τα καραβάκια ή τα λεωφορειάκια του πάρκου! Εμείς πάντως επιλέξαμε να κάνουμε την διαδρομή που ήταν γύρω στα 12 (κυρίως κατηφορικά) χιλιόμετρα, αφού ανεβήκαμε στην ψηλότερη λίμνη με το λεωφορείο και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε μέσα από τα φοβερά δρομάκια του πάρκου…
Πάρτε μια γεύση λοιπόν…
Μια από τις μεγάλες λίμνες
Περάσαμε εκατοντάδες καταρράκτες συνολικά, από τους οποίους πολλοί φαινόντουσαν μόνο μέσα από την πυκνή βλάστηση…
Αλλά και άλλους που φαινόντουσαν πιο καθαρά…
Περπατήσαμε μέσα σε παραμυθένια δρομάκια, άλλες φορές σκεπασμένα από τα δέντρα με ίσκιο κι άλλες φορές ανοιχτά και με τον ήλιο να μας καίει παρά το έντονο υγρό στοιχείο που μας δρόσιζε όσο μπορούσε…
Όσο για την πανίδα της περιοχής, σίγουρα ήταν στα φόρτε της…
Όποτε κουραζόμασταν από το περπάτημα κάναμε μια στάση σε κάποιο από τα αμέτρητα τεχνητά ή φυσικά παγκάκια, και μετά από λίγο συνεχίζαμε.
Το τεράστιο αυτό πάρκο είχε και κάποιες σπηλιές, άλλες αδιέξοδες και άλλες για να κόβεις δρόμο αν θες…
Σε κάποιο σημείο μέσα στο πάρκο υπάρχουν και 2-3 μαγαζάκια με φαγητό, αρκετά φτηνά για ένα τόσο τουριστικό μέρος, πράγμα που μου έκανε αρκετή εντύπωση.
Μερικές ακόμη από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες που έβγαλα στο Plitvice…
Και κάποιες από ψηλά, εδώ βλέπουμε ένα πολύ μικρό κομμάτι των χαμηλών λιμνών…
Τελικά περπατάγαμε μέχρι αργά το απόγευμα που γυρίσαμε στο κάμπινγκ κομματιασμένοι, αλλά ταξιδεύοντας σε παράλληλο σύμπαν ακόμη μετά από τόσο overdose φυσικής ομορφιάς.
Κάναμε το μπάνιο μας, φάγαμε, και παρατηρήσαμε όλοι πόσο είχαμε χαρεί αυτή τη μέρα… Είχαμε περάσει απίστευτα!
Κάπου εκεί όμως έπρεπε να αποφασίσουμε πώς θα γυρνούσαμε στην Ελλάδα…
Το αρχικό πλάνο ήταν να πηγαίναμε οδικώς από Κροατία μέχρι Ελλάδα από τις ακτές αλλά εγώ είχα αρχίσει ήδη να έχω κάποια σοβαρά θέματα (αλυσίδα που ήθελε 3-4 κλικ σφίξιμο κάθε 300 χιλιόμετρα, πολύ φθαρμένο λάστιχο πίσω και λεφτά που τέλειωναν) και σε 4 μέρες θέλαμε να είμαστε Αθήνα οπότε αν πηγαίναμε οδικώς θα έπρεπε να οδηγάμε όλη μέρα χωρίς να βλέπουμε και πολλά αφού θα σταματάμε κομματιασμένοι κάθε απόγευμα, κάτι που δεν άρεσε σε κανέναν.
Οπότε αποφασίσαμε την επόμενη να φεύγαμε και να πηγαίναμε Βενετία, να βλέπαμε αυτή τη μοναδική πόλη για 2 μέρες, και μετά με το καράβι που κάνει 27 ώρες περίπου να πάμε Ηγουμενίτσα και από ‘κει για Αθήνα.
Εισιτήρια ήμασταν σίγουροι ότι θα βρούμε αφού πάντα υπάρχει χώρος για 2 μηχανές οπότε θα τα βγάζαμε εκεί.
Αράξαμε λοιπόν αρκετή ώρα σε μια “πλατεία” του camping και πίναμε μπύρες, μέχρι που θυμήθηκα ότι δεν έχω υπόστρωμα όπως πήγαινα προς τη σκηνή. Τελικά το φούσκωσα με σκοπό να έχει λίγο αέρα μέχρι να με πάρει ο ύπνος, μετά δε ξυπνάω με τίποτα ούτως η άλλως…
Τελικά ξεφούσκωσε πριν κοιμηθώ αλλά δε μπορώ να πω ότι με ένοιαξε ιδιαίτερα, άλλωστε μετά από αυτή τη φοβερή μέρα δεν είχα δικαίωμα να γκρινιάξω για τίποτα. Έφαγα και λίγη μερέντα με κράκερς που έχω πάντα μαζί και μου πέρασε ακόμη πιο γρήγορα!
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μπραβο ρε μαστορα.
μια χαρα τα πηγες.το διαβασα ολο.
κι ειμαι δυσκολος.
Μπορει να μη ταιριαζουμε στο γουστο κ στη διαμονη αλλά ταιριαζει το χιουμορ.
ιδανικη, η χρηση ειρωνειας κ αστε’ι’σμού
ευγε.
και σ ανωτερα που λενε
καλη προοδο παιδι μου.
Πολυ όμορφη περιγραφή και κατατοπιστικότατη!βέβαια καλό θα ήταν να γράψεις και τα οναματα των camping και των hostel ώστε να ξερουμε και εμείς οι υπόλοιποι αν τύχει να περάσουμε από εκεί τι να αποφύγουμε και τι όχι!και μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω!ποια φωτογραφικη έχεις?:)
Ευχαριστώ 🙂
Ιταλια. Η πιο ομορφη χωρα του κοσμου.
να σκεφτεις οτι η Φλωρεντια, ηταν πρωτευουσα της Τοσκανης μεν, αλλα εχασε τα πρωτεια για πρωτευουσα της Ιταλιας δε.
σ αυτην εξακολουθουν κ ζουν απογονοι των μεγαλυτερων οικογενειων
γι αυτο κ τοσο κυρίλα στο κεντρο κλπ
ειναι ολα πολυ ακριβα κ γενικα ενα κλικ πιο πανω
Τους εχει μεινει ενα ψώνιο. Ξεπεσμενη αριστοκρατία τύπου. Σβησμενο Τζακι.
αλλα οπως διαπιστωσες στα παρκα,ο κακος χαμος. Μουλτι κούλτι κι αγκαλίτσα.
εγω ειχα προτιμησει το κεντρο τοτε.
Κριμα που δεν πηγατε στα Ουφίτσι. Εχασες.
(Συνεχιζω την αναγνωση με παθος)…γκα γκαν
Μπράβο ρε Δημοσθένη…