Ημέρα 7η
Φλωρεντία – Bussoleno (έξω από το Τορίνο), ~450 χλμ
Τη μηχανή την πήραμε τελικά πριν τις 11 το πρωί. Η τρόμπα που έβγαλε από μέσα ο μάστορας ήταν πολύ αμφίβολο αν ήταν γνήσια, όπως είχε πει στον Σκίουρο ο μάστορης στην Αθήνα… Τελικά δε ξέρω τι έγινε με αυτό το θέμα, δε τον ρώτησα ποτέ, τώρα που το σκέφτομαι.
Ντυθήκαμε και καβαλήσαμε απίστευτα γρήγορα μόλις πήραμε την μηχανή. Δε κρατιόμασταν!
Έπρεπε να φάμε πολύ χιλιόμετρο σήμερα και να φτάσουμε τουλάχιστον στους πρόποδες των Άλπεων!
Εγώ στην αρχή πήγαινα σα χαζός, ο Σκίουρος από πίσω φώναζε και κάπως έτσι κύλαγε ο χρόνος μέχρι τον πύργο της Πίζας. Η ζέστη όμως ήταν αφόρητη.
Φτάσαμε στον πύργο και κάναμε μια μικρή στάση για καφέ.
Όντως γέρνει
Ο Σκίουρος με έναν από τους πολλούς καφέδες που έπινε καθημερινά
Ξανά καβάλημα και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε από την παραλιακή για καμιά 10αριά χιλιόμετρα μέχρι που δεν αντέχαμε άλλο. Είχε φανάρι κάθε 300 μέτρα. Και μας έπιαναν όλα…
Οι οδηγοί βέβαια σταματούσαν και χωρίς να έχει φανάρι, φτάνει ένας πεζός να πάταγε στο δρόμο. Επίσης κανείς δε ξεπέρναγε το όριο ούτε στο ελάχιστο. Προσωπικά πιστεύω θα μου έπαιρνε καιρό να συνηθίσω σε τόσο πολιτισμένο τρόπο οδήγησης.
Η παραλία που βλέπαμε στα αριστερά μας ήταν μια απέραντη αμμουδιά με ξαπλωστρομπρέλες μέχρι εκεί που χάνεται το μάτι σου, αλλά όλα ήτανε δωρεάν…
Η θερμοκρασία όμως ήταν κοντά στους 35+ με ντάλα ήλιο οπότε είπαμε να πάμε από Autostrada (η οποία ουσιαστικά πάει παράλληλα με την παραλιακή).
Και θα περιγράψω όσο πιο κόσμια μπορώ το πως ήταν η Autostrada Α12.
Κ-Α-Β-Λ-Α.
Πραγματικά μοναδικός δρόμος.
Τα μισά από τα χιλιόμετρα που κάναμε στον Α12 ήταν σε υπερυψωμένες γέφυρες που μπαίνεις σε τούνελ στο βουνό, μετά βγαίνοντας από το τούνελ έπεφτες πάλι σε υπερυψωμένη γέφυρα και πάει λέγοντας. Και όλα αυτά μέσα στο πράσινο και κοιτώντας την θάλασσα από πολύ ψηλά στα αριστερά σου. Όσο για την ποιότητα του οδοστρώματος και τις μεγάλες παρατεταμένες στροφές δε χρειάζεται να πω τίποτα…
Αυτό που χρειάζεται να πω σίγουρα όμως είναι ότι τα 31 ευρώ διόδια που πληρώσαμε σύνολο τσούξανε για τα καλά, αν και μετά από αυτή την απόλαυση δε γκρινιάξαμε καθόλου.
Περνάγαμε τόσο ωραία στο δρόμο που μέχρι το βράδυ που φτάσαμε στους πρόποδες των Άλπεων κοντά στο Bussoleno και ξεκινήσαμε να ψάχνουμε κάμπινγκ παρατηρήσαμε ότι είχαμε ξεχάσει να φάμε.
Είχα να δω τον Σκίουρο τόσο χαρούμενο από την τελευταία φορά που είχαμε τρέξει αγώνα μαζί!
Και η Τόνια δε καταλάβαινε από κούραση, κλασσική γυναίκα 😛
Στάση για τσιγάρο σε πάρκινγκ της Autostrada
Πρώτη φορά είδαμε βενζινάδικο με ειδική λωρίδα για μηχανές…
Επιτέλους ξεκινήσαμε να διακρίνουμε βουνό στο βάθος
Αφού ρωτήσαμε σε ένα τοπικό μαγαζί βρήκαμε ένα κάμπινγκ (με 7 ευρώ έκαστος νομίζω) στο οποίο ο μικρότερος σε ηλικία διαμένοντας ήταν 70 χρονών (!!) Στήσαμε τις σκηνούλες μας και είπαμε να πάμε για κανά μπάνιο.
Όλοι γύρω μας μιλούσαν μια περίεργη Γερμανική διάλεκτο, ελάχιστοι ξέραν Ιταλικά, όπως και στα περισσότερα μέρη της Βόρειας Ιταλίας που προσαρτίστηκαν μετά τους πολέμους σε αυτήν.
Κατά τις 9 και ενώ η ατμόσφαιρα είχε λίγο φως ακόμα, όλοι είχαν πάει για ύπνο… Τρίτη ηλικία λέμε!
Πήγαμε σε ένα μαγαζί γύρω στις 9:30 για πίτσα και πάλι καλά που το προλάβαμε γιατί έκλεινε. Μας είπε ότι ήμασταν τυχεροί γιατί δεν είχε κλείσει τον φούρνο ακόμα…
Από την πολυκοσμία της πόλης είχαμε περάσει ξαφνικά σε παράλληλο σύμπαν!
Όλοι οι άνθρωποι πάντως ευγενέστατοι, παρόλο το προχωρημένο της ηλικίας τους και της διαφορετικής μας γλώσσας (ελάχιστοι ξέραν 5 λέξεις στα Αγγλικά).
Αφού ηρεμήσαμε και την έπεσα στη σκηνή ήταν τόσο ωραία…
Επιτέλους θα κοιμόμουν στη Βίλλα Μαρίνα (έτσι λένε τη σκηνή ντε).
Το όνομα Μαρίνα το έδωσε η κοπέλα μου η Μαρίνα φυσικά, η οποία αν και γιόρταζε σήμερα δεν ήταν μαζί μου. Αλλά τι να την κάνω αφού δε γινόταν να έρθει, αυτή έχανε πάντως!
Οι Άλπεις μας κοίταζαν επιβλητικά και αντί για φορτηγά άκουγα τριζόνια και έβλεπα τα αστέρια…
Η θερμοκρασία ήταν στους 14 βαθμούς (και μέχρι χτες βράδυ βάζαμε το air-condition στο κρύο!) και ήμασταν μόλις στα 600 μέτρα υψόμετρο.
Ο καιρός για αύριο έλεγε λιακάδα και δεν έβλεπα την ώρα να ξημερώσει. Είχαμε να ανέβουμε το ψηλότερο πέρασμα του ταξιδιού μας αύριο!
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μπραβο ρε μαστορα.
μια χαρα τα πηγες.το διαβασα ολο.
κι ειμαι δυσκολος.
Μπορει να μη ταιριαζουμε στο γουστο κ στη διαμονη αλλά ταιριαζει το χιουμορ.
ιδανικη, η χρηση ειρωνειας κ αστε’ι’σμού
ευγε.
και σ ανωτερα που λενε
καλη προοδο παιδι μου.
Πολυ όμορφη περιγραφή και κατατοπιστικότατη!βέβαια καλό θα ήταν να γράψεις και τα οναματα των camping και των hostel ώστε να ξερουμε και εμείς οι υπόλοιποι αν τύχει να περάσουμε από εκεί τι να αποφύγουμε και τι όχι!και μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω!ποια φωτογραφικη έχεις?:)
Ευχαριστώ 🙂
Ιταλια. Η πιο ομορφη χωρα του κοσμου.
να σκεφτεις οτι η Φλωρεντια, ηταν πρωτευουσα της Τοσκανης μεν, αλλα εχασε τα πρωτεια για πρωτευουσα της Ιταλιας δε.
σ αυτην εξακολουθουν κ ζουν απογονοι των μεγαλυτερων οικογενειων
γι αυτο κ τοσο κυρίλα στο κεντρο κλπ
ειναι ολα πολυ ακριβα κ γενικα ενα κλικ πιο πανω
Τους εχει μεινει ενα ψώνιο. Ξεπεσμενη αριστοκρατία τύπου. Σβησμενο Τζακι.
αλλα οπως διαπιστωσες στα παρκα,ο κακος χαμος. Μουλτι κούλτι κι αγκαλίτσα.
εγω ειχα προτιμησει το κεντρο τοτε.
Κριμα που δεν πηγατε στα Ουφίτσι. Εχασες.
(Συνεχιζω την αναγνωση με παθος)…γκα γκαν
Μπράβο ρε Δημοσθένη…