Ημέρα 8η
Bussoleno – Lutry (προάστια Λωζάνης), ~340 χλμ
Ξυπνάμε το πρωί κατά τις 8μιση και μόλις ανοίγω τη σκηνή κατάλαβα ότι θα ήτανε μια φοβερή μέρα σήμερα…
Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για καφέ αλλά ακόμη δεν είχε ανοίξει τίποτα, οι άνθρωποι πάνε αργά για δουλειά εκεί μάλλον…
Και προσπαθώντας να ρωτήσω μια γιαγιούλα από το δίπλα τροχόσπιτο αν ξέρει που θα βρούμε καφέ εκείνη λέγοντας μου κάτι ακαταλαβίστικα Ιταλικά έφυγε και μπήκε μέσα. Πακέτο λέμε κι εμείς, θα βρούμε καφέ στο δρόμο.
Κι εκεί που μαζεύουμε για να φύγουμε σκάει η μορφή γιαγιά και μας φέρνει αυτό!
Χωρίς να έχουμε καταλάβει ούτε μια κουβέντα ο ένας του άλλου πέρα από το “Cafeeee” που της έλεγα νωρίτερα, εκείνη πήγε μέσα και μας έφερε 3 εσπρεσάκια με ζάχαρη και ζεστό γάλα!
Και εκεί που πάμε να πιούμε μια γουλιά μας φέρνει και κουλουράκια!
Δυστυχώς ντρεπόταν να βγει φωτογραφία μαζί μας, μάλλον ο άντρας της που κοίταζε ήταν πιο παραδοσιακός τύπος!
Της είπαμε ευχαριστώ σε όσες γλώσσες ξέραμε, μας είπε κι αυτή καλό ταξίδι στη μόνη γλώσσα που ήξερε και φύγαμε!
Φορτώνουμε την πραμάτεια μας και ξεκινάμε επιτέλους! Ο καιρός ήταν ότι καλύτερο για πρώτη μέρα στο βουνό, λιακάδα και βοριαδάκι, δηλαδή θα βλέπαμε τα πάντα χωρίς συννεφιά εκεί στα ψηλά!
Και στα επόμενα 5 χιλιόμετρα ξεκινάμε να ανεβαίνουμε…
Επιτέλους βουνίσιο σκηνικό
Και να ανεβαίνουμε ακόμα περισσότερο βλέποντας αλπικές λίμνες στα ψηλά…
Το χαμόγελο της ευτυχίας
Ορεινά χωριά
Και συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε ακόμα περισσότερο μέχρι που είδαμε τον πρώτο μας παγετώνα στο βάθος…
Όταν η φύση φτιάχνει πίνακες ζωγραφικής
Το δρομάκι για την κορφή ήταν αρκετά άγριο… Σίγουρα η χειρότερη ποιότητα οδοστρώματος που πετύχαμε σε βουνό σε όλο μας το ταξίδι… Αλλά δε δώσαμε ιδιαίτερη προσοχή, με 2α πηγαίναμε για να χαζεύουμε γύρω-γύρω, μέχρι που φτάσαμε στο Col de L’ Iseran.
When dreams come true
Από ‘κει που χτες το πρωί στην Φλωρεντία έσταζε ο ιδρώτας πλιτσ-πλιτς κατεβαίνοντας από τη μύτη μέσα στο κράνος, αυτή τη στιγμή ήμασταν στα 2770 και παρόλη τη λιακάδα είχε υπερβολικό βοριά και 9 βαθμούς… Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι θα τρώγαμε πολυυύ κρύο σε περίπτωση που χάλαγε ο καιρός!
Το πότε περάσαμε τα σύνορα με την Γαλλία δε το είχαμε πάρει χαμπάρι, μάλλον δεν είδαμε την ταμπέλα!
Όπου και να κοίταζες το σκηνικό ήταν απίστευτο!
Breathtaking
Η χαρά ζωγραφισμένη
Μόνο σε εκείνο το σημείο έκοβε αρκετά ο αέρας ώστε να ανάψεις τσιγάρο
Αφού αράξαμε κάμποση ώρα ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε, είχαμε πολύ χιλιόμετρο ακόμα!
Κάποιες φωτογραφίες της Τόνιας εν κινήσει:
Περάσαμε τούνελ σμιλεμένα μέσα στο βράχο
Αλλά και άλλα πιο εκσυγχρονισμένα
Όποτε κοιτάς στο πλάι βλέπεις κάτι αντίστοιχο
Άλπεις, όντως είναι ο παράδεισος του μοτοσυκλετιστή
Κατεβαίνοντας περάσαμε μέσα από γαλλικά αλπικά χωριά στα οποία τον χειμώνα με τα χιονοδρομικά πρέπει να γίνεται το αδιαχώρητο… Τώρα ήταν σαν έρημος ξενοδοχειότοπος.
Αν μη τι άλλο, πανέμορφα τα χωριά
Ξεκινήσαμε να βλέπουμε καινούργια αρχιτεκτονική στα πλάγια του δρόμου
Και πηγαίνοντας προς Annecy, ο παπάρας ακολούθησα το GPS χωρίς να τσεκάρω το χάρτη και αντί να πάμε από Beaufort πήγαμε από εθνική. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι όσο είμαστε βουνό πρέπει να πηγαίνουμε αποκλειστικά με χάρτη μιας και το μηχανηματάκι αυτό χρειάζεται μόνο στις πόλεις.
Φτάσαμε στην Annecy και η θερμοκρασία ήταν πάνω από 35… Πολλές παραστάσεις αλλάζαμε σε μια μέρα λέμε!
Όσο για την πόλη, είχε απίστευτα πολύ τουρισμό και αμέτρητη κίνηση, αλλά δικαιολογημένα μιας και ήταν πανέμορφη και χτισμένη δίπλα σε μια τεράστια λίμνη κάτω από ένα επιβλητικό βουνό. Όπως και να έχει δεν ήταν να μείνουμε για πολύ… Μια ώρα περπάτημα και θα καβαλάγαμε πάλι για Λωζάνη.
Να πω ακόμα πως η πόλη είναι μεν πολύ ωραία, αλλά είναι και για πολύ ωραίους μισθούς. Σκεφτόμασταν να φάμε κάτι αλλά μόλις είδαμε τις τιμές με την φτηνότερη μακαρονάδα κοντά στα 15 ευρώ είπαμε να φάμε αργότερα!
Δείτε και μόνοι σας:
Η πόλη είχε και κάποια μικρά κανάλια σε στυλ Βενετία που επικοινωνούσαν με τη λίμνη
Ω λαλα
Επιβλητικό
Χαζοχαρουμενιές
Swan lake?
Μεροκάματο
Όμορφα σοκάκια
Γραφικά
Όταν έχεις γούστο
Από τα ωραία δρομάκια της πόλης
Άμα δεις βάρκα στο βουνό… ξέρεις
Είχε αρχίσει να απογευματιάζει σιγά-σιγά και ξεκινήσαμε πάλι προς Λωζάνη, από εθνική μόνο για να προλάβουμε! Εκεί μας περίμενε ένας φίλος που σπουδάζαμε μαζί, αλλά πλέον ζει εδώ και 3 χρόνια περίπου μόνιμα σε ένα προάστιο της Λωζάνης μαζί με την Τζούλια, την κοπέλα του και οι οποίοι θα μας φιλοξενούσαν.
Οδηγήσαμε μισή ώρα περίπου και φτάνουμε στα σύνορα με Ελβετία, ήταν η τρίτη χώρα που θα αλλάζαμε σε μια μέρα!
Μια χώρα που δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή ένωση, δεν έχει ευρώ αλλά ελβετικό φράγκο με ισοτιμία κοντά στο ευρώ και οι περισσότεροι δεν ξέρουν ότι πρωτεύουσα της είναι η Βέρνη, μια πόλη με 130.000 κατοίκους μόνο.
Παρόλα αυτά συμπεριφέρεται σαν να είναι στην ευρωπαϊκή ένωση λόγω κάποιων συνθηκών που έχει υπογράψει, οπότε δε χρειάζεσαι διαβατήριο για να μπεις σε αυτήν.
Αυτό που χρειάζεσαι όμως είναι 32 ευρώ χαράτσι για το ετήσιο τέλος κυκλοφορίας οχήματος σε αυτοκινητόδρομο… Ακόμα κι αν πρόκειται να μείνεις για 3 μέρες. Αυτό δεν ήταν και το μόνο χαστούκι που φάγαμε από την οικονομία της Ελβετίας, αλλά θα τα πούμε αργότερα αυτά, πιο αναλυτικά.
Αν περνάγαμε από άλλα σύνορα (στα βουνά) που δε σε υποχρέωναν να το αγοράσεις για να περάσεις σίγουρα δε θα το είχα πάρει.
Αυτά που βλέπεις οδηγώντας στην εθνική της Ελβετίας είναι τεράστιες βιομηχανίες, απέραντες εκτάσεις με σιτηρά, λίγα αμπέλια και καλαμπόκι, γελάδες ελευθέρας βοσκής, πλούσιους με πανάκριβα κάμπριο και μαλλί που ανεμίζει, αρκετούς χαρλεάδες που γελάω όταν τους βλέπω να οδηγούν σαν τον εσταυρωμένο και μια τεράστια λίμνη με φόντο το Μοντ Μπλανκ. Τουλάχιστον από την εθνική που διασχίζαμε εμείς το σκηνικό ήταν έτσι για πάνω από 100χλμ και αν μη τι άλλο, ήταν πανέμορφα.
Μόλις έπεφτε ο ήλιος φτάσαμε στον Μανώλη όπου πάθαμε ένα ψιλοσόκ μπαίνοντας στο γκαράζ (αν και βλέποντας την περιοχή ήμασταν προϊδεασμένοι).
Είχε κι άλλα, απλά δεν έβγαλα άλλες φωτογραφίες…
Εμείς πάντως παρκάραμε δίπλα στο πριόνι του Μανώλη
Η πρώτη φωτογραφία που τράβηξα μόλις μπήκα στο σπίτι κοιτώντας από το μπαλκόνι:
Αφού πήγαμε να ψωνίσουμε τα κρέατα που θα ψήναμε για να φάμε, φάγαμε το πρώτο γερό χαστούκι, βλέποντας τις τιμές της Ελβετίας. Θυμάμαι ο Μανώλης μου είπε ότι ένα κιλό αρνί (και το μισό κόκκαλο) είχε γύρω στα 35 με 40 ευρώ… Στο κρεοπωλείο ε, όχι μαγειρεμένο σε εστιατόριο!
Μιας και ήμασταν λιώμα τα παιδιά κάναν τα πάντα, φτιάξαν σαλάτες, ψήσαν, βάλαν μπύρες και κρασιά, και κάπως έτσι τελείωσε το βράδυ μας!
Το ότι θα έτρωγα φέτα με κρητικό ελαιόλαδο και ελιές στη Λωζάνη δε το περίμενα…
Αλλά να έχει τελειώσει η τσικουδιά; Αυτό δε θα στο συγχωρήσω ποτέ Μανώλη! χαχα!
Καληνύχτες…
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μπραβο ρε μαστορα.
μια χαρα τα πηγες.το διαβασα ολο.
κι ειμαι δυσκολος.
Μπορει να μη ταιριαζουμε στο γουστο κ στη διαμονη αλλά ταιριαζει το χιουμορ.
ιδανικη, η χρηση ειρωνειας κ αστε’ι’σμού
ευγε.
και σ ανωτερα που λενε
καλη προοδο παιδι μου.
Πολυ όμορφη περιγραφή και κατατοπιστικότατη!βέβαια καλό θα ήταν να γράψεις και τα οναματα των camping και των hostel ώστε να ξερουμε και εμείς οι υπόλοιποι αν τύχει να περάσουμε από εκεί τι να αποφύγουμε και τι όχι!και μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω!ποια φωτογραφικη έχεις?:)
Ευχαριστώ 🙂
Ιταλια. Η πιο ομορφη χωρα του κοσμου.
να σκεφτεις οτι η Φλωρεντια, ηταν πρωτευουσα της Τοσκανης μεν, αλλα εχασε τα πρωτεια για πρωτευουσα της Ιταλιας δε.
σ αυτην εξακολουθουν κ ζουν απογονοι των μεγαλυτερων οικογενειων
γι αυτο κ τοσο κυρίλα στο κεντρο κλπ
ειναι ολα πολυ ακριβα κ γενικα ενα κλικ πιο πανω
Τους εχει μεινει ενα ψώνιο. Ξεπεσμενη αριστοκρατία τύπου. Σβησμενο Τζακι.
αλλα οπως διαπιστωσες στα παρκα,ο κακος χαμος. Μουλτι κούλτι κι αγκαλίτσα.
εγω ειχα προτιμησει το κεντρο τοτε.
Κριμα που δεν πηγατε στα Ουφίτσι. Εχασες.
(Συνεχιζω την αναγνωση με παθος)…γκα γκαν
Μπράβο ρε Δημοσθένη…