Magna Grecia… εκεί στο νότο…

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου, Tropea – Corpo Di Cava (381 χλμ)
Και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρου…

Το βράδυ έριξε μια καλή μπόρα αλλά ο καιρός το πρωί έχει ανοίξει. Κοιτάζοντας βόρια όμως τα πράγματα δεν δείχνουν ευοίωνα…

Το πρωινό στο ξενοδοχείο αξίζει βραβείο. Τόσο πλούσιο πρωινό έχω ξεχάσει πότε είδα τελευταία φορά. Και εγώ ο κακομοίρης έχω σηκωθεί με τρελό πονοκέφαλο και πόνους στο στομάχι… και απλά παρατηρώ τους ρέστους να τσακίζουν ότι υπάρχει στο μπουφέ…

Φορτώνουμε και αναχωρούμε και μιας και δεν βρέχει λέμε να ρίξουμε μια ματιά από κοντά στον πολυφωτογραφημένο βράχο δίπλα στην παραλία…

Κλικ για μεγέθυνση

Το σκηνικό όμορφο αλλά είναι ακόμα πιο όμορφο αν το δει κανείς από την θάλασσα. Και λόγω του ότι δεν βρίσκω το μαγιό μου, δανείζομαι μια φωτογραφία από το νετ για να πάρετε μια γεύση και εσείς:

Πορεία λοιπόν βόρεια προς τα μαύρα σύννεφα που δεν αργούν να αρχίσουν να μας πιτσιλάνε. Στάση λοιπόν σε ένα παρατημένο οίκημα με υπόστεγο, στο πλάι του δρόμου, για να βάλουμε αδιάβροχα…

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω οι ουρανοί ανοίγουν κανονικά. Ρίχνει ακατάπαυστα για πάρα πολύ ώρα, ενώ εμείς κινούμαστε με χαμηλές ταχύτητες παραλιακά αποφεύγοντας την autostrada. Ωστόσο η διαδρομή είναι πανέμορφη, αλλά λόγω της ισχυρής βροχής δεν μπορούμε να κάνουμε καμία στάση για να απολαύσουμε το τοπίο. Ευτυχώς η compact που έχει η Νατάσα είναι αδιάβροχη και παρά το κατακαίρι τράβηξε μερικές φωτογραφίες…

Κάποια στιγμή ανοίγει λίγο ο καιρός και λέμε την βγάλαμε… αλλά λίγο παρακάτω είναι σαν να μπαίνουμε σε πλυντήριο αυτοκινήτων. Και δεν φτάνει αυτό… μπροστά μας κάποια οδοφράγματα μας προειδοποιούν για κλειστό δρόμο…

Δεν μπορώ να βγάλω χάρτη για να βρω εναλλακτική και αποφασίζω να το διακινδυνέψω. Πάμε και βλέπουμε, φωνάζω στον Μανώλη. Και ως δια μαγείας ο δρόμος περνάει και αρκετά χιλιόμετρα πιο κάτω φτάνουμε στην άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων.

Δεν χωράμε να περάσουμε ανάμεσα τους και η Νατάσα κατεβαίνει για να δημιουργήσει χώρο. Ένα περιπολικό είναι σταματημένο λίγο πιο μπροστά και ένας καραμπινιέρι βγαίνει φανερά εκνευρισμένος στην πραγματικά δυνατή βροχή. Την κάτσαμε σκέφτομαι, αλλά μας λυπάται μάλλον και εκτός από ένα μορφασμό του τύπου “τι κάνετε εδώ” δεν ασχολείται άλλο μαζί μας…

Συνεχίζουμε και τα πράγματα χειροτερεύουν ενώ ρίχνει ήδη τρεις ώρες ασταμάτητα. Κάνουμε μια στάση σε ένα καφέ δίπλα από ένα βενζινάδικο για ανασυγκρότηση.

Η σκέψη για Paestrum έχει σβηστεί ήδη… με τέτοιο καιρό ούτε να το δούμε δεν θα μπορούμε. Τσεκάρουμε καιρό και δείχνει καλός για αύριο και αποφασίζουμε να πλησιάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται στην Πομπηία την οποία θέλουμε να επισκεφτούμε αύριο. Ψάχνουμε για διαμονή και με γνώμονα πάντα την πιο χαμηλή τιμή μας πετάει ένα τετράστερο ξενοδοχείο κοντά στο Σαλέρνο σε υπερβολικά χαμηλή τιμή.

– Πάμε;
– Πάμε…

Λέμε να αφήσουμε τον παραλιακό δρόμο και να πάμε γοργά από autostrada, καθώς δεν βλέπουμε και τίποτα με την τόση βροχή που μας χτυπάει αλύπητα. Αλλά η autostrada είναι αρκετά μακριά από το σημείο που βρισκόμαστε και πραγματικά δεν ξέρω αν τελικά κερδίσουμε χρόνο. Όπως και να ‘χει κινούμαστε προς τα εκεί με την βροχή να συνεχίζει ακατάπαυστα…

Η autostrada μας λυπάται και δεν έχει διόδια. Ωστόσο το GPS έχει αρχίσει να κάνει τρελά κόλπα. Συνέχεια μου πετάει ένδειξη: “Το αξεσουάρ που συνδέσατε δεν υποστηρίζεται”…

– Ποιό μωρέ, το Triumph;

Από την ενδοσυνεννόηση πανηγυρίζουμε κάθε φορά που βλέπουμε τούνελ και γλιτώνουμε λίγο από τους κουβάδες νερού που πέφτουν πάνω μας. Ευτυχώς η autostrada φημίζεται για τα πολλά τούνελ της και μόνη μας έγνοια είναι να διαβάσουμε το μήκος του τούνελ πριν μπούμε σε αυτό. Για να ξέρουμε πόση ώρα δεν θα βρεχόμαστε δηλαδή.

Πλησιάζοντας το Salerno αρχίζουν οι κάμερες. Είναι απίστευτος ο αριθμός τους και το GPS βαράει συνεχώς προειδοποίηση. Μια λέει “προσοχή κάμερα” και στο καπάκι “το αξεσουάρ δεν υποστηρίζεται”. Βρε κακό μπελά που βρήκαμε…

Ευτυχώς ο καιρός μαλακώνει και γκάζι-φρένο, γκάζι-φρένο -λόγω των πολλών κάμερων- διασχίζουμε το Salerno και βγαίνουμε σε επαρχιακό για να ανηφορίσουμε προς Corpo Di Cava όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο Scapolatiello.

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο το ρολόι λέει 18:05 και τρώμε βρόχα από τις 11:30 το πρωί. Δυνατό τεστ αδιάβροχου εξοπλισμού, ο οποίος τα πήγε αρκετά καλά. Οι μπότες της Νατάσας έβαλαν λίγο νερό καθώς από ότι φαίνεται η αδιαβροχοποίηση παρέδωσε μετά από τόσα χρόνια. Τα γάντια έχουν γίνει σουρούδι αλλά γι αυτό φταίμε εμείς γιατί δεν είχαμε βάλει τα αδιάβροχα γάντια πριν ξεκινήσουμε και όπως πιθανώς γνωρίζετε, με βρεγμένα χέρια τα αδιάβροχα γάντια δεν μπαίνουν…

Το ξενοδοχείο ήταν τετράστερο κάποτε… παλιό αλλά αρκετά περιποιημένο πια και με άθλια εξυπηρέτηση. Απλά μας “πέταξαν” τα κλειδιά και μας άφησαν να περιπλανιόμαστε στους διαδρόμους για να βρούμε τα δωμάτια μας…

Πατέντες μέσα στο δωμάτιο για να κρεμάσουμε την μπουγάδα μας, καυτό μπανάκι να επανέλθει η θερμοκρασία και φαγητό στο ακριβό αλλά καλό εστιατόριο του ξενοδοχείου.

Συζητάμε το πλάνο της επόμενης μέρας όπου σίγουρα περιλαμβάνει Πομπηία. Στη συνέχεια θέλουμε να πλησιάσουμε προς το Μπάρι καθώς μεθαύριο θα πρέπει να μπούμε στο καράβι. Στο σημειωματάριο μου έχω σημειώσει δύο-τρία μέρη που θα ήθελα να δούμε κατά την επιστροφή. Ένα από αυτά είναι και το γραφικό χωριό Castelmezzano, αλλά στο νετ δεν βρίσκουμε διαμονή. Η άλλη λύση είναι να πάμε καρφί στο Alberobello αλλά τα χλμ είναι πολλά και θα βγουν δύσκολα. Παίρνουμε την κλασική μας απόφαση, “βλέποντας και κάνοντας” και τραβάμε για ύπνο…