Άτλαντας – Σαχάρα – Μαρόκο

7η Μέρα
Τρίτη 23 Απριλίου 2013
Αναχώρηση: 08:40 – Άφιξη: 17:40
Διαδρομή: Fes – Midelt
Χιλιόμετρα: 377
Συνολικά χλμ: 2466

Ξύπνημα στις 6:10. Ο ήλιος ανατέλλει πίσω από τα τείχη της Μεντίνα. Ο κόσμος αρχίζει να κινείται μιας και όλοι οδεύουν προς τις δουλειές τους. Το πρωινό μας βρίσκει όπως κλείσαμε το προηγούμενο βράδυ: στο ίδιο καφενείο να απολαμβάνουμε το τσάι μέντα μέχρι ν’ ανοίξει το parking. Είναι πολύ όμορφα… 7:30 αναχωρούμε για να πάμε να δούμε την καινούργια πόλη που βρίσκεται περίπου 10 χλμ μακριά. Μια εξωτερική φώτο της Μεντίνα…

Η καινούρια πόλη είναι πολύ περιποιημένη. Οι κεντρικοί δρόμοι μεγάλοι με μεγάλο άνοιγμα στη μέση για τους πεζούς… καλοφτιαγμένο έργο. Σε όλους τους κόμβους υπήρχαν είτε σιντριβάνια είτε περιποιημένα λουλούδια. Μπράβο τους…

Φεύγουμε με σημερινό προορισμό όπου κουραστούμε. Θα διασχίσουμε το μέσο Άτλαντα και θα βρεθούμε κάπου στους πρόποδες του μεγάλου. Συνεχίζοντας από χθες στον Ν8 η διαδρομή είναι πολύ ευχάριστη. Περνάμε από όμορφα μέρη με αρκετό υψόμετρο με αποκορύφωμα το col du Kandar στα 1350μ. Το κρύο αισθητό μιας και φτάνουμε στην πιο κρύα πόλη του Μαρόκο: το Ifrane στα 1650μ. Πολύ καθαρή και περιποιημένη πόλη, 15000 κάτοικων, με αρκετό τουρισμό αν κρίνουμε από τα τουριστικά λεωφορεία. Εδώ βρίσκεται ακόμη μια θερινή κατοικία του Βασιλεύ (μάλλον δεν πληρώνει χαράτσι ο τύπος). Το οίκημα βρίσκεται στην κάρδια του δάσους και μικρές λίμνες περιτριγυρίζουν την περιοχή.
Αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο και κατευθυνόμαστε προς το Tizi n’ Tretten στα 1934μ. Διασχίζουμε ένα υψίπεδο που πολλές φορές ο δρόμος περνά μέσα από το δάσος και άλλες από μεγάλα ξέφωτα.

Στον Ν13 πάμε προς Azrou αλλά λίγα χλμ πριν στρίβουμε αριστερά στον 7215 και μπαίνουμε σ’ ένα στενό απομονωμένο δρόμο με αρκετά χαλίκια στις στροφές πράγμα που μας κάνει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί.

Ο δρόμος σε πολλά σημεία καλύπτεται από τις φυλλωσιές των δέντρων.
Λογικά θα πρέπει να καταλήγει στην πόλη Khenifra και παρόλο που δεν δείχνει και πολύ δρόμος τον ακολουθούμε πιστά αφού αυτό μας λέει και το Gps. Ξαφνικά μπροστά ένα κάτι σαν χωριό. Κάποια μαντριά λίγα οικήματα με τσίγκους και ξύλα, ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πως μένουν εκεί χειμώνα… Καθώς μπαίνουμε στο χωριό ξεπροβάλουν κάποια παιδάκια αρκετά τρομαγμένα θα έλεγα.

Δεν μας πλησίαζαν κρατούσαν απόσταση και στο νόημα μου να τους βγάλω φώτο αντέδρασαν έντονα. Την ιδία αντιμετώπιση είχα και λίγα μετρά παρακάτω. Το όλο σκηνικό ήταν πρωτόγνωρο και σε συνδυασμό με τον συννεφιασμένο ουρανό, ήρθε και έδεσε. Ήταν η πρώτη μας επαφή μ’ ένα χωριό τέτοιου τύπου. Απομονωμένο, με λίγα άτομα που ασχολούνταν με αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες και παιδάκια χωρίς μεγάλη οικειότητα με τους ξένους, κακοντυμένα και βρώμικα.

Από εδώ και περά θα συναντήσουμε πολλά τέτοια χωριά.

Κατοικούνται από ανθρώπους της φυλής των Βερβέρων όπως και το 90% της υπαίθρου. Άνθρωποι που αγωνίζονται καθημερινά με ότι μπορούν. Άντρες στο χωράφι να οργώνουν με τα ζώα,

γυναίκες να πλένουν διπλά στο ποτάμι

και παιδιά να παίζουν με τις λάσπες και τα ζώα. Ρεύμα φυσικά σε πολλά από αυτά δεν υπήρχε και φυσικά ούτε λόγος για νερό. Ήταν πραγματικά μια δυνατή στιγμή για μένα αυτή. Έβλεπα εικόνες μπροστά μου που μόνο από τους γονείς μου είχα ακούσει όταν μας διηγούνταν παλιές ιστορίες από το χωριό. Ελπίζω να μην τα γνωρίσουμε ποτέ αυτά αλλά καλά είναι να τα βλέπουμε και να εκτιμάμε ότι έχουμε. Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν στο ίδιο τετραγωνικό γης…

Παρακάτω θα δούμε σε πολλά σημεία στην άκρη των χωραφιών τεράστιες πέτρες μαζεμένες. Πιθανόν ήταν πέτρες που τις έβγαλαν από το χωράφι έτσι ώστε να μπορεί να είναι καλλιεργήσιμο. Το πώς τις κουβάλησαν δεν μπορώ να το ξέρω. Η αλήθεια είναι πως προσπαθούν να καλλιεργήσουν κάθε σπιθαμή γης. Γι’ αυτό και πιστεύω δεν τους λείπει το φαγητό. Άλλα βασικά αγαθά μπορεί να τους λείπουν, αλλά όχι φαγητό. Με αυτά και με αυτά δεν δώσαμε σημασία στο φυσικό περιβάλλον το όποιο ήταν αρκετά άγριο.

Στα αμέσως επόμενα χλμ θα βρεθούμε στην περιοχή Sources de l’Outer-Brea. Η ελεύθερη μετάφραση είναι «η μητέρα των πηγών». Και πώς να μην είναι άλλωστε όταν το μήκος του ποταμού εκτείνεται στα 555 χλμ.

Πηγάζει από τον μέσο Άτλαντα και εκβάλει στον Ατλαντικό Ωκεανό. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πόταμος στο Μαρόκο μετά τον Sebou. Το Βερβερίνο του όνομα είναι Asif ή Isaffe και σημαίνει ο πόταμος των πόταμων. Ακόμη μια εικόνα που το δέος της δεν μπορεί να αποτυπωθεί στον φωτογραφικό φακό.
Λίγο αργότερα και καθώς κατευθυνόμαστε προς τις πηγές η ανάγκη να σταματήσω είναι έντονη. Το κάνω για να απολαύσω τον μοναδικό αυτό ήχο του πόταμου από πολύ ψηλά… Σσσσσσσς… Κάντε ησυχία ν’ ακούσουμε… Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου… Είναι στιγμές…

Στο δρόμο βρέθηκα κατάφατσα μ’ ένα κοριτσάκι που το μόνο που μου ζητούσε ήταν ένα στυλό. Ούτε φαγητό ούτε χρήματα… απλά ένα στυλό. Ένοιωσα πολύ όμορφα όταν είδα την έκφραση του προσώπου της την στιγμή που της έδωσα τον ένα από τα δυο στύλο που είχα στη βαλίτσα.

Δίνεις τόσο λίγα και παίρνεις τόση χαρά…

Μετά τις πηγές κατευθυνθήκαμε μέσω ενός στενού δρόμου προς την πόλη Khenifra. Και αυτό το κομμάτι μας πρόσφερε όμορφες εικόνες. Η Khenifra είναι η στάση της ημέρας και η πρώτη μας επαφή μετά από 8 μέρες με τον έξω κόσμο μέσω διαδικτύου. Το ιντερνέτ στο Μαρόκο είναι αρκετά διαδεδομένο σε καμία βέβαια περίπτωση όμως όπως στην Ευρώπη. Βρίσκεις σύνδεση σε κάποια καφέ και κυρίως στα ξενοδοχεία. Μετά από ένα καλό χαλάρωμα και το καθιερωμένο πλέον τσάι μέντα φεύγουμε ακολουθώντας τον Ν8 και μετά το χωριό Maamar στρίβουμε αριστερά στον R503. Επίσης ένας δρόμος χαρακτηρισμένος πράσινος (γραφικός) και πραγματικά μας αποζημίωσε πλήρως.

Το καλό ήταν ότι όλο το σκηνικό διέφερε από το προηγούμενο κομμάτι όποτε ήταν κάτι εντελώς νέο που μας δημιούργησε καινούργιο ενδιαφέρον. Βγαίνοντας στον Ν13 έχουμε την πρώτη επαφή με τις χιονισμένες κορυφές του μεγάλου Άτλαντα.

Μετά από μερικά χλμ φτάνουμε στην πόλη Midelt (1488μ) και μιας και αρχίζει να βραδιάζει και να κρυώνει, αποφασίζουμε να σταματήσουμε. Πριν ακόμη αποφασίσουμε για οτιδήποτε μας την πέφτει ο Amdoul Kareem (μόνο το Jambar του έλειπε), πρόθυμος να μας εξυπηρετήσει. Μας βρίσκει ένα καλό δωμάτιο με καλή θέση parking και μας πηγαίνει και για φαγητό. Σήμερα θα φάμε κανονικά: ένα ψητό κοτόπουλο, σαλάτα, πατάτες και πολύ ψωμί. Το πόσο γρήγορα φάγαμε δεν περιγράφεται. Η πείνα είχε ξεπεράσει τα όρια. Από εκεί μεταφερθήκαμε στο μοντέρνο για την περιοχή καφέ όπου και παρακολουθήσαμε την μεγάλη Μπάγερν να συντρίβει την Μπάρτσα. Το μισό μαγαζί γλεντούσε και το άλλο μισό έκλεγε. Η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο και ειδικά για τις Μπάρτσα και Ρέαλ είναι μεγάλη. Παρακολουθούν ποδόσφαιρο με πολύ φανατισμό και η αλήθεια ήταν πως είχα καιρό να δω τόση ένταση (με την καλή έννοια) σε μαγαζί για ποδοσφαιρικό αγώνα. Τα τσαγάκια μας τα κέρασαν κάποιοι άγνωστοι και ήταν η πρώτη φορά που μας πρόσφεραν κάτι χωρίς αντάλλαγμα (για την συμπεριφορά των Μαροκινών θα γράψω στο τέλος).

Μετά το τέλος του αγώνα ο Abdul μας κάλεσε στο σπίτι του για ένα τσαγάκι αλλά και για να μας δείξει φωτογραφίες από την ζωή του στην έρημο. Βέρβερος στην καταγωγή μας λέει ότι όλη του ζωή την έχει περάσει στην έρημο. Αναγκάστηκε όμως να γυρίσει στο Midelt καθώς η γυναίκα του ήταν έγκυος και θα έπρεπε να βρίσκεται κοντά σε νοσοκομείο. Αλλά μόλις γεννηθεί το μωρό και περάσουν λίγοι μήνες θα φύγει πάλι. Δεν του αρέσει καθόλου η πόλη γιατί έχει πολύ κρύο και του λείπει πολύ η γαληνή της ερήμου. Μας είπε ότι ο αδελφός του έχει ξενοδοχείο στη Merzouga όποτε μιας και μας εξυπηρέτησε κάναμε κράτηση για μια νύχτα στην έρημο μέσω αυτού (είπαμε όλα γίνονται για την προμήθεια).
Το καλό για μας ήταν ότι καταφέραμε και μπήκαμε στο σπίτι ενός ντόπιου. Προσωπικά το ήθελα πολύ αυτό για να δούμε πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Λίγα λόγια για το τι είδα και πως αντιλήφθηκα τα πράγματα. Καταρχάς το σπίτι είναι πολύ φτωχικό. Καμία πολυτέλεια μέσα, μοναχά τα βασικά. Η γυναίκα του Abdul βρισκόταν στον 8ο μηνά εγκυμοσύνης και μιας και είχε ήδη χάσει ένα μωρό την βρήκαμε να ξεκουράζεται. Παρόλα αυτά σηκώθηκε και μας υποδέχτηκε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο μας έφτιαξε τσάι και μας πρόσφερε ένα γλυκό κάτι σαν ταχίνι. Ο Abdul μας εξήγησε πως ο ρόλος της γυναικάς έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια μιας και τις έχουν δοθεί πολλά δικαιώματα (εμείς άλλα έχουμε δει στο δρόμο). Χαρακτηριστικά μας είπε πως τώρα δεν μπορείς να τις χτυπήσεις για τι θα σε πάνε στην αστυνομία και θα σε χωρίσουν. Tragic… Προτιμούσε βέβαια την παλιά κατάσταση. Γενικά μας είπε ότι οι περισσότεροι είναι ευχαριστημένοι με τον νέο Βασιλιά και την νέα τάξη πραγμάτων (δεν το είπε έτσι ακριβώς). Αυτό που κράτησα ήταν ότι σε κάποια φάση είπε ότι δεν χρειάζονται πολλά για να περάσουν καλά και να είναι ευτυχισμένοι. Δηλαδή ότι εμείς αναμασάμε συνέχεια και αναρτούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως γνωμικά, αυτοί το κάνουν πράξη.
Μετά από 1,5 ώρα περίπου σηκωθήκαμε να φύγουμε. Η γυναίκα ετοίμαζε το βραδινό σ’ ένα κατσαρόλι καθισμένη σένα μικρό σκαμνί μπροστά στο γκαζάκι. Τους ζητήσαμε να τους φωτογραφήσουμε μαζί και έσκασαν κάτι χαμογέλα λες και θα τους δίναμε χρυσάφι. Χαιρετίσαμε και ο Abdul μας συνόδευε μέχρι το ξενοδοχείο.

Το κρύο τσουχτερό μιας και το Midelt είναι η δεύτερη πιο κρύα πόλη του Μαρόκου (θυμάστε την 1η;). Με τέτοιο κρύο θα ρίξουμε τρικούβερτο (στην κυριολεξία) ύπνο.

Εντυπώσεις ημέρας: Η πρώτη επαφή με τους πραγματικούς Βερβέρους, τα χωριά τους τον τρόπο ζωής τους…
Έξοδα: 29€ βενζίνη (25λτ) – 10€ ξενοδοχείο + parking – 6€ φαγητά + ποτά ημέρας – 3€ souvenir…
Διαδρομή ημέρας: N8 – 7225 – N8 – R503 – N13