Άτλαντας – Σαχάρα – Μαρόκο

8η Μέρα
Τέταρτη 24 Απριλίου 2013
Αναχώρηση: 08:50 – Άφιξη: 15:00
Διαδρομή: Midelt – Merzouga (Desert Sahara).
Χιλιόμετρα: 279
Συνολικά χλμ: 2745

Ξύπνημα νωρίς. Τελικά ο ύπνος δεν ήταν και τόσο καλός μιας και το κρεβάτι ήταν πέτρα. Το σώμα πονούσε λες και όλο το βράδυ έπαιζα rugby. Αναχωρούμε από το «δροσερό» Midelt αφού πρώτα χαιρετάμε τον Abdul, τον παρκαδόρο, τον σερβιτόρο και έναν άσχετο.

Αγορά προμηθειών για το υπόλοιπο της ημέρας από το μικρό μπακάλικο και βουρ για τη Merzouga. Τα μικρά χωριά έξω από το Midelt έχουν το δικό τους ιδιαίτερο στυλ το όποιο από εδώ και κάτω θα μας συντροφεύει συνεχώς. Έχουν το προσωνύμιο Ksar και είναι χωριά οχυρωμένα που περιβάλλονται από τείχη με πύργους στις γωνίες. Το σκηνικό που ακολουθούμε τα επόμενα χλμ ήταν ατέλειωτες ευθείες ξεραΐλα και χαμηλή βλάστηση. Η χάραξη του δρόμου μας οδηγεί προς τα βουνά και σε λίγο αρχίζει το ανηφορικό κομμάτι. Ωραία διαδρομή με καλές στροφές και σχετικά καλό οδόστρωμα. Πέρασμα από Col Tizi n’Talghaumt (1907μ). Κάποιες φώτο από διάφορα σημεία της διαδρομής για να πάρετε μια γεύση:

Για πρώτη φορά αρχίζουμε και βλέπουμε μικρές οάσεις και μικρά χωριά όπου τα σπίτια ονομάζονται Kasbah. Είναι οχυρωμένα σπίτια μ’ ένα πύργο ή με τέσσερις προμαχώνες στις γωνίες των τοίχων. Εκεί κατέφευγαν άνθρωποι και ζώα προκειμένου να προφυλαχτούν από τις επιθέσεις, το κρύο και άλλες απειλές. Η Kasbah ήταν η αρχοντική κατοικία κάθε οικογενείας. Τα χωριά ως επί των πλείστον είναι χτισμένα δίπλα στις οάσεις. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουν νερό και καλλιεργήσιμη γη. Έτσι η δυνατότητα επιβιώσης γίνεται πιο εύκολη.
Περνάμε από την μικρή πόλη Rich η όποια και είναι η αφετηρία της μοναδικής κοιλάδας Ziz, ο τερματισμός της οποίας είναι η Merzuga. To highlight της κοιλάδας είναι φυσικά το φαράγγι του Ziz (Gorges Ziz). Πριν το φαράγγι έχει ένα υψηλό πέρασμα το Tizi n’ Firest με υψόμετρο 2080μ. και αμέσως μετά βρίσκεται το Tunnel du Legionnaire. Κατασκευάστηκε το 1927 από τη Λεγεώνα ανοίγοντας τον δρόμο για το νότο. Το τούνελ δεν πρέπει να είναι πάνω από 70-100μ και το πέρασμα του σηματοδοτεί την αρχή του φαραγγιού. Η εικόνα έρχεται ξαφνικά μπροστά σου κάνοντας σε να μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Η αυθόρμητη αντίδραση μου ήταν να κάνω δεξιά και να σταματήσω για να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς έβλεπα. Θεαματικό σκηνικό… επιβλητικό θέαμα… μοναδική στιγμή …

Η χάραξη του δρόμου περνάει ακριβώς κάτω από τα βράχια πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα να νοιώθεις ακόμη περισσότερο την αγριότητα του τοπιού.

Πετρώματα σπάνια, οι αποχρώσεις του καφέ παντού το όποιο σε συνδυασμό με το πράσινο των οάσεων δημιουργεί μαγικές εικόνες. Οι φωτογραφικές μηχανές περνούν φωτιά. Κάθε στροφή και το θέαμα καλύτερο. Κάθε στροφή και κάτι εντονότερο… Καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής μας συντροφεύει ο ομώνυμος πόταμος Ziz διπλά στον όποιο υπάρχουν αρκετά χωριά.

Στη περιοχή βρίσκονται δυο ωραία Ksar, το Ifri και το Amzruf τα οποία είναι περιτριγυρισμένα από χουρμαδιές.

Η παρουσία των μικρών παιδιών σε όλη την διαδρομή είναι για ακόμη μια μέρα έντονη. Και ακριβώς πάντα τα ιδία χαρακτηριστικά: αλλά τρομαγμένα και αλλά θαρραλέα να μας πλησιάζουν και να μας ζητάνε τι άλλο… ένα στύλο. Εμείς αυτή τη φορά δεν είχαμε στυλό αλλά είχαμε υπεράριθμες μπλούζες και κάλτσες όποτε χαλάκι τους…

…είπαμε πως αυτό το βλέμμα δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο…

Συνέχεια και λίγο παρακάτω συναντάμε το Barrage Hassan Addakhil. Ένα από τα μνημεία που μπορείς εύκολα να επισκεφτείς καθώς είναι διπλά στον κεντρικό δρόμο. Το ένα κομμάτι της διαδρομής της κοιλάδας του Ziz τελειώνει στην πόλη Ar-Rachidia. Η συγκεκριμένη πόλη αποτελεί μεγάλη βάση του στρατού του Μαρόκου. Αποτέλεσμα είναι να είναι μια πόλη ιδιαίτερος προσεγμένη με μεγάλους δρόμους, πολύ καθαρή και με προσεγμένα οικήματα και φυσικά έντονη παρουσία στρατοπέδων.
Μετά την Al-Rachidia το σκηνικό του τοπίου αλλάζει και η αγριότητα των βράχων δίνει τη θέση της στο άνυδρο κομμάτι της κοιλάδας. Όλα ξερά αλλά καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής μέχρι το Rissani αμέτρητες οάσεις. Ο δρόμος ονομάζεται «ο δρόμος των οάσεων του Ziz». Τεράστιες οάσεις μήκους πολλών χιλιόμετρων σε όλη τη διαδρομή δημιουργούν ένα μοναδικό θέαμα.

Ένα χλμ από τον κεντρικό δρόμο και μόλις 20χλμ από την Al-Rachidia υπάρχουν οι πήγες Source bleue de Meski.

Στην ουσία είναι ένα μέρος το όποιο δημιούργησαν οι ντόπιοι για να προσελκύουν τουρίστες. Είναι μια μικρή όαση από την όποια πηγάζουν φυσικές πήγες και οι οποίες καταλήγουν σε μια πισινά που έχεις την δυνατότητα να κάνεις μπάνιο. Επίσης μπορείς να κατασκηνώσεις κάτω από την σκιά των φοινικόδεντρων μιας και υπάρχει ειδικός διαμορφωμένος χώρος. Υπάρχουν λίγα μαγαζάκια με souvenir και ένα αναψυκτήριο. Αν υπάρχει χρόνος μπορεί κάποιος να σταματήσει να το δει αλλά δεν είναι και για τρέλα. Λίγα χλμ πιο κάτω βρίσκεται ένα σημείο απ’ όπου μπορείς να δεις πανοραμικά την εντυπωσιακή και μεγαλύτερη -μέχρι εκείνο το σημείου του ταξιδίου- όαση Ouled-Aissa.

Για πρώτη φορά επίσης μπορείς να παρατηρήσεις τον τρόπο που λειτουργούν τα χωριά διπλά από αυτές. Μπροστά από τα χωριά και μέσα στις οάσεις υπάρχουν καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Η ανάπτυξη τους εξαρτάται από την ποσότητα νερού που κατεβαίνει είτε από τα βουνά είτε από υπόγεια νερά. Αυτά μεταφέρονται με κανάλια τα όποια διασχίζουν την όαση και τροφοδοτούν με νερό τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Βέβαια η ανθρωπινή παρέμβαση -από την θετική της πλευρά- βοήθα στο να επιβιώνουν τα οικοσυστήματα.

Το πανοραμικό σημείο που λέγαμε είναι ένα καλό μέρος να πιεις το τσαγάκι σου… εμείς όμως πρέπει να προχωρήσουμε γιατί κοντά στις 15:00 πρέπει να βρισκόμαστε στη Merzuga για να προλάβουμε τις καμήλες για Σαχάρα. Άλλο δρομολόγιο δεν υπάρχει… Λίγο πριν αναχωρήσουμε ο οδηγός ενός 4*4 μας λέει ότι το ξενοδοχείο που έχουμε κάνει κράτηση έχει κλείσει και θα μπορούσε αυτός να μας βρει κάποιο άλλο. Το λάβαμε σαν πληροφορία αν και μας προβλημάτισε βέβαια καθώς είχαμε πιαστεί κορόιδα έχοντας δώσει 20 ευρώ προκαταβολή… Αλλά είπαμε ας φτάσουμε πρώτα και μετά βλέπουμε. Με αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας συνεχίσαμε για την Merzuga. Με το βλέμμα συνέχεια στις οάσεις αλλά και στην ομορφιά των πολλών πλίθινων χωριών που υπάρχουν στο χείλος τους, προχωρήσαμε ακάθεκτοι προς το Rissani, την πύλη της ερήμου. Τα μεγάλα τουριστικά ξενοδοχεία κάνουν την εμφάνιση τους μετά το Erfoud. Βέβαια όπως είπαμε όλα προσεγμένα και σε τοπικό στυλ.

Φτάνοντας στο Rissani ξεφορτωνόμαστε πολλά από τα ρούχα που φοράμε μιας και η θερμοκρασία έχει ανέβει κατακόρυφα. Περνάμε από την πύλη της ερήμου και ακολουθούμε τα τελευταία 48 χλμ μέχρι τη Merzuga.

Η Merzuga είναι ένα μικρό χωριό στη Σαχάρα που φημίζεται για την τοποθεσία της στους πρόποδες των αμμόλοφων Erg Chebbi. Πρόκειται για εντυπωσιακούς σχηματισμούς που καλύπτουν μια έκταση 30χλμ και φτάνουν σε ύψος 250μ. Είναι οι πιο εντυπωσιακοί του Μαρόκου. Το τοπίο γίνεται εντελώς άγονο πλέον και πραγματικά είναι υπέροχο. Το διασχίζουμε με πολύ ευχαρίστηση.

Ξαφνικά η ταμπέλα με το όνομα του ξενοδοχείου μας κατευθύνει μέσα από ένα χωματόδρομο που σε πολλά σημεία είχε αρκετή άμμο με αποτέλεσμα να θέλει προσοχή.

Ευτυχώς είναι μόνο 4 χλμ και ευτυχώς βλέπουμε μπροστά μας κάποιον να μας κουνάει τα χεριά από μακριά. Τελικά όχι μόνο ήταν ανοιχτό το ξενοδοχείο, αλλά μας περίμεναν κιόλας. Ο χώρος ήταν εξαιρετικός.

Καλά σε σχέση με αυτά των προηγουμένων ημερών… παλάτι… Ο Mustafa είναι ο ιδιοκτήτης. Νεαρός ντόπιος κάτοικος Βερβέρικης -φυσικά- καταγωγής, που για κάποιο λόγο -εντελώς προσωπικό- ήταν μέσα στην καλή χαρά.

Μας εξυπηρέτησε και μετά από ένα χλιαρό μπάνιο αναχωρήσαμε για την έρημο με τον επίσης -φυσικά- Βέρβερο οδηγό με τις επίσης -φυσικά- Βερβέρικες καμήλες.

Η ώρα είναι 17:00 και για καλή μας τύχη έχει συννεφιά με αποτέλεσμα η επομένη 1,5 ώρα που κάναμε για να φτάσουμε στο μέρος που βρισκόταν η όαση με τις σκηνές που θα μας φιλοξενούσαν να περάσει ευχαρίστα και χωρίς ανεπιθύμητα εγκαύματα. Σε κάποια φάση άρχισε να ψιχαλίζει γεγονός που συμβαίνει πολύ σπάνια στην έρημο. Το είδαμε και αυτό. Σε διάφορα σημεία της ερήμου υπήρχαν οάσεις που φιλοξενούσαν κόσμο αλλά οι καλές είναι βαθιά στην έρημο κοντά στους ψηλούς αμμόλοφους, οι οποίοι ορθώνονται μέχρι και 250μ. Για καλή μας τύχη η δίκια μας όαση ήταν διπλά στον μεγαλύτερο αμμόλοφο γεγονός που το εκμεταλλευτήκαμε και προσπαθήσαμε να φτάσουμε στην κορυφή. Ένας δυνατός άνεμος με την ταυτόχρονη αμμοθύελλα μας εμπόδισε να το κάνουμε αν και μπορούσαμε (λέμε τώρα).

Τα γέρικα αλλά σκληρά κορμιά μας άνετα μπορούσαν να το κάνουν και αυτό αλλά είπαμε να μην προκαλέσουμε το πλήθος που εγκατέλειπε την προσπάθεια αλλά και τον ομαδάρχη της όασης που σφύριζε να κατέβουν όλοι μιας και η κατάσταση εγκυμονούσε (ουάου!!! είσαι καλός…) κινδύνους.

Φάκελος έρημος Sahara: περάσαμε μια ξεχωριστή μέρα. Από την στιγμή που σουρούπωσε μέχρι την άλλη μέρα που φύγαμε. Αφού μαζευτήκαμε όλοι μέσα στην όαση υπήρχε ένας χώρος όπου όλοι μαζί θα τρώγαμε και γενικά θα περνούσαμε κάποιες ώρες μεταξύ μας. Μόνο μελανό σημείο ο καιρός. Αέρας, κρύο, ψιχάλες μας έκαναν να είμαστε λίγο μαζεμένοι. Η κουβέντα μεταξύ «διαφόρων» είχε πολύ ενδιαφέρον. Δυο Έλληνες, ένας Κορεάτης (που του την έσπαγε να τον λες Γιαπωνέζο), ένα ζευγάρι Γάλλων και αρκετοί Βέρβεροι. Συνεννόηση μπουζούκι και κλαρίνου μαζί… Βέβαια στο τέλος τα καταφέραμε.

Το τσάι έρεε και η πείνα δεν παιζόταν. Μέχρι να έρθει το φαγητό το στομάχι κώλυσε. Επιτέλους φαγητό αλλά δυστυχώς λίγο. Το παραδοσιακό τους φαγητό Ταζίν που πήρε το όνομα του από το ομώνυμο σκεύος στο όποιο και μαγειρεύεται, είναι νόστιμο αλλά πολύ λίγο. Τρία άτομα δώσαμε αγώνα να φάμε από το ίδιο πιάτο και να μην δείξουμε και πειναλέοι… το ζευγάρι βλέποντας μας να σκουπίζουμε το πιάτο γελούσε αλλά τι να κάνεις… Τελικά χορτάσαμε με ψωμί και νερό…
Η βράδια προχωρεί με συζήτηση, τραγούδι…

… και βόλτα μέσα στην έρημο για να απολαύουμε την μοναδικότητα του να βρίσκεσαι μονός στην μέση της ερήμου. Το φεγγάρι ολόγιομο μιας και την άλλη μέρα είναι η πανσέληνος, αλλά τα σύννεφα δεν αφήνουν να απολαύουμε την πληθώρα των αστεριών. Παρόλα αυτά όποτε το φεγγάρι κατάφερνε και ξέφευγε από τα σύννεφα δημιουργούσε ένα μοναδικό θέαμα που προσωπικά δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Ο φωτισμός που προσφέρει το φεγγάρι με την ταυτόχρονη αντανάκλαση στην άμμο δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι παντού δημιουργούνται μικρές λίμνες. Με το βλέμμα στον ορίζοντα καταφέρνω και περνώ μερικά λεπτά απολυτής απομόνωσης μιας και μ’ ένα μαγικό τρόπο δεν ακούω τίποτα από πουθενά. Το βλέμμα δεν λέει να ξεκολλήσει από τον ορίζοντα… Η στιγμή μου υπενθυμίζει ότι το ίδιο είχα πάθει και όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στο βράχο του Nordkapp… Αχ, αυτές οι στιγμές… Πόσο τυχερός νοιώθω που έχω να τις θυμάμαι …

Αρκετή ώρα την περνώ εκεί, μόνος χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις στο μυαλό μου… Νομίζω ότι δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο, ίσως δεν στο επιτρέπει και η όλη ατμόσφαιρα… “Εδώ μεγάλε είναι ένα μέρος για εγωιστές όπως εσύ… σκέφτεσαι μόνο εσένα και το ποσό τυχερός είσαι που είσαι εκεί… τίποτα άλλο…” για πολύ λίγο κοιτώ τη φωτογραφία στο κινητό…
Φεύγω με την σκέψη ότι πρέπει να κρατήσω αυτή την εικόνα χαραγμένη στη μνήμη μου γιατί ίσως δεν την ξαναζήσω ποτέ… Αυτό με κάνει να γυρίσω το κεφάλι μου πίσω για μια τελευταία μάτια…

Επιστροφή στη σκηνή για ξεκούραση.

Λόγο ψύχους δεν βγάζω τίποτα από πάνω μου ούτε καν τα παπούτσια μου. Άλλη μια κοινή στιγμή με την Νορβηγία…
Το ζήσαμε και αυτό…

Εντυπώσεις ημέρας: …είναι στιγμές…
Έξοδα: 18€ βενζίνη (16λτ) – 32€ ξενοδοχείο + φαγητό + καμήλες + πρωινό + parking – 4€ φαγητά + ποτά ημέρας – 10€ souvenir…
Διαδρομή ημέρας: Ν13