Η Οδύσσεια των συνόρων

Κείμενο & Φωτογραφίες: Μερκούριος-Στυλιανός Κυπραίος

Ένα οδοιπορικό επηρεασμένο από το ομώνυμο adventure test του περιοδικού ΜΟΤΟ
(τεύχος 222, 1 Αυγούστου 1999).

Κι επειδή το μότο του ΜΟΤΟ (το περιοδικό που μεγάλωσε γενιές και γενιές Ελλήνων μοτοσυκλετιστών), λέει πως “κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν”, εμείς οι απλοί αναγνώστες είπαμε να το κάνουμε πράξη. Αφού λοιπόν οι χάρτες μας ζεστάνανε ξανά το μυαλό, βάλαμε φωτιά σε ό,τι μας καίει και σε ό,τι μας τρώει τη ψυχή, στριμώξαμε στις βαλίτσες μας τους δρόμους, κι έπειτα καβαλήσαμε τα μοτοσακό μας και ξεχυθήκαμε σε αυτούς, που μας περίμεναν έξω διψασμένοι κι ανοιχτοί, έτσι για να θυμηθούμε και λίγο τις rock καταβολές μας.

Σκοπός λοιπόν, του οδοιπορικού, ήταν να διασχίσουμε, ή πιο σωστά να προσεγγίσουμε από άσφαλτο, όλη τη συνοριακή γραμμή της ηπειρωτικής Ελλάδος. Εγχείρημα που στο άκουσμά του φαινόταν εύκολο (!) αν αναλογιστεί κανείς πως τότε οι “μοταίοι”, το επιχείρησαν ως επί το πλείστον από χωματόδρομους, με μονοκύλινδρα on-off και enduro. Για μας φάνταζε ανέφικτο, ελέω street μοτοριών. Χμμ, ίσως αν είχα ακόμα εκείνο το XT το 600, να το ξανασυζητούσαμε!

«Δε μ΄ αρέσει να με σημαδεύουν μες το σπίτι μου. Μόλις άκουσε το κροτάλισμα της ανοιχτής εξάτμισης του XR στα δάση του Καϊμάκτσαλάν, ο φαντάρος πετάχτηκε στη μέση του δασικού δρόμου και μας σημάδεψε με το όπλο του φωνάζοντας “αλτ! αλτ!”»

Έτσι άρχιζε η εισαγωγή της original Οδύσσειας των Συνόρων, γραμμένη πριν έντεκα περίπου χρόνια. Εδώ είμαστε, σκέφτηκα! Δε θα μας φτάνει η περιπέτεια, η κούραση και όλες οι παγίδες που κρύβει ένα ταξίδι, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και “εχθρό προ των πυλών”. Τουλάχιστον ας μιλάει ελληνικά, όπως τότε, διότι σε διαφορετική περίπτωση, αν μιλάει αλβανικά, πρώην γιουγκοσλάβικα, βουλγαρικά ή τουρκικά, τότε σίγουρα κάποια μ@$@#%@ θα κάναμε και παραβιάσαμε τα σύνορα! Και σ΄ αυτή τη περίπτωση όρεξη να ΄χεις, και δε θέλει πολλή προσπάθεια να τη δεις, αλά Steve Mc Queen στη “Μεγάλη Απόδραση”…

Κι επειδή πιάσαμε τις πολεμικές ταινίες και φτιάξαμε από νωρίς πολεμικό κλίμα, “η μεγαλύτερη μέρα του πολέμου” και το “platoon” δεν παίζουν, γιατί ούτε στη Νορμανδία πήγαμε, ούτε στο Βιετνάμ! Προς το παρόν προβάλλεται η ταινία “ουδέν νεώτερον από το Δυτικό μέτωπο” με φόντο τα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου! Το ιδανικότερο θα ήτανε, μιας και μιλάμε για Οδύσσειες, Ηλιάδες και λοιπά έπη, να μου επιτρέψετε να γυρίσω τo χρόνο λίγο πίσω, στους αρχαίους ημών προγόνους και σαν σύγχρονος τερατοραψωδός(!) να επικαλεστώ τη μούσα μου (γιαπωνέζα, σχιστομάτα, με καταγωγή από το Iwata παρακαλώ), να μου δώσει την απαραίτητη έμπνευση ώστε να αφηγηθώ τις περιπέτειες από το ταξίδι που πραγματοποιήσαμε, το πώς περάσαμε στο νησί της Κίρκης και το πώς καταλήξαμε στην Ιθάκη. Όσο για την τελευταία, ακόμα την ψάχνουμε…

H προετοιμασία και οι ασκήσεις επί χάρτου

Η προετοιμασία ξεκίνησε πολλούς μήνες νωρίτερα. Σχεδόν από πέρσι, όταν πάλι μαζί με τον ίδιο συνοδοιπόρο, ολοκληρώσαμε το οδοιπορικό “Μια Βόλτα Στην Ελλάδα”, τίτλος βγαλμένος κι αυτός από αντίστοιχο οδοιπορικό του ΜΟΤΟ. Όντας πάνω από μια δεκαετία αναγνώστης του εν λόγω περιοδικού και έχοντας κρατήσει αρχείο με τα κατά καιρούς adventure και mega test, αλλά και με τις καλύτερες διαδρομές, έβαλα κάτω χάρτες και άρχισα να σχεδιάζω με τη σειρά μου κι εγώ διαδρομές.

Ένα από τα αγαπημένα μου ήταν φυσικά και η “Οδύσσεια των Συνόρων” και ακόμα με θυμάμαι πιτσιρικά να ονειρεύομαι κάποια στιγμή να πραγματοποιήσω την ίδια ή περίπου την ίδια διαδρομή με διάφορες προσθαφαιρέσεις. Ήταν και αυτός ο επικός τίτλος που με έκανε να αισθάνομαι κάτι σαν δέος. Δέος για την Οδύσσεια που μας μάθαιναν στο σχολείο και τις περιπέτειες του ομώνυμου ήρωα, αλλά και δέος για τα σύνορα. Και τι σύνορα μάλιστα, εκεί που θα περάσουμε ακριβώς δίπλα από τέσσερις διαφορετικές χώρες της Βαλκανικής χερσονήσου, με τις οποίες δεν διάγουμε και βίον ανθόσπαρτον, γιατί όπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος στον περίφημο Μπάλο “εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε”. Μετά από πολλά ξενύχτια κατάφερα να ολοκληρώσω και να αποτυπώσω στο μυαλό μου και στη συνέχεια στο χαρτί τη διαδρομή και το μόνο που απέμενε ήταν να φτάσει η πολυπόθητη ώρα να πάρουμε το πλοίο της γραμμής και να φτάσουμε στο λιμάνι του Πειραιά κι από κει και πέρα έχει ο Θεός…

Να λοιπόν που έφτασε η ώρα. Συνοδοιπόρος μου σε αυτό το οδοιπορικό ο Γιώργος, επίσης με TDM 900, ο οποίος πήρε το καράβι μερικές μέρες νωρίτερα, καθώς ήθελε να δει οικογενειακά και φιλικά του πρόσωπα στην Αθήνα, ένεκα της άδειάς του. Κι έτσι λοιπόν το πρωί της Παρασκευής ήμουν έτοιμος να σαλπάρω για Πειραιά από το λιμάνι του Ηρακλείου. Αφού λοιπόν προετοίμασα τη μοτοσυκλέτα μου και τις αποσκευές μου από την προηγούμενη μέρα, ξεκίνησα για το λιμάνι, το οποίο απέχει μόλις πέντε λεπτά από το σπίτι μου. Με το που ξεκίνησα, ξεκίνησε και η βροχή και δεν θα ήταν η πρώτη φορά, όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια του οδοιπορικού.

ΗΜΕΡΑ 1η [Σάββατο 26 Ιουνίου 2010 – 653.6 km]…και η Οδύσσεια Των Συνόρων ξεκινάει

Το προηγούμενο βράδυ μαζευτήκαμε παρέα με πολύ καλούς μας φίλους σε γνωστό μπαρ του Αλίμου για ζυθοποσία, υπό τη συνοδεία rock μουσικής. Φύγαμε νωρίς, γιατί το πρωινό ξύπνημα καραδοκούσε και είπαμε να αποχαιρετήσουμε τους φίλους μας, με έναν ευφάνταστο τρόπο. Πήραμε από την αποθήκη του μαγαζιού που φιλοξενούσε τα κράνη μας και αφού τα φορέσαμε πήγαμε στο πρώτο τραπέζι πίστα που κάθονταν οι υπόλοιποι της παρέας! Οι δικοί μας λύθηκαν στα γέλια, ενώ οι θαμώνες του μαγαζιού μας κοιτούσαν περίεργα, νομίζοντας πως αποτελούμε μέρος του προγράμματος λίγο πριν εμφανιστούν επί σκηνής οι…χορεύτριες! Αφού κατάλαβαν ότι πρόκειται περί αστείου, άρχισαν να γελούν και αυτοί με τους δυο κρανιοφόρους σόουμεν που έκλεψαν εκείνη τη στιγμή την παράσταση. Τελικά όλοι μας αποχαιρέτησαν εκτός από έναν, το Γιώργο που μας είπε “γεια δε λέω, περιμένω επάνω”. Το που θα μας περίμενε, θα το μάθετε αργότερα.

Kαι η Οδύσσεια των Συνόρων ξεκινάει με τις μοτοσυκλέτες μας ετοιμοπόλεμες να πραγματοποιήσουν τη μεγάλη απόδραση στη συνοριακή γραμμή της Ελλάδας.

Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί και αφού ήπιαμε δυο δυνατούς καφέδες, φορτώσαμε τα μοτοσακό μας και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε την Οδύσσεια των Συνόρων. Το πρόγραμμα της πρώτης μέρας έλεγε πως έπρεπε να φτάσουμε το βράδυ στη Σαγιάδα Θεσπρωτίας, λίγο πιο πάνω από την Ηγουμενίτσα. Η Σαγιάδα είναι το πρώτο σημείο στο χάρτη της Ηπειρωτικής Ελλάδας, που ξεκινάνε τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Η μέρα ήταν Σάββατο και αφού εκμεταλλευτήκαμε τη λιγοστή κίνηση που υπήρχε στους δρόμους της Αθήνας, σε λίγη ώρα φτάσαμε από τον Άλιμο στην Ελευσίνα και μετά τη Θήβα, πήραμε κατεύθυνση προς Λιβαδειά. Αμέσως μετά, σειρά είχε μια ιδιαίτερα γρήγορη και διαδεδομένη διαδρομή για μοτοσυκλέτες, αυτή που περνάει από την Αράχωβα και τους Δελφούς.

Eτυπωσιακό ηρώο που συναντήσαμε στη διαδρομή Αράχωβα - Δελφοί.

Στο βάθος η Αράχωβα

Στους Δελφούς

Μετά τις απαραίτητες στάσεις για φωτογραφίες στην Αράχωβα και τους Δελφούς, άρχισε μια ιδιαίτερα απολαυστική κατάβαση στροφών και σύντομα βρεθήκαμε στην Ιτέα. Τη διαδρομή από την Ιτέα μέχρι και τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου την κάναμε πέρσι με ανάποδη όμως φορά, μόλις ολοκληρώσαμε το γύρο της Πελοποννήσου και μπαίναμε στη Στερεά, όπου πραγματοποιήσαμε τότε, την ανάβαση του Μπράλου. Με θέα λοιπόν, απέναντι μας την Πελοπόννησο, συνεχίσαμε και κάναμε τη πρώτη μας στάση στη γραφική Ναύπακτο, να τσιμπήσουμε κάτι στα γρήγορα, καθώς τα στομάχια μας άρχισαν να διαμαρτύρονται νωρίς-νωρίς.

Το Ενετικό λιμάνι της Ναυπάκτου

Σταματήσαμε σε ένα τοπικό φούρνο και αφού πήραμε δυνάμεις από τις νοστιμότατες πίτσες και μπουγάτσες, συνεχίσαμε καθώς μας περίμενε ακόμα πολύς δρόμος. Σημειώνω εδώ, πως ο ιδιοκτήτης του φούρνου μας κέρασε τα δροσιστικά αναψυκτικά, όντας μοτοσυκλετιστής και ο ίδιος. Και δεν θα ήταν η πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όπου μας κερνούσαν.

Το πρώτο από τα δυο τοξωτά πέτρινα γεφύρια που ενώνουν το μικρό νησάκι του Αιτωλικού, με τη στεριά

Περνώντας το Αντίρριο, μπήκαμε μέσα στο Μεσολόγγι και στο Αιτωλικό με κατεύθυνση προς Αστακό.

Δεμένος στο κατάρτι του Αχελώου.

Μετά τον Αστακό και καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, στα αριστερά μας απλωνόταν το Ιόνιο Πέλαγος, το οποίο μας κρατούσε συντροφιά μέχρι το επόμενο πρωί, που αποχαιρετούσαμε τη Σαγιάδα. Η διαδρομή από τον Αστακό μέχρι τον Πάλαιρο, ήταν πανέμορφη και ιδιαίτερα απολαυστική, καθώς είχες την ψευδαίσθηση πως κολυμπούσες στα νερά του Ιονίου.

Πραγματικά το Ιόνιο Πέλαγος ήταν ακριβώς δίπλα μας. Φτάνοντας στη Βόνιτσα κάναμε μια μικρή στάση στο λιμάνι της και στη συνέχεια περάσαμε από το Βενετσιάνικο κάστρο της, με τα τεράστια δέντρα να σκεπάζουν το δρόμο, κάνοντας το θέαμα μοναδικό. Μάλιστα εκεί σκέφτηκα να μετατρέψω τη Yamaha σε μηχανή του χρόνου, προκειμένου να ταξιδέψω στο παρελθόν του Βενετσιάνικου κάστρου της.

Μετά τη Βόνιτσα, περάσαμε την υποθαλάσσια σήραγγα στην είσοδο του Αμβρακικού Κόλπου που ενώνει το Άκτιο με την Πρέβεζα.

Εκεί μας περίμεναν, δυο παγωμένοι καφέδες, καθώς ο ήλιος και η ζέστη που αντιμετωπίζαμε ήθελαν λίγες ώρες ακόμα για να εξαφανιστούν…

Σειρά μετά είχε η Πάργα, ένα ιδιαίτερα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο δίπλα στα νερά του Ιονίου.

Αν θέλετε τέλεια wall paper για την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή σας, πεταχτείτε μέχρι τη λίμνη Μόρφη, λίγο πριν τη Πάργα.

Αφού πραγματοποιήσαμε μια ολιγόλεπτη στάση για ξεκούραση και φωτογράφηση, πήραμε το δρόμο που οδηγεί στην Ηγουμενίτσα. Ο παραλιακός της δρόμος είναι γεμάτος από καφετέριες και διάφορα μαγαζιά, κάνοντάς μας να καταλάβουμε πως πρόκειται για ιδιαίτερα κοσμοπολίτικο προορισμό. Στο λιμάνι της, περιμένουν τα πλοία με προορισμό τα νησιά του Ιονίου και δη της Κέρκυρας.

Λοιπόν, τι λέτε; Πεταγόμαστε μια μέχρι τη Κέρκυρα;

Σκεφτήκαμε να πάρουμε ένα από αυτά να πεταχτούμε για λίγο μέχρι το νησί των Φαιάκων, αλλά στο τέλος αλλάξαμε γνώμη, γιατί ξεφεύγαμε τελείως από το σκοπό του οδοιπορικού. Δεν πειράζει όμως, την επόμενη φορά έχει Κέρκυρα, κατά προτίμηση Πάσχα, να δοκιμάσουμε την παραδοσιακή παστιτσάδα και το κουμκουάτ, αρκεί να μη μας πετάξουν κανάτια από τα μπαλκόνια (!), ως συνηθίζουν οι κάτοικοι του νησιού εκείνες τις μέρες.

Κι επειδή η μονοήμερη στη Κέρκυρα αποδείχθηκε όνειρο θερινής νυκτός, ακόμα δεν έλεγε να σκοτεινιάσει και πήραμε τη κατεύθυνση προς Σαγιάδα, τον τελικό σημερινό μας προορισμό. Λίγο πριν το Ασπροκκλήσι συναντήσαμε τον ποταμό Καλαμά, φωτογραφήσαμε το ηλιοβασίλεμα και σε λίγη ώρα φτάσαμε στη Σαγιάδα.

Ο Ποταμός Καλαμάς ή αλλιώς Θύαμις, λίγο πριν τη Σαγιάδα.

Από περιέργεια πήραμε έναν δρόμο, με διακριτική και πρόχειρη σήμανση να δούμε προς τα πού οδηγεί. Ανηφορίζοντας το δρόμο, είδαμε μια τεράστια αλβανική σημαία, και ακούγαμε αλβανικά συνθήματα από πλήθος κόσμου, ο οποίος προφανώς διαδήλωνε για κάτι. Τα συνθήματα ήταν τόσο δυνατά που ακουγόντουσαν με τις μοτοσυκλέτες μας εν λειτουργία, παρόλο που και οι δυο διαθέτουν νομίμως, θορυβώθη τελικά. Τελικά φτάσαμε στο Συνοριακό Σταθμό Μαυροματίου, ο οποίος όλως παραδόξως, δε φαινόταν στο χάρτη. Αργότερα κατάλαβα πως ο εν λόγω Συνοριακός σταθμός, κατασκευάστηκε πρόσφατα, καθώς η έκδοση του χάρτη ήταν του 2008.Σταματώντας για φωτογράφηση στο Συνοριακό Σταθμό, ο Γιώργος μου είπε πως “Εδώ δεν είναι να στέκεσαι για πολλή ώρα! Πάμε να φύγουμε γρήγορα μη φάμε καμιά αδέσποτη…ποτέ δε ξέρεις”.

Μετά το πέρας των απαραίτητων φωτογραφιών, ρίγη φόβου διαπέρασαν τα κορμιά μας και σε λίγη ώρα οι δικύλινδροι V εν σειρά, ούρλιαζαν δαιμονισμένα κατηφορίζοντας προς Σαγιάδα. Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς το Ακρωτήριο της Παναγιάς, εκεί που τελειώνει ο δρόμος και αρχίζει ο χωματόδρομος κι από ΄κει και πέρα η…Αλβανία. Είδαμε πολυτελή αυτοκίνητα με αλβανικές πινακίδες, παρκαρισμένα στο δρόμο, άλλα να μας προσπερνούν και άλλα να κινούνται στο αντίθετο ρεύμα.”Ρε μήπως μπήκαμε Αλβανία και δεν το πήραμε χαμπάρι”, μονολόγησα μέσα από το κράνος μου. Μετά κατάλαβα πως έρχονται για κατασκήνωση στη Σαγιάδα, η οποία βρίθει παραλιών γι’ αυτό το σκοπό.

Όλα τα παράλια στη Σαγιάδα είναι γεμάτα από ιχθυοκαλλιέργειες.Τελικά ο βυθός τους παραμένει μαύρος μετά τις 10 το βράδυ (τέτοια ώρα νυχτώνει στη Σαγιάδα), μέχρι να ξημερώσει.

Η ώρα κόντευε δέκα το βράδυ κι ακόμα δεν έλεγε να νυχτώσει και αυτό μας φάνηκε περίεργο. Μόλις φτάσαμε στο χωματόδρομο, κάναμε όπισθεν και κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι. Πλέον είχε νυχτώσει για τα καλά.

Εκεί υπήρχαν οι λιγοστές ψαροταβέρνες και το Αστυνομικό Τμήμα Σαγιάδας. Αμέσως άρχισε η ανεύρεση ξενοδοχείου για διανυκτέρευση. Προχωρώντας μερικά βήματα από το σημείο που παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες, μπήκα στο αστυνομικό τμήμα και αφού πρώτα καλησπέρισα, ρώτησα τους ένστολους κυρίους αν γνωρίζουν κάποιο ξενοδοχείο να μας προτείνουν. Οι αστυνομικοί μας εξυπηρέτησαν με περισσή ευγένεια. Μάλιστα ανέλαβαν να μας συνοδεύσουν με το υπηρεσιακό τους τζιπ μέχρι το μικρό ξενοδοχείο που θα διανυκτερεύαμε. Αφού τους ευχαριστήσαμε θερμά για ό,τι έκαναν, κατεβήκαμε κάτω στο λιμανάκι της Σαγιάδας, να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ και το βράδυ μας βρήκε να κοιμόμαστε στα ελληνοαλβανικά σύνορα ξεθεωμένοι μετά από 654 km, τα περισσότερα εκ των οποίων υπό το φως του καυτού ηλίου…

Επόμενη Σελίδα »