Κείμενο: Δημήτρης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Παπαντωνίου, Κυριάκος Αχυρόπουλος
Για έναν «φίλο» που δεν γνώρισα ποτέ -παρά μόνο μέσα από τα ταξιδιωτικά του-
και που «έφυγε» τις μέρες που έγραφα αυτό το οδοιπορικό…
Κώστα… γιατρέ… Doc… καλό ταξίδι και να μας προσέχεις…
Κάθε φορά που ξεκινάω να γράψω ένα ταξιδιωτικό πάντα αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα: πως ν’ αρχίσω, τι να αναφέρω μήπως και γίνω κουραστικός σε εκείνους που θα μου κάνουν την τιμή να αφιερώσουν χρόνο για να το διαβάσουν. Πώς να μεταδώσω όλα αυτά που πέρασα και ένιωσα σε αυτό το διάστημα και εν τέλει: ενδιαφέρει κανέναν αυτό;
Όταν με πιάνουν τέτοιες κρίσεις αμφιβολιών και πολλών ερωτημάτων πάντα η λύση που δίνω είναι να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του δέκτη των ερωτήσεων και όχι του πομπού. Το συμπέρασμα που βγάζω, διαβάζοντας κάποια πράγματα στο διαδίκτυο και σε συνομιλίες που έχω με διάφορους ανθρώπους είναι ότι αρκετοί είναι αυτοί που αποτελεί ευχάριστη στιγμή στην καθημερινότητα τους το να διαβάζουν κάποιες αναφορές από άτομα που έχουν επισκεφτεί κάποια μέρη και που προσπαθούν ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο να μεταδώσει στο βαθμό που ο καθένας τους μπορεί αυτό που βίωσε.
Και ερχόμαστε τώρα στην προσωπική μου περίπτωση.
Από όταν άρχισα να ασχολούμαι με τη μοτοεξερεύνηση -και η αλήθεια είναι ότι άργησα λίγο γι’ αυτό τρέχω να καλύψω το χαμένο έδαφος- ένοιωσα την ανάγκη να αποτυπώνω αυτά που πέρασα και μέσω του διαδικτύου να βοηθάω όσο μπορώ αυτούς που θα είναι οι επόμενοι επισκεπτές στα μέρη που εγώ πέρασα. Το κάνω αυτό γιατί και μένα, κάποιοι άλλοι με βοήθησαν και με ξεσήκωσαν με τα γραφόμενα τους να ακολουθήσω «δρόμους μακρινούς και ονειρεμένους» και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Επίσης πολλοί είναι εκείνοι που εύλογα μου λένε “γιατί πρέπει να βγάζεις προς τα έξω τα εσώψυχα σου;”. Η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια: γιατί υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που το θέλουν αυτό και τους αρέσει όπως αρέσει και σε μένα…
Πριν λίγες μέρες παραβρέθηκα για λίγες -δυστυχώς- ώρες στην εκδήλωση για τον Ηλία Βροχίδη, λίγες μέρες πριν το ταξίδι του στην Αφρική και ένοιωσα όμορφα που γνώρισα ανθρώπους που τόσο καιρό τους γνώριζα μόνο “ηλεκτρονικά”: Ηλίας Βροχίδης, Βασίλης Μεταλλινός (Uriah Heep), Σιδέρης Ζερβουδής, Γιασμίν Λιγερού, Ηλίας Αντωνόπουλος (Andeli). Με αρκετούς από αυτούς δεν μιλήσαμε καν αλλά και μόνο που τους έβλεπα μου μετέδιδαν πολύ όμορφα συναισθήματα. Και όλα αυτά γιατί πήραν την απόφαση να γράψουν τις προσωπικές τους εμπειρίες κάπου και εγώ απλά να τις διαβάσω… Και σίγουρα σκοπός τους δεν ήταν το να το παίξουν κάποιοι αλλά να μεταφέρουν το συναίσθημα. Αυτό που τόσο πολύ λείπει στις μέρες μας…
Με αυτό το ταπεινό -θα μου επιτρέψετε να πω- σκεπτικό (σωστό ή λάθος) θα γράψω όσο καλύτερα μπορώ και το φετινό μου ταξιδιωτικό. Φυσικά και δεν ήμουν μόνος αλλά στο κομμάτι των εντυπώσεων και των συναισθημάτων ο καθένας το αντιλαμβάνεται ανάλογα με τα βιώματα του. Όποτε όλα είναι καθαρά προσωπικές απόψεις…
Στο φετινό ταξιδιωτικό έδωσα έναν υπότιτλο:
«Ένα οδοιπορικό σταθμός στην ψυχή μου.»
