Τουρκία

Κείμενο & φωτογραφίες: Γιώργος Παρτσινέβελος

“Είχαμε φτιάξει ένα αμάξι με καρυδότσουφλο
μια κουβαρίστρα βάλαμε για ρόδες
ζέψαμε δυο μερμήγκια και φορτώσαμε τριφύλλι
σε κανένα μην πεις που πηγαίνουμε”
Γ. Ρίτσος

Τα λεπτά περνάνε βασανιστικά αργά. Είμαστε στο καράβι και κοιταζόμαστε χωρίς να μπορούμε να πούμε τίποτα. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Γνωρίζαμε ότι ένα ταξίδι τον Νοέμβριο θα είχε άσχημο καιρό. Αλλά πριν ξεκινήσουμε ρε γαμώτο; Αναρωτιόμαστε τι καιρό θα συναντήσουμε εκεί που θα πάμε.
Είχα μείνει άναυδος όταν έπεσε η ιδέα δυο μήνες πριν με την άγνοια του αδερφού μου για το τι είχε προτείνει, αλλά και την δική μου «απερισκεψία» να πω το ναι! Ένα ταξίδι στην Τουρκία ήταν κάτι που υπήρχε καιρό στο μυαλό μας, αλλά φυσικά όχι τον Νοέμβριο όπου η διάρκεια της μέρας θα ήταν μικρή και ο καιρός θα γινόταν πολύ κρύος και βροχερός όσο θα μπαίναμε στο εσωτερικό της γείτονας χώρας.
Τελικά το καράβι ξεκίνησε με πέντε ώρες καθυστέρηση και μείς να κάνουμε σχέδια για το πώς θα περάσουμε την μέρα μας στην Χίο. Το αρχικό πλάνο ήταν να πάρουμε το καράβι από Πειραιά, θα φτάναμε τα ξημερώματα στην Χίο και από εκεί το πρωινό καράβι για Τσεσμέ. Με την καθυστέρηση στον Πειραιά όμως χάναμε το καράβι για Τσεσμέ και θα έπρεπε να μείνουμε μια μέρα στην Χίο και να αναχωρήσουμε την επόμενη για Τουρκία. Αυτό βέβαια αν ο καιρός ήταν καλός και δεν θα είχε απαγορευτικό- όπου θα χρειαζόταν να μείνουμε και άλλη μέρα στην Χίο.
Φτάνοντας στην Χίο θέλαμε να βολτάρουμε και να δούμε τα Μαστιχοχώρια, καθώς ήταν η πρώτη φορά και για τους δυο μας στο όμορφο νησί. Κλείνουμε εισιτήρια για Τουρκία (με μια επιφύλαξη για τον καιρό), βρίσκουμε δωμάτιο και ξεκινάμε για το Πυργί. Χωριό όμορφο με παραδοσιακά σχέδια στους τοίχους των σπιτιών και μια δροσερή φθινοπωρινή ηρεμία να μας συντροφεύει στην βόλτα μας.

Μας κέρασαν ακατέργαστη μαστίχα και είχαν την καλή διάθεση να μας εξηγήσουν όλη την διαδικασία παρασκευής της μαστίχας!

Κάναμε μια μικρή βόλτα στο νησί και επιστροφή στο ξενοδοχείο καθώς αύριο ήταν η μέρα που περιμέναμε αρκετό καιρό.

Αυτό που ξέχασα να αναφέρω είναι η ατελείωτη «κόντρα» του στρητά αδερφού μου με μένα. Ατέλειωτες οι ώρες κοροϊδίας για μένα και το TDM με πικρόχολα σχόλια όπως «Που πας με την παραλία;», «0-100 μεθαύριο», «βάλε σαγιονάρα και reyban να σε φωτογραφίσω» και άλλα πικρόχολα σχόλια για το ταπεινό μοτοσακό μου.

Και χωρίς να το καταλάβω…

τράβηξε αυτή την φωτογραφία.

Γέλα ρε, σκεφτόμουν. Να σε δω όταν θα κάνουμε 500χλμ επαρχιακού δρόμου και 2 ώρες περπάτημα για να ξεμουδιάσουμε…
Φυσικά μετά το λουμπάγκο και τις πρησμένες αιμορροΐδες του δεν ξανακορόιδεψε…

Ξημέρωμα λοιπόν στο λιμάνι, γρήγορος έλεγχος των χαρτιών μας και μπαίνουμε στο καραβάκι που θα μας μεταφέρει στην γείτονα χώρα.

Το τέρας ανυπομονεί να κυλήσει τις ρόδες του στον δρόμο.

Μετά από μια ώρα προσμονής φτάνουμε στο Τσεσμέ, σχετικά γρήγορος έλεγχος των χαρτιών μας και ξεκινάμε για τον πρώτο μας προορισμό, την Σμύρνη.

Σμύρνη
Η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας σε πληθυσμό (2.600.000 κάτοικοι), δεν θυμίζει τίποτα πια από την παλιά της αίγλη. Πόλη που κατοικήθηκε από Έλληνες την πρώτη χιλιετηρίδα προ Χριστού και εξελίχθηκε σε μεγάλο εμπορικό και πολιτιστικό λιμάνι για πολλούς αιώνες. Εδώ έζησαν με αρμονία Έλληνες, Οθωμανοί, Άραβες, Αρμένιοι και Σύριοι μέχρι την στιγμή που οι πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες χώρισαν την αρμονική συνύπαρξη των λαών, με αποκορύφωμα τα τραγικά γεγονότα της 9ης Σεπτεμβρίου 1922. Η φωτιά που ξέσπασε τότε κατέστρεψε την πόλη με λίγα εναπομείναντα κτίρια να έχουν διασωθεί.
Να σημειωθεί πως σήμερα η 9η Σεπτεμβρίου θεωρείτε από τις μεγαλύτερες τοπικές εθνικές επετείους.

Η εικόνα που αντικρίζει ο σημερινός ταξιδιώτης σε αυτή την τουριστική πόλη, είναι μιας πόλης όπου επικρατεί το χάος! Απίστευτη κίνηση με όλους ανεξαιρέτως τους οδηγούς να παραβιάζουν τον ΚΟΚ. Οδηγοί ταξί, λεωφορείων, περιπολικών και φορτηγών παραβίαζαν φανάρια και προτεραιότητα κάνοντας πολύ επικίνδυνη την οδήγηση μοτοσυκλέτας. Έτσι λοιπόν και μείς αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες και ξεκινήσαμε την βόλτα μας στην πόλη.

Άποψη της πόλης από την παραλία

Μικρό τζαμί

Πούλαγε κούμαρα τα οποία δεν είχαμε ξαναδεί (και φυσικά δεν είχαμε ξαναφάει) και μετά από ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο αναλυτικής σκέψης..

…τα δοκιμάσαμε!

Το ελληνικό προξενείο στεγάζετε σε ένα από τα ελάχιστα νεοκλασικά κτίρια που υπάρχουν στην πόλη.

Το σπίτι όπου έμενε ο Κεμάλ Ατατούρκ όταν επισκεπτόταν την Σμύρνη την περίοδο 1930-1934 έχει γίνει ένα ωραίο μουσείο.
Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1880 και ήταν ο ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της τουρκικής δημοκρατίας, όταν ανέλαβε την διαμελισμένη Οθωμανική αυτοκρατορία και την μετέτρεψε σε κράτος δυτικού προτύπου ονομάζοντάς το Τουρκία. Θεωρείτε χαρισματικός ηγέτης του οποίου η μορφή- σύμφωνα με τους σύγχρονους ιστορικούς, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες προσωπικότητες που επηρέασαν καθοριστικά με την παρουσία τους τον 20ό αιώνα. Από τον λαό ο Κεμάλ προσέλαβε τον χαρακτηρισμό «Ατατούρκ», που σημαίνει «πατέρας των Τούρκων».
Ήταν επίσης αυτός που ευθύνεται για την γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων.

Το γραφείο του

Η κρεβατοκάμαρα

Η είσοδος στα τζαμιά γίνεται βγάζοντας τα παπούτσια και σεβόμενος τον χώρο που είναι ιερός για τους Μουσουλμάνους.

Επόμενη επίσκεψη ήταν το Kizlaragasi Han το μεγαλύτερο παζάρι στην Σμύρνη. Χτισμένο το 1744 στα πρότυπα (μικρότερο βέβαια) του Covered Bazaar της Κων/πολης. Δεκάδες σοκάκια και εκατοντάδες μαγαζιά μας έκαναν να περιπλανιόμαστε για αρκετές ώρες χαζεύοντας τα είδη ανατολίτικης τέχνης. Εντύπωση μας έκανε το πείσμα των πωλητών να πουλήσουν και την όρεξη για παζάρια! Στην ερώτηση «πόσο κάνει;» μας ρώταγαν από πού είμαστε και όταν άκουγαν Έλληνες, ανέβαζαν δύο ή τρεις φορές την τιμή περιμένοντας να τους παζαρέψουμε και μας ακολούθαγαν αρκετά μέτρα μειώνοντας την αρχική τιμή! Αν έχεις χρόνο και όρεξη μπορείς να κάνεις πολύ «σκληρά» παζάρια και να φύγεις με ένα σορό πράγματα. Τελικά δεν πέσαμε στην παγίδα του καταναλωτισμού καθώς ήταν η πρώτη μας μέρα στην Τουρκία και θέλαμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα μπορούσαμε.

Μετά από μια κουραστική μέρα βρεθήκαμε με τον Ονούρ, Τούρκο μοτοσυκλετιστή που μας φιλοξένησε το βράδυ. Ήταν ο πρώτος Τούρκος που θα είχαμε χρόνο και όρεξη για κουβέντα για να μάθουμε τον τρόπο ζωής τους και την νοοτροπία τους. Είχαμε μια μικρή επιφύλαξη λοιπόν για το πώς θα μας αντιμετωπίσει και πως θα μείνουμε στο σπίτι ενός ανθρώπου που η χώρα του και η χώρα μας πορεύονται κυρίως εχθρικά για περισσότερους από 15 αιώνες! Τελικά οι επιφυλάξεις μας εξανεμίστηκαν στο πρώτο δεκάλεπτο, καθώς βρήκαμε έναν ωραίο τύπο, ευδιάθετο, ανοιχτόμυαλο και την αντίληψη ότι Έλληνες και Τούρκοι μπορούν να ζήσουν μαζί χωρίς προβλήματα και έχθρες. Οι πολιτικοί φταίνε για τα προβλήματα των λαών είπε, και μας βρήκε απόλυτα σύμφωνους. Μας πήγε βόλτα στην πόλη όπου καταλήξαμε σε μια μπυραρία.

Με τον Ονούρ

Να σημειωθεί πως το πρωί έφυγε πολύ νωρίς από το σπίτι του και μας άφησε να κοιμηθούμε και να ξυπνήσουμε με την ησυχία μας! Είχαμε ακούσει πως οι Τούρκοι είναι πολύ φιλόξενοι, αλλά κάτι μέσα μας άρχισε να «τρίζει» ως προς τον τρόπο που μεγαλώσαμε και μάθαμε πως οι γείτονες είναι κακοί.

Το πρωί είχαν ανοίξει οι ουρανοί και αρχίσαμε να ανησυχούμε γιατί μας περίμεναν 550χλμ μέχρι την Κων/πολη. Πήγαμε για έναν γρήγορο καφέ με τον Αυκούτ, μοτοσυκλετιστής με TDM 900, θέλει να έρθει ταξίδι στην Ελλάδα και μας είπε κάπως στεναχωρημένος πως δεν κυκλοφορούν πολλά TDM στην Τουρκία και δεν υπάρχουν καλοί μηχανικοί για να τα συντηρήσουν.
Χαιρετηθήκαμε και ξεκινήσαμε για το Αϊβαλί.

Επόμενη Σελίδα »